Een eerbetoon aan Ronald Reagan
Barack Hussein Obama koos uiteindelijk senator Joe Biden, de voorzitter van de Senaatscommissie voor Buitenlandse Zaken, als “runningmate”. Biden is een respectabel persoon, daar niet van, maar een échte centrist kunnen we hem toch ook niet noemen. Onderaan deze post vinden jullie een filmpje, als herinnering aan hoe het ooit was, en hoe het in november opnieuw had kunnen zijn, hadden we in de VS maar een échte libertarisch-conservatieve presidentskandidaat gehad… Nu is het kiezen tussen de cholera en de pest: tussen een uitgaven- en overheidsvergrotende centrumhavik en een uitgaven- en overheidsvergrotende zwartepantercommunist. Hoe is de VS toch zo kunnen afglijden? En dat in amper 20 jaar tijd.
posted by Vincent De Roeck @ 16:36
4 comments
4 Comments:
klinkt een beetje als "vroeger was alles beter" maar allé, beetje nostalgia moet kunnen.
pierke
Komaan, Vincent, enkele dagen geleden werd je hier door sommigen aangeraden van wat minder te 'produceren' en terug meer kwaliteit na te streven. Je zou er best aan doen van die raad op te volgen.
Ronald Reagan was inderdaad een extra-ordinaire persoonlijkheid. Maar, vergeet niet dat hij tijdens zijn presidentschap in Europa evenzeer werd gedemoniseerd als GWBush vandaag. En vergeet ook niet dat 'moderaat-links' Amerika hem maar echt kon erkennen als een grote figuur nadat zijn presidentschap voorbij was en de 'resultaten' zich duidelijker manifesteerden.
Grote figuren zijn zeldzaam, en de geschiedenis verloopt in 'golven', en volgt geen opwaartse lineaire lijn. Een zekere "afglijding" was dus onvermijdelijk en is geen jusitificatie om nu 'Jeremiah' te kunnen spelen. Trouwens, het is een tweesnijdend zwaard. Het is niet enkel de figuur die telt maar ook de omstandigheden. En de buitensporigheid van de Reagan-figuur werd in grote mate bevorderd door de ongelooflijk-slechte situatie waarin Jimmy Carter het land had achter gelaten. Jonge mensen vandaag hebben geen realistisch benul meer van de slechte economische en geopolitieke situatie in de tweede helft van de 1970's. Trouwens de anti-Amerikanen in Europa hebben Carter de nobelprijs gegeven voor die slechte situatie.
U zijt vergeten dat John McCain als jonge politieker 'geadopteerd' werd door Reagan zelf, en dat McCain eigenlijk zijn politieke efgenaam uit het Zuid-Westen van de VS is. McCain was een dichte persoonlijke vriend van Reagan, en Reagan had heel weinig vrienden. Naast zijn reputatie als 'maverick' was McCain altijd best gekend voor zijn oppositie tegen 'pork barrel spending' in het algemeen en tegen 'earmarks' in het bijzonder.
Ik denk dat men, ceteris paribus, redelijkerwijze een beter budgetair beleid kan verwachten van een "centrumhavik" dan van "een zwartepantercommunist". En ook al ben ik scherp anti-Obama, ik geloof dat de designatie "zwartepantercommunist" sterk overdreven en te pessimistisch is. Maar extreme libertariers zullen nooit tevreden kunnen gesteld worden in de reele wereld. En McCain moet eerst verkozen geraken om het echte gevaar van de "zwartepanter- en andere communisten" te kunnen bezweren.
Wat we nodig hebben in de politiek is: minder ideologisch fundamentalisme en meer pragmatisme. En Ronald Reagan was heel pragmatisch, zonder een relativist te zijn. Hij kende zichzelf heel goed. Van Karel De Gucht kunnen we dat niet zeggen.
@ Marc Huybrechts
Ik herinner mij niet ooit toegegeven te hebben aan dat soort vragen, en zeker niet om aangekondigd te hebben minder te publiceren. Elke vogel zingt zoals hij gebekt is, en persoonlijk sta ik 100% achter alles wat ik schrijf, ongeacht of lezers en anderen dat als "mindere kwaliteit" of wat dan ook beschouwen.
Akkoord, Vincent, je moet je eigen weg volgen, en niet die van anderen. Maar ge zijt wel bezig met 'mijn' onvermijdelijk-imperfecte kandidaat te bekladden. Hij is geen "cholera", noch een "pest". En het is nogal normaal dat niemand steeds hetzelfde relatief-hoge niveau zou kunnen aanhouden in teksten.
De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn belangrijk. En wanneer men voor een concrete keuze staat, dan doet men er best aan van zich te richten op die keuze, en niet van zich te beklagen over een imaginaire keuze die er niet is. Dit laatse zou 'water under the bridge' zijn, of 'vijgen na Pasen'(?).
Een reactie posten
<< Home