Ceci n’est peut-être pas un arrêt: over de verhouding van grondwet en supranationaal recht.

Een recent arrest brengt duidelijkheid over de verhouding tussen constitutionele grondrechten en supranationaal recht en kiest voor een dualistische benadering: de voorrang van een internationale verplichting op internationaal vlak doet geen afbreuk aan de judicial review van regel uitgevaardigd ter omzetting daarvan.

Weinigen hebben het gemerkt, maar op 7 september heeft het Grondwettelijk Hof een mijlpaalarrest geveld over de bescherming van de grondrechten tegen de inperking ervan door supranationale instellingen zoals de EU of de VN. Dat gebeurde natuurlijk in omzichtige bewoordingen, zonder frontaal tegen die instellingen in te gaan. Maar dat doet weinig afbreuk aan de waarde van dit arrest.

De zaak betrof een prejudiciële vraag over de Belgische wetgeving ter uitvoering van de Europese Kaderbesluiten inzake terrorismebestrijding en het Europees aanhoudingsbevel, in het bijzonder de Wet van 19 december 2003 betreffende het Europees aanhoudingsbevel, strekkende tot omzetting van het Kaderbesluit van 13 juni 2002 betreffende het Europees aanhoudingsbevel, nr. 2002/584/JBZ (1).

Aangezien het een lang arrest is, begin ik met de belangrijkste principiële overwegingen eruit aan te halen:

B.2.8.1. Dienaangaande zij eraan herinnerd dat België een rechtsstaat is in die zin dat noch de constituerende delen noch de federale instellingen ontkomen aan het toezicht op de verenigbaarheid van hun handelingen met de Grondwet, en dat de Grondwet een stelsel van rechtsmiddelen en procedures in het leven heeft geroepen, waarbij het toezicht op de grondwettigheid van wetgevende handelingen aan het Grondwettelijk Hof is opgedragen.

B.2.8.2. Verder mag de ratificatie van een international verdrag geen inbreuk maken op de in de Grondwet vastgestelde bevoegdheidsregeling en dus op de autonomie van het Belgische grondwettelijk rechtsbestel waarvan het Hof krachtens de hem door de Grondwet verleende bevoegdheid de eerbiediging verzekert.

B.2.8.3. De grondrechten vormen een integrerend deel van de Grondwet waarvan het Hof de eerbiediging verzekert. Het Hof laat zich daarbij leiden door de Grondwet zelf alsmede door de aanwijzingen die te vinden zijn in de internationale rechtsinstrumenten inzake de bescherming van de rechten van de mens die in de Belgische rechtsorde zijn gerecipieerd. Aan het EVRM komt in dit opzicht bijzondere betekenis toe.

B.2.8.4. Voorts volgt uit de rechtspraak van het Hof dat de eerbiediging van de mensenrechten een vereiste is voor de grondwettigheid van elke overheidsbeslissing en dat beslissingen die onverenigbaar zijn met de eerbiediging van deze rechten, in de Belgische rechtsstatelijke rechtsorde niet toelaatbaar zijn.

B.2.8.5. Uit al het bovenstaande volgt dat ook bij een internationaal verdrag opgelegde verplichtingen geen afbreuk kunnen doen aan de grondwettelijke beginselen, waaronder het beginsel dat alle overheidsbeslissingen de grondrechten moeten eerbiedigen, wat een voorwaarde is voor hun grondwettigheid, die door het Hof dient te worden gecontroleerd in het kader van de krachtens de Grondwet ingerichte procedures.

B.2.8.6. Dienaangaande dient te worden beklemtoond dat de door het Grondwettelijk Hof te verrichten grondwettigheidscontrole in een context als de onderhavige betrekking heeft op de internrechtelijke beslissing, in casu een wet, die ertoe strekt het krachtens een internationaal verdrag genomen Kaderbesluit uit te voeren, en niet op dit laatste als zodanig.

B.2.8.7. Wat meer bepaald een wetgevende handeling betreft die, zoals de litigieuze wet, beoogt uitvoering te geven aan een krachtens art. 34 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (hierna EU-Verdrag) vastgesteld Kaderbesluit, kan het Grondwettelijk Hof in het kader van de door de Grondwet verleende exclusieve bevoegdheid dus niet de grondwettigheid van dit door de Europese Unie vastgestelde Besluit controleren, al was het maar om de verenigbaarheid ervan met de Europese Verdragen of met het jus cogens te onderzoeken.

B.2.8.8. Ook impliceert een arrest van dit Hof waarbij wordt vastgesteld dat een wetgevende handeling ter uitvoering van een dergelijk Kaderbesluit strijdig is met de Grondwet, niet dat wordt getornd aan de voorrang van dat Kaderbesluit op internationaalrechtelijk vlak.

B.2.8.9. Zo heeft het Hof reeds een wetsbepaling tot omzetting van een Europese Richtlijn nietig verklaard, na de grondwettigheid ervan te hebben gecontroleerd in het licht van de betrokken Richtlijn en een schending van grondwettelijke beginselen te hebben vastgesteld (arrest nr. 10/2008 van 23 januari 2008, vernietiging van een onderdeel van art. 18, tweede lid, van de wet van 11 januari 1993 tot voorkoming van het gebruik van het financiële stelsel voor het witwassen van geld en de financiering van terrorisme, gewijzigd bij artikel 30, 2° van de wet van 12 januari 2004).

B.3.0.3. Het is juist dat art. 34 van de Grondwet bepaalt dat “de uitoefening van bepaalde machten door een verdrag of door een wet kan worden opgedragen aan volkenrechtelijke instellingen”. Deze bepaling kan evenwel niet aldus worden opgevat dat zij een afwijking toestaat op de grondwettelijke rechten en vrijheden.

B.3.0.4. Art. 34 van de Grondwet biedt immers geenszins de mogelijkheid om de beginselen die behoren tot de grondslagen van de Belgische rechtsorde op de helling te zetten. Tot deze beginselen behoort het beginsel van de bescherming van de grondrechten, dat mede betrekking heeft op de controle door de Belgische rechter van de wettigheid van beslissingen van Belgische overheden, meer bepaald van hun verenigbaarheid met deze grondrechten.

B.3.0.6. Een vrijstelling van de litigieuze wet van iedere vorm van rechterlijke controle van de verenigbaarheid ervan met de grondrechten die haar oorsprong zou vinden in de vermeende absolute voorrang van de Kaderbesluiten van de Europese Unie waaraan deze wet uitvoering beoogt te geven, kan evenmin worden gebaseerd op de positie die de uit de Europese verdragen voortvloeiende verplichtingen zouden innemen in de hiërarchie van de normen in de Belgische rechtsorde.

B.3.0.8. De voorrang van het Europees gemeenschapsrecht op het interne recht strekt zich immers niet uit tot de Grondwet en tot de grondwettelijke rechten en vrijheden.

B.3.0.9. Deze uitlegging vindt steun in art. 142 van de Grondwet en de ter uitvoering ervan aangenomen Bijzondere Wet, krachtens dewelke ook wetten ter ratificatie van internationale verdragen inbegrepen de Europese Verdragen, door dit Hof aan de Grondwet kunnen worden getoetst.

B.3.1.6. De toetsing door het Hof van de grondwettigheid van een handeling van de wetgevende macht is immers in een rechtsgemeenschap de uitdrukking van een constitutionele garantie waarop een internationale overeenkomst geen inbreuk kan maken.

B.3.2.6. Uit het bovenstaande volgt dat het Grondwettelijk Hof overeenkomstig de hem bij de Grondwet verleende bevoegdheden de grondwettigheid van alle wetgevende handelingen, daaronder begrepen de wetten die, zoals de litigieuze wet, beogen uitvoering te geven aan krachtens art. 34 van het EU-Verdrag vastgestelde Kaderbesluiten, in beginsel volledig dient te toetsen aan de grondrechten die deel uitmaken van de Belgische Grondwet.

Samengevat stelt het Hof dus heel duidelijk dat binnen de Belgische rechtsorde de Grondwet, en met name de bepalingen inzake grondrechten, supreme law of the land zijn, waaraan geen afbreuk kan worden gedaan op grond van de zogenaamde voorrang van beslissingen van de Europese Unie of andere supranationale instellingen (zoals de Verenigde Naties).

In feite had het Grondwettelijk Hof dit reeds impliciet beslist in het arrest nr. 10/2008 (2) betreffende het beroepsgeheim van de advocaat, waarnaar in overweging B.2.8.9. verwezen wordt, maar zonder dat dit gebeurde in dergelijke principiële bewoordingen. Dat arrest hield immers enerzijds een grondwetsconforme interpretatie in van sommige bepalingen van de witwaswet (die duidelijk restrictiever was dan de interpretatie die het Hof van Justitie van de EG aan de overeenstemmende bepalingen van de Richtlijn gaf) en anderzijds de vernietiging van een bepaling die weliswaar niet letterlijk uit een Richtlijn was overgenomen, maar er toch door was opgelegd.

In de motivering van het arrest van 7 september gaat het Hof ook in tegen een zekere monistische doctrine, door het onderscheid te maken tussen enerzijds de gevolgen in de tussenstatelijke rechtsorde van een niet-nakoming door België van internationale afspraken en anderzijds de rang van een door de supranationale instelling opgelegde maatregel in de Belgische rechtsorde, met name ondergeschikt aan de Belgische Grondwet. Dit laatste gaat weliswaar in tegen een zekere doctrine van het Hof van cassatie, maar is eigenlijk de logica zelf in een grondwettelijke rechtsstaat: noch de wetgevende noch de uitvoerende macht heeft immers de bevoegdheid om zonder grondwetswijziging verdragen te sluiten of te ratificeren die rechtstreeks of onrechtstreeks (d.i. door de in uitvoering van een bevoegdheidsdelegatie genomen beslissingen) de Grondwet schenden. Deze positie werd eerder reeds door een reeks andere Grondwettelijke Hoven ingenomen (3) evenals door ons federaal parlement (4).

In concreto ging het om de bescherming van de persoonlijke vrijheid en met name de uitleg van het legaliteitsbeginsel in strafzaken. Het Kaderbesluit van 13 juni 2002 legt immers in een aantal gevallen de uitlevering op voor feiten die in het uitleverende land niet strafbaar zijn. Dit is uit het oogpunt van het legaliteitsbeginsel niet problematisch voor zover de feiten wel strafbaar zijn op de plaats waar ze gepleegd zijn. Maar het Kaderbesluit legt een uitlevering op voor feiten die gepleegd zijn in een derde land en waarvoor zowel de verzoekende staat als de uitleverende staat (per hypothese België) een extraterritoriale strafwet kennen, ook al zijn de feiten niet strafbaar waar ze gepleegd zijn (dat volgt a contrario uit de facultatieve uitzondering art. 4, lid 7 c). Het legt ook de regel op van art. 6, 5° van de omzettingswet, volgens dewelke er kan (weliswaar niet moet) uitgeleverd worden voor feiten die in een derde land gepleegd zijn, die daar niet strafbaar zijn en die ook in het uitleverende land niet onder een extraterritoriale strafwet vallen. Beide gevallen zijn in strijd met het legaliteitsbeginsel van art. 14 van de Grondwet en art. 7 van het EVRM: de feiten moeten immers strafbaar zijn op de plaats waar ze gepleegd worden.

