Een land van contrasten (Vincent De Roeck)
“Vincent in wonderland” had een andere titel voor dit stuk kunnen zijn, of “als God in de States”, maar beide termen zouden de échte kern van de Amerikaanse samenleving minder goed capteren dan diegene die ik uiteindelijk voor dit stuk gekozen heb: een land van contrasten. De VS liggen constant onder vuur in Europa omdat ze anders zijn dan wij, of beter: anders dan sommigen van u. Ik ben immers zelf al pro-Amerikaans vanaf mijn eerste bezoek aan het land of opportunities in 1996, toen ik amper 11 jaar oud was. Sindsdien ben ik ettelijke malen teruggekeerd naar de bakermat van vrijheid en verantwoordelijkheid. In augustus 2001 stond ik nog op de WTC-torens in New York, 12 dagen later waren ze weg. Amerika zit me in het bloed, en deze zomer breng ik zes weken door in het land van oom Sam. Mijn familie ging ervan uit dat ik de VS na die periode wel beu zou worden, maar voorlopig (in de derde week van mijn verblijf hier) is daar nog niets van aan. Integendeel, zelfs mijn kindse emigratieplannen komen stilaan terug aan de oppervlakte…
Vanaf mijn aankomst op de luchthaven van Philadelphia bleek er in de VS iets veranderd te zijn, zelfs in vergelijking met vroegere post-9/11 bezoeken aan de VS. Ellenlange rijen aan de Boarder Control en de systematische doorverwijzing naar de Customs om koffers van passagiers te openen waren mij vreemd, net als het ronduit onvriendelijke gesnauw van de veiligheidsagenten. Wat een verschil met de goedlachse agenten van vorige keer! Ook de paranoia in de ondervraging en het nemen van vingerafdrukken en oogscans stelden mij ergens teleur. Hoe kan een open en vrij land als de VS op zo’n korte tijd toch tot een angstige politiestaat uitgegroeid zijn? En sinds wanneer ben je verdacht als je toevallig in je paspoort een visum van Rusland of een transitkaart van Oeganda hebt steken? Of als je de douanestickers van Kenia of Zuid-Afrika nog steeds op je valies hebt plakken? Nu bleek deze eerste indruk wel niet echt representatief te zijn.
Eénmaal uit de luchthaven was er maar weinig veranderd in het land of the free. De taxichauffeurs waren nog even vrolijk en praatziek, de agenten nog steeds even behulpzaam en tolerant, en de mensen nog steeds even gedreven en open van geest. En ook al vertellen sommige uitgeweken Belgen in de VS over anti-Europese sentimenten, ik ben daar volledig van gespaard gebleven. Enkel tijdens de feestelijkheden van Washington D.C. rond de Fourth of July leek de Amerikaanse hoofdstad min of meer op het negatieve beeld dat velen in Europa van de VS hebben: de politiestaat waar Patriot Act, Gitmo en enhanced interrogation techniques de plak zwaaien. En dan nog? De ordediensten waren massaal aanwezig, straten werden afgezet, huizen werden gedwongen hun rolluiken naar beneden te doen en op menige daktop kon je militairen zien, maar meer ook niet. Dat er ook sluipschutters ingezet werden, is een publiek geheim, maar ik heb er zelf geen gezien.
Het machtsvertoon stond in schril contrast met één van de hoofdattracties aan het Lincoln Memorial, vanwaar ik het vuurwerk boven het Washington Monument en het Capitool trouwens schitterend heb kunnen zien. Daar trad een Amerikaanse rockband op die elk nummer afwisselde met kritiek op de overheid en het militarisme van die dag in D.C. hekelde. Dat is pas democratie! In politiek-correct West-Europa zou zoiets immers niet kunnen. Wat ik in de VS gezien heb, heeft mijn kijk op de evolutie van de laatste jaren in enkele opzichten veranderd: de anti-terreurwetten hier zijn intrusive maar wel proportioneel, ze zijn storend maar wel nodig, en ze hebben het globale beeld van de States meer in de hoofden van de mensen dan in de feitelijke perceptie der dingen veranderd. De VS zou nog steeds het gidsland voor de rest van de wereld moeten zijn, de city upon the hill waarover Thomas Jefferson sprak, en ook al schittert haar aureool misschien iets minder dan vroeger, de Stad Amerika is nog steeds de meest vrije natie ter wereld, en alleen al daarvoor zou ze meer krediet moeten krijgen in Europa.
