Misplaatste euforie over Waalse economische groei (Vincent De Roeck)
Om na mijn talrijke artikels over de Verenigde Staten en het liberalisme, het eens terug over een iets andere boeg te gooien en ook mijn Vlaams-nationalisme terug iets meer te beklemtonen, zal ik in dit artikel de economische cijfers bespreken die VVB'er Jan Van De Casteele in het jongste nummer van "Doorbraak" aanhaalt. Zijn vaststellingen dat "solidariteit" nog steeds een heilige koe is voor het middenveld in België en dat op de transfers tussen Noord en Zuid in de Belgische politiek nog steeds een groot taboe rust, kloppen als een bus. Nu kunnen tegenstanders van het Rudy Aernoudt-type ongetwijfeld stellen dat men met cijfers alles kan bewijzen, maar toch zijn de tendenzen die uit de Doorbraak-cijfers blijken niet meteen weerlegbaar, ook niet door hen.
Zelfs Rudy Aernoudt spreekt op zijn geringschattende toon toch van een transfer van één pintje (2€) per dag per Vlaming aan Wallonië, en hoewel hij dat met zijn rijkelijke ontslagpremie en de kop van Moerman op zak misschien zo aanvoelt, betekent deze poeslieve verwoording nog niet dat elke Vlaming er ook zo over denkt. De vaststelling alleen al dat Aernoudt over pintjes van twee euro (sic!) spreekt, doet mijn wenkbrouwen fronzen. Met de exceptie in acht genomen van de traditionele toeristenvallen op de Grote Markten van onze Vlaamse kunststeden, kan ik toch nog steeds overal in België moeiteloos pintjes aan 1,6 euro vinden, maar dit geheel terzijde natuurlijk. En zelfs voor een doorsnee gezin van vier personen kan 8 euro per dag waarschijnlijk elders wel beter besteed worden dan in de bodemloze put van het Waalse potvertier.
Nu gaat het natuurlijk niet om de kostprijs van dat pintje, maar wel om het verhullings- en verschoningsmechanisme dat achter zulke statements verscholen zit. De "Belgicisten" hebben géén harde argumenten voor hun zaak, en daarom moeten zij zich wenden tot verbloemingen en revisionisme. Lange tijd was hun stokpaardje de omgekeerde wereld van de 19de eeuw toen het rijke Wallonië het arme Vlaanderen onderhouden zou hebben. Maar dat plaatje bleek andermaal een leugen toen VUB-professor Juul Hannes er vorig jaar een historisch onderzoek aan wijdde en onomwonden als conclusie stelde dat de vermeende omgekeerde transfers gewoonweg een "mythe" waren. Ook de andere Belgiëplaten, gaande van vermeende culturele convergenties over éénheidssymbolen tot zelfs de onterechte angst voor internationale repercussies, waren grijsgedraaid door de unitaire kliek, zodat de protagonisten ervan, die één voor één bij de koning een ereteken of adelbrief mochten ontvangen of nog steeds in de waan verkeren deze in de toekomst te mogen ontvangen, elders op zoek moesten gaan naar nieuwe én liefst originelere argumenten.
Ze werden op hun wenken bediend door econoom Bart Van Craeynest van KBC die enkele weken geleden stelde dat de economische groei in Vlaanderen én Wallonië sinds 2000 gelijke tred met elkaar hielden. Bij het horen van dit zegebulletin werden er thuis bij de Rudy Aernoudts en Benno Barnards van deze wereld luidkeels Brabançonnes gezongen en Champagneflessen ontkurkt (of, noblesse oblige, "gesabreerd" natuurlijk). Jan Van De Casteele omschreef het treffend als volgt.
