De klauwen van de Duitse adelaar (De Anarcho-Kapittels)

Het vorstendommetje Liechtenstein heeft voor menigeen iets feeëriek. Nauwelijks 20 kilometer in haar lengte van Noord naar Zuid uitgestrekt, ligt de dwergstaat tussen Zwitserland en Oostenrijk geprangd in een bucolisch Alpendal. In de ogen van onze Brusselse heersers, linkse wereldverbeteraars en postmoderne internationalisten moét dit dus wel een of ander relic uit die donkere Middeleeuwen zijn, toen Europa in al haar wrede barbaarsheid gekneveld zat onder het juk van de feodale heerschappij. Edoch, dat zou een maar al te voorbarige conclusie zijn dit te denken, gezien Liechtenstein pas in 1866 onafhankelijk zou worden van de Duitse Bond (dat overigens in datzelfde jaar, na de Pruisisch-Oostenrijkse oorlog, ophield te bestaan)

Zelfs de hoofdstad Vaduz lijkt op niet meer dan een veredeld Alpendorp, met in het midden een neogotisch kerkje, hogerop het slot van de Prins van Liechtenstein, en nog iets verder het gebergte dat door een mystiek wolkengordijn wordt omringd. Het tafereel lijkt dus zo weggeplukt te zijn uit een romantisch sprookjesboek van de gebroeders Grimm.

Toch is niet alles peis en vree in het kleine minilandje. De laatste week is het immers voorwerp van hoon, spot en ergernis geweest vanwege de internationale – lees: Europese – goegemeente. Egoïstische, in zichzelf gekeerde en sociale afbraak veroorzakende Europeanen hebben immers, misschien wel uit eigen initiatief om hun koopkracht gevrijwaard te houden?..., het stoute idee gehad hun zuurverdiende centjes te beleggen bij Liechtensteinse bankinstellingen, waarvan Liechtenstein Global Trust (LGT de bekendste is. Erger nog: hierdoor ontliepen ze belastingheffing door het land waarvan ze onderdaan zijn. Vooral Duitsland reageert de laatste maand bij monde van ondermeer bondskanselier Angela Merkel ontzettend geïrriteerd op het feit dat vele landgenoten hun euro’s in Zwitserse frank hebben omgezet, en in Liechtenstein hebben ondergebracht. Ein Volk, ein Reich und eine Steuer! luidt het motto. Vervelend is natuurlijk wel dat wanneer de Duitse herder blaft, ook de rest van de kennel ontwaakt: ook het Verenigd Koninkrijk, Spanje, Italië, Zweden, Frankrijk, Nederland, Ierland, Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten, Finland, Griekenland en Tsjechië – een hele waslijst dus – hebben reeds aangekondigd te zullen onderzoeken of (bepaalde van…) hun onderdanen zich al dan niet hebben bezondigd aan ‘belastingontduiking’ via Liechtenstein. België wacht nog tot haar minister van Begroting en Wielertoerisme volledig gerevalideerd is en ontslagen wordt uit het Leuvense Gasthuisbergziekenhuis…

Duitsland, dat gezien haar illustere verleden uit de 20ste eeuw al wat kent van spionagetechnieken, heeft nu echter het geniale idee gekregen om een databank op cd-rom - die de gegevens van zo’n 1.400 rekeningen bij LGT bevatte- over te kopen van voor de luttele som van 4,2 miljoen euro. En bij welke bonafide handelaar hebben de Duitse autoriteiten dat gouden plaatje gekocht, denkt u? Free Record Shop? Amazon.com ? Neen hoor: de werkelijkheid wil dat die cd-rom aanvankelijk in handen was van een ex-werknemer van LGT, die de gegevens gewoonweg gestolen (!) heeft, deze op cd-rom gebrand en vervolg voor grof geld aan de Duitse overheid heeft doorverkocht. Ondertussen “erkent” de Duitse geheime dienst (het bestaat nog…) wel dat de overgekochte cd-rom niet meteen van een “te goeder trouw” persoon afkomstig is, maar dat de gegevens gestolen zijn?... Dass haben wir nicht gewusst!