De VS serveren geen éénheidsworst, zij gaan voor de uitersten. In Philadelphia zie je straatarme bedelaars op straat liggen voor de mooiste kantoorgebouwen waar voortdurend schatrijke yuppies passeren. In Bryn Mawr heb je de meest exclusieve privé-scholen en twee kilometer daarbuiten begint Suburbia met haar prachtige residentiële woonwijken en haar walgelijke gettosloppen. Nergens zag ik een grotere kloof tussen arm en rijk dan in Zuid-Afrika, maar wat ik allemaal gezien heb tijdens de autorit van Bryn Mawr naar Philadelphia kwam toch wel aardig in de buurt. Voor Amerikanen is alles zwart-wit. Het compromis kennen zij niet en gelijkheid is ondergeschikt aan sociale mobiliteit. Ik houd daar van, net zoals ik ijskoude frisdrank en gloeiend hete koffie verkies boven lauw voedsel. Europa wordt gedomineerd door de drang naar middelmatigheid, Amerika verkiest de extremen. Daar bestaat zelfs een economisch model over: het dilemma van de gevangene. Europa is slechter af dan Amerika omdat het sociale promotie ondergeschikt maakt aan een naïeve links-egalitaire gedachte.
De dictatuur van de vlag en de doctrine van time is money zijn nog zo’n goedkope anti-Amerikaanse opvattingen. Ik heb nog geen enkel land bezocht met zo weinig publieke uurwerken dan de VS, of een land waar tijd zo relatief is. De VS is natuurlijk Afrika niet, maar het leven in Europa is veel jachtiger. In Europa zijn voorstekers asociaal, in de VS heeft niemand daar een probleem mee want in hun gedachten zal de voorsteker gewoon ergens snel naartoe moeten. Idem met de metrobussen. Gehandicapten worden vriendelijk geholpen, ook al betekent dat een vertraging van enkele minuten op het tijdschema van de bus. Of toeristenshuttles die speciaal wachten op personen die door omstandigheden te laat zijn, of mensen die alles laten vallen om een oud vrouwtje te komen helpen in een treinstation met zware bagage. In Amerika domineert de Stars and Stripes inderdaad het straatbeeld en ook in het landschap duikt ze systematisch op. Als je de Amtrak-trein neemt tussen Washington en New York kan je geen foto nemen uit je raam zonder ergens wel een Amerikaanse vlag te kieken. Maar sinds wanneer is zoiets slecht? Is een beetje trots op de eigen vrijheidscultuur al eigenaardig of verwerpelijk misschien?
Amerika is het land van natuurschoon, van ongerepte meren en kreken, van miljoenen rivieren, vaak niet ingedijkt, van ruwe baaien en dennenwouden, maar ook van aangelegde pracht: kersbloesems in D.C. of prachtige bomenrijen langs de interstates. Nochtans focust men in Europa op de plannen van George W. Bush om te gaan boren in Alaska of om offshore drilling verder te gaan promoten. De VS heeft meer gedaan dan Europa om haar natuurschoon te conserveren. Een bordje “gelieve de natuurlijke heritage van Amerika te respecteren” doet hier meer tegen sluikstorten en afvaldumping dan een robocop-kuisbrigade en superboetes in België of Nederland. Wanneer iemand een bordje “gelieve niet op het gras te stappen” negeert, wordt hij daarop niet aangesproken door een Park Ranger maar door gewone burgers zoals u en ik. Spontane orde, weet u wel. En wil u ergens een foto, dan zal de doorsnee Amerikaanse politieagent ze met alle plezier voor u nemen. In welk ander land is zoiets mogelijk? In België of Nederland alvast niet.
De diepgewortelde haat in Europa jegens de Verenigde Staten is op niets anders gestoeld dan naïeve vooroordelen, linkse indoctrinatie en een bewuste foutieve voorstelling van allerlei feiten. Hoe kan men de VS tot non-interventionisme dwingen zonder rekening te houden met de gevolgen daarvan? De wereld heeft immers nood aan een “politieagent” en ik ben blij dat die taak niet door dictaturen of totalitaire regimes uitgeoefend wordt, maar door het meest vrijheidslievende land op deze aardkloot. Een land waar plaatsen als Arlington Cemetery en de Iwo Jima Memorial de stille getuigen zijn van de zelfopoffering van vele Amerikanen voor andermans vrijheid. En misschien zijn de spreuken van de Seabees en de Kustwacht die in de monumenten op de Avenue of the Heroes gegraveerd staan nog wel het treffendst: “Can do!” en “So others may live!”.
