Mijn kijk op de actualiteit ter (Vincent De Roeck)

Halverwege oktober is mijn krantenabonnement op “The Daily Telegraph” verstreken en hoewel ik zéér tevreden ben over de kwaliteit van deze Britse broadsheet, toch vind ik de prijs ervan wel aan de dure kant. Libertarische ideeën komen af en toe aan bod in deze krant en hun Eurosceptische ondertoon maakt het zalig om “The Daily Telegraph” te lezen. De afgelopen veertien dagen heb ik mij in afwachting van een definitieve beslissing over het al dan niet vernieuwen van mijn abonnement, moeten behelpen met een gratis proefabonnement op de “International Herald Tribune” maar de redactielijn van deze Europese spin-off van de “New York Times” kan mij eigenlijk maar weinig boeien. In deze blogpost zal ik trouwens even kort bij enkele IHT-artikels van de laatste dagen en weken stilstaan. En geen paniek, beste lezers, dit is het allerlaatste commentaarstuk van mijn drieluik over de recente actualiteit.

Misschien kunnen mijn lezers mij via de reactiethread helpen kiezen voor een nieuw abonnement naast mijn twee favoriete weekmedia “The Economist” en “Knack”. Momenteel speel ik immers met de idee om mij voortaan tevreden te stellen met de internationale weekendedities van “The Daily Telegraph” en/of het “NRC Handelsblad”, en om mij eventueel ook te abonneren op “The Weekly Standard”. Dit laatste is een gematigd conservatieve publicatie uit de VS die met Billy Kristol aan het roer tegenwoordig een zéér degelijke redactielijn en een uitermate hoge kwaliteit van berichtgeving én duiding kan aanbieden. “De Standaard” vind ik een aanfluiting voor liberale modernisten als mezelf. “De Morgen” vind ik intellectuele zelfkastijding. En “De Tijd” waait mee met de wind van de economische wereldpolitiek, ook al is dat economische nonsens. Om over pulpgazetten als “Het Laatste Nieuws” en “Het Nieuwsblad” nog maar te zwijgen natuurlijk. In Vlaanderen vind ik het gratiskrantje “Metro” uiteindelijk nog de beste journalistiek aanbieden, en "Trends" soms misschien ook. Maar ja, de gustibus et de coloribus…

Parwez Kambaksh is een 24-jarige student die als freelance-journalist furore maakte in de Afghaanse én internationale pers. Zijn broer is een seculiere moslim en de spreekbuis van de Afghaanse seculiere oppositie. En ik ben ervan overtuigd dat de positie van zijn broer zeker een rol gespeeld heeft in de recente wedervaren van Kambaksh. Hij durfde het immers aan om de inferieure plaats van vrouwen in de hedendaagse Afghaanse samenleving aan te kaarten. Het gevolg daarvan? Een rechtbank veroordeelde hem in eerste instantie tot de doodstraf wegens “godslastering”. Of hoe het verdedigen van vrouwenrechten plots in strijd met de wil van Allah zou zijn. Het Afghaanse Hooggerechtshof zat natuurlijk verveeld met de zaak omdat de executie van deze journalist internationale gevolgen zou kunnen hebben. Het Hooggerechtshof besloot dan ook maar braaf om de sanctie om te zetten in een 20-jarige gevangenisstraf. Of hoe internationale druk wel degelijk een impact kan hebben op de “objectieve” gerechtsgang in landen als Afghanistan. En of hoe het verdedigen van vrouwenrechten nog steeds bestraft moet worden met 20 jaren opsluiting volgens de Islam. Zijn "achterlijk", "onmenselijk" of "primitief" dan toch geen overdreven omschrijvingen van de Religie van de Vrede? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

In Denemarken werden twee moslims veroordeeld voor het plannen van de terreuraanslag in de Londense metro enkele jaren geleden, respectievelijk tot 7 en 12 jaren opsluiting. De beide terroristen, een Pakistaan en een Afghaan, werden gearresteerd via een Patriot Act-achtige wet die Denemarken onlangs afkondigde en de politiediensten meer vrijheid geeft om terreurverdachten te schaduwen en uit hun tent te lokken. De twee ontkennen elke link met de aanslagen in Londen, maar uit onderzoek bleek dat ze dezelfde explosieven in hun bezit hadden, dat ze op bepaalde CCTV-beelden herkenbaar waren en dat ze een aanslagplan op zak hadden dat als twee druppels water op de metrobommen van 2005 geleek. Burgerrechtengroepen houden vol dat de Deense wetgeving te weinig garanties biedt tegen de overheid en dat beide niets van doen hebben met de aangevoerde aanklachten. Wel bestaat er ook onder hen consensus over het gevaar van deze individuen en de waarschijnlijkheid van aanslagen op Deense grond, zeker door de blijvende hetze rond de Mohammedcartoons. De Deense geheime politie kreeg trouwens nul op het rekest toen ze de overheid vroegen om hen na hun celstraf het land uit te zetten. Kennelijk zouden beide terroristen na hun celstraffen voldoende gerehabiliteerd zijn om in de Deense samenleving te kunnen blijven.

