Socialisten 20 jaar onafgebroken aan de macht

Op 9 mei 1988 traden SP en PS toe tot de regering Martens VIII, nadat ze zes en een half jaar lang in de oppositie hadden doorgebracht. De liberalen zouden vanaf die negende mei 1988 meer dan 11 jaar in de oppositie vertoeven.

Vandaag kan het Belgische socialisme dus 20 jaar onafgebroken federale regeringsdeelname vieren. Dat de SP.A sinds 21 december vorig jaar federaal in de oppositie vertoeft, mag de pret niet drukken, want de Franstalige zusterpartij PS is er wel bij.

Zelf zal ik deze verjaardag van twintig jaar socialistische beleidsklemtonen niet vieren, maar eerder betreuren. Socialisme blijft voor mij een stroming die afgunst cultiveert en kanaliseert, die de staat gebruikt als middel voor gelijkmaking in plaats van voor gelijke behandeling, die het individu ondergeschikt maakt aan de collectiviteit, die vooruitgang afremt opdat iedereen toch maar zou kunnen volgen. Die op zich nefaste ideologische basis durven ze wel eens milderen, omwille van de machtsdeelname of uit goedmenend pragmatisme .

Met een zekere heimwee denk ik terug aan de tijd van Martens-Gol, de laatste regeerperiode zonder socialisten. De tijd van het volkskapitalisme van de wet Monory-De Clercq, de economische herstelwetten die er met volmachten werden doorgejaagd, de export die bloeide door de devaluatie van de frank, de principiële beslissing om het staatsmonopolie op radio- en tv-omroep op te heffen, de budgettaire orthodoxie van "da joenk" Verhofstadt. Niet alles was toen echter koek en ei: de staatsschuld groeide verder aan, maar dat was eerder het gevolg van de sterk stijgende intrestvoeten op de schulden van vorige regeringen met socialisten.