Ik sprak hier met een reservist van de Mariniers die in mei twee vrienden verloren heeft in Irak maar nog steeds achter de militaire aanwezigheid daar staat. Ik sprak met een gepensioneerde gids die als brandweerman in het Pentagon gestationeerd was toen het vliegtuig daarin crashte op 11 september 2001. Ik sprak met een stagiair van senator Lindsay Graham die in begin juni met zijn baas meegereisd was naar Irak en daar ontdekte dat vele Irakezen enorm pro-Amerikaans zijn. Ik sprak met een vrouwelijke museumgids in de Library of Congress wiens vader én grootvader in België begraven liggen, gesneuveld aan de IJzer en in Bastogne tijdens de twee Wereldoorlogen van vorige eeuw. Ik zag mensen bidden in het Holocaustmuseum, wenen aan de muur van het Vietnam Memorial en ontroerd het volkslied prevelen aan het graf van de Onbekende Soldaat. Hun verhalen, ofschoon voor velen van u waarschijnlijk irrelevant of banaal, zeggen meer over het échte Amerika dan de wanvoorstellingen in onze West-Europese pers.
Meer over Euro-Amerikaanse relaties op www.euramerican.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
Vanaf mijn aankomst op de luchthaven van Philadelphia bleek er in de VS iets veranderd te zijn, zelfs in vergelijking met vroegere post-9/11 bezoeken aan de VS. Ellenlange rijen aan de Boarder Control en de systematische doorverwijzing naar de Customs om koffers van passagiers te openen waren mij vreemd, net als het ronduit onvriendelijke gesnauw van de veiligheidsagenten. Wat een verschil met de goedlachse agenten van vorige keer! Ook de paranoia in de ondervraging en het nemen van vingerafdrukken en oogscans stelden mij ergens teleur. Hoe kan een open en vrij land als de VS op zo’n korte tijd toch tot een angstige politiestaat uitgegroeid zijn? En sinds wanneer ben je verdacht als je toevallig in je paspoort een visum van Rusland of een transitkaart van Oeganda hebt steken? Of als je de douanestickers van Kenia of Zuid-Afrika nog steeds op je valies hebt plakken? Nu bleek deze eerste indruk wel niet echt representatief te zijn.
Eénmaal uit de luchthaven was er maar weinig veranderd in het land of the free. De taxichauffeurs waren nog even vrolijk en praatziek, de agenten nog steeds even behulpzaam en tolerant, en de mensen nog steeds even gedreven en open van geest. En ook al vertellen sommige uitgeweken Belgen in de VS over anti-Europese sentimenten, ik ben daar volledig van gespaard gebleven. Enkel tijdens de feestelijkheden van Washington D.C. rond de Fourth of July leek de Amerikaanse hoofdstad min of meer op het negatieve beeld dat velen in Europa van de VS hebben: de politiestaat waar Patriot Act, Gitmo en enhanced interrogation techniques de plak zwaaien. En dan nog? De ordediensten waren massaal aanwezig, straten werden afgezet, huizen werden gedwongen hun rolluiken naar beneden te doen en op menige daktop kon je militairen zien, maar meer ook niet. Dat er ook sluipschutters ingezet werden, is een publiek geheim, maar ik heb er zelf geen gezien.
Het machtsvertoon stond in schril contrast met één van de hoofdattracties aan het Lincoln Memorial, vanwaar ik het vuurwerk boven het Washington Monument en het Capitool trouwens schitterend heb kunnen zien. Daar trad een Amerikaanse rockband op die elk nummer afwisselde met kritiek op de overheid en het militarisme van die dag in D.C. hekelde. Dat is pas democratie! In politiek-correct West-Europa zou zoiets immers niet kunnen. Wat ik in de VS gezien heb, heeft mijn kijk op de evolutie van de laatste jaren in enkele opzichten veranderd: de anti-terreurwetten hier zijn intrusive maar wel proportioneel, ze zijn storend maar wel nodig, en ze hebben het globale beeld van de States meer in de hoofden van de mensen dan in de feitelijke perceptie der dingen veranderd. De VS zou nog steeds het gidsland voor de rest van de wereld moeten zijn, de city upon the hill waarover Thomas Jefferson sprak, en ook al schittert haar aureool misschien iets minder dan vroeger, de Stad Amerika is nog steeds de meest vrije natie ter wereld, en alleen al daarvoor zou ze meer krediet moeten krijgen in Europa.
