Over het Zwitserse referendum (Vincent De Roeck)
Europa is de bakermat van de beschaving en het multiculturalisme is de kers op de taart van een eeuwenlange evolutie. Dit gevoel overheerst bij egalitair links en in de staatsvriendelijke media, en alles moet van stal gehaald worden om dat ideaalbeeld te conserveren, want ondanks de ijdele arrogantie van onze “intellectuele” kaste zijn de burgers het doorgaans niet eens met deze idyllische voorstelling van de werkelijkheid. Dit wordt bewezen door de opkomst van anti-establishmentpartijen die wel degelijk hun plaats in het politieke debat weten op te eisen en nadien ook effectief hun stempel weten te drukken op het politieke bedrijf in Europa, zowel op lokaal, nationaal als Europees niveau. De enige kans op redding voor de linksmensen in deze confrontatie is dan ook het grove geschut bovenhalen en alles wat niet afdoende progressief is, af te doen als extreemrechts, racistisch of fascistisch.
Ik denk zo bijvoorbeeld aan de PRO van Ronald Schil in Hamburg (van 0 naar 19,7% van de stemmen in 2001), aan de PVV van Geert Wilders in Nederland (van 0 naar 5,9% van de stemmen in 2006) en aan de LDD van Jean-Marie Dedecker in België (van 0 naar 4,3% van de stemmen in 2007). Ook het Vlaams Blok/Belang dankt zijn enorme opmars in de jaren 1990 aan een sterk anti-establishmentdiscours, net zoals de British National Party (Richard Barnbrook won vorige maand een zetel in het parlement van Londen), de United Kingdom Independence Party (verviervoudigde haar aantal EP-zetels in 2004 tot 12), de Lijst Hans-Peter Martin in Oostenrijk en Europa Transparant in Nederland. Die laatste twee wisten in 2004 allebei out of the blue twee EP-zetels binnen te rijven. Allemaal werden deze partijen geconfronteerd met het etiket “reactionnair” of “extreemrechts”, maar het mocht in menig geval niet baten, want steeds won het diepgewortelde misnoegen en wantrouwen van de burger het op de gekleurde berichtgeving in de media.
De laatste maanden zie ik echter een verandering in tactiek bij onze media. Men spreekt niet langer over extreemrechts of fascistisch omdat men tot de vaststelling gekomen is dat ontevreden burgers hen niet langer vertrouwen met deze predikaten. Vandaar dat de media het tegenwoordig over een andere boeg gooien. Extreemrechts wordt “populisme” en fascisme wordt “nationaal-conservatisme”. Geert Wilders is niet langer extreemrechts maar rechts-populistisch. De Eurosceptici zijn niet langer intolerant maar populistisch. De Poolse partij van de Kaczynski’s is niet langer fascistisch maar nationaal-conservatief. En ook de gevestigde politieke kaste heeft zich deze woordverbloemingen al eigen gemaakt. Niemand lijkt echter stil te staan bij een andere achterliggende reden van deze tactiek. Het nazisme wordt zo meer en meer een uiting van “nationaal-conservatisme”, terwijl iedereen maar al te goed weet dat het om “nationaal-socialisme” ging. Egalitair links verbastert niet enkel de begrippen om hun vijanden af te breken, maar ook om de walgelijke uitspattingen van het eigen verleden toe te dekken.
Terwijl men op binnenlands vlak dus de neiging heeft om over populisten te spreken in plaats van over rechts-extremisten, blijven de politieke partijen in het buitenland wel nog onderhevig aan het extreemrechtse brandmerk. De Zwitserse Volkspartij (SVP), in de audiovisuele media steevast vervormd tot het venijniger klinkende staccato-woord Folkspartei, verloor een cruciaal referendum voor haar programma en werd prompt afgeschilderd als “extreemrechts” en hier en daar als “nationaal-conservatief”. Nu geraken onze media hiermee doorgaans weg omdat maar weinigen in België weet hebben van de politieke gevoeligheden in Zwitserland. Zo zou men evengoed kunnen spreken over het zeemzoete Union Démocratique du Centre, de naam die de SVP in de Franstalige en Retro-Romaanse kantons hanteert, maar dat zou in de ogen van onze media té positief klinken, en het gebruik daarvan is onwenselijk en ongehoord.
