Leve de vorming, aldus Termont

De N-GA (Nieuw-Gentse Alliantie) parodieert er al enkele maanden guitig op los. Motto van de partij: Gent onafhankelijk en alle West-Vlamingen buiten, tenzij ze zich volledig aanpassen.

De Gentse burgervader Daniël Termont (SP.a) steunt het initiatief, aanvankelijk omwille van het louter ludieke karakter, maar finaal ook en vooral omwille van de volgens hem prachtige politieke boodschap die de N-GA meegeeft. Vervang Gent door Vlaanderen en West-Vlaanderen door allochtonen of Walen en je hebt een perfecte spiegel van de huidige Vlaamse situatie, aldus Termont.

Laat die vermeend prachtige boodschap nu net echter een schoolvoorbeeld zijn van hoe het niét moet. In tegenstelling tot wat heel wat koele minnaars van de Vlaamse gedachte denken, ligt aan de eis tot een onafhankelijk Vlaanderen geen egoïstisch streven ten grondslag. Het is net de bedoeling om te ijveren voor een zo groot mogelijke eenheid. Met de nadruk op eenheid. Er zijn evenwel rationele argumenten genoeg die aantonen dat er van een eenheid in België al lang geen sprake meer is. Die rationele argumenten zijn alvast niet voorhanden voor de Gentse geparodieerde situatie.

Ook het migrantenbeleid van de N-GA, waar Termont eveneens op zinspeelt, is niet meer dan een alles over dezelfde kam scherende scherts van de Vlaamse situatie. Net zoals West-Vlamingen in Gent het niet moeten wagen om in hun meest sappige dialect de weg te vragen, zo wordt ook van allochtonen en Walen verwacht dat ze Nederlands spreken als ze zich in Vlaanderen willen vestigen. Er is een wezenlijk verschil tussen integreren en volkomen assimileren. Het eerste is een must, het tweede een verarming van de samenleving.

Aan de onderbouwing van de politieke argumenten van de N-GA is nog veel werk. We kunnen dan ook niet verwachten dat een jolige bende grappenmakers veel tijd en energie steekt in het rationeel onderbouwen van haar standpunten.

Het is evenwel bijzonder spijtig dat Termont dergelijk initiatief aangrijpt om zíjn politieke visie door te drukken. Het is al even spijtig dat Termont de ongenuanceerde en clichématige boodschap van de N-GA verkiest boven het échte politieke debat. Van een vorming om 'u' tegen te zeggen is geen sprake, tenzij u in de wolken bent van holle woorden en veralgemeningen.

Ironisch genoeg doet Termont nu net hetzelfde als datgene wat hij en zijn SP.a een andere partij al jarenlang verwijten...

Read more...

Belgian state "an awful warning" to the EU (Charlemagne)

Europe makes peace with nationalism (Charlemagne)
The Economist - March 27th 2008

Even in a border-free Europe, everyone wants a homeland

Not just Belgium, but (supposedly) the entire European Union sighed with relief this week when a new Belgian government got to work—ending nine months of squabbling among the political parties. To Euro-enthusiasts in Brussels, their host country's failure to form a government after last June's election was alarming. The argument is that Belgium matters because it is a model for Europe, with a complex federal system (the country boasts six governments and parliaments) designed to share power between three regions and three linguistic communities (Dutch-, French- and German-speakers). And if small, wealthy Belgium cannot make federalism work, how can the EU?

In truth, this is a circular argument. So what if Belgium has institutions similar to those that a federal EU might use? Being an analogy, if readers will forgive the phrase, is not the same thing as being the same thing. What really matters about fractious, multinational Belgium is that its system of government shows up a painful paradox for the EU: that compromise is needed if competing nationalities are to gain from co-operation, but that too much compromise is toxic to democracy.

A prudent Euro-federalist would resist comparisons with Belgium's rotten institutions, described by one Belgian senator as a “particracy” in which power is derived only tenuously from votes cast by the people. All Belgian federal governments are coalitions that must contain parties from both the French- and Dutch-speaking communities, who lead more or less separate lives. Some compromise is fair enough, you might think: otherwise the majority Dutch-speakers could always outvote the minority who speak French (this is certainly how Francophones present matters). But the elevation of compromise to a moral necessity has proved fatal to democratic accountability.

Last June's election shows this. It sent two clear “kick the bums out” messages. Among Flemish parties, the mushily free-market ruling Liberals lost to the mushily conservative Christian Democrats. Among French-speakers, the Socialists were given a drubbing after a string of corruption scandals. Yet after nine months of horse-trading, both defeated parties are in the new five-party coalition (this boasts 22 ministerial posts, including five deputy prime ministers). Even this is provisional. If the new government does not surrender more powers to the regions by July, Flemish separatists in the coalition could walk out, triggering a new crisis that edges Belgium a step closer to partition. Doubtless a new compromise will then be found, in another deal behind closed doors. As ever, the voters will have little power to sanction or reward their rulers for such antics.

Brussels types fret that such squabbling undermines Europe's boast to have moved beyond the grudges and resentments of ethnic nationalism. But here too the reality may be more complicated. An essay in the current issue of Foreign Affairs makes the incendiary suggestion that the EU has kept the peace for 60 years thanks to nationalism, not despite it. The author, Jerry Muller of the Catholic University of America, argues that the brutal genocides and forced population shifts of the 20th century helped to make peace possible. With a few exceptions (he cites Belgium as one), Europe's ethnic and state boundaries now match (ie, most Germans live in Germany, Greece is dominated by Greeks and so on). That has removed a big reason for fighting. Thus the post-war peace may not mark a defeat for ethnic nationalism, but rather demonstrates its “success”. A more recent example of such success, just recognised by most EU countries, is Kosovo.

An opposite view is taken by Guy Verhofstadt, Belgium's prime minister until last week. Mr Verhofstadt once wrote a pamphlet calling for a “United States of Europe” and now plans a second book arguing that Europe is naturally cosmopolitan, and that ethno-national divisions are alien to Europe's “soul” (although he too recognised Kosovo). He is fascinated by the late 19th century, when Germans were scattered across central Europe, and Jews enriched life all over the continent. He venerates the example of Rustchuk, a city on the border between Bulgaria and Romania whose residents once spoke Ladino (a Sephardic dialect of Spanish), Turkish, Russian, Bulgarian, Romanian and German. Not any more, Mr Verhofstadt laments, before expressing the hope that a border-free EU may bring cosmopolitan Europe back to life, and end the 20th century obsession with creating “monocultural islands”.

Multiculturalism rules OK

Both men should cheer up. Professor Muller is too cynical about the reasons for European peace. German contrition played a vital role, as did genuine horror at the evils done in nationalism's name. Meanwhile Europe is a lot more cosmopolitan than Mr Verhofstadt fears (now he is out of office, he should jump on the Brussels metro and see for himself).

But you can see why a Belgian moderate frets about hardliners. Every week brings a fresh example of ethno-linguistic pettiness. The latest is a row over a local council in Flanders that wants to ban toddlers from its playgrounds if they do not understand Dutch (in fairness, French-speakers can be maddening about language, too). At the European level, Belgium's reputation also suffers. All 27 EU members were recently asked for projects to make 2008 a “European Year of Intercultural Dialogue”, celebrating cultural and linguistic diversity. The result was 26 national schemes plus three from Belgium, where diversity may be celebrated, but only so long as it is done equally in French, Dutch and German.

In other words, Belgium's linguistic communities pay a high price for sticking together, resorting to fudges that range from the silly to the destructive. Put like that, you can see Belgium's new government not as a relief, but as an awful warning. A political union hatched together by a fractious elite, and answerable only to itself, is not a model for anybody to follow.

Read more...

Geert Wilders lanceert film dan toch op internet

"Fitna", de anti-Koranfilm van Geert Wilders, is dankzij LiveLeak.com integraal beschikbaar. Moedig van hen, hypocriet van de anderen.

Aldus gaat de neutrale (verdacht brave) duiding van de VRT:

De Nederlandse extreem-rechtse politicus Geert Wilders heeft zijn omstreden anti-Koranfilm "Fitna" op het internet geplaatst. De film duurt ruim 16 minuten en begint met de waarschuwing dat er schokkende beelden zullen volgen. Er worden beelden getoond van de aanslagen van 11 september 2001 en van de aanslagen in Madrid en Londen, gelardeeerd met verzen uit de Koran. Wilders toont ook oproepen van moslimvoorgangers tot het doden van niet-moslims. De film bevat ook uitspraken van de filmmaker Theo van Gogh en van diens zijn moordenaar Mohammed B.

Fitna eindigt met een tekst in beeld waarin hij moslims oproept de "haatdragende verzen" uit de Koran te scheuren. De politicus pleit voor een stop van de "islamisering" en het verdedigen van de Nederlandse vrijheden. Het laatste beeld is een leeg boek met op de linkerpagina de Deense spotprent van de profeet Mohammed, waarin zijn tulband tevens een bom is. Na enkele seconden aftellen wordt een ontploffing gesuggereerd. De film is te zien op de website www.liveleak.com.

Geert Wilders noemt de door hem uitgebrachte film een "nette film". Hij kan zich voorstellen dat moslims er niet blij mee zijn, maar hij benadrukt dat hij zich aan de feiten heeft gehouden. De film is volgens hem ook "duizend kilometer binnen de kaders van de wet". Hij hoopt dat er geen rellen uitbreken. "Mijn film is niet bedoeld om rotzooi uit te lokken." Maar volgens hem kan de maker van de film nooit verantwoordelijk worden gehouden voor rellen of boycots. Volgens Wilders zijn de beelden vooral bedoeld "om duidelijk te maken wat de gevaren van de Koran en de islam inhouden". "Minder islam is een keuze voor vrijheid." Hij hoopt dat de film leidt tot een discussie over de nadelen van de islam in Nederland en in het buitenland.

Meer over de politiek van Geert Wilders op zijn website.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

VBO pareert PS-aanvallen over lage belastingdruk van bedrijven met cijfers (Vincent De Roeck)

Ik heb het deze maand hier al eens geschreven. Elio Di Rupo is niet te spreken over de belastingen die de BEL20-bedrijven in ons land betalen, en bij uitbreiding ook niet over die van alle andere bedrijven, vennootschappen en zelfstandigen. De PS is tegenwoordig immers niet enkel in theorie nog de laatste marxistische arbeiderspartij van West-Europa, maar ook terug steeds meer in de alledaagse politieke praktijk. Misschien is dat te wijten aan de recente overwinning van de communisten in Cyprus en de veel te brave reactie van de Europese lidstaten daarop? Of gewoon met een nieuwe agressievere “look” die de nederlaag van juni 2007 tegen de vervroegde verkiezingen van 2009 in een klinkende overwinning moet zien om te buigen? Wat er ook van mogen zijn, de PS is terug van nooit echt weggeweest. En met communist Dirk “België is een fiscaal paradijs” Van Der Maelen in poolpositie bij de SP.A op de oppositiebanken kan de PS zich maar niet links genoeg betonen.