Inderdaad kan men niet licht gaan over de aantasting van de grondwettelijke garanties door het Kaderbesluit. In de lijst van mogelijke misdrijven staan er enkele waarvoor de strafbaarstellingen in de verschillende Europese lidstaten sterk uiteenlopen, en waar de strafbaarstelling die men in sommige landen vindt in andere duidelijk in strijd zou zijn met de grondwettelijke vrijheden. Denken we maar aan de soms buitensporige strafbaarstellingen inzake racisme in sommige lidstaten of inzake medewerking aan beweerdelijk terroristische organisaties in bv. Spanje. Bovendien zijn de procedurele waarborgen voor de verdachten in sommige landen ook duidelijk zwakker dan in andere. Het Kaderbesluit maakt een uitlevering aan Spanje mogelijk van personen die verdacht worden van feiten die niet in Spanje zijn gepleegd en niet strafbaar zijn in het land waar ze gepleegd zijn. Het was dus absoluut noodzakelijk om paal en perk te stellen aan de extravagante uitleveringsmogelijkheden van het Kaderbesluit.

Het besproken arrest ligt hiermee ook in de concrete toepassing in de lijn van een eerder arrest van het Duitse Bundesverfassungsgericht d.d. 18 juli 2005 (5), dat inzake een verzoek tot uitlevering aan Spanje eveneens besliste dat een vermeend misdrijf in eigen land begaan niét door een vreemd gerecht kan worden beoordeeld, dat een burger voor zo'n gedraging niet mag worden onderworpen aan een strafprocedure in een vreemd land, in een andere taal, met een andere procedure, een cultureel verschillende context en/of een ander strafrecht.

Het editoriaal van het Duitse weekblad Die Zeit (6) had het toen fijntjes over de gevaren van een delocalisatie van de strafvervolging: "Schon jetzt ist es üblich geworden, des Terrorismus Verdächtigte nach Spanien abzuschieben, weil dort das Machtgefälle zwischen Anklägern und Beschuldigten steiler ist als hierzulande. Die Globalisierung lädt eben nicht nur Lohnarbeit und Kapital dazu ein, sich die günstigsten Standorte zu suchen, sondern offenbar auch die Strafverfolgungsbehörden. Doch was der Ökonomie billig, ist dem Rechtsstaat nicht in jedem Falle recht" (vertaling: Nu reeds is het gebruikelijk terrorismeverdachten naar Spanje af te schuiven, omdat de machtsverhouding tussen openbare aanklager en beschuldigde daar een stuk steiler is dan hier. De globalisering nodigt niet alleen arbeid en kapitaal uit om de goedkoopste lokalisatie te zoeken, maar ook de strafvervolgingsoverheid. Maar wat goedkoop is voor de economie, is daarom nog geen recht voor de rechtsstaat).

Beste lezer, het bovenstaande arrest van het Belgische Grondwettelijk Hof bestaat niet (7 september is een zondag), in tegenstelling tot het geciteerde arrest van het Duitse Grondwettelijk Hof. Maar de erin gemaakte redenering heb ik niet uitgevonden. Het betreft een parafrase van de motieven van het arrest van het Hof van Justitie van de EG van 3 september 2008 in de zaken Kadi en al Barakaat (nrs. C-402/05 en C-415/05 (7)). In dat arrest gaat het over de verhouding tussen het supranationale recht van de Verenigde Naties (internationaalrechtelijk bindende beslissingen van de Veiligheidsraad) en het Europees primair recht, wanneer een beslissing ter uitvoering van het eerste in strijd komt met de grondrechten die deel uitmaken van het primair recht. Het Hof van Justitie heeft terecht gekozen voor een voorrang van de “constitutionele” grondrechten boven de blinde uitvoering van de beslissingen van de Veiligheidsraad, en daarbij een ondermaats arrest van het Gerecht van eerste aanleg hervormd.

Nu heb ik er mijn twijfels over of het Hof van Justitie dezelfde consequentie aan de dag zou leggen, maar de Gulden Regel noopt ons ertoe om die redenering natuurlijk ook toe te passen op de verhouding tussen het Europees gemeenschapsrecht en nationale omzettingsbepalingen die strijdig zijn met de nationale Grondwet. En dus heb ik de overwegingen in die zin geparafraseerd. Het resultaat zijn de overwegingen die we zouden kunnen vinden in de arresten van ons Grondwettelijk Hof indien het die logica expliciet doortrekt.

Ons Grondwettelijk Hof heeft gelukkig nooit principieel de voorrang van het volkenrecht of het Europees recht op de Grondwet aanvaard, maar heeft de voorrang van de Grondwet anderzijds niet altijd even uitdrukkelijk of rechtlijnig verdedigd, wat des te meer noodzakelijk is nu het Hof van cassatie in deze dwaalt. Het witwasarrest van 10 januari 2008 gaat al sterk in die richting. Maar in arrest nr. 128/2007 van 10 oktober 2007 betreffende de genoemde Wet van 19 december 2003 werd het beroep tot vernietiging verworpen, onder meer door de redenering van het Hof van Justitie, dat tot geldigheid van het kaderbesluit besloot , gewoon door te trekken naar de omzettingswet. Evenwel is al gebleken dat de Belgische Grondwet in meerdere opzichten sterkere waarborgen bevat voor de rechten en vrijheden van de burger dan het Europees primair recht zoals het door het Hof van Justitie wordt uitgelegd. Arrest nr. 128/2007 ging m.i. dan ook wat kort door de bocht. Het valt te hopen dat het Grondwettelijk Hof, wanneer de kans zich aanbiedt, de redenering van het Hof van Justitie uit het arrest van 3 september zal doortrekken naar de verhouding tussen Grondwet en Europees recht en dat het Hof van Justitie zelf en al wie – terecht – het arrest van 3 september jl. toejuicht, zo consequent zullen zijn om de voorrang van de nationale Grondwet te erkennen.

Matthias E. Storme

(1) Eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:32002F0584:NL:HTML
(2) Zie over het arrest 10/2008 (const-court.be/public/n/2008/2008-010n.pdf): J. STEVENS & G.-A. DAL, “Het arrest van het grondwettelijk Hof van 23 januari 2008 en de preventie van het witwassen: de ordes halen hun gelijk”, RW 2008-2009, p. 90 en v. (http://rwe.be/web/pdf/072_A0090.pdf)
(3) Onder meer in Duitsland, Tsjechië, Cyprus en met nuances Italië en Polen.
(4) Deze positie ligt ten grondslag aan de Bijzondere Wet tot wijziging van de Bijzondere Wet op het Arbitragehof, zie het Senaatsverslag, Stukken Senaat 2002-2003, nr. 2-897/6, op http://www.senaat.be/www/?MIval=/publications/viewPubDoc&TID=33617931&LANG=nl
(5) BverfG 18 juli 2005, 2 BvR 2236/04, http://www.bverfg.de/entscheidungen/rs20050718_2bvr223604.html en mijn commentaar op http://storme.be/meerwaardeduitsenationaliteit.html.
(6) Gero v. RANDOW, “Büffet gesperrt: Der Bürger muss wissen, woran er ist”, Die Zeit 18 juli 2005, http://www.zeit.de/2005/29/eu_haftbefehl_kommentar.
(7) http://curia.europa.eu/jurisp/cgi-bin/form.pl?lang=NL&Submit=rechercher&numaff=C-402/05, met persmededeling op http://curia.europa.eu/en/actu/communiques/cp08/aff/cp080060en.pdf.

Deze bijdrage verscheen licht ingekort in de Juristenkrant van 30 september 2008

Aanvulling: omdat sommige lezers blijkbaar nog niet door hebben dat de hierboven gefabriceerde "overwegingen" een nauwe parafraze zijn van overwegingen van het Hof van justitie, hierbij de oorspronkelijke overwegingen van het Hof van justitie:

Dienaangaande zij eraan herinnerd dat de Europese Gemeenschap een rechtsgemeenschap is in die zin dat noch haar lidstaten noch haar instellingen ontkomen aan het toezicht op de verenigbaarheid van hun handelingen met het constitutionele basishandvest dat in het EG-Verdrag is belichaamd, en dat dit Verdrag een volledig stelsel van rechtsmiddelen en procedures in het leven heeft geroepen, waarbij het toezicht op de wettigheid van de handelingen van de instellingen aan het Hof is opgedragen (arrest van 23 april 1986, Les Verts/Parlement, 294/83, Jurispr. blz. 1339, punt 23).

282 Verder mag een internationale overeenkomst geen inbreuk maken op de in de Verdragen vastgestelde bevoegdheidsregeling en dus op de autonomie van het communautaire rechtsstelsel waarvan het Hof krachtens de hem bij artikel 220 EG verleende exclusieve bevoegdheid de eerbiediging verzekert, welke bevoegdheid het Hof overigens reeds als een van de grondslagen van de Gemeenschap heeft beschouwd (zie in die zin, advies 1/91 van 14 december 1991, Jurispr. blz. I‑6079, punten 35 en 71, en arrest van 30 mei 2006, Commissie/Ierland, C‑459/03, Jurispr. blz. I‑4635, punt 123 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

283 Bovendien vormen de grondrechten volgens vaste rechtspraak een integrerend deel van de algemene rechtsbeginselen waarvan het Hof de eerbiediging verzekert. Het Hof laat zich daarbij leiden door de gemeenschappelijke constitutionele tradities van de lidstaten alsmede door de aanwijzingen die te vinden zijn in de internationale rechtsinstrumenten inzake de bescherming van de rechten van de mens waaraan de lidstaten hebben meegewerkt of waarbij zij zich hebben aangesloten. Aan het EVRM komt in dit opzicht bijzondere betekenis toe (zie met name arrest van 26 juni 2007, Ordre des barreaux francophones et germanophone e.a., C‑305/05, Jurispr. blz. I‑5305, punt 29 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

284 Voorts volgt uit de rechtspraak van het Hof dat de eerbiediging van de mensenrechten een vereiste is voor de wettigheid van communautaire maatregelen (advies 2/94, reeds aangehaald, punt 34) en dat maatregelen die onverenigbaar zijn met de eerbiediging van deze rechten, in de Gemeenschap niet toelaatbaar zijn (arrest van 12 juni 2003, Schmidberger, C‑112/00, Jurispr. blz. I‑5659, punt 73 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

285 Uit al het bovenstaande volgt dat de bij een internationale overeenkomst opgelegde verplichtingen geen afbreuk kunnen doen aan de constitutionele beginselen van het EG-Verdrag, waaronder het beginsel dat alle communautaire maatregelen de grondrechten moeten eerbiedigen, wat een voorwaarde is voor hun wettigheid, die door het Hof dient te worden gecontroleerd in het kader van het door dit Verdrag in het leven geroepen volledige stelsel van rechtsmiddelen.

286 Dienaangaande dient te worden beklemtoond dat de door de gemeenschapsrechter te verrichten wettigheidscontrole in een context als de onderhavige betrekking heeft op de gemeenschapshandeling die ertoe strekt de betrokken internationale overeenkomst uit te voeren, en niet op deze laatste als zodanig.

287 Wat meer bepaald een gemeenschapshandeling betreft die, zoals de litigieuze verordening, beoogt uitvoering te geven aan een krachtens hoofdstuk VII van het Handvest van de Verenigde Naties vastgestelde resolutie van de Veiligheidsraad, kan de gemeenschapsrechter in het kader van de bij artikel 220 EG verleende exclusieve bevoegdheid dus niet de wettigheid van deze door dit internationale orgaan vastgestelde resolutie controleren, al was het maar om de verenigbaarheid ervan met het jus cogens te onderzoeken.

