B-H-V: Een tegenvoorstel (Hoegin)

«Voeg de zes faciliteitengemeenten bij Brussel en alles is mogelijk,» zouden de Franstalige onderhandelaars woensdagavond gezegd hebben. «Hef het Brusselse Gewest op, voeg het bij het Vlaamse Gewest, en over de kieskring of een staatshervorming hoeven we dan verder niet meer te spreken,» zou de enige passende repliek geweest zijn, maar ik vrees dat de reactie bij de «Vlaamse» onderhandelaars eerder zal geweest zijn of drie of vier faciliteitengemeenten dan niet voldoende zouden geweest zijn…

Wanneer je leest met wat voor waanzinnige voorstellen/eisen de Franstalige onderhandelaars durven afkomen op het Heptapus-overleg, vraag je je af wat de Vlamingen bezielt om met zo'n geboefte aan de onderhandelingstafel te blijven zitten. Gebiedsuitbreiding, daar is het de Franstaligen om te doen, en niets anders, maar Yves Leterme en de zijnen blijven halsstarrig geloven dat een eerbaar akkoord mogelijk zou zijn tegen 15 juli. Zij dolen.

Neem nu het voorstel om de faciliteitengemeenten bij Brussel te voegen. Als de Vlaamse onderhandelaars daar werkelijk toe bereid zouden zijn, kunnen ze best meteen ook maar politiek asiel aanvragen in Brussel of Wallonië, want in Vlaanderen zullen ze niet meer welkom zijn. De afschaffing van het Brusselse Gewest als tegeneis is het enige gepaste antwoord op zo'n provocatie als men al aan de onderhandelingstafel wil blijven zitten. Wat deze eis van de Franstaligen in ieder geval uitstekend illustreert is dat Guy Verhofstadt blijkbaar tot veel, heel veel bereid was in 2005, met, laten we dat toch ook niet vergeten, de schuldige medeplichtigheid van toenmalig B-H-V-biechtvader Johan vande Lanotte. De eerste wordt vandaag in de media uitgebreid opgehemeld alsof hij de Redder des Vaderlands zou zijn, hoewel de titel Uiteindelijke en Feitelijke Doodgraver van België waarschijnlijk een pak dichter bij de waarheid zou zijn. (Niet dat we erom zouden treuren…) De tweede daarentegen is volledig uit de media verdwenen, maar dat heeft misschien meer te maken met de rode corruptieschandalen in Oostende waarover de bevriende pers –en welke pers in Vlaanderen is niet rood bevriend?– niet wenst te berichten.

Maar over de opheffing van het Brussels Gewest gesproken, misschien moest een Bart de Wever dat maar eens in alle ernst op de onderhandelingstafel smijten? Als de Franstaligen wel om gebiedsuitbreiding mogen vragen, waarom de Vlamingen dan ook niet? En als het de Franstaligen erom te doen is de faciliteitengemeenten en de Brusselse agglomeratie in één gewest onder te brengen, ja zelfs met bijna het volledige hinterland erbij, dan zou dat meteen ook verwezenlijkt zijn. Wat dat hinterland betreft, als dat toch zo'n bekommernis is voor de Franstaligen, en dat blijkt toch duidelijk uit de vele wetenschappelijke studies die zij daarover publiceren, kan er zelfs over nagedacht worden ook Waterloo en Terhulpen tot het Vlaamse Gewest toe te laten. Verder hoeft de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde in zoæ'n scenario niet meer gesplitst te worden, maar kan ze gewoonweg samengesmolten worden met de kieskring Leuven, en klaar is kees. Noch het Arbitragehof noch de meest extreme flamingant zouden daar graten in mogen kunnen zien, en de laatste zou er waarschijnlijk zelfs vrede mee kunnen nemen dat in ruil een staatshervorming een paar jaartjes in de koelkast gestopt zou worden. Dan kan de federale regering zich eindelijk ook toeleggen op, jawel Joëlle Milquet en Elio di Rupo, het sociaal-economische beleid.

Alleen een Franstalige van bijzonder kwade wil zou tegen dit voorstel kunnen zijn, maar Franstaligen van kwade wil, dat weet iedereen, dat bestaat niet, ja toch?

Read more...

Unite for Communist Change? No thanks!

De ganse avond staan alle televisieprogramma's hier in het teken van de veredelde landdag-picknick "Unite for Change" die vandaag plaatsgevonden heeft in het dorpje Unity in de Amerikaanse staat New Hampshire. Hillary Rodham Clinton en Barack Obama riepen alle democraten op tot hernieuwde éénheid en steun tegen John McCain. Gesterkt door de meest recente polls die Obama momenteel op 39 kiesmannen van een meerderheid in het kiescollege zouden brengen, heeft nu ook Clinton beslist om achter de kandidatuur van deze zwarte uit Illinois te staan. Of ze alsnog hoopt op het ticket als vice-president is niet zeker, maar natuurlijk wel voer voor de pundits.

Dat Obama in de VS, en ook in Europa maar dat is natuurlijk irrelevant voor een nationale Amerikaanse verkiezing, "hot" is en dat zijn loze slogans rond "change we can believe in" het goed doen bij de bevolking, bleek vandaag uit mijn bezoek aan Washington D.C. met het toeristentrammetje waarop zeven personen van verschillende reisgroepjes getooid waren met Obama-petjes, vijf zwarten en twee blanken, en dat niemand een McCain-ornament tentoonspreidde. En ook al bevat elke reclameblok wel een McCain-promotiefilmpje, hij kan hier maar geen komaf maken met zijn oud imago. Natuurlijk is dit misschien niet representatief voor de échte Amerikaanse kiezersdoorsnede, maar dat is wel wat ik hier vandaag ervaren heb.

In "The Politico", een gratis politieke duidingskrant in D.C., van vandaag werd de mat uitgeveegd met Clintons oprechtheid omtrent de "unite for change" rally in New Hampshire vandaag. Ook het feit dat deze rally plaatsvindt op dezelfde dag als de plenaire zittingen van de Senaat, zoals vandaag bleek uit de wapperende vlag boven de linkervleugel van het Capitool, en beide Democratische senatoren daar dan ook niet op aanwezig waren, werd door "The Politico" gehekeld. Volgens die gratiskrant hangt van het succes van Barack Obama, en de steun daarin van de Clintons, de politieke toekomst van Hillary zelf af, en wat misschien nog moeilijker vatbaar is, de politieke nalatenschap van Bill Clinton.

Hillary heeft de nominatie verloren en zit op zwart zaad - wel kon ze vandaag enkele duizenden dollars triomfantelijk aan de campagne van Obama schenken. Ook binnen de partij is ze niet meer even ongenaakbaar als enkele maanden geleden. Als zij Obama zou blijven schofferen, en hij in november zou winnen, zou haar eigen carrière finito zijn. Moest Bill Clinton Obama niet steunen uit wraakgevoelens of persoonlijke spelletjes, dan riskeert hij het predikaat "de zwartste president uit de geschiedenis" te verliezen, en dat is nog steeds één van de belangrijkste hoekstenen van zijn presidentiële nalatenschap.

Op "Fox News" waren ze vanavond andermaal duidelijk: wil Obama écht "change" in Washington en wil hij écht de "independents" aanspreken, dan moet hij zich niet teveel met Hillary inlaten want zij is, aldus de Fox-commentator van dienst, "the most leftist member of the U.S. Senate". De neutralere CNN- en CBS-berichtgeving bracht de onderlinge conflicten binnen de Democratische achterban onder de aandacht. Tijdens de speech van Hillary in Unity overstemde een aanzienlijk deel van de toehoorders het staccato Obama!-geroep met de weinig verhulde slogan "Hillary for President!", en een poll van CNN gaf aan dat nog steeds 37% van de Clinton-kiezers niet op Obama zouden stemmen.

Bill Clinton gaf verstek voor de bijeenkomst, want hij was nog in Londen voor de 90ste verjaardag van Nelson Mandela. Ook de afwezigheid van Bill Clinton werd door de analisten aangehaald als een miskenning voor Obama's campagne, net als de ironische uitlating van Clinton dat hij "vooral Obama's klimaatplan wil steunen, want dat het beter is dan dat van McCain". Volgens CNN staat Obama amper voor 7% meer CO2-reducties dan McCain... Het is, ondanks alles, dus nog steeds geen éénheid, en dat dit aan blijft houden, is stilaan de laatste hoop voor McCain geworden, want als iemand de verkeerde race gevoerd heeft, is hij het wel. Hij heeft de maanden voorsprong verkwanseld en Obama, ondanks de smerige voorverkiezingen, in stelling gebracht voor het presidentsschap in november.

Het blijven interessante tijden, zeker als men in het hart van de Amerikaanse politiek kan verblijven in deze periode en alles op straat aan den lijve kan ondervinden, maar ik vrees toch dat we in november na acht jaar Republikeins bewind een Democraat aan de macht gaan hebben, met alle nefaste gevolgen van dien, al dan niet met cryptocommuniste Hillary Clinton aan zijn zijde. Nu stelde Wolf Blitzer ons vanavond wel ergens gerust: ook in 2004 leidde John Kerry in alle peilingen, maar uiteindelijk ging hij toch kansloos de boot in.


My personal conclusion: "Unite for Communist Change? No thanks!"

Read more...

Europa is binnen enkele decennia nog evenveel waard als na de inslag van een neutronbom

Europe by the end of this century will be a continent after the neutron bomb. The grand buildings will still be standing, but the people who built them will be gone.

Dit citaat van de Canadese politieke activist en gevierd schrijver Mark Steyn vond ik vandaag via de Nederlandse weblog "Het Vrije Volk", waar ondergetekende al enkele maanden voor schrijft. Het vertaalt op meesterlijke wijze de kijk van Amerikaanse conservatieven op de Europese polemiek van de laatste jaren, die inderdaad, als hij zich doorzet, het ganse Europese continent binnen enkele decennia op de rand van de afgrond zal brengen.

Europa geeft toe aan de grillen van islamfundi's, aan de integratieweigering van niet-westerse immigranten, aan de eisen van cultuurrelativerende multi-nihilisten en aan de idée-fixe dat burgers de overheid dankbaar moeten zijn voor hun persoonlijk succes en rijkdom, en dus met de glimlach braaf belastingen moeten blijven betalen. Deze links egalitaire cocktail heeft Europa haar koppositie al doen verliezen na WO-2, en vandaag zijn we nog verder van huis dan pakweg twintig jaar geleden. Het pessimisme van Steyn is in wezen dan ook puur realisme: Europa stevent af op haar eigen ondergang, en wij doen daar niets aan. Vandaar dit waarschuwend citaat.

Mark Steyn schreef over de ondergang van Europa een schitterend boek dat ik éénieder dan ook warm kan aanbevelen, "America Alone: the End of the World as We Know It", en organiseerde in juni 2007 over de "Collapse of Europe" een heuse conferentie in Californië, in samenwerking met de "American Freedom Alliance". Ook de Vlaamse academicus Marc Cogen was daarop trouwens aanwezig. Via een Canadese duidingswebsite kan je een fragment uit dat boek nalezen.

Read more...

Peilingen La Libre Belgique-De Standaard/VRT tegenstrijdig (Hoegin)

Deze avond publiceerden De Standaard en de VRT de resultaten van een peiling, de derde al deze maand na die van Het Laatste Nieuws en La Libre Belgique. Opvallend is dat de resultaten van deze peiling voor de grote partijen niet gelijklopend zijn met die van La Libre Belgique. Wat moeten we daarvan denken?