En dit laatste is in mijn ogen ook geen noemenswaardig probleem want ik beschouw alle socialisten nu éénmaal als communisten met een imagocoach, en alle rechts-extremisten als conservatieven met een (veel) te grote mond, maar dit geheel terzijde...

Vorige week kwam de eerste officiële - en met feiten onderbouwde - reactie van het Verbond van Belgische Ondernemingen op de recente PS-kritieken over de belastingdruk van onze bedrijven. VBO-topman Rudy Thomaes wil geen rondje welles-nietes starten met de machtigste partij van “la Wallonie profonde” maar kwam anders toch wel met aardig wat argumenten aandraven die gewoonweg brandhout maakten van de PS-opwerpingen. Het onderzoek “Total Tax Contribution Survey” werd door het VBO bij het internationaal gereputeerde bureau “Price Waterhouse Coopers” besteld en vorige week aan de pers voorgesteld. Het onderzoek omvat 61 bedrijven uit verschillende sectoren, locaties en grootordes die samen meer dan 100,000 werknemers tewerkstellen, en is dus wel representatief.

De cijferconclusies ogen indrukwekkend. Een gemiddeld Belgisch bedrijf is maar liefst aan 63 verschillende heffingen onderhevig, én moet daarenboven ook nog eens 32 bijdragen of belastingen in opdracht van de overheid innen. De 63 heffingen omvatten hoofdzakelijk de belastingen op vennootschappen en hun winsten, en de bijdragen voor de sociale zekerheid. De 32 inningen omvatten accijnzen, de BTW en voorheffingen. Volgens de studie betekenen de 32 inningen per jaar een meerinkomst van 7 miljard euro voor de staat, iets wat puur door de bedrijven gegenereerd wordt en waar geen ambtenarij of administratiekost aan te pas komt. De bedrijven nemen de kosten en lasten van deze inningen immers volledig op zich, terwijl ze er zelf geen enkele meerwaarde van ondervinden, om van de enorme juridische risico’s nog maar te zwijgen, want fouten in deze inningen vallen zonder meer onder de strafrechterlijke aansprakelijkheid van de bewuste bedrijven.

VBO-woordvoerder Jeroen Langerock verklaarde trouwens exact hetzelfde als ik al enkele weken geleden als kritiek op Di Rupo gaf.

Een nogal gammele rekenconstructie lag aan de basis van de uitlatingen van Elio Di Rupo, zo bleek. Niet het minst omdat 50 procent enkel wordt toegepast op de hoogste belastingschijf, waar arbeiders doorgaans geen deel van uitmaken. (…) Met de recente studie van PwC kunnen we de gratuite uitspraken van Di Rupo tenminste onmiddellijk doorprikken.

En ook over de vermaledijde notionele interestafrek had het VBO eens een positieve noot te brengen, wat zéér moedig is gezien de huidige politieke constellatie waarbij het schieten op “dit stukje fiscale spitstechnologie” overal op luid applaus onthaald wordt, zelfs bij bepaalde zelfverklaarde economische liberalen. De Nationale Bank van België heeft volgens het VBO in 2007 maar liefst 17 miljoen euro uitgespaard dankzij de formule, geld dat de begroting én de burgers ten goede is gekomen. Verder zorgt de notionele interestaftrek wel voor een feitelijke korting op de vennootschapsbelasting, maar versterkt ze tegelijkertijd de kapitaalstructuur van de bedrijven, wat op termijn alleen maar goed nieuws kan betekenen voor de Belgische economie: meer jobs en meer investeringen. En alle gekheid op een stokje, wie kan daar in godesnaam toch tegen zijn?


Meer over de Total Tax Contribution Survey op www.pwc.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

De witte raaf en de beer (Vincent De Roeck)

Rusland heeft nu al enkele weken een nieuwe president én een nieuwe premier, ook al zijn het gewoon dezelfde figuren als voor die laatste verkiezingen. Dmitri Medvedev volgde Vladimir Poetin op als president van de Russische Federatie en die laatste kon rustig op post blijven als eerste minister. Poetin vertrok niet omdat hij dat opportuun achtte na twee termijnen in het Kremlin, maar gewoon omdat de Russische grondwet geen derde aansluitende presidentstermijn toelaat. Zijn herwonnen respect voor de rechtsorde is dan in wezen ook niets anders dan een façade waarachter de échte machtsconcentratie en vervlechting van politiek, economie en burgermaatschappij gewoon voortgaat alsof er nooit verkiezingen geweest zijn.

Natuurlijk moet ook gezegd worden dat het Russische volk, in tegenstelling tot de “internationale gemeenschap”, geen nood schijnt te hebben aan democratie maar aan economische vooruitgang, politieke stabiliteit en (militair) nationalisme, drie zaken die, ondanks de lastercampagnes in het buitenland, wel degelijk door Poetins “Verenigd Rusland” geleverd kunnen worden.

De waarnemers riepen naar aloude gewoonte moord en brand omdat de Russische presidentsverkiezingen met aanzienlijk wat fraude gepaard gegaan zouden zijn, maar wat de internationale gemeenschap gemakkelijkheidshalve vergeet in beschouwing te nemen, is de wetenschap dat Poetin en Medvedev géén behoefte hadden om de uitslag te vervalsen. Poetin schoof Medvedev naar voren als zijn opvolger en onafhankelijke peilingen gaven in de week van die verkiezingen aan dat 70% van de Russen tevreden waren met Poetins beleid. Is het dan vreemd te moeten ontdekken dat Poetins protégé - die nota bene belooft om het beleid van zijn voorganger door te zetten - ruim 68% van de stemmen binnenhaalt? En heeft het Russische staatsapparaat schuld aan de interne strubbelingen bij de democratische oppositie die in verdeelde slagorde nergens de kiesdrempel weet te halen? Extreemrechts (LDP van Zjirinovsky) en extreemlinks (CP van Zjoeganov) hebben die ideologische éénheid wel weten te bewaren met alle gevolgen van dien. Naast Verenigd Rusland van Poetin en Medvedev zijn immers CP en LDP de twee andere machtsblokken in de Doema. Van de “liberalen” geen spoor.

Vladimir Poetins economische successen (tijdens zijn presidentsschap steeg het gemiddelde loon met 16% per jaar bijvoorbeeld) zijn volgens economen gestoeld op drie factoren: een heropleving van privé-initiatieven, een verviervoudiging van de olieprijzen tijdens zijn presidentsschap en macroeconomische stabiliteit. Maar bij dit succesverhaal moeten wel een aantal kanttekeningen gemaakt worden. De Russische economie is ondanks het “succes” van Poetin nog steeds kleiner dan de Sovjeteconomie van de jaren 1980 en de Russische economie is nog nooit zo weinig gediversifieerd geweest als vandaag waar het olieaandeel in het totale BNP de ganse economie aan het wurgen is, om nog maar te zwijgen van de catastrofale gevolgen indien de olieprijzen terug zouden beginnen dalen. Ook heeft Poetin zelf geen enkele verdienste aan dit economisch succes tenzij dan inzake stabiliteit want de Russische economie was al begonnen met boomen tijdens de laatste 18 maanden van Poetins voorganger en ook de prijsstijgingen van de olie staan volledig los van Poetins beleid.

De conclusie van sommige Poetincritici dat hij niets meer was dan een toeschouwer in een economisch proces dat zichzelf sowieso voltrokken zou hebben, is dan wel niet volledig correct, er zit ergens wel een grond van waarheid in. In 2000 maakte Poetin in menige speech rond zijn inauguratie komaf met de nalatenschap van Boris Jeltsin en kondigde hij aan om de corruptie terug te dringen, de bureaucratie aan te pakken, de macht van de oligarchen te breken, de armoede weg te werken en de “nationale weelde” (zowel economisch als politiek) terug in ere te herstellen. De oligarchen werden aangepakt met schijnprocessen maar legden wel een hypotheek onder de rechtsorde in Rusland die nochtans een conditio sine qua non is voor privé-initiatief en ondernemersschap. De bureaucratie en de corruptie konden ook door Poetin niet drastisch verminderd worden, misschien net opnieuw door de gebrekkige rechtsorde, en de armoede verkleinde wel onder Poetin, maar dat kan volledig op het conto van de oliehausse geschreven worden zoals al eerder gezegd. De “nationale weelde” is het enige wat we Poetin echt kunnen toedichten. Met zijn gespierde taal op het internationale toneel en zijn annihilerende zuiveringen - gecombineerd met het opvrijen van bevriende militieleiders - van opstandige provincies in het eigen land gaf hij de Russen terug een gevoel van trots en nationalisme dat door de dronkemansjaren onder Boris Jeltsin quasi volledig verdwenen was.

Het pesten van buurlanden als Estland en Letland, het neerslaan van opstanden in Ingoesetië, Dagestan en Tsjetsjenië, het claimen van Deens en Canadees noordpoolland, het van stal halen van tactische nucleaire bommenwerpers voor onnodige militaire manoeuvres en het voeren van energieoorlogen met Georgië en Oekraïene horen allemaal bij dat herwonnen Russisch zelfvertrouwen. En in combinatie met een economische opgang zonder weerga in de recente Russische geschiedenis is de figuur van Poetin, of van zijn handpop Medvedev, onaantastbaar geworden in de Russische politiek.

Een recente studie van de Universiteit van Bayreuth in Duitsland voert echter wel aan dat Poetins economische groei van 7% per jaar ondermaats is gezien het potentieel van de Russische economie én gezien de hogere groeipercentages in Georgië en Oekraïene, die niet eens over energievoorraden beschikken, en dat tegen alle percepties in de economische groei in de laatste twee jaren van Jeltsins presidentsschap (8% en 10%) hoger lag dan die onder Poetin. En natuurlijk stelt de studie ook vragen bij de hernationalisering van de “commanding heights of the economy” die het privé-initiatief tot een curiosum herleid hebben en op termijn elke vorm van ondernemersschap kunnen nekken.

Door de gigantische hap die de energiemarkt in het totale BNP inneemt, duikt ook het spook van de “Nederlandse Ziekte” terug op: door de ontginning en massale export van natuurlijke grondstoffen een te groot aandeel in de totale economie van een land te geven, wordt de munteenheid van dat land meer waard dan voorheen en paralyseert dat de niet-energiegebonden onderdelen van de economie. Poetin mag dat dan al wel begrepen hebben en een gigantisch “stabiliseringsfonds” in het leven geroepen hebben, de laatste maanden stijgt de Roebel evenwel constant in waarde op de internationale markten. Ruslands afhankelijkheid van de olieinkomsten stelt een dubbel gevaar: als de olieprijzen kelderen, keldert de Russische economie ook, en als de olieprijzen blijven stijgen en niet gecompenseerd worden met een verdere diversifiëring van de economie die het aandeel van de energie in het totale BNP kan terugdringen, zal de Russische economische motor ook sputteren en misschien zelfs helemaal stilvallen. En daar kan een nasmeulend Grozny of een flotilje aftandse bommenwerpers boven de Noordzee niets aan veranderen.

