Wordt Obama een Clinton of een Carter? (LVB.net)

De verkiezingscampagne in de VS is voorbij, en toch heeft ondergetekende, ooit door Het Laatste Nieuws een "notoire VS-liefhebber" genoemd, zijn mening nog niet gegeven over de kandidaten, laat staan een voorkeur uitgesproken. Hoog tijd dus om dat te doen. In de commentaren op mijn weblog dook de naam van Barack Obama als mogelijke presidentskandidaat voor het eerst op in februari 2006. Dries, een jonge Vlaming uit Texas, drukte zijn hoop uit dat Obama de volgende president zou worden. En zijn wens is uitgekomen: Barack Obama wordt vanaf 20 januari 2009 de volgende president van de Verenigde Staten. Zelf zou ik voor John McCain gestemd hebben, hoewel niet van harte. Ik zou wel van harte een stem hebben uitgebracht voor ondernemers als Mitt Romney (die een tijdlang in de running was bij de primaries) of Michael Bloomberg (die geen kandidaat was). Politici die hun hele leven in staatsdienst hebben gewerkt, zoals McCain, of als advocaat, zoals Obama, kunnen niet echt mijn enthousiasme opwekken.

Mijn persoonlijke voorkeur voor de kandidaten laat ik van een aantal factoren afhangen. Op sociaal-economisch vlak steun ik geen kandidaten die het typisch West-Europese model van verplichte sociale zekerheid en ver doorgedreven, gedwongen herverdeling in de VS willen invoeren. Zoiets zou alleen maar de VS als rolmodel en lichtend baken van vrije markt, vrijheid en verantwoordelijkheid onderuit halen.

Op de blog van Frank Goossens vond ik deze cartoon die de draak steekt met al wie Obama "socialisme" verwijt:


Merkwaardig genoeg legt de titel van het boek in de cartoon, "sharing is fun!", de vinger op de wonde. "Sharing" is inderdaad "fun" als het op vrijwillige basis kan gebeuren. Zodra het via staatsdwang wordt opgelegd, straft het de productieven en beloont het de onproductieven, wordt het een plicht in plaats van een deugd of een verantwoordelijkheid, en is het niet langer "fun".

Op het vlak van buitenlandse politiek opteer ik voor een kandidaat die de leidende internationale rol van de VS wil behouden. Ik ben geen voorstander van een multipolaire wereld, noch van een wereldregering waarin democratieën en dictaturen, verlichten en obscurantisten, vrijheidslievenden en collectivisten, samen een soort grootste gemene deler van consensusregels aan alle landen en burgers van de wereld willen opdringen. Een wereldregering op basis van het principe "één aardbewoner, één stem", zou anno 2008 leiden tot het terugschroeven van onze vrijheden. Als er dan toch een dominante factor in de wereld moet zijn, dan liever een voorvechter van vrijhandel, democratie en individuele vrijheid als de VS. Het blijft afwachten hoe Obama zijn buitenlandse politiek zal aanpakken, maar met adviseurs als Zbigniew Brzezinski, Anthony Lake, Richard Danzig en Susan Rice maak ik me niet al te veel zorgen. Ik ben wel benieuwd hoe de linkerzijde in Europa zal reageren als Obama straks aan de Europese regeringsleiders zal komen zeggen dat ze hun defensie-uitgaven moeten verhogen om meer NAVO-taken zelf op te kunnen nemen in plaats van altijd op de VS te rekenen. Benieuwd ook hoe de linkerzijde in Europa zal reageren als Obama troepen tuurt naar de North West Frontier Provincie in Pakistan, of kruisraketten afvuurt op Soedan, om maar enkele hypotheses op te noemen. Ik hoop alleen dat het Obama-presidentschap op het vlak van buitenlandse politiek meer lijkt op dat van Clinton dat op het rampzalige presidentschap van die andere Democraat, Jimmy Carter.

En ten derde hou ik ook rekening met de persoonlijkheid van de kandidaat: zijn karakter, zijn voorgeschiedenis, zijn profiel, zijn affiniteiten. Zoals eerder geschetst had ik dus liever gehad dat minstens één kandidaat een verleden had als ondernemer.

