B-H-V: Herhaalt de geschiedenis zich? (2) (Hoegin)

Enkele dagen geleden stelde ik de eerder retorische vraag of de geschiedenis zich zou herhalen – vandaag kan daar zonder meer bevestigend op geantwoord worden. Nadat de Franstaligen hun vertragingsmanoevres stopzetten door aan te kondigen geen nieuw belangenconflict meer in te dienen, zorgen de Vlamingen nu zelf voor de vertragingen, met de CD&V in de hoofdrol. Ondertussen raakte een «politicoloog» al de morele trappers kwijt in zijn ijver het aan de gang zijnde spektakel te «nuanceren».

Aan het opschorten van de plenaire vergadering van de Kamer wil ik eigenlijk geen woorden vuil maken, anders dan dat het misschien nog wel het beste illustreert hoe sommige politici deze kwestie nog het liefst van al zouden willen oplossen: een afschaffing van de verkiezingen. Gedaan met kieskringen, en dus ook met ongrondwettelijke kieskringen. Meer dan één commentator en politicus heeft er zich de laatste maanden trouwens al ferm over beklaagd dat al die verkiezingen toch alleen maar ellende met zich meebrengen, dus waarom niet meteen het basisprobleem aanpakken?

Interessanter is te zien hoe een «politicoloog» als een Carl Devos –voor wie het al vergeten was, lid van die beruchte Pavia-groep die een federale kieskring wil invoeren– volledig de trappers kwijtraakt in zijn poging de kleine staatsgreep van vandaag goed te praten. Een eerste keer trapt hij er ferm naast door te stellen dat het uitstel van de plenaire vergadering niet zo gewichtig is omdat er vóór het heropduiken van het dossier-B-H-V voor deze week ook al sprake was van een uitstel. Alsof een handeling goedgepraat kan worden door gewoon even het eigenlijke motief te vervangen door een ander motief. Of moeten we soms denken dat een koe doodmartelen en laten rotten in de wei omdat haar geloei ons verveelt helemaal niet problematisch is omdat we er eerder al eens aan gedacht hebben haar misschien te slachten voor haar vlees? In plaats van het publiek correct te informeren en de handelingen van de politici kritisch te blichten, verkoopt Carl Devos liever klinkklare onzin, om het geen régimepropaganda te moeten noemen.

Het andere punt waarover Carl Devos met spek schiet is de «rijpheid» van het dossier. Volgens hem zou het hele zaakje immers best nog met een jaartje uitgesteld worden. Scherp gezien van de «politicoloog», maar als hij dat nu eens onmiddellijk in 2004 had gezegd –of meer dan veertig jaar geleden–, dan hadden we vandaag niet met zulke onmogelijke deadlines als Kerstmis 2007, Pasen 2008 of 15 juli 2008 gezeten. Toch jammer dat onze domme Vlaamse politici telkens weer zichzelf lelijk in de gracht rijden door de grondwet «onverwijld» (lees: in de loop van amper vier korte jaartjes) toegepast te willen zien, in plaats van orakels als een Carl Devos raad te plagen zodat het dossier rustig kan «uitrijpen».

En ondertussen duiken al de specialisten op die er zich over beklagen dat de Vlaamse politici zich met pietluttigheden bezighouden in plaats van serieus werk af te leveren –Franstaligen die ermee dreigen de regering te laten vallen omwille van diezelfde pietluttigheid zijn blijkbaar wél serieus bezig– of zelfs voorspellen dat de Vlaamse meerderheid in de Kamer door de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde goed te keuren als bij toverslag plots een terugkeer naar de arrondissementele kieskringen voorgeschoteld zullen krijgen. Hoe een Franstalige minderheid dat dan wel zal kunnen afdwingen via een noodregering is mij volledig een raadsel, en waarom de Vlaamse partijen hun medewerking zouden verlenen aan de organisatie van verkiezingen met arrondissementele kieskringen is mij een nog groter raadsel. Tenzij ze natuurlijk collectief electoraal harakiri zouden willen plegen ten voordele van Vlaams Belang en Lijst Dedecker.