Drie maanden, drie jaren of drie eeuwen? (Hoegin)

Yves Leterme zegt in een interview met Het Belang van Limburg dat hij zich op 15 juli niet wil laten gijzelen door de N-VA, nota bene nog vóór die laatste de kans kreeg zijn nieuwe regering te steunen, en de dag erop vertelt Didier Reynders dat, wat hem betreft, het best wel drie jaar kan duren voor er een akkoord is over een staatshervorming. Je zal deze dagen maar een N-VA-voorzitter zijn die net een bocht van 180 graden achter de rug heeft…

Het eerste schot voor de N-VA-boeg kwam op zaterdag, nog voor de N-VA de kans had gekregen de nieuwe regering-Leterme I te steunen. In het interview met Het Belang van Limburg laat Yves Leterme zich ontvallen dat hij zich niet wil laten gijzelen door de N-VA:

Wij laten ons niet gijzelen. Ik vind het spijtig dat soms te sterk de nadruk wordt gelegd op symbolen. Ik ga voor rationaliteit. Daarom zeg ik in alle duidelijkheid: als de N-VA in juli om de verkeerde redenen vindt dat de staatshervorming niet genoeg is, dan nemen wij onze verantwoordelijkheid op.

In dit citaat staan toch wel een aantal opmerkelijke zaken. Een verkiezingsprogramma bijvoorbeeld, zou dat ook onder de categorie «symbolen» vallen? En daaraan vasthouden, en woord houden tegenover je kiezers, is dat dan een irrationeel en onverantwoordelijk gedrag? Bij de N-VA was men natuurlijk niet bepaald in een opperbest humeur na lezing van dit interview: dan maakt men een bocht van 180 graden en kondigt men aan de regering-Leterme I toch maar te steunen, en krijgt men vervolgens het etiket van gijzelnemer, fetisjist, irrationele en onverantwoordelijke opgeplakt nog vóór men op het stemknopje heeft kunnen drukken. Van je kartelpartner moet je het hebben…

Wat was trouwens de échte boodschap van Yves Leterme in dat interview? Dat de CD&V er nog niet aan denkt in juli al uit de federale regering te stappen. Het zal wel aan mij liggen, maar telkens een CVP'er, pardon, CD&V'er het heeft over «verantwoordelijkheid opnemen», krijg ik de kriebels. De N-VA was voor de CD&V nuttig om uit de oppositie te geraken, zowel regionaal als federaal, maar dreigt door haar gedrag –irrationeel en onverantwoordelijk dus– een obstakel te worden om aan te macht te blijven. Yves Leterme bereidt vandaag al voor waarom hij in juli de N-VA aan de deur zal zetten, het laatste restje van zijn belofte aan zijn 800.000 kiezers zal laten varen en toch maar in de federale regering zal blijven, staatshervorming of geen staatshervorming. Hij wil tenslotte toch ook Eerste Minister van àlle Belgen zijn. Een beetje onvrede bij de CD&V-basis zal hem trouwens van dat plan niet afhouden – de suggestie alleen al dat de basis iets te zeggen zou hebben bij de CD&V is ronduit hilarisch, of zijn we die fameuze reflectiegroep soms al vergeten?

Maar eens de N-VA het stemknopje ingedrukt en terug losgelaten had, kwam het tweede schot voor de boeg, dit keer vanuit het Zuiden, namelijk van Didier Reynders. Er is volgens hem nu tijd genoeg om over een staatshervorming te praten, en hij ziet geen reden om daar niet de volle drie jaar voor uit te trekken. Daarmee geeft hij zichzelf meteen twee jaar extra de tijd, want nog niet zo lang geleden kon hij nog leven met een staatshervorming die pas in werking zou treden na de regionale verkiezingen van 2009. Maar het belangrijkste is misschien wel dat Didier Reynders blijkbaar het interview van Yves Leterme gelezen en begrepen heeft, en hiermee een signaal uitzendt dat de boodschap aangekomen is: van Didier Reynders hoef je dus niet te verwachten dat hij deze zomer of volgend voorjaar de federale regering al zou opblazen.

En het vijfde wiel aan de wagen, de PS dan? De krant Le Soir merkt aan het einde van haar bericht over de uitspraak van Didier Reynders fijntjes op dat ook Elio di Rupo begin maart al verklaarde zich niet te willen laten vastpinnen op de datum van 15 juli. Bart de Wever kan dus klagen wat hij wil, maar in het openbaar hebben de Franstaligen er nooit enige twijfel over laten bestaan dat zij niet staan te springen om tegen de zomer al een staatshervorming goed te keuren. Dat Didier Reynders drie maanden te kort vindt, zou dus niet als een verrassing mogen komen, en als straks blijkt dat ook drie jaar een beetje te kort was, hoeft dat ook geen verrassing te zijn. Wat de Franstaligen betreft mag de palaver gerust drie eeuwen duren, als er ondertussen maar niets verandert aan de gigantische geldstromen in onder meer de Sociale Zekerheid. Alleen de N-VA schijnt nog in iets anders te willen geloven.