Maar onlangs kregen de B-Plussers en Optimistenbonders het deksel definitief op de neus. Het Planbureau maakte vorig jaar voor de allereerste keer een opsplitsing tussen de gewesten en indikeerde dat de kloof sinds 2006 opnieuw groter aan het worden was tussen Noord en Zuid. De kop van "De Tijd" zegt voldoende: "Waalse inhaalbeweging weg." Het Planbureau voorspelt een verdere groeikloof tussen Vlaanderen en Wallonië tot tenminste 2012, wanneer de (Vlaamse) babyboomers massaal op pensioen gaan met alle kostelijke en nefaste gevolgen voor de economie die daarmee gepaard gaan. Het aantal werklozen zal in Vlaanderen tot 2012 met 100,000 eenheden dalen, terwijl dat in Wallonië met maar liefst 20,000 eenheden zal toenemen. Vlaanderen zal een chronisch tekort aan arbeidskrachten hebben, Wallonië een enorm overschot. In 2012 zal Vlaanderen een werkzaamheidsgraad van 69,3% hebben, maar Wallonië (59%) en Brussel (57,6%) komen daar niet eens in de buurt. In 2007 alleen al nam het aantal werklozen in Vlaanderen (-12,1%) meer dan dubbel zo snel af als in Wallonië (-4,8%) en meer dan vier keer zo snel als in Brussel (-2,9%).
Als we deze cijfers opnieuw aanschouwen en ook de misplaatst euforische berichten van de Franstalige politici tegen het licht van de werkelijkheid der dingen houden, kan men niet anders dan erkennen dat er twee (of zelfs drie) totaal verschillende economische snelheden zijn in België en dat elke regio dan ook de middelen, de hefbomen en de instrumenten moet hebben om zelf een beleid op maat te voeren. Vlaanderen mag niet aanvaarden dat het Waalse immobilisme en PS-cliëntelisme ook de Vlaamse economie en arbeidsmarkt verlamt. Hopelijk beseffen de Walen voor de verandering ook eens de ernst van deze scheefgetrokken situatie, zodat ook zij de slachtoffercultuur en de hangmatmentaliteit kunnen opbergen en hun lot eindelijk eens in eigen handen nemen. Het zou hen sieren, en ons plezieren!
Meer economische gegevens op www.planbureau.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
Zelfs Rudy Aernoudt spreekt op zijn geringschattende toon toch van een transfer van één pintje (2€) per dag per Vlaming aan Wallonië, en hoewel hij dat met zijn rijkelijke ontslagpremie en de kop van Moerman op zak misschien zo aanvoelt, betekent deze poeslieve verwoording nog niet dat elke Vlaming er ook zo over denkt. De vaststelling alleen al dat Aernoudt over pintjes van twee euro (sic!) spreekt, doet mijn wenkbrouwen fronzen. Met de exceptie in acht genomen van de traditionele toeristenvallen op de Grote Markten van onze Vlaamse kunststeden, kan ik toch nog steeds overal in België moeiteloos pintjes aan 1,6 euro vinden, maar dit geheel terzijde natuurlijk. En zelfs voor een doorsnee gezin van vier personen kan 8 euro per dag waarschijnlijk elders wel beter besteed worden dan in de bodemloze put van het Waalse potvertier.
Nu gaat het natuurlijk niet om de kostprijs van dat pintje, maar wel om het verhullings- en verschoningsmechanisme dat achter zulke statements verscholen zit. De "Belgicisten" hebben géén harde argumenten voor hun zaak, en daarom moeten zij zich wenden tot verbloemingen en revisionisme. Lange tijd was hun stokpaardje de omgekeerde wereld van de 19de eeuw toen het rijke Wallonië het arme Vlaanderen onderhouden zou hebben. Maar dat plaatje bleek andermaal een leugen toen VUB-professor Juul Hannes er vorig jaar een historisch onderzoek aan wijdde en onomwonden als conclusie stelde dat de vermeende omgekeerde transfers gewoonweg een "mythe" waren. Ook de andere Belgiëplaten, gaande van vermeende culturele convergenties over éénheidssymbolen tot zelfs de onterechte angst voor internationale repercussies, waren grijsgedraaid door de unitaire kliek, zodat de protagonisten ervan, die één voor één bij de koning een ereteken of adelbrief mochten ontvangen of nog steeds in de waan verkeren deze in de toekomst te mogen ontvangen, elders op zoek moesten gaan naar nieuwe én liefst originelere argumenten.