De SVP is met 62 zetels (op 200) en 2 ministers (op 6) de grootste politieke partij van het land en op enkele individuele uitzonderingen na is ze helemaal niet extreemrechts. De SVP ontstond uit de fusie van de Boerenpartij met tientallen kleinere regionalistische en rechtse lokale partijtjes in de jaren 1960 en 1970. De SVP draagt de lokale autonomie hoog in het vaandel, net zoals de strijd tegen de criminaliteit, het verminderen van de overheidsbureaucratie, het drastisch verlagen van de belastingen en het vrijwaren van de volledige neutraliteit/onafhankelijkheid van Zwitserland ten overstaande de EU. Op internationaal economisch vlak is de SVP gematigd protectionistisch, maar op binnenlands vlak regeert het economisch-liberalisme alom. Ook de Verenigde Staten hanteren het economische model van de SVP-UDC, maar zij liggen inzake vrijhandel veel minder vaak onder vuur dan Zwitserland.
Onze media gaan vooral af op de standpunten van de SVP inzake immigratie en integratie. De SVP drukte het door dat het nu nog 12 volle jaren duurt vooraleer een buitenlander de Zwitserse nationaliteit kan krijgen en ook het nationaliteitsrecht op grond van geboorteplaats werd afgeschaft. Verder wou de SVP de gemeenten terug beslissingsrecht geven inzake de naturalisatie van de vreemdelingen op hun grondgebied en wou de SVP een quotasysteem invoeren voor vreemdelingen. Nochtans twee standpunten waar mainstream-partijen elders probleemloos met wegkomen.
Wat de SVP de laatste jaren in de ogen van de linkse West-Europese goegemeente de das heeft omgedaan, zijn ongetwijfeld hun weinig verhullende verkiezingscampagnes. De linkse kerk in West-Europa kon waarschijnlijk niet lachen met de affiche “Veiligheid Verzekeren!”, waarop drie witte schapen een zwart schaap van de Zwitserse vlag schopten, of met de affiche “Stop het Weggeven van Zwitserse Paspoorten!”, waarop gele en bruine handen in een zak met Zwitserse paspoorten grabbelen. Nu getuigen beide affiches misschien van weinig inhoud en/of een slechte smaak, maar als we buitenlandse partijen nu al moeten gaan beoordelen op basis van hun campagnemateriaal is het in mijn ogen al ver gekomen.
Moeten we Ron Paul plots als extreemrechts gaan beschouwen omdat hij een spot uitbracht tegen social benefits voor illegalen, of Tom Tancredo voor zijn filmpje tegen de jihadisten? Ik denk het niet. Andere landen hebben doorgaans andere gebruiken en andere politieke achtergronden, ook Zwitserland. Buitenlandse journalisten moeten de binnenlandse gevoelens vertalen, niet hun eigen politiek-correcte kruisvaart regisseren.
In de Alpenstaat is er niemand zonder eigen partijpolitieke belangen die de SVP als extreemrechts afdoet. Waarom doen onze media dat dan wel? En wat is hun verborgen agenda?
Meer over deze Zwitserse politieke partij op www.svp-udc.ch.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
Ik denk zo bijvoorbeeld aan de PRO van Ronald Schil in Hamburg (van 0 naar 19,7% van de stemmen in 2001), aan de PVV van Geert Wilders in Nederland (van 0 naar 5,9% van de stemmen in 2006) en aan de LDD van Jean-Marie Dedecker in België (van 0 naar 4,3% van de stemmen in 2007). Ook het Vlaams Blok/Belang dankt zijn enorme opmars in de jaren 1990 aan een sterk anti-establishmentdiscours, net zoals de British National Party (Richard Barnbrook won vorige maand een zetel in het parlement van Londen), de United Kingdom Independence Party (verviervoudigde haar aantal EP-zetels in 2004 tot 12), de Lijst Hans-Peter Martin in Oostenrijk en Europa Transparant in Nederland. Die laatste twee wisten in 2004 allebei out of the blue twee EP-zetels binnen te rijven. Allemaal werden deze partijen geconfronteerd met het etiket “reactionnair” of “extreemrechts”, maar het mocht in menig geval niet baten, want steeds won het diepgewortelde misnoegen en wantrouwen van de burger het op de gekleurde berichtgeving in de media.
