Europese parlementsleden blijven poen scheppen (Vincent De Roeck)

Na het officieuze referendum over de Europese Grondwet in het Verenigd Koninkrijk opende menige Britse conservatieve weblog met de alleszeggende kop: “Eurocrats 0 - People 1”. Zij kraaiden echter veel té vroeg victorie, want de impact van dat officieuze referendum waarbij 88% een échte volksraadpleging eiste en 89% tegen het Verdrag van Lissabon stemde, was eerder marginaal te noemen. Twee LibDem’ers en één Labour MP konden op andere gedachten gebracht worden. Het Britse Lagerhuis beschikte dan ook over een mooie meerderheid om het Verdrag van Lissabon te ratificeren, en zo gebeurde het ook. De zelfverklaarde “Hannan’s Law” (“Zelfs Eurosceptici in de oppositie worden Europositivo’s éénmaal in de regering want in de regering zitten er nooit Eurosceptici”) werd dan ook opnieuw bewaarheid.

Maar daar blijft het niet bij. Ook de pesterijen op alle andere niveau’s van het politiek-maatschappelijke debat blijven onverstoord verdergaan. Eurosceptici krijgen maar met mondjesmaat toegang tot de media en ook in de publieke parlementaire debatten worden hun rechten uitgehold of zelfs helemaal afgenomen.

Dat Eurokritisch zijn in de Europese instellingen niet echt gesmaakt wordt, weten we al wel na de fractieontslagen van bepaalde sterke Eurosceptici zoals Roger Helmer, door het systematisch brandmerken van Eurosceptici in het Europarlement als “mentaal gehandicapten”, “hooligans”, “nazi’s” en “communisten”, of door het inperken van hun speech- en debatrechten op “Führersbefehl” van EU-parlementsvoorzitter Hans-Gert Pöttering. Maar vorige week deed het Europarlement er zelfs nog een schepje bovenop. De deelnemers aan een vreedzame oppositieactie tegen het Verdrag van Lissabon in het Europees Parlement waarbij ze T-shirts en spandoeken met “referendum” erop droegen, werden op basis van de discretionaire machtigingen van de parlementsvoorzitter tot hoge boetes (600 à 1,500 euro) veroordeeld wegens “wangedrag in het parlement”. Het is ironisch te moeten vaststellen dat op dezelfde dag van de beboeting de groene fractie T-shirts en spandoeken droeg als actie ter vrijlating van de één of andere politieke gevangene en zij daarmee kennelijk geen “wangedrag” aan de dag legden in de ogen van de Eurocraten...

En ook de manier waarop de boetes uitgedeeld werden, tart het ongelooflijke. Niet eens alle deelnemers aan die actie konden achteraf nog geïdentificeerd worden. Daniel Hannan, Syed Kamall en David Sumberg, maar ook Nigel Farage, de UKIP-leider én initiatiefnemer van de bewuste actie, konden aan beboeting ontsnappen. Die laatste vond dit zo belachelijk dat hij in het parlement uitriep Spartacus te zijn die men op een bepaald moment ook niet meer durfde straffen voor zijn misdaden. En het is helemaal bespottelijk dat Dr. Hans-Peter Martin uit Oostenrijk beboet werd voor zijn vermeende deelname aan die actie terwijl hij op hetzelfde moment aanwezig was op een bijeenkomst in Frankfurt. Noch het sluitende alibi van Martin of de spontane bekentenis van Farage konden de boeteverdeling veranderen. Martin zal dus moeten betalen, ook al is hij objectief volledig onschuldig, en Farage ontsnapt aan de boetes terwijl hij dé drijvende kracht was en nog steeds is achter het parlementaire verzet tegen het Verdrag van Lissabon en de Europese Politieke Unie.

“Let’s talk shop”, is een veel gehoorde Engelse uitdrukking die zoveel betekent als “laat ons ter zake komen”, en waarvan de financiële context perfect inpasbaar is in de Europese instellingen want ook daar draait alles in hoofdzaak om geld. Daniel Hannan kon op zijn weblog dan ook opgelucht adem halen toen de LibDem’er Chris Davies Hannans koosnaam “de meest gehate man in Brussel” overnam door het recent aan te durven een nieuw misbruik met de Europese gelden door Eurocraten en Europarlementsleden aan de kaak te stellen. Volgens Hannan is dat de grootste misdaad die een Eurocraat of MEP kan begaan in de ogen van de Europese Unie. Over renumeraties, verloningen en extra’s mag immers niet gesproken worden, en dat gewoon omdat de Eurocraten niet willen dat de burgers weet hebben van hun financiële verwennerijen.

