Duly Noted (Vincent De Roeck)

Enkele persoonlijke bedenkingen bij de recente actualiteit.

1. Ik ben al enkele dagen terug in het land. Wegens het onverwachte overlijden van mijn grootmoeder ben ik vervroegd uit de Verenigde Staten moeten terugkomen. Maar zodra de begrafenis volgende week zaterdag achter de rug is, keer ik terug naar de VS om er de “Freedom University” van de Foundation for Economic Education in Irvington-upon-Hudson, New York te volgen. U kan hier binnen een tweetal weken dan ook een verslag van dat seminarie verwachten.

Enkele reistips trouwens: boek geen georganiseerde rondreizen met Kuoni, of hun lokale subsidiary “Allied T Pro”, neem geen reisverzekeringen via Dexia Assistance, of hun onderaannemer “Mondial Assistance”, en vermijd vluchten met Northwest Airlines.

De eerste zijn de duurste groepsreizen op de markt, maar bieden geen waar voor hun geld. De service van de tweede is beneden alle peil. Uiteindelijk moesten wij in de VS onze terugreis op het laatste moment zelf regelen omdat ze er bij Dexia op 24 uur tijd niet in slaagde om voor ons vluchten te vinden en we anders dagenlang in de VS hadden moeten wachten, en dat terwijl mijn grootmoeder aan het sterven was… Nu maar hopen dat de verzekering wel bereid is om de door ons gemaakte repatriëringskosten terug te betalen! Onze vlucht met NWA was abominabel, maar we waren blij om op tijd naar huis te kunnen terugvliegen. Het vliegtuig, een Boeing 757, was niet voorzien voor de lange afstand, de cabinecrew was integraal Aziatisch, de service abominabel en het comfort allesbehalve voldoende, om van de irritante en luidruchtige Nederlanders aan boord (het was de vlucht Newark-Schiphol) nog maar te zwijgen, maar aan dat laatste kon NWA natuurlijk maar weinig doen…

2. De overname van Anheuser-Busch door Inbev is een feit. En hoewel “The Economist” deze week onverbloemd sprak over een “hostile takeover” werd dat aan de andere kant van de Atlantische Oceaan niet per definitie als dusdanig ervaren. Natuurlijk zijn er Amerikanen die de overname van hun “national treasure” Budweiser door een buitenlands consortium niet appreciëren en natuurlijk roeren ook tal van Amerikaanse politici zich in deze zaak, maar ik kon ter plaatse toch ook tal van andere geluiden horen, en niet enkel onder de stamgasten van het “Belga Café” in Washington D.C. Amerikanen geloven doorgaans meer in de meerwaarde van globalisering dan Europeanen, grotendeels natuurlijk omdat het vooral Amerikaanse multinationals zijn die daar aanvankelijk de vruchten van konden plukken, en zij beschouwen deze overname dan ook als aanvaardbaar en “part of the game”. Net zoals Toyota de grootste autobouwer van de VS geworden is ten koste van de parel aan hun MoTown-kroon General Motors, zal Inbev nu de grootste lokale brouwer worden, en zolang Inbev de productie van Budweiser in de VS houdt, zal er naar deze overname geen Amerikaanse haan meer kraaien.

3. In de Verenigde Staten viel het mij trouwens ook op deze keer dat niemand België niet kent. Vroeger bestond het mopje dat “Belgium”, als men dat land in de VS al kende, in de ogen van velen gewoon de hoofdstad was van “Brussels”, maar tegenwoordig behoort de waarheid daarachter toch ook tot de internationale folklore. Het gros van de Amerikanen kon een aantal Belgische steden opnoemen, waaronder natuurlijk het onvermijdelijke Bastogne, en had zelfs weet van de interne taalproblemen binnen België. Ook werd in de Amerikaanse pers buitenproportioneel veel aandacht besteed aan Yves Leterme die zijn ontslag aan de koning aangeboden heeft. Waarschijnlijk hangt dit samen met de aandacht voor België rond de overname van Anheuser-Busch door Inbev of is dit nog het gevolg van de politieke crisis in Belgenland van afgelopen jaar die ook breed in de internationale pers uitgesmeerd werd, maar toch: België is geen onbekende lap grond tussen Frankrijk en Duitsland meer, maar een heus land, en "Belgian beer” is zelfs een merknaam!

Een anecdote: In een sportbar in Philadelphia maakte de barman zelfs reclame voor “Belgian beer” tot ik hem zei dat ik zelf Belg was en benieuwd was naar dat “Belgisch” bier, en hij zich verontschuldigde: “it’s not real Belgian beer, it’s Belgian-style beer…” Het “Belgische stijl” bier bleek “Blue Moon” te zijn, een Hoegaarden-achtig sapje dat geserveerd wordt met een schijfje sinaasappel! Niet meteen correct dus, maar soit, onze naambekendheid is er ;-)