De laatste maanden zie ik echter een verandering in tactiek bij onze media. Men spreekt niet langer over extreemrechts of fascistisch omdat men tot de vaststelling gekomen is dat ontevreden burgers hen niet langer vertrouwen met deze predikaten. Vandaar dat de media het tegenwoordig over een andere boeg gooien. Extreemrechts wordt “populisme” en fascisme wordt “nationaal-conservatisme”. Geert Wilders is niet langer extreemrechts maar rechts-populistisch. De Eurosceptici zijn niet langer intolerant maar populistisch. De Poolse partij van de Kaczynski’s is niet langer fascistisch maar nationaal-conservatief. En ook de gevestigde politieke kaste heeft zich deze woordverbloemingen al eigen gemaakt. Niemand lijkt echter stil te staan bij een andere achterliggende reden van deze tactiek. Het nazisme wordt zo meer en meer een uiting van “nationaal-conservatisme”, terwijl iedereen maar al te goed weet dat het om “nationaal-socialisme” ging. Egalitair links verbastert niet enkel de begrippen om hun vijanden af te breken, maar ook om de walgelijke uitspattingen van het eigen verleden toe te dekken.
Terwijl men op binnenlands vlak dus de neiging heeft om over populisten te spreken in plaats van over rechts-extremisten, blijven de politieke partijen in het buitenland wel nog onderhevig aan het extreemrechtse brandmerk. De Zwitserse Volkspartij (SVP), in de audiovisuele media steevast vervormd tot het venijniger klinkende staccato-woord Folkspartei, verloor een cruciaal referendum voor haar programma en werd prompt afgeschilderd als “extreemrechts” en hier en daar als “nationaal-conservatief”. Nu geraken onze media hiermee doorgaans weg omdat maar weinigen in België weet hebben van de politieke gevoeligheden in Zwitserland. Zo zou men evengoed kunnen spreken over het zeemzoete Union Démocratique du Centre, de naam die de SVP in de Franstalige en Retro-Romaanse kantons hanteert, maar dat zou in de ogen van onze media té positief klinken, en het gebruik daarvan is onwenselijk en ongehoord.
De SVP is met 62 zetels (op 200) en 2 ministers (op 6) de grootste politieke partij van het land en op enkele individuele uitzonderingen na is ze helemaal niet extreemrechts. De SVP ontstond uit de fusie van de Boerenpartij met tientallen kleinere regionalistische en rechtse lokale partijtjes in de jaren 1960 en 1970. De SVP draagt de lokale autonomie hoog in het vaandel, net zoals de strijd tegen de criminaliteit, het verminderen van de overheidsbureaucratie, het drastisch verlagen van de belastingen en het vrijwaren van de volledige neutraliteit/onafhankelijkheid van Zwitserland ten overstaande de EU. Op internationaal economisch vlak is de SVP gematigd protectionistisch, maar op binnenlands vlak regeert het economisch-liberalisme alom. Ook de Verenigde Staten hanteren het economische model van de SVP-UDC, maar zij liggen inzake vrijhandel veel minder vaak onder vuur dan Zwitserland.
Onze media gaan vooral af op de standpunten van de SVP inzake immigratie en integratie. De SVP drukte het door dat het nu nog 12 volle jaren duurt vooraleer een buitenlander de Zwitserse nationaliteit kan krijgen en ook het nationaliteitsrecht op grond van geboorteplaats werd afgeschaft. Verder wou de SVP de gemeenten terug beslissingsrecht geven inzake de naturalisatie van de vreemdelingen op hun grondgebied en wou de SVP een quotasysteem invoeren voor vreemdelingen. Nochtans twee standpunten waar mainstream-partijen elders probleemloos met wegkomen.
