Het waanbeeld van de Islamisering van Europa (cleppe.be)

Op geregelde basis doemt in politieke en maatschappelijke commentaren het spookbeeld van de Islamisering van Europa op. West-Europa, de wieg van de huidige beschaving, zou ten prooi vallen aan de middeleeuwse levensbeschouwing van Islamitische immigranten die de afgelopen 50 jaar Europa in aanzienlijke aantallen zijn binnengekomen.

Van de verdringing van autochtone Europeanen in volkswijken door arme moslims, over de stijging van criminaliteit in de Europese grootsteden door onaangepaste derde generatie migranten tot het in gedrang komen van liberale verworvenheden zoals vrijheid van meningsuiting, de emancipatie van de vrouw en het recht om zelf ethische keuzes te maken. Allemaal zou dit het gevolg zijn van de oprukkende Islam die het geloof is van de meerderheid van de onderklasse in onze samenleving.

In een vorige tekst, “De ontkerstening van Vlaanderen en de nieuwe moraal”, stelde ik reeds enkele vraagtekens bij het verhaal van de islamisering, in die zin dat het niet de Islam is die meer en meer het Christendom als ideologische grondstroom van onze samenleving vervangt, maar wel een onbenoemde maar duidelijk te omschrijven individualistische moraal, die de onschendbaarheid van het individu als hoogste goed vooropstelt.

Iets te makkelijk wordt soms door critici van de doemdenkers opgeworpen dat ook in onze samenleving vrouwen vroeger kapjes droegen en de Katholieke Kerk een betuttelende instantie was, maar hoewel dit juist is, valt toch niet te ontkennen dat de Islam een veel grotere achterstand in te halen heeft dan de Katholieke Kerk van weleer, die op bepaalde punten trouwens net een baken is geweest in de strijd voor het individualisme, denk maar aan de recuperering en afzwakking van de gevaarlijke socialistische ideeën. West-Europa heeft het gevaar voor de communistische dictatuur, waar zeker grote massa’s voor te mobiliseren zouden zijn geweest, mede kunnen afweren door de inzet van de Kerk.

Waar de doemprofeten te weinig aandacht voor hebben, is dat ook religie, hoe determinerend dit voor een samenleving ook kan zijn, beïnvloed wordt door nog diepgaander factoren. Het is geen toeval dat de Christelijke religie als dominante religie in West-Europa sterk anti-communistisch was, gezien de dominante cultuur in het Westen sinds zeer lang het kapitalisme, eigendomsrecht en verlichtingsdenken in zich droeg.

Is het dan toeval dat in landen waar de economie niet veel meer is dan een landbouw- en grondstoffeneconomie, de heersende sociale opvattingen evenmin sterk ontwikkeld zijn, en de dominante religie hier nauw bij aansluit? De Islam is een product van zo’n maatschappij, maar gezien de veranderingen die de hele derde wereld op dit moment meemaakt, is het maar zeer de vraag of ook in de derde wereld de dominante religie zich niet zal moeten aanpassen aan de onderliggende maatschappelijke veranderingen. De Europese moslimfundamentalisten zouden wel eens een dolk in de rug vanuit hun thuislanden kunnen krijgen, waar de stad groeit en de massa’s naar vrijheid snakken.

Het blijft natuurlijk onmogelijk om de toekomst te voorspellen, maar feit is dat de tegenstanders van de vrijheid in de thuislanden er in de afgelopen 10 jaar een geduchte tegenstander hebben bijgekregen, en dat is het internet. De thuislanden kunnen bloggers dan misschien opsluiten indien ze te ver gaan, helemaal tegenhouden kunnen ze ze niet. Of de bloggers nu de legerdictatuur of de Islamisten aanklagen, feit is dat ze een nieuwe stem zijn in een debat dat lange tijd gedomineerd werd door de schijnbare keuze “Dictatuur of Islamisme”. Bovendien begint de kolonisering ook al verder en verder in het geheugen te liggen zodat pleidooien om terug te keren naar de zogenaamde “eigen identiteit” ook veel minder krachtig zullen worden. De militaire inmenging van het Westen in Irak en andere landen zal daarentegen een argument van de anti-Westerse krachten in de Islamwereld blijven, zoals de “blowback” – theorie van presidentskandidaat Ron Paul ook krachtig betoogt.

Zoals de warfare – politiek de verwestersing van de Islamitische thuislanden hindert, zo hindert de welfare – politiek de integratie van Islamitische migranten in het Westen. Uitkeringen en werkloosheidsvallen duwen hen immers in getto’s, waar de woorden van de sektarische Tablighi Jamaat hoop kunnen bieden maar evengoed op de slechte weg zetten.

In Europa staan Islamitische intellectuelen op die een verzoening van de woestijnreligie beogen met de Europese verlichtingscultuur. Tariq Ramadan is een bekend voorbeeld, maar in zijn geval lijkt de “verzoening” toch voornamelijk een behouden van de eigen religie.

Gelukkig zijn er ook de talloze voorbeelden van Islamitische vrouwen die de sluier afwerpen, zoals Ayaan Hirsi Ali, en is er het ruchtbaar precedent van Ehsan Jami, die met de oprichting van het “Centraal Comité voor Ex-moslims” een uitermate fundamenteel recht opeist en afdwingt, en dat is de afzwering van zijn geloof.

Het is goed dat er aandacht is voor de moeilijke integratie van moslims in het Westen en de blijvende problematische situatie van de thuislanden, maar dit zou niet de aandacht mogen afleiden van de belangrijke signalen die de laatste jaren merkbaar zijn. Tien jaar geleden was er geen Ayaan Hirsi Ali, en tien jaar geleden was de economische ontwikkeling in de Moslimwereld ook niet zo groot als nu. Wahabistische Saudische prinsen hebben pakken geld verdiend om nu moskeeën in het Westen te financieren, maar de economische ontwikkeling zal wetmatig samengaan met een emancipatie van het individu in de Moslimwereld. Die signalen negeren zal de zaak van de overwinning op het obscurantisme vermoeilijken.

We maken ons misschien beter zorgen maken over de politieke centralisering van de macht in Europa. Die centralisering zal immers de integratie van moslims net hinderen, door de versterking die ze betekent voor de sclerotische Europese welvaartstaten en de mogelijkheid die ze biedt om een anti-ethisch buitenlands beleid naar Frans model te voeren, waarbij de fouten die de Amerikanen op vlak van buitenlands beleid maken slechts klein bier zullen zijn en we de weergaloze mogelijkheden die de “trek naar de stad” biedt in de hele derde wereld zouden verwaarlozen.