Pactio Olisipiensis Censenda Est (Vincent De Roeck)
De Europese Unie heeft in december 2007 een nieuw élan gevonden, en niet zozeer dankzij de ondertekening van het Hervormingsverdrag door de regeringsleiders van alle lidstaten, maar vooral door hun belofte om over deze “Europese Grondwet” géén referendum (meer) te organiseren. Enkel Ierland kan niet anders en moet grondwettelijk gewoon een referendum uitschrijven, maar de heisa ten tijde van het Verdrag van Nice met de massale pro-EU-campagnes op dat eiland indachtig, is ook dat referendum in Ierland eerder een technische formaliteit. Het jaar 2007 zal de geschiedenis ingaan als het jaar waarin alle EU-lidstaten van hun nationale soevereiniteit afstand gedaan hebben ten voordele van het leger Eurocraten in Brussel dat geen last schijnt te hebben van het heersende democratische deficit of van ook maar de kleinste tempering in hun eizona ziekelijke drang om te “harmoniseren”, i.e. het wegvlakken van alle onderlinge verschillen op alle mogelijke vlakken tussen de EU-lidstaten. Hun doorzichtig einddoel, een nieuwe superstaat, en hun weinig verhulde middelen, de totalitaire trukendoos, zijn bekend. Het jaar 2008 wordt er één van de bevestiging, het jaar van de nederlaag van méér dan 2000 jaar westerse beschavingsevolutie.
De burgers buiten spel gezet
De meesten onder jullie weten waarschijnlijk al wel dat ik een koele minnaar van de Europese Unie ben, en onmiddellijk zou tekenen voor een referendum over het Verdrag van Lissabon én zelfs voor het terugtrekken van België uit het Europese politieke project als dat zou moeten. Vrijhandel en vriendschap met alle volkeren hebben immers géén enkele nood aan ijdele visioenen van bepaalde zelfverklaarde maatschappij- verlichters over een Europese defensie, een Europese diplomatieke dienst, een Europese belastingschaal, een Europese arbeidswetgeving en andere concepten die hun oorsprong vinden in dat Hervormingsverdrag. Het obligate tripje van Brussel naar Lissabon voor de ondertekening typeert als geen ander het zonnekoninggehalte van de Eurocraten, met huidig Portugees Commissievoorzitter José Manuel Barroso op kop, die koste wat het kost zijn “Verdrag van Lissabon” moest hebben, ongeacht de kostprijs en de haalbaarheidsgraad van die totaal misplaatste (nationalistische) pretentie.
Europa heeft naar eigen zeggen trouwens ook geluisterd naar de verzuchtingen van de Europese burgers. Europa heeft met hun opmerkingen rekening gehouden. En daarom hebben de burgers van Europa géén tweede referendum nodig. Hun mening is gekend, maar omdat ze indruist tegen de heersende opvatting over de in de steigers staande politieke EUSSR van haar leiders, wordt ze compleet genegeerd. Het vogeltje in de mijnschacht is al lang gestopt met fluiten en hoewel de mijnwerkers naar de oppervlakte willen terugkeren, wordt hen dat door hun bazen verboden, en ook de paar souschefs die de kant van het gezond verstand kiezen, worden op de vingers getikt. Zelfs de Europarlementsleden moesten een internetpetitie (X09) lanceren om de referendumeis wereldkundig te maken, want de pers en de machthebbers hielden zich gelaten op de vlakte. Wat het volk niet weet, kan het niet tegenwerken, is dan ook het lijfmotto van de Eurocraten.
Pro-Europese éénheidspartij
Als we de Britse en Tsjechische conservatieven, de Poolse rechts-extremisten, de UKIP’ers en enkele eenzame Eurosceptische zonderlingen in het Europees Parlement, het schaamlapje van de Europese democratie en met voorsprong de assemblee met het allerminste macht in de ganse wereld, wegdenken, wordt de Europese Unie in wezen bestuurd door een sociaal-democratische éénheidspartij die misschien wel meerdere vleugels heeft, gaande van pro-Europese christen-democraten (EPP) over pro-Europese socialisten (PES) tot pro-Europese sociaal-liberalen (ELDR), maar daar blijft het ook bij. Echte verschillen zijn er al lang niet meer. Deze pro-Europese éénheidspartij stelt als een homogeen bolwerk de vernietiging van de oude Europese natiestaten voorop ter vervanging van een gigantische particratische licht-autoritaire Europese welvaartsstaat waarbij de rijken uit het Westen niet enkel zorg moeten dragen voor de armen in de eigen regio, maar ook voor de armen in het Oosten, en gezien de economische relativiteit van rijkdom waarschijnlijk ook voor de rijken in het Oosten.