Wat de SVP de laatste jaren in de ogen van de linkse West-Europese goegemeente de das heeft omgedaan, zijn ongetwijfeld hun weinig verhullende verkiezingscampagnes. De linkse kerk in West-Europa kon waarschijnlijk niet lachen met de affiche “Veiligheid Verzekeren!”, waarop drie witte schapen een zwart schaap van de Zwitserse vlag schopten, of met de affiche “Stop het Weggeven van Zwitserse Paspoorten!”, waarop gele en bruine handen in een zak met Zwitserse paspoorten grabbelen. Nu getuigen beide affiches misschien van weinig inhoud en/of een slechte smaak, maar als we buitenlandse partijen nu al moeten gaan beoordelen op basis van hun campagnemateriaal is het in mijn ogen al ver gekomen.
Moeten we Ron Paul plots als extreemrechts gaan beschouwen omdat hij een spot uitbracht tegen social benefits voor illegalen, of Tom Tancredo voor zijn filmpje tegen de jihadisten? Ik denk het niet. Andere landen hebben doorgaans andere gebruiken en andere politieke achtergronden, ook Zwitserland. Buitenlandse journalisten moeten de binnenlandse gevoelens vertalen, niet hun eigen politiek-correcte kruisvaart regisseren.
In de Alpenstaat is er niemand zonder eigen partijpolitieke belangen die de SVP als extreemrechts afdoet. Waarom doen onze media dat dan wel? En wat is hun verborgen agenda?
Meer over deze Zwitserse politieke partij op www.svp-udc.ch.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 12:08
7 comments
7 Comments:
@ Vincent
1) Je weet heel goed wat hun "verborgen agenda" is. Het zwartmaken of demoniseren van politieke tegenstrevers. Alles, behalve 'objectiviteit' en informeren van de goegemeente.
2) Nu dat Ron Paul min of meer 'history' is, wanneer ga je beginnen te schrijven over Bob Barr, de presidentskandidaat van de Libertarian party in de VS? Ron Paul noemt hem een "good friend", maar zegt dat men meer invloed kan uitoefenen door binnen de Republikeinse partij te blijven. Daardoor kon hij immers voor een tijd mee doen aan de TV debatten en over de 'Constitution' spreken.
www.bobbarr2008.com
www.bobbarr.org
@Marc: Ik was van plan om deze week over Bob Barr en Wayne Alyn Root te bloggen, maar het is er nog niet van gekomen door mijn ergernis op de actualiteit m.b.t. het referendum in Zwitserland en de terugblik op Toon Van Overstraeten die in mijn cursus "Politieke Geschiedenis van België" aangehaald werd en mijn nieuwsgierigheid prikkelde. Maar je kan er vanop aan: deze week volgt zeker nog een post over de LP-conventie en de nominaties van Barr en WAR.
@Allen: Der Spiegel spuide deze week zijn gal over de SVP en het mislukken van hun referendum.
Quote: "Op internationaal economisch vlak is de SVP gematigd protectionistisch, maar op binnenlands vlak regeert het economisch-liberalisme alom. Ook de VS hanteren het economische model van de SVP, maar zij liggen inzake vrijhandel veel minder vaak onder vuur dan Zwitserland."
Het economisch-liberalisme in de VS is nep—zolang de zogenaamde centrale bank bestaat socialistisch geld creeërt, en het niet aan de vrije markt wordt overgelaten, wat concurrentiecapabele valuta zijn.
Ja, dat is even schrikken... oftewel: George W. Bush is op dit moment vermoedelijk na Mugabe de grootste Keynesiaan op aard. Nu nog even de komende depressie zien te overleven (koopt wapens!), en we kunnen terug naar de goudstandaard.
@ Karl
Je moet proberen van beide voeten op de grond te houden.
-- De Federal Reserve schept geen "socialistich geld", maar heeft wel invloed op verschillende vormen van geldschepping door private financiele instellingen.
-- Mugabe is geen "Keynesiaan". Beweren dat hij dat wel zou zijn is Keynes defameren. Dus, eerst Keynes terug lezen - een zware taak - alvorens onnozele opmerkingen te maken.
-- Bush is ook geen Keynesiaan, althans in de zin dat hij dat niet wil zijn. Maar hij heeft zich wel laten verleiden tot slecht stimulatief beleid omwille van kortstondige politieke beweegredenen, niet omdat hij er zelf in zou kunnen geloven. Als politieker denkt hij dat hij het zich niet kan permiteren van te lijken 'niets' te doen.