Niettemin is de Duitse fiscus alvast een klopjacht gestart op zo’n 750 landgenoten wier namen op de cd-romschijf vermeld stonden, en heeft ze overigens al 27,9 miljoen euro kunnen recupereren (die cd-rom is wel snel terugverdiend, niet?). Overigens toont ook de Belgische (!) fiscus zich verdacht geïnteresseerd in het schijfje, en heeft Didier Reynders van de Mouvement Recouverteur al een afspraak geregeld met zijn Duitse evenknie Peer Steinbrück.

Wanneer we deze feiten in ogenschouw nemen, kunnen we niet minder dan stomverbaasd zijn over het feit dat de huidige media constant schrijven over belastingontduikers en fiscale paradijsgang(st)ers , terwijl de overheid het aureool krijgt aangemeten van het onschuldige zwarte schaap dat haar welverdiende (?) belastingcentjes naar ultramontane gebieden ziet vertrekken.

In feite is dit echter niet meer dan een omkering van de werkelijkheid. Door haar steeds vettere omvang – wie zei ook alweer dat obesitas een ziekte is? – ziet de staat zich genoodzaakt een steeds grotere rooftocht te organiseren, om gewoonweg absurde proletarische banaliteiten gaande van strontmachines tot sociale zekerheid te financieren. Dit heeft dan natuurlijk tot gevolg dat de inkomstenbelasting tot waanzinnige percentages stijgt, tot 45% in het tot nu toe reeds veelvuldig aangehaalde Duitsland, en 50% in de Belgische bananenrepubliek. Je zou toch voor minder je centjes veilig wegbergen, hetzij in een sok onder de matras, hetzij op een bankrekening in Monaco, Andorra of Liechtenstein?...

Dat de overheid zich dan tot laag-bij-de-grondse praktijken moet nivelleren – sinds de opkomst van de democratie en het socialisme is dit natuurlijk weinig verbazingwekkend… - als heling – of hoe definieert u anders de aankoop en gebruik van gestolen goederen? – om onschuldige mensen tot de laatste eurocent uit te kloppen is ronduit verwerpelijk. De ordinaire struikrover anno 2008 draagt allang niet meer een kapmes en een bivakmuts, maar beweegt zich in pak en das en noemt zichzelf minister, president of mandarijn van China.

De personen die worden beklad en bespuugd als zijnde ‘belastingontduikers’ zijn dus de ware helden. Zij hebben allang in de mot dat een wereld gevormd door schaarse economische goederen een struggle for life met zich meebrengt, en het dus gewoon pure noodzaak is een financieel noodrantsoen ver weg van de vieze klauwen van de staat en ander roofgeboefte aan te leggen.

Read more...

Het nieuwe Al Qaeda-piratennest van de Balkan (Vincent De Roeck)

Kosovo, de sluitsteen van een decennium balkanoorlogen en genocides, was lange tijd het Transnistrië van de Balkan maar aan die feitelijke autonomie van deze Servische provincie kwam zondag twee weken geleden een definitief einde. Het crimineel miniatuurstaatje stak de middelvinger op naar de internationale rechtsorde en hun Servische buren, en verklaarde zich éénzijdig onafhankelijk. Een latent gebrek aan eigenheid was voor de Kosovaren geen enkel bezwaar om zich toch maar van Servië af te scheiden. Het vendelgezwaai in de straten van Pristina gaf van die culturele non-identiteit ook blijk. De straten en pleinen, of wat er nog van overblijft natuurlijk na jaren van annihilerende oorlogsvoering, diepgewortelde corruptie en ongecontroleerde internationale massasubsidiëring, werden getooid met Duitse, Amerikaanse en Albanese vlaggen. De EU werd na jarenlang gepalaver in snelheid genomen door zowel de koerswijziging van de VS als door de onbreekbare wil van de Kosovaarse elite om eindelijk onafhankelijk te zijn. Wat iedereen al maanden verwachtte, gebeurde die zondag dan ook. Eindelijk, zullen velen zeggen, maar hebben zij wel gelijk?

In mijn ogen werd zondag immers géén nieuw land, dan wel een nieuw piratennest, in de Balkan boven de doopvont gehouden, zonder oprecht vreugdegevoel bij de internationale gemeenschap, zonder militaire grootspraak bij Servië en zijn bondgenoten. Ook Marc Cogen, professor internationaal recht aan de universiteit van Gent, gelooft de Kosovaren niet en spreekt systematisch over het “maffieuze staatje van de zuidelijke Balkan”. De Amerikanen lieten de Verenigde Naties en de Europese Unie de kastanjes uit het vuur halen en hielden zich gelaten op de achtergrond.

