Een nacht van lange messen (Vincent De Roeck)
Binnen de Republikeinse partij gaan er steeds meer stemmen op om nu ook de twee overgebleven GOP-kandidaten Mike Huckabee en Ron Paul te laten inbinden ten voordele van de campagne van John McCain, die sowieso de nominatie zal binnenrijven. De grootste angst van de GOP is (zeker na de aankondiging van Mitt Romney om zijn delegates op te roepen om voor John McCain te stemmen op de Conventie) niet dat McCain uiteindelijk de nominatie toch niet zou winnen, maar dat o.a. door de constante aanvallen van Huckabee en Paul op respectievelijk de ethische en economische “merits” van de senator uit Arizona, die zoals het er nu voorstaat gerust tot aan de Conventie zouden kunnen voortduren, de traditionele partijachterban van de GOP zouden kunnen vervreemden van de compromiskandidaat die nu voorligt.
Als de Religious Right (aanhangers van Huckabee en onlangs in de CNN-documentaire “God’s Warriors” van Christiane Amanpour nog benoemd als de largest voting block in America) en de Fiscal Conservatives (aanhangers van Mitt Romney en in mindere mate Ron Paul die na 18 jaar “big government” and “big spenditure” terug naar de tijd van Reaganomics verlangen) thuis blijven in november of, nog erger, op een “third party” stemmen, kan de massale steun van centrumkiezers en onafhankelijken aan de gematigde Republikein McCain misschien toch niet volstaan om hem president te maken.
Ook de veronderstelling van menig analist dat nu de strijd bij de Republikeinen beslist is, en er dus nog meer aandacht zal gaan naar de strijd tussen Barack Hussein Obama en Hillary Rodham Clinton (voor zover dat niet reeds het geval was) bij de Democratische Partij, maakt het dus nog moeilijker voor Mike Huckabee en Ron Paul om momentum te winnen en John McCain het vuur aan de schenen te leggen. Om over de zwarte activist Alan Keyes nog maar te zwijgen, maar zijn grandioos falen in alle opzichten van zijn presidentiële race (een duur woord voor zijn belabberde manier van werken en communiceren) is puur aan zichzelf te wijten. Mike Huckabee tracht zijn positie binnen de GOP te versterken door nog zoveel mogelijk voorverkiezingen te winnen en zo zijn kansen op het eventuele vice-presidentsschap te vrijwaren. Ron Paul heeft die luxe niet. Hoewel Ron Paul véél meer heeft weten te realiseren van wat van een onbekende outsider uit Texas verwacht kon worden, zijn sommigen van oordeel dat het laatste wat Ron Paul nog te doen staat, het schrijven van een goede slotspeech is, waarin hij zijn nederlaag toegeeft en zijn steun toezegt aan de GOP-compromiskandidaat John McCain. Verdergaan zou volgens hen gezien worden als egotripperij en zou in het huidige stadium niet veel meer kunnen veranderen.
Ik weet ook niet wat het beste is voor Ron Paul in deze constellatie, en dan doel ik in de eerste plaats niet op de persoon maar op de libertarische ideeën waarvoor hij staat. Zijn de mensen die hij in zijn campagne heeft weten te bereiken zomaar bereid om plots John McCain te gaan steunen, of verkiezen zij in november dan liever thuis te blijven? Sommige “die-hards” hopen stil dat zij naar de Libertarische Partij (waar de oud-Republikeinse schatrijke mediavedette Wayne Allyn Root uit Nevada de beste kansen heeft om de nominatie binnen te halen) zullen overstappen, of naar een andere “third party candidate” (Michael Bloomberg? Ralph Nader?) die misschien minder libertarisch van opvatting is, maar wel ook bereid is het militair-industrieel complex en de inertie van het feitelijke tweepartijenstelsel aan te pakken. Ik acht dit laatste echter zéér onwaarschijnlijk want vrijheidslievende Republikeinen zijn doorgaans vrij tot zéér trouw aan hun partij, zeker door de aanwezigheid van de vrij invloedrijke “Liberty Caucus” binnenin de Grand Old Party.