Ze werden op hun wenken bediend door econoom Bart Van Craeynest van KBC die enkele weken geleden stelde dat de economische groei in Vlaanderen én Wallonië sinds 2000 gelijke tred met elkaar hielden. Bij het horen van dit zegebulletin werden er thuis bij de Rudy Aernoudts en Benno Barnards van deze wereld luidkeels Brabançonnes gezongen en Champagneflessen ontkurkt (of, noblesse oblige, "gesabreerd" natuurlijk). Jan Van De Casteele omschreef het treffend als volgt.
Er was enige vreugde om één enkel lichtpuntje in de Waalse duisternis. De kloof tussen Vlaanderen en Wallonië mag dan wel in geen geval gedicht zijn, maar toch gingen in de Belgicistische galerij alle lichten branden ... tot een paar weken later de ontnuchtering kwam.Want inderdaad, econoom Van Craeynest had in een opflakkering van "oprechte" Belgitude iets te vroeg victorie gekraaid. Vlaanderen kende volgens deze KBC-econoom een groei van 1,7% per jaar en Wallonië één van 1,8%. Op zich zelfs al niet echt wereldschokkend, gezien het feit dat de Vlaamse economie sinds 1950 met in totaal 360% gegroeid is, en de Waalse maar met 170%, maar toch aardig meegenomen in het anti-Vlaamse discours van de Belgische kliek. "De Belgische bimbam ging beieren", aldus nog Jan Van De Casteele. De structurele gegevens plaatsten dit alles zelfs nog meer in perspectief: 5% werkloosheid in Vlaanderen tegenover 11,7% in Wallonië, en een werkzaamheidsgraad (de EU-doelstelling volgens de Lissabonstrategie is 70%) van 64,4% in Vlaanderen tegenover 55,9% in Wallonië.
Maar onlangs kregen de B-Plussers en Optimistenbonders het deksel definitief op de neus. Het Planbureau maakte vorig jaar voor de allereerste keer een opsplitsing tussen de gewesten en indikeerde dat de kloof sinds 2006 opnieuw groter aan het worden was tussen Noord en Zuid. De kop van "De Tijd" zegt voldoende: "Waalse inhaalbeweging weg." Het Planbureau voorspelt een verdere groeikloof tussen Vlaanderen en Wallonië tot tenminste 2012, wanneer de (Vlaamse) babyboomers massaal op pensioen gaan met alle kostelijke en nefaste gevolgen voor de economie die daarmee gepaard gaan. Het aantal werklozen zal in Vlaanderen tot 2012 met 100,000 eenheden dalen, terwijl dat in Wallonië met maar liefst 20,000 eenheden zal toenemen. Vlaanderen zal een chronisch tekort aan arbeidskrachten hebben, Wallonië een enorm overschot. In 2012 zal Vlaanderen een werkzaamheidsgraad van 69,3% hebben, maar Wallonië (59%) en Brussel (57,6%) komen daar niet eens in de buurt. In 2007 alleen al nam het aantal werklozen in Vlaanderen (-12,1%) meer dan dubbel zo snel af als in Wallonië (-4,8%) en meer dan vier keer zo snel als in Brussel (-2,9%).
Als we deze cijfers opnieuw aanschouwen en ook de misplaatst euforische berichten van de Franstalige politici tegen het licht van de werkelijkheid der dingen houden, kan men niet anders dan erkennen dat er twee (of zelfs drie) totaal verschillende economische snelheden zijn in België en dat elke regio dan ook de middelen, de hefbomen en de instrumenten moet hebben om zelf een beleid op maat te voeren. Vlaanderen mag niet aanvaarden dat het Waalse immobilisme en PS-cliëntelisme ook de Vlaamse economie en arbeidsmarkt verlamt. Hopelijk beseffen de Walen voor de verandering ook eens de ernst van deze scheefgetrokken situatie, zodat ook zij de slachtoffercultuur en de hangmatmentaliteit kunnen opbergen en hun lot eindelijk eens in eigen handen nemen. Het zou hen sieren, en ons plezieren!