288 Verder zou een eventueel arrest van een communautaire rechterlijke instantie waarbij wordt vastgesteld dat een gemeenschapshandeling ter uitvoering van een dergelijke resolutie strijdig is met een hogere norm van de communautaire rechtsorde niet impliceren dat wordt getornd aan de voorrang van deze resolutie op internationaalrechtelijk vlak.

289 Zo heeft het Hof reeds een besluit van de Raad tot goedkeuring van een internationale overeenkomst nietig verklaard, na de materiële wettigheid ervan te hebben gecontroleerd in het licht van de betrokken overeenkomst en een schending van een algemeen beginsel van gemeenschapsrecht, namelijk het algemene discriminatieverbod, te hebben vastgesteld (arrest van 10 maart 1998, Duitsland/Raad, C‑122/95, Jurispr. blz. I‑973).

Deze bepalingen kunnen evenwel niet aldus worden opgevat dat zij een afwijking toestaan van de beginselen van vrijheid, democratie en eerbiediging van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, die in artikel 6, lid 1, EU als grondslagen van de Gemeenschap worden beschouwd.

304 Artikel 307 EG biedt immers geenszins de mogelijkheid om de beginselen die behoren tot de grondslagen van de communautaire rechtsorde op de helling te zetten. Tot deze beginselen behoort het beginsel van de bescherming van de grondrechten, dat mede betrekking heeft op de controle door de gemeenschapsrechter van de wettigheid van gemeenschapshandelingen, meer bepaald van hun verenigbaarheid met deze grondrechten.

306 Artikel 300, lid 7, EG bepaalt namelijk dat de akkoorden gesloten onder de in dit artikel vastgestelde voorwaarden, verbindend zijn voor de instellingen van de Gemeenschap en voor de lidstaten.

308 Deze voorrang op het gemeenschapsrecht zou zich evenwel niet uitstrekken tot het primaire recht, met name niet tot de algemene beginselen waarvan de grondrechten deel uitmaken.

309 Deze uitlegging vindt steun in lid 6 van artikel 300 EG, volgens hetwelk een internationaal akkoord niet in werking kan treden indien het Hof een afwijzend advies heeft uitgebracht over de verenigbaarheid ervan met het EG-Verdrag, tenzij dit akkoord vooraf wordt gewijzigd.

316 Zoals in de punten 281 tot en met 284 van het onderhavige arrest reeds in herinnering is gebracht, vormt de toetsing door het Hof van de geldigheid van een gemeenschapshandeling aan de grondrechten immers in een rechtsgemeenschap de uitdrukking van een uit het EG-Verdrag als autonoom rechtsstelsel voortvloeiende constitutionele garantie waarop een internationale overeenkomst geen inbreuk kan maken.

326 Uit het bovenstaande volgt dat de gemeenschapsrechter overeenkomstig de hem bij het EG-Verdrag verleende bevoegdheden de wettigheid van alle gemeenschapshandelingen, daaronder begrepen de gemeenschapshandelingen die, zoals de litigieuze verordening, beogen uitvoering te geven aan krachtens hoofdstuk VII van het Handvest van de Verenigde Naties vastgestelde resoluties van de Veiligheidsraad, in beginsel volledig dient te toetsen aan de grondrechten die behoren tot de algemene beginselen van gemeenschapsrecht.

Read more...

Financial meltdown (Denis Clijsters)

De financiële toestanden die vandaag de wereld in bedwang houden, zijn in grote mate het gevolg van overheidsingrijpen in de monetaire markt. Geldcreatie, wat een elementair element is van het financiële systeem waar we nu in leven, is de oorzaak van de golven van hoog- en laagconjunctuur waar we nu al een eeuw mee worden geconfronteerd. Niet toevallig was de Federal Reserve opgericht in 1913; niet toevallig beleefden we onze eerste boom in de golden twinties, maar tevens de grootste financiële ineenstorting ooit slechts 15 jaar na de oprichting van de Federal Reserve. Vandaag is de situatie niet anders, de centrale banken hebben de zeepbel van 2001 kunnen uitkopen door gedurende enkele jaren de rente zeer laag te houden en op die manier extra geld in het systeem te pompen. Wat ze echter niet kunnen vermijden, is de extreme misallocatie in de markt die hierdoor hoofdzakelijk werd veroorzaakt in de hypotheekmarkt.

Op enkele weken tijd hebben de centrale banken 25, 88, 180, 200 en 120 miljard dollar in het systeem gepompt, om maar te zwijgen over het (voorlopig) mislukte plan van 700 miljard dollar in de Verenigde Staten. Een rechtstreeks gevolg is de crash van Fortis, die niet persé de slechtste leerling van de klas is maar pech heeft vooraan te staan in de rij. De bank werd dit weekend met alle staatsgeweld genationaliseerd door de overheden van België, Nederland en Luxemburg zonder enig succes. Maandag ging het aandeel van Fortis verder omlaag alsof er niets was gebeurt. De vraag is hoe eerste minister Yves Leterme nu nog een begroting in evenwicht zal presenteren, zeker nu ook Dexia soortgelijke problemen heeft.

Een cruciaal fout hierbij is de gelijkstelling van geld aan kapitaal. Wat de economie nu nodig heeft, is kapitaal, niet zozeer geld. Kapitaal bestaat hoofdzakelijk uit spaargelden maar is thans niets meer dan de som van huidige middelen, vertrouwen, grondstoffen, ... De Amerikaanse economie werd de laatste jaren vooral consumptiegericht gestuurd. Gezinnen spaarden niet meer door de abnormaal lage rente, maar consumeerden alles meteen op. Het gevolg was dat er geen kapitaal meer overbleef. Dit laatste probeerde men op te vullen door simpelweg extra dollarbiljetjes bij te drukken. Een onvermijdelijk gevolg is nu de implosie van het financiële systeem zelf. Waar we Robert Mugabe verwijten dat hij het land heeft opgezadeld met 11 miljoen procent inflatie en 80% werklozen, doen we vandaag exact hetzelfde onder het mom van het “bestrijden van een tijdelijke laagconjuncturele periode”.

Om het te zeggen met de woorden van de voormalige voorzitter van de Federal Reserve, Alan Greenspan: “this is the worst crisis I've ever seen” (dus erger dan de jaren 1970 en dan de Black Monday van 1987). Even later gevolgd door: “let’s recognize that this is a once-in-a-half-century, probably once-in-a-century type of event.” Greenspan verwijst hierbij duidelijk verwijst 1930. Volledig in lijn van de Oostenrijkse Economische school waarvan nobelprijswinnaar Friedrich Hayek als bekendste auteur, keuren libertariërs en vrijemarktconservatieven zoals ikzelf het huidige monetaire beleid resoluut af. Dezelfde bacteriën die het financiële systeem hebben verziekt, worden nu opnieuw gebruikt om het te genezen. Op korte termijn kan dit “ad hoc”-beleid misschien renderen om de beursgang te redden, maar op lange termijn blijven de problemen zoals ze zijn. Het is slechts een kwestie van tijd vooraleer de volgende zware crisis zich aandient. De ziekte zal op deze wijze immers niet genezen.


De auteur is bestuurder van het Murray Rothbard Instituut.

Read more...

Beursverliezen aftrekbaar (Werner Niemegeers)

Over de fiscale afrekbaarheid van beursverliezen en de recuperatie van de bedrijfsvoorheffing

Consulta nieuwsbrief ziet zich genoodzaakt om vandaag 29 september 2008 aan de alarmbel te trekken. Met de huidige kredietcrisis voor ogen stelt zich de vraag of beursverliezen niet fiscaal aftrekbaar zijn. Het antwoord is bevestigend en kan in sommige gevallen zelfs resulteren in een volledige recuperatie van de ingehouden bedrijfsvoorheffing. Waarom zou een belastingplichtige zich inhouden als de regering - met een begrotingstekort van 5 miljard euro – er tijdens het afgelopen weekend toch in slaagt om voor 4,7 miljard euro Fortis aandelen te kopen die ... twee uur na opening van de beurs te Brussel een verlies optekent van meer dan 10 % ... (of 470 miljoen euro in de min).

We hebben er vroeger al over geschreven : in weerwil van wat algemeen wordt aangenomen kunnen beurswinsten in sommige gevallen toch belastbaar zijn. Het voordeel van deze onheilstijding is dat beursverliezen dan ook fiscaal aftrekbaar zijn. En nu de regering met het geld van de belastingbetaler op de beurs speelt is deze laatste het aan zichzelf verplicht om zich met alle rechtsmiddelen te verdedigen.

De belastingvrjie goede huisvader

Normaliter is de goede huisvader die braaf belegt in aandelen niet aan belasting onderworpen. Maar dit is niet de regel, wel de uitzondering. Van een goede huisvader wordt verwacht dat hij een goed rendement nastreeft van zijn vermogen.

Speculatief inzicht belast aan 33 %

Wie daarentegen belegt met speculatief inzicht kan geconfronteerd worden met een belasting van 33 % op de gerealiseerde meerwaarden. Speculatief inzicht wordt omschreven als zijnde beleggen met het oogmerk om winst te halen. Speculanten zullen aandelen kopen met het inzicht om ze op korte termijn terug te verkopen teneinde voordeel te halen uit de koersschommelingen. Ook beleggen met geleend wordt beschouwd als speculatie; en dit in tegenstelling tot de goede huisvader die zijn eigen centjes laat renderen.

Speculatieve beursverliezen zijn echter enkel en alleen aftrekbaar van toekomstige beurswinsten in de categorie van de diverse inkomsten. De beursverliezen zijn evenwel slechts 5 jaar overdraagbaar naar de toekomst (niet naar het verleden). Wie geen andere diverse inkomsten heeft za niet veel baat hebben bij de aftrekbaarheid van de beursverliezen.

Recuperatie van de bedrijfsvoorheffing

Wie echter beroepsmatig bezig is met het kopen en verkopen van aandelen kan de beursverliezen aftrekken van de andere bedrijfsinkomsten. Loontrekkenden kunnen op die manier de ingehouden bedrijfsvoorheffing recupereren. Zelfstandigen kunnen daarmee zelfs hun voorafbetalingen neutraliseren.

Een aaneengeschakelde reeks van verrichtingen kan als een beroepswerkzaamheid worden beschouwd. De opbrengsten van een beroepswerkzaamheid zijn in de personenbelasting onderworpen aan het progressief tarief dat kan oplopen tot 50 %. Het voordeel is wel dat de verliezen uit de ene beroepswerkzaamheid aftrekbaar zijn van de opbrengsten van een andere beroepswerkzaamheid.

Wie bv. een bruto loon heeft van 100.000 en daar afgerond 50.000 belastingen op betaald kan die belasting volledig neutraliseren met een verlies van 100.000 uit een andere beroepswerkzaamheid.

Loontrekkenden zullen hun beleggingsactiviteiten dan wel moeten aangeven als een zelfstandig bijberoep (en dit in het jaar 2008); willen ze met succes kunnen genieten van de aftrekbaarheid van de beursverliezen bij de aangifte in de personenbelasting in 2009. Zelfstandigen kunnen hun beursverliezen onmiddellijk aftrekken van de andere belastbare inkomsten en daarmee hun voorafbetalingen voor het lopende kwartaal neutraliseren ...

