Mijn kijk op de actualiteit V (Vincent De Roeck)

De blinde FN-senator Michel Delacroix heeft ontslag genomen als voorzitter van het Front National nadat een filmpje opdook waarin hij een antisemitisch liedje zong dat de Holocaust minimaliseerde. Ook een OCMW-raadslid van het Vlaams Belang figureerde op het filmpje. Het VB en het FN distantieerden zich onmiddellijk van deze revisionisten. Het FN verklaarde zelfs in de pers dat Delacroix de partij al een jaar geleden verlaten zou hebben en het VB zette hun raadslid onmiddellijk aan de deur. Kennelijk zit extreem-rechts in dit land nog steeds met een onverwerkt verleden en trekken zij nog steeds de meest vulgaire neo-nazi's aan, ook al kunnen we de partijen zeker niet afrekenen op de afhandeling van dit soort toestanden (onmiddellijk ontslag uit de partijen van de betrokkenen), toch moeten we ons de vraag blijven stellen waarom dit soort schanddaden steeds binnen dat soort partijen en niet bij de anderen gebeuren.

Het Centrum Leman kondigde al aan om senator Delacroix, die in het verleden al eens tot één jaar celstraf veroordeeld werd wegens antisemitisme, te vervolgen voor dit filmpje en ook tal van andere organisaties verdrongen elkaar in het om ter luidst roepen dat Delacroix hiervoor strafrechterlijk veroordeeld moest worden. Ik ben het daar niet met eens. Ik ben een overtuigde vriend van Israël, was vorige week zelfs uitgenodigd op de "Policy Conference" van de EFI in Parijs en schrijf occasioneel voor het maandblad "Joods Actueel", daar dus niet van, maar ik vind de lokroep voor juridische stappen als liberaal eigenlijk onaanvaardbaar. Ook gekken als Delacroix verdienen het om hun mening te uiten, in welke vorm dan ook, en geen enkele veroordeling voor iemands mening kan ik tolereren. Sociale druk en participatie in het debat of het democratisch proces kunnen een beter resultaat boeken dan een veroordeling die van senator Delacroix andermaal een martelaar van extreem-rechts zal maken.

Hetzelfde gaat trouwens op voor de beslissing van het Belgisch gerecht in de Humo-zaak rond de satirische foto's van Fernand Koekelberg en Sylvie Ricour. De rechtbank verwierp donderdag het aangetekende verzet van Humo en in afwachting van een definitieve uitspraak door het Hof van Beroep blijft de Humo dus uit de rekken. Of hoe personen in openbare dienst zichzelf enkel als "publiek persoon" beschouwen wanneer ze aan het einde van de maand hun rijkelijk loonstrookje in ontvangst nemen dat betaald wordt door de burgers. Satire blijft in mijn ogen een wezenlijk kenmerk van een levendige democratie en het fnuiken hiervan is schandalig. Zeker omdat de wantoestanden bij de federale politie die hieraan de basis van liggen de burgers volgens mij wel degelijk aangaan.

Twee economen van de K.U. Leuven, André Decoster en Kris De Swerdt, vallen de vlaktaks aan in een recente studie. Deze zou volgens hen vooral ten goede komen aan de 10% rijkste burgers van het land en de 10% armste opzadelen met een hogere fiscale druk dan vandaag het geval is. Volgens beide is het LDD-voorstel om ook in België een vlaktaks in te voeren niet wenselijk. De onderzoekers dwalen natuurlijk. Hun studie gaat voorbij aan het afschaffen van de aftrekposten, aan het verminderen van de administratiekosten (zodat iedereen minder belastingen moet betalen omdat de kosten van de overheid verminderd worden) en aan de ervaringen in het buitenland waar een vlaktaks de economie ontzettend heeft weten te dynamiseren, waarvan uiteindelijk iedereen beter geworden is. Ook met het morele aspect van belastingen werd geen rekening gehouden. Waarom zouden de rijken meer moeten bijdragen dan de armen? En wie mag zich het recht toe-eigenen om dat af te dwingen?

Consulta-fiscalist Werner Niemegeers schreef dit jaar het boek "Vlaktaks: Rechtvaardig en Doeltreffend" waarin hij eigenlijk al komaf maakte met de bevindingen van deze studie. Volgens Niemegeers zullen de 10% armste burgers evenveel belastingen betalen dan vroeger (en desnoods moet de belastingvrije schrijf maar op die fiscale status quo gefixeerd worden) en zullen de 90% anderen er winst uit puren. Vooral de middenklasse, die in de studie compleet genegeerd wordt, wint veel aan een vlaktaks. En dat moet ook de primaire bedoeling zijn. Productiviteit moet beloond worden en passiviteit mag zeker niet aangemoedigd worden. Tenslotte moeten burgers via de eenvoud van het systeem en de betrekkelijk lage belastingvoeten gestimuleerd worden om bij twijfel toch geen risico's te nemen, toch geen loopholes te gaan opzoeken, en toch gewoon braaf alles aan te geven. Dit is trouwens de kern van de Laffercurve die minder inkomsten voor de staat voorspelt bij hoge belastingen.