Wat kon de Balkan de VS van vandaag nog schelen? Ze hadden hun handen elders al vol genoeg en de inherente ondankbaarheid van de Europese leiders indachtig kan het maar weinig personen verbazen dat de VS niet echt happig waren om alweer te interveniëren in de achtertuin van Europa. Het monsterverbond tussen de VN en de EU deed wat van hen verwacht kon worden. Het mislukte. Net zoals alle vorige pogingen om te praten en te onderhandelen, mislukte ook deze verwoede poging van het internationale establishment om de wereldbeslissingsmacht naar zich toe te trekken. Zoals ook de VN-plannen voor Cyprus, Noord-Ierland, Libië, Oost-Timor en andere hedendaagse conflicten één voor één op gigantische floppen uitgedraaid zijn, deden de Verenigde Naties en de Europese Unie opnieuw wat ze moesten doen: niets bereiken en tijd verliezen.

Dat rechtse conservatieven de islamdominantie in Kosovo op zich als een probleem beschouwen, is in hun denkwereld misschien de normaalste zaak van de wereld, maar zoiets raakt mijn koude kleren niet. Natuurlijk vind ik het ergens ook wel bedreigend te moeten vaststellen dat Al Qaeda-militanten momenteel in het Kosovaarse parlement het mooie weer maken, maar dat is tegenwoordig in elk westers land het geval. Met dank aan het islamsocialisme.

De socialisten prijzen het werk van hun Finse kameraad én onderhandelaar Martti Ahtisaari zonder daarvoor ook maar enige rechtvaardigheidsgrond te kunnen vinden. Ahtisaari was in de allermooiste VN-traditie een zwak figuur die zich van het kastje naar de muur liet sturen, die zich de ene dag door de Kosovaren liet afdreigen om dan de volgende dag mooi weer te gaan maken met de Serviërs en die uiteindelijk met de staart tussen de benen terug naar Helsinki gestuurd werd om daar niet met pek en veren, maar met grote luister als een internationale held binnengehaald te worden.

De liberalen laten zich vangen door alweer een Balkansprookje, maar ook zij zullen het deksel opnieuw op de neus krijgen. Kosovo wordt volgens de voorgestelde grondwet een “democratic, secular and multi-ethnic republic, guided by the principles of non-discrimination and equal of all communities in Kosovo”, en een dergelijke losse belofte volstaat al voor de liberalen om Kosovo te verheerlijken en in al zijn facetten te erkennen, terwijl de herinneringen aan de grootste naoorlogse genocides nog fris in ons geheugen liggen.

De Vlaamsgezinden, die meestal zéér provincialistisch ingesteld zijn en elke secessiebeweging in de wereld als lichtend voorbeeld beschouwen zonder ook maar iets van de lokale details en eigenheden te kennen, dwalen in hun onvoorwaardelijke steun voor de Kosovaarse onafhankelijkheid. Ik ga er in theorie ook van uit dat als een meerderheid zich van een andere structuur wil afscheiden, ze dat recht hebben, maar als we dat doortrekken, hebben de Franstaligen in de Brusselse rand en de etnische Serviërs in de noordelijke grensenclaves van Kosovo ook het recht om niet mee op te gaan in de nieuwe onafhankelijke staat Vlaanderen of Kosovo.

Ook de gelijkstelling van Vlaanderen met Kosovo doet mij al pijn. Het getuigt op exemplaire wijze van de dwergmentaliteit van de Vlaamse beweging. Betekenen wij echt niets meer dan twee miljoen uitgehongerde moslims wiens economie door oorlogen, corruptie en hulpgoederen totaal ontwricht is en klinisch eizona dood is?

En tenslotte is de houding van de EU tegenover Kosovo ook nog een slag in het aangezicht van Israël dat ook te kampen heeft met interne afscheidingsbewegingen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever, om van de homogene Palestijnse enclaves op Israëlische grond én de Joodse nederzettingen op Palestijnse grond nog maar te zwijgen.