En ook op vlak van postjes bestaat er een zogenaamde “consensus” tussen deze drie “partijen”. Ofschoon de liberalen amper de derde fractie waren tussen 1999 en 2004, mocht de liberaal Pat Cox toch voorzitter van het Europees Parlement worden. Hetzelfde met de socialist Jozep Borel tussen 2004 en 2007 trouwens. Ook het aantal voorzitterschappen van de buitenlandse missies van het Europarlement worden met een apothekerschaaltje afgewogen en over de drie partijen verdeeld. De overige MEP’s worden zo van alle invloedrijke en lucratieve postjes geweerd. De EPP’ers Angela Merkel en Nicolas Sarkozy zien er géén erg in om Tony Blair van de PES als toekomstig Europees president (POTUSE) voor te dragen. EPP’er Jean-Claude Juncker die Guy Verhofstadt van de ELDR steunt in zijn presidentsaspiraties past ook in dat plaatje van Europese éénheidsworst, die soms wel eens aardig kan smaken, maar ook al gauw wrang wordt en zwaar gaat vervelen.
Concert van democratische tekorten
Meer dan 95% van de Britse parlementsleden voerden campagne met de belofte van een referendum over het Verdrag van Lissabon, maar nu Tony Blair als een kat bij de melk gezet werd en hij waarschijnlijk de eerste Europese president mag worden, desemt bij Labour het plan voor een referendum helemaal weg. Frankrijk, nochtans een land dat het eerste voorstel voor een Grondwettelijk Verdrag afgeschoten heeft in een volksraadpleging, ratificeerde eind januari op zijn dode gemak het Verdrag van Lissabon. De pers was bezig met het huwelijk van Nicolas Sarkozy en Carla Bruni en gaf verder geen aandacht aan dit volksverraad van de Franse Assemblée.
De paar dozijn Eurokritische MEP’s (met de Britse liberaal-conservatief Daniel Hannan op kop) werden zelfs van hun parlementaire rechten ontzet omdat hun gefilibuster, nochtans perfect in overeenstemming met het parlementair intern reglement, de ratificatie van het Verdrag van Lissabon in het Europees Parlement “nodeloos” vertraagde. De EPP-fractievoorzitter Joseph Daul dreigde zelfs met het uit zijn fractie zetten van alle filibusterende Eurosceptici zoals Daniel Hannan die niet enkel de volmachten van Hans-Gert Pöttering, de Europese Parlementsvoorzitter, met het Duitse Ermächtigungsgesetz vergeleek, de Machtigingswet waarmee de Nazi’s in 1933 de éénmansdictatuur van Adolf Hitler legitimeerden, maar elke tussenkomst in het parlement ook al maanden afsluit met de Catoaanse woorden “Pactio Olisipiensis Censenda Est”: Het Verdrag van Lissabon moet ter stemming voorgelegd worden.
De economie van een gekkenhuis
En ook economisch biedt de politieke Unie maar weinig bijkomende voordelen. De massale subsidiëring van de opkomende economieën in Oost-Europa stuit op terechte kritiek in het Westen. Nigel Farage, de UKIP-leider in het Europese Parlement (die recentelijk trouwens ook pogingen onderneemt om zijn Thatcher-conservatieve “one issue” partij om te vormen tot een libertarisch-conservatieve beweging), kon zijn verbazing niet onder stoelen of banken steken toen onlangs bleek aan wat voor projecten de Britse netto-bijdrage aan de EU allemaal besteed werd. Naast de landbouwsubsidies, betaalden de Britten ook voor de bouw van een nieuw metrosysteem in Warschau en een nieuw riolenstelsel in Boedapest.