Traditioneel wordt de peiling van La Libre Belgique beschouwd als de meer betrouwbare, maar bij de laatste twee verkiezingen bleken de peilingen van De Standaard/VRT dichter bij de uiteindelijke verkiezingsresultaten te zitten. Geen van de twee kan uiteraard enige garanties geven dat ze vandaag de meest betrouwbare is, en dus moet de lezer zelf maar een oordeel vellen. Even de resultaten van de twee laatste peilingen naast mekaar leggen is hoe dan ook een interessante oefening.

Beginnen we met de grote Vlaamse partijen, want het is daar dat de twee peilers duidelijk van mening verschillen. «Leterme gaat kopje-onder», pakt De Standaard uit, maar is dat werkelijk zo? Het Vlaams Kartel gaat vergeleken met de verkiezingen en de vorige peiling inderdaad significant achteruit, maar de peiling van La Libre Belgique minder dan twee weken geleden merkte daar niets van en gaf nog een status quo aan voor Yves Leterme en zijn kartel. Gaan we verder terug in de tijd duikt het laatste peilingsresultaat van Le Soir/RTBf op, dat niet zo ver uit de buurt van het resultaat van De Standaard/VRT van vandaag zit, en geen van de laatste vier peilingen geeft het kartel een winst. Het is duidelijk dat CD&V-N-VA op dit ogenblik de wind niet in de zeilen heeft, maar of de toestand echt zo ernstig als De Standaard wil laten uitschuinen is toch maar zeer de vraag.

Een belangrijkere vraag is misschien wat het effect van deze uitslag zal zijn op de CD&V en de N-VA, en daarmee ook de Heptapus-onderhandelingen die op dit ogenblik aan de gang zijn. Zal het Kartel door deze slechte peiling haar standpunt verstrakken, met eventueel de val van de federale regering tot gevolg, of zal ze er eerder voor zorgen dat het Kartel meer bereid zal zijn toegevingen te doen om Yves Leterme in het zadel te houden en verkiezingen te vermijden?

Kijken we vervolgens naar de tweede Vlaamse partij, het Vlaams Belang. Die partij doet het al langer slecht in de peilingen, maar lijkt zich nu te stabiliseren. Ook hier is er een meningsverschil tussen De Standaard/VRT en La Libre Belgique, maar niet zo uitgesproken. Voor de Open Vld is het verschil wel groot, groter zelfs dan voor het Vlaams Kartel: De Standaard/VRT geeft de partij een lichte winst (bijna-significant verschil), terwijl La Libre Belgique de partij nog een klein verlies gaf (eveneens een bijna-significant verschil). Waar er uiteindelijk weinig twijfel over lijkt te bestaan dat zowel het Vlaams Kartel als het Vlaams Belang vandaag tegen negatieve cijfers moeten aankijken, is het dus zeer de vraag of de Open Vld nu goed bezig is en op winst staat, dan wel zich zorgen dient te maken omdat het op verlies staat. Gemiddeld staat de partij op een status quo, en misschien is dat nog het enige verstandige dat op dit ogenblik over die partij gezegd kan worden.

De eerste formatie waarover de meningen onder de peilers wel gelijk lopen is overigens het kartel sp.a-Vl.Pro: een status quo, al kan dat voor die formatie na de historische nederlaag van 2007 bezwaarlijk positief nieuws genoemd worden.

Twee andere partijen waarover er eensgezindheid bestaat zijn Lijst Dedecker en Groen!. Lijst Dedecker staat op stevige winst, en komt voor het eerst met een ruime marge boven de drempel van de tien procent uit. Voor die partij is de vraag al lang niet meer óf ze winst zal maken, maar hoeveel. Een positie waar men op dit ogenblik bij Groen! alleen maar kan van dromen, want de partij blijft ter plaatse trappelen op een oncomfortabel kleine afstand van de kiesdrempel.

Tot slot de resultatan van La Libre Belgique voor de Franstalige partijen. MR en PS zijn op dit ogenblik in een duel verwikkeld om zich de grootste Franstalige partij te kunnen noemen. MR lijkt het voorlopig nog te halen, maar kalft langzaam af tegenover de PS die zich aan het stabiliseren is. Hier past misschien wel de bedenking bij dat de peilers vlak voor de laatste verkiezingen de plank fameus missloegen toen ze MR vijf procent onder de PS plaatsten: op de verkiezingsavond bleek de situatie immers precies omgekeerd te zijn.

CdH zit in de peilingen in een stijgende lijn, en dat verklaart meteen ook waarom Joëlle Milquet dezer dagen zo zelfverzekerd kan optreden. Ook hier past misschien toch even een kleine terugkoppeling naar 2007, want de peilers overschatten de aanhang van de cdH gemiddeld met meer dan twee procent. Verder Ecolo zit in een stijgende lijn – of dient men dit eerder een correctie van de peilers tegenover de laatste verkiezingen te noemen? Het verschil tussen cdH en Ecolo is bij alle peilers voorlopig nog meer dan een foutenmarge groot: over de rangorde van de twee partijen kan er voorlopig dus weinig twijfel heersen.

En dan het Front National nog, dat nog steeds moet vechten met de kiesdrempel. Op dit ogenblik lijkt de partij zich wat te stabiliseren, net boven die kiesdrempel, in een positie die nog minder comfortabel is dan die van Groen! in Vlaanderen. De meest dramatische peilingen lijken echter voor het Front National voorlopig weer even achter de rug, wat voor de partij misschien toch een magere troost kan zijn.

Bijlage: Alle Vlaamse en Franstalige peilingen sedert 2006 (PDF)

Read more...

Naar een coalitie van democratieën?

Enige tijd geleden schreef ik een artikel over de kritiek van de Verenigde Naties op de Vlaamse Wooncode en op het feit dat Vlaanderen nog steeds niet voldeed aan de VN-criteria inzake “rassengelijkheid” door de afwezigheid van wetten die racismepromotende organisaties buiten de wet stellen. Een deel van dat artikel verscheen als lezersbrief in “De Standaard”. Het artikel droeg als titel “Belgische VN-ambassadeurs, tijd om op te krassen!” en werd ook integraal opgenomen in het LVSV-kwartaalmagazine “Blauwdruk”. Begin deze maand kreeg ik via de Leuvense LVSV-voorzitter een brief van Margriet Hermans, Vlaams Volksvertegenwoordiger en Gemeenschapssenator voor Open Vld, doorgestuurd over dat bewuste artikel. In deze post vinden jullie zowel haar kritiek en opmerkingen, als mijn reactie daarop.

De brief van Margriet Hermans ging als volgt:

Beste LVSV,

Hoewel ik wel een voorstaander ben van supranationale structuren heb ik met aandacht de bijdrage van Vincent De Roeck gelezen in BLAUWDRUK van mei 2008 waarin hij zich wederom als koele minnaar van internationale structuren opstelt.

Terecht spreekt hij over deze instellingen als praatbarakken waar geen democratische beslissingen worden genomen om te pleiten voor een idee van John McCain, dat al leefde bij Madeline Allbright, namelijk de oprichting van een liga van democratieën. Volledig akkoord wanneer dit nieuwe orgaan zou bestaan naast de Verenigde Naties. Onderschat het belang van praatbarakken niet. Natuurlijk is het frustrerend te constateren dat dictaturen, pseudo-democratieën en landen die de burgerrechten en /of mensenrechten schenden de plak zwaaien.

M.a.w. de VN moeten hervormd worden maar dat is duidelijk nog niet voor morgen. Er gaan zelfs stemmen op om de NATO in die zin te hervormen maar dit is naar mijn bescheiden mening onaanvaardbaar. Een na-oorlogse militaire organisatie kan niet opeens tot een burgerrechtenorganisatie worden omgevormd en zou trouwens een totaal verkeerd signaal zijn naar landen zoals China.

Vlaanderen dat recentelijk op de vingers werd getikt door de VN betreffende de Vlaamse Wooncode. Duidelijk een lobby van de Franstaligen in alle internationale organen. Zelf heb ik dit trouwens mogen ondervinden tijdens de laatste COSAC meeting in Slovenië waar ik als enige Nederlandstalige senator aanwezig was. Inderdaad een pijnlijke en onterechte terechtwijzing.

Vlaanderen dat niet beantwoordt aan het criterium van rassengelijkheid omdat we geen wetten hebben die organisaties die oproepen tot rassenongelijkheid verbieden en bestraffen daarentegen vind ik een terechte constatatie. We moeten hier dringend tot actie overgaan. De auteur kent me kennelijk heel goed. Je kan het wettelijk verbieden van zulke racistische organisaties, die haat prediken en aanzetten tot haat niet beschouwen als een niet-liberaal standpunt. Elke eigenheid moet gerespecteerd worden.

Margriet Hermans

Doordat ik deze maand examens had en nadien onmiddellijk naar de Verenigde Staten vertrokken ben, waar ik nu ook verblijf, kon ik pas vandaag de tijd vinden om haar van antwoord te zijn. Mijn brief en antwoord aan haar gingen als volgt:

Geachte Mvr. Hermans,
Beste Margriet,

Met aandacht heb ik uw reactie op mijn artikel “Belgische VN-ambassadeurs, tijd om op te krassen!” in het laatste nummer van het LVSV-magazine “Blauwdruk”, gelezen. Eerst en vooral wil ik u natuurlijk bedanken voor de steun die onze vereniging al jaren van u en vele andere politici geniet en voor het feit dat u zich niet enkel de moeite troost om ons magazine te lezen maar ook om op de inhoud ervan te reageren.

Het LVSV heeft immers de ambitie om aan het maatschappelijke debat deel te nemen en bepaalde consequent-liberale ideeën ingang te doen vinden bij politiek en middenveld. Naast onze activiteiten en persberichten, dient ook ons kwartaalblad “Blauwdruk” om fundamentele discussies aan te wakkeren. Het LVSV erkent geen dogma’s of heilige koeien, en durft alles en iedereen in vraag stellen. Het doet ons dan ook plezier om geregeld weerklank te vinden bij derden, in de media of in het concrete themagebonden politieke debat.

Natuurlijk moet u ook weten dat het LVSV in de eerste plaats een vereniging van individuen is, en dat de teksten, met uitzondering van persberichten die van de ganse vereniging uitgaan, steeds de persoonlijke mening van de auteur in kwestie vertolken. Dat het liberalisme een huis met vele kamers is, blijkt niet enkel uit de ideologische spagaat tussen het LVSV en de andere liberale organisaties, maar ook uit de eigen interne discussies, en de eigen teksten. De rubriek “Rug aan Rug” in ons magazine is daar trouwens een mooie veruitwendiging van.

U stelt in uw inleiding dat ikzelf een “koele minnaar” ben van “supranationale structuren”, en u heeft daar overschot van gelijk in. Ik weiger mij te conformeren naar de politieke correctheid rond internationale organisaties die geen enkele democratische legitimiteit bezitten, maar wel prat durven gaan op een moreel gezag, van welke orde dan ook. De VN is daar het schoolvoorbeeld van, want in tegenstelling tot andere structuren zoals de Europese Unie met haar “parlement”, heeft de VN zelfs geen democratisch schaamlapje. Niet gespeend van enige democratische achtergrond werpt diezelfde VN zich wel op als moraalridder en wereldpolitie.

Dat de VN in wezen niets meer is dan een oplossing van de naoorlogse jaren voor de vooroorlogse, dat ze gedomineerd wordt door een Veiligheidsraad die de verouderde machtsverhoudingen tot eeuwige norm gebetonneerd heeft en dat binnen de VN meer en meer macht in handen komt van dictaturen en totalitair geïnspireerde “democratieën”, wordt door de internationalisten wijselijk verzwegen. Maar voor zo’n constructie moet ik, als liberale democraat, passen. Ik ben immers bang van de VN, en geef dat ook gerieflijk toe.

