Censuur, inderdaad een veelkoppig monster (Hoegin)

Af en toe valt het nog eens voor dat ik bijna letterlijk uit de sofa rol van de stomme verbazing bij het lezen van een opiniestuk omdat het bol staat van de leugens en de interne tegenstellingen. Rik Pinxten en Björn Siffer zijn daar vandaag echter met glans in geslaagd met hun stukje «Censuur, een veelkoppig monster» in De Standaard, waarin ze alle mogelijke vormen van censuur en zelfcensuur hebben opgesomd zonder met ook maar één woord te reppen over hét censuurproject van de afgelopen decennia: het cordon sanitaire en alles wat daar bijhoort. Il faut le faire…

De twee heren, respectievelijk voorzitter en woordvoerder van de Humanistisch-Vrijzinnige Vereniging, schreven hun stukje naar aanleiding van de Nacht van de Censuur op 21 juni. Voor een goed begrip: Rik Pinxten houdt niet van multiculturalisme omdat het volgens hem niet ver genoeg gaat, en Björn Siffer is politiek secretaris voor de sp.a in Mechelen. Zou het er iets mee te maken hebben dat één van de grootste censuurschandalen in de Lage Landen in hun stukje volledig doodgezwegen werd?

De theoretische uitleg over censuur en zelfcensuur die de twee afleveren is op zich nochtans zo slecht nog niet, maar van zodra ze er voorbeelden bijhalen, steekt het lelijke censuurmonster alvast twee van zijn koppen op: het linkse en het Belgische. En van een leugentje hier en daar in de vorm van een verzwegen detail dat een heel ander licht op de zaken werpt zijn de auteurs ook niet vies. De grootste leugen van al is natuurlijk het ontbreken van een vermelding van het cordon sanitaire, maar het is lang de enige niet.

Zo is het toch merkwaardig dat Rik Pinxten en Björn Siffer in naam van de strijd tegen de censuur problemen schijnen te hebben met Theo van Gogh en Geert Wilders. Niet omdat de twee laatsten de censuur zouden willen invoeren, maar omdat zij de vrijheid van meningsuiting in de ogen van de eerste twee «misbruiken» om «ordinaire scheldtirades» af te leveren en «hun bekrompen wereldbeeld op te dringen aan de samenleving». Hun grootste zonde lijkt daarbij nog wel te zijn dat ze hiermee het progressieve wereldbeeld dat de samenleving opgedrongen werd door de mei '68-ers volledig aan diggelen slaan, wat dan als bewijs aangevoerd wordt om aan te tonen dat de Nederlandse samenleving vandaag de pedalen aan het verliezen is. Sommigen zouden eerder opperen dat de Nederlandse samenleving vandaag eindelijk de pedalen weer aan het terugvinden is na de progressieve ravage die aangericht werd, maar nu ben ik natuurlijk bekrompen. Maar je moet het toch maar kunnen en durven: iemand die met zijn leven heeft moeten boeten voor zijn mening nog eens door de mangel halen precies omwille van zijn mening naar aanleiding van een Nacht van de Censuur.

Spoelen we verder in het opiniestuk naar de volgende paragraaf, waar de twee het hebben over de Washington Consensus, uiteraard in de tweede betekenis. Dat iedereen die van ver of dichtbij kritiek levert op die Washington Consensus in de Europese media op handen gedragen wordt ontgaat hen blijkbaar volledig – alleen de splinter in de Amerikaanse media hebben zij opgemerkt. Alleen is er dat kleine detail: critici van de Washington Consensus komen in de Amerikaanse media natuurlijk wél aan de bak, maar wanneer was ook al weer de laatste keer dat een voorstander van de Washington Consensus in de Europese media op een serieuze en eerlijke wijze zijn zeg mocht komen doen?

En dan is er natuurlijk de onvermijdelijke Noam Chomsky, zonder wiens vermelding geen enkel artikel over censuur bij de linkse kerk volledig kan zijn. De man heeft natuurlijk knap werk afgeleverd in de taalkunde, maar politiek wordt de man helemaal niet gemarginaliseerd, zoals Rik Pinxten en Björn Siffer beweren: als libertarische socialist en anarchist ís hij gewoonweg uiterst marginaal. En puur objectief bekeken zou de man er trouwens alleen maar zijn voordeel bij doen mocht hij eens een paar weken in een psychiatrische instelling mogen verblijven om misschien een beetje van zijn paranoia genezen te raken. Dat betekent niet dat ik ervoor pleit dat de man de mond gesnoerd zou worden, integendeel zelfs, maar men moet ook niet proberen marginale figuren voor te stellen als de onderdrukten van een nationale, god betere het, kapitalistische samenzwering. Het is trouwens de ultieme frustratie van links dat Noam Chomsky voorlopig nog niet tot zwijgen gedwongen werd, en meer zelfs, door de baarlijke duivel George W. Bush en zijn neo-conservatieve akolieten nog geen strobreed in de weg is gelegd om zijn ding te doen. Stel je voor wat voor een collectief intellectueel orgasme het bij links zou uitlokken moest de man morgen één enkele dag ondergaan wat een Geert Wilders of Ayaan Hirsi Ali élke dag moeten uitstaan!

Helemaal kolderiek wordt het in de laatste paragraaf, waar het gaat over de euthanasie van Hugo Claus. Ik citeer: «De kardinaal mag spreken, Hugo Claus mag euthanasie plegen, maar mag het niet zeggen. Tegen dergelijke “new born kneuterigheid” verzetten wij ons.» Voor zover mij bekend wil de Humanistisch-Vrijzinnige Vereniging niet weten van een leven na de dood, maar op één of andere manier zouden Rik Pinxten en Björn Siffer blijkbaar wel willen dat Hugo Claus zelfs nà zijn euthanasie nog zou kunnen spreken? Alle gekheid op een stokje: mocht de kardinaal dan werkelijk spreken? Voor één keer zei hij eens iets in zijn preek dat niet de indruk wekte dat hij in zijn eigen kerk op zijn eigen preekstoel het katholieke standpunt niet zou durven verdedigen, want zijn gewone stijl is die van katholiek-ma non troppo om in de media toch maar niet in een slecht daglicht gesteld te worden. Met als voorspelbaar gevolg dat hij de dag erop al bakken kritiek over zich heen kreeg.

Want ja, stel je dat even voor zeg, een katholieke kardinaal die in een katholieke kerk een katholiek standpunt verdedigt – niet moeilijk dat heel links Vlaanderen storm liep om de kardinaal collectief te veroordelen. En nog steeds storm blijft lopen. In een ander land zou een katholieke bisschop die naam waardig het katholieke standpunt echter ook buiten de kerk durven uitdragen, maar als katholiek in Noorwegen word ik op dat vlak misschien wat iets te veel verwend. Zolang Godfried Danneels in het bisschoppelijke paleis in Mechelen blijft resideren is de kans echter eerder klein te noemen dat we vanuit die hoek een klaar en duidelijke katholieke stem zouden te horen krijgen in Vlaanderen. Wat daarna zal volgen weten we natuurlijk nog niet, maar als er al een krachtiger figuur zijn intrede zou doen in Mechelen, is het nog maar de vraag of hij ook in de Vlaamse media aan bod zou mogen komen zonder het daarop volgende obligate nummertje over… inderdaad… kneuterigheid. Wie was het ook al weer die volgens de Humanistisch-Vrijzinnige Vereniging niet mocht spreken?