De Russische zakenkrant “Vedomosti” hekelt daarenboven al jaren de nationaliseringen onder Poetin en het welig tierende web van bureaucratie en corruptie in Rusland. De “growth in oil input” onder Jeltsin (toen privé- en semiprivé-spelers de energiemarkt in handen hadden) bedroeg 9% per jaar, terwijl die vandaag onder Poetin (wanneer de overheid terug de controle verworven heeft over de energiesector) slechts 1% per jaar bedraagt, oftewel een historisch dieptepunt. De monsterwinsten in die sector gaan dus duidelijk niet naar innovatie en nieuwe technologieën. Dat gebrek mag dan wel inherent zijn aan overheidsbedrijven, het is tegelijkertijd een enorme gemiste kans en het kan desastreuze gevolgen hebben voor de Russische economie op de middellange en lange termijn.

“Property rights count for little” was de kop van een zeldzame overheidskritische column van de hoofdredacteur van de Engelstalige Moskoukrant “The Moscow Times” daags na de veroordeling van de Yukos-topman en de confiscatie van de Yukos-eigendommen. Zo’n gebrek aan rechtsorde legt ook een bom onder de verdere groeikansen van de Russische economie, net als de corruptiegraad die volgens de organisaties Transparency International en Freedom House nu al die van Togo zou evenaren. “Maar voorlopig hangen er nog voldoende laaghangende vruchten aan de Russische bomen zodat de burgers geen aandacht hebben voor het gebrek aan vrijheid,” aldus een reactie van de cynische analist Christopher Granville op de website van Trusted Sources.

Volgens de Wereldbank heeft Rusland het economische potentieel om jaarlijks met minstens 10 à 15% te groeien, maar daarvoor stelt het een aantal broodnodige maatregelen voor, zoals er zijn het afbreken van de overheidsmonopolies in de economie, het investeren in wegen en andere infrastructuur, het instellen van een échte rechtsstaat, het vergemakkelijken van “start-ups” (slechts 5% van alle Russische bedrijven vandaag zijn minder dan 10 jaar oud), het vergroten van het aandeel KMO’s in het BNP (vandaag amper 15%), het drastisch verminderen van de overheidsbureaucratie (het is niet normaal dat peilingen aangeven dat 55% van alle afstuderende jongeren voor de overheid willen werken) en het aanpakken van de inflatie (die nu al gevaarlijk hoog tussen 10-11% schommelt). En ook de conclusies van het World Economic Forum liggen in dezelfde lijn: “Na een decennium van groei is Rusland nog steeds economisch kleiner dan vlak voor de val van het communisme. En één ding is zeker: Rusland zal geen welvaart van wereldklasse kunnen bereiken met instellingen die op leest van ontwikkelingslanden geschoeid zijn.”

En deze economische analyses brengen mij opnieuw bij de laatste Russische presidentsverkiezingen waar Poetin vervangen werd door gewezen Gazprom-directeur Medvedev. Als we de “liberale” internationale gemeenschap mochten geloven was Medvedev een halve fascist die ook economisch een onliberaal beleid zou voeren. Hun onvoorwaardelijke steun aan Gary Kasparov en het links-liberale Yabloko-blok lag dan ook in de lijn van hun eerdere kritieken. Maar hadden zij daar wel gelijk in? En wie is die Dmitri Medvedev eigenlijk? Zou een ex-schaker beter geplaatst zijn om de complexe economie van Rusland te sturen dan een gewezen topmanager? De vraag stellen, is ze beantwoorden, ook al bestaan er natuurlijk tegenvoorbeelden zoals een Hollywoodacteur die het beste economische beleid in meer dan een halve eeuw wist te voeren, maar dat is een ander verhaal.

Medvedev staat, ondanks de kritieken uit het “liberale” buitenland, in eigen land bekend als een liberaal en ook het feit dat hij geen enkele band heeft met de Sovjetunie en geen verleden heeft in de Russische veiligheidsdiensten versterkt dat beeld natuurlijk. Zijn stelling dat “vrijheid altijd beter is dan geen vrijheid” is dan ook leuk om eens terug in de Russische politiek te horen weerklinken, net als de reactie van een buitenlandse commentator dat “de stellingen van Medvedev zelfs zo liberaal zijn dat ze de nationalisten beledigen”. Medvedev wil de rechtsstaat uitbouwen, de overheid efficiënter en transparanter laten werken, en de vrijheid van de pers terug in ere herstellen. Poetin aanhoorde dit alles en leek er zelfs met in te stemmen. Hij geeft Medvedev op vlak van socio-economisch beleid de vrije hand en gaat zich als premier hoofdzakelijk bezighouden met internationale thema’s.

Maar niet iedereen is zo zeker van Medvedevs capaciteiten in de aangehaalde domeinen. Zijn management van Gazprom blonk niet echt uit volgens internationale standaarden. De assets werden niet geoptimaliseerd, de innovatie was ondermaats, het bestuur was ontransparant en de uitverkoop van het Gazprom-pensioenfonds aan Poetins vrienden kon moeilijk een daad van goed management genoemd worden. En als vice-premier onder Poetin mislukte Medvedev ook in zijn twee hoofdprojecten: het verbeteren van het Russische onderwijs en de uitbouw van een moderne gezondheidszorg. Dus niet meteen een CV dat de euforie van de Russen kan staven, maar dat kan allemaal nog komen.

Of zoals een rapport van de Council on Foreign Relations in de week na Medvedevs verkiezing schreef: “In het begin zal het systeem meer macht hebben over Medvedev dan hij over het systeem, maar nadien, wie weet?” De hoop van tal van buitenlandse analisten is zeker terecht al is het maar omdat Medvedev, ook al is hij geen zuivere liberaal, een “moderate” is én de steun heeft van Ruslands meest populaire leider. De liberalen in het buitenland hadden in mijn ogen dan ook beter Medvedev gesteund in plaats van Yabloko en Kasparov die nooit echt een kans gemaakt hebben, om Medvedev uit de klauwen van het rechtse autoritarisme dat Verenigd Rusland doorgaans domineert te houden en hem definitief in het “liberale” kamp te krijgen. Dat men deze strategische steun niet gegeven heeft, is in mijn ogen dan ook een gemiste kans voor het wereldwijde liberalisme.

En nu is het maar hopen dat Medvedev ook zonder die liberale steun uit het buitenland er in slaagt om Ruslands economie terug op de rails te krijgen, want economische voorspoed luidt automatisch het einde van autoritarisme en het begin van een échte liberale democratie in. En misschien heeft professor Andrew Wilson van het University College in Londen dan toch gelijk toen hij vorige week in “The Economist” schreef dat Rusland, ondanks de verwoede pogingen van de clan rond Poetin om de status-quo te behouden, binnen één jaar een totaal ander land dan vandaag zou zijn.

Ik hoop het alvast uit de grond van mijn hart.


Meer over de situatie in Rusland op www.peterdhamecourt.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Le Soir wil gratis zwembeurt voor alle N-VA'ers

In Le Soir van zaterdag jongstleden doet editorialist Pierre Bouillon een oproep om alle N-VA'ers te vermoorden. Meer bepaald: breng ze samen in de haven van Oostende, laat ze inschepen in een vrachtschip, laat dit schip naar het midden van de Atlantische Oceaan varen, en doe het hele geval zinken. Alleen zo kan ervoor gezorgd worden dat de regering Leterme-I haar volle ambtstermijn haalt, aldus Bouillon. Voor alle duidelijkheid: niet alleen het partijkader van de N-VA dient geëlimineerd te worden, niet alleen de leden van de N-VA, maar ook alle sympathizanten en kiezers.

Let wel, make no mistake: het is allemaal maar om te lachen. Le carnet du samedi is een luchtig, humoristisch cursiefje. De hele column van de heer Bouillon baadt in een satirisch sausje. En in de titel van zijn column omschrijft hij zijn vondst als "een heel dwaas plan om Leterme 3/4 te redden". Verfijnde, zelfrelativerende humor, met de pink in de lucht, en in de taal van Molière.

Het is dan ook overduidelijk dat er helemaal niets mis is met de sublieme literaire ontboezeming van de heer Bouillon. Meer nog: wie daar aanstoot aan neemt, zal ongetwijfeld ofwel een beotiër zijn die te lomp is om die fijnzinnige satire te smaken, ofwel een extremistische Vlaams-nationalist die blijk geeft van een stuitende onverdraagzaamheid tegenover alles wat Franstalig is. In de eerste kritische reacties over die bewuste column herkennen we onmiddellijk de - uiteraard bloedserieus bedoelde - racistische ondertoon: amalgaam over de "luie Walen", etnocentrisme, aanzetten tot overdraagzaamheid, aanwakkeren van haat, oproepen tot oorlog.

Ongetwijfeld zullen er wel enkele intolerante vlegels zijn die het niet zullen kunnen laten om een klacht in te dienen bij het CGKR. Dat Centrum-Dewitte zal de klachten onderzoeken, maar het zal antwoorden dat dergelijke zaken nu eenmaal in hun context moeten bekeken worden, en onder de artistieke vrijheid vallen. De directie van Le Soir, de krant die onlangs nog samen met De Standaard ijverde voor een beter begrip tussen alle Belgen, zal uiteraard haar columnist voluit verdedigen. Maar ondergetekende, die het waagde om zonder toestemming een vertaald citaat te publiceren en, wat meer is, een grafische afbeelding van de volledige oorspronkelijk column te reproduceren om aan zijn lezers toe te laten kennis te nemen van de volledige context, die kan eventueel wel - net als Google destijds - een proces aan zijn broek krijgen wegens schending van het o zo dierbare copyright.

O ja, voor ik afsluit, wil ik u toch nog deze raad meegeven: veronderstel even dat de zus van Bart De Wever, die in Wallonië woont, straks het slachtoffer zou worden van één of ander gewelddadig misdrijf, dan zal dat betreurenswaardige feit uiteraard totaal los staan van de verheven pennevruchten van de heer Bouillon. Meer nog, wie daar dan een verband zou durven suggereren, dàt zou pas een verfoeilijke demagoog zijn.

Read more...

