In memoriam Charlton Heston, 1923-2008
(Vincent De Roeck)
Eén van Amerika’s grootste sterren van alle tijden is niet meer. De Amerikaanse Hollywoodvedette Charlton Heston overleed op 5 april 2008 in zijn woonst in Beverly Hills als gevolg van zijn aanslepende gezondheidsproblemen. Zijn vrouw Lydia was bij hem toen hij zijn laatste ademtocht uitblies. Hij laat de wereld twee dochters, 113 films en zeven boeken na. Charlton Heston heeft in zijn leven vele waters doorzwommen en vele mensen weten te bereiken. Na een decennialange carrière als fotomodel, theatermaker, filmacteur, vakbondsman en politiek activist ruilde hij twee weken geleden het tijdelijke voor het eeuwige in. De persoon Charlton Heston mag dan al wel gestorven zijn, de waarden waarvoor hij stond en de projecten die hij doorheen de jaren wist bol te werken zullen de tand des tijds wel doorstaan, als postuum eerbetoon aan Ben Hur. Charlton Heston is 84 jaar oud geworden.
Terugblik op Charlton Heston
Mij zullen echter niet zozeer zijn films of boeken, of zijn zieke jaren in de herfst van zijn leven bijblijven, dan wel zijn politieke realisaties. Longontsteking of niet, Alzheimer of niet, prostaatkanker of niet, heupcomplicaties of niet, Charlton Heston gaf zich niet gemakkelijk gewonnen in het leven, en dat manifesteerde zich ook in de manier waarop hij aan politiek deed. Als succesvol acteur in het linkse bastion van Hollywood brandde hij ook op niet-filmisch vlak van ambitie. Een partijkaart van de Democraten paste bij de politieke ambities van Heston in die tijd.
En dat legde hem alvast geen windeieren, want na actief geweest te zijn binnen de campagneteams van Adlai Stevenson (1956) en John Fitzgerald Kennedy (1960), en na deelgenomen te hebben aan quasi elke burgerrechtenmars van betekenis in de eerste helft van de jaren 1960, werd Heston in 1965 moeiteloos verkozen tot voorzitter van de acteursvakbond in Hollywood, een functie die hij zes jaar lang zou bekleden en het pad zou effenen voor zijn latere stappen in de politiek, net zoals Ronald Reagan het hem vijf jaar vroeger trouwens voorgedaan had.
De dode lichamen van Martin Luther King Jr. en Robert Kennedy waren nog niet koud, of Charlton Heston wisselde zijn Democratische partijkaart in voor een Republikeinse. In 1972 verdedigde hij de presidentsaspiraties van Richard Nixon en in 1980 streed hij aan de zijde van Ronald Reagan en George H. W. Bush tegen de herverkiezing van Jimmy Carter, opnieuw met succes. Ondertussen bleef Heston evenwel acteren en leverde hij nog menig filmpareltje af. Voor hem was en bleef de politiek in de eerste plaats een hobby. Dat zou ook nog in de rest van zijn leven zo blijven.
Na Hestons ruk naar rechts werd hij de spreekbuis van conservatief Amerika met zijn onverbloemde standpunten tegen positieve discriminatie, tegen abortus en euthanasie, tegen de beperkingen van het vrije wapenbezit, tegen de oorlogen in Vietnam en Irak, tegen obsceniteit in de media en tegen de politieke correctheid. “De politieke correctheid is gewoon een tirannie met manieren”, aldus Heston.
Op de barricaden van de vrijheid
Maar uiteindelijk was het zijn zichtbaar voorzitterschap van de “National Rifle Association”, de grootste wapenrechtenlobby in de wereld, tussen 1998 en 2003 dat de politicus in Charlton Heston naar het voorplan bracht, een taak die hij op meesterlijke wijze wist te vervullen, alle pogingen om hem onderuit te halen van Michael Moore en consorten ten spijt.
Charlton Hestons communicatievaardigheden en rotsvaste overtuiging in zijn gelijk brachten Al Gore in 2000 ten val. Voor de eerste keer in de naoorlogse geschiedenis van de VS wist één enkele lobbygroep de presidentsverkiezing te beslissen. De angst van de NRA-leden voor Al Gores posities ten overstaande vrij wapenbezit werd door Heston aangewakkerd, en opnieuw met succes. In 2004 deed de NRA dat nog eens dunnetjes over met haar “Vote Freedom First” rallies die uiteindelijk (mee) de campagne van John Kerry wisten te kelderen.
Door zijn staat van dienst voor de Republikeinse Partij in de laatste kwarteeuw wist George W. Bush ook echt niemand meer te verbazen toen hij Heston in 2003 de “Presidential Medal of Freedom” toekende, de allerhoogste Amerikaanse onderscheiding voor burgers. In hetzelfde jaar nam Charlton Heston wegens gezondheidsredenen ook ontslag als NRA-voorzitter met exact dezelfde staccato-woorden als in 2000: “From my cold dead hands!” En net zoals in 2000 zette hij deze woorden kracht bij door een antiek musket van de “Minutemen” boven zijn hoofd in de lucht te houden. Die beelden gingen de wereld rond en zullen ongetwijfeld langer op mijn netvlies gebrand blijven dan de imposante strijdwagenrace uit Ben Hur. Kortom, Charlton Heston was een polyvalent en een groot man. Laten we hem dan ook zo gedenken.
