Mijn kijk op de actualiteit IV (Vincent De Roeck)

Eerst en vooral wil ik hier van de gelegenheid gebruik maken om Barack Obama te feliciteren met zijn verkiezingsoverwinning in de Verenigde Staten, zij het dan wel met tegenzin en onder voorbehoud van de ware toedracht van ACORN-toestanden (zoals het actief registreren van veroordeelden in de gevangenissen en het registreren van fictieve personen) die in de komende weken en maanden nog aan het licht zal/kan komen. Het is geen geheim dat ik gedurende de voorverkiezingen steeds de kant van libertariër Ron Paul gekozen heb en later die van Bob Barr. Ook Chuck Baldwin van de Constitution Party kon ik tijdens de campagne trouwens wel smaken. Maar als puntje bij paaltje kwam, en omdat “spoilers” op de rechterflank nu eens echt niets positiefs konden toevoegen aan deze race, heb ik mij de laatste weken openlijk achter McCain en Palin geschaard.

Ik vrees links immers méér dan rechts, en beschouwde Barack Obama als de persoon die Marxisme terug naar het hart van het Avondland zou loodsen. Hopelijk heb ik het bij het verkeerde eind en heeft Bill Kristol, de hoofdredacteur van “The Weekly Standard” gelijk. Die denkt immers dat Obama een “gematigde centrumlinkse” president wordt, en zeker geen extreme socialist, laat staan een communist. Het is mijn bedoeling om op deze blog nog uitgebreider over de Amerikaanse verkiezingen te berichten, maar daarvoor wacht ik op alle details en alle uitslagen, ook die in de Congresraces.

Radio 1 bewees gisteren in het programma “Peeters en Pichal” dat gemiddeld één derde van alle voetgangers in België rode verkeerslichten negeert. Eén vijfde zou deze systematisch negeren, ook al gaat het om drukke kruispunten. En dit loopt zelfs op tot 70% aan rustige kruisingen. Dit bewijst in mijn ogen maar één ding: de regels zijn nutteloos en zouden beter afgeschaft worden. Of het verkeersreglement voor voetgangers zou misschien beter “adviserend” van inslag zijn, dan dwingend met flikken en politierechters op elke straathoek, camera’s overal, en ongezien zware boetes voor dit soort “misdadigers”.

Individuele burgers kennen de gevaren van het verkeer maar al te goed en hebben echt geen nood aan vadertje staat om hen bepaalde gedragingen te verbieden. Als burgers de vrije en doordachte keuze maken om een rood licht te negeren, en zij daar niemand anders schade met berokkenen, is dat hun volste recht. Zij dragen ook zelf verantwoordelijkheid voor de gevolgen ervan. Slachtofferloze daden strafbaar stellen, neigt in mijn ogen immers net iets té hard naar totalitarisme. Zeker als justitieminister Jo Vandeurzen tegelijkertijd centrale diensten in het leven roept om boetes nog beter te kunnen innen of Big Brother-databanken wil creëren waarin alle gegevens van burgers gecentraliseerd zullen worden.

Humo publiceerde deze week enkele satirische foto’s van Fernand Koekelberg en Sylvie Ricour waarmee de draak gestoken werd met hun vermeende romance. Ricour stapte prompt naar de rechter en bekwam een publicatieverbod. Met een dwangsom van 250 euro per exemplaar haalde Humo het magazine uit de rekken. Dit is onaanvaardbaar. Satire moet altijd kunnen en werkt louterend voor een samenleving. De persvrijheid zou absoluut moeten zijn in een liberale democratie die naam waardig. Ik veroordeel de rechterlijke uitspraak en de kleinzerigheid van Sylvie Ricour, en hoop dat deze censuur niet de eerste in een rij van velen zal zijn, maar de zieltogende uitzondering die de grondwettelijke regel bevestigt.

En ook het recht op privacy komt in België onder druk te staan. “Le Soir” pakte vandaag uit met een onderzoek van de privacycommissie naar de campagnepraktijken van de Luxemburgse PS-afdeling. Die riep haar leden en sympathisanten immers op om alle gsm-nummers en e-mailadressen van derden waarover ze beschikten, naar de partij door te sturen. Later werden al deze personen overstelpt met e-mails van de PS en werden hun lijnen gebombardeerd met PS-telefoontjes. De PS verdedigt zichzelf bij monde van Waals minister Philippe Courard door te stellen dat er “geen kwade bedoelingen” waren.

De Vlaamse regering heeft plannen om tegen 2020 forst te investeren in woningenbeleid. 45,000 nieuwe sociale huurwoningen en nog eens 45,000 nieuwe sociale koopwoningen staan gepland. Het VLORO (Vlaams Overleg Ruimtelijke Ordening) maakte deze week in enkele kranten echter komaf met deze plannen. De prijzen voor bouwgronden en woningen op de private markt zouden door deze “sociale” maatregelen immers nog meer de hoogte ingejaagd worden en uiteindelijk zou dit contraproductief werken en - opnieuw - de middenklasse treffen. Het VLORO, ofschoon helemaal geen libertarische groepering, pleit dan ook om deze bouwprojecten te staken en voortaan te kiezen voor huursubsidies, zodat de marktwerking inzake huisvesting maximaal gevrijwaard kan blijven. Ik steun hun voorstel dan ook met de volste overtuiging.