Drie maanden, drie jaren of drie eeuwen? (Hoegin)

Yves Leterme zegt in een interview met Het Belang van Limburg dat hij zich op 15 juli niet wil laten gijzelen door de N-VA, nota bene nog vóór die laatste de kans kreeg zijn nieuwe regering te steunen, en de dag erop vertelt Didier Reynders dat, wat hem betreft, het best wel drie jaar kan duren voor er een akkoord is over een staatshervorming. Je zal deze dagen maar een N-VA-voorzitter zijn die net een bocht van 180 graden achter de rug heeft…

Het eerste schot voor de N-VA-boeg kwam op zaterdag, nog voor de N-VA de kans had gekregen de nieuwe regering-Leterme I te steunen. In het interview met Het Belang van Limburg laat Yves Leterme zich ontvallen dat hij zich niet wil laten gijzelen door de N-VA:

Wij laten ons niet gijzelen. Ik vind het spijtig dat soms te sterk de nadruk wordt gelegd op symbolen. Ik ga voor rationaliteit. Daarom zeg ik in alle duidelijkheid: als de N-VA in juli om de verkeerde redenen vindt dat de staatshervorming niet genoeg is, dan nemen wij onze verantwoordelijkheid op.

In dit citaat staan toch wel een aantal opmerkelijke zaken. Een verkiezingsprogramma bijvoorbeeld, zou dat ook onder de categorie «symbolen» vallen? En daaraan vasthouden, en woord houden tegenover je kiezers, is dat dan een irrationeel en onverantwoordelijk gedrag? Bij de N-VA was men natuurlijk niet bepaald in een opperbest humeur na lezing van dit interview: dan maakt men een bocht van 180 graden en kondigt men aan de regering-Leterme I toch maar te steunen, en krijgt men vervolgens het etiket van gijzelnemer, fetisjist, irrationele en onverantwoordelijke opgeplakt nog vóór men op het stemknopje heeft kunnen drukken. Van je kartelpartner moet je het hebben…

Wat was trouwens de échte boodschap van Yves Leterme in dat interview? Dat de CD&V er nog niet aan denkt in juli al uit de federale regering te stappen. Het zal wel aan mij liggen, maar telkens een CVP'er, pardon, CD&V'er het heeft over «verantwoordelijkheid opnemen», krijg ik de kriebels. De N-VA was voor de CD&V nuttig om uit de oppositie te geraken, zowel regionaal als federaal, maar dreigt door haar gedrag –irrationeel en onverantwoordelijk dus– een obstakel te worden om aan te macht te blijven. Yves Leterme bereidt vandaag al voor waarom hij in juli de N-VA aan de deur zal zetten, het laatste restje van zijn belofte aan zijn 800.000 kiezers zal laten varen en toch maar in de federale regering zal blijven, staatshervorming of geen staatshervorming. Hij wil tenslotte toch ook Eerste Minister van àlle Belgen zijn. Een beetje onvrede bij de CD&V-basis zal hem trouwens van dat plan niet afhouden – de suggestie alleen al dat de basis iets te zeggen zou hebben bij de CD&V is ronduit hilarisch, of zijn we die fameuze reflectiegroep soms al vergeten?

Maar eens de N-VA het stemknopje ingedrukt en terug losgelaten had, kwam het tweede schot voor de boeg, dit keer vanuit het Zuiden, namelijk van Didier Reynders. Er is volgens hem nu tijd genoeg om over een staatshervorming te praten, en hij ziet geen reden om daar niet de volle drie jaar voor uit te trekken. Daarmee geeft hij zichzelf meteen twee jaar extra de tijd, want nog niet zo lang geleden kon hij nog leven met een staatshervorming die pas in werking zou treden na de regionale verkiezingen van 2009. Maar het belangrijkste is misschien wel dat Didier Reynders blijkbaar het interview van Yves Leterme gelezen en begrepen heeft, en hiermee een signaal uitzendt dat de boodschap aangekomen is: van Didier Reynders hoef je dus niet te verwachten dat hij deze zomer of volgend voorjaar de federale regering al zou opblazen.

En het vijfde wiel aan de wagen, de PS dan? De krant Le Soir merkt aan het einde van haar bericht over de uitspraak van Didier Reynders fijntjes op dat ook Elio di Rupo begin maart al verklaarde zich niet te willen laten vastpinnen op de datum van 15 juli. Bart de Wever kan dus klagen wat hij wil, maar in het openbaar hebben de Franstaligen er nooit enige twijfel over laten bestaan dat zij niet staan te springen om tegen de zomer al een staatshervorming goed te keuren. Dat Didier Reynders drie maanden te kort vindt, zou dus niet als een verrassing mogen komen, en als straks blijkt dat ook drie jaar een beetje te kort was, hoeft dat ook geen verrassing te zijn. Wat de Franstaligen betreft mag de palaver gerust drie eeuwen duren, als er ondertussen maar niets verandert aan de gigantische geldstromen in onder meer de Sociale Zekerheid. Alleen de N-VA schijnt nog in iets anders te willen geloven.

Read more...

Represailles: niet louter hoon, maar broodroof

Nadat Chris Michel, gastheer van de "Gravensteengroep" in de Standaard van 6 maart ("Agree to disagree") schreef dat vele mensen die het eens zijn met het Gravensteenmanifest niet openlijk durven meedoen uit schrik voor represailles, durfde Walter Zinzen (de man die ook al in dS van 4-9-2007 een zinzende interpretatie gaf aan het BHV-arrest die ik eerder al weerlegd heb) in de Standaard van 10 maart te beweren dat daar niets van waar is, met het argument dat het juist mensen zijn die afwijken van de Vlaams-nationale standpunten die hoon en smaad ten deel krijgen en niet gelezen worden. Mocht het toch waar zijn zou hij zeker steun verlenen.

Zinzen bewijst hiermee dat hij ofwel blind is of te kwader trouw. Het gaat er immers niet om of mensen kritiek krijgen voor de standpunten die ze innemen: natuurlijk is er openlijk kritiek op diegenen die de pleiten voor annexatie van een deel van Vlaanderen bij Brussel of wijzigingen van de taalgrens ten nadele van Vlaanderen. Zou Zinzen veel vriendelijker zijn voor uitspraken van Vlaamse irredentisten die "verloren gebieden" ten zuiden van de taalgrens zouden willen terugwinnen ? Maar hebt U al op grote schaal hoon en smaad gehoord voor de verdedigers van het status-quo, het op dit ogenblik geldende "unionistisch federalisme" ? En bovendien gaat het voor de flaminganten om veel erger dan hoon en smaad: het gaat om broodroof, mijnheer Zinzen. Dat U de vermelding van represailles door Chris Michel weglacht bewijst dat die broodroof blijkbaar niet geldt voor mensen van uw mening.

Die broodroof schuwt de publiciteit; ze is veel gevaarlijker dan publieke hoon en smaad. En de dreiging ermee is ook veel effectiever, want op publieke beledigingen kan je nog antwoorden, tegen al dan niet gecamoufleerde dreiging met broodroof sta je grotendeels machteloos. En één enkele persoon bij wijze van voorbeeld broodroven weerhoudt er honderd anderen van om zich te outen. Dit betekent ook dat de bekende gevallen het topje van de ijsberg zijn. Elke flamingante lezer weet wel waar het over gaat en kent voorbeelden uit zijn omgeving.

In een groot deel van het bedrijfsleven wordt alvast niet gelachen met flamingante uitingen. Herman de Bode moest op 7 december 2005 ontslag nemen als managing partner van McKinsey omdat hij het Manifest van de Denkgroep in de Warande had ondertekend, dit onder druk van Belgische bedrijven en misschien ook overheden die dreigden geen beroep meer te doen op McKinsey. Van UCB (Georges Jacobs) is dit geweten, van andere bedrijven genre Solvay, Fortis, Delhaize zijn er minstens aanwijzingen, en ze hebben de aan hun adres in Trends geuite beschuldiging alvast nooit tegengesproken. Morele en andere steun van Walter Zinzen heeft de Bode alvast nooit gekregen. Dit soort druk is helemaal niet zeldzaam. Vele andere personen werkzaam in het bedrijfsleven durfden het Warandemanifest niet te tekenen. Bedrijven die mijn cliënten zijn als advocaat werden ook al benaderd uit dezelfde kringen met de boodschap dat het toch niet hoorde om bij zo'n flamingante advocaat als Storme te gaan.

In de culturele wereld is het nog een stuk erger. The Strangers zijn totaal geboycot geworden door de officiële en andere circuits omdat ze op 24 november 1992 op een congres van het Vlaams Blok waren opgetreden. Pas nadat de groep al 4 jaar ontbonden was zijn ze posthuum nog eens mogen optreden voor het bal van de Antwerpse burgemeester in 2006. Andere zangers en musici die ooit op een VB-manifestatie zijn opgetreden zijn ook systematisch geboycot. Maar een VB-optreden is zelfs niet nodig: Soetkin Collier mocht niet mee met haar groep Urban Trad gaan zingen op het Eurosongfestival 2003 in Letland omdat de Staatsveiligheid niet alleen een fout dossier over haar had opgesteld maar dit ook nog goed getimed naar de Franstalige media lekte. Behalve deelname aan enkele betogingen - een grondwettelijk rehct toch, niet ? - bevatte het zelfs geen verwijt aan haarzelf maar enkel killing by association: verenigingen waar ze in haar jeugd lid was van geweest en activiteiten van familieleden. Sippenhaft, weet U wel. Als zelfs de wetgever dat tot norm maakt, dan moet men van de media blijkbaar niet beter verwachten. Roemroof was haar deel. Steun gekregen van Zinzen ?

In de media zijn te kritische flamingante journalisten vaak op een zijspoor gezet. Waarom zou Roger van Houtte anders uit de redactie Binnenland van de GVA geweerd zijn ? (Zie "Bank achteruit voor GVA-journalist Roger van Houtte") Om nog te zwijgen van de tussenkomst van Verhofstadt via Prodi bij Bolkestein om Derk-Jan Eppink te doen zwijgen of te ontslaan. En ik ben benieuwd welke kansen Chris Michel nog gaat krijgen in de media nu hij de omertà doorbroken heeft.

In de academische wereld is het iets beter, maar toch. In universitaire benoemingscommissies worden kandidaten omwille van hun "flamingante" of "rechtse" politieke overtuiging niet voorgedragen; voor elke keer dat dit uit een vermelding in een verslag blijkt zullen er minstens 10 andere keren zijn waar men zo voorzichtig is dat niet op papier te zetten. Wie al benoemd is riskeert vervroegd op pensioen te worden gestuurd of anderszins op een zijspoor te worden gezet, zoals aan de Artevelde Hogeschool in Gent. Op wetenschappelijke congressen worden conservatieve academici die uitgenodigd waren om een lezing te geven, plotseling "gedisiniviteerd" onder politieke druk. Dr. Koenraad Elst bv. (Zie dit voorwoord). Steun gekregen van Zinzen ?

