Kristallnacht in Brussel, met dank aan de vissers...

Ook al maakt Europa zelden een goede beurt in de media, aan het laatste debacle met de betogende vissers konden ze nu eens niets doen. De ordediensten waren paraat en grepen in wanneer de vissers over de schreef gingen, volledig in overeenkomst met hun instructies. Maar het mocht evenwel niet baten: de Schumanplaza en de Wetstraat hadden gisterenavond na de doortocht van de primaire sector de allures van een Parijse banlieue, of erger nog van de Reichskristallnacht. Europa kon niets doen aan de betoging, noch aan de aangerichte schade want de opgetrommelde ordediensten deden inderdaad hun best, maar lag wel aan de basis van de onvrede. De vissers eisten meer subsidies of meer visrechten, maar de Europese Commissie weigerde daarop in te gaan, waarna de vissers hun frustraties botvierden op alles wat breekbaar was.

Nu ben ik wel de allerlaatste om de Europese Commissie te verwijten dat ze niet toegegeven heeft aan de vissers en hun dreigementen, toch is zij ergens wel degelijk verantwoordelijk. Had zij immers nooit een gemeenschappelijk landbouw- en visserijbeleid in het leven geroepen, dan hadden de vissers vandaag geen reden gehad om de Europese instellingen te belegeren, want dan had hun inkomen aan het einde van de maand volledig afgehangen van hun eigen visvangsten, en niet van de bureaucratische subsidiemolen van de Europese Unie. Volgens de Common Fishery Policies (CFP) krijgen alle vissers van de EU toegang tot alle wateren van de EU-lidstaten en garandeert het riante EU-budget een min of meer vast "loon" voor alle Europese vissers. Als minieme compensatie worden de vissers wel quota opgelegd om te vermijden dat overbevissing de toekomst van de sector zou hypothekeren.

Aan goede voornemens nooit een gebrek natuurlijk, maar steeds schort er iets in de uitvoering. Steeds laat de Europese centrale planzucht zich zo gelden dat ganse regio's en sectoren kapotgereguleerd worden, zo ook de visserij. De slachtoffers van de CFP zijn andermaal de traditionele welvarende vislanden zoals Groot-Brittanië wiens lokale visserijen één voor één de deuren moesten sluiten omdat de visrechten in hun rijke wateren (waar de sector zelf spontane quota hanteerde alvorens de regelneverij van de EU de kop opstak) door de EU plots verdeeld werden onder Spaanse en Franse vissers, die hun eigen zeeën tegen het in voege treden van de CFP al lang leeggevist hadden, en nu met hetzelfde bezig zijn in de Britse wateren, ten koste van de lokale vissers. En omdat de vangsten drastisch aan het afnemen zijn, en dus ook de daaraan gebonden subsidies, willen de vissers meer mogen vissen of meer geld krijgen voor hun visvangsten.

De Europese politiek ligt met andere woorden aan de grondslag van deze situatie. Door een mislukt quotabeleid kon de EU haar visbestand niet handhaven en door het verwennen van de vissers met riante subsidies heeft de EU hun kapitalistische honger aangewakkerd. Is het dan vreemd dat deze aan subsidies verslaafde vissers opnieuw bij Europa komen aankloppen wanneer de verwennerijen in omvang verminderen? In de perverse EU-logica natuurlijk niet, maar volgens ons gezond verstand wel. Had de EU zich niet bemoeit met de visserij, dan hadden de Britten nog steeds rendabele visbedrijven gehad én hadden ze het visbestand wel kunnen handhaven. Nu komt de ganse sector in het gedrang, en dat hebben ook landen als IJsland en Noorwegen geweten: één van de redenen waarom zij niet happig zijn om EU-lidstaten te worden, is net hun angst voor de herverkaveling van hun visrijke wateren onder alle EU-vissers na de toetreding. In tegenstelling tot het Verenigd Koninkrijk, gaan zij geen kat in een zak kopen.

Europa heeft tal van goede voornemens, maar een functionele marktwerking biedt steeds betere resultaten. Misschien is het daarom dat het pad naar de planeconomische hel geplaveid is met Europese voornemens. Maar eigenlijk is deze ganse toestand nog wel grappig, tenminste tot men de aangerichte schade bekijkt.