De overheid veroorzaakte de kredietcrisis (Thomas J. DiLorenzo)

Door 'goed bedoelde' wetten en door een ruim geldbeleid van de Fed.

De duizenden hypothecaire wanbetalingen en inbeslagnames in de "subprime" huizenmarkt (dwz. de markt van niet-kredietwaardige hypotheeknemers) zijn het directe gevolg van dertig jaar overheidsbeleid dat banken verplichtte om slechte leningen te verstrekken. Het gaat hier over de Community Reinvestment Act (CRA) van 1977 die banken dwingt om leningen te verstrekken aan mensen met een laag inkomen en aan wat de voorstanders van die wet omschrijven als "gekleurde gemeenschappen", aan wie die banken nooit kredieten zouden verstrekken op basis van zuiver economische criteria.



De oorspronkelijke lobbyisten voor de CRA waren de radicale linksen die de regering Carter steunden en hiervoor dikwijls beloond werden met overheidstoelagen en wetten, zoals de CRA, die hen bevoordeelden. Tot die lobbyisten behoorden ook diverse zogenaamde "buurtorganisaties," zoals "ACORN" (Association of Community Organizations for Reform Now). Deze organisaties beweren dat voor meer dan 1 biljoen dollar aan CRA-leningen werd verstrekt, alhoewel niemand de omvang precies blijkt te kennen. Een stafmedewerker van het Amerikaanse Senate Banking Committee vertelde me zo'n tien jaar geleden dat voor minstens 100 miljard dollar aan zulke leningen werd verstrekt tijdens de eerste twintig jaar na het in werking treden van de wet.

De zogenaamde "gemeenschapsgroepen" zoals ACORN halen voordeel uit de CRA door een proces dat lijkt op gelegaliseerde afpersing. Op de naleving van de CRA wordt toegezien door vier federale overheidsbureaucratieën: de Centrale Bank, de Comptroller of the Currency, de Office of Thrift Supervision en de Federal Deposit Insurance Corporation. De wet is zo opgesteld dat gelijk welke fusie van banken, uitbreiding van een afdeling of oprichting van een nieuwe afdeling uitgesteld of verboden kan worden door elk van deze vier bureaucratieën als een CRA-"protest" wordt aangetekend door een "gemeenschapsgroep." Dit kan banken grote sommen geld kosten en de "gemeenschapsgroepen" beseffen dit heel goed. Het is hun hefboom. Ze gebruiken deze hefboom om van de banken miljoenen dollars los te krijgen en hen te doen beloven een bepaalde hoeveelheid slechte leningen te verstrekken in hun gemeenschappen.

Een zekere Bruce Marks werd het afgelopen decennium erg berucht voor het onder druk zetten van banken om letterlijk miljarden dollars opzij te leggen voor zijn organisatie, de "Neighborhood Assistance Corporation of America." Ooit pochte hij tegen de New York Times dat hij toezeggingen "verworven" had voor een totaalbedrag van 3,8 miljard dollar aan leningen van Bank of America, First Union Corporation en Fleet Financial Group. En dan gaat het hier slechts over één enkele "gemeenschapsgroep," werkzaam in één stad - Boston.

Voor de banken is het kiezen tussen de pest en de cholera. Als ze zich schikken naar de CRA, dan weten ze dat ze meer wanbetalingen te incasseren zullen krijgen. Doen ze dat niet, dan kijken ze tegen financiële boetes aan en, erger nog, hun plannen voor fusies, uitbreidingen van afdelingen, enz. kunnen geblokkeerd worden door CRA-protestanten, hetgeen grote ondernemingen zoals Bank of America miljarden dollars kan kosten. Zoals de meeste bedrijven zijn ze grotendeels bezweken en hebben ze zich overgegeven aan hun bureaucratische meesters.

Bijgevolg werden banken overal in Amerika gedwongen om slechte leningen in portefeuille te nemen, eufemistisch "subprime" [net-niet-eerste-klas] leningen genoemd. Om zichzelf te compenseren voor het hogere risico bij dit soort leningen hebben vele kredietverstrekkers de bijkomende kosten voor hypothecaire leningen verhoogd. Dit is gewoonweg een indirecte manier om te doen wat banken altijd doen - en wat ze moeten doen om solvabel te blijven: effectief hogere interesten aanrekenen voor riskantere leningen.