De VS zeiden vanaf het begin tegen Kosovo dat ze zich niet zullen moeien in het reilen en zeilen van de nieuwe staat, maar dat ze deze wel zouden erkennen, al was het misschien maar alleen om Rusland te tonen dat de Balkan niet langer de speelbal van Moskou is. De vraag of de Verenigde Staten Kosovo te hulp zullen snellen als de Russen militair interveniëren, heeft dan ook geen duidelijk antwoord. De Europese Unie die Kosovo verheerlijkt, zal zelf de kastanjes uit het vuur moeten halen, maar heeft er de middelen niet voor.

Israël heeft al jaren te kampen met anti-commentaren in de Europese politiek en media, en de erkenning van deze moslimafscheiding door de EU zet dan ook in het Land van Zion kwaad bloed. Zij beschouwen dat als een nieuw schoolvoorbeeld van de anti-Israëlsentimenten in Europa. En ik kan hen daarin eigenlijk niet eens ongelijk geven.


Meer over de VN-missie in Kosovo op www.unmik-online.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Communautair akkoord

Het communautaire akkoord,
dankzij De Standaard integraal beschikbaar.

Read more...

Geloofwaardigheid van het Vlaams Kartel (Hoegin)

De Berg der Wijzen heeft een luis gebaard. Geen muis, want zelfs zo groot is het bereikte communautaire akkoord nog niet. Het is in ieder geval te klein voor de N-VA om in de federale regering te stappen, terwijl kartelpartner CD&V niet te beroerd is zelfs de Eerste Minister te willen leveren. Maar hoe zit het met de geloofwaardigheid van dat kartel, en dus ook CD&V en N-VA?

Over het bereikte communautaire akkoord zelf kunnen we kort zijn: dit voldoet niet. De eerste fase kan niet anders dan ronduit schandalig voor de Vlaamse onderhandelaars genoemd worden, terwijl de tweede fase zelfs belooft enkele fikse stappen achteruit te bevatten. In een reactie op het akkoord had partijvoorzitter van de N-VA Bart de Wever het over de processie van Echternach, maar de echte processie van Echternach heeft wel twee stappen vooruit en dan een achteruit. Deze Letermse processie bevat echter één surplace en vervolgens twee passen achteruit: een federale kieskring en samenvallende verkiezingen. En als we niet opletten misschien zelfs een ferme sprong achteruit in Brussel-Halle-Vilvoorde.

De vraag die daarom gesteld moet worden, is wat de rol van de CD&V in de totstandkoming van dit akkoord is geweest. Partijvoorzitter Etienne Schouppe schijnt tevreden te zijn, maar wat hebben de «wijzen» Jean-Luc Dehaene en vooral Herman van Rompuy eigenlijk in die raad allemaal uitgestoken? Was de CD&V een partijprogramma geweest, dat wil zeggen een partij waar het programma een grotere rol speelt dan het lokken van kiezers vóór de verkiezingen, dan waren die twee heerschappen ongetwijfeld al een tijdje geleden aan de deur gezet. De CD&V daarentegen vaardigt hen zelfs af als haar ultieme vertegenwoordigers.

Wat deze week echter duidelijk is geworden, is dat de CD&V er de laatste twee maanden mooi ingeluisd is door de Belgische kringen – waartoe ik trouwens de Open Vld reken, ook al proberen zij iets anders te laten uitschijnen. Het recept was eenvoudig: laat de CD&V een tijdje proeven van de macht door middel van een «interim»-regering, of wat het ding ook maar hoeft te heten, en die partij zit weer in de zak van België. Bart de Wever drukte het vandaag bijzonder subtiel en tegelijk heel raak uit: «Elke partij heeft haar eigen verantwoordelijkheden.» Ja, welke verantwoordelijkheden zou de CD&V eigenlijk hebben?