Of hoe de belastingplichtig toch nog enig voordeel kan halen uit een beurscrash door een correcte toepassing te maken van de huidige wettelijke bepalingen.


Werner Niemegeers
Voorzitter Nova Civitas Gent

Read more...

Bailing out Wall Street is bankrupting Main Street(Chuck Baldwin)

At the time of this writing, the U.S. House and Senate have just been poised to pass a $700 billion bailout to Wall Street. At the behest of President George W. Bush, the U.S. taxpayers are going to be on the hook for what can only be referred to as the biggest fraud in U.S. history. Virtually our entire financial system is based on an illusion. We spend more than we earn, we consume more than we produce, we borrow more than we save, and we cling to the fantasy that this can go on forever. The glue that holds this crumbling scheme together is a fiat currency known as the Federal Reserve Note, which was created out of thin air by an international banking cartel called the Federal Reserve. According to GOP Congressman Ron Paul, in the last three years, the Fed has created over $4 trillion in new money. The result of all this "money-out-of-thin-air" fraud is never-ending inflation. And the more prices rise, the more the dollar collapses. Folks, this is not sustainable.

Already, Bear Stearns was awarded a $29 billion bailout, followed quickly by the bailout of Freddie and Fannie that will cost the taxpayers up to $200 billion. Then the Fed announced the bailout of AIG to the tune of $85 billion. Mind you, AIG is an enormous global entity with assets totaling more than $1.1 trillion. Moreover, the Feds agreed to pump $180 billion into global money markets. And the Treasury Department promised $50 billion to insure the holdings of money market mutual funds for a year. Now, taxpayers are being asked to provide $700 billion to Wall Street. (I hope readers are aware that, not only will American banks be bailed out, but foreign banks will also be bailed out. Then again, at least half of the Federal Reserve is comprised of foreign banks, anyway.) In other words, the Fed is preparing to spend upwards of $1 trillion or more. Remember again, this is fiat money, meaning it is money printed out of thin air.

All of this began when the U.S. Congress abrogated its responsibility to maintain sound money principles on behalf of the American people (as required by the Constitution) and created the Federal Reserve. This took place in 1913. The President was Woodrow Wilson. (I strongly encourage readers to buy G. Edward Griffin's book, The Creature from Jekyll Island.) Since then, the U.S. economy has suffered through one Great Depression and several recessions - all of which have been orchestrated by this international banking cartel. Now, we are facing total economic collapse. But don't worry: the international bankers will lose nothing - not even their bonuses. They will maintain their mansions, yachts, private jets, and Swiss bank accounts. No matter how bad it gets on Main Street, the banksters on Wall Street will still have the best of it - President Bush and the Congress will make sure of that. This is one thing Republicans and Democrats can agree on.

America's founders were rightfully skeptical of granting too much power to bankers. Thomas Jefferson said, "If the American people ever allow private banks to control the issuance of their currency, first by inflation and then by deflation, the banks and corporations that will grow up around them will deprive the people of all their property until their children will wake up homeless on the continent their fathers conquered." Jefferson also believed that "banking establishments are more dangerous than standing armies; and that the principle of spending money to be paid by posterity, under the name of funding, is but swindling futurity on a large scale." Daniel Webster warned, "Of all the contrivances for cheating the laboring classes of mankind, none has been more effectual than that which deludes them with paper money." Webster also said, "We are in danger of being overwhelmed with irredeemable paper, mere paper, representing not gold nor silver; no, Sir, representing nothing but broken promises, bad faith, bankrupt corporations, cheated creditors, and a ruined people."

Our first and greatest President George Washington said, "Paper money has had the effect in your State [Rhode Island] that it ever will have, to ruin commerce -oppress the honest, and open the door to every species of fraud and injustice." If George W. Bush, John McCain, or Barack Obama had any honesty and integrity, they would approach the current banking malady in much the same way that President Andrew Jackson did. In discussing the Bank Renewal bill with a delegation of bankers in 1832, Jackson said, "Gentlemen, I have had men watching you for a long time, and I am convinced that you have used the funds of the bank to speculate in the breadstuffs of the country. When you won, you divided the profits amongst you, and when you lost, you charged it to the bank. You tell me that if I take the deposits from the bank and annul its charter, I shall ruin ten thousand families. That may be true, gentlemen, but that is your sin! Should I let you go on, you will ruin fifty thousand families, and that would be my sin! You are a den of vipers and thieves. I intend to rout you out, and by the eternal God, I will rout you out."

What President Andrew Jackson said to the bankers in 1832 is exactly what an American President should say to these criminal international bankers today. But what George Bush, John McCain, and Barack Obama want to do is provide amnesty for the international bankers. I say: no amnesty for Wall Street! The only way to fix this economic mess that the international bankers have created is to return America to sound money principles, as prescribed in the U.S. Constitution. This means dismantling the Federal Reserve and the Internal Revenue Service, overturning the 16th Amendment and the personal income tax, and returning the American monetary system to hard assets: gold and silver. Anything short of this will only delay and worsen the inevitable collapse that has already begun.


De auteur is een paleoconservatieve constitutionalist in hart en nieren, één van de drijvende krachten achter de campagne van Ron Paul en de presidentskandidaat voor de Constitution Party.

Meer teksten van hem op www.chuckbaldwinlive.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Een koopje; aanbod enkel tot middernacht geldig ! (vpmc)

Is er iemand die snel nog wil bieden op deze authentiek-Belgische handtekening?

Het gaat om een grafelijk stuk, gelieve dus niet met kleine bedragen aan te komen.
.

Read more...

Nederlandse reactie op de vertaling uit de FAZ (vpmc)

Geachte mijnheer Van Fraechem,

Ik neem met u contact op naar aanleiding van het volgende: eind juli is in de Frankfurter Allgemeine Zeitung een artikel van de hand van mevrouw Kelek verschenen, waarin zij spreekt over de onlangs (onder meer in Berlijn) gelanceerde Europese Campagne tegen Huwelijksdwang en waarin zij uit het boekje dat hierbij gedistribueerd is, citeert. Naar ik heb begrepen heeft u dit artikel vertaald voor de site 'Inflandersfields'.

Nu is het zo dat wij (als auteurs van het boekje en betrokkenen bij het project) ons niet herkennen in de weergave van mevrouw Kelek. Zij heeft citaten dusdanig uit de context gehaald, dat zinnen die in het boekje fungeren als uitleg van bepaalde fenomenen, worden voorgesteld als legitimaties daarvan. Dit weerspiegelt geenszins de werkelijke bedoelingen van de auteurs en van het Rotterdamse project en de Europese campagne. Wij hebben daarop dan ook een brief geschreven naar de FAZ, die medio augustus is geplaatst. Dezelfde brief heb ik via de genoemde site ook als reactie gestuurd, maar voor zover ik heb achterhalen, is deze niet gepubliceerd.

[…] Bijgaand stuur ik u deze toe. Aangezien de site claimt dat het kritisch volgen van de media de taak van een weblogger is, nemen wij aan dat dit voor alle media, dus ook voor het artikel van mevrouw Kelek, geldt. Wij zouden het dan ook op prijs stellen als u onze bijdrage alsnog zou kunnen plaatsen.

Graag verneem ik uw reactie.

Met vriendelijke groet,

Marianne Vorthoren

Geachte mevrouw Vorthoren,

eerst wil ik u bedanken voor de reactie, die bewijst dat u en uw stichting blogs ernstig nemen.

Vanzelfsprekend publiceer ik uw antwoord. Daar hoefde ik het antwoord bij wijze van spreken niet eens voor te lezen, want of ik het met een reactie eens ben speelt niet. Zo vind ik de bewering: "Daarbij komt dat ook de islam het sluiten van een huwelijk onder dwang of enigerlei vorm van druk verbiedt." verregaand naïef, en om eerlijk te zijn, intellectueel onverdedigbaar. Huwelijksdwang (wellicht verkiest u met een minder lelijk woord "gearrangeerd huwelijk") is bij islamieten, zoals iedereen weet, gewoon de regel. Helaas is dat vandaag ook in Europa het geval.

Of "de islam" die praktijk dan "verbiedt" is een heel teer punt. Ephimenco zei terecht dat "de islam" enkel bestaat als het de moslims goed uitkomt, maar "foetsie" weer weg is, van zodra iemand ook minder aangename aspecten wil aankaarten.

Dit gezegd: ik vertaal, gewoon op eigen houtje, diverse artikelen op mijn persoonlijke blog (overigens zonder mij om auteursrechten te bekommeren, want de belangen zoals ik die zie, zijn hier van een andere orde), en meestal dupliceer ik die ook op de (losse) groepsblog van 'Inflandersfields', wat veel lezers oplevert.

Ik doe dat vertaalwerk omdat ik weet dat in Duitsland, Engeland, Frankrijk en elders een debat plaatsheeft, dat in mijn land (om redenen die met het cordon sanitaire te maken hebben, en die ik u verder bespaar) niet mogelijk is in de traditionele media.

Bij mijn vertaling, zoals altijd, heb ik nagestreefd om mevrouw Kelek nauwkeurig weer te geven, met zo min mogelijk kleuring van mijn kant (en mijn lezers krijgen ook altijd de oorspronkelijke tekst te zien, zodat zijzelf alles kunnen controleren).
Ik volg haar artikelen al jaren, omdat ik geloof dat zij een klare kijk heeft op wat islam in de praktijk betekent.

Zij wordt met de dood bedreigd, dat zal u niet onbekend zijn, en leeft onder bescherming.

Met de meeste hoogachting,

Marc Vanfraechem

[Reactie van SPIOR, eerst gericht aan de FAZ]

Geachte dames en heren,

Naar aanleiding van het artikel van mevrouw Kelek in de Frankfurter Allgemeine d.d. 29 juli 2008, willen wij graag het volgende opmerken: het Rotterdamse initiatief tegen gedwongen uithuwelijjking is een gezamenlijk initiatief van de stad Rotterdam en de koepelorganisatie SPIOR. De citaten die mevrouw Kelek gebruikt, zijn ontleend aan stukken uit de handreiking van het Rotterdamse initiatief, die het fenomeen huwelijksdwang wetenschappelijk verklaren, maar, in tegenstelling tot hoe mevrouw Kelek het presenteert, geenszins de positie van het initiatief of van de samenwerkende partnerorganisaties weergeven. Het kan mevrouw Kelek, aangezien zij zowel het boekje heeft gelezen als de bijeenkomst in Berlijn heeft bijgewoond, moeilijk ontgaan zijn, dat wij het als een mensenrecht beschouwen dat ieder mens zijn of haar eigen partner kan kiezen. Daarbij komt dat ook de islam het sluiten van een huwelijk onder dwang of enigerlei vorm van druk verbiedt.

Wij raden een ieder aan, die oprecht geïnteresseerd is om het fenomeen gedwongen uithuwelijking te begrijpen, en meer over de mogelijkheden weten wil hoe men gezamenlijk huwelijksdwang kan bestrijden en het recht van een ieder op eigen partnerkeuze en persoonlijke autonomie kan versterken, onze handreiking te lezen en zelf een oordeel te vormen.

Marcia Albrecht – ketenregisseur ‘Eergerelateerd geweld’ gemeente Rotterdam, co-auteur van de handreiking
Dr Edien Bartels – cultureel antropoloog aan de Vrije Universiteit Amsterdam, co-auteur van de handreiking
Drs Marianne Vorthoren – coördinator van het SPIOR-project en redacteur van de handreiking
.