Nochtans geven economische indicatoren aan dat de EU-steun contraproductief werkt, corruptie en fraude bevordert, en oneerlijke concurrentie teweeg brengt tussen de zwaar gesubsidieerde Oost-Europese landen en het Westen dat daarvoor financieel moet zorgdragen, terwijl ook de Westerse economieën hun problemen hebben en voor grote uitdagingen staan. Het Westen kan zijn geld beter zelf elders besteden dan in de landen die onze rechtstreekse economische concurrenten zijn. Hongarije en Polen exporteren zelf nu al immers méér naar het VK dan andersom, zodat ook het schijnbare onevenwicht in economische macht (de “infant industry protection” van Oost-Europa via subsidies) een fabel blijkt te zijn.
Nigel Farage had dan ook overschot van gelijk door in het Europees Parlement onomwonden te verklaren dat het subsidie- en herverdelingsbeleid van de Europese Unie op exemplaire wijze “de economie van een gekkenhuis” incarneert en dat het VK beter af is als bevoorrecht partner van de EU dan als volwaardig lid van deze politieke club die de nalatenschap van Thatcher en het economisch liberalisme niet enkel diaboliseert, maar ook openlijk bestrijdt.
Als de Europese Unie geld van het Westen blijft versassen naar het Oosten in de hoop om daar de economische groei te realiseren, kent zij nog minder van economie dan ik aanvankelijk al dacht. De Oost-Europese economieën zijn op zich al de meest liberale én dus meest concurrentiële van de ganse Europese Unie. Waarom moeten wij er dan nog geld in pompen? Dat is een terechte vraag want vele Eurofielen halen net die “broodnodige” transfers aan, al dan niet onder het mom van “solidariteit”, om het bestaansrecht van de EU te verdedigen, terwijl er geen enkele economische waarheid achter schuilgaat. De Westerse landen kennen een zéér lage groei door het in stand houden van onze socialistische welvaartsstaten en door onze massale overdracht van rijkdom naar landen die daar geen boodschap aan hebben én het geld niet eens écht nodig hebben. Omdat de enige mogelijkheid om uit dat perverse herverdelingsmechanisme (dat de economische weerbaarheid van het Westen onherstelbare schade toebrengt) te stappen, de volledige terugtrekking uit het Europese politieke project is, sta ik ook dat laatste voor.
Ramptoerisme in vrede
Ik geloof absoluut in vrijhandel en economische allianties, maar zie geen meerwaarde meer in het huidige ontspoorde beleid, en ook de hervormingsplannen van sommige populisten in de Europese arena gaan nooit ver genoeg om de harmonisatie- en transfertumoren in te tomen, laat staan om de kanker zelf te genezen. Hoedt u allen voor valse profeten, want zij zijn de eerste om hun macht op uw en mijn kap te bestendigen, en alle beloften en engagementen in een wip en een gauw terug in te slikken als zij daar rechtstreeks voordeel uit kunnen halen.
De economische opmars van Europa zal tot stilstand komen door de Keynesiaanse politieke beleidskeuzes op EU-niveau en de klakkeloze overname van de totaal misplaatste welvaartsmechanismen door de Europese Unie. De Europese economie zal door de transfers nog jaren groeien door het aanboren van vrijwel onontgonnen interne markten in Oost-Europa, maar dit zal ten koste blijven gaan van innovatie en “creative destruction” in de bestaande markten, en zodra de interne markt dan ook niet meer verder zal kunnen groeien door dat gebrek aan innovatie, zullen de vette jaren van Europa definitief voorbij zijn. En zo wordt het politieke Europa binnen de kortste keren het Bokrijk van de wereld waar de schatrijke Aziaten hun overvloed aan yens en yuans komen uitgeven aan postkaarten en ramptoerisme.
“Maar de economie is toch niet alles”, hoor ik de Europositivo’s al zeggen, “want de EU is in de eerste plaats een vredesproject”. Dat soort uitspraken van de wereldvreemde allesrelativerende en ultra-kortzichtige Europese kaste doet mij huiverend terugdenken aan de magische woorden van Tacitus. Woorden die zoals goede wijn geen krans behoeven en voor zichzelf spreken, en in de huidige toestand, meer dan tweeduizend jaar na datum, nog steeds verbazingwekkend actueel zijn: “Solitudinem fecerunt, pacem appelunt”. Men creëerde een woestijn en men noemde die vrede.