Het liberalisme heeft in het Westen het primaat van religie en overheid teruggedrongen en de civiele maatschappij naar voren geschoven, gekoppeld aan vrijwillige economische interacties, die samen een ongeziene rijkdom en levensstandaard hebben weten te genereren, en een absoluut maximum aan individuele vrijheid hebben weten te waarborgen. Ik ben bang dat de door onliberale krachten gecontroleerde éénwereldregering ooit de macht zal hebben om al deze hervormingen terug te draaien. Alleen door subsidiariteit te prediken en lokalisme te bepleiten kan de eventuele restauratie van de geschiedeniswaanzin tegengegaan worden.

Ik vind het natuurlijk op zich al bevredigend te kunnen vaststellen uit uw reactie dat er ook bij de Open Vld mandatarissen bereid zijn om mee te stappen in de idee van een “Liga van Democratieën”. Of deze structuur parallel met de VN moet bestaan, los ervan of als onderdeel ervan, laat ik aan de politici over. Ik erken dat het belangrijk is om een permanent overlegplatform in stand te houden tussen alle landen op onze Aarde, een “praatbarak” dus, maar dan moet die overlegstructuur dat ook openlijk toegeven en niet de stiekeme ambitie koesteren om de eigen invloed door machtspolitiek verder te gaan uitbreiden, want het is net dat laatste wat mij vandaag zo ergert aan de bestaande supranationale organisaties.

Maar let wel op. Ik spreek hier niet van “internationale” maar van “supranationale” structuren, en deze omschrijving is een bewuste keuze. In tegenstelling tot bi- en multilaterale akkoorden, biedt een supranationale instelling geen vrijwaring van de eigenheid en soevereiniteit van de lidstaten. Bij bi- en multilaterale akkoorden is elke structuur per definitie tijdelijk en blijft deze ondergeschikt aan het nationale bestuursniveau. Bij supranationale instellingen doet de lidstaat onvoorwaardelijk en “eeuwig” afstand van haar zeggenschap in bepaalde materies en plaatst men de supranationale structuur boven het nationale bestuursniveau. Vandaar dat ik uit principe alleen al tegen dat soort soevereiniteitsoverdracht gekant ben. Het is immers inherent irreversibel.

De hervorming van de VN, net zoals die van de EU maar dat is een ander verhaal, staat al jaren op de agenda, maar de politieke wil om door te duwen, ontbreekt volledig. Elke lidstaat behoudt haar voorkeursbehandeling of - als ze er nog geen heeft - eist er één op. Frankrijk stelt niets meer voor op het wereldtoneel, maar houdt wel vast aan haar zetel in de Veiligheidsraad. Duitsland en Japan zijn economische grootmachten en dragen veel bij tot het VN-budget, en hopla, plots eisen zij ook een permanente zetel in de Veiligheidsraad op. Door het primaat van de eigen nationale en/of nationalistische agenda’s kan de VN niet hervormd worden. Dat is een feit. We mogen het kind misschien niet met het badwater weggooien, maar bij de VN zie ik al lang het verschil tussen kind en badwater niet meer, of nog meer zelfs: volgens mij is het kind gewoon al lang geleden weggegooid…

Ik zie niet in waarom wij nood hebben aan een bijkomende mensenrechtenorganisatie, of eender welke andere internationale structuur. Op economisch vlak hebben we de WHO en EFTA, die op termijn gewoon kan fuseren met haar Noord-Amerikaanse en Aziatische tegenhangers NAFTA en ASEAN. Op defensievlak hebben we de NAVO die via allerlei partnerschappen wereldwijd actief is. Zelfs Rusland levert vandaag al marineschepen voor NAVO-missies in de Middellandse Zee. Op politiek vlak hebben we genoeg aan een VN-achtige praatbarak, naast sterke bilaterale akkoorden. En op vlak van mensenrechten hebben we de Raad van Europa al, al dan niet aangevuld met enkele bijkomende strafhoven. Maar opnieuw wringt daar dan het schoentje van de legitimiteit. Met welk recht veroordeelt een Venezolaanse of Chinese VN-rechter immers een Amerikaanse militair voor misdaden tegen de menselijkheid?

Tenslotte haalt u nog aan dat ik uw standpunten inzake vrije meningsuiting en vrijheid van vereniging goed moet kennen want dat de “Margrietfractie binnen Open Vld” het inderdaad eens was met de VN-kritiek op het Vlaamse anti-discriminatiebeleid omdat wij nog steeds geen wetten hebben die discriminatiepromotende organisaties buiten de wet stellen. U stelt dat het bij wet verbieden van zulke organisaties niet onliberaal is, want “elke eigenheid moet gerespecteerd worden”.

Eerst en vooral vind ik het natuurlijk bevreemdend te moeten vaststellen dat u enerzijds wel pleit voor respect voor ieders eigenheid, maar anderzijds zelf geen respect kan opbrengen voor groepen wiens “eigenheid” bestaat uit het verkondigen van een mening, moreel verwerpelijk of niet, die indruist tegen uw - en mijn - principes van openheid en tolerantie. Terwijl zij enkel discriminatie prediken, wil u hen wettelijk discrimineren en hun burgerrechten - vrijheid van mening en vereniging - afnemen. Ben ik de enige die daarin een contradictie ziet?

En opnieuw steekt mijn intrinsieke angst hier de kop op. Als we de burgerlijke vrijheden in deze situatie zomaar durven afschaffen, waarom zou de overheid dat dan elders ook niet mogen? Waar gaan we de grens trekken? En is dit soort verbodsbepalingen niet eigen aan de ideologieën die we net willen bestrijden? Net zoals de ACLU in de Verenigde Staten, die even enthousiast de discriminatie van zwarten of vrouwen voor de rechtbanken brengt als rechtszaken voor de Ku Klux Klan en de Amerikaanse Nazipartij bekostigt wanneer hun vrijheden van mening en vereniging door de overheid beknot worden, ben ik een objectieve liberaal. Ik ben het niet eens met racisme, maar het verbieden ervan is in mijn ogen nog erger, ook al ben ik het misschien wel eens met de (liberale) intentie achter een verbod. Maar u weet net als ik dat de weg naar de (totalitaire) hel geplaveid is met dergelijke goede intenties…

Met citaten kan men alles bewijzen, maar hoe negatief men ze ook bejegent, ze fleuren een tekst op en vatten vaak de essentie meesterlijk samen. Ik wil mijn antwoord op uw reactie dan ook met twee citaten besluiten: één van Voltaire over de vrijheid van meningsuiting en één van Thomas Jefferson over supranationale structuren.

- “Je hais vos idées, mais je me ferai tuer pour que vous ayez le droit de les exprimer.”
- “Peace, commerce and honest friendship with all nations; entangling alliances with none!”

Met vriendelijke groeten,
Hoogachtend,


Vincent De Roeck
Hoofdredacteur Blauwdruk
LVSV Leuven

Read more...

De Europese instellingen van hun betere kant gezien

Read more...

De Defensienota De Crem.

De beleidsnota Defensie van minister De Crem werd vandaag vrijgegeven en kan men hier in het Nederlands (PDF) terugvinden. 66 pagina's 'leesplezier' die ik heb doorgenomen. In het kort: niet veel nieuws onder de zon.


Er is geen tot amper budgettaire ruimte dus moet men intern besparen.

Administratieve vereenvoudiging, overtollig materieel verkopen [F-16's, Leopards I, Agusta's,...], 20% minder generaals, 3300 minder militairen (maar wel een groei van het burgerpersoneel), het Gemengd Loopbaan Concept promoten door militairen te laten afvloeien als ambtenaren naar andere functies buiten Defensie, verkoop van infrastructuur/kazernes - voornamelijk in Vlaanderen wellicht een overblijfsel van Flahaut. De AIV (Piranha IIC) DF90s (met 90mm geschut) vielen ook weg & verkoop van de 18 DF90's van de vaste schijf. Milieu krijgt ook een rol...minder uitstoot en verbruik.

Wat komt erbij? (27/66)
- Nieuwe voertuigen voor de Special Forces Group.
- Aanschaf beschermingskledij NBC-wapens.
- rijsimulatoren AIV en MPPV Dingo 2 aankopen.
- Vervanging Airbus A-310 transporttoestellen.
- Uitvoer BEST - Belgian Soldier Transformation. Verbetering & informatisering van de infanterie uitrusting

Internationale samenwerking: 'ATHENA' internationale satellietcommunicatie, 'MUSIS' Intl Imagery via satelliet, generatoren mijnenjagers vervangen, F-16's moderniseren, 'consolidatie M fregatten' (27/66).

Doelstelling: Meer inzetbaarheid, transparantie, sanering van het budget.

Ik lees niet meteen een verschuiving inzake beleid...de 5 Petersberg taken staan nog steeds centraal alleen stelt men dat men ook risico's moet durven nemen in plaats van aan de zijlijn te blijven. Pagina's 38/66 tot 39/66 omschrijven de kwantitatieve inzetbaarheid die men wil behalen. Twee Mediane brigades en de Para Commando's worden een regiment. We blijven dus bij wielvoertuigen. Opvallend is ook dat men slechts één fregat operationeel inzetbaar stelt voor 9 maanden en 36/60 F-16's voor verschillende duraties. Men wil meer concentreren in plaats van soldaten over teveel missies te spreiden, logisch.

De kritieken.


Vaag, onrealistisch en onbetaalbaar...omdat De Crem zijn handen en voeten gebonden zijn door een te krap budget en door een gebrek aan politieke steun.

Omdat er maar 34 soldaten Cipier willen worden zou het plan onrealistisch zijn stelt David Geerts. Daarnaast stelt de Minister wel dat er al 800 militairen ingingen om van loopbaan te wijzigen op vrijwillige basis.

Groen zegt dat de verkoop van materieel niet zal opbrengen. De Crem verkoopt materiaal dat nooit aangekocht had mogen zijn. De Crem koopt geen 'zwaarder materieel' en investeert er ook niet in want de AIV blijft. De verkoop van de DF90 vormt een klein segmentje en emaneert uit de waanzinnige beslissing van de voormalige minister van Defensie om de 90mm en de Piranha IIIC te kopen met een GvW van 22t. Uit de defensienota lees ik NERGENS dat men zich inschrijft in gevechtsoperaties en lees ik nergens een verzwaring van het materieel. Overtollig materieel verkopen zal moeilijker zijn maar dit valt onder de noemer 'alle kleintjes maken een groot'. We verkopen het omdat men het niet kan/mag/wil moderniseren en omdat het defensiebudget te klein is.

Flahaut lacht...hij mag lachen want er is geen significante beleidsverschuiving waarneembaar behalve voor de DF90.

Op de website van Deredactie kan men lezen dat De Crem het GLC naar de prullemand verwijst. Doch staat er in de nota: "Naast deze externe mobiliteit zal, eveneens op vrijwillige basis, voor de
beoogde personeelsgroep ook de overstap naar private werkgevers of een zelfstandig beroep worden aangemoedigd. Hiertoe zal de militair een vertrekpremie verwerven die het starten van zijn nieuwe loopbaan moet vergemakkelijken. Met de syndicaten zal nagegaan worden of een bijkomend sociaal vangnet dient voorzien te worden." (32/66).

Er staat ook: "De interne mobiliteit of de overgang van militair personeel naar het burgerkader van Defensie, biedt geen antwoord op het voorliggende budgettaire knelpunt en wordt niet langer vooropgesteld in de aantallen waar het gemengde loopbaanconcept van uitging, namelijk 10.000 burgerfuncties. Militairen die voldoen aan de gevraagde competentieeisen van de opengestelde burgerfuncties komen vanzelfsprekend in aanmerking om deze in te vullen." (32/66). Ik lees daarin GEEN verwerping van het GLC. Ik lees ook nergens dat een optionele schijf van AIV's niet zal worden aangekocht [buiten de DF90's].