Read more...

The Coming 'Lost Decade' in America? (Steve Sjuggerud)

Historically, when the government meddles in the markets, things don't turn out well...

The most recent example is Japan in the 1990s, and that ended with the "Lost Decade." Here's what happened:

• Japan had a huge real estate bubble.
• Banks overlent on a massive scale, making risky loans that were almost doomed from the start.
• The stock market and the real estate market started to fall.
• To save the economy, the Japanese Central Bank took extraordinary measures... lowering interest rates to unprecedented levels. But it wasn't enough.

Once the crisis was in full swing, the troubled banks hoarded cash instead of lending money. The economy gummed up. Asset prices went down. And people froze... They wouldn't invest in stocks or real estate. Sound familiar?

The next steps sound familiar, too...

Instead of allowing bad banks to fail... instead of allowing the system to "clear"... the government pumped in cash to prop them up. The result was hundreds of banks and businesses existing in a sort of purgatory... neither private nor public... neither alive nor dead... They were known as "zombies."

The result? Japan's Lost Decade. Real estate prices plummeted. Japan's main stock index, the Nikkei, dropped from a peak near 40,000 to a low of about 7,500 in 2003.

Japan's government, of course, was trying to help.

It's easy to say, "Let 'em fail." But when you're in the thick of things... when it comes right down to it... it's hard to do. When the public is pleading for government to "do something," then government feels compelled to, well, do something.

In hindsight, most analysts agree that if the Japanese government had simply gotten out of the way and let the bad banks and businesses fail, the country wouldn't have experienced the Lost Decade of the 1990s...

And the Lost Decade has basically morphed into the Lost Two Decades these days. Japanese residential real estate prices have fallen every year since the peak in 1990. And the Nikkei is still down 70% today – nearly 19 years later.

Like the Japanese government did in 1990, today, for better or worse, the U.S. government feels compelled to do something. In the short run, things might actually be better...

Whatever lawmakers do today will prop up the system for now. They'll save countless businesses that rely on lines of credit to function, and therefore save many jobs on "Main Street."

But then things will likely get worse...

We may dodge a major crisis... only to enter a "zombie" stage. This includes more regulation, lower returns on capital, and uncertainty about who's running what. We could end up with "zombie" financial institutions, companies that are not private but not exactly public either... owning mortgage bonds of uncertain value. In other words, like Japan's Lost Decade.

It might be better for the government to do nothing and let businesses fail. But "do something" is the cry. And something is what's happening.

So let's hope lawmakers do as much as can be done at this moment... which will then allow government to get out of the way as soon as possible.

Fed Chairman Ben Bernanke is a student of the Depression. If he has any say, he won't let the mistakes of the Depression (or Japan's Lost Decade) happen here. If the government's got to do something, his plan, undoubtedly, will be to flood the system with dollars until the gears start turning again.

If that's the plan, then holding at least some gold – the "anti-dollar" – is probably something worth doing...
Good investing,

Steve Sjuggerud
http://www.dailywealth.com/

Read more...

Een nieuw seizoen voor de Mises Youth Club(Vincent De Roeck)

Zoals de lezers van deze blog nog wel zullen weten van eerdere berichten, forceerden een aantal oud-LVSV’ers in de lente van 2008 een doorstart van de “Mises Youth Club”, de binnen het “Ludwig von Mises Institute Europe” ooit opgerichte debatclub voor studenten en jonge werkenden in en rond Brussel. Na succesvolle conferenties met Graham Watson MEP, de fractievoorzitter van de ALDE, en Roger Helmer MEP kon het bestuur eind juni 2008 met tal van nieuwe gezichten uit binnen- en buitenland uitgebreid worden. Tijdens de zomermaanden werden verder contacten gelegd en geïnteresseerden werden in een velerlei aan hoedanigheden aangetrokken. Het ledenbestand van de “Mises Youth Club” flirt momenteel met de 300 en ook op Facebook kunnen we tegenwoordig over een uit de kluiten gewassen aanhang rekenen. We zijn dan ook klaar voor een nieuwe reeks evenementen dit parlementair werkingsjaar a ratio één diner en één conferentie of debat per maand in het Brusselse, en pakken nu maandag 29 september 2008 vanaf 20u al uit met zo’n eerste gespreksavond.

Rond het thema “Young Visions for Europe” treden drie jonge politici met elkaar en het publiek in debat over hun kijk op Europa. Naast de Fransman Aloys Rigaut en de Griek Smyrlis Ioannis, respectievelijk de voorzitters van LYMEC en YEPP oftewel de Europese jongerenkoepels van de liberale en christen-democratische fracties in het Europees Parlement, kijken we vooral uit naar de inbreng van de Britse anarcho-monarchist Gawain Towler, de woordvoerder van de IND/DEM-groep in het EP en een verkiesbare kandidaat voor de UKIP in de verkiezingen van juni 2009. Towler haalde deze week immers de internationale pers door de trieste eer te hebben de eerste blogger te zijn wiens Eurokritische publicaties door de Europese Unie carrément verboden werden. De discussieavond zal afgesloten worden met een kort slotwoordje door het liberale Europarlementslid Magor Imre Csibi uit Roemenië, met zijn 28 jaar één van de allerjongste MEP’s ooit. Dit debat vindt andermaal plaats in het gebouw van de "Brewers of Europe" aan de Carolystraat (2 blocks van het Europees Parlement) te Brussel en achteraf bieden onze brouwende vrienden de deelnemers nog een bierreceptie aan.

De officiële uitnodiging voor dit debat:
http://www.misesyouth.org/September2008.htm
De officiële website van onze debatclub:
htpp://www.misesyouth.org
Inschrijven is verplicht voor het debat:
events@misesyouth.org
Intekenen op onze internetnieuwsbrief gaat ook:
subscribe@misesyouth.org

Op donderdagavond 9 oktober geven we dan weer rendez-vous in het Brusselse restaurant “Il Cavallino” aan de Franklinstraat (1 block van het Berlaymontgebouw) om het debat te bespreken, de raad van bestuur verder uit te breiden en de toekomstige activiteiten voor te bereiden. Ook potentieel geïnteresseerden zijn op dit soort etentjes steeds van harte welkom. Jullie kunnen ervan op aan dat de “Mises Youth Club” ook in oktober, november en december nog met politieke en sociale activiteiten zal uitpakken. U inschrijven op onze nieuwsbrief is dan ook een must. En moest u nog twijfelen aan het sérieux van onze debatclub of aan de invloed die wij nastreven binnen de Brusselse internationale scène, dan kan een blik op onze “academische raad” en ons “comité van peters” misschien soelaas bieden. Het is onze ambitie om in de komende maanden aan deze lijsten nog tal van nieuwe ronkende namen toe te voegen, maar ook nu hebben we echt niet meer te klagen. Integendeel. De ambities zijn duidelijk al aanwezig, nu enkel nog de verdere uitwerking... Maar dat is doorgaans net het moeilijkste stuk. We’ll keep in touch.

Comité van peters
- Frits Bolkestein, gewezen Europees Commissaris uit Nederland
- Mart Laar, gewezen eerste minister van Estland
- Herman De Croo, erevoorzitter van het Belgische Parlement
- Syed Kamall, Brits Europarlementslid

Academische adviesraad
- Boudewijn Bouckaert, professor rechten aan de UGent
- John Hasnas, professor rechten aan Georgetown University
- Robert Lawson, professor economie aan Auburn University
- Carlo Lottieri, professor filosofie aan de Universiteit Sienna
- Stephan Wyckaert, professor rechten aan de ULB
- Pierre Garello, professor economie aan de Université d’Aix
- Auke Leen, professor economie aan de Universiteit Leiden

Meer over deze jonge debatclub op www.misesyouth.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

De afkeer van Europa voor onafhankelijke weblogs bereikt stilaan kookpunt (Vincent De Roeck)

Alarm! Vandaag gaat het Europees Parlement het voorstel van het sociaal-democratische Estse EP-lid Marianne Mikko over de regulering van weblogs goedkeuren! En gisteren viel zelfs al het eerste slachtoffer van deze nieuwe op til zijnde pan-Europese heksenjacht op critici van het regime. Als anticipatie op Mikko’s voorstel kan het Führersbefehl van de secretaris-generaal van het Europarlement tegen “England Expects”, de weblog van een parlementair medewerker, eigenlijk wel tellen. Het voorliggende voorstel van Mikko mag dan al wel geen juridische waarde op zich hebben - zelfs niet indien gestemd en goedgekeurd vandaag omdat het Europarlement nu eenmaal nauwelijks beslissingsbevoegdheden heeft - toch is het niet geheel ongevaarlijk. Dit soort voorstellen reflecteert immers de toenemende bezorgdheid van vele Eurocraten over de negatieve attitude tegenover de EU in de blogosfeer en geeft aan dat men in Brussel al enige tijd met deze reguleringsidee aan het spelen is. Het latente gebrek aan demos in de Europese Unie kennende en het schaamteloze disrespect van de EP-leden voor de eigen regels of de democratische keuzes van de burgers in beschouwing nemende, twijfel ik er niet aan dat ook in deze materie de regelneverij van de EUSSR zal zegevieren over de fundamentele rechten en vrijheden van haar onderdanen.

Volgens Marianne Mikko zijn ongereguleerde weblogs “gevaarlijk”, wordt de blogosfeer gedomineerd door “kwade intenties en verborgen agenda’s” en zouden het gros van de bloggers “nauwelijks principes” hebben. Vandaar haar voorstel om anoniem bloggen aan banden te leggen - ook al is dat volgens de “Electronic Frontier Foundation” en haar “Blue Ribbon Campaign” net een fundamenteel e-recht - en weblogs te verplichten om via een missieverklaring hun échte agenda openbaar te maken. Mikko verhult de totalitaire trekjes van haar voorstel andermaal achter de "bescherming van de surfer" die nu bij gebrek aan kwaliteitslabels en informatie over de auteurs onderhevig zou zijn aan foutieve en al te gekleurde artikelen. Of bureaucraten überhaupt beter geplaatst zijn om daarover te oordelen dan de individuele lezers is natuurlijk een vraag die Marianne Mikko zich niet durft te stellen, hoe pertinent de uitkomst van zo'n vraag ook mag zijn. En het blijft natuurlijk lekker ironisch dat Mikko sommige blogs verwijt er een geheime agenda op na te houden, terwijl ze zelf deel uitmaakt van de instelling die via een speciale commissie momenteel bezig is met de officiële invoering van de EU-vlag en EU-hymne, ook al vinden beide hun wettige oorsprong uitsluitend maar in de afgeschoten Europese Grondwet en het Verdrag van Lissabon. Daniel Hannan kondigde deze week op zijn blog alvast aan dat hij de opvoering van de "Ode to Joy" in het EP in volleerde Casablanca-stijl met het "God Save the Queen" zal trachten te overstemmen.

