Ook Vlaanderen is economisch aan het verzieken (Vincent De Roeck)

Andere tijden brengen misschien andere zeden met zich mee, maar andere plaatsen binnen een zelfde tijdsperiode kennen meestal wel min of meer dezelfde gebruiken. Zo gaat ook de vergelijking op tussen Noord-Italië en Vlaanderen, twee gebieden zonder historische éénheid die zich louter op economische gronden van hun oude moederlanden willen afscheiden. Wat “Padania” is voor de Lega Nord is “Vlaanderen” voor het Vlaams Belang. Het was dan ook een leuke samenloop van omstandigheden om afgelopen weekend in Turijn tussen de alomtegenwoordige ridderaffiches van de Lega Nord (“Padania Libera”) het laatste nummer van “Doorbraak” te lezen.

Vooral de bijdrage van VOKA-topman Jan Van Doren over de economische verschillen tussen Noord en Zuid, en de weinig verhulde kritiek op de massale overheidstewerkstelling in Vlaanderen én Wallonië sprong mij in het oog, en ook hier gaat de vergelijking tussen Vlaanderen en Padanië probleemloos op. Vlaanderen mag dan wel beter presteren dan Wallonië en minder overheidstewerkstelling hebben, maar dat neemt niet weg dat het ook in Vlaanderen nog (veel) beter kan. Net zoals in Padanië trouwens, want het recente boek “La Casta” van de journalisten Sergio Rizzo en Gian Antonio Stella over de diepgewortelde politieke corruptie is net zo goed van toepassing op het Noorden als op het Zuiden van Italië.


Jan Van Dorens bijdrage vat aan in de mooiste VVB-traditie met een vlijmscherpe analyse van de Waalse wantoestanden in de economie en de ambtenarij. De titels “Waalse ziekte woekert verder” en “Overheidseconomie van Wallonië groeit” laten er geen twijfel over bestaan: Wallonië is terminaal ziek op socio-economisch vlak, ook al geven de jongste Nationale Rekeningen aan dat de Waalse economie de afgelopen twee jaren iets meer gegroeid is dan de Vlaamse. Maar de Waalse groei kan geheel op conto van de publieke sector geschreven worden, en hoewel de Waalse privé-dynamiek achterblijft op de Vlaamse, blijft ook in Vlaanderen de overheidstewerkstelling jaar na jaar toenemen. Volgens Van Doren begint deze stilaan op zijn limieten te stuiten. In de jongste twee onderzoeksjaren werd 20% van de totale economische groei in Wallonië gegenereerd door de groei in de overheidsadministratie en het onderwijs. In hetzelfde tijdsbestek nam de Vlaamse publieke sector “slechts” 9% van de totale groei voor zijn rekening. Financiële en zakelijke diensten zijn in Vlaanderen voor 40% verantwoordelijk voor de groei, in Wallonië 30%. Handel en transport dragen in Vlaanderen 30% bij tot de groei, in Wallonië 20%.

De cijfers die de lezer in een mooi afgelijnd kadertje in het gezicht worden gedrukt geven overduidelijk aan dat de Waalse economie niet aan het bloeien is. In 2007 ging in Vlaanderen 1 per 135 bedrijven over kop. In Wallonië is dat 1 per 103. In de eerste twee maanden van 2008 nam het aantal falingen in Vlaanderen verder af met 4,4% terwijl het in Wallonië met 7,9% toenam. Vlaanderen had in 2007 een werkzaamheidsgraad van 65,2%, Wallonië één van 56,6%. Het aantal werklozen nam in 2007 in Vlaanderen met 12,1% af. In Wallonië slechts met 4,8%. Na zes maanden werkloosheid had in Vlaanderen al 35,4% een nieuwe baan, tegenover amper 22,7% in Wallonië. De Nationale Bank voorziet tegen 2012 tenslotte in een groei van de economische activiteit in Vlaanderen tot 69,3%, in Wallonië tot 59%.

Maar Jan Van Doren ging eens verder in zijn analyse dan de meeste andere schrijvers voor “Doorbraak” en hield ook de situatie van Vlaanderen tegen de lamp. De goednieuwsshow moet stoppen. Het is immers niet zo dat de rooskleurige vergelijkingen de ware toedracht van Vlaanderen vertalen. Vlaanderen is dan misschien wel (veel) minder ziek dan Wallonië, maar desalniettemin is ook Vlaanderen zelf economisch ziek, nog bijlange niet terminaal, maar toch. De nonprofitsector die in de vergelijkingen mooi ingekapseld zit onder de noemer overheidstewerkstelling neemt 14% van de Vlaamse groei voor zijn rekening tegenover 11% in Wallonië.

Velen zullen beargumenteren dat deze scheeftrekking eigen is aan een sterk vergrijzende samenleving, maar daar stopt het niet. Omdat dit alles gefinancierd moet worden via de sociale bijdragen en de belastingen, blijven onze loonkosten torenhoog en komt onze tewerkstelling in het gedrang. De verdringing van de privé-sector door de nonprofit is een vicieuze cirkel die de toekomstige welvaart van Vlaanderen hypothekeert. Daarenboven haalt de nonprofit door alle beschermingsstructuren ook een steeds groter wordend aantal werkkrachten naar zich toe. Het mag dan ook niemand verwonderen dat 87% van de jobs die tussen 2000 en 2005 in Vlaanderen gecreëerd werden in de nonprofitsector gerealiseerd werden.

Volgens Van Doren is er zowel in Noord als Zuid dringend nood aan een beheersing van de publieke uitgaven en de overheidstewerkstelling en is de meest adequate stap naar een verdere responsabilisering van de overheid een grondige herziening van de huidige financieringsregeling voor de gewesten en gemeenschappen. Het consumptiefederalisme moet ingeruild worden voor maximale fiscale autonomie, klinkt het dan, zodat de niveau’s die saneren er ook de budgettaire vruchten van kunnen plukken. Wallonië heeft dringend nood aan een economische heropleving, maar ook Vlaanderen staat voor enorme uitdagingen. Redenen temeer dus om de wafelijzerpolitiek definitief af te zweren en resoluut te kiezen voor méér gewestelijke verantwoordelijkheden en hefboommechanismen, want alle gekheid op een stokje, aan een arm solidair België heeft niemand iets.


Meer impressies van Jan Van Doren op www.voka.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.