Meer economische gegevens op www.planbureau.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 09:18
6 comments
6 Comments:
Vincent, ik ben blij op deze blog nog eens een Vlaamsgezind stukje te lezen. Het was lang geleden. Met dank daarvoor dus ;-)
We moeten ons hier wel niet zo speciaal focussen op de transfers, die zijn er ja, maar dat is eigenlijk een normaal verschijnsel in alle landen, en deze behoeden ons zelf voor nog nefastere zaken als WO-I en WO-II. Wat in mijn ogen wel een steeds groter probleem is, is de vergrotende culturele kloof, vooral voortkomend uit de verschillen in taal, culturele traditie en mentaliteit. Want geef toe, wie kijkt er nu naar de RTBF in Vlaanderen? Wie zijn de Deans, Dana Winners en Bert Anciauxs van het Zuiden? Geen Vlaming die het weet, en vice versa. We kennen onze landgenoten niet meer, en dat is de oorzaak van de spanningen. Wat met de federalisatie, jaren geleden, is ingezet wordt nu geoogst, en zal ooit eindigen met het uiteenvallen vam België, maar dat zal nog wel even duren, de praktisch problemen zijn gigantisch en de gevolgen te dramatisch. Ik geloof dat de aanzet tot de splitsing hiervoor uit Europa moet komen, een zogenaamd "Europa van de Regio's" waar al langer over gesproken wordt, maar zulke dingen gaan traag (zeker als de Vlaamsgezinde Don Quichotes ook nog eens de EU-windmolens gaan bestrijden) ... maar we zien wel!
Eén pint per dag per Vlaming, dat is twee pinten per dag per Waal.
Twee pinten per dag per gezin van vader, moeder en twee kinderen (een modaal gezin), staat gelijk aan 8 eur * 365 = 2920 eur, wat zo om en bij twee netto maandlonen is voor de modale werknemer (burger).
Of op vijf jaar bijna een jaarloon. Wat zo gelijk staat aan de prijs van een middelgrote auto.
Wel spijtig voor de Waalse burgers dat zij dat ook niet in hun pocket krijgen maar dat de Onkelinxen en Di Rupo's met dat geld gaan lopen.
Niet te verwonderen dat die blijven doordrammen over de "solidariteit".
Dat zou mi nu belangrijk zijn om dat "statement" uit de wereld te helpen; daarom zouden alle Vlamingen nog verdere steun aan de PS-staat moeten weigeren en moet het in de lopende debatten nu "wel" ter sprake gebracht worden.
Als de vergrijzing straks in Vlaanderen toeslaat moeten de Vlaamse burgers nu reserves kunnen aanleggen. Maar die kans wordt hen ontnomen.
Het gaat niet over de "solidariteit" maar over het financieren van de PS en de politici van de andere Waalse partijen. En de regeringen. En de parlementen. En de provincies. En de steden en gemeenten. En de parastatalen.
En eigenlijk over het door henzelf leegzuigen van de hun geliefd stokpaardje de "Belgische Staat".
En op de keper beschouwd wordt de Waalse burger bestolen. Want hij zal op termijn de rekening van de Vlaamse vergrijzing moeten betalen.
Met de staatshervorming die nu in de pijplijn zit leggen ze zelf de strop rond hun eigen nek en timmeren ze aan hun eigen galg.
Rudy Aernoudt bracht dus zelf het bewijs aan dat de Belgische staat maar in stand gehouden en verdedigd wordt om het profitariaat welig te laten tieren.
@DD
- Vlamingen kijken al naar de VRT en dat is al erg genoeg.
- De transfers zijn wel degelijk belangrijk want ze zijn de grootste van gans Europa ten belopen van 12 à 20 miljard euro per jaar.
- WO-I had met keizerlijk imperialisme en nationalisme te maken, niet met economisch verval.
- Wie is Dean? Zelfs ik als Vlaming ken die niet ...
- Europa is een gevaar voor de vrijheid van de burgers en moet bestreden worden. Daar is niets "Don Quichote" aan.
De Walen moeten inderdaad ook zelf de splitsing willen. Vinden zij het leuk om voor alles scheef bekeken te worden in Vlaanderen? Wat doet rijkdom/armoede er eigenlijk toe? Ierland wou toch ook onafhankelijk zijn, hoewel het minder rijk was dan Engeland, idem met India, Slovakije, Zuid-Afrika, Scotland, Tibet, Wales, e.a. Al deze landen waren/zijn armer dan het bezettend land, toch wilden ze ook zelfbestuur.