Of het iets te maken heeft met mijn editoriaal in de laatste editie van "Blauwdruk" weet ik niet, maar de feiten zijn wat ze zijn. Eén week nadat dit magazine waarin ik de vliegtaks als het begin van de DDR'isering van België afschilderde aan alle Open Vld-parlementsleden bezorgd werd, maakte de Open Vld een bocht van 360° en vielen zij de christen-democraten af die deze taks nog wel in de begroting ingeschreven wilden houden. In de praktijk zal de druk vanuit de betrokken sectoren en de angst van de Franstaligen voor het verlies van jobs in Luik en Charleroi meer bijgedragen hebben tot deze switch dan mijn editoriaal, maar toch vind ik het allemaal wel treffend en klop ik mezelf hier graag nog eens op de borst ;-)

Mede-IFF'er Pieter Cleppe bracht deze rondvraag van het "European Civil Liberties Network" onder mijn aandacht. Vooral de vragen over staatsterrorisme (de EU weigert dit gewoon te erkennen) en over de definitie van terroristische daden (de EU stelt één van de breedst mogelijke conceptuele omschrijvingen voor) deden mij de wenkbrauwen fronsen. In dit artikel op de conservatieve website "Little Green Footballs" vond Pieter Cleppe dan weer terug dat er naar verluidt meer Irakezen gestorven zouden zijn tijdens het beleg van Baghdad onder het presidentsschap van Bill Clinton dan tijdens de ganse Irakcampagne van George W. Bush. Altijd leuk om vergelijkingen te ontdekken die niet enkel compleet genegeerd worden door de mainstream-media, maar ook komaf maken met bepaalde idee fixen die vele burgers in dit land koesteren.

Via Steven De Klerck kreeg ik afgelopen weekend dan weer te horen dat de "balance sheet" van de Europese Centrale Bank sinds juni 2007 met 800 miljard euro toegenomen was. Op 31 oktober 2008 bedroeg de balans van de ECB 2.031 triljoen euro. In 1999 bedroeg dat nog maar 697 miljard euro. De geldhoeveelheid in de Eurozone is vandaag drie maal zo groot dan 9 jaar geleden. De economie van de Eurozone groeide in dezelfde periode maar met 20% op 9 jaar. Dit maakt de ECB tot grootste geldcreator ter wereld én tot de slechtste investeerder in langetermijngroei van allemaal. Alleen al sinds het uitbreken van de kredietcrunch in de VS werd 500 miljard euro aan nieuw fiatgeld gecreëerd door de ECB. Dit is een aanval op de burgers en hun welvaart. De overheid bewijst dat ze niet in staat is om de geldhoeveelheid als een goede huisvader te beheren. Geef ons dus maar ons geld én onze goudstandaard terug!

Ook de Europese Unie wil van geen koerswijzigingen weten. In hun reguleringsijver komt de Europese Commissie nu aandraven met een nieuwe pesticiderichtlijn. Dat de eerste onafhankelijke studie van Cranfield University, de voorstellen van de Commissie al onmiddellijk afschiet, spreekt in dat opzicht alweer boekdelen. Volgens de onderzoekers zou de prijs van granen en kolen hierdoor kunnen verdubbelen omdat de door Europa verboden producten doorgaans uitstekend werk leveren en goedkoop in het gebruik zijn. Dit in tegenstelling tot de toekomstige producten. Om van de kosten van de bijkomende "red tape" nog maar te zwijgen natuurlijk. Wanneer gaat Brussel eens beseffen dat producenten geen enkel nut hebben aan slechte producten en dat de consumenten beter gediend zijn met een vrije markt en goedkope waren dan met een gereguleerde interactie en torenhoge prijzen? Zucht, ik word er gewoon moedeloos van.

Tenslotte wil ik hier nog even stil staan bij het essay "I, Pencil" van Leonard Read, de oprichter van de "Foundation for Economic Education". Het essay bevat een nawoord van Nobelprijswinnaar Milton Friedman en wordt unaniem beschouwd als één van de beste schetsen van de economische complexiteit. Frédéric Bastiat stelde zich de vraag al hoe het eigenlijk komt dat Parijs gevoed wordt. Centrale planning zou in zo'n complexe taak niet kunnen slagen, en al helemaal niet zonder te bezuinigen op het aantal verschillende producten. Enkel de markt is daartoe in staat. Leonard Read achterhaalt in dat essay de stamboom van een doodgewoon potlood en toont aan de hand daarvan exact hetzelfde aan. Overheden zouden nooit van nul af aan een potlood kunnen produceren; de markt wel.