Lessen voor Vlaanderen uit de Nieuwe Wereld (Vincent De Roeck)
Terwijl in België de magische datum van 15 juli in het verschiet ligt, wordt de politiek aan de andere kant van de Atlantische Oceaan door totaal andere zaken gedomineerd. Of België deze week ophoudt te bestaan, geloof ik niet, maar moest dat wel het geval zijn, zou het nieuws hier alvast als een donderslag bij heldere hemel inslaan want geen enkele nieuwsbron hier zit kennelijk op dat thema. Het valt me wel op dat meer en meer Noord-Amerikanen weet hebben van de interne verschillen binnen België, maar dat de kans op een boedelscheiding reëel zou zijn, weet men hier niet. Het wordt hier ook in alle toonaarden verzwegen. Afgelopen week reisde ik langs een aantal steden in het noordoosten van de VS en het zuidoosten van Canada, en wat ik daar allemaal gezien of gehoord heb, plaatst de heisa in Belgenland over de staatshervorming wel in een zeker relativerend perspectief.
Terwijl een legioen Evangelische Christenen protesteerde tegen abortus op de trappen van het Amerikaanse Hooggerechtshof in Washington D.C., massa’s holebi’s een spontane jamboree hielden op Faneuil Plaza in Boston om hun vraag naar gelijke rechten te ondersteunen en een groot aantal ouders van vermiste kinderen posities innamen voor het federale Canadese parlement in Ottawa om zo méér overheidssteun in de strijd tegen kidnapping en pedofilie te eisen, lijkt België meer met zichzelf bezig te zijn, dan met de wereld daarbuiten. En als we de problemen en ontwikkelingen in de andere landen in beschouwing nemen, lijken de interne culturele problemen van België onooglijk en banaal. Zelfs in Quebec of Vermont, de twee gebieden in Noord-Amerika met de sterkste bewegingen voor lokale autonomie, leeft de Vlaamse zaak nergens.
Op de televisie hier staat alles in het teken van de opkomende Amerikaanse verkiezingen van november. De volgende vragen bijvoorbeeld domineren hier het debat. Wie zal McCains runningmate worden? En die van Obama? Zal Ralph Nader echt tot het einde meedoen of zich uit de race terugtrekken en andere third party candidates steunen? Hoe zal Clinton haar enorme campagneschulden weten af te lossen? Zullen de 50$-teeshirts volstaan of zal ze geld van Obama moeten aannemen? Wat bedoelde McCains belangrijkste economische adviseur Phil Gramm met zijn beschuldigingen aan het adres van het Amerikaanse volk dat ze een “nation of whiners” geworden waren? En hoelang zal McCain zich nog kunnen blijven distantiëren van bepaalde radicale uitspraken van senator Lindsay Graham, zijn campagnedirecteur? Idem voor Obama en de beschuldigingen van “blank gedrag” door dominee Jesse Jackson. Waarom wil McCain niet spreken over zijn stemgedrag inzake Viagra? En waarom wil Karl Rove niet getuigen? Ook de CD van Carla Bruni is hier “hot” en, natuurlijk, de heisa rond de Iraanse rakettenproeven.
De politieke weerslag van de beslissingen van George W. Bush en Condoleezza Rice om de openings- en slotceremonie van de Olympische Spelen in Beijing bij te wonen, is een ander punt van discussie aan deze kant van de Pond. Bush en Rice zijn van mening dat de Olympische Spelen louter als sportmanifestatie beschouwd moeten worden en geen middel voor politieke druk mogen zijn. Wel engageren zij zich ertoe om de mensenrechten- en andere problemen in China via andere kanalen op een ander moment aan te kaarten, maar een échte concrete belofte kwam er evenwel niet. In tegenstelling tot Bush en Ruce ben ik wel vóór een boycot van de Spelen, en dat voor twee redenen: ik weiger een Maoïstisch regime, ook al zijn er kapitalistische accenten te detecteren, te legitimeren en ik weiger Palestina als volwaardig lid van de wereldgemeenschap te aanvaarden, wat het gevolg van deelname aan de OS is daar zij voor de allereerste keer aan de Spelen zullen deelnemen.