Read more...

Ierland-EU for dummies

Net zoals na het afstemmen van het ontwerp van Europese Grondwet door de bevolking van Frankrijk en Nederland mochten we de voorbije dagen na het afstemmen van de als Verdrag van Lissabon vermomde Grondwet in Ierland weer reacties horen die vooral van onbeschaamdheid getuigen. De "verwende egoïstische" en "domme" Ieren zouden nu alle andere volkeren van Europa gijzelen en die schitterende toekomst die het verdrag van Lissabon aan Europa zal verlenen proberen te verhinderen. De wapens worden klaargemaakt om een klein volk als het Ierse dan maar door chantage op de knieën te brengen. Want het kan toch niet dat één land alles blokkeert, nietwaar. Desnoods moet dat er dan maar uit gegooid worden, toch ?

Mag ik het misschien toch maar even in andere termen uitleggen ?

Stel dat je enkele bedrijven hebt die al jaren samenwerken; ze hebben daartoe een samenwerkingsovereenkomst gesloten die niet altijd gemakkelijk functioneert maar alvast tot behoorlijke resultaten heeft geleid. De CEO's van de grootste bedrijven vinden echter dat het allemaal niet genoeg is en sturen aan op een verkapte fusie. Er worden vergaderingen belegd voor alle CEO's om ze onder druk te zetten tot zo'n akkoord te komen. De aandeelhouders hebben hierin natuurlijk geen inspraak. De CEO's hebben geen mandaat gekregen van hun respectievelijke aandeelhouders. Twee van hen zijn zelfs al eens uitdrukkelijk teruggefloten door hun aandeelhouders, en hebben dan gevraagd om de fusie een andere naam te geven, partnership of iets anders dat wat zoeter klinkt. Onder de bekende druk om toch maar tot een akkoord te komen gaan de CEO's allemaal overstag en tekenen ze een principeakkoord. De meeste CEO's schakelen vervolgens de aandeelhouders gewoon uit. Ze zorgen ervoor dat de Algemene Vergadering gewoon niet kan samenkomen. Maar één enkele CEO speelt het spel correct en roept de algemene vergadering (AV) wel samen. Het voorstel wordt weggestemd. De AV wil gewoon de bestaande samenwerking voortzetten.

Elke normale jurist zal zeggen dat die AV niets anders vraagt dan dat de overeenkomst die werkelijk gesloten is, de samenwerkingsovereenkomst van jaren geleden, daartoe het vanzelfsprekende recht heeft. Als een contractspartij gewoon bij de bestaande overeenkomst blijft, en de andere die partij dwingen om die te veranderen, dan zij het de anderen die contractbreuk plegen.

Een heel kleine minderheid van aandeelhouders die de fusie tegenhoudt ? Neen, een meerderheid van het bedrijf dat niet wil fuseren. Dat is perfect hun recht. Wat onrecht is, is dat de aandeelhouders van de andere bedrijven de mond wordt gesnoerd. Zij mogen zelfs niet eens stemmen. Dus is de stand niet 26 tegen 1, maar wel 0 tegen 1, of misschien correcter nog 2 tegen 3 (Spanje en Luxemburg tegen Frankrijk, Nederland en Ierland: de enige landen die een referendum hebben gehouden).

En kom nu niet zeggen dat de mensen om de verkeerde redenen neen gestemd hebben. Dan kan ik met nog veel meer argumenten zeggen dat al die "leiders" om de verkeerde redenen gekozen zijn bij de jongste verkiezingen. Bovendien dient dat argument alleen maar om de mensen dom te houden. Als dat niet de bedoeling is, dan is er maar één remedie: meer referenda. En wel telkens als er voldoende handtekeningen ingezameld worden, en niet alleen wanneer de Elyzeese heersers of andere paladijnen het nuttig achten.

Bij voorkeur natuurlijk met een stemming per thema en niet over alles tegelijk zoals bij het Verdrag van Lissabon. Het is natuurlijk al te gemakkelijk om het volk te verwijten dat ze niet alles begrepen hebben als je ze maar één vraag voorlegt over alles tegelijk. Splits de vraagstelling op in plaats van hypocriet te stellen dat men tegen alles neen zegt omdat men slechts tegen één ding neen wil zeggen. Zo herinner ik me dat Dehaene zich enkele jaren terug tegen een referendum over de Europese Grondwet verzette omdat de mensen zouden tegenstemmen omdat ze tegen de toetreding van Turkije zijn. Wel, laat ze dan apart stemmen over die toetreding in plaats van hen ondemocratisch die mogelijkheid te ontzeggen en alles maar verder door de strot te jagen.

Laat Europa eerst maar een stuk transparanter, democratischer en minder verspillend worden vooraleer het nieuwe bevoegdheden krijgt. En laten we ons - wanneer er nog eens over democratie en bescherming van minderheden gesproken wordt - goed herinneren welke journalisten en politici er niet voor terugschrikken chantage in te zetten jegens de Ieren.

Read more...

Als onze kranten zwijgen, dan La Dernière Heure (vpmc)

.

Gewoon in het station verkracht

Lola, 21 jaar, werd door twee mannen overvallen. Pendelaars zagen het, maar reageerden niet.

Sint Gillis. Tot ons spreekt een verontwaardigde, verscheurde en geschandaliseerde vader. “Mijn dochter werd verkracht in het Zuidstation. In Brussel. De hoofdstad van Europa. En volslagen straffeloos.”
We zijn 12 juni. “Mijn dochter kwam terug van Waterloo. Negen uur in de avond. Toen ze de trein uitstapte, ging ze naar Bancontact. Een plek waar volk voorbijkomt. Nochtans is het daar dat het drama is gebeurd.
“Midden in een station. Hoe is zoiets mogelijk?”, gaat de papa van de éénentwintigjarige Lola verder. “Twee man hebben haar verweten dat ze geen hoofddoek droeg. Mijn dochter is mooi. Ze is blond met blauwe ogen.”
Daarna ging het snel allemaal. “Eén van de aanvallers haalde een mes tevoorschijn. Mijn dochter werd tegen de wand van de Bancontact gedrukt. Met het mes op haar keel werd ze door één van de kerels verkracht. De andere keek toe.”
Het was negen uur. Buiten is het nog licht en het station is op verre na niet leeg. “Er passeerden mensen. Mijn dochter weet zeker dat ze minstens drie mensen heeft gezien. Geen van hen maakte halt om haar te redden.”
Als de verkrachting voorbij was zijn de aanvallers in alle rust verdwenen. “Het waren twee Noord-Afrikanen. Ze hadden zich niet eens vermomd. En vertel mij niet dat ik een racist ben als ik je vertel waar ze vandaan kwamen! Mijn dochter werd verkracht omdat zij geen hoofddoek droeg. Zo is dat!”
Lola is naar een vriendin gevlucht. “Moet ik je vertellen in wat voor toestand zij was?” Een paar minuten later werd de jonge vrouw in het ziekenhuis opgenomen.
Vanzelfsprekend is er klacht ingediend. “De mensen van de politie waren zeer professioneel. Op de kleren werd beslag gelegd, en er werden DNA-stalen genomen.”
Maar helaas, de schuldigen zijn nog op vrije voeten… “In de nasleep van de dood van Joe Van Holsbeeck heeft men bij hoog en laag uitgeroepen dat er in de stations meer veiligheid zou komen. Het bewijs is er nu, met mijn dochter, dat er niets is veranderd. Camera’s op alle plekken in het Zuidstation zijn er niet, nochtans één van de drukste stations.”
Marc is bitter. “Ik heb mijn buik vol van dat België, waar werkelijk àlles kan. Zones van wetteloosheid, die zomaar worden overgelaten aan jongeren op drift. Die verkrachters wilden maar één ding: mijn dochter misbruiken, haar bezitten en vernederen, omdat zij niet was zoals zij denken dat jonge vrouwen moeten zijn… Het is een schande.”

Emmanuelle Praet
La Dernière Heure, 20/6/2008
.

Read more...

Met mijn versie van "The Localist Papers" naar een confederale staatsstructuur (Vincent De Roeck)

Enkele weken terug pakte De Standaard in haar weekendeditie uit met een opiniebijdrage van het zelfverklaarde denkcollectief "Le Pouvoir Nous Veut Triste" over de toekomst van het Belgische (con)federalisme. Net zoals ook professor Matthias Storme in het verleden al meermaals aanhaalde, kan een federale staatsstructuur met amper twee entiteiten nooit terdege functioneren omdat elke beslissing van de ene automatisch de andere affecteert, en de andere steeds de illusie heeft dat die ene beslissing tegen hem genomen is. Aan de rationele argumentaties wordt dan ook steevast voorbijgegaan omdat de emo-confrontatie het debat fnuikt. Nu ben ik geboren en getogen in Antwerpen-stad, en dus natuurlijk "chauvinist". Ik ben terecht trots op mijn stad, maar ben natuurlijk ook niet blind voor haar problemen. Grootstedelijk beleid is een belangrijke materie, maar vooralsnog vindt ze geen permanente verankering in de politiek.

Buiten enkele geslaagde boeken over stadsontwikkeling van o.a. Sven Gatz, Sas Van Rouveroj en Christian Leysen - per toeval alledrie Open Vld'ers, als u andere auteurs over stedelijke thema's kent, plaats ze dan a.u.b. in de reacties onderaan deze post - blijft het kerndebat over de rol, de rechten en de plichten van onze Vlaamse steden beperkt tot cafépraat en lokale politiek. Vooral het laatste boek van deze drie heren "The State of the City - The City is the State" met een weinig verhuld pleidooi voor stadsstaten kan ik ten zeerste smaken. Hun eerste werk "Een Liberaal Stedenmanifest" geleek iets té veel op een partijpolitiek campagneinstrument en van hun tweede boek "Stadslucht Maakt Vrij" blijft me eigenlijk enkel nog maar de titel bij.

Elk jaar neemt de verstedelijking verder toe, maar de oververtegenwoordiging van de rurale gebieden in de politiek blijft nagenoeg constant, ook in Vlaanderen. De Britse conservatief Daniel Hannan publiceerde onlangs eveneens een serie pamfletten in "The Daily Telegraph" onder de titel "The Localist Papers", met een knipoog naar "The Federalist Papers" van Alexander Hamilton, James Madison en John Jay in de Verenigde Staten. Ook hij pleitte daarin voor meer lokale autonomie en de installatie van volwaardige stadsgewesten.

Het opiniestuk "Pleidooi voor een federalisme van vijf" van de Franstalige doctorandi John Pitseys en Bernard Swartenbroekx, en de Waalse journalist François Schreuer in "De Standaard" ging als volgt:

Het confrontatiefederalisme waarmee wij leven, doet de voordelen teniet die het federalisme aan België te bieden heeft. Federalisme met twee, twee en een half of zelfs drie partners belet de federale overheid om haar rol als scheidsrechter te spelen. Omdat een van de partners in zijn eentje een meerderheid vormt, werpt hij zich op als autonome gemeenschap - 'wij zijn groot genoeg om ons lot in eigen handen te nemen' - en als vertegenwoordiger van het algemene standpunt in het land - 'de minderheid kan de meerderheid niet blijven blokkeren'. De huidige institutionele versnippering stemt weliswaar overeen met de werkelijke taalkundige verdeling, maar is dat een reden om die verdeling nog eens extra in de verf te zetten met eigen instellingen? In dit geheel wordt Brussel een gordiaanse knoop in het land. Brussel verlamt het politieke debat op nationaal niveau.