Nadat enkele maanden geleden ook al een mini-kernramp in Slovenië vermeden kon worden en ook elders in Europa zich meer dan vroeger problemen met nucleaire installaties voordoen, kregen de anti-kernenergieprofeten deze maand alweer een geschenk uit de hemel. In Zweden werden de kerncentrales van Oskarshamn en Forsmark voor onbeperkte tijd gesloten nadat onderzoekers enkele barsten in de reactoren vastgesteld hadden. De barsten zouden gigantische gevolgen kunnen hebben. Het anti-kamp vergeet natuurlijk een aantal zaken in beschouwing te nemen. Een kernuitstap in Zweden is feitelijk onhaalbaar want 60% van de Zweedse energie wordt via kerncentrales opgewekt. Een kernuitstap is politiek onhaalbaar omdat Zweden anders nooit aan de Kyotoprotocollen tegemoet kan komen. En de meest relevante “vergetelheid” bij het anti-kamp in deze zaak is het volgende: de centrumlinkse Zweedse regering heeft jarenlang elk degelijk onderhoud van de kerncentrales onmogelijk gemaakt door elke herstelling of update af te doen als stappen naar méér kerncentrales. De heksenjacht op kernenergie heft zijn tol. En deze verijdelde kernramp is daar een voorbeeld van.

De beslissing van het Amerikaanse Hooggerechtshof in Heller vs. DC over het wapenverbod in de Amerikaanse hoofdstad ligt zwaar onder vuur in de VS, en deze keer niet vanuit linkse dan wel vanuit conservatieve hoek. Het Hooggerechtshof kwam met 5 tegen 4 stemmen tot de erkenning van vrij wapenbezit als een individueel burgerrecht, maar conservatieven vallen nu de meerderheidsopinie van rechter Antonin Scalia aan. Die zou immers onwettig zijn omdat hij in een gepolariseerd debat als dit de autonomie van de staten én de steden miskend zou hebben. Conservatieven noemen dit vonnis tegenwoordig al een “right-wing version” van Roe vs. Wade, het vonnis uit 1973 dat nationaal het recht op abortus erkende, tegen de wil van vele staten in. Vele conservatieven, ofschoon ze de uiteindelijke beslissing wel genegen zijn, vrezen nu elk recht van spreken ten overstaande Roe vs. Wade verbeurd te hebben door een soortgelijke “grondwettelijk onduidelijke” uitspraak te aanvaarden. De 5 stemmen waren immers allemaal afkomstig van Bush- en Reagan-rechters.

Jim Rutenberg becommentarieerde een interessante achtergrond van de Amerikaanse presidentsverkiezing. Normaal zou de “White Power”-beweging in volle toeren moeten draaien om Obama uit het Witte Huis te houden, maar daar schijnt niets van aan te zijn. John McCain zou op zich ook al minder goed in de schuif van extreem-rechts liggen en dat zou in deze race zeker ook een rol spelen. Ron Paul en Tom Tancredo kregen uit die hoek wel méér steun, net als Pat Buchanan enkele jaren geleden én Chuck Baldwin vandaag. De Amerikaanse Nazipartij roept haar leden op om niet te gaan stemmen. Een zwarte neemt het volgens hen op tegen een “linkse blanke” die met “Jodengeld” gefinancierd zou worden. Buiten enkele gevallen van vandalisme en cyberterreur houdt extreem-rechts zich opmerkelijk op de vlakte. En er bestaat zelfs een lokale afdeling van de Ku Klux Klan die enkele weken geleden op het “Discovery Channel” aan bod mocht komen toen bleek dat zij hun leden opriepen om op Obama te stemmen. Maar uiteindelijk zou het vooral het gebrek aan een nationale leider én een nationale organisatie zijn die het verweer tegen Obama onmogelijk maakt. David Duke is enkel nog in naam de woordvoerder van het blanke supremacisme in de Verenigde Staten en ook anderen als een Tom Metzger of een Don Black kunnen hun volgelingen nauwelijks nog enthousiasmeren. De geschiedenis leert ons wel dat een lokale splintergroep een president kan vermoorden, maar of het zover komt met Obama is zéér onzeker. De ADL en het SPLC, twee centra voor de bescherming van minderheden en de bestrijding van racisme, hebben ook al een folder verspreid over de “Barack Obama Assassination Myth”. Vanuit extreem-rechtse hoek lijkt er inderdaad geen gevaar te zijn. Gelukkig maar.