Meer over de referendumcampagne op www.eureferendum.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
De burgers buiten spel gezet
De meesten onder jullie weten waarschijnlijk al wel dat ik een koele minnaar van de Europese Unie ben, en onmiddellijk zou tekenen voor een referendum over het Verdrag van Lissabon én zelfs voor het terugtrekken van België uit het Europese politieke project als dat zou moeten. Vrijhandel en vriendschap met alle volkeren hebben immers géén enkele nood aan ijdele visioenen van bepaalde zelfverklaarde maatschappij- verlichters over een Europese defensie, een Europese diplomatieke dienst, een Europese belastingschaal, een Europese arbeidswetgeving en andere concepten die hun oorsprong vinden in dat Hervormingsverdrag. Het obligate tripje van Brussel naar Lissabon voor de ondertekening typeert als geen ander het zonnekoninggehalte van de Eurocraten, met huidig Portugees Commissievoorzitter José Manuel Barroso op kop, die koste wat het kost zijn “Verdrag van Lissabon” moest hebben, ongeacht de kostprijs en de haalbaarheidsgraad van die totaal misplaatste (nationalistische) pretentie.
Europa heeft naar eigen zeggen trouwens ook geluisterd naar de verzuchtingen van de Europese burgers. Europa heeft met hun opmerkingen rekening gehouden. En daarom hebben de burgers van Europa géén tweede referendum nodig. Hun mening is gekend, maar omdat ze indruist tegen de heersende opvatting over de in de steigers staande politieke EUSSR van haar leiders, wordt ze compleet genegeerd. Het vogeltje in de mijnschacht is al lang gestopt met fluiten en hoewel de mijnwerkers naar de oppervlakte willen terugkeren, wordt hen dat door hun bazen verboden, en ook de paar souschefs die de kant van het gezond verstand kiezen, worden op de vingers getikt. Zelfs de Europarlementsleden moesten een internetpetitie (X09) lanceren om de referendumeis wereldkundig te maken, want de pers en de machthebbers hielden zich gelaten op de vlakte. Wat het volk niet weet, kan het niet tegenwerken, is dan ook het lijfmotto van de Eurocraten.
Pro-Europese éénheidspartij
Als we de Britse en Tsjechische conservatieven, de Poolse rechts-extremisten, de UKIP’ers en enkele eenzame Eurosceptische zonderlingen in het Europees Parlement, het schaamlapje van de Europese democratie en met voorsprong de assemblee met het allerminste macht in de ganse wereld, wegdenken, wordt de Europese Unie in wezen bestuurd door een sociaal-democratische éénheidspartij die misschien wel meerdere vleugels heeft, gaande van pro-Europese christen-democraten (EPP) over pro-Europese socialisten (PES) tot pro-Europese sociaal-liberalen (ELDR), maar daar blijft het ook bij. Echte verschillen zijn er al lang niet meer. Deze pro-Europese éénheidspartij stelt als een homogeen bolwerk de vernietiging van de oude Europese natiestaten voorop ter vervanging van een gigantische particratische licht-autoritaire Europese welvaartsstaat waarbij de rijken uit het Westen niet enkel zorg moeten dragen voor de armen in de eigen regio, maar ook voor de armen in het Oosten, en gezien de economische relativiteit van rijkdom waarschijnlijk ook voor de rijken in het Oosten.
En ook op vlak van postjes bestaat er een zogenaamde “consensus” tussen deze drie “partijen”. Ofschoon de liberalen amper de derde fractie waren tussen 1999 en 2004, mocht de liberaal Pat Cox toch voorzitter van het Europees Parlement worden. Hetzelfde met de socialist Jozep Borel tussen 2004 en 2007 trouwens. Ook het aantal voorzitterschappen van de buitenlandse missies van het Europarlement worden met een apothekerschaaltje afgewogen en over de drie partijen verdeeld. De overige MEP’s worden zo van alle invloedrijke en lucratieve postjes geweerd. De EPP’ers Angela Merkel en Nicolas Sarkozy zien er géén erg in om Tony Blair van de PES als toekomstig Europees president (POTUSE) voor te dragen. EPP’er Jean-Claude Juncker die Guy Verhofstadt van de ELDR steunt in zijn presidentsaspiraties past ook in dat plaatje van Europese éénheidsworst, die soms wel eens aardig kan smaken, maar ook al gauw wrang wordt en zwaar gaat vervelen.