En dan hebben we het nog niet over diegenen die ooit de euvele moed hebben gehad lid te worden van het VB of in dienst van die partij te gaan. Zij worden overal buitengegooid en gestraft met een vorm van burgerlijke dood, waaruit ze pas kunnen herrijzen indien ze er niet alleen uitstappen maar ook nog eens stevig aan VB-bestrijding te doen.

Ging het maar om smaad en hoon alleen ....

Read more...

Zalig Paasfeest - Chag Pesach Sameach

Read more...

I would abolish the Federal Reserve and resign

In een interview met CNBC geeft investeringsadviseur Jim Rogers aan wat hij zou doen als hij Ben Bernanke was, het hoofd van de Amerikaanse Centrale Bank. De FED opheffen en zo de inflatie stoppen.

That is not capitalism. That is socialism for the rich!!!

Read more...

Listomanie (victa placet mihi causa)

.
Ontkennen, negeren helpt niet meer: mijn Kwaliteitskrant lijdt al geruime tijd aan de ziekte der listomanie.
Bij listomanie, zoals bekend, begint de patiënt op oncontroleerbare manier lijstjes op te stellen en af te drukken. De volksmond heeft het vaak over lijstergriep. Deze ziekte – een niet-euthanaseerbare vorm van dementie – trof vroeger enkel Vrouwenbladen, en leek daar volkomen benigne. In haar oorspronklijke biotoop vertoonde de listomanie zelfs bepaald charmante trekjes.
Maar na verloop van tijd bleek ook het adolescentenblad Humo getroffen. En daar was het ziekteverloop spectaculair. In geen tijd evolueerde Humo tot een blad voor jong-bejaarden.
Verontrustender: de ziekte der listomanie leek hierna niet goed tot stilstand te brengen. Zij greep integendeel almaar wilder om zich heen, en op dit moment kunnen wij rustig spreken van een pandemie.
Er gaat geen dag meer voorbij, of in de kwaliteitskranten verschijnen er lijstjes met plus/minus, met voor/tegen, op/onder, winnaars/verliezers, stijgers/dalers.

En beperkte de ziekte zich nog tot deze simpele dichotomieën! Helaas blijkt de pathologie een stuk complexer, en een remedie niet voor morgen.
Achteraf is het makkelijk praten, maar historisch gesproken had de bekende onnozele vragenlijst van Marcel Proust ons al een voorteken moeten zijn. Met die lijst zelf was niet zoveel aan de hand, ze was niet pathologisch, eerder onnozel zoals gezegd, maar dat gedurig afdrukken ervan had ons redenen moeten geven om scherper toe te kijken.

Want het resultaat zien we nu: kranten die vier bladzijden vullen met het stellen van deze tien vragen aan massa's ministers en staatssecretarissen, en het allerenigste dat wij uit die vier bladzijden kunnen leren is dat Emma Bovary, de roturière heldin van Gustave Flaubert, in de adelstand is opgenomen. Zij mag voortaan Madame de Bovary zeggen. Tenminste, dat laat op p. 20 de Standaard Weekend verklaren door Laurette Onkelinx.
En natuurlijk heeft ons Laurette dat niet zo gezegd, of het zou mij toch verwonderen, maar wie de redacteur mag zijn die dat wél meende verstaan te hebben, dat kunnen arme Standaardlezers niet achterhalen.
.

Read more...

Liberale jongeren zijn bezorgd over verdeling van de bevoegdheden in Leterme I (Jules Van Rie)

De liberale jongeren zijn blij dat er eindelijk een regering is. Het bestuurlijke werk kan nu beginnen en de uitdagingen zijn groot. Op het vlak van de vergrijzing, de arbeidsmarkt, de gezondheidszorg, de afslanking van de overheid, globalisering en migratie liggen de uitdagingen wagenwijd open. De liberale jongeren zijn blij dat Open Vld er in geslaagd is opnieuw sterke mensen af te vaardigen naar de regering en wensen hen alle succes toe, maar ze merken tegelijk op dat vele cruciale bevoegdheden niet in liberale handen zijn.

Op het vlak van de afslanking van de overheid en de overheidsbedrijven heeft CD&V een stevige wurggreep op de regering. Met Inge Vervotte, ex-ACW, op ambetenarenzaken vrezen de liberale jongeren dat er op het vlak van minder ambtenaren weinig zal veranderen. En met Etienne Schouppe, ex-spoorbaas, op mobiliteit zal het nieuwe beheerscontract voor de NMBS ook niet uitblinken in dienstbaarheid naar de burger. Als we spreken over de voorbereiding van de vergrijzing en het onder controle krijgen van de kosten in de gezondheidszorg zien we een sterke PS greep. Met Onkelinx op sociale zaken en Arena op pensioenen is het zeer de vraag of de mensen van dit land de veranderingen krijgen waar zij nood aan hebben en of de toekomst wordt voorbereid.

Wanneer we de arbeidsmarkt willen hervormen zal de Open Vld over het onverzettelijke "non" van Milquet moeten stappen. Ook daar zal de status-quo troef zijn. Jong VLD-Voorzitter Philippe De Backer stelt het als volgt voor: “Alle cruciale departementen die de welvaart en het welzijn van mensen in dit land moet veiligstellen en waar belangrijke veranderingen moeten worden doorgevoerd, zijn in handen van conservatieve partijen. Dit wordt de regering van de status-quo, of erger nog van de contra-reformatie.”

Read more...

Bij de eedaflegging van Leterme ½ (Hoegin)

Gisteren legde de regering-Leterme I, oneerbiedig ook wel de regering-Leterme ½ genoemd, de eed af. «Iedereen» schijnt het erover eens te zijn dat deze regering hoogstwaarschijnlijk geen lang leven beschoren zal zijn, behalve Elio di Rupo dan. Wie zal gelijk krijgen?

Laat ik maar meteen beginnen met een bekentenis: wat de carrièreplanning van Bart Somers betreft zat ik er dus mijlenver naast, want ik zag hem al zijn kans grijpen om federaal minister te worden. In zijn plaats komt echter, na «Staatssecretaris Q», nu «Minister Q», met in zijn portefeuille, hou je klaar, niet minder dan Economie, Innovatie, Administratieve Vereenvoudiging, ICT en Telecommunicatie. Wat vereenvoudiging betreft is er dus wel degelijk nog een heleboel werk aan de winkel.

Over de carrièreplanning van Guy Verhofstadt ben ik voorlopig nog niet in het ongelijk gesteld, maar ik heb er toch nog steeds mijn twijfels over of Guy Verhofstadt werkelijk niets meer zou ambiëren dan het lijsttrekkerschap van de Open Vld bij de volgende Europese verkiezingen. Die plaats heeft hij immers vandaag al, en daarom een «sabbatjaar» vragen en een boek schrijven om die plaats op te eisen, dat lijkt mij meer dan een beetje overdreven. Was ik Karel de Gucht, zou ik er niet bepaald gerust in zijn. Het zou trouwens niet de eerste keer zijn dat Karel de Gucht zich de Europese commissiekaas vantussen de boterham moet laten pakken omwille van een koehandel die boven zijn hoofd afgesloten werd. Ofwel pikt Guy Verhofstadt gewoon zijn postje in, zeker als die meer dan louter een titel zou blijken te zijn, ofwel krijgt hij een andere Europese functie, waardoor het voor de andere federale regeringspartijen volkomen onaanvaardbaar zou worden dat een tweede Noord-Belgische liberaal een Europese functie zou mogen bekleden.

Burgermanifesten en verkiezingsprogramma's

Maar over naar het eigenlijk onderwerp van dit artikel: Yves Leterme. Verkozen op 10 juni met 800.000 voorkeurstemmen, heeft hij dus twee formatiepogingen en een regering-Verhofstadt III nodig gehad om uiteindelijk te komen tot wat sommigen een regering-Leterme ½ durven noemen omdat deze regering noch een uitgewerkt sociaal-economisch regeerakkoord bezit, noch een stevige staatshervorming, noch een hechte coalitie die er echt tegenaan wil gaan. Zelf benadrukken hij en de CD&V dat zij bij elke stap woord hebben gehouden, maar wie zich nog het verkiezingsprogramma van verleden jaar herinnert (geen prijs voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en geen regeringsdeelname zonder stevige staatshervorming vooraf), kan niet anders dan vaststellen dat dat bezwaarlijk de waarheid genoemd kan worden. Verleden week stemde de CD&V in de Senaat ermee in naar een onderhandelde oplossing voor Brussel-Halle-Vilvoorde te streven (overigens met de medewerking van kartelpartner N-VA) – lees: men is bereid een prijs te betalen voor de splitsing, want anders is er geen reden om te onderhandelen, en van een stevige staatshervorming is er voorlopig nog geen sprake. Of toch, maar dan wel één die diametraal tegenover de verkiezingsbeloftes dreigt te zullen staan, met een federale kieskring, samenvallende kieskringen, en wie weet, misschien zelfs een paritaire senaat?

Yves Leterme is daarmee goed op weg het spoor van zijn tegenhanger Guy Verhofstadt te volgen. In de jaren negentig schreef die laatste nog Burgermanifesten die dropen van het Vlaamse zelfstandigheidsstreven, het referendum wilden invoeren en de Senaat afschaffen. Van referenda is allang geen sprake meer, zeker niet als die over Europese grondwetten en dies meer zouden kunnen gaan, de Senaat wou Guy Verhofstadt omvormen tot een paritaire ontmoetingsplaats tussen de gemeenschappen, en het Vlaamse zelfstandigheidsstreven werd ingeruild voor een pleidooi voor een federale kieskring. Waarschijnlijk bakt men het in Vlaanderen alleen nog bij Groen! nog Belgischer, groupuscules als de BUB en de BSP niet te na gesproken.

Laten we immers niet vergeten dat Yves Leterme in de Franstalige media geen problemen maakt van een uitbreiding van het Brusselse Gewest, een standpunt van hem dat in de Vlaamse media angstvallig stilgehouden wordt. Cui interest? De Belgische partij uiteraard, die hierin één van de vele tekenen ziet dat met Yves Leterme nog wel te leven zal vallen. En daarom past het niet dat het Vlaamse publiek vandaag al te weten zou komen welke toegevingen Yves Leterme morgen misschien wel bereid zal zijn te doen, om de gemoederen niet op te jagen. En dat geldt zeker voor de achterban van de N-VA, die ondanks alles best zolang mogelijk aan boord van het kartel gehouden moet worden omwille van de stabiliteit en niet in het minst de schijn van een meerderheid ook in de Vlaamse taalgroep. De manier waarop er door Bart de Wever nieuwe feiten werden gevonden –dat Pasen dit jaar op een zondag valt was er ongetwijfeld ook één van– om een onthouding om te buigen in een goedkeuring van de regering-Leterme ½ sprak boekdelen.

