Belgische VN-ambassadeurs, tijd om op te krassen! (Vincent De Roeck)

Vandaag roerde de Verenigde Naties zich nogmaals in een debat waar het eigenlijk geen zaken in heeft, maar dat zijn we van de emergerende Wereldregering stilaan al wel gewoon. Is het niet Europa dat zich met onze dagdagelijkse beslommeringen komt moeien, is het de VN wel, of één van ons dozijn eigen regeringen, of een onderdeel van het “gouvernement des juges” dat ook op die drie niveau’s blijkt te bestaan. Het Comité tegen Rassendiscriminatie (CRED) van de VN had kennelijk tijd en moeite te over, want in tijden van genocide in half Afrika en burgeroorlogen in half Zuid-Amerika spendeerden de inspecteurs van het CRED een week in Belgenland. Het statige “Palais Wilson” in Genève werd even ingeruild voor een Brussels vijfsterrenhotel en na enkele vluchtige gesprekken met een aantal politieke tenoren uit de Belgische regio’s, de taalgemeenschappen en de federale staatsstructuren had de VN zijn vernietigend oordeel al klaar: België scoort ondermaats op vlak van rassengelijkheid.

Inderdaad, begrijpt u mij alstublieft niet verkeerd: volgens de Verenigde Naties scoort België slecht inzake discriminatie en rassengelijkheid. Dat men in Frankrijk letterlijk moslimghetto’s in het leven geroepen heeft onder de noemer “zones urbaines sensibles”, dat men in bepaalde Duitse streken terug afhangt van de grillen van neo-nazipartijen, dat men in Italië pogroms op de Roemeense inwijkelingen organiseert of dat men in Roemenië en Bulgarije geweldplegingen tegen homoseksuelen en zigeuners weigert te bestraffen, daar trekt de CRED zich niets van aan, maar dat België met zijn taalwetten en andere maatregelen om de verschillende cultuurgemeenschappen vreedzaam te doen samenleven niet langer zou beantwoorden aan de VN-criteria, dat is kennelijk wel een topprioriteit voor die zelfverklaarde Wereldregering.

Net zoals andere supranationale structuren ben ik maar een koele minnaar van de Verenigde Naties en niet zozeer omwille van praktische gebreken - die inderdaad zonder veel erg na een hele resem hervormingen min of meer opgelost zouden kunnen worden - maar omwille van de theoretische beschouwing dat burgers het recht hebben om door het meest subsidiaire niveau bestuurd te worden. En dus niet door verafgelegen wolkenkrabbers waar technocraten de plak zwaaien, die in hun doen en laten zeker niet gespeend zijn van enig respect voor de wil van de individuele burgers. Het gaat me dus niet om de scheeftrekkingen van de Veiligheidsraad waar niet eens enkel alle continenten vertegenwoordigd zijn, maar waar de grootste VN-financier Japan zelfs geen enkele zeg in heeft, of de andere opkomende supermachten zoals Brazilië en India, noch om de talrijke gevallen van seksuele terreur door VN-blauwhelmen tijdens de recente missies in Haïti, Kongo, Liberia en Soedan. Om over de alom woekerende corruptie nog maar te zwijgen waarbij zelfs de zoon van gewezen Ghanees VN-opperhoofd Kofi Annan een aardig inkomen wist te verwerven via fraude met het VN-programma "Oil-for-Food".

De Verenigde Naties hebben in mijn ogen ook geen enkele legitimiteit buiten haar kerntaak van praatbarak die er voor zorgt dat wereldleiders een permanent forum hebben om met elkaar van gedachten te kunnen wisselen, en eventueel om vredesmissies te organiseren die nu éénmaal beter op een internationaal niveau geregeld worden dan de versnippering van middelen en belangen op de nationale niveau’s. In de Algemene Vergadering van de VN zwaaien de dictaturen, de pseudo-democratieën en de landen die naar hartelust de burgerrechten schenden de plak want zij vormen er een comfortabele meerderheid. Het beschaafde Avondland staat erbij en kijkt ernaar hoe hun idealen één voor één sneuvelen op het VN-altaar onder druk van die schurkenstaten. Ik steun dan ook het plan van ex-ambassadeur John Bolton om de VN te hervormen tot een machteloze praatbarak en een parallelle organisatie, zeg maar gerust een “Coalition of Democracies” (al dan niet als politieke arm van de NAVO), in het leven te roepen waaruit die schurkenstaten geweerd worden en dat dus ook een moreel gezag over de wereld zal kunnen hebben, iets wat de Verenigde Naties, gezien zijn statuut als concert van dictaturen, totaal ontbeert.

De Verenigde Naties worden tegenwoordig ook gekenmerkt door dezelfde drang tot harmonisatie die van de Europese Economische Gemeenschap een politieke moloch gemaakt heeft. In tegenstelling tot de Europese landen die de VN braaf haar ding laten doen en tot alles bereid zijn om internationaal op een goed blaadje te staan bij de regerende dictators en potentaten van deze aardkloot, hebben de Amerikanen een iets andere kijk op de zaak, althans toch de GOP, de Libertarian Party en de Constitution Party, want de Greens en de Democraten zijn bereid om zonder veel poeha mee in de VN-staat te stappen. De bemoeizucht van de VN inzake de vermeende discriminatie in België en de gelatenheid waarmee de Belgische actoren die kritiek aanvaarden, toont ook die bereidheid om (nog) meer macht af te schuiven naar supranationale structuren zonder ook maar enige democratische of morele legitimiteit.