Op donderdagavond 10 juni 2008 was ik andermaal te gast op een feestje van libertariërs in de omgeving van Washington D.C., meer bepaald in Falls Church, Virginia, waar iedereen stiekem hoopte op de overwinning van “Ron Paul Republican” Amit Singh in de primaries van de GOP voor de Congreszetel van Virginia (achtste district), maar naarmate de avond vorderde, bleek het een maat voor niets. Singh’s sociaal-conservatieve tegenkandidaat Mark Ellmore haalde de Republikeinse nominatie voor die congreszetel binnen met 56% tegen 44%. Singh kon niet opboksen tegen het budget van Ellmore of tegen diens campagne-ervaring uit de laatste congresraces. Het resultaat van Singh was evenwel beter dan verwacht, dus kon het feestje toch gewoon in alle euforie doorgaan. Volgens “Reason Magazine” dingen er momenteel nog 41 “Ron Paul Republicans” naar nominaties van de GOP in evenveel congresdistricten, vaak in districten waar de Democraten al van oudsher de plak zwaaien en de GOP al in jaren geen kandidaten meer genomineerd heeft. Naar verluidt zou de GOP de enthousiaste, veelal jonge, “Ron Paul Republicans” naar waarde schatten, en zeker dus in die districten zonder échte GOP-activiteit. Misschien kunnen zij de nalatenschap van Ron Paul bewaren en opnieuw ingang doen vinden in de Republikeinse Partij. Amit Singh bewees dat zoiets wel degelijk mogelijk kan zijn.
Een ander interessant geluid uit de Amerikaanse politiek is de mogelijke independent run van Jesse Ventura voor de senaatszetel van Minnesota in november. Ventura is een échte maverick met een ongeziene staat van dienst voor een third party candidate: na een succesvolle worstelcarrière werd hij in 1998 als onafhankelijke (op het ticket van de Reform Party van Ross Perot) tot gouverneur van Minnesota verkozen. Ventura is recht-door-zee en hervormingsgezind. Hij wil absolute budgetneutraliteit verdedigen in Washington, volledige openheid inzake overheidsprogramma’s invoeren, inclusief die van het departement Homeland Security, de belastingen en het overheidsbeslag verminderen, de rechten van de deelstaten versterken, de schuldafbouw prioritair maken, de invloed van de Federal Reserve in de economie aan banden leggen, de kloof tussen de politiek en de burger dichten, en het consensusmodel in Washington doorbreken. Een aantal libertariërs zouden Ventura ook aan het pushen zijn om mee te dingen voor het senaatsticket van de Libertarian Party in Minnesota. En zo zou Jesse Ventura misschien wel de Bob Barr van de congresverkiezingen kunnen worden.
Tenslotte wil ik nog even terugkomen op de situatie in België en de naderende doemsdag van 15 juli. Vorige week reisde ik met de auto door de Canadese provincie Quebec en nam ik in Quebec City o.a. deel aan de feestelijkheden ter ere van de 400ste verjaardag van de stichting van die Franssprekende stad. Wat ik in de Quebec-provincie gezien heb, tart gewoon elke verbeelding: nog nooit heb ik zo’n etnisch en cultureel homogeen gebied bezocht als Quebec. Meer dan 95% van de inwoners geven aan dat hun eerste taal het Frans is en bijna een even groot aandeel van de lokale bevolking stelt het belang van Quebec boven dat van Canada, en voelt zich in de eerste plaats Quebecois, en pas in ondergeschikte orde Canadees.
Maar in tegenstelling tot Vlaanderen waar Frans nergens nog afdoende onderwezen wordt of waar Franse media compleet genegeerd worden, spreekt elke Quebecois ook Engels en kijken de Quebecois in grote getalen eveneens naar Engelstalige media. Enerzijds wappert overal de blauwgele leliekruisvlag van Quebec en domineert de culturele homogeneïteit van Quebec het straatbeeld, maar anderzijds heb ik nog nergens een opener en intelligenter volk ontmoet dan daar. En ondanks dit alles en ondanks de tolerantie van de Quebecse eigenheid door de federale Canadese staat, zijn de échte separatisten hier op de vingers van één hand te tellen.
Misschien moet ook België niet gesplitst worden om de Vlaamse eigenheid te beschermen? Een gezonde portie zelfvertrouwen, kwalitatief tweetalig onderwijs en een open blik op de wereld kunnen wel degelijk volstaan, net zoals in Canada.