Concert van democratische tekorten
Meer dan 95% van de Britse parlementsleden voerden campagne met de belofte van een referendum over het Verdrag van Lissabon, maar nu Tony Blair als een kat bij de melk gezet werd en hij waarschijnlijk de eerste Europese president mag worden, desemt bij Labour het plan voor een referendum helemaal weg. Frankrijk, nochtans een land dat het eerste voorstel voor een Grondwettelijk Verdrag afgeschoten heeft in een volksraadpleging, ratificeerde eind januari op zijn dode gemak het Verdrag van Lissabon. De pers was bezig met het huwelijk van Nicolas Sarkozy en Carla Bruni en gaf verder geen aandacht aan dit volksverraad van de Franse Assemblée.
De paar dozijn Eurokritische MEP’s (met de Britse liberaal-conservatief Daniel Hannan op kop) werden zelfs van hun parlementaire rechten ontzet omdat hun gefilibuster, nochtans perfect in overeenstemming met het parlementair intern reglement, de ratificatie van het Verdrag van Lissabon in het Europees Parlement “nodeloos” vertraagde. De EPP-fractievoorzitter Joseph Daul dreigde zelfs met het uit zijn fractie zetten van alle filibusterende Eurosceptici zoals Daniel Hannan die niet enkel de volmachten van Hans-Gert Pöttering, de Europese Parlementsvoorzitter, met het Duitse Ermächtigungsgesetz vergeleek, de Machtigingswet waarmee de Nazi’s in 1933 de éénmansdictatuur van Adolf Hitler legitimeerden, maar elke tussenkomst in het parlement ook al maanden afsluit met de Catoaanse woorden “Pactio Olisipiensis Censenda Est”: Het Verdrag van Lissabon moet ter stemming voorgelegd worden.
De economie van een gekkenhuis
En ook economisch biedt de politieke Unie maar weinig bijkomende voordelen. De massale subsidiëring van de opkomende economieën in Oost-Europa stuit op terechte kritiek in het Westen. Nigel Farage, de UKIP-leider in het Europese Parlement (die recentelijk trouwens ook pogingen onderneemt om zijn Thatcher-conservatieve “one issue” partij om te vormen tot een libertarisch-conservatieve beweging), kon zijn verbazing niet onder stoelen of banken steken toen onlangs bleek aan wat voor projecten de Britse netto-bijdrage aan de EU allemaal besteed werd. Naast de landbouwsubsidies, betaalden de Britten ook voor de bouw van een nieuw metrosysteem in Warschau en een nieuw riolenstelsel in Boedapest.
Nochtans geven economische indicatoren aan dat de EU-steun contraproductief werkt, corruptie en fraude bevordert, en oneerlijke concurrentie teweeg brengt tussen de zwaar gesubsidieerde Oost-Europese landen en het Westen dat daarvoor financieel moet zorgdragen, terwijl ook de Westerse economieën hun problemen hebben en voor grote uitdagingen staan. Het Westen kan zijn geld beter zelf elders besteden dan in de landen die onze rechtstreekse economische concurrenten zijn. Hongarije en Polen exporteren zelf nu al immers méér naar het VK dan andersom, zodat ook het schijnbare onevenwicht in economische macht (de “infant industry protection” van Oost-Europa via subsidies) een fabel blijkt te zijn.
Nigel Farage had dan ook overschot van gelijk door in het Europees Parlement onomwonden te verklaren dat het subsidie- en herverdelingsbeleid van de Europese Unie op exemplaire wijze “de economie van een gekkenhuis” incarneert en dat het VK beter af is als bevoorrecht partner van de EU dan als volwaardig lid van deze politieke club die de nalatenschap van Thatcher en het economisch liberalisme niet enkel diaboliseert, maar ook openlijk bestrijdt.