De VS serveren geen éénheidsworst, zij gaan voor de uitersten. In Philadelphia zie je straatarme bedelaars op straat liggen voor de mooiste kantoorgebouwen waar voortdurend schatrijke yuppies passeren. In Bryn Mawr heb je de meest exclusieve privé-scholen en twee kilometer daarbuiten begint Suburbia met haar prachtige residentiële woonwijken en haar walgelijke gettosloppen. Nergens zag ik een grotere kloof tussen arm en rijk dan in Zuid-Afrika, maar wat ik allemaal gezien heb tijdens de autorit van Bryn Mawr naar Philadelphia kwam toch wel aardig in de buurt. Voor Amerikanen is alles zwart-wit. Het compromis kennen zij niet en gelijkheid is ondergeschikt aan sociale mobiliteit. Ik houd daar van, net zoals ik ijskoude frisdrank en gloeiend hete koffie verkies boven lauw voedsel. Europa wordt gedomineerd door de drang naar middelmatigheid, Amerika verkiest de extremen. Daar bestaat zelfs een economisch model over: het dilemma van de gevangene. Europa is slechter af dan Amerika omdat het sociale promotie ondergeschikt maakt aan een naïeve links-egalitaire gedachte.
De dictatuur van de vlag en de doctrine van time is money zijn nog zo’n goedkope anti-Amerikaanse opvattingen. Ik heb nog geen enkel land bezocht met zo weinig publieke uurwerken dan de VS, of een land waar tijd zo relatief is. De VS is natuurlijk Afrika niet, maar het leven in Europa is veel jachtiger. In Europa zijn voorstekers asociaal, in de VS heeft niemand daar een probleem mee want in hun gedachten zal de voorsteker gewoon ergens snel naartoe moeten. Idem met de metrobussen. Gehandicapten worden vriendelijk geholpen, ook al betekent dat een vertraging van enkele minuten op het tijdschema van de bus. Of toeristenshuttles die speciaal wachten op personen die door omstandigheden te laat zijn, of mensen die alles laten vallen om een oud vrouwtje te komen helpen in een treinstation met zware bagage. In Amerika domineert de Stars and Stripes inderdaad het straatbeeld en ook in het landschap duikt ze systematisch op. Als je de Amtrak-trein neemt tussen Washington en New York kan je geen foto nemen uit je raam zonder ergens wel een Amerikaanse vlag te kieken. Maar sinds wanneer is zoiets slecht? Is een beetje trots op de eigen vrijheidscultuur al eigenaardig of verwerpelijk misschien?
Amerika is het land van natuurschoon, van ongerepte meren en kreken, van miljoenen rivieren, vaak niet ingedijkt, van ruwe baaien en dennenwouden, maar ook van aangelegde pracht: kersbloesems in D.C. of prachtige bomenrijen langs de interstates. Nochtans focust men in Europa op de plannen van George W. Bush om te gaan boren in Alaska of om offshore drilling verder te gaan promoten. De VS heeft meer gedaan dan Europa om haar natuurschoon te conserveren. Een bordje “gelieve de natuurlijke heritage van Amerika te respecteren” doet hier meer tegen sluikstorten en afvaldumping dan een robocop-kuisbrigade en superboetes in België of Nederland. Wanneer iemand een bordje “gelieve niet op het gras te stappen” negeert, wordt hij daarop niet aangesproken door een Park Ranger maar door gewone burgers zoals u en ik. Spontane orde, weet u wel. En wil u ergens een foto, dan zal de doorsnee Amerikaanse politieagent ze met alle plezier voor u nemen. In welk ander land is zoiets mogelijk? In België of Nederland alvast niet.