Meer over het Quebecse souvereinisme op www.quebec-libre.net.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
Terwijl een legioen Evangelische Christenen protesteerde tegen abortus op de trappen van het Amerikaanse Hooggerechtshof in Washington D.C., massa’s holebi’s een spontane jamboree hielden op Faneuil Plaza in Boston om hun vraag naar gelijke rechten te ondersteunen en een groot aantal ouders van vermiste kinderen posities innamen voor het federale Canadese parlement in Ottawa om zo méér overheidssteun in de strijd tegen kidnapping en pedofilie te eisen, lijkt België meer met zichzelf bezig te zijn, dan met de wereld daarbuiten. En als we de problemen en ontwikkelingen in de andere landen in beschouwing nemen, lijken de interne culturele problemen van België onooglijk en banaal. Zelfs in Quebec of Vermont, de twee gebieden in Noord-Amerika met de sterkste bewegingen voor lokale autonomie, leeft de Vlaamse zaak nergens.
Op de televisie hier staat alles in het teken van de opkomende Amerikaanse verkiezingen van november. De volgende vragen bijvoorbeeld domineren hier het debat. Wie zal McCains runningmate worden? En die van Obama? Zal Ralph Nader echt tot het einde meedoen of zich uit de race terugtrekken en andere third party candidates steunen? Hoe zal Clinton haar enorme campagneschulden weten af te lossen? Zullen de 50$-teeshirts volstaan of zal ze geld van Obama moeten aannemen? Wat bedoelde McCains belangrijkste economische adviseur Phil Gramm met zijn beschuldigingen aan het adres van het Amerikaanse volk dat ze een “nation of whiners” geworden waren? En hoelang zal McCain zich nog kunnen blijven distantiëren van bepaalde radicale uitspraken van senator Lindsay Graham, zijn campagnedirecteur? Idem voor Obama en de beschuldigingen van “blank gedrag” door dominee Jesse Jackson. Waarom wil McCain niet spreken over zijn stemgedrag inzake Viagra? En waarom wil Karl Rove niet getuigen? Ook de CD van Carla Bruni is hier “hot” en, natuurlijk, de heisa rond de Iraanse rakettenproeven.
De politieke weerslag van de beslissingen van George W. Bush en Condoleezza Rice om de openings- en slotceremonie van de Olympische Spelen in Beijing bij te wonen, is een ander punt van discussie aan deze kant van de Pond. Bush en Rice zijn van mening dat de Olympische Spelen louter als sportmanifestatie beschouwd moeten worden en geen middel voor politieke druk mogen zijn. Wel engageren zij zich ertoe om de mensenrechten- en andere problemen in China via andere kanalen op een ander moment aan te kaarten, maar een échte concrete belofte kwam er evenwel niet. In tegenstelling tot Bush en Ruce ben ik wel vóór een boycot van de Spelen, en dat voor twee redenen: ik weiger een Maoïstisch regime, ook al zijn er kapitalistische accenten te detecteren, te legitimeren en ik weiger Palestina als volwaardig lid van de wereldgemeenschap te aanvaarden, wat het gevolg van deelname aan de OS is daar zij voor de allereerste keer aan de Spelen zullen deelnemen.
Op donderdagavond 10 juni 2008 was ik andermaal te gast op een feestje van libertariërs in de omgeving van Washington D.C., meer bepaald in Falls Church, Virginia, waar iedereen stiekem hoopte op de overwinning van “Ron Paul Republican” Amit Singh in de primaries van de GOP voor de Congreszetel van Virginia (achtste district), maar naarmate de avond vorderde, bleek het een maat voor niets. Singh’s sociaal-conservatieve tegenkandidaat Mark Ellmore haalde de Republikeinse nominatie voor die congreszetel binnen met 56% tegen 44%. Singh kon niet opboksen tegen het budget van Ellmore of tegen diens campagne-ervaring uit de laatste congresraces. Het resultaat van Singh was evenwel beter dan verwacht, dus kon het feestje toch gewoon in alle euforie doorgaan. Volgens “Reason Magazine” dingen er momenteel nog 41 “Ron Paul Republicans” naar nominaties van de GOP in evenveel congresdistricten, vaak in districten waar de Democraten al van oudsher de plak zwaaien en de GOP al in jaren geen kandidaten meer genomineerd heeft. Naar verluidt zou de GOP de enthousiaste, veelal jonge, “Ron Paul Republicans” naar waarde schatten, en zeker dus in die districten zonder échte GOP-activiteit. Misschien kunnen zij de nalatenschap van Ron Paul bewaren en opnieuw ingang doen vinden in de Republikeinse Partij. Amit Singh bewees dat zoiets wel degelijk mogelijk kan zijn.
