Een nieuwe cultuuroorlog (Vincent De Roeck)

Iedereen herinnert het zich nog, of iedereen wordt er in de media constant aan herinnerd. Barack Obama, een onbekend lid van het deelstaatparlement van Illinois en de enige zwarte senaatskandidaat van het moment, gaf op de Democratische partijconventie in 2004 een schitterende “keynote address” over de nood aan nationale éénheid en lanceerde zo eigenlijk niet alleen zijn eigen succesvolle senaatscampagne maar plaveide ook de weg voor zijn latere presidentsaspiraties. Twaalf jaar eerder viel deze eer bij de Republikeinen te beurt aan Patrick J. Buchanan, een paleoconservatieve mediapersoonlijkheid en een gewezen topadviseur van de presidenten Richard Nixon, Gerald Ford en Ronald Reagan. Maar in tegenstelling tot Barack Obama in 2004 had Pat Buchanan in 1992 wel een échte boodschap te verkondigen. Die redevoering van Pat Buchanan ging de geschiedenis in als de “Culture War Speech” en ook al haalde hij in datzelfde jaar de partijnominatie van de GOP niet binnen, toch drukte hij zijn stempel op de conventie en ondersteunde hij ondubbelzinnig de kandidatuur van de genomineerde: zittend president George H.W. Bush.

Kwatongen beweren dat het radicalisme van Buchanans speech op de conventie veel gematigde GOP-kiezers vervreemd heeft en zo bijgedragen heeft tot het latere verlies van George Bush tegen Bill Clinton en Albert Gore. Anderen zijn dan weer van oordeel dat Buchanans vlammende rede uiteindelijk het startschot was van de succesvolle GOP-campagnes in de jaren 1990, met als meest in het oog springende prestatie het “Contract with America” van Newt Gingrich en hun daverende verkiezingsoverwinning in 1994. In 1996 kwam de paleoconservatieve erfenis van de GOP voor het eerst in het gedrang toen de gematigde Republikein Bob Dole won van Pat Buchanan in de voorverkiezingen, maar de lont werd uit het kruitvat gehaald door de nominatie van Reagan-adept Jack Kemp als Doles “runningmate”. Pas in 2000 blijkt alles een maat voor niets en neemt de GOP ook officieel afstand van haar paleoconservatieve traditie door het zogenaamde “compassionate conservatism” te omarmen. Gedesillusioneerd door de nieuwe koers verlaat Pat Buchanan de GOP. In 2000 is hij presidentskandidaat voor de “Reform Party” van miljardair Ross Perot, maar eigenlijk ook zonder enig succes.

Tijdens zijn befaamde “keynote address” op de Republikeinse partijconventie van 1992 stelde Pat Buchanan op meesterlijke wijze de lege retoriek ten toon waarmee de toenmalige Democratische tandem Clinton-Clinton naar de kiezers trok. Ook toen was het toverwoord “change” en ook toen was dat niets anders dan een demagogische sluier om socialistische hervormingen te verdoezelen. En ofschoon de details van de heel-linkse agenda met de jaren misschien veranderd zijn, het grote plaatje is dat niet. Barack Obama wil de VS dezelfde cryptocommunistische hervormingen opdringen als de Clintons beloofd (en doorgevoerd) hebben doorheen de jaren 1990. Wat we vandaag dan ook nodig hebben, is misschien niet zozeer een sterke derdepartijkandidaat als Bob Barr of Chuck Baldwin, of invloedrijke “mavericks” als Ron Paul of Dana Rohrabacher, maar een moderne Pat Buchanan die de “change”-idylle opnieuw kan doorprikken met een vlammende speech op de Nationale Conventie van de GOP in begin september in Saint Paul, Minnesota.

Well, speak for yourself, Hillary. Friends, this is radical feminism. The agenda Clinton & Clinton would impose on America (…) that's change, all right. But it is not the kind of change America wants. It is not the kind of change America needs. And it is not the kind of change we can tolerate in a nation that we still call God's country.

Hieronder kunnen jullie de ganse speech van Pat Buchanan in vier delen bekijken en beluisteren. En ook al ben ik het helemaal niet eens met alle stellingen van Buchanan, zeker niet met zijn oerconservatieve ethische agenda, toch kan ik zijn algemene boodschap begrijpen én onderschrijven. Het Westen is in oorlog, niet zozeer met buitenlandse mogendheden, maar met de verborgen agenda van socialistische krachten in eigen land. En hoe je het ook draait of keert, die oorlog zijn we aan het verliezen.









In 2002 kocht Patrick J. Buchanan zich opnieuw een lidkaart van de Republikeinse Partij om de politiek enkele jaren later definitief vaarwel te zeggen. De gewezen huisideoloog van alles wat zichzelf maar conservatief durfde noemen in de Verenigde Staten doorheen de jaren 1990 keerde terug naar zijn oorspronkelijk métier. Vandaag verdient hij (goed) zijn kost als politiek commentator op radio en televisie, en heeft hij zich opnieuw opgeworpen als veelschrijver van politiek-maatschappelijke boeken, waarvan “The Death of the West”, “Where The Right Went Wrong”, “A Republic, Not An Empire: Reclaiming America’s Destiny” en “Day of Reckoning” ongetwijfeld mijn favorieten zijn. En zelfs tot op vandaag, hoe je het ook draait of keert, is de stempel die Pat Buchanan op het Amerikaanse politieke bedrijf heeft weten te drukken nog steeds niet helemaal uitgeveegd. Gelukkig maar, want Buchanans conservatisme is de natuurlijke bondgenoot van het libertarisme. En het medelijdenconservatisme van de GOP vandaag is dat zeker en vast niet.

Tijd voor verandering misschien?