Dat alles neemt echter niet weg dat de N-VA met een groot probleem zit. Wat is eigenlijk de geloofwaardigheid van het Vlaams Kartel nog, als de N-VA zich buiten de federale regering wil houden, terwijl CD&V zelfs de Eerste Minister wil leveren? En het wordt nog gekker wanneer we de rekenkunde van Bart de Wever nalezen: de parlementsleden van de N-VA zullen zich bij de vertrouwensstemming onthouden, waardoor het quorum in het Vlaamse gedeelte van de Kamer verandert, en de regering-Leterme I toch nog een Vlaamse meerderheid behaalt van 42 op 82 zetels, en dus niet een minderheid op de volle 88 zetels. In hoeveel Vlaams-nationale huishoudens zou er vanavond een bulderlach/donderde vloek (schrappen wat niet past) opgestegen zijn bij het aanhoren of lezen van die onzin? En dan verwijt Bart de Wever uitgerekend Didier Reynders aan politieke «spelletjes» te doen! Il faut le faire, zeggen ze in de taal van de laatste.

Denkt de N-VA met dit alles zomaar te kunnen wegkomen? Eén zaak is het soort boerenbedrog waarmee Bart de Wever moet uitpakken om het kartel nog min of meer in leven te houden, maar indien CD&V en N-VA erin slagen om in 2009 of later opnieuw federaal samen naar de kiezer te treden, dan zal elke potentiële kiezer zich op de dag van de verkiezingen toch wel een paar moeilijke vragen moeten stellen. Betekent steun aan het kartel steun aan de federale regering, of tegenstand, of een onthouding op z'n De Wevers? Is een stem voor Yves Leterme er één voor een grote staatshervorming, of alleen maar hulp om hem in de Wetstraat 16 te houden? Of is een stem voor het kartel een stem voor, ik zeg maar wat, Jan Jambon of Frieda Brepoels enerzijds, of het gekonkelfoes van Jean-Luc Dehaene en Herman van Rompuy in dienst van koning Albert II anderzijds? En vooral, de ultieme vraag, wie gelooft eigenlijk die kartelmensen nog?

Zou Bart de Wever trouwens vanavond zichzelf nog wel geloven?

Read more...

Fijne nieuwe categorieën (victa placet mihi causa)

De jeugd is een zorgeloze tijd, maar hij gaat snel voorbij, en als de eindredactie van De Standaard het niet doet, dan zal toch iemand aan Oscar van den Boogaard moeten vertellen dat de wereld van de volwassenen sterk verschillend is van een zomerkamp.
Trouwens ook aan Rik Coolsaet moet zij deze mededeling doen.
Maar zonder te wachten op actie van die kant, en al ben ik niet gekwalificeerd voor slecht nieuws-gesprekken: ik zal deze dubbele taak op mij nemen.

Laat mij met Coolsaet beginnen. Voor wie de man niet kent: hij is behalve professor in Gent, ook EU-expert in iets. Over dat professorschap weet ik niets, maar zijn expertschap lijkt hij goed te beheersen. Telkens als er door omstandigheden weer nood ontstaat aan een verse verklaring voor de problemen die moslims in de wereld veroorzaken, zie je hem met nieuwe woorden en frisse gedachten aankomen.

Sektarisch geweld is heel typisch voor jihadterrorisme. Jihadi's maken voortdurend ruzie onder elkaar en gaan dan elkaar bestrijden. Dat verklaart waarom ze zoveel doden maken onder moslims.

Jihadterrorisme is toch weer eens een andere term voor het gewone, wat afgezaagde moslimterrorisme. Afwisseling is welkom, al moet ik zeggen dat, tenminste voor mij, de nieuwvorming licht pleonastisch aandoet.
Om niet nog eens een keer uit de koran te hoeven citeren: een canonieke moslimauteur uit de IXde E., zekere Ibn Hishām, laat in een oud verhaal een luitenant van Mohammed [] aan het woord over de jihad:

Lof aan God die de hemelen en de aarde geschapen heeft
Wij beoorlogen de mensen totdat zij in God geloven
Wie in God en zijn Gezant gelooft
Zijn lijf en have zijn veilig
Maar tegen wie niet gelooft, voeren wij jihad
Zo iemand te doden is voor ons een kleinigheid
Vrede zij met u.

(in: Hans Jansen, De Historische Mohammed, De Verhalen uit Medina, p.245)

Ibn Hishām schrijft met minder complexen dan Coolsaet. De luitenant die hij opvoert is ook een stuk duidelijker. Coolsaet wil vooral, en dat is begrijpelijk, een bezadigde en rustige indruk maken. Hij wil die jihad voorstellen als een fase in de volwassenwording van de mohammedanen, en dus gebruikt hij enigszins kinderlijke termen als ruzie maken onder elkaar.
Maar dat ruziën lijkt al langer het geval te zijn, en zeker niet enkel op ongelovigen te slaan. Afwijkingen van de rechte leer ontstonden er na de dood van de veronderstelde Mohammed meteen al, en zoals wij weten: meningsverschillen uitpraten is er zelden bij geweest.