Hannans collega in het Europees Parlement Chris Heaton-Harris ontpopte zich de voorbije dagen in de Britse pers trouwens als voorman van het verzet tegen het blogvoorstel van Marianne Mikko. Volgens hem gaat het hier niet zozeer om een actie tegen amateuristische blogs maar wel om een poging van de Eurocraten “om kritische en onafhankelijke journalistiek” aan banden te leggen. In een opiniestuk in “The Daily Telegraph” eerder deze week wond Heaton-Harris er ook geen doekjes om: “Mevrouw Mikko begrijpt blijkbaar niet dat weblogs tot het levensbloed van een bruisende democratie verworden zijn en dat ikzelf, samen met honderden andere Europese politici, van harte hoop dat haar voorstel zonder meer van tafel geveegd wordt.” Journalist Bruno Waterfield citeerde deze week op zijn blog ook uit een drie weken geleden uitgelekt intern rapport van de Europese Commissie over de anti-Europese sentimenten in de blogosfeer als achterliggende reden om plots “out of the blue” blogs te beginnen reguleren. Volgens Waterfield zou de conclusie van dat rapport de volgende zijn: “De ingesteldheid en schrijversactiviteit van bloggers ten overstaande de Europese instellingen blijft overweldigend negatief: de Europese Unie is de strijd voor de harten en geesten op het internet aan het verliezen.” Is dit allemaal nog wel toeval? De vraag stellen is ze beantwoorden.

Maar dit voorstel is niet de enige bedreiging voor de vrijheid van meningsuiting en de openbaarheid van het bestuur. Gisteren werd Gawain Towler door de secretaris-generaal van het Europees Parlement immers gesommeerd om zijn weblog “England Expects” stop te zetten. Towler is een jonge libertariër die als woordvoerder van de UKIP en de IND/DEM-groep in vast dienstverband voor het Europees Parlement werkt en dus onderhevig is aan het interne reglement van die instelling. Dat verbiedt immers negatieve berichten van medewerkers over de gang van zaken in de EU, ongeacht of het nu om geklassifieerde of openbare informatie gaat. Towler is niet enkel een persoonlijke vriend van mij maar ook een in wol geverfde schrijver die naast zijn eigen weblog ook als “Elaib Harvey” op “The Brussels Journal” en als “UKIPWebmaster” op YouTube actief is. Zijn merites binnen de libertarische (Towler noemt zichzelf een “anarcho-monarchist”) en Eurosceptische beweging hebben hem alvast geen windeieren gelegd: voor de EP-verkiezingen van juni 2009 kreeg hij een verkiesbare plaats van de UKIP aangeboden. We zijn dus zeker nog niet van hem af, internetcensuur of niet!

Stuart Parr van "Bloggers 4 UKIP" analyseerde het als volgt:

It's no secret that Federal Europe hates blogs - they don't like the idea of a source of topical information and commentary that they can't control. Hence their calls for regulation of blogs. (...) Sadly, they have found a way of silencing Gawain Towler, the author of England Expects. Gawain works for the Independence and Democracy group in the EU Parliament and is bound by their rules which says he isn't allowed to do anything that brings Federal Europe into disrepute or otherwise gives the impression that the undemocratic, corrupt EU is anything other than the best thing since sliced bread. I'm paraphrasing here but you get the picture.

Op de blog "England Expects" bekent Gawain Towler schuld en geeft hij aan goed gevolg te geven aan de eis van de secretaris-generaal.

The upshot is that I have a formal warning and, if I continue to blog then 'sanctions' may be applied. Given that the sanctions amount to upwards of a four month docking of wages, I really cannot afford to continue. (...) Now I do not say that I am not in breech of the staff regulations, I am. But it is odd when one considers that I employed to be the Press officer of the UK delegation to the Ind/Dem Group, which is the UK Independence Party. My job is to bring the institutions into disrepute, which I am doing, well if I am any good I should be doing.

En voor de liefhebbers: Gawain Towler komt nu maandagavond trouwens in Brussel voor de “Mises Youth Club” spreken, waarover morgen op deze blog meer. Alleen jammer dat hij zich bij de eis van het secretariaat-generaal heeft neergelegd. Maar ja, met een sanctie van vier maanden wedde en het verlies van alle extra’s, voordelen en speciale posities binnen de parlementaire administratie boven het hoofd, kunnen we hem dat gebrek aan moed en doorzettingsvermogen natuurlijk maar moeilijk aanwrijven. Of toch?

Read more...

The legacy of Thabo Mbeki (Marian Tupy)

President Thabo Mbeki, who has led South Africa since 1999, agreed Saturday to go quietly after the ruling ANC asked him to resign. Mr. Mbeki leaves behind a largely incompetent government fraught with nepotism and corruption, and a despondent country with weakened institutions, declining education and health standards, out-of-control violence and an HIV/AIDS pandemic. Troublingly, Jacob Zuma, the man who is likely to replace him, inspires even less confidence for the future of South Africa.

To understand the disappointment of the last decade in South Africa, it is important to contrast Mr. Mbeki with his predecessor. When Nelson Mandela emerged from his 27-year incarceration, he preached forgiveness and compassion and set about to forge a nation in which the whites - his former jailers - had an important role to play. Mr. Mbeki, on the other hand, remained a Marxist ideologue who never overcame the pain and prejudices of his life in exile. In Mr. Mbeki's view the West oppressed the rest of mankind. Obsessed with race and colonialism, Mr. Mbeki undermined the response to the HIV/AIDS pandemic in South Africa. To him, orthodox science "portrayed black people...[as] victims of a slave mentality." Rejection of the HIV/AIDS orthodoxy was necessary to confront "centuries-old white racist beliefs and concepts about Africans." Hundreds of thousands of South Africans died needlessly while Mr. Mbeki defended rejectionist scientists who claimed AIDS wasn't caused by HIV.

Similarly, it was Mr. Mbeki's warped ideology that led him to support Zimbabwe's dictator. Robert Mugabe couched his devastating economic policies in revolutionary terms - as a just fight against alleged British plots and other delusions. For eight years the South African begged for more time for his "quiet diplomacy" while Zimbabwe burned. If the recent power-sharing deal between Mr. Mugabe and Morgan Tsvangirai works, it will do so not because of Mr. Mbeki's diplomacy but because of his departure. Mr. Mugabe may yet find it more advantageous to compromise with Mr. Tsvangirai than to deal with Mr. Zuma who criticized Mr. Mugabe in the past.

Mr. Mbeki' accommodating policy toward Mr. Mugabe exemplified a growing gap between the high-minded principles the South African claimed to follow in foreign affairs and the sordid reality of his policies. He cozied up to Cuba, Iran, and Libya. At the U.N., his diplomats worked with China to prevent a debate on human rights abuses in Burma. South Africa's intelligence minister visited Iran last year, where he praised Hezbollah and Hamas. In sum, Mr. Mbeki never encountered an anti-Western tyrant he did not like.

At home, he exhibited the authoritarian tendencies he had learned during his stint in the Soviet Union. He transformed the state-owned South African Broadcasting Corporation into a personal propaganda machine that banned some of his critics from appearing on it. He banished some of his competitors in the ANC by accusing them of trying to assassinate him. External dissenters, like the opposition Democratic Alliance, were weakened by persistent accusations of racism. That stifled public debate over the direction of South Africa's economic and social policies, including a murder rate that is nine times higher than that of the United States, and a healthcare system which according to the World Health Organization is worsening.

For all of Mr. Mbeki's faults - and there were many - South Africans may yet look back at his tenure with nostalgia. Mr. Mbeki was rightly praised for following good macro-economic policies that saw the budget deficit and public debt fall, and growth increase. But being reasonably tight with the public purse did not make Mr. Mbeki "business-friendly" - as he was sometimes mischaracterized. Businesses in South Africa are heavily taxed (at 35%) and regulated. They also have to follow onerous race guidelines in employment and promotion. Micro-economic over-regulation has kept growth low (expected to come in at 2% this year) and contributed to a 26% unemployment rate. The number of people living in absolute poverty has doubled since the ANC came to power in 1994.

Mr. Mbeki's breathless drive to monopolize power has led him to attack the independence of the judiciary. According to a High Court judge, he tried to influence the judicial proceedings against his nemesis, former Deputy President Jacob Zuma. It was that apparent abuse of state power that finally gave the ANC leadership an excuse to ask Mr. Mbeki to resign. Following Mr. Mbeki's departure, Mr. Zuma will most likely take over after the election in 2009, while a caretaker president will run the state affairs in the meantime. But Mr. Zuma is a deeply flawed man as well. The accusations of corruption against him persist. Moreover, his judgment has been called to question. When, during his rape trial, he was asked about the wisdom of having unprotected sex with an HIV positive woman, Mr. Zuma replied that there was no problem, because he "showered" afterward.

There are also questions about his commitment to South Africa's fragile democracy. Mr. Zuma once famously predicted that the African National Congress would remain in power until "Jesus comes back." For all of Mr. Mbeki's faults, and there were incredibly many, South Africans may yet look back at his tenure with nostalgia.


Deze tekst van Marian Tupy van het Cato Institute verscheen oorspronkelijk in The Wall Street Journal en werd nadien onder bloggers verspreid. Met dank aan Pieter Cleppe voor de hat tip.

Read more...

Na de V ook de D weg uit CD&V? (Hoegin)

Je moet echt wel een tsjeef van formaat zijn om volgende redenering zonder een krimp te geven uit je mouw te kunnen schudden: wanneer een journalist je er op wijst dat de regering-Leterme I½ aan Vlaamse zijde geen meerderheid meer heeft, de schuld daarvoor in de schoenen van je voormalige kartelpartner steken, en concluderen dat er dús geen vuiltje aan de lucht is.

Als er morgen verkiezingen zouden gehouden worden, vrees ik dat Yves Leterme zelfs geen 800 stemmen meer zou halen in Vlaanderen, laat staan 800.000. De reeks slechte leugens en stuitende ongerijmdheden die de laatste dagen over de Vlaamse bevolking werden uitgestort vanuit de Wetstraat 16 tarten werkelijk elke verbeelding, maar het moet gezegd, Yves Leterme is de enige niet. Zoals David Geens reeds op zijn blog aanhaalde kan ook CD&V-partijvoorzitster Marianne Thyssen er wat van. Ook volgens haar is er immers geen vuiltje aan de lucht, want toen het regeringsakkoord gesloten was er wél een meerderheid aan Vlaamse zijde. Wat dan nog het nut is van vertrouwensstemmingen of al die andere stemmingen in het Parlement tout court ontgaat me dan wel volledig, maar het zal wel weer aan mij liggen.

Maar laten we misschien toch even voortborduren op de redenering van Yves Leterme. In essentie komt ze er namelijk op neer dat als de N-VA wil verhinderen dat een anti-Vlaamse regering op federaal niveau de plak zwaait, ze die regering dan maar moet steunen ook al is ze het met het beleid van die regering niet eens. Die redenering kan natuurlijk ook perfect omgedraaid worden: als de Franstaligen niet willen dat de Vlamingen eenzijdig de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde goedkeuren, dan moeten ze die splitsing maar mee goedkeuren natuurlijk, ook al zijn ze het er niet mee eens. Benieuwd of Letermes redenering ook in die richting zal kunnen werken, maar ik heb er zo mijn twijfels over…

Read more...

Why Belgian libertarians should support UKIP now more than ever (Vincent De Roeck)

Europe’s main Eurosceptical formation, the United Kingdom Independence Party, of which I am a staunch supporter, held its annual convention earlier this month in Bournemouth, England. My personal affection for UKIP dates back to their “Say No!”-campaign and the EU elections of 2004. But since the party at that time was mainly dominated by leftists and statists like Robert Kilroy-Silk or Ashley Mote, I could only agree upon their stances regarding further EU integration back then.