-- Er zijn twee soorten van economische "depressies": de mediatieke en de echte. De mediatieke komt men alle dagen tegen in de oppervlakkige media, maar niet in de macro-economische statistieken. Echte depressies daarentegen zijn zeer zeldzaam geworden in de Westerse wereld, en de laatste ligt al vele dekaden achter de rug. De kans dat er een depressie komt, niet te verwarren met een kortstondige recessie, in de VS of in Vlaanderen is zeer klein. In Zimbabwe daarentegen zitten ze er nu middenin, maar niet omwille van "Keynesiaans" economisch beleid.
-- De "goudstandaard" was historisch zeer interessant. Ik denk dat die nooit meer terug komt, juist gelijk Gutenbergs drukpers. Als je naar musea gaat dan moet het zijn om te leren of uit nostalgie, niet om te re-creeren of na te bootsen.
Vincent, je vergeet wel drie zaken te vermelden hier. Primo: het recht van de gemeenten om de nationaliteit al dan niet toe te kennen werd vijf jaar geleden afgeschaft omdat de gemeenten nauwelijks buitenlanders wilden naturaliseren. Secundo: de voorgestelde quota waren lager dan het aantal vreemdelingen dat nu al wettelijk in Zwitserland verblijft. Tertio: naast de affiches verspreidde de SVP ook folders met informatie over alle misdaden die de laatste jaren door (vermeende) immigranten in Zwitserland én de buurlanden gepleegd werden. Als jij hierachter kan staan, is dat je recht, maar ik in ieder geval niet.
Oké Hugo, de quota waren verkeerd en ook de criminaliteitscijfers zijn misschien ongelukkig gebracht, MAAR jij vergeet wel dat in Zwitserland volledige openheid bestaat omtrent overheidsgegevens en dat de PV's in Zwitserland allemaal de afkomst van de daders/verdachten bevatten, dus als de SVP cijfers citeert, zijn dat ook échte cijfers, dit in tegenstelling tot Vlaanderen en het VB.
En wat kan je in hemelsnaam nu hebben tegen lokale rechten op vlak van naturalisaties? Vind jij het soms kunnen dat iemand van Jabbeke op nationaal niveau beslist dat er in Brussel meer immigranten moeten gehuisvest worden, of iemand van Herk-De-Stad over Gent, of andersom, iemand van Antwerpen over Kortenberg, enz? Of op EU-niveau, een Zweed die beslist dat er in Spanje nog plaats is voor nieuwe migranten? Of op VN-niveau dat een Japanner beslist dat er in de VS nog plaats is? Dit is de kern van de vraag. Wie heeft het recht om te bepalen of iemand in zijn gemeente genaturaliseerd wordt? De verreweg-overheid of de lokale inwoners? Daar is niets extreemrechts aan. Vincent slaat andermaal spijkers met koppen.
Nu wordt het hoog tijd dat het immigratie van Moslims naar Europa compleet gestopt wordt. Het systeem van uitkeringen bezorgen die gebaseerd was op een enorme parasitaire ambtenaren stelsel trekt nog meer Moslims. Brussel moet onmiddellijk stoppen met geven van bakken Europees belastinggeld jaarlijks aan Turkije; bijdragen zijn alweer verhoogd om Turkije rijp te maken voor toetreding. Turkije wordt nu een tweede Iran, laat Obama het fijn inlijven als de zoveelste staat van zijn Amerika.
Turkije nooit en nimmer bij de EU ! Weggegooid geld.
Turkije zal een bedreiging worden, want Erdogaan streeft weer naar een groot Ottomaans islamitisch rijk en heeft een van de grootste legers. Een referendum naar Zwitsers model is noodzakelijk: het gaat om een referendum over de concrete maatregelen, over een grote probleem, in alle facetten en zodanig dat de wil van de meerderheid doorgaat. Een referendum over de islamitische massa-immigratie en moskeen bouwen. Deze referendum is in het landsbelang. De overheid moet het referendum organiseren. Daarmee wordt het ook buiten de partijpolitiek geplaatst. De politiek is uitvoerder, en heeft niks te beslissen. De burgers zijn de baas.
Een reactie posten
<< Home