De diepgewortelde haat in Europa jegens de Verenigde Staten is op niets anders gestoeld dan naïeve vooroordelen, linkse indoctrinatie en een bewuste foutieve voorstelling van allerlei feiten. Hoe kan men de VS tot non-interventionisme dwingen zonder rekening te houden met de gevolgen daarvan? De wereld heeft immers nood aan een “politieagent” en ik ben blij dat die taak niet door dictaturen of totalitaire regimes uitgeoefend wordt, maar door het meest vrijheidslievende land op deze aardkloot. Een land waar plaatsen als Arlington Cemetery en de Iwo Jima Memorial de stille getuigen zijn van de zelfopoffering van vele Amerikanen voor andermans vrijheid. En misschien zijn de spreuken van de Seabees en de Kustwacht die in de monumenten op de Avenue of the Heroes gegraveerd staan nog wel het treffendst: “Can do!” en “So others may live!”.
Ik sprak hier met een reservist van de Mariniers die in mei twee vrienden verloren heeft in Irak maar nog steeds achter de militaire aanwezigheid daar staat. Ik sprak met een gepensioneerde gids die als brandweerman in het Pentagon gestationeerd was toen het vliegtuig daarin crashte op 11 september 2001. Ik sprak met een stagiair van senator Lindsay Graham die in begin juni met zijn baas meegereisd was naar Irak en daar ontdekte dat vele Irakezen enorm pro-Amerikaans zijn. Ik sprak met een vrouwelijke museumgids in de Library of Congress wiens vader én grootvader in België begraven liggen, gesneuveld aan de IJzer en in Bastogne tijdens de twee Wereldoorlogen van vorige eeuw. Ik zag mensen bidden in het Holocaustmuseum, wenen aan de muur van het Vietnam Memorial en ontroerd het volkslied prevelen aan het graf van de Onbekende Soldaat. Hun verhalen, ofschoon voor velen van u waarschijnlijk irrelevant of banaal, zeggen meer over het échte Amerika dan de wanvoorstellingen in onze West-Europese pers.
Meer over Euro-Amerikaanse relaties op www.euramerican.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 15:42
11 comments
11 Comments:
' bakermat van vrijheid en verantwoordelijkheid '
Ik heb wel een aantal boeken over de geschiedenis van de V.S. in mijn kast staan , maar daar houd ik toch niet echt de indruk van over dat het er zo vrij en verantwoordelijk aan toe gaat . Ook heb ik eens Harlem en de Bronx bezocht , en ik mag niet zeggen dat de zwartjes blij waren met mijn blank bezoek . ' Keep Harlem black ' werd mij herhaaldelijk toegeschreeuwd.... Nee , de vrijheid en verantwoordelijkheid van de V.S. mag je hebben . Ik zou het leuk vinden , mochten ze zich wat minder bemoeiziek tav de rest van de wereld gedroegen . Voor mijn part mogen ze thuis blijven .
Marnix V.
@ Marnix V.
U beoordeelt de kwaliteit van een politiek bestel (voor 300-400 miljoen mensen) op basis van het gedrag van een aantal individuen in Harlem? Ik denk dat de Belgische negationisme- en antiracisme wetgeving meer zeggen over gebrek aan "vrijheid en verantwoordelijkheid" dan...de kelders van Dutroux en consoorten, of het gedrag van voetbalsupporters op den Heysel ooit zouden kunnen zeggen.
Bemoeizucht? In welke zin heeft u last van VS "bemoeizucht"? Heeft u ze daar misschien enige reden toe gegeven? Ik vermoed dat u 'beter' was opgegroeid onder de nazis of achter het ijzeren gordijn om een beetje realiteitszin te kunnen bekomen. Maar, geen nood, omstandigheden zullen dat uiteindelijk wel doen.
@marc huybrechts
Ik weet dat de democratie van de V.S. vele conflicten wegdrukt achter een tweepartijenstelsel . Democraten en republikeinen , voor de rest is daar geen keuze . Ik geloof nooit dat die twee partijen de gezindheden van de V.S. kunnen dragen .
Verder ga ik niet alleen af op wat ik in Harlem of de Bronx hoorde , ik steun mij ook op de lectuur van vele auteurs , zowel linkse als rechtse . Ik kan je indien je dat wil , mijn literatuurlijst bezorgen . Wat uw aantijgingen betreft over nazisme en communisme , ik voel mij niet aangesproken.
groetjes
Marnix V.