Het recht op vrij wapenbezit
Ook de zaak waarvoor Charlton Heston zijn leven gegeven heeft, is het zeker en vast waard om vermeld én verdedigd te worden, ook vandaag nog en zeker in Europa. Het recht om vrij wapens te dragen en te bezitten, is immers niet enkel een Amerikaans grondwettelijk verankerd recht, maar in wezen zelfs een algemeen democratisch beginsel dat zijn oorsprong vindt in de teksten van de grote liberale denkers: van een Charles Montesquieu en een Jean-Jacques Rousseau, over een John Locke en een Thomas Hobbes, tot natuurlijk een Thomas Paine en een Thomas Jefferson. Het verband tussen échte democratie en deze fundamentele vrijheid is immers véél nauwer dan het lakse decadente West-Europese volk vandaag de dag wil inzien.
In iedere democratische staat berusten de wapens bij het soevereine gezag. Geen enkel weldenkende verlichte geest zal dit ontkennen, en ook de idee dat het volk het enige soevereine gezag in een democratisch bestel is, kan door geen enkele liberaal die naam waardig gerefuteerd worden. Bijgevolg zouden de wapens niet zozeer bij de staat dan wel bij de burgers - dat soevereine gezag - moeten berusten. Dat dit in onze onvrije slavensamenleving niet het geval is, is niet enkel een regelrechte aanfluiting van onze intrinsieke vrijheid, maar ook van onze menselijke waardigheid. Het miskennen van het recht op vrij wapenbezit, behelst tevens de miskenning van de volkssoevereiniteit en het primaat van de vrijheid van de burgers op de almacht van de staat.
Wat is immers de eerste daad die een dictator stelt zodra hij aan de macht komt? Hij laat beslag leggen op alle wapens in privaat bezit en garandeert zo de vereiste dictatoriale stabiliteit. Hoe kan men dictaturen dus voorkomen? Niet door ons heil te gaan zoeken in socialistische antihaatwetten, in marxistisch geïnspireerde internationale verdragen of in neocommunistische solidariteitsmechanismen, maar door onze eigenste burgers - de enige bouwstenen van een vrije samenleving - het recht te geven henzelf, hun eigendom en hun rechten te beschermen tegen derden met een wapen. Enkel potentaten en despoten geloven niet in de vrijheid van het individu, of in het a priori dat elke vrije burger intrinsiek tot moreel en rationeel handelen in staat is. Want enkel op basis van bovenstaande argumenten kan men een verbod op vrij wapenbezit rechtvaardigen.
Socialisme en anti-Amerikanisme
In de Verenigde Staten is het recht op vrij wapenbezit nagenoeg absoluut. De Amerikaanse samenleving is dan ook zonder twijfel één van de meest vrije in de wereld en ligt ironisch genoeg, net daarvoor voortdurend onder vuur vanuit het “oude” Europa dat als een geitenwollensokkenidioot de arrogantie aan de dag legt om het “land of the free and the home of the brave” af te schilderen als een wetteloos asociaal piratennest van schietgrage gekken. Dat net dat stel onopgevoede barbaarse cowboys gans Europa in 1945 bevrijd heeft, wordt dan ook weer angstvallig verzwegen om het Grote Gelijk van het corporatistische Europese establishment niet al te veel te discrediteren.
Het Amerikaanse leger was indertijd nochtans ook volledig opgebouwd rond de “Minutemen”, de regionaal georganiseerde burgermilities die in oorlogssituaties door de staat opgeroepen konden worden. De logge geïnstitutionaliseerde landlegers van Europa verzinken in de aanblik van deze vrijheidsmilities in het niets, maar ook dat willen onze zelfgenoegzame leidende elites niet geweten hebben. Zij investeren liever in massatewerkstelling binnen defensie dan in de échte verdediging van de nationale soevereiniteit en de vrijheden van de burgers. Zij verwaarlozen de noodzakelijke militaire installaties om hun overvette socialistische welvaartsstaten te financieren en verwijten de grootmachten dat ze niet hetzelfde doen. Zij pleiten voor wapenbeperkingen, niet omdat zij dat rationeel kunnen verdedigen, maar gewoon omdat zij de trein gemist hebben en de trein dan liever ook voor iedereen gestopt zien. Zij schuilen wel onder de paraplu van de Verenigde Staten, maar blijven zich desondanks als ondankbare monsters gedragen, met alle gevolgen van dien.
En leerde Europa uit WO2 dan zijn lesje niet? Neen, na tientallen hervormingsplannen bleef het Europese leger uitblinken in inertie en onbeweeglijkheid, met als kers op de taart de Balkanoorlogen uit de jaren 1990 toen de EU tot zijn eeuwige schaamte beroep moest doen op net die Amerikaanse revolverhelden om de Balkan, nochtans onze allereigenste achtertuin, te komen uitmesten. Ondertussen blijven de Europese leiders zonder dralen het Amerikaanse maatschappijmodel aanvallen en halen ze zelfs de afschaffing van de basisvrijheden van hun eigen burgers aan als stichtend voorbeeld voor hoe de andere landen op onze aardkloot zich zouden moeten gedragen. De schaamte voorbij dus, en begrijpen wie nog begrijpen kan.