Nu een lichtere noot. .Oscar van den Boogaard – schrijver, zoals hij ondertekent – gebruikt niet zozeer een kinderlijke terminologie, maar lijkt in zijn persoon zelf het kind nog bewaard te hebben.
Zijn laatste columnpje in De Standaard, getiteld Solidariteit, verwijst nog even naar Coolsaet, maar gaat verder over heel iets anders. Oscar maakt zich namelijk erg nerveus over het fijne stof dat dieselmotoren uitstoten. Terwijl lucht voor ieder van ons zo belangrijk is, constateert hij dat veel automobilisten zich weinig gelegen laten liggen aan de snelheidsbeperkingen. Oscar tuft zijn 90 per uur, en wordt voortdurend ingehaald:

De massa is zo godvergeten gedachteloos.

Dat hijzelf hoogstens een fractie minder stof uitblaast dan deze boosdoeners lijkt hij niet te weten. Onze man wordt er kwaad en verdrietig van:

Ook als je geen dichter bent, zou je kunnen bedenken dat de lucht die we inademen ons allen bindt. Zuurstof is het meest universele principe, een levensvoorwaarde. Als de verontreiniging daarvan niet leidt tot solidariteit, wat dan wel? Samen de wereld naar de knoppen helpen, dat lijkt wat de weggebruikers bindt.

En dat hier zuurstof, een gas tenslotte (Lavoisier-1778), een "universeel principe" wordt genoemd mag ons bevreemden, maar we hebben met een dichterlijke vrijheid te maken. En dan, ook die herhaalde binding is nogal onduidelijk.
Oscar legt ons het begrip "solidariteit" daarom wat beter uit:

In de politiek is het begrip solidariteit omstreden. Enerzijds meent men dat solidariteit de cohesie van een samenleving bevordert, doordat zij de gemeenschapszin stimuleert.

Hier is duidelijk niet meer de dichter aan het woord, maar een bijna volleerde pupil in de politicologie.
Ik had met zijn laatste zin enige moeite moet ik bekennen, want eerst bestond bij mij nog de indruk dat het een idem per idem-constructie betrof. Definiendum en definiens lijken immers verdacht veel op elkaar.
In bijvoorbeeld de theologie komen zulke constructies meer voor, en Jahweh zelf maakt er wel eens gebruik van in zijn Boek, maar in de overige wetenschappen heerst wantrouwen.
Een auteur als Oscar van den Boogaard ziet in woorden natuurlijk meer nuances dan een gewone sterveling doet, en solidariteit, samenleving, cohesie en gemeenschapszin zijn alvast geen synoniemen (die bestaan niet eens!).
Graag zou ik hem in een volgend stukje de vier genoemde begrippen zien contrasteren met bijvoorbeeld termen als adhesie, entente, alliantie, samenhorigheid, verknochtheid, gehechtheid, en waarom niet, misschien zelfs met appendentie of esprit de corps.

Wat ik liever niet nog eens wil meemaken, is dat Oscar zijn stukjes aan een cafétoog schrijft. Hij kan dan plots zo sentimenteel worden, en puberale kreten gaan slaken: Als ik eens minister was!

Ik zou voor een absolute nultolerantie zijn. Overal flitspalen zetten en snelheidsovertreders bij smogalarm extra zwaar beboeten. Niet om mensen te betuttelen, maar simpelweg om het milieu te sparen.

Nultolerantie is op zich al absoluut genoeg, jongen, maar het is goed dat je het onderscheid maakt tussen beboeten en betuttelen. Die laatste term behoort nog tot een leefwereld die stilaan achter jou ligt, terwijl de eerste al volop naar de volwassen taal verwijst.

.

Read more...