Als de Europese Unie geld van het Westen blijft versassen naar het Oosten in de hoop om daar de economische groei te realiseren, kent zij nog minder van economie dan ik aanvankelijk al dacht. De Oost-Europese economieën zijn op zich al de meest liberale én dus meest concurrentiële van de ganse Europese Unie. Waarom moeten wij er dan nog geld in pompen? Dat is een terechte vraag want vele Eurofielen halen net die “broodnodige” transfers aan, al dan niet onder het mom van “solidariteit”, om het bestaansrecht van de EU te verdedigen, terwijl er geen enkele economische waarheid achter schuilgaat. De Westerse landen kennen een zéér lage groei door het in stand houden van onze socialistische welvaartsstaten en door onze massale overdracht van rijkdom naar landen die daar geen boodschap aan hebben én het geld niet eens écht nodig hebben. Omdat de enige mogelijkheid om uit dat perverse herverdelingsmechanisme (dat de economische weerbaarheid van het Westen onherstelbare schade toebrengt) te stappen, de volledige terugtrekking uit het Europese politieke project is, sta ik ook dat laatste voor.
Ramptoerisme in vrede
Ik geloof absoluut in vrijhandel en economische allianties, maar zie geen meerwaarde meer in het huidige ontspoorde beleid, en ook de hervormingsplannen van sommige populisten in de Europese arena gaan nooit ver genoeg om de harmonisatie- en transfertumoren in te tomen, laat staan om de kanker zelf te genezen. Hoedt u allen voor valse profeten, want zij zijn de eerste om hun macht op uw en mijn kap te bestendigen, en alle beloften en engagementen in een wip en een gauw terug in te slikken als zij daar rechtstreeks voordeel uit kunnen halen.
De economische opmars van Europa zal tot stilstand komen door de Keynesiaanse politieke beleidskeuzes op EU-niveau en de klakkeloze overname van de totaal misplaatste welvaartsmechanismen door de Europese Unie. De Europese economie zal door de transfers nog jaren groeien door het aanboren van vrijwel onontgonnen interne markten in Oost-Europa, maar dit zal ten koste blijven gaan van innovatie en “creative destruction” in de bestaande markten, en zodra de interne markt dan ook niet meer verder zal kunnen groeien door dat gebrek aan innovatie, zullen de vette jaren van Europa definitief voorbij zijn. En zo wordt het politieke Europa binnen de kortste keren het Bokrijk van de wereld waar de schatrijke Aziaten hun overvloed aan yens en yuans komen uitgeven aan postkaarten en ramptoerisme.
“Maar de economie is toch niet alles”, hoor ik de Europositivo’s al zeggen, “want de EU is in de eerste plaats een vredesproject”. Dat soort uitspraken van de wereldvreemde allesrelativerende en ultra-kortzichtige Europese kaste doet mij huiverend terugdenken aan de magische woorden van Tacitus. Woorden die zoals goede wijn geen krans behoeven en voor zichzelf spreken, en in de huidige toestand, meer dan tweeduizend jaar na datum, nog steeds verbazingwekkend actueel zijn: “Solitudinem fecerunt, pacem appelunt”. Men creëerde een woestijn en men noemde die vrede.
Meer over de referendumcampagne op www.eureferendum.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 11:36
9 comments
9 Comments:
Update: Dit artikel werd ergens ingehaald door de werkelijkheid der dingen want Daniel Hannan meldt op zijn blog dat het Europees Parlement net het Verdrag van Lissabon geratificeerd heeft, en dat het gefilibuster van Hannan en consorten nu geen enkel nut meer heeft. Nu hangt de implementatie ervan enkel nog maar af van de goedkeuring in alle lidstaten, zonder referenda (tenzij in Ierland). De EUSSR is werkelijkheid geworden.
The European Parliament has just voted through the European Constitution Lisbon Treaty by a margin of 85 per cent to 15 per cent. After the vote, the Speaker solemnly announced that the vote “gave expression to the will of the citizens of Europe”. I would have assumed he was joking except that a) he is German and b) MEPs are forever coming out with this sort of humbug.
The chamber, needless to say, burst into thunderous applause. Euro-MPs love to be told that they speak for the people. It makes them feel better about the fact that the people keep voting “No”. It reassures them that they are not alone. By the same token, they hate being reminded of what their electorates really think. And they usually take out their frustration on the handful of Euro-sceptics in the chamber.