Is het trouwens wel een toeval dat een relatief pro-Amerikaans land als Engeland pas in het begin van de jaren 1990 échte wapenwetten doorvoerde? Is het een toeval dat dit net gebeurde op het moment dat linkse krachten meer macht kregen in het Verenigd Koninkrijk na het debacle van John Major en het verraad van Maastricht? Of heeft deze harmonisering van de wapenbeperkingen misschien te maken met de totalitaire tijdsgeest waarin de Europese continentale staten de Europese Vrijhandelszone plots wilden omvormen tot het Euromonster dat we vandaag de dag kennen? De vraag stellen is ze beantwoorden.
Meer wapens, minder misdaad
Nochtans is niet gans continentaal Europa het slachtoffer geworden van dit dictatoriaal geïnspireerd wanbeleid. Zwitserland is één van de veiligste landen in Europa. Tussen 1995 en 2005 kwamen er in Zwitserland welgeteld 812 mensen om ten gevolge van vuurwapens. In diezelfde periode kende België - een vergelijkbaar land qua bevolking en oppervlakte - een slachtoffertol door vuurwapens van maar liefst 2,357 of bijna drie keer zoveel. Nochtans kent Zwitserland een nagenoeg absolute vrijheid van wapendracht en wapenbezit, en België niet, tenzij dan voor terreurgroepen die het pact met de Belgische overheid honoreren, waarbij ze ongestoord op het Belgisch grondgebied hun gang mogen gaan voor zolang ze in België zelf geen aanslagen plegen. Deze cijfers bewijzen de absurditeit van het koppelen van het vrij wapenbezit aan het aantal doden door vuurwapens.
Het privaat bezit van "militaire wapens" in Zwitserland omvat de Volksmilitie (400,000 leden, elk met een wapen in huis), de Gezinswacht (365,000 gezinnen, elk met een wapen in huis) en de Gedemobiliseerde Soldaten (300,000 man, elk met een wapen in huis). Het aantal "oorlogswapens" (het leger, de politie en andere ordediensten) en "sportwapens" (voor pure recreatiedoeleinden) zit hier nog niet eens in vervat. Kortom, Zwitserland is een tot op de tanden gewapende burgerdemocratie waar de staat op wapenvlak minder sterk staat dan de burgers. Een "balance of power" zoals het in een verlichte democratie altijd zou horen te zijn. Zelfs Machiavelli oordeelde in zijn magnum opus “Il Principe” dat “e Svizzeri sono armatissimi e liberissimi”, oftewel dat alle Zwitsers uitermate bewapend zijn en daardoor ook uitermate vrij.
Andere cijfers geven volgens het Canadese “Fraser Institute” aan dat het beperken van vrij wapenbezit meer geweld tot gevolg heeft. Klinkende voorbeelden zijn Engeland, Australië en Canada. Sinds Engeland het wapenbezit aan banden legde, is het aantal moorden met een kleine 60% gestegen en het aantal gevallen van geweldpleging met een vuurwapen met iets meer dan 40%. Sinds Australië vijf jaar geleden een strengere wapenwet doorvoerde, is het aantal gewapende overvallen met meer dan 166% gestegen. Tussen 2000 en 2006 kende Canada, ondanks de mooie propagandafilm van vrijheidhater Michael Moore, een gemiddelde jaarlijkse misdaadratio van 963 aangiftes per 100,000 inwoners. In de VS bedraagt dat 475 aangiftes per 100,000 inwoners, dus ongeveer de helft.
Vrij wapenbezit vermindert de onveiligheid. Tot deze conclusie komt ook de Nederlandse veiligheidsexpert Michiel Smit in zijn boek “Meer wapens, minder misdaad” dat in wezen een Nederlandse implementering is van het alom geprezen boek “More guns, less crime: understanding crime and gun laws” van de Amerikaanse activist John Lott. De Amerikaanse holebivereniging “Pink Pistols” publiceerde in 2007 een rapport waaruit bleek dat sinds hun oproepen aan de holebigemeenschap om wapens te dragen, het aantal aanvallen op holebi’s in de VS met meer dan de helft afgenomen is. Ook de dagelijkse radioshow “What They Didn’t Tell You Today” en de wekelijkse televisieshow “Crime Strike” zijn gewijd aan de talrijke gevallen waarbij gewapende burgers misdadigers van divers pluimage te snel af zijn.
Zwitserland achterna
Volgens de wereldvermaarde historicus Stephen Halbrook is het recht op vrij wapenbezit ook de beste verdediging tegen een externe vijand. Opnieuw geldt Zwitserland als het stichtende voorbeeld. Het was immers het enige Europese land met een geringe omvang dat de Nazi's nooit hebben kunnen of willen innemen. Dat het te onherbergzaam was, is fout daar de Nazi's wel de ontoegankelijke Kaukasische republieken veroverd hebben. Dat het neutraal was, is eveneens onjuist daar de Nazi's wel de neutrale Lage Landen geannexeerd hebben.
Volgens Halbrook beschikte Zwitserland over “een uitzonderlijke defensie van een geweer in elk huis die elke externe dreiging onmiddellijk kon pareren”. Ook de decentralisatie speelde in het voordeel van Zwitserland. Elk kanton afzonderlijk kon de strijd immers voortzetten omdat oorlogs- en vredesverdragen geen centrale bevoegdheden waren en geen enkel kanton door andermans beslissing de strijd dus moest staken. Volgens Halbrook is het dus het Zwitserse systeem van waarachtige volkssoevereiniteit, gedecentraliseerde democratie en vrij burgerlijk wapenbezit, dat de Alpenstaat buiten de Tweede Wereldoorlog heeft gehouden.