4. Het enige voordeel aan terug thuis zijn, is dat ik “onze” nationale feestdag in eigen land kan vieren. Nu zullen de feestelijkheden waarschijnlijk maar klein bier zijn in vergelijking met de “Fourth of July” in Washington, maar kom. En als België toch uit mekaar zou spatten de komende dagen, dan ben ik tenminste nog in het land om snel een Vlaamse reispas af te halen, om Krakozia-toestanden zoals in de film “The Terminal” te vermijden. Het ontslag van dramaqueen Yves Leterme mag dan al wel een typische Tsjevenstreek zijn: wel alle show aan de dag leggen maar via de geijkte kanalen de koning wel overhalen om het ontslag niet te aanvaarden (ik dacht dat de koning gewoon moest doen wat de regering en het parlement hem vroegen, en geen eigen beslissingen nemen…) en zo tijd te kopen. De aanstelling van drie Franstalige bemiddelaars is een slimme zet, daar niet van, maar nieuwe verkiezingen had ik ook wel geapprecieerd, zelfs al betekenen die waarschijnlijk de decimering van mijn partij, de VLD, ten voordele van de Lijst Dedecker. De terugkeer van Guy Verhofstadt, zoals gevraagd door de VLD, vind ik een typische Belgische oplossing, maar ik sluit ze evenwel niet uit. Het veto van de Tsjeven voor Didier Reynders vind ik misplaatst voor een partij die met een opbodpolitiek het land al een jaarlang gijzelt.

5. Maar begrijp me niet verkeerd alstublieft! Ik ben geen Belgicist, maar ook geen flamingant. Mij kan het niet schelen welke lap grond er op mijn paspoort staat of welke clown ik als staatshoofd moet beschouwen, of welk veredeld schepencollege “mijn” parlement zou zijn. Ik neig eerder naar Vlaanderen omdat het een kleinere beter vatbare territoriale eenheid is waarbinnen mijn stem (ietsiepietsie) minder verloren zal gaan dan in België, maar meer ook niet. Minderheden kunnen gepaaid worden met taalrechten, cfr. Quebec, maar onderdrukte meerderheden hebben wel degelijk nood aan eigen economische hefbomen. Vandaar begrijp ik ook het Stockholm-syndroom van onze Vlaamse politici en middenveldorganisaties niet. Ze worden al decennialang gegijzeld door de Franstaligen, en ondanks dat, zijn ze stuk voor stuk verliefd geworden op hun gijzelnemers en lijden ze aan verlatingsangst.

En zolang deze psychopathologische aandoening van Vlaanderen niet genezen is, vrees ik het ergste voor een onafhankelijk Vlaanderen: kleinzerig, kleinburgerlijk en middelmatig. Met een gezond Vlaams zelfvertrouwen zou ik kunnen instemmen, maar niet met het tot deugd verheffen van de eigen dwergmentaliteit. Als dat Vlaanderen is, sorry hoor, maar dan hoeft het voor mij niet en zing ik het liever nog enkele jaren in apenland België uit.

6. Mijn engagement binnen de Europese Liberale Jongerenkoepel (LYMEC) begint ook meer vorm te krijgen. Afgelopen week werd duidelijk dat ik vanaf september de redactie van hun ledenblad “New Libertas” op mij zal gaan nemen. Ik hoop ook via dat medium een doorgedreven liberaal-libertarische stem te kunnen laten weerklinken, die hopelijk de “battle of ideas” binnen de Europese liberale politiek opnieuw kan aanwakkeren, of daar een aanzet toe kan geven.

Via LYMEC kreeg ik afgelopen ook minder goed nieuws te horen: het liberale Europarlementslid Bronislaw Geremek kwam te overlijden. Deze universiteitsprofessor en rechterhand van Lech Walesa heeft zijn wortels in de Solidarnosc-beweging en geldt als één van de architecten van de Poolse onafhankelijkheid van de Sovjet-Unie en de vrijemarkthervormingen die daarop in Polen volgden. Niet enkel als minister en diplomaat, maar ook later als MEP, blonk hij uit in dossierkennis en een authentiek engagement. Hij stond mee aan de wieg van de EU-uitbreidingen naar het Oosten en was de laatste jaren één van de grootste tegenstanders van de politiek van de Kaczynski’s die, in tegenstelling tot Geremek, niets moesten weten van “national reconciliation” en een echte heksenjacht op gewezen communisten organiseerden in Polen.

7. Mijn voorlaatste avond in de Verenigde Staten bracht ik trouwens wel in aangenaam gezelschap door. In een restaurant aan Dupont Circle in Washington D.C. hield de “Republican Liberty Caucus”, de libertarische lobby binnen de GOP, een avondconferentie met speeches van Dick Heller, Aaron Biterman en Amit Singh ter ere van de oprichting van een lokale RLC-afdeling in Washington D.C. Via mijn kennissen ter plaatse had ik weet van deze conferentie en ofschoon het geheel in amateurisme baadde, gaf het enthousiasme van de aanwezigen, opnieuw hoofdzakelijk jongeren die door Ron Pauls presidentscampagne politiek geïnteresseerd werden, de RLC-bonzen kennelijk vertrouwen in de toekomst. Natuurlijk zijn deze RLC-activisten niet meteen de Congresleden van morgen, maar toch kunnen zij op termijn een reële invloed uitoefenen op de politici.

Via een vriend op het kantoor van GOP-senator Arlen Specter van Pennsylvania kreeg ik diezelfde dag trouwens ook een privé-tour door het Capitool en zelfs de kabinetsmedewerker die mij gidste, had weet van de libertarische clubs in D.C. en vertrouwde mij toe dat ook zijn baas Arlen Specter, nochtans geen libertarische conservatief, sympathie begon te hebben voor Ron Paul en (het jeugdige enthousiasme van) de libertarische beweging. Het tij kan dus keren!


Deze "Duly Noted" tekst is gebaseerd op de columns van George Handlery op "The Brussels Journal" die wekelijks ook de actualiteit bespreekt aan de hand van afzonderlijke analytische puntjes zonder homogeneïteit van de besproken onderwerpen na te streven.

Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.