I and a handful of MEPs marked the passage of the Bill by wearing tee-shirts with the word “referendum”. A group of UKIP members had an amusing variant on the theme. They wore bright yellow tops with a picture of a hen, and the caption Too chicken for a referendum?
You can imagine how this went down. Most MEPs, of course, are chicken. They supported referendums until it became clear that they would lose them. Then, overnight, they switched to making hilarious speeches about how each nation had the sovereign right to ratify in its own way. The last thing they want is to be physically reminded of what they had previously promised. We Euro-sceptics are their bad conscience, which is why they so often lose their tempers and resort to playground insults. (Today, the Speaker said that the parents of the pro-referendum MEPs would be ashamed of them. A few weeks ago, the Liberal and Socialist leaders called us Nazis).
Still, if nothing else, the episode demonstrates the utter illegitimacy of the European Parliament. As Oliver Cromwell told an earlier parliament: “You have sat here too long for any good you have been doing. Depart, I say, and let us have done with you. In the name of God, go!”
Tja, filibusteren is ook gewoon maar tijdrekken en het proces zo op de lange baan trachten te schuiven, meer ook niet. Het stond al maanden vast dat niemand het Verdrag van Lissabon een strobreed in de weg zou leggen. Enkel een paar eurosceps en de Britten hoopten nog op een mogelijkheid om de ratificatie tegen te houden, maar tevergeefs. Als alle landen hun woord houden en het referendum van Ierland geen "nee" oplevert, en alles lijkt ook in die richting te evolueren, dan heeft de EU eindelijk zijn Grondwet en ligt de weg naar het cynisme open voor jingoïsten als Hannan en Farage.
Ik dacht net dat in Ierland nog meer dan 50% van de bevolking in de polls "undecided" zou zijn, en dat het anti-kamp terrein aan het winnen was. Natuurlijk heeft De Roeck gelijk dat hetzelfde liedje in Eire speelde ten tijde van het Verdrag van Nice en dat de pro-EU'ers dat soort referenda steeds naar hun hand weten te zetten als puntje bij paaltje komt, maar toch.
Ik zie niet in wat er "jingoïstisch" is aan Nigel Farage of Daniel Hannan. Zij zijn uit overtuiging tegen de EU, niet omwille van extreem-nationalisme (zoals een Ashley Mote dat wel is) maar omdat de EU in hun (en mijn) ogen economisch tekort schiet, democratisch een farce is en politiek de afvalberg voor nationale politici. Verwordert het iemand eigenlijk nog dat de enige fracties met jonge politici zonder andere nationale mandaten/carrièreplanningen die euroskeptisch zijn?
Als de UKIP'ers van Farage geen binnenlandse mandaten of carrières wensen, waarom nemen ze dan deel aan elke lokale en binnenlandse verkiezing? Omdat het belangrijkste land in de ogen van de politiekers nog steeds het binnenland is, en ook de sceptici daar macht willen verwerven. Als Hannan geen binnenlands politicus wil worden, waarom ijvert hij dan zo hard tegen de Europese Unie als dat zijn broodwinning zou afnemen? Omdat ook hij stiekem hoopt op een top-MP-schap in het House of Commons natuurlijk!
@ D.V.
Ik denk dat jij over de ganse lijn gelijk hebt. De Grondwet is er, en niets of niemand zal dat nog tegenhouden. Met de exceptie van de Tories en de Czechs is in elk EU-land zowel de grootste regerings- als oppositiepartij voorstander van dit Verdrag, dus moeten we nergens nog op "mirakels" gaan hopen.
@ Joris Verdonk
Het anti-kamp in Ierland wint natuurlijk aan aanhang, maar wanneer de EU-vrienden met hun miljoenencampagnes beginnen, smelt die aversie weg als sneeuw voor de zon. Ik volg je wel niet met je stelling dat DH en NF géén jingoïsten zouden zijn, want beide zijn wel degelijk ultra-nationalisten. Het verschil met AM is niet zozeer dat hij nationalistischer is, maar wel dat hij een regelrechte fascist is, die mooi weer maakt in een fractie met neo-nazi's en in de zomer in de VS gaat spreken op een White Supremacist-congres van de American Renaissance Group.