In ruimere zin verdeelt het Belgische regionalisme ons grondgebied in welomlijnde taal- en cultuurgemeenschappen. Het Vlaamse regionalisme gaat ervan uit dat welzijn te maken heeft met een beschermde cultuur. Het Waalse regionalisme ontstond als tegenhanger van het Vlaamse regionalisme. Het Brusselse regionalisme blaast het vergeelde beeld van Babel nieuw leven in: een kosmopolitische wereldstad slaagt er wonderwel in zich los te maken van het bekrompen leven elders. Door elk politiek probleem te interpreteren vanuit cultureel en taalkundig standpunt, worden de gemeenschappen vereenzelvigd met denkbeeldige identiteiten en onttrekt men hun waardevolle bijdrage aan de collectieve discussie: het België neemt in feite heel wat verbleekte mythes over van 'la Belgique de papa'. Het solidariteitsdebat is vooral zwaar geladen omdat het vereenzelvigd wordt met de taalkloof, die elke serene discussie over het belang van solidariteit in de weg staat.

Zonder te willen vervallen in een al te simplistische verdeling tussen institutionele kwesties en de 'echte problemen van de mensen', moeten we wel vaststellen dat de politiek negentig procent van de tijd bezig is met het regelen van communautaire problemen. Tijd dus voor een echt federaal debat, zodat we een gedecentraliseerd bestuur kunnen combineren met het algemeen belang van het land.

Een voorstel dat met het voorgaande rekening houdt, smelt België om in vijf gewestelijke entiteiten op basis van de vijf metropolen van het land, metropolen die in het huidige systeem in de vorm van 'provincies' gegoten zijn: Vlaanderen (hoofdstad: Gent; bevolking: 2,5 miljoen), Brabant, volledig tweetalig (hoofdstad: Brussel; bevolking: 2,4 miljoen), Henegouwen (hoofdstad: Charleroi; bevolking: 1,3 miljoen), de Ardennen die de provincies Namen, Luik en Luxemburg zouden omvatten en tweetalig Frans-Duits zijn (hoofdstad: Luik; bevolking: 1,7 miljoen) en het Noorden, een fusie van de provincies Antwerpen en Limburg (hoofdstad: Antwerpen; bevolking: 2,4 miljoen). Die vijf gewesten zouden samenkomen in de Senaat. De overbodig geworden provincies verdwijnen, terwijl de gemeenschappen niet langer nauw samenvallen met de gewesten en eindelijk hun rol van culturele schakel tussen de gewesten van het land spelen.

Zo'n voorstel is niet nieuw. Antoon Spinoy, de socialistische burgemeester van Mechelen, kwam er al mee op de proppen een halve eeuw geleden. Zonder uit te weiden over de bevoegdheden die men zou toekennen aan de vijf gewesten, lijkt dit voorstel bijzonder geschikt voor het België van nu. Federalisme met z'n vijven neemt het principe van federalisme ernstig: het lokale niveau is a priori beter geplaatst om problemen op te lossen die dit niveau aanbelangen. Het huidige systeem schenkt paradoxaal genoeg geen aandacht aan lokale, bestuurlijke eigenheden en plaatst ze op gemeenschapsniveau. Bovendien kan men in dit nieuwe systeem politieke problemen vanuit de juiste hoek benaderen. Economische problemen worden als dusdanig behandeld. Echte taalproblemen ook, in plaats van ze af te zwakken onder het eeuwige mom van het Vlaamse, economische egoïsme. Voorts vergemakkelijkt het nieuwe systeem het overleg tussen de componenten van het land.

Ten slotte zou de nieuwe, federale configuratie ook een einde maken aan het taalkundige geharrewar in de Brusselse rand, omdat die voortaan volledig tweetalig is. Het nieuwe, Brabantse Gewest wordt bijna paritair op taalkundig vlak en waarborgt dus een stevige, billijke vertegenwoordiging van de Vlamingen in Brussel. Zo'n verdeling moedigt mensen aan om Nederlands te leren in Brussel en in het oude Waals-Brabant. De chronische conflicten over nachtvluchten rond Zaventem verdwijnen grotendeels, omdat ze onder de bevoegdheid van het Brabantse Gewest vallen.

De hypothetische 'voorbeeldfunctie' van een multicultureel België voor Europa volstaat niet om Belgiës voortbestaan te waarborgen. De opbouw van een meertalige democratie is een veeleisend, ontmoedigend project waartegen nationalistische stromingen zich heftig verzetten. Maar het gaat om een uiterst modern en democratisch project, dat de bevolking de kans geeft om haar eigen lot te bepalen, in relatieve onafhankelijkheid van het culturele en institutionele gewicht dat tradities in de schaal werpt. België is geen land zonder inhoud, zoals lofzangers van het Belg-gevoel ons land maar al te graag afschilderen. Maar België kan een collectief verhaal worden dat we samen opbouwen en bedenken. Zetten we de teller weer op nul?

Nu geef ik dit opiniestuk niet weer omdat ik het er eens met zou zijn, maar gewoon omdat ik, alle Vlaamse gekheid op een stokje, respect heb voor alle personen die buiten de lijntjes durven kleuren en "out of the box" durven denken. Het intellectuele debat in Wallonië beperkt zich tot het uitzuigen van de federale staat en het tegenhouden van elke Vlaamse eis tot verdere ontvoogding. Het debat in Vlaanderen is al even verschaald: daar wil men zo weinig mogelijk afdragen aan de federale staat en zo weinig mogelijk banden behouden met de Franstaligen. Deze tekst overbrugt de traditionele denkpatronen en komt af met iets fris en iets nieuw. Alleen al daarvoor verdient dit Franstalig trio van mij dus een pluim.

Mijn idee voor een nieuwe Belgische (of Vlaamse) staatsstructuur gaat veel verder dan de vijf voorgestelde gewesten van dit trio. Het gaat ook verder dan de oude ideeën van Charles-Ferdinand Nothomb over een provinciaal federalisme. Ik sta immers al enige tijd voor een confederaal model op basis van de (gerechtelijke) arrondissementen die alle provinciale en grootstedelijke bevoegdheden zouden uitoefenen, een beetje zoals de "London Assembly" in het Verenigd Koninkrijk, alsook het gros van de regionale en gemeenschappelijke bevoegdheden, met daaronder de lokale besturen en daarboven een bicameraal parlement waarbij de "Kamer" verkozen wordt via éénzetelkieskringen in een meerderheidsstelsel en waarbij de "Senaat" bestaat uit de gezanten van de arrondissementele gouverneurs, die op hun beurt rechtstreeks verkozen zijn. De nationale regering heeft géén wetgevende macht meer. De Senaat staat in voor internationale verdragen, de controle van de regering en de buitenlandse politiek. De Kamer voor de rest.

In een discussie kreeg ik recent deze vraag op mijn bord:

Waarom op zo'n kleine schaal, Vincent? Berust je argument op de maximale bevattelijkheid van een bestuursregio voor de burger op basis van een arrondissement? Wat doe je met efficiëntieoverwegingen (27 administraties) - schaalvoordelen en de invulling van het subsidiariteitsprincipe? Mij lijkt de indeling van het land in hoofdstedelijke stadstaten zoals hierboven (in het bewuste DS-opiniestuk) beschreven een goede middenweg qua bevattelijkheid en efficiëntie. Er vallen immers twee andere niveaus weg.

Dit alles met een federale staat ter coördinatie en arbitrering van belangen, die niet per se in de absurd geworden dualisering vlaming-franstalige op de meest idiote beleidsdomeinen moeten ontstaan. Stel je voor: coalities van de provincies Brabant, Henegouwen en Ant-burg om een meerderheid te behalen. Wat is de basis van je claim om net voor dat niveau te kiezen?

Waarop ik het volgende antwoordde:

1. Ik geloof dat West-Vlaanderen niets van doen heeft met Oost-Vlaanderen, Brussel niets met Leuven en/of Nijvel, Limburg niets met Antwerpen en ook Namen niets met Luxemburg. Ik heb bij het in vijf verdelen het gevoel dat men opnieuw in Berlijn is en Afrika verdeelt onder de mogendheden. Ik zie geen economische of culturele raakvlakken tussen de samengevoegde landsdelen.

2. Ik geloof sterk in een lokale verankering: iedereen weet dan wie hem geacht wordt te vertegenwoordigen én dit verkleint de kloof tussen burger en politiek enorm.

3. Ik verduidelijk even mijn model: confederale staatsstructuur (Kamer voor binnenlandse zaken die boven de lagere echelons afspelen, Senaat voor internationale zaken zoals het ratificeren van verdragen, Kamer met gewone meerderheid én enkelvoudige kieskringen, Senaat met unanimiteit en één vertegenwoordiger per arrondissemen), arrondissementeel bestuur (gouverneur met verregaande bevoegdheden, kleine wetgevende raad, gouverneur verkozen) en lokale besturen. De provincies en de gewestelijke/gemeenschappen worden opgedoekt.

4. Ik ben ook tegen de scheiding Vlaanderen-Wallonië en volg o.a. de thesis van professor Storme dat een federatie met twee nooit kan bestaan. Juist omdat elke keuze van de ene automatisch bij de andere overkomt als een keuze tegen hen. Dit is veel minder het geval met (con)federaties met meerdere onderdelen. Vaak wordt vier als werkbaar minimum beschouwd. 50 zoals in de VS is natuurlijk nog idealer.

5. Hoe kleiner het bestuur, hoe minder particratie omdat individuen dan effectief het verschil kunnen maken, tegen de consensuspolitiek van de partijen in. Het politiek activisme neemt toe, zowel aan de stemkant als aan de kandidaatkant, omdat men wel degelijk iets kan veranderen. Provinciale besturen hebben de particratie en het democratisch deficit al vergroot. Waarom dan in godsnaam nog hoger gaan door provincies samen te voegen?

6. Ik kies voor arrondissementen omdat er al hele structuren rond bestaan: gerechtshoven, centrumsteden, intercommunales, ... Op termijn ben ik zelfs voor een nog verdere verkleining van de bestuursniveau's, maar op de korte termijn zijn de arrondissementen, eerder dan samengevoegde provincies, de beste tussenoplossing.

7. Subsidiariteit is belangrijk voor de burgerparticipatie. Arrondissementen komen daaraan tegemoet, samengevoegde provincies verminderen die participatie juist (nog verder). Schaalvergroting is niet van toepassing omdat alles wat beter/goedkoper kan op nationaal niveau, ook daar zal worden toegepast. En niets weerhoudt de arrondissementsbesturen er van om samen hun diensten uit te besteden aan privé-partners en zo feitelijk aan economische schaalvergroting te doen, zonder het democratisch deficit te vergroten door politieke schaalvergroting.

Mijn voorstel is natuurlijk geen heilige koe en ik ben zeker bereid om erover te discussiëren, maar ik ben er wel van overtuigd dat een confederale staat met het zwaartepunt, zowel fiscaal als op vlak van bevoegdheden, op niveau van de arrondissementen het democratisch deficit zal verkleinen, de onderlinge concurrentie ("the race to the bottom" weet je wel...) zal vergroten, de actieve participatie van de burgers zal vergroten, al dan niet via arrondissementele referenda, en het behoud van deze confederale staatsstructuur ten overstaande van éénwereldregeringen mogelijk zal maken, eventueel met vetorecht voor elk arrondissement op vlak van internationale verdragen.

Ik ben niet bang van de burger en geloof dat zij beter geplaatst zijn om te beslissen wat goed voor hen is, dan de zogenaamde "volksvertegenwoordigers" van vandaag die in het parlement zetelen bij de gratie van de particratie en de gigantische kieskringen die lokale notabelen ondergeschikt maken aan BV's en het nepotisme van de partijtop. Om van het opvolgerssysteem nog maar te zwijgen. Of zoals "De Standaard" vlak na de vorming van Leterme I - en de stoelendans die daarmee gepaard ging in de assemblees - treffend kopte: "ziehier, het parlement waar u nooit voor koos."


