It's the economy, stupid! (Vincent De Roeck)

De K.U. Leuven publiceerde onlangs een zéér interessante studie over het verband tussen de lasten op arbeid, de sociale voordelen van niet-werkwilligen en de hoogte van de werkloosheid. De onderzoekers concluderen dat doorgedreven structurele lastenverlagingen een belangrijke bijdrage kunnen leveren tot het terugdringen van de werkloosheid op voorwaarde dat ook het matchingproces tussen werklozen en werkgevers verbeterd wordt. Dit kan onder meer worden gerealiseerd door de werkloosheidsuitkeringen te beperken in de tijd en/of degressief te maken naarmate men langer werkloos is. Minder lasten op arbeid zet werkgevers aan om bij twijfel toch bijkomend personeel aan te nemen. Minder sociale hangmatten zet werknemers aan om bij twijfel toch maar een beschikbare job aan te nemen.

In het novembernummer van "The American Conservative" wijdde een goede vriend van mij, Sheldon Richman, de hoofdredacteur van het FEE-maandblad "The Freeman", een uitgebreid artikel aan de bail-outs in de VS. Ik kan jullie zijn stuk van harte aanraden. Richman toont aan dat de VS in een tijd van nationaliseringen en overdreven overheidsinterventie nog maar enkel het land van de "theoretically free" is. En hij stelt onomwonden vast dat het nationaliseren van banken op de lange termijn een algemene verarming voor de ganse samenleving met zich mee brengt, ongeacht de mooie praatjes.

De Europese Rekenkamer weigerde afgelopen week voor het 14de jaar op rij om de rekeningen van de Europese Unie af te tekenen. Nog steeds weigert de EU een dubbele boekhouding te voeren en nog steeds kan de EU geen duidelijkheid scheppen over de bestemming van al haar gelden. Maar de Eurofielen treuren niet want andermaal zal het Europees Parlement, het democratisch schaamlapje van de Eurocratie, de budgetten in december moeiteloos goedkeuren. Zonder debat en zonder wroeging. Fraude en corruptie zijn kennelijk inherent aan het Europese instituut. En tja, ook gewenning zal wel optreden na 14 jaar hetzelfde gedoe. Idem voor de desinteresse in de media.

Om de verspilzucht van de Europese Unie en de weinig verhulde fraude met overheidsprogramma's, subsidieschema's en allocaties van EU-hulp een gezicht te geven, stelde de Britse denktank "Open Europe" een gedetailleerd overzicht op van de 100 meest frappante gevallen van geldverspilling en/of regelrechte fraude. De betrokkenen worden met naam en toenaam genoemd. En het geheel is écht wel ogen openend, zeker al je bedenkt dat dit eigenlijk maar een niet-exhaustieve bloemlezing van wantoestanden betreft.

Gelukkig wordt de vrije markt vandaag nog steeds door sommigen verdedigd. Willy De Wit van "WorkForAll" publiceerde op de weblog van Luc Van Braekel een correcte analyse van de economische werkelijkheid en stelt dat zeker niet de vrije markt, dan wel de overheid bijgestuurd zou moeten worden. Daniel Hannan was even duidelijk op zijn weblog toen hij de beslissing van de Europese Centrale Bank om de rente met een halve procent te laten dalen als contraproductief afdeed en ook de Britse Nationale Bank opriep om het Eurozone-voorbeeld zeker niet te gaan volgen.

In Nieuw-Zeeland komt er na drie termijnen van centrumlinks beleid een centrumrechtse partij aan de macht. En dat is maar goed ook want de partij in kwestie neigt nogal sterk naar haar Angelsaksische tegenhangers in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Canada. In tegenstelling tot de Europese 'conservatieve' partijen zijn deze wel stuk voor stuk georiënteerd op de vrije markt en een kleine overheid. In Europa zijn de 'conservatieven' doorgaans 'church-going socialists' om het met de gevleugelde woorden van Europarlementslid Alexander Graf Lambsdorff te zeggen. In buurland Australië zagen we recent wel de andere ommeslag, maar niets kan mij er vandaag van weerhouden vol vertrouwen uit te kijken naar de welvarende toekomst van Nieuw-Zeeland. En hopelijk leren wij er ons lesje uit!

Tenslotte wil ik hier nog even stilstaan bij een recente "policy briefing" van het Amerikaanse "Cato Institute" waarin ze het monetair beleid van Alan Greenspan verdedigen. Natuurlijk leidde dit tot zware discussies binnen de libertarische beweging. Eén van mijn zomerprofessoren, George Selgin, reageerde prompt met een scherp tegenartikel en ook op de discussieblog van het "Ludwig von Mises Institute" gonsde het van de kritische geluiden. Of hoe de libertarische beweging andermaal gesplitst is tussen de muntfundamentalisten en de méér pragmatisch ingestelde denkers.