De lege doos van onze democratie
Kortom, ikzelf zie geen enkele reden, laat staan ook maar enige justificatiegrond, om geen "tweede amendement" naar Amerikaans voorbeeld in de Europese grondwetten op te nemen. Of zijn onze leiders misschien bang voor de beslissingscapaciteit van hun burgers? Hebben zij misschien dan toch de vaak gesuggereerde ambitie om onze rechten en vrijheden verder in te perken en vrezen zij het volk dan ook in hun queeste naar oneindige dictatoriale macht? En hoe kunnen onze leiders rijmen dat ze enerzijds niet geloven in de rationele keuzevrijheid van de burgers op wapenvlak, maar anderzijds wel in hun rationeel stemgedrag in verkiezingen?
John Locke - nochtans voor menig hedendaags politicus ergens wel een inspiratiebron - beschreef zelfs de plicht van elk volk om in opstand te komen tegen een in onmin gevallen overheid. Maar hoe kan het volk die kerntaak ooit vervullen als het niet over de middelen daarvoor, met name de wapens, beschikt? Democratie zonder een grondwettelijk gebetonneerd recht op vrij wapenbezit blijkt steeds meer een lege doos en wij, de naar vrijheid snakkende burgers, zijn eens te meer overgeleverd aan de willekeur van onze leiders.
Meer over Charlton Hestons kijk op de dingen op www.nra.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
Terugblik op Charlton Heston
Mij zullen echter niet zozeer zijn films of boeken, of zijn zieke jaren in de herfst van zijn leven bijblijven, dan wel zijn politieke realisaties. Longontsteking of niet, Alzheimer of niet, prostaatkanker of niet, heupcomplicaties of niet, Charlton Heston gaf zich niet gemakkelijk gewonnen in het leven, en dat manifesteerde zich ook in de manier waarop hij aan politiek deed. Als succesvol acteur in het linkse bastion van Hollywood brandde hij ook op niet-filmisch vlak van ambitie. Een partijkaart van de Democraten paste bij de politieke ambities van Heston in die tijd.
En dat legde hem alvast geen windeieren, want na actief geweest te zijn binnen de campagneteams van Adlai Stevenson (1956) en John Fitzgerald Kennedy (1960), en na deelgenomen te hebben aan quasi elke burgerrechtenmars van betekenis in de eerste helft van de jaren 1960, werd Heston in 1965 moeiteloos verkozen tot voorzitter van de acteursvakbond in Hollywood, een functie die hij zes jaar lang zou bekleden en het pad zou effenen voor zijn latere stappen in de politiek, net zoals Ronald Reagan het hem vijf jaar vroeger trouwens voorgedaan had.
De dode lichamen van Martin Luther King Jr. en Robert Kennedy waren nog niet koud, of Charlton Heston wisselde zijn Democratische partijkaart in voor een Republikeinse. In 1972 verdedigde hij de presidentsaspiraties van Richard Nixon en in 1980 streed hij aan de zijde van Ronald Reagan en George H. W. Bush tegen de herverkiezing van Jimmy Carter, opnieuw met succes. Ondertussen bleef Heston evenwel acteren en leverde hij nog menig filmpareltje af. Voor hem was en bleef de politiek in de eerste plaats een hobby. Dat zou ook nog in de rest van zijn leven zo blijven.
Na Hestons ruk naar rechts werd hij de spreekbuis van conservatief Amerika met zijn onverbloemde standpunten tegen positieve discriminatie, tegen abortus en euthanasie, tegen de beperkingen van het vrije wapenbezit, tegen de oorlogen in Vietnam en Irak, tegen obsceniteit in de media en tegen de politieke correctheid. “De politieke correctheid is gewoon een tirannie met manieren”, aldus Heston.
Op de barricaden van de vrijheid
Maar uiteindelijk was het zijn zichtbaar voorzitterschap van de “National Rifle Association”, de grootste wapenrechtenlobby in de wereld, tussen 1998 en 2003 dat de politicus in Charlton Heston naar het voorplan bracht, een taak die hij op meesterlijke wijze wist te vervullen, alle pogingen om hem onderuit te halen van Michael Moore en consorten ten spijt.
Charlton Hestons communicatievaardigheden en rotsvaste overtuiging in zijn gelijk brachten Al Gore in 2000 ten val. Voor de eerste keer in de naoorlogse geschiedenis van de VS wist één enkele lobbygroep de presidentsverkiezing te beslissen. De angst van de NRA-leden voor Al Gores posities ten overstaande vrij wapenbezit werd door Heston aangewakkerd, en opnieuw met succes. In 2004 deed de NRA dat nog eens dunnetjes over met haar “Vote Freedom First” rallies die uiteindelijk (mee) de campagne van John Kerry wisten te kelderen.