@ Marnix V.
1) Natuurlijk voelt u zich niet "aangesproken". Een lange literatuurlijst levert geen garantie van historisch inzicht, noch van gezond verstand. Het zou niettemin evident moeten zijn (voor iemand met een literatuurlijst) dat zonder Amerikaanse "bemoeizucht" uw ouders en uzelf zouden opgegroeid zijn in een nazi-dominated West Europa. En als de VS niet bemoeizuchtig zou gebleven zijn, na ww2, met Stalin's legers voor de deur, dan zou u nu misschien onder Putineske condities mogen leven. U mag gerust daaromtrent allemaal uw kop in de grond blijven steken, hoor, als u zich een tijdje langer 'goed' zou willen voelen. Het is gelijk na het cinema-lopen: men wil zich voor een tijdje 'goed' voelen, maar de onaangename realiteit komt toch achternahollen.
2) Er bestaan lange literatuurlijsten over politieke (en meer specifiek) electorale bestellen. Zij hebben allemaal bepaalde voor- en nadelen.
-- In het algemeen is het in een tweepartijenstelsel voor 'extremen' veel moeilijker om directe macht te bekomen (denk aan 'communisten' in Italia of nutty 'groenen' in Belgie) omdat de regering in zulk een systeem geen 'coalitie' zal omvatten. In een multi-partijsysteem zitten die extremisten dikwijls op de wippositie met buitensporige impact op het beleid.
-- In het VS 2-partijenstelsel worden de extremen doorgaans geneutraliseerd omdat ze nooit door de voorverkiezingen hun presidentskandidaat er door kunnen drukken. Dat is normaal gesproken 'goed'.
-- Het feit dat het Presidentschap in de VS gescheiden is van het parlement, en dat dus de uitvoerende en wetgevende machten in verschillende partij-handen kunnen vallen, is ook een 'goede' zaak. Het versnippert 'macht', en is een goede manier om ontsporende ideologieen te kunnen controleren.
In elke maatschappij zullen er altijd vele "conflicten" bestaan. Er kunnen vele manieren bestaan om de nodige 'compromissen' te kunnen bekomen. Als ik mij zou kunnen weerhouden van vooroordelen te parroteren ten aanzien van den Belgique, dan zou u dat ook moeten kunnen ten aanzien van de VS.
Waar het finaal op aan komt is (1) of er echte vrijheid van politieke meninsgyuiting bestaat of niet, en (2) of er regelmatig echte machstafwisseling plaats grijpt tussen verschillende ideologieen (niet tussen politiek partijen-personeel) die allemaal min of meer dezelfde wereldvisie zouden aanhangen. Of zijt u echt zo naief van te denken dat er veel verschil zou zijn tussen een Leterme en een Verhofstadt? Ik kan u verzekeren dat er een enorm verschil bestaat in wereldvisie tussen een McCain en Obama, of tussen een GWBUsh en een Kerry, enz...
@marc huybrechts
Ik verkies België met zijn sociale zekerheid , met minder ongelijkheid dan in de V.S. Je mag voor mij België ook vervangen door Vlaanderen , daar maak ik geen punt van . Ik ben herhaaldelijk ( 5x ) beroepshalve naar de V.S. geweest , en heb daar naast enorme rijkdom ook veel hemeltergende ellende ontmoet . Wat ben je met een vrije meningsuiting , als je zelfs geen geld hebt om een krant te kopen?
Ik ben wel de V.S. dankbaar dat ze ons uit de klauwen van zowel nazis als communisten geholpen hebben... maar we leven vandaag .
groetjes
Marnix V.
@ Marnix V.
1) Maar natuurlijk "verkiest" u Belgie, anders zou u zich niet 'goed' kunnen voelen. Mijn reactie ging niet over uw voorkeur. Waarom zou ik mij druk maken over uw voorkeuren? Die zijn immers van u. Het ging wel over "vrijheid en verantwoordelijkheid". En het ging ook over uw ondoordachte aanklacht van "bemoeizucht".
2) Ik durf wel betwijfelen of er veel "verantwoordelijke" Amerikanen zouden zijn die geen krant zouden kunnen kopen. En ik durf zelfs beweren dat er zulke sukkelaars ook wel te vinden zullen zijn op het Europese continent, en nog meer op andere continenten. Ik vind het ook een beetje kinderachtig van de USA (dat 4 keer groter is in oppervlakte dan gans Europa-zonder-Rusland) te proberen te vergelijken met een landje als Belgie. Er bestaan vele 'Belgie's' in de USA, en Zuid-Italia's ook.
