Wanneer begrijpt onze pers het Ierse signaal? (cleppe.be)

Het zat er aan te komen en uiteindelijk gebeurde het ook: Ierland zond afgelopen vrijdag een duidelijk signaal naar de politieke elite in Europa dat het geen oncontroleerbare centrale Europese bureaucratie wil dulden. Dit over de ideologische grenzen heen, want economische liberalen, vakbonden, anti-abortusgroepen en nationalisten stonden zij aan zij. Tegenover hun regering. Wie anders.

Geen twijfel bestond er over het feit dat de tegenstanders van het beruchte Verdrag van Lissabon helemaal niet tegen open grenzen zijn. Net daarom moest het Verdrag trouwens worden weggestemd, want in een geglobaliseerde wereld is een mercantilistisch economisch beleid zoals een groot staatsverband als de EU dat altijd zal willen voeren zeer negatief. Grote landen kunnen nog overleven met protectionnisme, kleine niet.

De Franse politieke elite, en eigenlijk bij uitbreiding die van geheel continentaal Europa, hebben de open grenzen eigenlijk altijd hartsgrondig gehaat. Zij zagen er vooral een argument in om een centrale bureaucratie met 90.000 pagina’s regelgeving te kunnen creëeren, in de zin van: “als de Franse zeer strikte regels de import van Duitse goederen hinderen, wel, dan moeten er maar op Europees niveau zo’n regels worden gemaakt”.

Hier zal ik niet dieper ingaan hoe schadelijk die betuttelende Europese regels wel niet zijn voor onze economie (denk maar aan de nieuwe CO2 – normen voor auto’s die er aan komen, of de REACH – richtlijn, of MIFID). Feit is dat het belangrijk is om in te zien hoe de mogelijkheid voor een land om via het liberaliseren van de regelgeving of de fiscale wetten een buurland af te straffen voor een socialistisch of anti-liberaal economisch beleid zo verdwijnt. Dat dit vooral voor het afgestrafte land een zegen was, mag duidelijk zijn. Maar het Verdrag van Lissabon gaat dus precies in de verkeerde richting: het geeft meer macht aan het centrale niveau.

Twee argumenten waren vaak te horen bij de ontgoochelde regeringsleiders, mooi verwoord door Wolfgang Schaeuble, de Duitse Minister van Binnenlandse Zaken:

“We think it is a real cheek that the country that has benefited most from the EU should do this."

Het Ierse economische wonder is er natuurlijk helemaal niet door die subsidies. Subsidies werken gewoon niet. Nergens. Nooit. Hoezeer dat ook mag botsen met meer instinctieve ideeën en met de alomtegenwoordige collectivistische economische propaganda.

Men mag de rol niet vergeten die de zeer lage vennootschapsbelasting van 10% heeft gespeeld, die nota bene steeds onder vuur heeft gelegen van de EU en tegen 2010 dan ook zal verdwijnen. Nog belangrijker was de zware sanering van het overheidsapparaat door Charlie McCreevy, iets wat ook in ons land dringend nodig is. Misschien hebben de Europese geldstromen de Ierse groei wel vertraagd, zeker wanneer men ziet dat de groei hoger lag naarmate de subsidies afnamen.

Dit blijkt alvast uit de studie van de econoom Benjamin Powell, verbonden aan het Amerikaanse Mercatus Center, met als titel "Economic Freedom and Growth: the case of the Celtic Tiger".

Ook werd Ierland in 2001 door de EU terechtgewezen voor een minieme inbreuk op de begrotingsregels, nota bene in een periode van recordgroei en wanneer op hetzelfde moment grote lidstaten als Frankrijk en Duitsland zonder terechtwijzing tekorten konden opbouwen.

Ook het tweede argument van Schaeuble was veelvuldig te horen, maar is zo mogelijk nog zwakker.

"There is no other Europe than this treaty. With all respect for the Irish vote, we cannot allow the huge majority of Europe to be duped by a minority of a minority of a minority.”

Een “minderheid van een minderheid” kan inderdaad een grote meerderheid tegenhouden in het huidige systeem. Dat is nu eenmaal zo bij een veto-recht. Elke legalist zal moeten erkennen dat de verdere ratificatie in welk land van de EU dan ook totaal zinloos is geworden, tenzij men bewust van plan is om een inbreuk te maken op de regels, en op die manier een superstaat stichten. Dit doet denken aan de “Machtergreifung” in 1933 door de Nazi’s, met enige zin voor ironische overdrijving, want gelukkig is er niemand met enige heimwee naar deze tijd.

Niettemin kan men niet ontkennen dat de regeringsleiders hier op bijzonder ernstige wijze naar de illegaliteit toeneigen. Iedereen weet dat voor dit verdrag unanimiteit is vereist, en het is dan ook bijzonder zorgelijk dat niet één regeringsleider, op de liberale grootheid president Vaclav Klaus van Tsjechië dan na, erkent dat de ratificatie onmiddellijk moet worden stopgezet.