Door zijn staat van dienst voor de Republikeinse Partij in de laatste kwarteeuw wist George W. Bush ook echt niemand meer te verbazen toen hij Heston in 2003 de “Presidential Medal of Freedom” toekende, de allerhoogste Amerikaanse onderscheiding voor burgers. In hetzelfde jaar nam Charlton Heston wegens gezondheidsredenen ook ontslag als NRA-voorzitter met exact dezelfde staccato-woorden als in 2000: “From my cold dead hands!” En net zoals in 2000 zette hij deze woorden kracht bij door een antiek musket van de “Minutemen” boven zijn hoofd in de lucht te houden. Die beelden gingen de wereld rond en zullen ongetwijfeld langer op mijn netvlies gebrand blijven dan de imposante strijdwagenrace uit Ben Hur. Kortom, Charlton Heston was een polyvalent en een groot man. Laten we hem dan ook zo gedenken.
Het recht op vrij wapenbezit
Ook de zaak waarvoor Charlton Heston zijn leven gegeven heeft, is het zeker en vast waard om vermeld én verdedigd te worden, ook vandaag nog en zeker in Europa. Het recht om vrij wapens te dragen en te bezitten, is immers niet enkel een Amerikaans grondwettelijk verankerd recht, maar in wezen zelfs een algemeen democratisch beginsel dat zijn oorsprong vindt in de teksten van de grote liberale denkers: van een Charles Montesquieu en een Jean-Jacques Rousseau, over een John Locke en een Thomas Hobbes, tot natuurlijk een Thomas Paine en een Thomas Jefferson. Het verband tussen échte democratie en deze fundamentele vrijheid is immers véél nauwer dan het lakse decadente West-Europese volk vandaag de dag wil inzien.
In iedere democratische staat berusten de wapens bij het soevereine gezag. Geen enkel weldenkende verlichte geest zal dit ontkennen, en ook de idee dat het volk het enige soevereine gezag in een democratisch bestel is, kan door geen enkele liberaal die naam waardig gerefuteerd worden. Bijgevolg zouden de wapens niet zozeer bij de staat dan wel bij de burgers - dat soevereine gezag - moeten berusten. Dat dit in onze onvrije slavensamenleving niet het geval is, is niet enkel een regelrechte aanfluiting van onze intrinsieke vrijheid, maar ook van onze menselijke waardigheid. Het miskennen van het recht op vrij wapenbezit, behelst tevens de miskenning van de volkssoevereiniteit en het primaat van de vrijheid van de burgers op de almacht van de staat.
Wat is immers de eerste daad die een dictator stelt zodra hij aan de macht komt? Hij laat beslag leggen op alle wapens in privaat bezit en garandeert zo de vereiste dictatoriale stabiliteit. Hoe kan men dictaturen dus voorkomen? Niet door ons heil te gaan zoeken in socialistische antihaatwetten, in marxistisch geïnspireerde internationale verdragen of in neocommunistische solidariteitsmechanismen, maar door onze eigenste burgers - de enige bouwstenen van een vrije samenleving - het recht te geven henzelf, hun eigendom en hun rechten te beschermen tegen derden met een wapen. Enkel potentaten en despoten geloven niet in de vrijheid van het individu, of in het a priori dat elke vrije burger intrinsiek tot moreel en rationeel handelen in staat is. Want enkel op basis van bovenstaande argumenten kan men een verbod op vrij wapenbezit rechtvaardigen.
Socialisme en anti-Amerikanisme
In de Verenigde Staten is het recht op vrij wapenbezit nagenoeg absoluut. De Amerikaanse samenleving is dan ook zonder twijfel één van de meest vrije in de wereld en ligt ironisch genoeg, net daarvoor voortdurend onder vuur vanuit het “oude” Europa dat als een geitenwollensokkenidioot de arrogantie aan de dag legt om het “land of the free and the home of the brave” af te schilderen als een wetteloos asociaal piratennest van schietgrage gekken. Dat net dat stel onopgevoede barbaarse cowboys gans Europa in 1945 bevrijd heeft, wordt dan ook weer angstvallig verzwegen om het Grote Gelijk van het corporatistische Europese establishment niet al te veel te discrediteren.
Het Amerikaanse leger was indertijd nochtans ook volledig opgebouwd rond de “Minutemen”, de regionaal georganiseerde burgermilities die in oorlogssituaties door de staat opgeroepen konden worden. De logge geïnstitutionaliseerde landlegers van Europa verzinken in de aanblik van deze vrijheidsmilities in het niets, maar ook dat willen onze zelfgenoegzame leidende elites niet geweten hebben. Zij investeren liever in massatewerkstelling binnen defensie dan in de échte verdediging van de nationale soevereiniteit en de vrijheden van de burgers. Zij verwaarlozen de noodzakelijke militaire installaties om hun overvette socialistische welvaartsstaten te financieren en verwijten de grootmachten dat ze niet hetzelfde doen. Zij pleiten voor wapenbeperkingen, niet omdat zij dat rationeel kunnen verdedigen, maar gewoon omdat zij de trein gemist hebben en de trein dan liever ook voor iedereen gestopt zien. Zij schuilen wel onder de paraplu van de Verenigde Staten, maar blijven zich desondanks als ondankbare monsters gedragen, met alle gevolgen van dien.
En leerde Europa uit WO2 dan zijn lesje niet? Neen, na tientallen hervormingsplannen bleef het Europese leger uitblinken in inertie en onbeweeglijkheid, met als kers op de taart de Balkanoorlogen uit de jaren 1990 toen de EU tot zijn eeuwige schaamte beroep moest doen op net die Amerikaanse revolverhelden om de Balkan, nochtans onze allereigenste achtertuin, te komen uitmesten. Ondertussen blijven de Europese leiders zonder dralen het Amerikaanse maatschappijmodel aanvallen en halen ze zelfs de afschaffing van de basisvrijheden van hun eigen burgers aan als stichtend voorbeeld voor hoe de andere landen op onze aardkloot zich zouden moeten gedragen. De schaamte voorbij dus, en begrijpen wie nog begrijpen kan.
