Een Rechtse klacht bij het CGKR is inconsequent (asrk)

Na de zoveelste vileine column over de Vlaamse burger neergepend door het pseudoniem Serge in het Waalse dagblad Le Soir besloot een parate Vlaamse nationalist klacht in te dienen bij het CGKR (Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding). Dit mag alvast een vreemde wending lijken aangezien het CGKR vervloekt wordt in bepaalde rechtse middens en aldaar bestempeld wordt als een Belgische Gestapo.

Aan overdrijving geen nood uiteraard, maar de opsporing (en het geven van de aanzet tot een mogelijke vervolging) door het CGKR van meningen die sterk afwijken van de multiculturele norm, ligt de auteurs van deze meningen en hun rechtse sympathisanten zwaar op de maag. Bijgevolg wordt het CGKR door hen in elk mogelijk vlugschrift (op het internet of daarbuiten) gehekeld en wordt meestal de afschaffing ervan geëist.

Inconsequent

Het is dan ook merkwaardig en in tegenstrijd met hun eigen opvattingen dat ze dan beroep doen op het CGKR om zelf een klacht in te dienen. Weliswaar niet tegen bijvoorbeeld een anti-migranten discours maar wel tegen de rabiate anti-Vlaamse berichtgeving in sommige Waalse en Brusselse media. Hiermee heb ik uiteraard niet gezegd dat onze parate Vlaming die tegen Serge een klacht heeft ingediend, voorheen anti-multiculturele parabels zou hebben neergeschreven, maar wel dat ik veronderstel dat hij het CGKR niet genegen is. In dat geval is zijn houding dan ook enorm tweeslachtig. Evenwel is hij niet alleen want hij heeft illustere voorgangers. Denk maar aan de alom bekende Hugo Coveliers, N-VA’er Bart Dewever en zovele anderen.

Het zijn allemaal Vlaamse varianten van de actie van de libertarische professor Robert Nozick. De schrijver van Anarchy, State and Utopia, waarin hij pleit voor een minimale staat, hanteerde tegen een vervelende verhuurder de Amerikaanse wetgeving op de huurprijzencontrole (die maximumhuurprijzen vaststelt). Voor deze toevlucht tot een wetgeving die zwaar gecontesteerd werd door liberalen, werd Nozick zwaar bekritiseerd omdat het zeer inconsequent was met zijn eigen opvattingen. Dezelfde kritiek is toepasbaar op de klachten door rechtse politici en sympathisanten. Wie het CGKR wil afschaft zien, moet er geen toevlucht tot nemen.

Nutteloze poging

Maar vooral, wat tracht of denkt men met deze klachten te verwezenlijken? Wat er ook mag gehoopt worden, de opposanten van het CGKR zullen bedrogen uitkomen. Immers, als het CGKR de klacht afwijst (wat hoogstwaarschijnlijk is) is bewezen dat het CGKR er enkel is om minderheden (andere dan de inwoners van de Duitstalige Gemeenschap) te beschermen door het afstraffen van een hen vijandig discours. Doch dat wisten het kleinste kind toch al. Om dit te bewijzen waren al die klachten bij het CGKR toch niet nodig? Bovendien was het één van de voornaamste redenen in bepaalde rechtse middens om op de eerste plaats voor de afschaffing van het CGKR te pleiten.

Ook de tweede, meest onwaarschijnlijke optie, met name dat het CGKR de klacht gegrond verklaart, zal de rechtse zaak niet behartigen. Integendeel, het nut en de doeltreffendheid van het CGKR wordt dan voor velen bewezen waardoor het CGKR in zijn bestaanrecht wordt bevestigd.

Wie het CGKR wil bestrijden, doet dit bijgevolg alvast via een andere weg, zoals het steunen van het verzoekschrift tot vernietiging van de recente wijziging van de anti-racismewet bij het Constitutioneel Hof.

Vlaamse ‘Afkomst’?

Het enige interessante aan een klacht tegen een anti-Vlaams discours bij het CGKR is de motivatie van het Centrum om deze af te wijzen, alhoewel we die ook al kunnen lezen hebben naar aanleiding van de klacht (door Dewever ‘aangifte’ genoemd).

