Maar liefst 89% van de Britten stemde zondag tegen het Verdrag van Lissabon (Vincent De Roeck)

Afgelopen weekend manifesteerde de democratische spreidstand in het Westen zich als nooit tevoren. Aan de ene kant hadden we de presidentsverkiezingen in Rusland die door de EU(SSR) aangevochten werden als ondemocratisch en oneerlijk, en aan de andere kant hadden we in Londen een massale actie voor het door 95% van alle Britse parlementsleden ooit beloofde referendum over het Verdrag van Lissabon. De Europese leiders hanteren naar aloude gewoonte twee totaal verschillende democratische normen zoals ook het Deense Europarlementslid Jens-Peter Bonde (Junilistan) al enkele weken geleden in de plenaire vergadering terecht wist op te merken. Enerzijds ligt het autoritaire buitenland constant onder vuur omdat ze hun democratische verplichtingen niet zouden nakomen, maar anderzijds voert men binnen de Europese Unie wel een beleid dat haaks staat op exact dezelfde verplichtingen.

Of zoals Robert Allen maandag terecht in “The Daily Telegraph” schreef naar aanleiding van de vraag of de EU überhaupt wel democratischer was dan Rusland: “In Rusland is er tenminste een soort van vrije presidentsverkiezing, terwijl ik niet weet wie er bij ons ooit voor Barroso heeft kunnen kiezen.”

Brits Europarlementslid Daniel Hannan merkte dinsdag op zijn weblog op dat het toch wel vreemd is dat de meest fervente dictators zich blijven verschuilen achter een democratische façade. Rusland is daar geen uitzondering op: de winnaar lag al op voorhand vast en de oude machthebbers blijven gewoon op post, maar het volk mocht toch naar de stembus gaan. Van de 198 landen in de wereld, met inbegrip van Kosovo, zijn er slechts tien die openlijk ontkennen een democratie te zijn. Het gaat om Swaziland, Bhutan, Vaticaanstad en zeven monarchieën rond de Perzische Golf. Zelfs Belarus, Cuba, Zimbabwe en China gaan officieel als “democratieën” door het leven. En hoewel het aantal democratieën jaar na jaar toeneemt, is échte democratie wel degelijk in gevaar, zoals Daniel Hannan terecht stelt:

Real democracy is in retreat. It is in retreat in the West because elected representatives are losing ground to quangoes and Eurocrats; it is losing ground in the Muslim world because we continue to prop up tyrants on the “he may be a son-of-a-bitch but he’s our son-of-a-bitch” principle (Karimov, the House of Saud etc). It is losing ground in South America for reasons numerous libertarian blogs have pondered at great length (not that anyone seems to care much about South America). And it is losing ground globally as a network of human rights charters and international courts override legitimate governments. You think I’m exaggerating? Then watch in a few hours time as our MPs vote to deny us the referendum they all promised at the last election. Or watch as the Eurocrats disregard the “No” votes and push ahead with a constitution they know the people rejected.

Vorige week organiseerden een aantal Eurosceptische organisaties een manifestatie aan de Houses of Parliament in Londen. Duizenden bezorgde Britten kwamen samen om een referendum te eisen voor het Hervormingsverdrag, maar het mocht niet baten. Buiten bij de UKIP’ers en Tories, en hier en daar een verdwaalde LibDem’er, kreeg de massabetoging geen enkele weerklank, en ook in de niet-conservatieve pers werd deze doodgezwegen. In het nieuws op de BBC was diezelfde week wel een actie van vijf zonderlingen te zien die een Europese vlag en spandoek aan Big Ben ophingen ter ondersteuning van de EU-Grondwet maar in de nieuwsbulletins werd er met geen woord gerept over de véél grotere anti-Europese manifestatie, om over de aandacht in de buitenlandse pers nog maar te zwijgen. In dezelfde week trekt de BBC dan ook nog eens in haar duidingsprogramma’s van leer tegen het gebrek aan correcte mediaberichtgeving in Poetins Rusland, maar kennelijk was er geen kat die deze kritiek pretentieus of arrogant vond...


