Over de "schoonheid van België"

Vandaag verscheen een gelegenheidsnummer van De Standaard, onder het motto ‘De schoonheid van België’, en samengesteld door Jan Fabre. Wat zich aandient als een politiek-correcte marketingstunt, is journalistiek een absoluut dieptepunt. Via een opdringerige beeldretoriek wordt nog maar eens de verwarring geënsceneerd tussen multiculturaliteit, de Belgische frietkotfolklore, het artistieke surrealisme en de fundamenteel ondemocratische institutionele ruïne die ‘België’ heet. Van Jacques Brel tot Marc Reynebeau, van baggerkoning De Nul tot Tia Hellebaut,- allemaal mochten ze dit verlaat 21-juli-defilé opfleuren.

Salonrebel Jan Fabre, decorateur van het Koninklijk Paleis, mocht nog eens zijn aanhankelijkheid betuigen aan de monarchie, en orakelen dat “België een kunstwerk is”.

Via platitudes als "Wanneer de Belgische politici de schoonheid zouden zien in de andere, in het onbekende, zouden ze sneller tot oplossingen komen" wordt ons nog maar eens verzocht om de vrolijke onernst van deze operettenatie te appreciëren en tot hoofdkenmerk te maken van een soort non-identiteit.

Sorry, ik kan de man af en toe wel smaken, maar ik wens niet te leven in een Fabriaans cirkus. Een staatsvorm moet niet ‘schoon’ zijn, of grappig of ludiek, maar vooral democratisch, transparant en efficiënt. We hebben al Margriet Hermans in het parlement, dat lijkt me al meer dan voldoende vrolijke onzin.

Over de foute (vooral onder paars gecultiveerde) link tussen de estethica van het surrealisme en de absurditeit van de Belgische constructie heb ik het al meermaals gehad ‘Schoonheid’ is overigens een term die helemaal niet bij Fabre’s morbide kunst past. De perversiteit van de macht wel. Ongewild geeft deze editie van DS een hallucinant beeld, van de manier hoe macht, media en establishment in elkaar vloeien tot een vettige stroop postmodern pattriotisme. Kan kunst de wereld redden? Eén ding weet ik pertinent: Fabre en Vandermeersch zullen België niét redden. Hoe hard het applaus in Laken ook klinkt.