Ook het bericht van Ron Paul op zijn weblog deze week maakt komaf met de illusies: hij is en blijft een Republikein, en zal niet deelnemen aan de presidentsverkiezingen voor een andere partij dan de GOP.
Zeker als men zich ervan vergewist dat Ron Paul de afgelopen verkiezingen géén enkele serieuze tegenkandidaat binnen de GOP (en de laatste jaren ook niet meer bij de Democratische Partij) het hoofd heeft moeten bieden, en dat “incumbents” zoals hem meestal de voorkeur van de partij krijgen op onervaren nieuwelingen. De kandidatuur van Chris Peden (ocharme een gemeenteraadslid van een lokaal dorpje) is dan ook niets anders dan een partijpolitieke afrekening. Ook de standpunten en goedkope demagogiek van Chris Peden wijzen in de richting van een vuile anti-campagne, eerder dan een échte open verkiezingsstrijd met argumenten en discussies. Peden zegt zo bijvoorbeeld dat de Republikeinen in Texas het recht hebben om in het Congres vertegenwoordigd te worden door iemand die in november wel op de Republikeinse presidentskandidaat zal stemmen en suggereert dat Ron Paul dat niet zou doen, terwijl alle persberichten van Ron Paul en alle indicatoren (ook de “Truth-o-Meter” van CNN) het tegendeel aangeven.
Door deze démarche van de Republikeinse Partij kan Ron Paul zich niet langer focussen op zijn presidentskandidatuur (niet dat het er nog toe gedaan zou hebben, maar soit) want ook voor zijn congreszetel (14de kiesdistrict van Texas) zijn er normaliter voorverkiezingen om te zien welke kandidaat de GOP mag vertegenwoordigen op het “ballot”. Deze lopen simultaan met die van de presidentsverkiezing en dus zal Ron Paul zijn krachten moeten verdelen tussen de presidentsrace en zijn lokale campagne. Want als Paul naast de partijnominatie in Texas grijpt, wordt het wel zéér moeilijk om als independent alsnog verkozen te geraken. In recente jaren is dat bij mijn weten enkel Joe Lieberman, de toen uittredende Democratische senator uit Connecticut, gelukt. De angst van Ron Paul is trouwens ook terecht: als hij zijn congreszetel in Texas verliest, zal dat breed in de media uitgesmeerd worden en afgedaan worden als het bewijs van het falen van Ron Pauls libertarisme. En misschien dat we dan, ironisch genoeg, ook in België eens voor de allereerste keer in de media iets over Ron Paul te horen zullen krijgen?
Meer over deze presidentskandidaat op www.belgians4paul.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
Als de Religious Right (aanhangers van Huckabee en onlangs in de CNN-documentaire “God’s Warriors” van Christiane Amanpour nog benoemd als de largest voting block in America) en de Fiscal Conservatives (aanhangers van Mitt Romney en in mindere mate Ron Paul die na 18 jaar “big government” and “big spenditure” terug naar de tijd van Reaganomics verlangen) thuis blijven in november of, nog erger, op een “third party” stemmen, kan de massale steun van centrumkiezers en onafhankelijken aan de gematigde Republikein McCain misschien toch niet volstaan om hem president te maken.
Ook de veronderstelling van menig analist dat nu de strijd bij de Republikeinen beslist is, en er dus nog meer aandacht zal gaan naar de strijd tussen Barack Hussein Obama en Hillary Rodham Clinton (voor zover dat niet reeds het geval was) bij de Democratische Partij, maakt het dus nog moeilijker voor Mike Huckabee en Ron Paul om momentum te winnen en John McCain het vuur aan de schenen te leggen. Om over de zwarte activist Alan Keyes nog maar te zwijgen, maar zijn grandioos falen in alle opzichten van zijn presidentiële race (een duur woord voor zijn belabberde manier van werken en communiceren) is puur aan zichzelf te wijten. Mike Huckabee tracht zijn positie binnen de GOP te versterken door nog zoveel mogelijk voorverkiezingen te winnen en zo zijn kansen op het eventuele vice-presidentsschap te vrijwaren. Ron Paul heeft die luxe niet. Hoewel Ron Paul véél meer heeft weten te realiseren van wat van een onbekende outsider uit Texas verwacht kon worden, zijn sommigen van oordeel dat het laatste wat Ron Paul nog te doen staat, het schrijven van een goede slotspeech is, waarin hij zijn nederlaag toegeeft en zijn steun toezegt aan de GOP-compromiskandidaat John McCain. Verdergaan zou volgens hen gezien worden als egotripperij en zou in het huidige stadium niet veel meer kunnen veranderen.