Afgelopen zondag heeft de privé-firma “Electoral Reform Services” (die in opdracht van de VN en het VK al verscheidene échte verkiezingen heeft helpen organiseren) in samenwerking met de vereniging “I Want A Referendum” in tien Britse kiesdistricten een officieuze peiling gehouden naar de mening over het Verdrag van Lissabon. De resultaten waren ronduit schokkend. Van de 420,000 verspreide stembrieven werden er uiteindelijk meer dan 152,000 ingevuld. Een participatiegraad van 36,2% ligt in het Verenigd Koninkrijk véél hoger dan in de meeste échte verkiezingen. Aan de Europese verkiezingen van 2004 nam zo bijvoorbeeld slechts 23,8 % van de Britten deel. Als teken voor de representativiteit van deze peiling kan dat dus wel tellen. 133,251, oftewel 88%, van de deelnemers is voorstander van een referendum. En als klap op de vuurpijl blijkt ook nog dat 89% van de ondervraagde Britten tegen het Verdrag van Lissabon zouden stemmen.

Samengevat: de Britten zijn tegen het Hervormingsverdrag en dit toch ratificeren zou gewoon volksverraad zijn. Als het Verenigd Koninkrijk een democratie is, organiseert ze een referendum, en als de EU blijft pretenderen een democratie te zijn en de burgers “No” stemmen, moet ze naar hen luisteren en ook deze grondwettelijke poging als mislukt beschouwen. Niets meer en niets minder.


Ondanks de gebrekkige media-aandacht is er wel degelijk iets aan het veranderen, ook op het continent. Het lijkt me wel nog iets te vroeg om euforisch victorie te kraaien zoals “Conservative Home” al deed:

Under the radar, a revolution is taking place. (…) We felt for months that something huge was happening, although we didn’t want to jinx things by saying so. In the event, the scale of the vote was beyond what we or anyone else expected. (…) This is not just a rejection of the European Constitution; it is a rejection of the cosy Euro-compliant culture that pervades Westminster. Voters feel taken for granted. They feel lied to. They feel angry. And they won’t be ignored any more.

Ik maak hier van de gelegenheid ook gebruik om een mede-LVSV’er eervol te vermelden. Eén van de personen achter “I Want A Referendum” is Jean-Paul Floru. Deze Aalsterse inwijkeling is een Vlaamse liberaal die in de jaren 1990 als advocaat naar Londen trok om er even later zijn toga aan de wilgen te hangen en er een succesvolle kunstcarrière op te bouwen. Vanuit zijn verleden bij het Liberaal Vlaams Studentenverbond wierp hij zich in Engeland ook al snel op het uitgebreide aanbod van liberale en Thatcheriaanse organisaties. Als gangmaker van het jaarlijkse zomerseminarie “Freedom Week” aan de universiteit van Cambridge verwierf Jean-Paul Floru niet enkel aanzien binnen de liberale beweging, maar werd hij door de Tories ook in de politiek geparachuteerd. Als Belg werd hij twee jaar geleden in de gemeenteraad van Westminster verkozen, en nu - nadat hij in 2007 Brits staatsburger geworden is - maakt hij zich klaar voor zijn volgende politieke plannen. Met de weinig dubbelzinnige slogan “Do you want your country back?” wil hij voor de Tories naar de Europese verkiezingen van 2009 trekken.


En zijn “Floru for Europe” campagne klinkt alvast aantrekkelijk:

The most renowned fighter of the nanny state after Margaret Thatcher is back. And now JP’s mission is to become MEP to get your freedom back from Europe. But why should you vote JP Floru? Do you want an MEP who (1) will never vote for a tax increase, (2) will never vote for a transfer of power to Brussels, (3) will fight for the City of London and its low regulation, then vote JP Floru for MEP.

Why would he be capable to represent London in Brussels? He is a City of Westminster Councillor for the Hyde Park Ward. He is a Eurosceptic and is active in the campaign for a referendum on the new European Treaty. He is the director of the Freedom Alliance, which aims to promote the philosophical principles of freedom. He has a strong record in the regional and national media and is linked to various think tanks, and his well-developed public speaking skills will be of critical importance in giving the power back to you. He originates from Belgium, the heart of the European Union, and fled to the UK. Thus he knows as no one else what he is fighting for and against whom.

Meer over deze campagne op www.i-want-a-referendum.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.