Pappen en nathouden

Het is een vaststelling waar zelfs de grootste fan van België niet meer rond kan: het Belgische federale niveau functioneert vandaag niet meer. Na meer dan negen maanden onderhandelen is er nog steeds geen regeerakkoord mogelijk, terwijl het geen twijfel leidt dat met eenzelfde verkiezingsuitslag zowel aan Vlaamse als aan Franstalige zijde er geen noemenswaardige problemen zouden geweest zijn om twee nieuwe regionale regeringen te vormen. Dat bovendien de burger amper merkt dat er negen maanden lang geen federale regering is geweest, is niet van die aard om het humeur van de Belgische partij te verbeteren; zelfs een CERD-rapport kan daar niet aan verhelpen. Het enige wat vandaag nog schijnt te werken, is de strategie van het pappen en nathouden: de boel van maand tot maand, kwartaal tot kwartaal en jaar tot jaar aan de gang houden, en hopen dat het tij ooit weer keert.

Het valt immers op hoe België vandaag op een bedrijf lijkt dat op de rand van het failliet balanceert. Veel kansen op overleven wil niemand het nog geven, maar van kwartaal tot kwartaal wordt er telkens weer een nieuwe smoes gevonden om de boeken voorlopig toch nog maar niet dicht te moeten doen. Aan het einde van het 2007Q4 was het de koopkracht en de kerstperiode, aan het einde van 2008Q1 het vertrek van Guy Verhofstadt en Pasen, en aan het einde van 2008Q2 zal men wel weer een andere smoes uitvinden. De zomervakantie of de nationale feestdag, want wie wil er nu vlak voor 21 juli en in volle zomer een communautaire verkiezingsslag in gang trekken? En tegen dan kan men, als het even meezit, misschien wel een economische recessie inroepen om aan geen staatshervorming te moeten beginnen, hoewel een pientere toeschouwer misschien wel zou durven opmerken dat een economische achteruitgang net bij uitstek een argument voor een staatshervorming is. Wat het dan aan het einde van 2008Q3 zal worden, zien we dan wel.

Derde vis of vette fase?

Ondertussen lijkt de vette vis van de N-VA meer en meer op de derde fase van weleer. Eerst was er een regering die geen regering was, vandaag een regering met een regeerakkoord dat geen regeerakkoord is, en morgen een staatshervorming die geen staatshervorming is, waarbij de grootste bijdrage van de N-VA er wel lijkt uit te bestaan alweer een nieuwe reden te vinden waarom ze ook deze keer –met één onthouding dankzij het ondertussen al beruchte strootje en verder ongetwijfeld ook met de dood in het hart– het uitstel waarvan ze weet dat het uiteindelijk een afstel zal worden toch maar goedkeurt. Omdat ze de CD&V op een cruciaal moment toch niet kan verzwakken. Omdat ze toch niet zoals het Vlaams Belang zomaar aan de kant kan gaan staan. De Volksunie werd het uiteindelijk toch te veel, moest zich uit de federale regering terugtrekken en leed vervolgens een zware electorale nederlaag die ze nooit te boven zou komen. Zal de N-VA haar vette vis beter kunnen verwerken?

2008, 2009, of toch maar 2011?

Het zou dus niet de eerste keer zijn dat België een Vlaams-nationalistische partij fijnmaalt, eerst in de raderen van de macht, daarna in de erosie van de marginale oppositie met als ultieme pletwals een kiesdrempel. Maar wat er uiteindelijk met de N-VA zal gebeuren is zo belangrijk niet, wel waar Leterme ½ of I aan het einde van de rit zal uitkomen. En dat zou wel eens heel ver kunnen zijn: 2011 bijvoorbeeld. Karel de Gucht merkte het gisteren nog op: «Ik heb Leterme verschillende keren horen zeggen dat hij nooit in een regering zou stappen zonder communautair akkoord. Als hij vandaag zegt dat hij eruit stapt zonder zo'n akkoord, ben ik niet onder de indruk.» Niemand zal zin hebben in nieuwe verkiezingen deze herfst, wanneer er in het voorjaar van volgend jaar regionale en Europese verkiezingen gehouden zullen worden. En wie zal er in 2009 ook federaal naar de kiezer willen trekken, met het risico na de verkiezingen niet alleen regionaal maar ook federaal uit de boot te vallen? De Open Vld misschien? Of de CD&V? Om over PS en MR nog maar te zwijgen?

Ik zie daarom niet in waarom de vijf regeringspartijen er vóór 2011 al de brui aan zouden willen geven, wanneer ze vrijwel allemaal alleen maar met lege handen naar de kiezer kunnen trekken. Reken er trouwens maar op dat ook de Belgische partij zo'n vervroegde federale verkiezingen zal proberen te voorkomen, onder meer met het oog op het Belgische EU-voorzitterschap in de tweede helft van 2010. Dat voorzitterschap vergt voorbereiding, en een nieuwe lange regeringsvorming, deze keer dan nog verweven met enkele regionale regeringsvormingen die de zaken alleen maar ingewikkelder kunnen maken, zal men kunnen missen als kiespijn. Om over het prestige nog maar te zwijgen: zal Yves Leterme de glans die zo'n EU-voorzitterschap met zich mee zal brengen willen opgeven voor enkele verkiezingsbeloftes uit 2007? Wanneer men in 2007 geen regering durft te vormen uit angst voor 2009, waarom zou men dan in 2008 en 2009 geen regering kunnen bijeenhouden in de hoop op Europese glitter en glans in 2010? Er zijn er die al voor veel minder hun ziel verkocht hebben, en wie weet, tegen 2011 pleit misschien ook een Yves Leterme wel voor een federale kieskring!

Read more...

Hugo Claus 1929-2008

Het zal vandaag wel geiligschennis [pun intended] zijn om het te schrijven, maar een auteur als Hugo Claus kon mij niet boeien. Noem mij maar een cultuurbarbaar. Zeker, ik kan Nederlandstalige taalkunstenaars appreciëren, maar alleen als ze de moeite doen om in de standaardtaal te schrijven. Wie zijn werk doorspekt met Vlaams idioom, of dat nu gebeurt om een historisch accuraat beeld te scheppen, of uit romantisch bevlogen nostalgie, of om het allemaal te ridiculiseren, moet niet rekenen op mijn belangstelling. Ja, ik heb wel eens een toneelstuk van de man gezien, maar dat eeuwige navelstaren op muffe gezinssituaties en dito machtsverhoudingen ging mij al snel vervelen. Geef mij maar een Willem Elsschot, een Johan Daisne, of ja, zelfs een Jef Geeraerts. Maar ook al laten leven en werk van Claus mij eerder koud, zijn dood laat mij niet koud.

Hoed af voor de manier waarop Claus een einde liet maken aan zijn leven. In plaats van langzaam uit te doven als een verdorrende plant, verkoos de dementerende kunstenaar om gebruik te maken van de mogelijkheid tot euthanasie. Ja, ik vind het een goede zaak dat mensen die daar bewust voor kiezen, hun zelfbeschikkingsrecht kunnen uitoefenen en op een legale wijze een einde kunnen laten stellen aan hun leven. Er is ook geen enkel argument om daar tegen te zijn, tenzij wanneer men dit zelfbeschikkingsrecht ondergeschikt maakt aan een verzonnen goddelijk opperwezen waaraan men het monopolie toekent om het leven te geven en dus ook om het eigen leven te nemen. Wie zo'n verhaal wil volgen mag dat van mij gerust doen, maar moet zijn visie en de daarmee gepaarde sociale restricties niet opdringen aan anderen.

Dit gezegd zijnde, was Claus natuurlijk het ultieme rolmodel voor de bobo, de bourgeois bohème of bourgeois bohémien. Tegen de schenen stampend van establishment en commercie, de volgzaamheid van het klootjesvolk ridiculiserend, maar intussen zelf wel modieus trendsettend en trendvolgend. En wat zijn modetrends anders dan de ultieme vorm van commercieel gecreëerde volgzaamheid? Dat is het kantje van Claus dat mij wel interesseert. Als een cultuurpaus als Claus een veredelde lassersbril mooi vindt, dan moet zo'n bril wel goed zijn, en dus koopt de premier er ook één.

Read more...

De nieuwe regering

Read more...

Europese parlementsleden blijven poen scheppen (Vincent De Roeck)

Na het officieuze referendum over de Europese Grondwet in het Verenigd Koninkrijk opende menige Britse conservatieve weblog met de alleszeggende kop: “Eurocrats 0 - People 1”. Zij kraaiden echter veel té vroeg victorie, want de impact van dat officieuze referendum waarbij 88% een échte volksraadpleging eiste en 89% tegen het Verdrag van Lissabon stemde, was eerder marginaal te noemen. Twee LibDem’ers en één Labour MP konden op andere gedachten gebracht worden. Het Britse Lagerhuis beschikte dan ook over een mooie meerderheid om het Verdrag van Lissabon te ratificeren, en zo gebeurde het ook. De zelfverklaarde “Hannan’s Law” (“Zelfs Eurosceptici in de oppositie worden Europositivo’s éénmaal in de regering want in de regering zitten er nooit Eurosceptici”) werd dan ook opnieuw bewaarheid.

Maar daar blijft het niet bij. Ook de pesterijen op alle andere niveau’s van het politiek-maatschappelijke debat blijven onverstoord verdergaan. Eurosceptici krijgen maar met mondjesmaat toegang tot de media en ook in de publieke parlementaire debatten worden hun rechten uitgehold of zelfs helemaal afgenomen.

Dat Eurokritisch zijn in de Europese instellingen niet echt gesmaakt wordt, weten we al wel na de fractieontslagen van bepaalde sterke Eurosceptici zoals Roger Helmer, door het systematisch brandmerken van Eurosceptici in het Europarlement als “mentaal gehandicapten”, “hooligans”, “nazi’s” en “communisten”, of door het inperken van hun speech- en debatrechten op “Führersbefehl” van EU-parlementsvoorzitter Hans-Gert Pöttering. Maar vorige week deed het Europarlement er zelfs nog een schepje bovenop. De deelnemers aan een vreedzame oppositieactie tegen het Verdrag van Lissabon in het Europees Parlement waarbij ze T-shirts en spandoeken met “referendum” erop droegen, werden op basis van de discretionaire machtigingen van de parlementsvoorzitter tot hoge boetes (600 à 1,500 euro) veroordeeld wegens “wangedrag in het parlement”. Het is ironisch te moeten vaststellen dat op dezelfde dag van de beboeting de groene fractie T-shirts en spandoeken droeg als actie ter vrijlating van de één of andere politieke gevangene en zij daarmee kennelijk geen “wangedrag” aan de dag legden in de ogen van de Eurocraten...