Meer teksten van dit denkcollectief op www.gramsci.eu.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Censuur, inderdaad een veelkoppig monster (Hoegin)

Af en toe valt het nog eens voor dat ik bijna letterlijk uit de sofa rol van de stomme verbazing bij het lezen van een opiniestuk omdat het bol staat van de leugens en de interne tegenstellingen. Rik Pinxten en Björn Siffer zijn daar vandaag echter met glans in geslaagd met hun stukje «Censuur, een veelkoppig monster» in De Standaard, waarin ze alle mogelijke vormen van censuur en zelfcensuur hebben opgesomd zonder met ook maar één woord te reppen over hét censuurproject van de afgelopen decennia: het cordon sanitaire en alles wat daar bijhoort. Il faut le faire…

De twee heren, respectievelijk voorzitter en woordvoerder van de Humanistisch-Vrijzinnige Vereniging, schreven hun stukje naar aanleiding van de Nacht van de Censuur op 21 juni. Voor een goed begrip: Rik Pinxten houdt niet van multiculturalisme omdat het volgens hem niet ver genoeg gaat, en Björn Siffer is politiek secretaris voor de sp.a in Mechelen. Zou het er iets mee te maken hebben dat één van de grootste censuurschandalen in de Lage Landen in hun stukje volledig doodgezwegen werd?

De theoretische uitleg over censuur en zelfcensuur die de twee afleveren is op zich nochtans zo slecht nog niet, maar van zodra ze er voorbeelden bijhalen, steekt het lelijke censuurmonster alvast twee van zijn koppen op: het linkse en het Belgische. En van een leugentje hier en daar in de vorm van een verzwegen detail dat een heel ander licht op de zaken werpt zijn de auteurs ook niet vies. De grootste leugen van al is natuurlijk het ontbreken van een vermelding van het cordon sanitaire, maar het is lang de enige niet.

Zo is het toch merkwaardig dat Rik Pinxten en Björn Siffer in naam van de strijd tegen de censuur problemen schijnen te hebben met Theo van Gogh en Geert Wilders. Niet omdat de twee laatsten de censuur zouden willen invoeren, maar omdat zij de vrijheid van meningsuiting in de ogen van de eerste twee «misbruiken» om «ordinaire scheldtirades» af te leveren en «hun bekrompen wereldbeeld op te dringen aan de samenleving». Hun grootste zonde lijkt daarbij nog wel te zijn dat ze hiermee het progressieve wereldbeeld dat de samenleving opgedrongen werd door de mei '68-ers volledig aan diggelen slaan, wat dan als bewijs aangevoerd wordt om aan te tonen dat de Nederlandse samenleving vandaag de pedalen aan het verliezen is. Sommigen zouden eerder opperen dat de Nederlandse samenleving vandaag eindelijk de pedalen weer aan het terugvinden is na de progressieve ravage die aangericht werd, maar nu ben ik natuurlijk bekrompen. Maar je moet het toch maar kunnen en durven: iemand die met zijn leven heeft moeten boeten voor zijn mening nog eens door de mangel halen precies omwille van zijn mening naar aanleiding van een Nacht van de Censuur.

Spoelen we verder in het opiniestuk naar de volgende paragraaf, waar de twee het hebben over de Washington Consensus, uiteraard in de tweede betekenis. Dat iedereen die van ver of dichtbij kritiek levert op die Washington Consensus in de Europese media op handen gedragen wordt ontgaat hen blijkbaar volledig – alleen de splinter in de Amerikaanse media hebben zij opgemerkt. Alleen is er dat kleine detail: critici van de Washington Consensus komen in de Amerikaanse media natuurlijk wél aan de bak, maar wanneer was ook al weer de laatste keer dat een voorstander van de Washington Consensus in de Europese media op een serieuze en eerlijke wijze zijn zeg mocht komen doen?

En dan is er natuurlijk de onvermijdelijke Noam Chomsky, zonder wiens vermelding geen enkel artikel over censuur bij de linkse kerk volledig kan zijn. De man heeft natuurlijk knap werk afgeleverd in de taalkunde, maar politiek wordt de man helemaal niet gemarginaliseerd, zoals Rik Pinxten en Björn Siffer beweren: als libertarische socialist en anarchist ís hij gewoonweg uiterst marginaal. En puur objectief bekeken zou de man er trouwens alleen maar zijn voordeel bij doen mocht hij eens een paar weken in een psychiatrische instelling mogen verblijven om misschien een beetje van zijn paranoia genezen te raken. Dat betekent niet dat ik ervoor pleit dat de man de mond gesnoerd zou worden, integendeel zelfs, maar men moet ook niet proberen marginale figuren voor te stellen als de onderdrukten van een nationale, god betere het, kapitalistische samenzwering. Het is trouwens de ultieme frustratie van links dat Noam Chomsky voorlopig nog niet tot zwijgen gedwongen werd, en meer zelfs, door de baarlijke duivel George W. Bush en zijn neo-conservatieve akolieten nog geen strobreed in de weg is gelegd om zijn ding te doen. Stel je voor wat voor een collectief intellectueel orgasme het bij links zou uitlokken moest de man morgen één enkele dag ondergaan wat een Geert Wilders of Ayaan Hirsi Ali élke dag moeten uitstaan!

Helemaal kolderiek wordt het in de laatste paragraaf, waar het gaat over de euthanasie van Hugo Claus. Ik citeer: «De kardinaal mag spreken, Hugo Claus mag euthanasie plegen, maar mag het niet zeggen. Tegen dergelijke “new born kneuterigheid” verzetten wij ons.» Voor zover mij bekend wil de Humanistisch-Vrijzinnige Vereniging niet weten van een leven na de dood, maar op één of andere manier zouden Rik Pinxten en Björn Siffer blijkbaar wel willen dat Hugo Claus zelfs nà zijn euthanasie nog zou kunnen spreken? Alle gekheid op een stokje: mocht de kardinaal dan werkelijk spreken? Voor één keer zei hij eens iets in zijn preek dat niet de indruk wekte dat hij in zijn eigen kerk op zijn eigen preekstoel het katholieke standpunt niet zou durven verdedigen, want zijn gewone stijl is die van katholiek-ma non troppo om in de media toch maar niet in een slecht daglicht gesteld te worden. Met als voorspelbaar gevolg dat hij de dag erop al bakken kritiek over zich heen kreeg.

Want ja, stel je dat even voor zeg, een katholieke kardinaal die in een katholieke kerk een katholiek standpunt verdedigt – niet moeilijk dat heel links Vlaanderen storm liep om de kardinaal collectief te veroordelen. En nog steeds storm blijft lopen. In een ander land zou een katholieke bisschop die naam waardig het katholieke standpunt echter ook buiten de kerk durven uitdragen, maar als katholiek in Noorwegen word ik op dat vlak misschien wat iets te veel verwend. Zolang Godfried Danneels in het bisschoppelijke paleis in Mechelen blijft resideren is de kans echter eerder klein te noemen dat we vanuit die hoek een klaar en duidelijke katholieke stem zouden te horen krijgen in Vlaanderen. Wat daarna zal volgen weten we natuurlijk nog niet, maar als er al een krachtiger figuur zijn intrede zou doen in Mechelen, is het nog maar de vraag of hij ook in de Vlaamse media aan bod zou mogen komen zonder het daarop volgende obligate nummertje over… inderdaad… kneuterigheid. Wie was het ook al weer die volgens de Humanistisch-Vrijzinnige Vereniging niet mocht spreken?

Read more...

Wedervaren mét een cabinetard

Naar aanleiding van het nieuwste werk van Rudy Aernoudt "Wedervaren van een cabinetard" (Roularta Books) las ik vandaag in "De Morgen" een open brief van vijf vrienden van mij, die allemaal in hun carrière voor Aernoudt gewerkt hebben én actief zijn geweest binnen het LVSV in Leuven. Drie van hen waren ooit zelfs voorzitter van het Leuvense Liberaal Vlaams Studentenverbond. Zij hebben hun bedenkingen bij het laatste boek van Aernoudt en ventileren die ook in de bewuste open brief.

Geachte Heer Aernoudt. Beste Rudy.

Als jouw voormalige medewerkers op verschillende kabinetten hebben we met meer dan gemiddelde belangstelling de jongste episode in je mediasaga gevolgd en je boek gelezen.

We hebben zo ons idee over het beeld dat je van het kabinetsleven schetst. Het is er ons niet om te doen om eventuele problemen te minimaliseren, wel integendeel. Evenmin willen we diegenen die je met naam en toenaam de grond in boort verdedigen. Als zij dat willen, kunnen ze dat zelf wel. Reageren op al je anekdotes, die slechts occasioneel het niveau van vuilspuiterij overstijgen, is zinloos. Winston Churchill zei ooit: "History will be kind to me, for I intend to write it myself." Het is tijd dat er weerwerk komt tegen je eenzijdige geschiedschrijving. Vooral dat je jezelf als de grote uitzondering afschildert in die zogezegd amorele kabinetsomgeving, dat willen wij met klem betwisten. Maagdelijk wit staat je absoluut niet. Als onkreukbaar kennen we je evenmin. Je karikaturale en populistische relaas, op het kwaadwillige af.

Ach Rudy, we zijn het stilaan gewend. Als je zegt dat het kabinetsstatuut de beloning is voor bewezen diensten, dat wij ethiekloze slaven zijn van het partijbelang, wachtend op de dag dat we langs de kassa mogen passeren: dan weet je dat je de meeste van je ex-medewerkers, die zich voor jou en je minister het vuur uit de sloffen gelopen hebben, onterecht blameert. Het kabinetsleven is een harde job waar enthousiasme, competentie en doorzettingsvermogen de hoofdrol spelen. De halve waarheden en hele leugens die je op dit karikaturale discours ent. Ach Rudy, we worden ze ondertussen gewoon. Al blijven ze ons verbazen. Dat er op kabinetten op vrijdagmiddag "meestal geen kat te bespeuren valt", is lachwekkend, en dat weet je maar al te goed. Dat dit er bij het brede publiek als zoete koek ingaat, dat weet je natuurlijk evenzeer.

Je selectieve geheugen, je gebruik van bronnen al naargelang het je uitkomt. Ach Rudy, dat hoort bij het spel dat je zo verfoeit, niet? Waar we na al die tijd evenwel nog niet aan gewend zijn is de manier waarop je afrekent met mensen en medewerkers. En wat ons echt stoort, Rudy, is dat je jezelf het imago van maagdelijke witte ridder aanmeet, als was je de enige ethische persoon in een wereld van zogenaamde normvervaging en "politieke foefelarij". Onze ervaring, en met ons vele anderen, is wel even anders. Want smeuïge verhalen over jou, we hebben er tientallen. Niet van horen zeggen, maar als bevoorrechte getuige. We willen echter niet tot dat niveau afzakken. Geïnteresseerden verwijzen we door naar het officiële rapport van de Interne Audit van de Vlaamse overheid.