Nu heeft de Amerikaanse politiek ook zijn irrationele, obscurantistiche dada's. De invloed van fundamentalistische christenen, bijvoorbeeld. Dat het creationisme in de VS serieus genomen wordt en er in sommige staten op gelijke voet met de evolutieleer wordt onderwezen, valt voor Europeanen moeilijk te begrijpen. Zo ben ik dan ook tegenstander van het beleid van Bush inzake stamcelonderzoek. Maar de Europese politiek lijdt evenzeer onder taboes die niet rationeel te verantwoorden vallen: de weerstand tegen genetisch gemanipuleerde gewassen en voedingsmiddelen, het totale verbod op hormonen (zelfs natuurlijke) in de veeteelt, de belasting op plastic wegwerpzakken (zelf als ze bio-afbreekbaar of recycleerbaar zijn), het zijn beleidslijnen die in Europa niet louter door feiten en wetenschappelijk onderzoek worden bepaald, maar mee worden ingegeven door irrationele angst, ongefundeerde emoties, vooroordelen, en het aanbidden van Moeder Natuur bij wijze van ersatz-religie. Het religieuze element laat ik dus als agnost niet meespelen in mijn keuze. Maar vergis je niet: ook Obama zal zijn televisietoespraken beëindigen met "God bless the United States of America".

En nu heb ik het nog niet over Sarah Palin gehad. Wel, ik vind het bijvoorbeeld prima dat Sarah Palin in Alaska af en toe een wolf neerschiet vanuit een helicopter. De mens heeft zich duizenden jaren lang immense inspanningen getroost om de wolf uit zijn leefwereld te bannen. Onze voorouders hebben dat niet gedaan opdat wijzelf nu in Alaska, Montana of de Pyreneeën lijdzaam zouden moeten toezien hoe wolven onze koeien, schapen en honden doden zonder dat wij op die wolven mogen schieten, omdat ze een beschermde diersoort zouden zijn. Nee meneer, de mens is niet de slaaf noch de dienaar van de natuur, en bovendien moet je alles in proportie bekijken: in Alaska zijn er wolven en beren in overvloed. Als ik in Alaska zou wonen zou ik er ook met volle overtuiging op schieten, maar als ik in New York City zou wonen zou ik mayor Bloomberg steunen die een schoner milieu wil.

Verder is er nog de factor huidskleur. Sommige mensen stemmen voor Obama met als belangrijkste argument dat hij zwart is, bruin, of niet-blank. In een post-raciale maatschappij zou huidskleur nochtans geen rol mogen spelen. In een post-raciale wereld zou het even racistisch moeten zijn om te zeggen dat je voor een kandidaat stemt omdat hij zwart is, als te zeggen dat je voor een kandidaat stemt omdat hij blank is. Als iedereen zich op dezelfde rechten en vrijheden kan beroepen en gelijk behandeld wordt door de overheid, speelt het geen rol of hij/zij blank of zwart is. Zelfs als die gelijke behandeling niet leidt tot gelijkheid, met andere woorden tot gelijke resultaten. Wie minutieus de positie van allerlei groepen op basis van etniciteit op een apothekersweegschaaltje afweegt en via die weg naar mogelijke 'achterstelling' of 'discriminatie' speurt, moet zich de vraag stellen of hij het ras- en groepsdenken daarmee uitbant, of juist bestendigt. Natuurlijk is het eerste zwarte VS-presidentschap een historische gebeurtenis, maar dat betekent nog niet dat huidskleur een goede reden is om voor of tegen iemand te stemmen.

Tot slot vermeld ik nog één opvallend element in deze verkiezingscampagne: het losgeslagen, onwaardige, partijdige gedrag van het gros van de Vlaamse nieuwsmedia. De kleinste onnozelheid die nadelig was voor McCain of Palin werd tot belachelijke proporties opgeblazen, terwijl relevant negatief nieuws over Obama of Biden vaak niet eens terug te vinden was in de berichtgeving. En bij sommige correspondenten zoals Evita Neefs de was grens tussen berichtgeving en opiniëring totaal zoek. Met zulke media is het niet verwonderlijk dat 90% of meer van de Belgen voor Obama zou stemmen.