De burgers moeten zo bijvoorbeeld niet weten dat de Europese boekhouding al 13 keer op rij niet aanvaard geweest is door het Europees Rekenhof, of dat een poetsvrouw bij de Europese Commissie maandelijks meer dan 5,000 euro verdient, of dat het legioen ambtenaren aan de Brusselse EU-instellingen een centrumstad van meer dan 50,000 inwoners kunnen bevolken. Om van de impact op de vastgoedprijzen in het Brusselse nog maar te zwijgen door deze in geld zwemmende democratisch deficitaire ambetantenaren.

In oktober 2004, vlak na de laatste Europese parlementsverkiezingen, gaf de Britse Tory-fractie een overzicht vrij in o.a. “The Daily Telegraph” van alle gelden die de MEP’s tot hun beschikking krijgen voor hun dagdagelijkse werking. De gegevens waren ronduit schokkend, net als de reactie van Daniel Hannan trouwens toen hij net Europees Parlementslid geworden was: “Ik zou dit niet mogen zeggen, maar het loon is hier formidabel!” Deze verschillende extra’s zijn nog steeds van toepassing, alleen zijn ze tegenwoordig al vier keer op rij (zwaar) geïndexeerd. De koopkracht van de MEP’s heeft met andere woorden nooit te lijden gehad onder welke inflatie of recessie dan ook. Het loon van de MEP’s is identiek hetzelfde als dat van hun nationale evenknieën, maar het zijn vooral de extra’s die het gigantische verschil maken.

In 2004 bedroeg de maandelijkse secretariaatsbijdrage per MEP maar liefst 12,305 euro. Met het gemiddelde aantal werknemers per MEP van twee personen in gedachten, kan elk MEP maandelijks nog 6,000 euro in eigen zak steken, bovenop zijn vaste salarisverloning. Verder krijgt elke MEP, zonder de noodzaak om bonnetjes binnen te brengen, zijn reiskosten van en naar Brussel terugbetaald a ratio de prijs van het duurste eersteklasseticket plus een extra 20%, wat voor een Brit neerkomt op 900 euro per week, ook al vliegen de meeste Britse Europarlementariërs met Ryanair of een gereduceerd economietarief naar Brussel en Straatsburg zodat ze maandelijks ook nog eens meer dan 3,000 euro in eigen zak kunnen steken.

Om van de 50 euro per week om taxi’s te betalen nog maar te zwijgen, zeker wanneer je beseft dat de MEP’s een eigen gratis limousineservice hebben tot 22u ’s avonds, of van de 270 euro forfaitaire zitpenning per aanwezigheid op een zitting, ook al gaat het niet eens om een verplichte commissiezitting of wat dan ook. Dit bedrag dient officieel om de accommodatie van de MEP’s te bekostigen, maar zelfs de wetenschap dat meer dan 90% van de MEP’s een eigen appartement heeft in Brussel en dus geen nood heeft aan 270 euro per dag aanwezigheid (uw handtekening in een boek zetten volstaat, je hoeft trouwens niet eens écht de zitting bij te wonen) verandert aan dat bedrag niets. Per maand houdt een doorsnee MEP daar dus ook nog eens een dikke 3,000 euro van over.

En voor diners en lunches volstaat het om in te tekenen op de massa’s gratis lezingen of dinerconferenties in het Brusselse of om een lobbyist daarvoor te laten opdraaien. En als dat niet kan, zorgt het Europarlement zelf wel voor een complimentair diner of wat dan ook. Dit alles maakt dat een MEP, bovenop zijn al mooie vaste verloning, per maand nog eens 12,000 euro extra kan verdienen. Een aardig sommetje. Europa zorgt dus wel degelijk voor welvaart en rijkdom … tenminste als je tot de elite behoort die er werkzaam is.


Meer over het EU-gesjoemel op www.europatransparant.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.