Nog zorgelijker is de situatie bij de pers, en in het bijzonder onze vaderlandse pers.

Voor zover zij schrijven dat het Ierse economische wonder te wijten is aan de Europese subsidies, kan dit nog worden vergeven.

Heel bedroevend is het echter om te zien hoe onze pers slaafs achter de regering aanloopt. Nergens een kritische noot over het feit dat een referendum eenmalig moet zijn, want anders geen zin heeft, wat dus kritiek op Karel De Gucht zou zijn die onmiddellijk al voorstelde om de Ieren nog een “kans” te geven om in de pas te lopen van de regeringsleiders. Stelt niemand zich daar nu vragen bij? Nergens ook een kritische noot over het feit dat de Ierse regering het Ja - kamp financieel en openlijk heeft gesteund, ook niet netjes.

Nergens een kritische noot of het wel zo'n goede zaak is om een groot staand Europees leger op te bouwen, om "iets te betekenen"? Wat dat ook moge inhouden: oorlog met de VS, want willen we geen "tegengewicht"? Meer interventie in Afrika, naar het Franse perverse voorbeeld uit het verleden? Pre-emptive strikes tegen Lybië? Europeanen zijn anders altijd de eersten om de Amerikaanse "defensie" te kapittelen, dikwijls terecht. Kan het Europees landbouwbeleid als indicatie dienen om uit te maken hoe ethisch het Europees buitenlands beleid zal zijn?

Wat met de burgerrechten? Worden die Europees niet bedreigd? De Europese Raad heeft er na 9-11 meer Patriot-acts doorgedraaid dan Bush ooit zou durven dromen.

Richtlijnen die een sclerotisch welvaartsmodel met stakingsrechten en werkloosheidsvallen zullen opleggen en fiscale concurrentie zullen uitsluiten, zoals de vorige week goedgekeurde werkweek-richtlijn, die stelt dat uitzendkrachten eenzelfde loon moeten krijgen als 'gewone' werknemers? Fantastisch. Niet dus, tenzij men tot die enkele Waalse politici behoort die nog steeds vastzitten in de rode dromen van de jaren '60.

Anti-discriminatie, anti-racisme, anti-rook-richtlijnen? Als er al kritiek komt op deze aantastingen van burgerrechten wordt er zelden duidelijk gemaakt dat deze een Europese oorsprong hebben.

En dan hebben we het nog niet gehad over het onderwijs: op Alain Destexhe na durft niemand de omerta te verbreken omtrent de tanende kwaliteit ervan. De tentenkampen voor de scholen en de inbreuk op de vrijheid van onderwijs om zelf uit te maken wat een goede sociale mix is, zijn niet uit een luguber loge-complot van Marleen Vanderpoorten ontsproten, maar komen uit de politiek correcte biotoop die de internationale instellingen zo kenmerkt, en waarbij men maar niet wil inzien dat scholen het recht ontnemen om leerlingen te weigeren een zware aantasting van de vrijheid van onderwijs is.

Wat met het Europees Hof van Justitie? Hoewel, of misschien dankzij briljante geesten als Koen Lenaerts is deze instelling is een ware "gouvernement des juges", die in elk artikel wel een bron vindt om de EU meer macht toe te kennen, met hier en daar wel een juiste reflex, toegegeven.

Verspillingen op Europees niveau die maar normaal worden geacht. Brussel - Straatsburg, iemand? Het circus blijft gewoon doorgaan.

Wanneer was de laatste keer dat bericht werd dat de Europese Rekenkamer weigerde om de begroting van de Unie goed te keuren, nu reeds voor het dertiende jaar op rij, omdat het echt niet uit te maken is wat met dat vele geld allemaal gebeurd?

Over het belangrijkste van alles wordt zeker heel zelden bericht: dat een open Europa, met open grenzen, vrije markt en de bijhorende welvaart en vrede perfect mogelijk is zonder de vele bureaucratische instellingen van de Unie. Dat bewijst de Europese vrijhandelsassociatie, waar landen zoals Noorwegen, Ijsland en Zwitserland in vertoeven.

Over een mogelijke zeer pijnlijke opsplitsing van de euro-zone wordt al helemaal niet bericht. Hoewel zoiets natuurlijk koffiedik kijken is.

Dat een bureaucraat of regeringsleider zijn eigen belangen verdedigt, is niet zo verwonderlijk. Het is echter de taak van de pers om dat niet achter na te hollen, en de bevolking te informeren. De burger heeft daar geen tijd voor, maar voelt wel vaak instinctief aan wat de juiste keuze is. Een contract niet ondertekenen waarvan je de inhoud niet verstaat, bijvoorbeeld.

Nogmaals. Dank u, Ieren. Misschien heeft de Vlaamse pers jullie signaal wel begrepen.