But this overall situation soon started to improve. In the aftermath of the grand victory of UKIP in the 2004 elections, both Kilroy-Silk and Mote left the party, voluntarily or not, and they took the entire socialist and right-extremist wings of UKIP along with them. And thank God they did…

When Nigel Farage MEP, a colourful politician known for his flamboyant speeches and boyish style, finally rose to power and became the new party leader, a fresh breath of air was released within UKIP. Farage immediately got rid of many old policies and viewpoints, and went back to the core of Anglo-Saxon conservatism. He not only embraced the legacy of Margaret Thatcher, but also started to defend more libertarian values, often against the wills, customs and plans of the old party bosses.

But Farage never minded this and in spite of being subject to harsh opposition, his reformist steadfastness eventually prevailed. Farage finally managed to secure this new libertarian-like platform on this year’s UKIP convention, turning me - and many other continental Eurocritical libertarians with me - into even bigger supporters of UKIP. A true libertarian party in Britain at last.

And it is not only in continental Europe that this new UKIP platform with conservative, libertarian and Eurosceptical accents is well received. Polls and inquiries in Britain also show that UKIP is once again on the rise, even with the Tories adopting a more anti-EU platform as well. During the 2004-2009 session of the EU Parliament, UKIP achieved not by hazard a highly respectable and ideologically consistent status among both libertarians and conservatives.

Proof? Two Tory Members of the House of Lords and one Conservative Member of the House of Commons defected to UKIP in the past years, and many Tory MEPs today - like Daniel Hannan or Roger Helmer - are even publicly supportive of UKIP positions in the area of EU politics.

On their convention in Bournemouth, UKIP also reached out to more moderate Britons by changing its aggressive tone and rhetoric, without hurting their underlying libertarian-leaning philosophy in any way. For instance, the cheap populist slogan “Let’s get our country back!” was finally removed and replaced by “Freedom to choose”, not by accident the same name as Milton Friedman’s movie series.

So in brief, the new UKIP is not only simply refreshing to watch but also to rally behind, and hopefully, they can achieve even greater things in June than they did five years ago. Europe counts on them.

Read more...

Ook liberale hervormingen via de Europese Unie zijn eigenlijk onaanvaardbaar (Vincent De Roeck)

Goed nieuws vanuit de Europese Unie zou u zeggen. Vorige week verplichtte Europees Commissaris Meglena Kuneva de Belgische overheid om eindelijk eens komaf te maken met de strikte regelgeving rond het verbod op koppelverkoop en de sperperiodes voorafgaand aan de koopjes. Gisteren kwam dan weer het bericht dat de Europese Unie de “roaming”-tarieven voor grensoverschrijdend SMS-verkeer wil terugdringen. Deze maatregelen zullen niet enkel de consumenten ten goede komen, maar ook de marktwerking vrijwaren van té grote overheidsbemoeienissen. Het zijn dit soort economische dictaten uit Brussel die door links voortdurend verguisd worden als “neo-liberaal” en door liberalen bejubeld worden als ware het de verrijzenis van Adam Smith. Maar beide kampen dwalen. Links zou dit soort Europese besluiten net moeten omarmen, los van de aard van de maatregelen, en liberalen zouden zich net tegen deze hervormingen moeten kanten, opnieuw abstractie makend van het resultaat. Idem trouwens voor de andere “liberale” hervormingen van de laatste decennia in de Europese Unie, zoals de talrijke liberaliseringen en privatiseringen, of het ontmantelen van staatsmonopolies. Het addertje onder het gras is immers van een heel ander kaliber dan algemeen wordt aangenomen.

Het is niet omdat de resultaten van deze EU-richtlijnen perfect inpasbaar zijn in een liberaal wereldbeeld dat de mechanismen die er achter verscholen gaan dat ook zijn. Het feit dat de Europese Unie gemachtigd schijnt te zijn om tegen de beslissingen van de lidstaten in te gaan en hun economisch beleid via dictaten kan sturen, en de vaststelling dat er haast niemand op dit werelddeel overblijft die deze gang van zaken in twijfel trekt, sterkt mijn vrees voor de Europese superstaat. Als we het legitiem en aanvaardbaar vinden dat de Europese Unie markten openbreekt en bepaalde socio-economische hervormingen opdringt, legitimeren en aanvaarden we niet enkel de uitkomst, maar ook de mechanismen daarachter. We omarmen niet enkel de liberale uitkomsten, maar ook de etatistische reflexen van het Berlaymonster. Alle instellingen zijn op hun plaats en werken naar behoren volgens hun takenpakket: de harmonisering van de economie binnen de Europese Unie. En door intrinsiek goede hervormingen zoals de drie die hierboven vermeld werden vanuit EU-hoek toe te juichen, het bedje waarin het gros van liberalen ziek is, legitimeren we niet enkel het Europacircus, maar ook haar almacht in economische zaken. En als we deze liberale bemoeienissen over ons heen laten gaan, hebben we ook ons recht van spreken verbeurd wanneer soortgelijke dictaten, maar dan socialistische, uit Brussel beginnen komen.

Read more...

Hardnekkig… aan zijn stoel vastgeplakt (Hoegin)

In een interview met de RTBf zei Yves Leterme vanavond dat hij na het vertrek van kartelpartner N-VA de bladzijde al omgedraaid heeft. Veel tijd heeft hij daar duidelijk niet voor nodig gehad: verleden week zei hij nog de felste verdediger van het kartel te zijn bij zijn terugkeer uit Sotsji, maar amper een paar dagen later geeft hij liever het kartel op dan zijn postje.

Wie gelooft die mens nog? Volgens Het Belang van Limburg en de Gazet van Antwerpen koos CD&V zondag aanvankelijk voor het kartel, maar weigerde Yves Leterme ontslag te nemen. Als het niet waar zou zijn, is het in ieder geval bijzonder geloofwaardig. Blijkbaar beseft men dat bij de CD&V ook, want de partij doet zelfs nog geen geloofwaardige poging om het verhaal te ontkrachten. De gebeurtenissen van de laatste dagen plaatsen het schijnontslag van twee maanden geleden in ieder geval in een bijzonder merkwaardig licht.

Laten we toch eventjes terugspoelen naar hoe de regering-Leterme I ook al weer tot stand is gekomen, inclusief de interim-regering-Verhofstadt III. Yves Leterme herinnert het zich waarschijnlijk niet meer, maar er is een tijd geweest dat hij verklaarde niet in een federale regering te willen stappen zonder een staatshervorming en een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Dat bleek niet mogelijk, en daarom moest de regering-Verhofstadt III opgezet worden als glijmiddel om de CD&V in een federale regering te loodsen zonder staatshervorming of splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. En eens Yves Leterme zélf in de Wetstraat 16 geïnstalleerd was veranderde de toon wel heel radicaal: van geen regering zonder voorafgaande splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde naar geen val van de regering omwille van Brussel-Halle-Vilvoorde. De staatshervorming werd ondertussen op alle mogelijke en onmogelijke manieren zover mogelijk van de regeringstafel gehouden – vanavond pakt hij er zelfs mee uit als ware het één van zijn grootste verwezenlijkingen van de afgelopen maanden!

Komt het hardnekkig vastklampen van Yves Leterme aan zijn postje dan compleet uit de lucht gevallen? Helemaal niet, en de N-VA heeft zelfs meer dan één waarschuwing gekregen het afgelopen jaar. Mag ik even een citaat van een half jaar geleden uit de kast halen?

Wij laten ons niet gijzelen. Ik vind het spijtig dat soms te sterk de nadruk wordt gelegd op symbolen. Ik ga voor rationaliteit. Daarom zeg ik in alle duidelijkheid: als de N-VA in juli om de verkeerde redenen vindt dat de staatshervorming niet genoeg is, dan nemen wij onze verantwoordelijkheid op.

Aan het woord: Yves Leterme, in een interview met de krant Het Belang van Limburg. O ja, vanavond verweet hij de N-VA op de RTBf dat ze, inderdaad, haar «verantwoordelijkheid» niet wou nemen. Om mezelf eens te citeren, ook een half jaar geleden:

Het zal wel aan mij liggen, maar telkens een CVP'er, pardon, CD&V'er het heeft over «verantwoordelijkheid opnemen», krijg ik de kriebels.

Misschien heeft Bart de Wever ondertussen ook al last van datzelfde syndroom?

Zou ik trouwens de enige zijn die in Yves Leterme meer en meer de trekken van Guy Verhofstadt begint te herkennen? Hoe is de «hardnekkigheid» van Yves Leterme eigenlijk anders dan het «voluntarisme» van zijn voorganger, een goedgevonden woord om te camoufleren dat men werkelijk alles overheeft en desnoods zowel kartel, partij, vrouw, kinderen, moeder en beide grootmoeders wil overleveren aan de Franstaligen om toch maar op die stoel van Eerste Minister te mogen blijven zitten? In retoriek zijn de twee amper nog van mekaar te onderscheiden, want Yves Leterme beloofde vanavond ook een «sterke en heldere regeerverklaring», hoewel niemand nog snapt waarom die man niet gewoon de eer aan zichzelf houdt. Guy Verhofstadt zou het niet beter gekund hebben.

Ondertussen lijkt men het er in de media over eens te zijn dat de regering-Leterme I geen lang leven meer beschoren zal zijn. Zou het? De ene meent dat de CD&V al een afspraak met de Franstalige partijen heeft om de regering later in de herfst over Brussel-Halle-Vilvoorde te laten vallen, terwijl anderen denken dat er in juni samen met de regionale verkiezingen ook federale verkiezingen zullen gehouden worden. Ik moet het eerst nog zien gebeuren voor ik het wil geloven. CD&V heeft er alvast geen belang bij: zij riskeren niet alleen regionaal maar ook federaal een pandoering te krijgen en opnieuw in de oppositie te belanden. Bij Open Vld zouden ze liefst van al nog de verkiezingen gewoonweg willen afschaffen, want voor hen kan er alleen maar herrie van komen. En of één van de Franstalige partijen zit te springen om de inzet van juni 2009 te verdubbelen betwijfel ik ten zeerste. En dan hebben we het nog niet over Yves Leterme zelf gehad, die hoe dan ook zijn ontslag niet zal willen indienen – nu niet, en in 2009 ook niet. Naar een reden hoeft niet ver gezocht te worden, want hij zal ongetwijfeld van zichzelf vinden dat hij goed bestuur aflevert, en dat hij zijn verantwoordelijkheid wil opnemen. Hardnekkig.

Read more...

Lang leve de speculanten! (Paul Vreymans)

Speculanten zijn de paria’s van onze maatschappij. Niemand anders krijgt zoveel verwijten en laster over zich heen. Het zouden profiteurs zijn die prijzen opdrijven en crisissen veroorzaken. Nochtans vervullen speculanten een zeer productieve en zelfs onmisbare taak. Ze nemen de risico’s op zich die niemand kan of wil dragen en herstellen onevenwichten op markten. De wrok jegens speculanten berust zowel op afgunst als op gebrek aan inzicht in de werking van markten. Bij Christenen speelt bovendien de herinnering aan de verjaging van handelaars uit de tempel, waarbij pastoors veelal verzwijgen dat Christus ze weliswaar uit de tempel, maar helemaal niet de stad uitjoeg.