En ook de manier waarop de boetes uitgedeeld werden, tart het ongelooflijke. Niet eens alle deelnemers aan die actie konden achteraf nog geïdentificeerd worden. Daniel Hannan, Syed Kamall en David Sumberg, maar ook Nigel Farage, de UKIP-leider én initiatiefnemer van de bewuste actie, konden aan beboeting ontsnappen. Die laatste vond dit zo belachelijk dat hij in het parlement uitriep Spartacus te zijn die men op een bepaald moment ook niet meer durfde straffen voor zijn misdaden. En het is helemaal bespottelijk dat Dr. Hans-Peter Martin uit Oostenrijk beboet werd voor zijn vermeende deelname aan die actie terwijl hij op hetzelfde moment aanwezig was op een bijeenkomst in Frankfurt. Noch het sluitende alibi van Martin of de spontane bekentenis van Farage konden de boeteverdeling veranderen. Martin zal dus moeten betalen, ook al is hij objectief volledig onschuldig, en Farage ontsnapt aan de boetes terwijl hij dé drijvende kracht was en nog steeds is achter het parlementaire verzet tegen het Verdrag van Lissabon en de Europese Politieke Unie.

“Let’s talk shop”, is een veel gehoorde Engelse uitdrukking die zoveel betekent als “laat ons ter zake komen”, en waarvan de financiële context perfect inpasbaar is in de Europese instellingen want ook daar draait alles in hoofdzaak om geld. Daniel Hannan kon op zijn weblog dan ook opgelucht adem halen toen de LibDem’er Chris Davies Hannans koosnaam “de meest gehate man in Brussel” overnam door het recent aan te durven een nieuw misbruik met de Europese gelden door Eurocraten en Europarlementsleden aan de kaak te stellen. Volgens Hannan is dat de grootste misdaad die een Eurocraat of MEP kan begaan in de ogen van de Europese Unie. Over renumeraties, verloningen en extra’s mag immers niet gesproken worden, en dat gewoon omdat de Eurocraten niet willen dat de burgers weet hebben van hun financiële verwennerijen.

De burgers moeten zo bijvoorbeeld niet weten dat de Europese boekhouding al 13 keer op rij niet aanvaard geweest is door het Europees Rekenhof, of dat een poetsvrouw bij de Europese Commissie maandelijks meer dan 5,000 euro verdient, of dat het legioen ambtenaren aan de Brusselse EU-instellingen een centrumstad van meer dan 50,000 inwoners kunnen bevolken. Om van de impact op de vastgoedprijzen in het Brusselse nog maar te zwijgen door deze in geld zwemmende democratisch deficitaire ambetantenaren.

In oktober 2004, vlak na de laatste Europese parlementsverkiezingen, gaf de Britse Tory-fractie een overzicht vrij in o.a. “The Daily Telegraph” van alle gelden die de MEP’s tot hun beschikking krijgen voor hun dagdagelijkse werking. De gegevens waren ronduit schokkend, net als de reactie van Daniel Hannan trouwens toen hij net Europees Parlementslid geworden was: “Ik zou dit niet mogen zeggen, maar het loon is hier formidabel!” Deze verschillende extra’s zijn nog steeds van toepassing, alleen zijn ze tegenwoordig al vier keer op rij (zwaar) geïndexeerd. De koopkracht van de MEP’s heeft met andere woorden nooit te lijden gehad onder welke inflatie of recessie dan ook. Het loon van de MEP’s is identiek hetzelfde als dat van hun nationale evenknieën, maar het zijn vooral de extra’s die het gigantische verschil maken.

In 2004 bedroeg de maandelijkse secretariaatsbijdrage per MEP maar liefst 12,305 euro. Met het gemiddelde aantal werknemers per MEP van twee personen in gedachten, kan elk MEP maandelijks nog 6,000 euro in eigen zak steken, bovenop zijn vaste salarisverloning. Verder krijgt elke MEP, zonder de noodzaak om bonnetjes binnen te brengen, zijn reiskosten van en naar Brussel terugbetaald a ratio de prijs van het duurste eersteklasseticket plus een extra 20%, wat voor een Brit neerkomt op 900 euro per week, ook al vliegen de meeste Britse Europarlementariërs met Ryanair of een gereduceerd economietarief naar Brussel en Straatsburg zodat ze maandelijks ook nog eens meer dan 3,000 euro in eigen zak kunnen steken.

Om van de 50 euro per week om taxi’s te betalen nog maar te zwijgen, zeker wanneer je beseft dat de MEP’s een eigen gratis limousineservice hebben tot 22u ’s avonds, of van de 270 euro forfaitaire zitpenning per aanwezigheid op een zitting, ook al gaat het niet eens om een verplichte commissiezitting of wat dan ook. Dit bedrag dient officieel om de accommodatie van de MEP’s te bekostigen, maar zelfs de wetenschap dat meer dan 90% van de MEP’s een eigen appartement heeft in Brussel en dus geen nood heeft aan 270 euro per dag aanwezigheid (uw handtekening in een boek zetten volstaat, je hoeft trouwens niet eens écht de zitting bij te wonen) verandert aan dat bedrag niets. Per maand houdt een doorsnee MEP daar dus ook nog eens een dikke 3,000 euro van over.

En voor diners en lunches volstaat het om in te tekenen op de massa’s gratis lezingen of dinerconferenties in het Brusselse of om een lobbyist daarvoor te laten opdraaien. En als dat niet kan, zorgt het Europarlement zelf wel voor een complimentair diner of wat dan ook. Dit alles maakt dat een MEP, bovenop zijn al mooie vaste verloning, per maand nog eens 12,000 euro extra kan verdienen. Een aardig sommetje. Europa zorgt dus wel degelijk voor welvaart en rijkdom … tenminste als je tot de elite behoort die er werkzaam is.


Meer over het EU-gesjoemel op www.europatransparant.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Liberale jongeren verwerpen het regeerakkoord (Philippe De Backer)

Gisterenmiddag zagen we de geboorte van een nieuw regeerakkoord. Op het vorige congres hadden de liberale jongeren expliciet gevraagd om een duidelijk en helder sociaal-economisch akkoord, met duidelijk liberale krachtlijnen. De liberale jongeren kunnen echter niet tevreden zijn met het akkoord dat voorligt en er werd dan ook besloten om het akkoord niet te steunen. Niet alleen ontbeert het akkoord elke vorm van maatschappelijk project of visie, het akkoord bevat verschillende punten waar we als liberale jongeren niet kunnen achterstaan. Elk akkoord bevat compromissen, maar op cruciale punten mag de liberale partij niet toegeven. Een regering maken om een regering te maken is niet verzoenbaar met de manier waarop liberalen aan politiek behoren te doen.

1. Veel problemen worden vooruit geschoven en weggeduwt in commissies en raden. Het primaat van de politiek wordt volledig verschoven naar deze raden en commissies waar belangengroepen vrij spel krijgen.

2. Er is de oprichting van een "observatorium van de prijzen". Deze instantie moet prijscontroles uitvoeren en compenserende maatregelen uitwerken wanneer prijzen van consumptiegoederen teveel stijgen. Een zeer 19e eeuwse socialistische maatregel die enkel contraproductief kan werken.

3. Er wordt geen concreet voorstel gedaan ivm de overheidsbedrijven. Ook hier blijft alles zoals het is, terwijl liberalen er op zouden moeten aandringen dat overheidsbedrijven gemoderniseerd of anders geprivatiseerd zouden moeten worden.

4. Er staan geen maatregelen beschreven over een fundamentele afslanking van de overheid. Hierover geen concrete afspraken.

5. Er is de verhoging van de minimumlonen. Hiervan weet iedereen dat dit werkloosheid, en meer bepaald, jeugdwerkloosheid in de hand werkt.

6. Er is de expliciete steun aan een pervers Europees landbouwbeleid. De CAP had al jaren geleden moeten worden afgeschaft, maar deze regering spreekt hier expliciet zijn steun voor uit.

Het akkoord blijft ook te vaag over cruciale punten. Het bevat vooral een oplijsting van te nemen maatregelen die niet concreet zijn uitgewerkt of becijferd. Er ontbreekt elk spoor van een doordacht en consequent begrotingsbeleid en geen van de maatregelen is op enige wijze budgettair onderbouwd. Bovendien wordt het akkoord gekenmerkt door een echt doelgroepenbeleid, met voor elk wat wils, maar elk budgettair kader ontbreekt. In deze beloftencultuur willen de liberale jongeren niet meestappen. We denken dat de mensen van dit land beter verdienen dan opnieuw de invoering van de status-quo. De voorgestelde maatregelen zijn ook budgettair niet door gerekend. Er is duidelijk geen rekening gehouden met de huidige economische situatie en de toekomst wordt niet voorbereid.

7. Op het vlak van lastenverlaging worden er geen concrete afspraken gemaakt. Wat is de timing van de lastenverlaging en hoe groot zal het bedrag van de lastenverlaging zijn. Er zijn geen garanties voor deze liberale eis.

8. Er worden geen fundamentele wijzigingen aangebracht in het systeem van de pensioenen. Nochtans zijn daar dringend maatregelen nodig om er voor te zorgen dat onze pensioenen betaalbaar blijven en dat de rekening niet wordt doorgeschoven naar de volgende generatie.

9. Het groeipad in de gezondheidszorg blijft behouden. Alle internationale instellingen verplichten Belgie om de kosten van de gezondheidszorg niet verder te laten oplopen. Aan deze eis wordt niet tegemoet gekomen.De rekening wordt dus opnieuw doorgeschoven.

10. Opnieuw is er een vage paragraaf opgenomen over justitie. Justitie is een kerntaak van de overheid, hier moet dringend en concreet gewerkt worden aan een verbetering van ons gerechtelijk apparaat.

Het regeerakkoord ademt de status-quo uit en mist elke vorm van visie. Ook de partners rond de tafel en de politieke situatie zijn niet van dien aard dat er veel vertrouwen kan zijn dat de aangekondigde maatregelen er ooit zullen komen. Om al deze redenen kunnen de liberale jongeren hun stem niet geven om dit regeerakkoord te steunen. Ik roep dan ook alle jonge liberalen op om vanavond (19h30) zo talrijk mogelijk aanwezig te zijn op het VLD-ledencongres in het "Diamant Center" te Brussel) en er ons standpunt kracht bij te zetten.

(Persbericht van Jong VLD-voorzitter Philippe De Backer)

Read more...

Het CERD-rapport en de Vlaamse Wooncode (Hoegin)

Verleden week brak er een kleine rel uit over een rapport van de CERD (Comité tegen Rassendiscriminatie van de Verenigde Naties) waarin de Vlaamse Wooncode onder vuur genomen werd. De rol die de Liga voor Mensenrechten daarbij gespeeld heeft is op z'n minst merkwaardig te noemen.