"Maar dat is discriminatie!," klaagden de "gemeenschapsorganisaties." Dus op de ACORN website kan men de opschepperij lezen over hoe ze in talrijke staten wetten tegen "woekerleningen" hebben laten stemmen die dergelijke kosten onwettig maken, waardoor het de banken verboden wordt zichzelf te beschermen tegen het verhoogde risico bij het verplicht verstrekken van hypotheekleningen aan "subprime" ontleners.

Normaal zouden banken op dit soort wetten reageren door een kleiner aantal riskante leningen te verstrekken. Maar in dit geval worden banken door hun bureaucratische meesters verplicht tot het blijven verstrekken van marginale leningen. De wetten tegen de zogenaamde woekerleningen dwingen banken dus om de verliezen te slikken. Dit is ongetwijfeld één van de factoren die bijgedragen hebben tot de faillissementen van tientallen hypotheekbanken tijdens de laatste jaren.

Daarnaast is er ook nog de monetaire politiek van de Centrale Bank die de vastgoedzeepbel deed ontstaan, gekenmerkt door een spectaculaire escalatie van de vastgoedprijzen in elke Amerikaanse stad tijdens het afgelopen decennium. Dit veroorzaakte een bijkomend probleem voor de financiële instellingen die reeds te lijden hadden onder de CRA. Ze werden gedwongen een bepaalde hoeveelheid slechte leningen te verstrekken, maar wegens de door de Centrale Bank veroorzaakte explosie van de huizenprijzen waren duizenden subprime ontleners bijlange niet meer gekwalificeerd voor conventionele hypotheken, gebaseerd op hun inkomens.

De enige manier waarop deze ontleners zich konden kwalificeren voor hypotheekleningen (zelfs met het negeren van hun slechte krediethistorie) was door het afsluiten van leningen met variabele rente, waarvan sommige verbazingwekkend lage eerstejaarsrentes hadden in de buurt van 3 procent, en soms nog lager. Dit is wat grotendeels de subprime kredietcrisis heeft doen ontstaan - het onvermogen van duizenden subprime leners om hun afbetalingen te doen nu hun rentevoeten naar omhoog zijn bijgesteld. Dus de combinatie van het opleggen van de CRA door de Centrale Bank (met de hulp van politieke drukkingsgroepen zoals ACORN) en haar monetaire politiek na 9/11 in het algemeen zijn de oorzaken van het uiteenspatten van de vastgoedzeepbel en de "subprime" kredietcrisis.
Verwacht nu echter niet hier iets over te lezen in de "mainstream media," die groepen zoals ACORN doorgaans zien als heldhaftige voorvechters van de armen, wetten zoals de CRA als antidiscriminatiewetten, en die alle schuld voor de kredietcrisis bij de hebzuchtige kapitalisten leggen, vooral bij de hypotheekmakelaars. Aangemoedigd door zulke verslaggeving heeft de hatelijke New Yorkse senator Charles Schumer federale wetgeving beloofd die deze makelaars nog harder gaat aanpakken, terwijl de regering Bush een indirecte reddingsoperatie voorstelt door de Federal Housing Administration de vele slechte "subprime" leningen te laten dekken. Dit zal aanleiding geven tot het ontstaan van wat economisten een "moral hazard" noemen, waardoor nog meer slechte leningen worden aangemoedigd. Elke bankier in Amerika zal graag leningen verstrekken (met hoge interesten) aan de minst kredietwaardige ontleners als hij denkt dat er niets kan misgaan, met de Federal Housing Administration die effectief garant staat voor de lening.

Thomas DiLorenzo

3 oktober 2008

Vertaling: Johan Branders

Origineel artikel: The Government-Created Subprime Mortgage Meltdown

Bron: http://www.meervrijheid.nl/index.php?pagina=2013