Is het trouwens wel een toeval dat een relatief pro-Amerikaans land als Engeland pas in het begin van de jaren 1990 échte wapenwetten doorvoerde? Is het een toeval dat dit net gebeurde op het moment dat linkse krachten meer macht kregen in het Verenigd Koninkrijk na het debacle van John Major en het verraad van Maastricht? Of heeft deze harmonisering van de wapenbeperkingen misschien te maken met de totalitaire tijdsgeest waarin de Europese continentale staten de Europese Vrijhandelszone plots wilden omvormen tot het Euromonster dat we vandaag de dag kennen? De vraag stellen is ze beantwoorden.
Meer wapens, minder misdaad
Nochtans is niet gans continentaal Europa het slachtoffer geworden van dit dictatoriaal geïnspireerd wanbeleid. Zwitserland is één van de veiligste landen in Europa. Tussen 1995 en 2005 kwamen er in Zwitserland welgeteld 812 mensen om ten gevolge van vuurwapens. In diezelfde periode kende België - een vergelijkbaar land qua bevolking en oppervlakte - een slachtoffertol door vuurwapens van maar liefst 2,357 of bijna drie keer zoveel. Nochtans kent Zwitserland een nagenoeg absolute vrijheid van wapendracht en wapenbezit, en België niet, tenzij dan voor terreurgroepen die het pact met de Belgische overheid honoreren, waarbij ze ongestoord op het Belgisch grondgebied hun gang mogen gaan voor zolang ze in België zelf geen aanslagen plegen. Deze cijfers bewijzen de absurditeit van het koppelen van het vrij wapenbezit aan het aantal doden door vuurwapens.
Het privaat bezit van "militaire wapens" in Zwitserland omvat de Volksmilitie (400,000 leden, elk met een wapen in huis), de Gezinswacht (365,000 gezinnen, elk met een wapen in huis) en de Gedemobiliseerde Soldaten (300,000 man, elk met een wapen in huis). Het aantal "oorlogswapens" (het leger, de politie en andere ordediensten) en "sportwapens" (voor pure recreatiedoeleinden) zit hier nog niet eens in vervat. Kortom, Zwitserland is een tot op de tanden gewapende burgerdemocratie waar de staat op wapenvlak minder sterk staat dan de burgers. Een "balance of power" zoals het in een verlichte democratie altijd zou horen te zijn. Zelfs Machiavelli oordeelde in zijn magnum opus “Il Principe” dat “e Svizzeri sono armatissimi e liberissimi”, oftewel dat alle Zwitsers uitermate bewapend zijn en daardoor ook uitermate vrij.
Andere cijfers geven volgens het Canadese “Fraser Institute” aan dat het beperken van vrij wapenbezit meer geweld tot gevolg heeft. Klinkende voorbeelden zijn Engeland, Australië en Canada. Sinds Engeland het wapenbezit aan banden legde, is het aantal moorden met een kleine 60% gestegen en het aantal gevallen van geweldpleging met een vuurwapen met iets meer dan 40%. Sinds Australië vijf jaar geleden een strengere wapenwet doorvoerde, is het aantal gewapende overvallen met meer dan 166% gestegen. Tussen 2000 en 2006 kende Canada, ondanks de mooie propagandafilm van vrijheidhater Michael Moore, een gemiddelde jaarlijkse misdaadratio van 963 aangiftes per 100,000 inwoners. In de VS bedraagt dat 475 aangiftes per 100,000 inwoners, dus ongeveer de helft.
Vrij wapenbezit vermindert de onveiligheid. Tot deze conclusie komt ook de Nederlandse veiligheidsexpert Michiel Smit in zijn boek “Meer wapens, minder misdaad” dat in wezen een Nederlandse implementering is van het alom geprezen boek “More guns, less crime: understanding crime and gun laws” van de Amerikaanse activist John Lott. De Amerikaanse holebivereniging “Pink Pistols” publiceerde in 2007 een rapport waaruit bleek dat sinds hun oproepen aan de holebigemeenschap om wapens te dragen, het aantal aanvallen op holebi’s in de VS met meer dan de helft afgenomen is. Ook de dagelijkse radioshow “What They Didn’t Tell You Today” en de wekelijkse televisieshow “Crime Strike” zijn gewijd aan de talrijke gevallen waarbij gewapende burgers misdadigers van divers pluimage te snel af zijn.
Zwitserland achterna
Volgens de wereldvermaarde historicus Stephen Halbrook is het recht op vrij wapenbezit ook de beste verdediging tegen een externe vijand. Opnieuw geldt Zwitserland als het stichtende voorbeeld. Het was immers het enige Europese land met een geringe omvang dat de Nazi's nooit hebben kunnen of willen innemen. Dat het te onherbergzaam was, is fout daar de Nazi's wel de ontoegankelijke Kaukasische republieken veroverd hebben. Dat het neutraal was, is eveneens onjuist daar de Nazi's wel de neutrale Lage Landen geannexeerd hebben.