Ik weet ook niet wat het beste is voor Ron Paul in deze constellatie, en dan doel ik in de eerste plaats niet op de persoon maar op de libertarische ideeën waarvoor hij staat. Zijn de mensen die hij in zijn campagne heeft weten te bereiken zomaar bereid om plots John McCain te gaan steunen, of verkiezen zij in november dan liever thuis te blijven? Sommige “die-hards” hopen stil dat zij naar de Libertarische Partij (waar de oud-Republikeinse schatrijke mediavedette Wayne Allyn Root uit Nevada de beste kansen heeft om de nominatie binnen te halen) zullen overstappen, of naar een andere “third party candidate” (Michael Bloomberg? Ralph Nader?) die misschien minder libertarisch van opvatting is, maar wel ook bereid is het militair-industrieel complex en de inertie van het feitelijke tweepartijenstelsel aan te pakken. Ik acht dit laatste echter zéér onwaarschijnlijk want vrijheidslievende Republikeinen zijn doorgaans vrij tot zéér trouw aan hun partij, zeker door de aanwezigheid van de vrij invloedrijke “Liberty Caucus” binnenin de Grand Old Party.
Ook het bericht van Ron Paul op zijn weblog deze week maakt komaf met de illusies: hij is en blijft een Republikein, en zal niet deelnemen aan de presidentsverkiezingen voor een andere partij dan de GOP.
Whoa! What a year this has been. And what achievements we have had. If I may quote Trotsky of all people, this Revolution is permanent. It will not end at the Republican convention. It will not end in November. It will not end until we have won the great battle on which we have embarked. Not because of me, but because of you. Millions of Americans - and friends in many other countries - have dedicated themselves to the principles of liberty: to free enterprise, limited government, sound money, no income tax, and peace. We will not falter so long as there is one restriction on our persons, our property, our civil liberties. How much I owe you. I can never possibly repay your generous donations, hard work, whole-hearted dedication and love of freedom. How blessed I am to be associated with you. Carol, of course, sends her love as well.Dat Ron Paul na zijn onverwacht succes in deze presidentsrace tegenwoordig wel degelijk als een bedreiging voor de heersende elite bij de Republikeinse Partij beschouwd wordt, en men hem daar dus liever kwijt dan rijk is, kwam enkele dagen geleden ook duidelijk aan de oppervlakte. De Texaanse afdeling van de GOP schoof bij monde van hun vice-voorzitter Ozello Markum III een alternatieve kandidaat, Chris Peden, naar voren om het tegen Ron Paul in de congresverkiezingen van november op te nemen. Ozello Markum III, een politiek commentator op de Texaanse radio, steunt niet enkel de kandidatuur van Chris Peden maar zal ook als zijn campagnedirecteur optreden. Een nauwere verweving tussen een open voorverkiezing en platte partijpolitiek kan men zich maar moeilijk inbeelden.
Let me tell you my thoughts. With Romney gone, the chances of a brokered convention are nearly zero. But that does not affect my determination to fight on, in every caucus and primary remaining, and at the convention for our ideas, with just as many delegates as I can get. But with so many primaries and caucuses now over, we do not now need so big a national campaign staff, and so I am making it leaner and tighter. Of course, I am committed to fighting for our ideas within the Republican party, so there will be no third party run. I do not denigrate third parties - just the opposite, and I have long worked to remove the ballot-access restrictions on them. But I am a Republican, and I will remain a Republican.
I also have another priority. I have constituents in my home district that I must serve. I cannot and will not let them down. And I have another battle I must face here as well. If I were to lose the primary for my congressional seat, all our opponents would react with glee, and pretend it was a rejection of our ideas. I cannot and will not let that happen. In the presidential race and the congressional race, I need your support, as always. And I have plans to continue fighting for our ideas in politics and education that I will share with you when I can, for I will need you at my side. In the meantime, onward and upward! The neocons, the warmongers, the socialists, the advocates of inflation will be hearing much from you and me.