Nee, laat ons hier volstaan een en ander in zijn context te plaatsen door je twee vragen te stellen. Hoe komt het toch dat een zelfverklaard principieel persoon, die per ongeluk in het blijkbaar zo amorele kabinetsleven terechtkomt, het toch zo lang volhoudt? Wij hebben allemaal onze frustraties over de gang van sommige zaken. Waar bestaan die trouwens niet? Maar was de omgeving die jij beschrijft werkelijk zo onethisch geweest, wij zouden veel vroeger onze conclusies hebben getrokken. In dat geval hadden wij ons zeker niet laten benoemen in de administratie. En verklaar ons het volgende: als minister Moerman zo'n onmogelijk mens was met wie geen medewerker het lang volhoudt, hoe komt het dan dat quasi alle 'ontevreden' vertrekkers werkten op jouw deel van het kabinet? En nagenoeg geen op het kabinet Algemeen Beleid, dat door een andere kabinetschef werd geleid. Zeker, Fientje was op zijn minst een veeleisende werkgever. Maar hoe komt het toch dat blijkens de cijfers bijna uitsluitend jouw medewerkers daar last van hadden?

Ach Rudy, geloof ons, we hopen dat je boek bijdraagt tot een efficiëntere overheid. We denken echter dat de manier waarop je het hebt aangepakt daar niet veel zal aan bijdragen. Weet, beste Rudy, we zien je niet als "een held of als een verrader", zoals je vraagt in je boek. Maar als "iemand die bepaalde ethische grenzen niet kan overschrijden"? Neen, dat al helemaal niet.


Deze vrije tribune werd geschreven door Axel Delvoie, Joost Germis, Wouter Van Gulck, Frank Beckx en Wouter Blomme. De auteurs zijn allemaal huidige of gewezen cabinetards. Zij tekenen in eigen naam.

Meer teksten van Rudy Aernoudt op www.aernoudt.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Ik ben zionist MAAR ik wil Siegfried Verbeke vrij

Kortrijkenaar Siegfried Verbeke en Fransman Vincent Reynouard werden donderdag veroordeeld tot één jaar effectieve opsluiting en tot (elk) 24.789 euro boete wegens het verspreiden van negationistische (d.w.z. holocaust-ontkennende) en revisionistische (d.w.z. holocaust-minimaliserende) brochures. Verbeke zat eerder al in de gevangenis in België en in Duitsland voor gelijkaarige feiten.

Persoonlijk betwijfel ik of die Verbeke ze wel alle vijf op een rij heeft - ik noem dergelijke sujetten graag "crackpots" - maar dat doet eigenlijk niet terzake. Dat mensen veroordeeld worden en opgesloten worden omwille van het uiten van hun mening (hoe gek of geschift die mening ook is), is een grote schande. Aan de basis van de strafbaarstelling van negationisme en revisionisme ligt de veronderstelling dat als we ontkenners en minimaliseerders hun mening zomaar vrij laten verkondigen, dit het risico op een nieuwe holocaust vergroot. Wat een pessimistische veronderstelling, wat een misprijzen voor het kritisch denkvermogen van de mens, wat een wantrouwen in de kracht van het tegensprekelijk debat en van de waarheid, wat een benepen angst voor geschifte samenzweringstheorieën, wat een buitenmaatse overschatting van de overredingskracht van de halfgare aanhangers van die samenzweringstheorieën.

Voor zover ik weet riep Verbeke niet op tot geweld, noch riep hij op tot een herhaling van de holocaust. Dat vermoed ik althans; ik kan het niet zelf nagaan, want zijn geschriften zijn verboden. Precies door dat verbod oefenen dergelijke geschriften een mythische aantrekkingskracht uit op labiele personen. "We mogen het niet weten, dus het zal wel iets héél bijzonders zijn!", is dan al gauw de (onterechte) conclusie.

Blogger Raf Pauwels haalt naar aanleiding van deze zaak de woorden van Noam Chomsky aan die ik hier graag vertaal:

Voor wie iets geleerd heeft uit de achttiende eeuw (van, bijvoorbeeld, Voltaire) is het evident en staat het buiten kijf dat de verdediging van het recht op vrije meningsuiting niet beperkt blijft tot ideeën die men bijtreedt, maar dat het precies voor de ideeën is die men het meest beledigend acht, dat dit recht het krachtigst verdedigd moeten worden.

Ja, ik ben een medestander van Israël en daar ben ik fier op. Ja, ik beschouw de holocaust als de vreselijkste misdaad van de twintigste eeuw. Maar ook: ja, ik vind het een schande dat Siegfried Verbeke wordt opgesloten voor het verkondigen van zijn mening, hoezeer ik het ook oneens ben met zijn mening, hoezeer ik zijn mening ook verwerpelijk vind. En voor alle duidelijkheid: als iemand in de commentaren bij dit artikel een link plaatst naar de website van Siegfried Verbeke of naar andere negationistische websites, dan zal ik die commentaren verwijderen. Het recht op vrije meningsuiting is namelijk iets heel anders dan de plicht om andermans vuiligheid verder te verspreiden.

Read more...

Groot-Brittannië bindt in: het Verdrag van Lissabon wordt dan toch nog niet definitief geratificeerd

Vandaag las ik op de website van "De Telegraaf" een nieuwsbericht uit het Verenigd Koninkrijk, waar het Britse gerecht de regering gesommeerd heeft om met de definitieve ratificatie van het Verdrag van Lissabon te wachten tot na het definitieve vonnis in de referendumzaak. De Britse zakenman Stuart Wheeler had immers enkele maanden geleden een rechtszaak tegen de Britse overheid ingespannen op grond van oude wetten die de overdracht van soevereiniteit zonder volksraadpleging zouden verbieden. Mede-IFF'er Pieter Cleppe bracht mij vandaag via e-mail ook een soortgelijk persbericht van het persagentschap Belga onder de aandacht.

"Britten schorten ratificatie EU-verdrag op"
(De Telegraaf, vrijdag 20 juni 2008, 15:09)

Groot-Brittannië zal het nieuwe EU-verdrag niet definitief ratificeren zolang een Britse rechter geen uitspraak heeft gedaan in een zaak hiertegen. De Britse premier Gordon Brown heeft dat vrijdag gezegd in de marge van een EU-top in Brussel.

Een rechter van het Britse hooggerechtshof had vrijdag geoordeeld dat de Britse regering moet wachten. Hij wil eerst vonnis wijzen in een proces waarin zakenman Stuart Wheeler een referendum heeft geëist over het EU-verdrag. Het Britse parlement had het verdrag juist deze week goedgekeurd. De regering moet nog enkele formaliteiten verrichten voor het definitief is.

Het verdrag, dat de EU meer bevoegdheden geeft, wordt pas van kracht als alle 27 EU-landen het hebben geratificeerd. Dat kan nog even duren; de Ierse bevolking heeft het verdrag vorige week afgewezen in een referendum. De Ierse regering heeft nu bedenktijd gevraagd over verdere stappen.

"Miljonair wil ook Brits referendum over EU-verdrag"
(Belga, vrijdag 20 juni 2008, 16u09)

Een rechter van het Britse hooggerechtshof heeft de Britse regering verzocht de ratificatie van het Europese verdrag van Lissabon te vertragen. Het Hof buigt zich momenteel over een klacht van een Britse miljonair die een referendum wil afdwingen over het verdrag. Premier Gordon Brown bevestigde inmiddels vanop de Europese top in Brussel dat de ratificatie in afwachting van de uitspraak van het Hof "niet definitief" is.

Stuart Wheeler

Het Britse hooggerechtshof buigt zich momenteel over een klacht van de 73-jarige Stuart Wheeler, een zakenman die dicht bij de conservatieve partij aanleunt. Hij betwist de beslissing van Brown om het nieuwe Europese verdrag door het parlement te laten bekrachtigen, en niet door de Britse kiezers via een referendum.

Queen tekende al

Intussen ging het Britse parlement echter door met de ratificatie en gisteren zette koningin Elisabeth II haar handtekening onder de ratificatiewet. De ratificatieprocedure wordt echter pas definitief wanneer de Britten de documenten overmaken aan de Europese Economische Gemeenschap in Rome.

Zeer verbaasd

De Britse rechter toonde zich "zeer verbaasd" over het feit dat de Britse regering geen rekening hield met de klacht van Wheeler en de procedure voortzette. Het Hof wil volgende week zijn standpunt bekendmaken. De Britse regering wordt intussen aangespoord om "vrijwillig alle verdere stappen op te schorten".

Let a.u.b. ook op de weinig subtiele verschillen in de berichtgeving. Terwijl de Nederlandse krant steriel en objectief bericht over de gang van zaken in het Verenigd Koninkrijk, vermeldt het Belgische persagentschap allerlei redenen om het vonnis af te kunnen doen als "eigenaardig" en de verzoeker als een conservatieve excentriekeling.

En kan iemand mij eens zeggen wat de toegevoegde waarde is van de continue vermelding dat Stuart Wheeler een "miljonair" is? En waarom zit er één volledig uur tussen de berichten van De Telegraaf en Belga? Of kent één van beide misschien het tijdsverschil niet?

Read more...

George W. Bush op afscheidstournee in Europa (Vincent De Roeck)

In november 2008 zijn er in de Verenigde States opnieuw presidentsverkiezingen, en dat heeft de wereld andermaal geweten. De kandidatuur van Barack Obama kwam in het Nederlandse journaal zelfs voor de ratificering van het Verdrag van Lissabon, en ook de Vlaamse media lopen storm voor de verkiezingen in de VS. Ron Paul kennen ze niet, van Bob Barr hebben ze nog nooit gehoord, en John McCain is amper een vage bekende, maar de Obama's en Clintons van deze tijd genieten ongeziene aandacht in de Europese pers. Voor de Europese opinie is het dan ook zéér duidelijk: in november kunnen de schietgrage oorlogstokende Republikeinen eindelijk uit het Witte Huis gezet worden en kunnen de meer op Europa en "humanisme" geënte Democraten het Amerikaanse imago in de wereld gaan herstellen. Acht jaar George W. Bush heeft in de ogen van egalitair links niets goed voortgebracht, niet in de Verenigde Staten zelf, en al zeker niet op de internationale scène. Oorlogen op alle werelddelen en het schofferen van eeuwenoude bondgenoten, dat is volgens ons de erfenis van Bush. Maar is deze zwartwitvoorstelling alles? En is ze überhaupt wel waar?

George W. Bush is al enkele dagen op rondreis in Europa om er afscheid te nemen van de leiders die hij doorheen de jaren heeft leren kennen. Het was frappant te zien hoe sympathiek al deze Europese staatshoofden en regeringsleiders met de Amerikaanse president, nochtans door hen in het verleden vaak tot "satan" gebombardeerd, omgingen. Het was opvallend én intriest tegelijkertijd. Vanop afstand massa's kritiek geven op andermans beleid, dat kunnen ze wel in Europa, maar consequent daarin zijn, is een ander verhaal. Liever poseren ze met Bush op de foto, dan dat ze hem in het gezicht durven zeggen wat ze in de eigen nationale pers allemaal rondbazuinen en rondspuien over de oliedomme Texaanse cowboy. Gisteren wijdde ook "The Washington Times" een editoriaal aan de Europese tournee van George W. Bush. Ok, The Washington Times is niet meteen de meest Bushkritische of pro-Democratische krant van de Amerikaanse hoofdstad, maar toch: als men de stellingen van openlijke anti-Bushkranten zoals De Morgen, Le Monde of The New York Times voor werkelijkheid mag aannemen, zie ik niet in waarom we niet hetzelfde mogen doen met hun ideologische tegenhanger The Washington Times.

President Bush's farewell trip to Europe offered an opportunity to mark the recent rapprochement in trans-Atlantic relations - Americans and Europeans are once again working in greater harmony toward common objectives. (...) Mr. Bush sought primarily to garner greater support for his policies in Iran, Iraq and Afghanistan. He succeeded in cajoling European leaders closer to accepting his viewpoint.

