Een schertsvertoning (The Flemish Beerdrinker)

In de kranten wordt het bereikte akkoord inzake klimaat bestempeld als een schertsvertoning en een farce. Dat is het ook. Maar niet omdat het akkoord niet ver genoeg gaat, zoals de milieubeweging beweert, en zoals het op een onkritische manier wordt overgenomen door de pers. Het Laatste Nieuws spreekt zelfs over "een zwarte vrijdag voor onze planeet". Dergelijke retoriek verwacht je van een Nic Balthasar, maar een journalist, zelfs één van Het Laatste Nieuws mag toch iets terug houdender zijn.

Enfin, het is dus niet omdat het akkoord niet ver genoeg zou gaan. Soms ontstaat meer en meer de indruk dat het de klimaatalarmisten helemaal niet om het klimaat of de redding van de planeet te doen is. Neen, het Westen is in hun ogen schuldig aan deze crisis en moet daarvoor boeten. Straffen zijn nodig! Alleen een klimaatakkoord dat voor het Westen echt pijn doet, volstaat voor hen. Vandaar ook dat de groenen zich zo opwinden over de mogelijkheid voor Westerse landen om hun CO2-reductie ook te realiseren via de financiering van milieuvriendelijke projecten in ontwikkelingslanden. Men vraagt zich werkelijk af wat hier het probleem is. Voor het klimaat maakt het geen barst uit waar CO2 wordt gereduceerd, dus kunnen we dat toch beter doen waar het op de goedkoopste manier kan? Bovendien maken we het ontwikkelingslanden hiermee mogelijk om te blijven groeien zonder een verhoogde uitstoot van CO2.

Wat mij betreft, gaat het klimaatakkoord dan ook veel te ver. Niet zozeer wat de CO2 reductiedoelstelling zelf betreft. Die mag voor mijn part nog strenger. Maar laat het toch aan de lidstaten zelf over hoe ze die doelstelling willen bereiken. Als een lidstaat dat wil doen via kernenergie, dan doet ze dat via kernenergie. Met hernieuwbare energiebronnen, dan met hernieuwbare energiebronnen. Of als een lidstaat de weg kiest van energiebesparing, dan kiest ze voor die weg. Of een combinatie van de drie. Of nog via een andere methode. In elke lidstaat is de situatie anders. Een land als België bijvoorbeeld zal de reductie van CO2 wellicht het gemakkelijkst bereiken via een combinatie van kernenergie en energiebesparing. België, bovenop de doelstelling inzake de reductie van CO2, ook nog eens verplichten om tegen 2020 13% van de energie voort te brengen via hernieuwbare energiebronnen getuigt van een onliberale planeconomische benadering. Overigens wijzen studies uit dat we op kosteneffectieve manier maar 9,3% kunnen halen.

Kortom, Europa bemoeit zich met de interne aangelegenheden van de lidstaten. Dat men optreedt inzake de CO2-uitstoot is logisch, dat is een internationaal probleem. Maar met welke energiemix een lidstaat de reductie wil realiseren, daar heeft de Europese Unie niks, maar dan ook niks mee te maken.