Zeker als men zich ervan vergewist dat Ron Paul de afgelopen verkiezingen géén enkele serieuze tegenkandidaat binnen de GOP (en de laatste jaren ook niet meer bij de Democratische Partij) het hoofd heeft moeten bieden, en dat “incumbents” zoals hem meestal de voorkeur van de partij krijgen op onervaren nieuwelingen. De kandidatuur van Chris Peden (ocharme een gemeenteraadslid van een lokaal dorpje) is dan ook niets anders dan een partijpolitieke afrekening. Ook de standpunten en goedkope demagogiek van Chris Peden wijzen in de richting van een vuile anti-campagne, eerder dan een échte open verkiezingsstrijd met argumenten en discussies. Peden zegt zo bijvoorbeeld dat de Republikeinen in Texas het recht hebben om in het Congres vertegenwoordigd te worden door iemand die in november wel op de Republikeinse presidentskandidaat zal stemmen en suggereert dat Ron Paul dat niet zou doen, terwijl alle persberichten van Ron Paul en alle indicatoren (ook de “Truth-o-Meter” van CNN) het tegendeel aangeven.
Door deze démarche van de Republikeinse Partij kan Ron Paul zich niet langer focussen op zijn presidentskandidatuur (niet dat het er nog toe gedaan zou hebben, maar soit) want ook voor zijn congreszetel (14de kiesdistrict van Texas) zijn er normaliter voorverkiezingen om te zien welke kandidaat de GOP mag vertegenwoordigen op het “ballot”. Deze lopen simultaan met die van de presidentsverkiezing en dus zal Ron Paul zijn krachten moeten verdelen tussen de presidentsrace en zijn lokale campagne. Want als Paul naast de partijnominatie in Texas grijpt, wordt het wel zéér moeilijk om als independent alsnog verkozen te geraken. In recente jaren is dat bij mijn weten enkel Joe Lieberman, de toen uittredende Democratische senator uit Connecticut, gelukt. De angst van Ron Paul is trouwens ook terecht: als hij zijn congreszetel in Texas verliest, zal dat breed in de media uitgesmeerd worden en afgedaan worden als het bewijs van het falen van Ron Pauls libertarisme. En misschien dat we dan, ironisch genoeg, ook in België eens voor de allereerste keer in de media iets over Ron Paul te horen zullen krijgen?
Meer over deze presidentskandidaat op www.belgians4paul.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 09:57
4 comments
4 Comments:
Enerzijds is het inderdaad wel bizar dat de GOP hun tien-termen-congreslid (die de afgelopen maanden dan ook nog eens zéér veel media-exposure gehad heeft) laten vallen ten voordele van een lokaal gemeenteraadslid, maar dat is de harde wereld van de Amerikaanse politiek. Anderzijds vind ik het wel zeer gevaarlijk om Ron Paul zomaar als een held te zien, zoals op deze blog maar al te vaak het geval is. Ik denk dat als er eens echt een keer een revolutionair, die al het goede met Amerika voor heeft, aan de macht komt dat zeker niet op de officiele manier zal gebeuren en hij zal dan ook zeker niet de hemel in geprezen worden door de Amerikaanse media. Ik geloof zeker dat er bij deze man gevaarlijke addertjes onder het gras zitten, die we pas goed en wel te zien zullen krijgen éénmaal hij POTUSA geworden is. Gelukkig dus maar dat hij uitgeschakeld is.
Ik zie nergens welke addertjes je bedoelt en wat er gelukkig is aan de uitschakeling van RP. Paul is misschien geen 100% libertariër (maar sinds wanneer is dat een 'must' voor de rechtse en conservatieve lezers van deze blog?) maar wat is daar verkeerd aan? Maar zéér weinig mensen zijn 100% libertariër en ... gelukkig maar want anarchie is steeds een voorbode van totalitaire dictatuur. Dat is immers de dunne lijn tussen het goede en het kwade aspect aan het libertarisme. Enerzijds is het de beste buffer tegen totalitarisme (omdat het de overheid en dus de mogelijkheid van bepaalde fascisten om via een bestaande instelling de alleenheerschappij te veroveren drastisch verkleint) en anderzijds is een té verregaand libertarisme de voedingsbodem voor een nieuwe drang naar een 'macht', en dus naar een vorm van totalitarisme. RP heeft tussen beide een mooi evenwicht gevonden, en als Dhr. Van Nauwelaerts dat evenwicht afdoet als een 'adder onder het gras' is dat zijn recht, maar wel feitelijk onjuist.