Volgens Halbrook beschikte Zwitserland over “een uitzonderlijke defensie van een geweer in elk huis die elke externe dreiging onmiddellijk kon pareren”. Ook de decentralisatie speelde in het voordeel van Zwitserland. Elk kanton afzonderlijk kon de strijd immers voortzetten omdat oorlogs- en vredesverdragen geen centrale bevoegdheden waren en geen enkel kanton door andermans beslissing de strijd dus moest staken. Volgens Halbrook is het dus het Zwitserse systeem van waarachtige volkssoevereiniteit, gedecentraliseerde democratie en vrij burgerlijk wapenbezit, dat de Alpenstaat buiten de Tweede Wereldoorlog heeft gehouden.
De lege doos van onze democratie
Kortom, ikzelf zie geen enkele reden, laat staan ook maar enige justificatiegrond, om geen "tweede amendement" naar Amerikaans voorbeeld in de Europese grondwetten op te nemen. Of zijn onze leiders misschien bang voor de beslissingscapaciteit van hun burgers? Hebben zij misschien dan toch de vaak gesuggereerde ambitie om onze rechten en vrijheden verder in te perken en vrezen zij het volk dan ook in hun queeste naar oneindige dictatoriale macht? En hoe kunnen onze leiders rijmen dat ze enerzijds niet geloven in de rationele keuzevrijheid van de burgers op wapenvlak, maar anderzijds wel in hun rationeel stemgedrag in verkiezingen?
John Locke - nochtans voor menig hedendaags politicus ergens wel een inspiratiebron - beschreef zelfs de plicht van elk volk om in opstand te komen tegen een in onmin gevallen overheid. Maar hoe kan het volk die kerntaak ooit vervullen als het niet over de middelen daarvoor, met name de wapens, beschikt? Democratie zonder een grondwettelijk gebetonneerd recht op vrij wapenbezit blijkt steeds meer een lege doos en wij, de naar vrijheid snakkende burgers, zijn eens te meer overgeleverd aan de willekeur van onze leiders.
Meer over Charlton Hestons kijk op de dingen op www.nra.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 18:53
14 comments
14 Comments:
Volgens mij had Heston al veel langer alzheimer anders ga je niet zo'n wapenclub voorzitten, ik weet niet hoveel mensen elkaar daar dood schieten ,maar het moet vreselijk zijn met al die wapens die iedereen maar heeft en dus gebruikt ook. Ik zie liever een president die een medaille geeft aan een anti-wapenbezitactivist.
Wapens doden geen mensen. Mensen doden mensen. Wapens maakt het alleen maar makkelijker.
Ik zou ook graag hebben dat alle brave burgers om mij heen een wapen hebben, zodat ze in ieder geval in staat zijn om mij te helpen als ik eens overvallen wordt en zelf mijn wapen niet kan pakken. Het wapenverbod in West-Europa is domweg een motie van wantrouwen jegens de burgers.
Ik wil me niet hoeven te verdedigen! Ik hoef geen wapens! Waar betaal ik anders belasting voor?
Dat vraag ik mij ook weleens af, anonieme: Waar betaal ik belastingen voor? Nou: Niet voor politiebescherming, Niet voor vrijheid van ......., Niet voor een goede zorg, Niet voor een goed onderwijs, Je mag jezelf niet eens verdedigen, Als je iemand helpt, krijg je problemen, Als je niet iemand helpt idem... Waar betaal ik belastingen voor? De vraag waar je nooit echt antwoord op krijgt!
Ik denk dat we terug naar de feodaliteit gaan.
Werken voor het vetmesten van de nieuwe (politieke) hoge heren.
Amerikanen zijn merendeels afstammelingen van Europeanen die uit pure ellende Europa verlieten in de hoop op een beter leven. Europa was een gebied waar bezit zoniet direct dan toch indirect in handen was van een kleine groep mensen die zichzelf allerlei titels hadden toegemeten. Koning, Keizer, Graaf, Hertog, Baron enz. werden ze genoemd. Opstaan tegen deze groep betekende vaak de doodstraf ,zoniet verbanning naar een ander werelddeel. Wapenbezit en -gebruik, was voor die redenen onderworpen aan spel regels gemaakt door deze elite. Die elite veranderde die spelregels bij tijd en wijlen als er een tijd uitbrak die oorlog heette. Dan mocht de ongewapende gewapend worden om iets te verdedigen wat zij niet bezaten. In Amerika werden de bezitlozen na aankomst mede eigenaar van een wereld die soms nog gedeeltelijk in handen was van de oorspronkelijke eigenaren. Wat voor de nieuwe wereld bewoner geen probleem was ,hij was opgegroeid in het oude Europa waar het heel normaal was om de zwakste alles af te pakken en op te sluiten. En jong geleerd is oud gedaan, deze keer was de Indiaan het lulletje oftewel de zwakste en niet omgekeerd. Het wapen in de hand geeft een persoon voor die reden macht, de macht van de sterkste misschien, maar ook macht tegen alle onrecht wat hem aangedaan kan worden, zonder dat wapen. Als dat wapen uit de hand genomen word door welke autoriteit of motief ook maak je jezelf afhankelijk van een ander zijn willekeur als die ander wel gewapend is. En 2000 jaar geschreven geschiedenis laat zien wat er dan vervolgens gebeurt.