Die argwaan tegenover speculanten vinden we in de vele goedbedoelde maar economisch ondoordachte voorstellen om prijsstijgingen in te perken. Zo ook bij de Europese Commissie die termijntransacties aan strengere regels wil onderwerpen en de speculatie aan banden te leggen in de hoop olie- en voedselprijzen onder controle te krijgen. De EC wordt daarin vurig aangemoedigd door de pers en door andersglobalisten. Zo ondertekenden voor België “Vredeseilanden”, “Attac” en “11.11.11” een open brief aan de EC waarin andersglobalisten lobbyen voor doortastende maatregelen tegen speculatie. Van zijn kant voert de Oostenrijkse kanselier Alfred Gusenbauer een fanatieke kruistocht voor een taks op speculatie. Alleen ECB voorzitter Trichet biedt nog weerwerk. Hij twijfelt helemaal niet aan al die goede bedoelingen, maar ontkent dat speculatie de oorzaak kan zijn van de prijsstijgingen en wijst op de onzin van meer regulering terzake.

Van anders-globalisten zijn we wel meer utopische voorstellen gewoon die de economische natuurwetten willen opheffen of omkeren. Maar dat zelfs het zakenmagazine Trends op zijn website uitpakt met de beschuldigende titel “Vuil geld: speculatie op grondstoffen” is verassend. De auteur herhaalt daarin het gekende socialistische afgunstdiscours dat in de rijkdom van succesvolle ondernemers en speculanten het ultieme bewijs ziet dat zij de eindverbruiker uitbuiten met en de prijzen kunstmatig opdrijven. Die beschuldiging is uitermate erg omdat de auteur daarmee suggereert dat ondernemerschap een zero-sum-game is waarbij ondernemers zich slechts kunnen verrijken ten koste van iemand anders. Ten gronde trekt hij daarmee het bestaansrecht van het ondernemerschap in twijfel, een merkwaardig standpunt voor een ondernemersblad.

Zo werkt ons kapitalistisch systeem gelukkig helemaal niet. In een vrije markt kan je niet duurzaam winsten vergaren door klanten uit te buiten. In tegenstelling tot de overheid kunnen ondernemers immers niemand verplichten hun goederen of diensten te blijven afnemen, en bijgevolg -anders dan de overheid- de mensen niet blijven uitbuiten. Op een vrije markt kunnen zakenlui maar winst boeken als het nut van hun producten of diensten groter is dan de kost om ze te produceren. Winst ontstaat dus helemaal niet door uitbuiting van klanten, maar juist omgekeerd door systemen te bedenken en uit te werken die meerwaarde creëren en die toelaten de klant meer waar voor zijn geld te geven dan hij elders kan vinden. Deze basisregel geldt evenzeer voor de zo verguisde speculanten, die niets anders doen dan handel drijven in risico. Ze nemen risico’s op zich die niemand kan of wil dragen tegen een prijs die in volle vrijheid tot stand komt op vrij toegankelijke markten. Probleem met de andersglobalistische voorstellen is dat hoe meer je hun marktdeelname aan banden legt, des te meer het prijsmechanisme ontregeld raakt, terwijl prijzen juist de onmisbare indicatoren zijn die de economie richting geven.

PRIJS: DE ONMISBARE LEIDRAAD NAAR MARKTEVENWICHT.

Prijzen zijn niets anders dan een maatstaf van schaarste. Stijgende prijzen wijzen op een tekort, dalende prijzen op een overschot. Onderlinge prijsverhoudingen geven informatie naar nijveraars, dienstverleners en boeren wat zij het best zouden voortbrengen; het signaal en meteen ook het incentive om het aanbod van winstgevende productie op te drijven en van onrendabele af te bouwen. Zonder die prijsinformatie weten producenten niet eens welke goederen en diensten meest in vraag zijn en in de kortste keren ontstaat overproductie van het ongewenste en tekorten van het broodnodige. Het ontbreken van een betrouwbaar prijsmechanisme is trouwens de fundamentele tekortkoming die elke planeconomie doemt tot falen. Grondstoffenmarkten zijn daarvan een zeer goed voorbeeld. Op de termijnmarkt komen vraag en aanbod van grondstoffen bij elkaar. Daar kunnen producenten en industriële verwerkers termijncontracten afsluiten en hun toekomstig prijsrisico indekken. Omdat het aanbod van producenten en de vraag van verwerkers veelal niet gelijktijdig en evenveel voorhanden zijn, treden speculanten op als tegenpartij voor de producenten en industriële verwerkers op zoek naar dekking.

SPECULATIE HERSTELT EVENWICHTEN.

Wie ook maar even nadenkt moet toch beseffen dat er bij elke transactie op die grondstoffenmarkten er een koper en een verkoper moet zijn. Zo staat tegenover elke speculant die tarwe koopt in de “oh-zo-verderfelijke” hoop die later duurder te verkopen, logischer wijze een verkoper die vreest dat de prijs zal dalen. De tegenpartij van de speculant die tarwe aankoopt is ofwel een andere speculant die tarwe aanbiedt ofwel een producent die blij is om de prijs voor zijn oogst vooraf vast te leggen. In het eerste geval heffen de invloeden van beide speculatieve posities elkaar op en kan er niet het minste effect zijn op de prijs, ook al deden duizend speculanten diezelfde transactie nog eens over. In dit geval is er per saldo ook geen speculatief profijt, aangezien de winst van de ene het verlies van de andere uitmaakt. In het tweede geval draagt de transactie bij tot herstel van het marktevenwicht, omdat de speculant door zijn aankoop de producent in staat stelt méér tarwe te zaaien dan hij bereid was zelf het prijsrisico te dragen. Ware er geen speculanten geweest om het prijsrisico van de producent over te nemen dan had hij zijn productie niet kunnen opdrijven zodat het aanbod ondermaats zou zijn gebleven en de prijs verder zou zijn blijven stijgen.

MARKTEN VRIJMAKEN.

Speculanten zijn dus onmisbare acteurs in het herstel van marktevenwichten. Hun winst is de marktconforme vergoeding voor hun risico, en trouwens volledig in verhouding tot hun bijdrage aan het herstel van het evenwicht. Speculanten die volharden in verkeerde inschatting of vervallen in irrationele overdrijving maken alleen verliezen en saneren zich zelf uit de markt. Veel sneller dan ooit een daartoe aangesteld marktregulator in staat zou zijn in te grijpen, laat staan een rechtscollege daarover in beroep zou kunnen oordelen. Elke beperkingen die markten aan banden legt is daarom nefast. Eerder het omgekeerde is aangewezen: niet méér maar minder regels bevorderen een correcte prijsvorming. De toename van het aantal marktpartijen kan daarbij alleen maar de liquiditeit en vooral hun onderlinge concurrentie verhogen, en bijgevolg de prijs van risico en de transactiekosten verlagen. Markten aan banden leggen kan hun goede werking alleen maar bemoeilijken, de prijsvorming verstoren, voedselcrisissen bestendigen en prijsstabilisatie uitstellen.

DE WARE OORZAKEN VAN INFLATIE.

Niettegenstaande méér regulering contraproductief zal werken, en de heilzame invloed van speculatie onweerlegbaar vaststaat lijkt de Europese Commissie toch het links verhaal van alsmaar méér regulering te zullen gaan volgen. Weer een stap verder op het socialistische pad naar de slavernij zoals Nobelprijslaureaat Hayek zo precies voorspelde in zijn boek “The Road to Serfdom”. Als eerste stap wil de EC onderzoeken hoezeer speculatie de prijzen van voedsel en olie heeft opgedreven. De zoveelste peperdure onderzoeksopdracht en de zoveelste bureaucratische verspilling want ieder logisch denkend mens kan bij voorbaat voorspellen dat het resultaat nihil moet zijn. Met meer kans op succes zou de Europese Commissie kunnen nagaan in welke mate haar zelf schuld treft in de huidige inflatiegolf. Zo ware het bijzonder interessant om weten (1) in welke mate de bureaucratische overlast van de EU de kostprijs van onze landbouwers en industriëlen verhoogt, (2) in welke mate haar puristische habitat, nitraat-, en vogelrichtlijnen, protectionisme, verplichte braaklegging, het verbod op ggg’s en de subsidiering van motorolie uit koolzaad bijdragen tot het voedseltekort en hoeveel dode kindjes al die groene -weliswaar goedbedoelde maar daarom niet minder dodelijke- nonsens in de armste landen al heeft gekost, (3) in hoever prijsstijgingen te wijten zijn aan de uitschakeling van concurrentie en het afschrikken van nieuwkomers via allerlei corporatistische kwaliteit- en toegangsnormen, en (4) niet in het minst in welke mate de Europese Centrale Bank met haar overmatige geldschepping van 11% (samen met de FED) verantwoordelijk is voor de huidige inflatiegolf. Hoorde de ECB immers niet de geldaanwas tot 4,5% te beperken? Was dat niet haar primaire opdracht, en is het niet de allereerste opdracht van de EC over onze welvaart te waken?


De auteur is beheerder van de website www.workforall.net.

Read more...

Liberale jongeren roepen Open Vld op om uit de regering Leterme te stappen (Jules Van Rie)

De liberale jongeren zijn het immobilisme en de politieke chantage in dit land kotsbeu. Voorzitter Philippe De Backer stelde zaterdag het volgende: “De tijd is gekomen om knopen door te hakken. Als jonge liberalen hebben we genoeg van deze politieke spelletjes. De politieke geloofwaardigheid van de Open Vld staat op het spel.” Premier Leterme slaagt er niet in om de communautaire problemen aan te pakken. CD&V en haar kartelpartner doen geen moeite om tot een voor iedereen aanvaardbare oplossing te komen en N-VA blijft zich onverantwoordelijk opstellen en elk voorstel tot dialoog weigeren. Minister-president Peeters vindt het blijkbaar belangrijker zich te profileren als goede Vlaming, door elke dialoog te weigeren, dan aan echte oplossingen waar de mensen nood aan hebben te werken. Bovendien is de nota van de drie bemiddelaars niets meer dan bladvulling. Hiermee bewijst deze hele politieke generatie, aan beide kanten van de taalgrens, haar complete onkunde.

De liberale jongeren roepen de liberale ministers in de Vlaamse Regering op het chantagespel van de N-VA niet mee te spelen. De Vlaamse Regering moet meestappen in een constructieve dialoog. Blijkbaar is dit onmogelijk door de starre houding van Minister-president Peeters en het Vlaams kartel. Op het federale niveau heeft de schertsvertoning lang genoeg geduurd. Geen enkele vooruitgang, noch in de staatshervorming, noch in de sociaal-economische dossiers, blijkt mogelijk. Het immobilisme regeert. Deze regering heeft dan ook geen enkele bestaansreden meer. De jonge liberalen roepen de Open Vld op haar verantwoordelijkheid te nemen en een eind te maken aan de regering Leterme I. Het achternalopen van het Vlaams kartel heeft lang genoeg geduurd. Het wordt tijd dat er echte maatregelen genomen worden voor de urgente sociaal-economische problemen. Voor nationalisten mogen dat dan al geen belangrijke issues zijn, liberalen hechten hier des te meer belang aan. De conclusie van de liberale jongeren is dan ook duidelijk: Het is tijd dat Open Vld uit de regering Leterme stapt.


(Dit persbericht werd eergisteren op het congres van Jong VLD in Aalst opgesteld en unaniem door de aanwezigen aanvaard. Ook uw dienaar was daarop aanwezig. Een uitgebreid verslag van de andere gestemde resoluties mag u hier eerstdaags verwachten.)

Read more...