In een mededeling op haar website in juli 2008 zet het CGKR uiteen waarom aan de aangifte van Dewever geen verder gevolg wordt gegeven. Eén van de voornaamste argumenten van het CGKR om de klacht af te wijzen, is op zijn minst wel zeer merkwaardig te noemen: het Centrum verwijst naar talloze klachten over vermeend ‘racisme ten aanzien van de gemeenschap waartoe hij (de aangever) behoort’. In de anti-racisme-wet staat immers duidelijk dat niet aangezet mag worden tot discrimatie op basis van afkomst. Volgens de aangevers (van Vlaamse afkomst dus) wordt er aangezet tot racisme tegen de Vlamingen louter omdat ze Vlaming zijn of anders gezegd, omwille van het feit dat ze geboren en opgevoed zijn binnen de Vlaamse gemeenschap.

In de visie van het CGKR is dergelijke interpretatie van het begrip “afkomst” verkeerdelijk. Het Centrum doet daarvoor beroep op de parlementaire besprekingen bij de anti-racismewet. Daaruit zou blijken dat het begrip “afkomst” werd ingevoerd ter bescherming van niet praktiserende Joods medeburgers.’ Krachtig besluit het CGKR aldus dat het niet kan toegepast worden op Vlamingen en Walen.

Wel, mijn inziens snijdt deze redenering geen hout. De letterlijke tekst van de wet gaat immers voor op de parlementaire besprekingen of de ratio legis van de wet. Deze rechtstechnieken kunnen slechts als aanvulling bij de wettekst gebruikt worden (als deze bijvoorbeeld onduidelijk is), maar als er een duidelijke tekst voorligt, hebben ze geen plaats.

Vroegere ruime interpretatie

Bovendien is het al vroeger voorgekomen dat de uiteindelijke draagwijdte van een wet buiten haar oorspronkelijk opzet ligt én ruimer is dan de parlementaire besprekingen. Het bekendste voorbeeld is opnieuw de anti-racismewet en meer bepaald rond het begrip “aanzetten”. Oorspronkelijk werd dit begrip geïnterpreteerd als het ‘aansporen, aanhitsen, oproepen tot concrete daden’. De anti-racismewet was immers ondermeer tot stand gekomen als reactie op enkele concrete racistische misdrijven, zoals een aanslag op de Joodse Gemeenschap in Antwerpen. Dit blijkt ook uit de parlementaire voorbereiding.

Aldus werd in volgens die interpretatie het uiten van een algemene negatieve opinie over vreemdelingen niet strafbaar gesteld. Het is wel aanstootgevend maar tevens een rechtmatige toepassing zijn van het recht op vrije meningsuiting.

Ten gevolge van de opkomst van het vroegere Vlaams Belang, dat uitmunt in het poneren van algemene negatieve opinies over vreemdelingen, werd er van koers veranderd en werd het begrip “aanzetten” steeds ruimer geïnterpreteerd. De tekst laat daar ruimte voor want er staat immers nergens dat het moet gaan om “concrete” daden. De evolutie mondde uit in de veroordeling van de vzw’s die werkzaam waren rond het vroegere Vlaams Blok.

Met andere woorden, als de anti-racismewet voorheen al de parlementaire besprekingen achter zich liet liggen en de vlucht vooruit koos, waarom zou er dan nu voor het begrip “afkomst” halsstarrig moeten aan worden vastgehouden? De argumentatie van het CGKR staat op losse grond.

Politieke redenen

De werkelijke reden van het Centrum om de klachten over anti-Vlaamse berichtgeving af te wezen is politiek: het Centrum wil geen standpunt innemen in het mijnenveld van de communautaire twisten. Daar ligt immers haar bestaansreden ook niet, wel in de bestrijding van racisme tegen ‘allochtonen’. Om kost wat kost een stellinginname te vermijden, doet men een beroep op kromme redeneringen.

Mijn inziens is dit meer dan terecht. Alhoewel de anti-Vlaamse berichtgeving in sommige Brusselse en Waalse media kleinzielig en verwerpelijk is, zou een effectieve (strafrechtelijke) veroordeling slechts leiden tot een verdere communautaire radicalisering. Het Vlaams Blok/Belang kreeg ook de (electorale) wind in de zeilen na de veroordeling van de drie vzw’s. In de stoutste dromen van Vlaamse seperatisten is dit weliswaar een ideaal scenario, maar voor gematigde politici, journalisten en kiezers zou dit een werkelijke grondige hervorming van België (in een confederale staat) in de weg staan. Dit is dus niet de te volgen weg.