Laten we het maar zeggen zoals het is: de Liga voor Mensenrechten heeft op een achterbakse manier verklikkertje gespeeld via de Franstalige tegenhanger La Ligue des droits de l'Homme. Het eigenlijke bezwaar van de Liga voor Mensenrechten tegen de Wooncode heeft betrekking op asielzoekers en immigranten, maar de vereniging maakt zonder scrupules gebruik van de communautaire kant van de zaak om uit rancune de Vlaamse Regering onnodig in een slecht daglicht te stellen. Was de Liga voor Mensenrechten echt bekommerd geweest om de communautaire aspecten in België en de gevolgen daarvan voor de mensenrechten, dan had zij immers even goed het gebrek aan tweetaligheid in de Brusselse OCMW-ziekenhuizen kunnen aankaarten, of de problematiek rond de MUG-dienst in Halle-Vilvoorde, maar daar pleegde de Liga schuldig verzuim. Een Franstalige inwijkeling die geen door Vlaanderen betaald dak boven het hoofd krijgt omdat hij het beneden zijn waardigheid vindt Nederlands te moeten leren is voor de Liga blijkbaar een veel ergere zaak dan een Vlaams lijk in Halle omdat een Franstalige dokter of verpleger nu eenmaal geen Nederlands wou leren.

Want laten we de zaken even omkeren. Kan iemand het zich voorstellen dat een Vlaming die geen gebenedijd woord Frans zou spreken aan de andere zijde van de taalgrens een sociale woning zou kunnen bekomen? En a fortiori als die dan nog uitdrukkelijk zou weigeren Frans te leren? Het Waalse Gewest heeft daar zelfs geen Waalse wooncode voor nodig: dat zaakje regelt zichzelf wel, en geen haan die daar naar kraait.

Maar stel dat La Ligue des droits de l'Homme in een onbewaakt ogenblik ook die bedenking zou maken, kan iemand zich dan voorstellen dat die Ligue het in haar hoofd zou halen daarover een rapport af te scheiden? En die dan vervolgens door zou spelen naar haar Vlaamse tegenhanger in verband met een bezoekje van de CERD? Men moet al van een goed jaar zijn om zoiets te willen geloven. Voor Franstaligen is het voor anderstaligen immers niet meer dan een mensenrecht verplicht te worden Frans te leren, liefst nog op eigen kosten ook, terwijl het voor Franstaligen uiteraard het hoogste mensenrecht is zich te kunnen onttrekken aan elke verplichting om een andere taal te leren, ook al vestigt men zich pardoes in het midden van de Mongoolse steppe. Het is al bijna een krenking van de mensenrechten van de Belgische Franstaligen dat zij het land moeten delen met een volkje dat te lomp en te boers is om te snappen dat verfransing voor hen alleen maar een zegening zou zijn – dat dat niet opdook in het CERD-rapport is bijna een wonder te noemen, maar misschien heeft La Ligue des droits de l'Homme dat wel achtergehouden voor een volgend rapport.

Laten we trouwens de situatie eens overplaatsen naar een ander land. Ik neem aan dat Duitsers die zich in Spanje vestigen ook Spaans moeten leren als ze daar aan een sociale woning willen geraken, maar zou de Duitse tegenhanger van de Liga voor Mensenrechten het ooit in haar hoofd halen daarover haar beklag te doen bij de CERD? De Duitse liga zou waarschijnlijk nog niet eens snappen wat het probleem zou zijn. En dat ze bij de CERD niet eens de bedenking gemaakt hebben waarom het Vlaams Gewest überhaupt zo'n bepaling in zijn Wooncode heeft opgenomen, spreekt ook al boekdelen. Enige contextstudie was duidelijk niet nodig. En opnieuw: in je eigen geboortedorp verfranst worden is naar CERD-normen misschien wel niet meer dan een mensenrecht, en dus geen probleem.

Er staat in het CERD-rapport trouwens nog één en ander dat de moeite waard is (nou ja). Zo wordt België ook op de vingers getikt en streng aangemaand om zo snel mogelijk wetten aan te nemen om racistische partijen en organisaties, en dan in het bijzonder het Vlaams Belang, te verbieden. Wie had gedacht dat de CERD misschien een beetje kritisch zou zijn over het schijnproces dat tegen het Vlaams Blok werd gevoerd komt zwaar bedrogen uit, maar anderzijds hoeft dat eigenlijk niet te verwonderen als de CERD (al dan niet via-via) de mosterd haalt bij organizaties als, inderdaad, de Liga voor Mensenrechten, één van de burgerlijke partijen in dat schijnproces.

En ook het Minderhedenverdrag komt aan bod in het rapport, uiteraard, met de wens dat België dit verdrag zou snel mogelijk zou ratificeren. Tot slot vindt de CERD dat er in België te weinig anti-racismeprocessen gevoerd worden, en stelt daarom onder meer voor dat er meer informatiecampagnes gevoerd zouden worden rond de wetgeving hierover. Blijkbaar heeft de CERD weet van meer racisme dan nu al door het gerecht behandeld wordt, want iets anders durf ik daar echt niet achter zoeken.

Het is niet moeilijk te concluderen dat de Franstaligen met dit CERD-rapport alweer een slag thuis halen op de internationale scène, maar anderzijds moet het toch ook toegelaten zijn enkele kritische vragen te stellen rond de werkethiek van de CERD-inspecteurs. Men zou toch mogen verwachten dat zulke inspecteurs, die zichzelf ongetwijfeld heel gewichtig zullen voelen –en waarschijnlijk ook niet slecht betaald worden–, zich een beetje willen inzetten in de lokale context. Zeker als men hun arrogante toontje leest waarmee zij aanbevelingen en wensen aanbrengen. Wanneer men er dan bijvoorbeeld in slaagt één enkele concrete paragraaf te lichten uit de wooncode van één van de gewesten, kan het toch niet anders dan merkwaardig genoemd worden dat de opmerking daarrond zo duidelijk blijk geeft van een gebrek aan zelfs nog maar een begin van een studie van de context waarin die wooncode is opgesteld. Of hoe de CERD-inspecteurs zich toch wel heel gemakkelijk laten ontmaskeren als ordinaire afschrijvers van andermans teksten. Nog goed dat hun rapport geen schools huiswerk was, of er zou wat gezwaaid hebben…

Read more...

Balk en splinter (victa placet mihi causa)

.
Wie over een gemene inborst beschikt, en daardoor van tijd tot tijd de aandrang voelt om iemand de grond in te boren, zo iemand heeft gewoonlijk weinig moeite om een geschikt doelwit te vinden. Zeker als de man ook Vlaamse kwaliteitskranten leest, kan een blinde greep al volstaan want de ergernis ligt voor het rapen.
Echter, onmiddellijk stelt zich voor hem dan het probleem der middelen. Dient de man te kiezen voor gelijke wapens, de botte bijl dus, of houdt hij zich aan zijn trouwe floret?

Ik dacht vanmorgen op de trein zowel aan bijl als aan floret, maar kwam in de loop van de dag tot de conclusie dat een propje staalwol al wapen genoeg was.
Het artikel van Reynebeau Marc, getiteld “Let op uw woorden” vertoonde tenslotte enkel wat vlekken. Voorts bedacht ik, gemeen, dat schaafwonden meer branden dan steekwonden.
Onze man schreef het volgende:

“Een gestudeerde N-VA'er vroeg zich af of het wel in het belang van een randgemeente is om bij een grootstad te worden gevoegd. Dat is een ernstige en relevante vraag. Maar zie hoe hij die vraag formuleerde: wat er te denken viel over een operatie waarbij 'een aantal landelijke gemeenten in een grootstedelijk wespennest worden meegesleurd' (DS 12 maart).
Het gaat me er nu even niet om dat deze Vlaamsnationalist, die ook nog eens taalkundige en docent is, hier een loeier van een taalfout maakt (het moet 'wordt' zijn in plaats van 'worden')...”

De columnist is zelf ook een gestudeerd man neem ik aan, anders word je geen columnist, en word je niet gevraagd voor grappige shows op de televisie. Nochtans gebruikt hij hier en verderop grootstad, een term die enigszins criticabel is, al wil ik daar niet zwaar aan tillen – het is een goed Belgisch woordje – en schrijft hij ook Vlaamsnationalist zonder streepje. Daar til ik evenmin aan.

Dat hij “worden” vervangen wil zien door “wordt” is erger.
Ik ga er voor het gemak nu van uit dat Marc in zijn studiën Latijn heeft gehad, misschien nog Grieks ook – denken wij aan het onderzoek in de krant van gisteren – al zou hij in dat geval wellicht de constructio ad sensum onthouden hebben uit zijn Spraakkunst. Of de constructie kata sunesin, κατα σύνεσιν om het wat deftiger te houden.
In elk geval, ook zonder Latijn of Grieks weet een gestudeerde Nederlandstalige dat “worden” hier volkomen correct is. Een ongestudeerde weet dat vanzelfsprekend. De VRT-taaldatabank geeft als een voorbeeld: Er zullen een aantal boeken verkocht worden voor het goede doel.

Goed, het kan altijd dat iemand een regel vergeet, en iedereen maakt fouten, zeker als het over grammatica gaat. Vocabularium blijft altijd het allerbelangrijkste in de Taalbeheersing.
Spijtig dan als wij Reynebeau een helemaal onbestaand woordje zien schrijven:
“...dat de Vlaamse Wooncode mogelijks discriminerend is.”

Mogelijk en zelfs mogelijkerwijs kende ik al, maar mogelijks ?
Ja, dat kende ik ook al, want Reynebeau gebruikte het eerder, en ik reikte hem toen nog kaars en bril aan.
Deze keer moet ik onze recidivist echter ferm ontraden om andere mensen zo terloops, zo offhand op taalfouten te wijzen. Zinnetjes als: "Het gaat me er nu even niet om dat..." of. "Meneer Doomst, waarom denkt ook u niet eerst even na voor u wat zegt?" ...dát spel is hem te hoog gegrepen, zoals trouwens Mattheüs 7 5 onze columnist al een waarschuwing had moeten wezen:
Gij geveinsde! werp eerst den balk uit uw oog, en dan zult gij bezien, om den splinter uit uws broeders oog uit te doen.

–– Nu kom ik er niet meer toe om over de inhoud van zijn columnpje te spreken, maar dat kwam kort samengevat hier op neer: Leterme moet eens leren dat hij zijn woord moet breken, anders raken we nooit aan een mooie Belgische regering; die man moet aan de N-VA dringend uitleggen, en vervolgens aan zijn eigen kiezers uitleggen, dat al zijn woorden, tot eergisteren, geveinsd waren, en dat het plan altijd al was om gewoon voort te boeren.
.

Read more...