Mr. Bush's trip was notable for it was evident that the virulent anti-American sentiment which was palatable during his first term, has waned. Three of Europe's major powers - Italy, France and Germany - currently have center-right governments. Previous leaders such as France's Jacques Chirac and Germany's Gerhard Schroeder have been replaced by those who are more pro-American. In most capitals Mr. Bush visited, there was either an absence or paltry presence of protesters. This was in sharp contrast to the large anti-American rallies which marked Mr. Bush's previous visits. (...)

Indeed, the president remains unpopular among the European public. Many Europeans still resent him for the invasion of Iraq and disagree with his invocation to expand Europe's security role in Afghanistan and in the Middle East.

George W. Bush werd in 2000 verkozen (of is "aangeduid door het Hooggerechtshof" misschien een beter woord?) op basis van een sterk conservatief programma, maar werd het slachtoffer van de omstandigheden. In 2000 stond Bush voor een laissez-faire economisch binnenlands beleid en een onuitgesproken non-interventionisme, twee elementen die na acht jaar eindelijk terug komaf maakten met het beleid van Bill Clinton dat door "big government" en "world policing" gekenmerkt werd. Bush werd echter een speelbal van zijn eigen noodlot. Tot 2001 was hij een grijze muis, een Jimmy Carter als het ware, maar dan zonder diens noodlottige politieke beslissingen.


Maar op 11 september 2001 kwam daar verandering in: de grijze muis werd een trotse zelfzekere leeuw. Het Amerikaanse volk eiste een krachtdadige aanpak en Bush ging op hun vraag in. Met een meesterlijke speech, misschien wel nog steeds de meest geslaagde redevoering van de 21ste eeuw, bood hij het Amerikaanse volk een schouder om op te huilen en een vuist om de terroristen te straffen. Uit het boek "Bush at War" van Bob Woodward uit 2002 leren we dat Bush niet voorbereid was op een oorlog, maar zich tot de Afghanistancampagne liet verleiden door zijn adviseurs. Afghanistan was een succes. 89% van de Amerikanen vonden Bush op dat moment een geschikte president, een absoluut record volgens de Gallup-organisatie die regelmatig zulke peilingen houdt.



Tijdens en na de strijd in Afghanistan besefte George W. Bush plots zijn plaats in de geschiedenis. Hij waande zich op een goddelijke missie en besloot om rechtsomkeer te maken. Hij verliet zijn initiële beloften, zette nog meer Amerikaanse soldaten in het buitenland in, verhoogde de defensieuitgaven verder en liet zijn laissez-faire beleid inzake economie achterwege. Buiten enkele forse belastingverminderingen voor de rijkere bevolkingslagen en fusies van mekaar beconcurrerende overheidsdiensten, ontpopte George W. Bush zich als waardige opvolger van Clintons verspilzuchtige administratie. De resultaten daarvan bleven niet uit: de economie sputterde, de groei vertraagde, de recessie lag voor de deur, de ene "burst" werd met de volgende "bubble" geneutraliseerd tot in 2007 de zeepbel uiteindelijk definitief barstte met het uiteenspatten van de "housing bubble" en de daaropvolgende "credit crunch".

Op buitenlands vlak liet hij zich inpakken door neo-conservatieve denkers zoals Paul Wolfowitz en Richard Perle, en maakte hij het "Project for the New American Century" tot het zijne, tot de invulling van zijn goddellijke missie. In 2001 was het PNAC het enige kant-en-klare antwoord op de terreurdreiging. De keuze van Bush voor de PNAC-werkwijze heeft dan ook meer van doen met de toenmalige schaarste binnen het Amerikaanse politiek-intellectuele debat, dan met de havikwensen van George W. Bush of diens architect Karl Rove, laat staan van vice-president Dick Cheney, die zich in wezen nooit in de politiek geïnteresseerd heeft en dat ook voortdurend laat blijken, getuige zijn beslissing om in november niet mee te dingen voor het presidentsschap.



De afgelopen weken zijn er mij twee speeches van George W. Bush bijgebleven, die als geen ander zijn échte overtuiging wisten te capteren: zijn redevoering voor de Knesset naar aanleiding van de 60ste verjaardag van Israël en zijn pleidooi voor een hernieuwd transatlantisme op een bijeenkomst van de OESO in Parijs. Het onderwerp en de inhoud van de tweede speech spreken voor zich natuurlijk, maar de toespraak voor de Knesset verdient hier zeker wel een uitgebreide citering.

My country's admiration for Israel does not end there. When Americans look at Israel, we see a pioneer spirit that worked an agricultural miracle and now leads a high-tech revolution. We see world-class universities and a global leader in business and innovation and the arts. We see a resource more valuable than oil or gold: the talent and determination of a free people who refuse to let any obstacle stand in the way of their destiny. (…) We believe in the matchless value of every man, woman, and child. So we insist that the people of Israel have the right to a decent, normal, and peaceful life, just like the citizens of every other nation. We believe that democracy is the only way to ensure human rights. (…) We believe that religious liberty is fundamental to a civilized society. (…) We believe that free people should strive and sacrifice for peace. (…) We believe that targeting innocent lives to achieve political objectives is always and everywhere wrong. So we stand together against terror and extremism, and we will never let down our guard or lose our resolve. (…)

The fight against terror and extremism is the defining challenge of our time. It is more than a clash of arms. It is a clash of visions, a great ideological struggle. On the one side are those who defend the ideals of justice and dignity with the power of reason and truth. On the other side are those who pursue a narrow vision of cruelty and control by committing murder, inciting fear, and spreading lies. (…) Some seem to believe that we should negotiate with the terrorists and radicals, as if some ingenious argument will persuade them they have been wrong all along. We have heard this foolish delusion before. As Nazi tanks crossed into Poland in 1939, an American senator declared: "Lord, if I could only have talked to Hitler, all this might have been avoided." We have an obligation to call this what it is - the false comfort of appeasement, which has been repeatedly discredited by history. (…)

We must confront the moral relativism that views all forms of government as equally acceptable and thereby consigns whole societies to slavery. Above all, we must have faith in our values and ourselves and confidently pursue the expansion of liberty as the path to a peaceful future. (…) This is a bold vision, and some will say it can never be achieved. But think about what we have witnessed in our own time. When Europe was destroying itself through total war and genocide, it was difficult to envision a continent that six decades later would be free and at peace. When Japanese pilots were flying suicide missions into American battleships, it seemed impossible that six decades later Japan would be a democracy, a lynchpin of security in Asia, and one of America's closest friends. And when waves of refugees arrived here in the desert with nothing, surrounded by hostile armies, it was almost unimaginable that Israel would grow into one of the freest and most successful nations on the earth. (…)

And this is possible, for as long as a new generation of leaders has the courage to defeat the enemies of freedom, to make the hard choices necessary for peace, and stand firm on the solid rock of universal values.

George W. Bush was geen havik van geboorte, en ook zijn beleid als gouverneur van Texas leek in geen enkel opzicht op zijn presidentsschap. Bush bleek uiteindelijk geen groots president, daar niet van, maar hij heeft eigenlijk daar ook nooit de kans toe gekregen. Ik stel me vaak de vraag hoe de wereld er vandaag had kunnen uitzien, hadden moslimfanatici in 2001 geen aanslag op de Verenigde Staten gepleegd. Hoe welvarend had Amerika kunnen zijn na acht jaar non-interventionisme en binnenlandse laissez-faire? Hoe pro-Amerikaans had Europa kunnen zijn, moest het niet geshockeerd zijn door unilaterale Amerikaanse militaire operaties? En hoe vrij had het westen vandaag kunnen zijn zonder anti-terreurwetten en islamdreiging? We zullen het nooit weten, en dat alleen is een schande voor de mensheid. Het presidentsschap van Bush was niet intrinsiek slecht door onkunde of onmacht, maar door juiste intenties op het verkeerde moment, en verkeerde intenties die plots juist bleken, althans op de korte termijn.

In juni 2007 gaf "Newsweek" aan dat Bush met een "approval rating" van amper 26% de minst populaire zittende president ooit was. In dezelfde maand pakte "The Wall Street Journal" uit met een eigen onderzoek waarbij slechts 19% van de Amerikanen nog in Bush geloofden. In april 2008 gaf de "George Mason University" een rondvraag onder historici vrij: 98,2% van hen vonden het Bush-presidentsschap een mislukking en 61% vond Bush de slechtste president in de naoorlogse geschiedenis van de VS. Nu wil ik dit even nuanceren: GMU staat bekend als "liberaal" bolwerk in de Anglo-Saksische traditie van het woord en ook het libertarisme staat sterk binnen GMU, dat o.a. het "Institute for Humane Studies" huisvest, twee ideologieën die voor totaal verschillende redenen maar weinig affiniteit hebben met het neo-conservatisme van Bush.

Ironisch genoeg heeft George W. Bush net hetzelfde beleid gevoerd als John McCain gedaan zou hebben moest hij in 2000 gewonnen hebben. McCain staat voor het Bush-beleid, meer zelfs dan Bush zelf. Misschien is het dan ook daarom dat aanzienlijk wat Tories en liberaal-conservatieven in Europa niet achter McCain staan, en dat gevierde politici als Daniel Hannan stiekem hopen dat McCain geen president wordt. Volgens Hannan is deze verkiezing voor de Republikeinen "er één om te verliezen" omdat noch onder Barack Obama's presidentsschap, noch onder dat van John McCain het échte Republikeins conservatisme van Barry Goldwater, Rush Limbaugh, William Buckley of Ronald Reagan zal zegevieren.

Maar zelfs met Bush nog steeds aan het roer van de grootste échte democratie in de wereld gaat het beter met de atlantische relaties. De grootste anti-Amerikanen zijn niet langer aan de macht in Europa en door de economische malaise wint ook het Amerikaanse kapitalisme terug terrein in Europa. De vrije markt heeft zwaar afgezien de laatste jaren, maar komt terug opzetten. Gelukkig maar. Europa heeft begrepen dat terrorisme niet enkel een Amerikaans probleem is, en dat Europa en Amerika meer vijanden gemeenschappelijk hebben dan men in het verleden wou toegeven. Ook inzake mensenrechten en de nucleaire dreiging trekken Europa en Amerika terug aan hetzelfde zeel, en bekennen ze de sterktes van de andere en de zwaktes van de eigen politiek: de leegte van de Europese diplomatie en de kortetermijnvisie van militair Amerika. Op de tournee van Bush door Europa kreeg hij ook steun en kon hij nieuwe engagementen loskrijgen van de Europese leiders: de NAVO zal meer aanvallend werken in Afghanistan, Iran zal meer tegenkanting krijgen van Europa, en de heropbouw van Irak en Afghanistan zal mee door Europese landen worden vormgegeven.

Europa en Amerika hebben eindelijk beseft dat ze probleemloos de eigen belangen kunnen veiligstellen én tegelijkertijd de andere van dienst zijn waar nodig. George W. Bush laat een sterkere transatlantische alliantie achter dan hij in 2000 erfde of doorheen de jaren nadien gekend heeft. En dat is, zoals ook het editoriaal van The Washington Times besluit, niet meteen een abominabele nalatenschap van een president, die onterecht afgedaan wordt als dom, onvoorzichtig en incompetent.

Voor mij waren de acht jaren onder George W. Bush niet beter of slechter dan die onder Bill Clinton, alleen had ik er in 2000 zoveel meer van verwacht. Voor mij is het Bush-tijdperk er vooral één van de gemiste kans, de gemiste kans op economisch liberalisme, wereldstabiliteit en een ongeziene samenwerking tussen Europa en Amerika als bakermat van de vrijheid én de welvaart. En alleen om ons die kans ontzegd te hebben, verdient elke islamfundamentalist in feite onvoorwaardelijk de strop. L’shana haba’ah b’Yerusalayim! Volgend jaar in Jeruzalem.


Meer speeches van George W. Bush op www.whitehouse.gov.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...