Vincent, groot gelijk. Het wordt tijd dat ook de Walen zelf eens vragende partij worden voor een splitsing van Belgenland, want ook voor hen tikt de tijdbom verder. Terwijl gans Europa economisch boomt en zij ter plaatse blijven trappelen, gaan zij in relatieve zin (nog) verder achteruit. Het kleinste kind kan dat toch zien aankomen. In Wallonië hebben ze gewoon slechte politiekers, die liever hun kop in het zand steken en op zijn Afrikaans niet aan de volgende dag denken. Intellectuele luiheid, politieke lafheid en economische achterlijkheid zijn de drie redenen voor het Waalse verval. Ze hadden gewoon al enkele jaren lang aan het nadenken moeten zijn over een eventuele splitsing én de daarmee samenhangende "bevrijding" van Wallonië uit het IMF-achtige betweterige Vlaamse carcan. Wat Vlaams gekrijs tijdens TAK-betogingen en wat vlaggengezwaai tijdens kermiskoersen zal echt geen zoden aan de dijk brengen. Willen we de dingen echt laten bougeren, hebben we nood aan een zelfbewust in zichzelf vertrouwen hebbend Wallonië dat ook zelf zijn voordeel ziet in een eventuele splitsing.
Er worden hier te veel dromen voor werkelijkheid gehouden.
1) Vincent "hoopt" dat de Walen de slachtoffercultuur en de hangmatmentaliteit zouden kunnen opbergen. Dat is ijdele hoop. Een dergelijke mentaliteitsverandering bij aangekweekte 'slachtoffers' moet bijna altijd van buitenaf opgelegd worden. Die komt niet van binnenuit, maar vereist 'externe interventie'.
2) Marc Geys denkt dat er nood is aan een Wallonie dat zelf zijn voordeel zou zien in een splitsing. Dat is ook ijdele hoop. Misschien dat er wel meer Walen gradueel tot het besef zouden kunnen komen dat er beleidsverandering (en politieke machtsalternatie) moet komen in Wallonie om niet verder achterop te geraken in Europa, maar met een "voordeel uit splitsing" heeft dat niets te maken. Zij hebben immers geen "voordeel" uit splitsing, en het huidige bestaande voordeel van de massale 'gratuite' transfers gaan zij nooit vrijwillig opgeven. Verandering van economisch beleid en interregionale 'sociale transfers' zijn twee verschillende zaken. De Walen hebben er alle belang bij dat het economisch beleid verandert, maar liefst met behoud van hun transfers. Er is dus geen "nood" aan een zelfbewust Wallonie, maar wel aan een zelfbewust Vlaanderen. Daar zit het probleem: bij naief-links Vlaanderen.
3) Thomas heeft vele misconcepties.
-- Ten eerste maakt hij verkeerde historische vergelijkingen. In al die andere gevallen die hij vermeld gingen de 'transfers' netto in de omgekeerde richting, hoofdzakelijk omdat al die 'splitsingen' plaats grepen vooraleer er sprake was van een uitgebreide 'sociale zekerheid'. Slovakije is misschien een uitzondering daarop, maar waarschijnlijk niet, omdat de splitsing vlug kwam na de bevrijding van het communisme en een western-style sociale zekerheid er nog in een beginstadium verkeerde. Het is ook betwijfelbaar dat 'devolutie' in Groot Britannie zou leiden tot minder 'transfers' tussen de regios.
-- Ten tweede, Vlaanderen is geen "bezettend land" in Wallonie, en Belgie is dat ook niet.
-- Ten derde, er zullen niet veel franstalige Belgen wakker liggen omdat ze "scheef bekeken" zouden worden in Vlaanderen. Zo 'denken' cultureel-zelfverzekerde mensen (als typische francofonen) doorgaans niet.
-- Ten vierde, de francofonen zijn wel degelijk baas in eigen huis, en krijgen er nog een mooie subsidie bovenop, als toemaatje. Waarom zouden ze dat zo maar zonder slag of stoot opgeven?
Een reactie posten
<< Home