Allemaal leuk gefilosofeer joris, maar wat koop je ermee? Het 'libertarisme' is iets vreemds dat mooi past in de geschiedenisboeken maar verder veel te simplistisch is om een complexe samenleving als de onze van vandaag de dag te regelen.
@ Anonymous
Het libertarisme, althans in de extreme vorm die zowel Ron Paul als Vincent d.r. aanhangen, past NIET in de geschiedenisboeken, maar eerder in 'futoristische' boeken. Extreem libertarisme heeft immers nooit en nergens bestaan op onze aardbol, en is simpelweg incompatibel met de menselijke natuur. Individuele vrijheid is maar mogelijk binnen een 'democratische' staatsstructuur, waar een sterke (maar slanke) overheid 'democratische' waarden effectief verdedigd tegenover de onvermijdelijk-corrupterende invloed van 'speciale belangen', en tegenover 'natuurlijke' mopoliserinstendensen (zowel in termen van economische als politieke macht).
@ Vincent
Een nietszeggend etiket als "het militair-industrieel complex" komt tegenwoordig blijbaar even gemakkelijk uit de mond of de pen van een libertarier als uit die van een Westerse zelfhatende marxist.
U spreekt ook over "de inertie van het feitelijke tweepartijenstelsel". Wel, er bestaat natuurlijk een extensieve literatuur over THEORETISCHE voor- en nadelen van verschillende politieke systemen. Maar, EMPIRISCHE (historische) observatie suggereert dat het grote voordeel van een tweepartijenstelsel lijkt te zijn dat het gemakkelijker extremen van het executieve leiderschap kan houden (in tegenstelling met meer 'proportionele' kiessystemen). Gelukkig lijkt Ron Paul dit beter te beseffen dan u, en zal hij dus in November wel degelijk 'praktisch' stemmen. Hij zal dus voor het 'minste kwaad' stemmen, of voor het "beste mogelijke" (McCain), in plaats van met een 3rde partij te flirten die enkel het 'grootste kwaad' (in de omstandigheden) kan helpen verkiezen (i.e. Obama of Clinton).
Ik vermoed dat uw speculaties over vuile interne partijpolitiek in Texas er ver naast zitten, althans in zoverre u er 'nationale' implicaties aan vastbindt. Dat zou zo een beetje te vergelijken zijn met het uitvinden van 'Busselse redenen' voor kiesperikelen van een Italiaanse Europese MP uit Napels. De GOP in Texas is geen "afdeling" van de GOP gelijk de Antwerpse VLD een "afdeling" van de VLD is, en niet enkel omwille van manifeste grote geografische verschillen naast 'culturele'.
Ik betwijfel dan ook dat de perikelen van Ron Paul in Texas veel te maken zouden hebben met het Republican National Committee in 'Washington'. En ik geloof al helemaal niet dat de "heersende elite" van de Republikeinse partij Ron Paul liever "kwijt dan rijk" zou zijn. Trouwens die "heersende elite" is al evenzeer een mythe als dat "militair-industrieel complex" in fantasierijke geesten. Bedenk toch even dat McCain vandaag het 'fulcrum' is van die vermeende heersende elite, terwijl hij een paar weken geleden nog een maverick was die zich volkomen onafhankelijk kon opzetten van GOP leiders in Congress. In de USA bestaan er 2 partijen die door ambitieuse politiekers kunnen gebruikt worden als 'vehicles' naar (meer) politieke macht. Maar, het zijn de individuele politiekers die die partijen gebruiken, en niet omgekeerd. Kortom, het concept van een "heersende elite" is in de Amerikaanse contekst erg 'fleeting', voorbijgaand, vluchtig... In Brussel is dat wel anders.
Een reactie posten
<< Home