Een ander interessant geluid uit de Amerikaanse politiek is de mogelijke independent run van Jesse Ventura voor de senaatszetel van Minnesota in november. Ventura is een échte maverick met een ongeziene staat van dienst voor een third party candidate: na een succesvolle worstelcarrière werd hij in 1998 als onafhankelijke (op het ticket van de Reform Party van Ross Perot) tot gouverneur van Minnesota verkozen. Ventura is recht-door-zee en hervormingsgezind. Hij wil absolute budgetneutraliteit verdedigen in Washington, volledige openheid inzake overheidsprogramma’s invoeren, inclusief die van het departement Homeland Security, de belastingen en het overheidsbeslag verminderen, de rechten van de deelstaten versterken, de schuldafbouw prioritair maken, de invloed van de Federal Reserve in de economie aan banden leggen, de kloof tussen de politiek en de burger dichten, en het consensusmodel in Washington doorbreken. Een aantal libertariërs zouden Ventura ook aan het pushen zijn om mee te dingen voor het senaatsticket van de Libertarian Party in Minnesota. En zo zou Jesse Ventura misschien wel de Bob Barr van de congresverkiezingen kunnen worden.
Tenslotte wil ik nog even terugkomen op de situatie in België en de naderende doemsdag van 15 juli. Vorige week reisde ik met de auto door de Canadese provincie Quebec en nam ik in Quebec City o.a. deel aan de feestelijkheden ter ere van de 400ste verjaardag van de stichting van die Franssprekende stad. Wat ik in de Quebec-provincie gezien heb, tart gewoon elke verbeelding: nog nooit heb ik zo’n etnisch en cultureel homogeen gebied bezocht als Quebec. Meer dan 95% van de inwoners geven aan dat hun eerste taal het Frans is en bijna een even groot aandeel van de lokale bevolking stelt het belang van Quebec boven dat van Canada, en voelt zich in de eerste plaats Quebecois, en pas in ondergeschikte orde Canadees.
Maar in tegenstelling tot Vlaanderen waar Frans nergens nog afdoende onderwezen wordt of waar Franse media compleet genegeerd worden, spreekt elke Quebecois ook Engels en kijken de Quebecois in grote getalen eveneens naar Engelstalige media. Enerzijds wappert overal de blauwgele leliekruisvlag van Quebec en domineert de culturele homogeneïteit van Quebec het straatbeeld, maar anderzijds heb ik nog nergens een opener en intelligenter volk ontmoet dan daar. En ondanks dit alles en ondanks de tolerantie van de Quebecse eigenheid door de federale Canadese staat, zijn de échte separatisten hier op de vingers van één hand te tellen.
Misschien moet ook België niet gesplitst worden om de Vlaamse eigenheid te beschermen? Een gezonde portie zelfvertrouwen, kwalitatief tweetalig onderwijs en een open blik op de wereld kunnen wel degelijk volstaan, net zoals in Canada.
Meer over het Quebecse souvereinisme op www.quebec-libre.net.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 06:46
2 comments
2 Comments:
'Reizen om te leren' noemt dat dan.
Regelmatig naar het buitenland gaan (Noord-Amerika of elders, probeer eens India volgend jaar) leert inderdaad onze Belgische problemen en de Vlaamse zaak te relativeren. Vlaanderen moet helemaal niet onafhankelijk worden om zich cultureel, sociaal, -economisch te emanciperen.
In tegenstelling tot vele andere blogs van VDR, ben ik het met deze volledig eens.
PS: Je ben nog één belangrijk hot item uit de Amerikaanse politiek vergeten: "Moeten de strategische oliereserves aangesproken worden om de olieprijs (op de lokale US markt) te drukken?"
ja , akkoord met Jean : afstand laat de problemen in hun juiste verhouding zien...een verre reis en je hebt nieuwe ideeën. Vlaanderen kan binnen België helemaal zichzelf worden, dat zenuwslopend gehakketak is voor niets nodig.
emmy
Een reactie posten
<< Home