Defensieminister Pieter De Crem kondigde aan om de humanitaire missie in Libanon af te bouwen en de vrijgemaakte middelen in Afghanistan te besteden. Persoonlijk heb ik nooit het nut van humanitaire missies via de post defensie ingezien, tenzij dan als onmiddellijke reactie op natuurrampen om de directe noden te helpen ledigen. De linkse partijen zien in deze beslissing dan weer “een nieuwe stap in de oorlogslogica”, wat natuurlijk totaal misplaatst is. De NAVO is onze belangrijkste partner in de wereld als het op geostrategisch beleid en landsverdediging aankomt. De EU kan internationaal geen vuist maken, noch politiek noch militair, en de VN is een bond allegaartje van semi-dictaturen. De kritiek van Dirk Vandermaelen dat de missie in Afghanistan voortaan zou instaan voor 60% van het totale budget voor buitenlandse missies, vind ik verwerpelijk voor twee redenen. Het budget voor buitenlandse missies is belachelijk laag en er is in de wereld nu éénmaal geen enkel conflict belangrijker voor onze veiligheid dan dat in Afghanistan.

En er is ook nog nieuws uit Eurabië. De “Meditterane Unie” die de Noord-Afrikaanse en Europese landen gaat groeperen onder de auspiciën van Frankrijk kreeg op een top in Marseille een eerste concrete invulling. Een permanent “secretariaat-generaal” werd in het leven geroepen met gezanten van de EU-landen en de Maghreb-landen. Ook Israël en de Arabische Liga kregen elk een permanent zitje in dit orgaan. Ik ben nu al gekant tegen de EU als ondemocratische superstaat van een half miljard mensen; wat gaat het binnenkort worden als we ook nog de andere kant van de Middellandse Zee in een supranationale structuur gaan incorporeren? Ik houd alvast mijn hart vast. Ik moet niets weten van deze Meditterane Unie. Ik ijver immers, in navolging van Thomas Jefferson, voor vrede, handel en vriendschap met alle volkeren in de wereld, maar voor verknechtende allianties met niemand.

De CRB (Centrale Raad voor het Bedrijfsleven) kwam gisteren naar buiten met slecht nieuws voor de vakbonden in dit land. Doordat de economische groei in België dit jaar lager zou uitvallen dan de voorziene 1,9% en doordat het verschil tussen de lonen in België en die in de buurlanden al zo groot is, geeft de CRB aan dat er volgens hen geen enkele ruimte meer is om nog dit jaar een algemene loonstijging door te voeren. Volgens de CRB zijn de lonen in België sinds 1996 onafgebroken met 4,1% sneller gestegen dan die van onze buurlanden. Dit is dan ook gewoon onhoudbaar. De vakbonden weigeren deze analyse te volgen en houden vast aan de automatische indexering van de lonen én aan een verhoging van de lagere lonen. Dit alles bewijst in mijn ogen één ding: het failliet van het sociaal pact. Bedrijven die het goed doen, moeten vrij kunnen zijn om hun werknemers beter te belonen dan bedrijven die problemen hebben. Het sectoroverleg is voorbijgestreefd en veel te weinig flexibel. Dit keurslijf neigt naar éénheidsworst waarbij winstgevende bedrijven niets kunnen doen voor hun werknemers en probleembedrijven verder de dieperik worden ingeduwd. Hoelang gaan we deze planeconomische nonsens eigenlijk nog dulden in dit land?

De situatie in Centraal-Afrika is ronduit problematisch. Dat zal ik jullie niet meer moeten zeggen. Het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk hebben het laken naar zich toegetrokken omdat de EU andermaal machteloos was en andere landen als België of de VS een té afwachtende houding aannamen. De VN bewijst opnieuw dat het niets meer in de pap te berokkenen heeft en als “concert van dictaturen” beter opgedoekt kan worden. Ik weet niet wat de beste modus operandi ten overstaande de krijgsheren in Oost-Kongo is, maar weet wel één ding. China moet kleur bekennen in deze zaak en zijn verantwoordelijkheid nemen, net als de achterbakse regimes van Burundi en Rwanda. En natuurlijk moeten we allemaal waakzaam toezien dat geen enkele partij de schuld voor deze genocide in de voeten van het “kolonialisme” kan schuiven. De Kongolezen hebben vijftig jaar tijd gehad om hun eigen beleid te voeren. Dat Kongo vandaag een “failed state” is, heeft dan ook niets meer te maken met de Belgische aanwezigheid daar in de eerste helft van de vorige eeuw. Mensen die anders beweren, zijn intellectueel oneerlijk.

Tenslotte wil ik jullie ook nog even meegeven dat het Leuvense Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) vorige week woensdag een seminarienamiddag organiseerde met de Nova Civitas-coryfeeën Marc Cools en Werner Niemegeers. Marc Cools is professor criminologie aan de universiteiten van Gent en Brussel, een gewezen adviseur van minister Patrick Dewael en een bestuurslid van de “Cercle Bastiat” in Frankrijk. Hij kwam ons vertellen over de wenselijkheid van de privatisering van de veiligheidsdiensten en doorprikte een hele resem vooroordelen die daaromtrent nog steeds bestaan. Werner Niemegeers is als fiscalist verbonden aan het advocatenkantoor Consulta en schreef onlangs het boek “Vlaktaks: rechtvaardig en doeltreffend” waarover hij vorige week in Leuven kwam vertellen. Beide sprekers zijn autoriteiten in hun vakgebied en hun uiteenzettingen waren uitermate interessant. Als lezers nog evenementen aan het plannen zijn en nog op zoek zouden zijn naar sprekers, kan ik beide heren zeker en vast aanraden.