In Michael Moore's spotprent "Bowling for Colombine" blijkt dat Canada per hoofd van de bevolking meer wapens heeft dan de VS. Uit deze tekst blijkt echter (terecht!) op basis van objectieve gegevens dat het aantal moorden per capita in Canada niet eens lager is. Vandaar dat de hele documentaire uiteindelijk draait om de angstcultuur in de VS. De combinatie van angst en wapens is dodelijk.
De vraag voor West-Europa is dus: als je wapenbezit wil toestaan, hoe groot is onze angstcultuur? Lijken we op Canada of de VS? Hoe snel zullen Nederlanders buren- en caféruzies dan met een pistool beslechten? Dat, en de ongelukken met wapens, zijn namelijk de risicio's die je moet afmeten tegen de risico's van een verbod op wapenbezit.
En de vraag die je jezelf ook moet stellen is of je een vuurwapen durft te gebruiken, juist als je in een levensbedreigende situatie terecht komt. Het lijkt mij niet zo makkelijk om dan het hoofd koel te houden en iemand gericht neer te schieten. Zelfs perfect getrainde soldaten raken regelmatig volledig in paniek.
Aangezien ik nog nooit door een vuurwapen (of zelfs een mes of knuppel) ben bedreigd, weet ik niet hoe ik zou reageren. Jullie wel?
@ Frederik:
Een collectivistische kijk op zaken zoals door jou geschetst is weliswaar gevoelsmatig aantrekkelijk, maar staat echter op gespannen voet met het recht van ieder individu op zijn eigen leven en derhalve op zelfverdediging. Daar aan tornen is het begin van het einde van individuele vrijheid. Wapenbezit afwijzen op basis nog wel van zoiets vaags als 'angstcultuur' is volslagen absurd.
Een individu kan uiteraard vrijwillig afzien van het bezit van wapens, dat dan weer wel; geitenwollensokken voorop: verbeter de wereld, begin bij jezelf.
Om even op je vraag in te gaan: ik hoop nooit in een situatie te komen waarin ik genoodzaakt ben om iemand uit zelfverdediging uit te schakelen; als en zodra die situatie zich voordoet, gaat het wél gebeuren. Aan mijn lijf geen polonaise.
Liever een geitewollensok dan een held op sokken. Door mijn vraag onmiddellijk met de dooddoener 'collectivisme' af te doen, bewijs je alleen maar dat je in de wereld van abstractie en grote gedachten leeft, maar niet in de wereld van alledag. Je wil niet eens nadenken over de mogelijke ongewenste gevolgen van vrij wapenbezit, maar stelt dit onmiddellijk als een onmisbaar onderdeel van persoonlijke vrijheid. Als dan burenruzies, arbeidsconflicten of een algemeen en gefrustreerd onbehagen leiden tot dodelijke slachtoffers, is dat in jouw ogen kennelijk de prijs die betaald moet worden voor het recht op zelfverdediging.
Een praktisch voorbeeld: stel dat je in een metrostation wordt lastig gevallen en je trekt je revolver. Ben je dan zo koelbloedig dat je zeer gericht direct de bedreiger(s) kan uitschakelen? Of raak je in paniek en schiet je in het wilde weg en raak je onschuldige omstanders? Dat heet minimaal dood door schuld, mogelijk zelfs doodslag. Maar goed, zo'n koelbloedige man als jij zal dat ongetwijfeld nooit overkomen.
Ach, er zijn van die libertariers die vrijheid nogal groots hebben gedefinieerd. Grote Ego's voelen zich snel aangetast voelen in Hun Vrijheid. En dus al snel over zullen gaan tot zelfverdediging.
Ik ken er zelfs die overheidsdienaren als immoreel tuig zien; tuig uitsluitend gericht op het uitschakelen van den Vrije Geest. Die belasting zien als diefstal, als geweldsinitiatie zelfs.
Ik bedoel maar, geef zo'n libertarier een wapen in handen. Dat gaat helemaal goedkomen. Niks meer aan doen :-)
Wat een intellectuele hoogdravende discussie hier zeg. Meer wapens bij de bevolking maken gangsters helemaal niet bang, maar brengen hen er gewoon toe om zichzelf nog meer te bewapenen. Vrij wapenbezit leidt tot een wapenwedloop tussen gangsters en burgers die deze laatste nooit kunnen winnen. Daarom ben ik tegen wapendracht van burgers. Puur praktisch, zonder theoretische orgasmes of wat dan ook.
Het valt op dat iemand die begint met de Amerikaanse samenleving te prijzen als één van de meest vrije ter wereld wegens het nagenoeg absoluut recht op vrij wapenbezit, in z’n cijfergedeelte over wapens en misdaad plots vergeet de Verenigde Staten te vermelden.
Aan de ideologen die diep geloven dat het soevereine gezag enkel écht bij het volk kan liggen als elk individu in dat volk het recht heeft wapens te dragen: kan iemand mij uitleggen of dit principe (naast revolvers en semi-automatische machinegeweren) ook geldt voor tanks, bommen, atoombommen en andere massa-vernietigingswapens? Zo nee: wat is het criterium en waarom is het soevereiniteitsargument plots niet meer van toepassing?
Adhemar, in een perfecte volkssoevereine democratische staat zou er een "balance of power" moeten bestaan. De burgers mogen exact dezelfde soorten wapens bezitten als de overheid. In een compromis-samenleving moeten we van dat ideaalbeeld echter afzien.
Een reactie posten
<< Home