Vlaams minister Marino Keulen trok in het 1-uurjournaal van de VRT wel van leer tegen de VN en dit rapport, net als de Vlaamse parlementsleden trouwens, maar dat is tegenwoordig dan ook het laatste tegengeluid dat men vandaag in West-Europa nog kan horen ten overstaande de vermaledijde machtsuitbreiding van de VN, namelijk kritiek wanneer het eigen land door de bureaucratische VN-molen vermalen wordt, maar het mechanisme erachter wordt al lang niet meer in vraag gesteld.

De John Birch Society was de eerste in het Avondland om tegen de VN te pleiten. In 1959 lanceerde de JBS al de campagne “Get US out of the UN” en in de jaren 1990 kregen zij daarin het gezelschap van de NRA toen bleek dat de VN werk maakte om het privé-wapenbezit wereldwijd te gaan verbieden via internationale verdragen, en zo het Tweede Amendement van de Amerikaanse Grondwet wilden afschaffen. Ten tijde van de Irakoorlog maakte ook president George W. Bush geen geheim van zijn aversie voor de VN die alles tegenwerkte en elke belediging van Saddam Hussein met de mantel der liefde wilde blijven toedekken. Zijn memorabele speech waarbij “free nations will not allow the United Nations to fade into history as an ineffective, irrelevant debating society” mocht dan wel nog iets vriendelijker zijn dan die van Ronald Reagan een kleine twee decennia vroeger (“The United Nations more closely resembles a mugging of the United States than either a political debate or an effort at problem solving”) maar beide uitspraken liggen wel in dezelfde lijn, net als het Amerikanistische statement van John Bolton in 1994 (“There is no such thing as the United Nations. There is only the international community, which can only be led by the only remaining superpower, which is the United States”) dat de VN in ondergeschikte orde aan de belangen van de VS plaatste.

Dat laatste is mij misschien wel een brug te ver, maar met de kritiek van Reagan en Bush op de werking van de Verenigde Naties ben ik het eens, zonder daarom een pleidooi te houden voor minder “debating society” en meer “problem solving”, maar gewoon om de ware waarde van de Verenigde Naties te benadrukken, die van praatbarak, en meer ook niet. De Verenigde Naties moeten toegeven dat ze geen reële macht heeft en dat ze volledig afhangt van de grillen van de aardse dictaturen, en dat dus de meest voor de hand liggende taak, en de enige aanvaardbare in mijn ogen, er één van contactforum is.

Libertarisch congreslid Ron Paul gelooft zelfs niet in de praatbarak-functie van de VN en diende in 2007 een wetsvoorstel in om de VS uit de VN terug te trekken en om de VN-infrastructuren te dwingen het Amerikaanse grondgebied te verlaten, daarin ook gesteund door de talrijke joodse lobbygroepen in de VS die de VN van verregaand antisemitisme beschuldigen door in het Palestijns conflict steeds de kaart van de Arabieren te trekken tegen de belangen en argumenten van Israël in. Dit beeld wordt natuurlijk ook in de hand gewerkt door televisiebeelden waarbij VN-blauwhelmen gewapende moslimmilitieleden in Palestina met ambulances vervoeren en door de “overkill” aan (negatieve) aandacht voor de vermeende mensenrechtenschendingen in Israël terwijl er zich terzelfdertijd in de wereld minstens tien volkerenmoorden voltrekken waaraan de VN geen aandacht besteedt tenzij achteraf in het proces van puinruimen door het zenden van alweer vredestroepen.

En deze globale kritiek brengt mij tenslotte terug bij het recente CRED-onderzoek van de discriminatietoestand in België. Sinds wanneer moet een organisatie als de VN ons de les komen spellen over hoe wij over bepaalde maatschappelijke thema’s denken? De VN heeft een groot probleem met twee praktijken in België. In de eerste plaats staat de Vlaamse Wooncode (die voortaan nog maar enkel sociale woningen toekent aan Nederlandstaligen of anderstaligen die bereid zijn Nederlandse lessen te volgen) volgens de VN haaks op het internationaal erkende grondrecht op sociale huisvesting. In de tweede plaats beantwoordt België volgens de VN niet aan het criterium van rassengelijkheid doordat wij geen wetten hebben die organisaties die oproepen tot rassenongelijkheid verbieden en bestraffen. Twee kritieken dus die evengoed uit de notulen van de Tweede Internationale hadden kunnen komen of uit het partijprogramma van PVDA, SP.A, GROEN, ACW-CD&V of de Margriet- en Krunkfracties binnen de Open Vld.

Mijn mening inzake beide is vrij tot zéér eenvoudig. Als de VN zich beroept op een internationaal sociaal grondrecht om België zo op de vingers te tikken, ook al is een grote meerderheid van de burgers het eens met de Belgische politiek, of als de VN van oordeel is dat vrijheidsfnuikende wetten nodig zijn om het etiket van “niet-discriminerend land” of wat dan ook te krijgen, terwijl de burgers de fundamentele vrijheden van vereniging en meningsuiting liever niet aan banden gelegd zien worden en hun grondwettelijke en historische argumenten willen laten primeren op de VN-voorstellen, dan moeten onze politici zich als consequente democraten tonen en onmiddellijk via hun ambassadeurs in New York of Genève een aanvraag indienen tot “opt-out” voor dat zogezegde internationaal grondrecht en voor de verdragen rond de rassengelijkheid. En als de VN daarmee niet zouden instemmen, dan moeten ze de ambassadeurs maar de opdracht geven om hun bureau’s leeg te maken, hun vertrouwelijke paperassen te verbranden en onmiddellijk naar het moederland terug te keren, want dan stopt het daar en is België in mijn ogen als democraat niet langer lid van de VN-éénwereldregering.


Meer kritiek op de Verenigde Naties op www.getusout.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.