@ Hugo
NF en DH hebben natuurlijk ook binnenlandse aspiraties en zijn zéér actief in de nationale politiek, maar niet uit eigenbelang, dan wel uit inzet voor hun Zaak. De MEP's houden niets tegen. Het heil moet komen van het Westminster Parliament die als enige dat Verdrag kan tegenhouden. Ze hebben dus wel degelijk baat bij het beïnvloeden van het nationale bewustzijn.
Ik snap alle kritiek en paniek niet. Eindelijk is er eens een verdrag dat de ganse hoop regeltjes samenvoegt tot één geheel. Wat is daar in Godesnaam verkeerd aan? Dit zal een goede basis bieden om verdere goede afspraken te maken tussen landen met betrekking tot opsporingsbevoegdheid, subsidies en dergelijke zaken die echt internationaal op Europees verband aangepakt moeten worden. Alle huilbabies die bang zijn voor het verliezen van "onze" stem, dit is echt een beter alternatief dan eindeloos kibbelen met zijn allen...
In Vlaanderen zijn er inderdaad maar weinig eurocritici, en waarom is dat denken jullie? Omdat de Belgicisten altijd een discours gehouden hebben over het samenleven van volkeren en kunnen daar nu niet op terugkomen tenzij ze zichzelf oneindig belachelijk willen maken, en de Vlaams-nationalisten zijn dan weer blij met het feit dat Europa België doet verdampen. Iedereen is dus blij in Vlaanderen met de gang van zaken in de EU. Enkel een aantal radicalen uit linkse, rechtse en libertarische hoek beseffen dat de remedie nog erger is dan de kwaal zelf!
Ik ben persoonlijk tegen de huidige vorm van de EU. Met de meeste van de andere landen wil ik wel een vrijhandelszone, maar ook niet meer dan dat. Met een aantal kan er nauwer samengewerkt worden, maar dan denk ik haast uitsluitend aan de Angelsaksische en Scandinavische landen, en natuurlijk aan onze noorderbuur Nederland. Het ergste wat ons kan overkomen is dat wij na het afspringen van de huidige Grondwet worden opgenomen in een soort "kern-europa" (de natte droom van het Konijn in de Wetstraat) dat zeer Latijns getint zal zijn, m.a.w. economische rampspoed...
@ anonymous
Natuurlijk snapt u "alle kritiek en paniek" niet. En de reden daarvoor zit vervat in de rest van uw uiterst dun paragraafje.
Ten eerste, u denkt zomaar ondoordacht dat "regeltjes samenvoegen" op zich altijd een goede idee zou zijn. Soms is dat wel zo, maar dikwijls is dat niet zo. Het hangt er van af wat er uiteindelijk uit de bus komt, i.e. het wordt bepaald door de 'aard' of natuur van de nieuwe regels. En om dat te kunnen weten moet men de nieuwe absurd-lange constitutie (sorry, het verdrag) gedetailleerd lezen. Vermits bijna niemand dat gaat (kunnen) doen - en dat was ook de bedoeling van de 'complexiteit' van deze 'Constitutie' - gaat u zich maar laten vertrouwen op de beslissingen van een self-serving elite.
Ten tweede, u denkt naievelijk dat het Verdrag gaat kunnen leiden tot "afspraken tussen landen" over van alles en nog wat. Het is juist omgekeerd. De nieuwe constitutie gaat op vele domeinen "afspraken" onnmogelijk maken. Vooraleer men in een nieuw politiek systeem stapt moet men zich afvragen wat de (al of niet democratische) aard is van dat systeem. En zelfs als men nog bepaalde afspraken zou kunnen maken, dan zullen dat niet a priori 'goede' afspraken zijn. Neem nu bijvoorbeeld afspraken over "subsidies". Waarom denkt u dat er afspraken moeten gemaakt worden over subsidies? Als de mensen in Vilvoorde de jeugd (i.e. hun jeugd) zouden willen aanzetten om zwemmen meer toegankelijk te maken, denkt u dat er dan een economische rationale zou zijn voor iedereen in de ganse EU om van hetzelfde niveau van 'zwem-subsidies' te kunnen genieten? Absurd.
Een reactie posten
<< Home