3) Vermits het over "vrijheid en verantwoordelijkheid" ging, vind ik het eigenaardig dat u weinig belang blijkt te hechten aan het vrijmeningsuitingsrecht. Persoonlijk hecht ik daar enorm veel belang aan, precies omdat ik in verschillende landen heb geleefd waar dat niet bestaat. En ik kan wel redelijk goed voorspellen wat - op termijn - de gevolgen zullen zijn voor het politieke bestel van dat verlies van dat essentieelste grondrecht in Belgie. Terwijl u zich zorgen maakt over drug addicts of andere sociale-pathologische gevallen (die geen krant zouden kunnen kopen), maak ik mij zorgen over het feit dat vandaag Belgen in de gevangenis zitten enkel en alleen omdat zij een mening hebben verkondigd. Mon Dieu, men probeert zelfs politieke partijen te verbieden in den Belgique!
4) Tenslotte, wat komt dat laatste woordje "vandaag" daar doen? U denkt dat de wereld vandaag geen problemen meer zou kennen van "nazis en communisten"? Die problemen zijn er nog steeds, hoor, maar ze lopen vandaag wel onder andere namen of etiketten. De grote les van de geschiedenis is dat de menselijke natuur niet fundamenteel verandert. En als die Amerikaanse "bemoeizucht" zich weer (tijdelijk) zal omzetten in een nieuwe isolationistische periode, dan zult u de gevolgen ervan misschien ook vlugger kunnen waarnemen. Het is echt spijtig dat de meeste mensen toch met zulk een kort geheugen plegen rond te lopen.
@marc Huybrechts
I rest my case , zoals ze in de Amerikaanse rechtbank zeggen . Ik hoop alleen dat Europa iets veel beter wordt dan de V.S. want ik blijf het een onrechtvaardige samenleving vinden , veel onrechtvaardiger dan de onze . Maar dit valt niet meer te beredeneren , je kan voor de V.S. vallen zoals andere mensen voor India vallen .... en men kan daar argumenten voor blijven aandragen , but it's all in the guts...
groetjes
Marnix V.
@ Marnix V
You think that you have "rested your case"? Man toch, u heeft helemaal geen duidelijke "case"! Het onderwerp ging over "vrijheid en verantwoordelijkheid" en ook over uw "bemoeizucht"-klacht. Maar wanneer ik daaromtrent dan met argumenten af kom, dan gaat u lopen in de mist van...."wij zijn toch zo veel "rechtvaardiger" en "it's all in the guts"....
Kortom u blijkt te redeneren met uw 'gut', en dat belooft helemaal niets goeds voor de toekomst.
P.S. Voor uw informatie, ik vind dat er enorm veel zaken verkeerd lopen in de VS (en elders ook). Maar dat heeft niets te maken met uw incapaciteit om specifieke punten met diepgang te kunnen behandelen. Eigen 'gevoelens' of 'gut' affirmeren dat kan iedereen. Maar de eigen opinies aan een kritische vraagstelling kunnen blootstellen, dat is niet velen gegeven.....
@marc huybrechts
ja meester ! Ik zal in het vervolg meer mijn best doen , om te worden zoals u : kritisch , tolerant ,en open van geest .
groetjes
Marnix V.
Dat zou inderdaad een 'goed voornemen' kunnen zijn. Maar alleen maar als het echt gemeend zou zijn, natuurlijk. Het is dus feitelijk 'nothing of the sort'. Al even waardeloos als de opinies van De Gucht over "vrijheid" en "democratie".
"Vrijheid en verantwoordelijkheid"
Dat is de kern van het verschil met het decadente Europa! Knappe impressie, Vincent. Steeds aangenaam om eens pro-Amerikaanse geluiden te horen in de Vlaamse media, online en/of mainstream. In de States is vrijheid meer dan het alles afwentelen op de sociale zekerheid (kinderen, drank, drugs, roken, ...); Daar is individuele verantwoordelijkheid tenminste nog niet vervangen door het nationaal-solidarisme van de linksmensen.
Een reactie posten
<< Home