Cursus Hooghere democratie (Hoegin)

Marc Hooghe, professor politieke wetenschappen en één van de leden van de beruchte Pavia-groep, maakte vandaag in een opiniestuk in De Standaard een voorlopige balans op van de in feite nog steeds aan de gang zijnde regeringsonderhandelingen. Van een gewone democratie waarin partijen vooral de belangen van hun eigen kiezers nastreven, en politici het programma van hun partij min of meer volgen, heeft deze professor duidelijk geen hoge hoed op.

Marc Hooghe begint zijn stuk met een referentie naar de Duitse socioloog Robert Michels, die vindt dat politieke partijen zich moeten gedragen als legers, met een sterke leidersfiguur, zodat ze op cruciale ogenblikken met één stem kunnen spreken en ervoor kunnen zorgen dat hun politici zich houden aan de gemaakte afspraken. Waarna hij de Open Vld looft omdat ze geen weerstand hebben geboden tegen de putsch die Guy Verhofstadt begin december uitvoerde, en CD&V uitgebreid door de mangel haalt omdat de partij zich probeerde te houden aan haar verkiezingsprogramma van 10 juni.

De professor is in zijn beoordeling scherp voor de CD&V. Zo over de fameuze reflectiegroep: «Het helpt al evenmin als de leden van die groep zich geen enkele illusie meer moeten maken over hun kansen op het ministerschap.» Ja, wat kan je nu verwachten van een groep politici als ze geen enkel persoonlijk belang meer hebben bij een eventuele regeringsdeelname van hun partij, en daarom moeten terugvallen op ideologie of, stel je voor, dat verkiezingsprogramma dus. Dan gebeurt wat er moest gebeuren: de voorgestelde regeringsakkoorden werden telkens weer te licht bevonden omdat ze nu eenmaal diametraal ingingen tegen het voorbije verkiezingsprogramma. En dat was nu ook weer de bedoeling niet, of waar zou zo'n reflectiegroep eigenlijk toe dienen?

Deze passage maakt overigens al duidelijk dat Marc Hooghe het niet zo nauw neemt met wat wel en wat niet een afspraak is. Een afspraak, dat is bijvoorbeeld een regeringsakkoord waarin men veel toegevingen doet in ruil voor enkele ministerpostjes. Een verkiezingsprogramma waarmee men verkiezingen wint daarentegen, dat is duidelijk geen afspraak, en dus hoeven politici zich ook niet aan die niet-afspraak te houden bij de regeringsonderhandelingen. Makkelijk zat. Goed om te onthouden moest Marc Hooghe het in zijn hoofd halen ooit ergens op een verkiezingslijst te gaan staan.

Als we echter eenmaal aannemen dat verkiezingsprogramma's geen afspraken met de kiezer zijn, dan wordt de volgende passage natuurlijk veel gemakkelijker te begrijpen: «Wie de reeks [«De Zestien is voor u»] aandachtig leest, merkt op dat CD&V heus nog wel politiek toptalent in huis heeft. Ervaren staatslieden als Jean-Luc Dehaene of Herman van Rompuy maakten op elk moment precies de juiste diagnose en zij waren bereid verantwoordelijkheid op te nemen. Dat maakt het des te tragischer dat hun partijgenoten blijkbaar niet bereid waren hun inzichten te volgen.» Verantwoordelijkheid nemen, en het partij- en verkiezingsprogramma met de voeten treden, dat is inderdaad pas staatsmanschap. Dat die steenezels in de reflectiegroep dat nooit begrepen, is inderdaad bijzonder tragisch.

Laten we echter even teruggrijpen naar de metafoor van Robert Michels, en ons voorstellen hoe het CD&V-leger de laatste maanden oorlog gevoerd heeft. Lange tijd heeft de spanning zich immers opgebouwd, tot op 10 juni 2007 eindelijk de beslissing genomen werd met overweldigende bijval: men zou Frankrijk binnenvallen. Een officier van eerder lagere rang en korte staat van dienst probeerde vervolgens het land binnen te vallen, maar mislukte tot tweemaal toe omdat zijn voetvolk er geen zin in had om eerst alle wapens af te geven en vervolgens een omweg te maken langs Italië. Uiteindelijk duiken twee generaals op uit een ver verleden, en besluiten dat het nu maar eens gedaan moest zijn met al die onzin, en ze besluiten resoluut… Polen binnen te vallen. Applaus van Marc Hooghe voor zoveel heldenmoed, en nu het leger al halverwege Warschau is, mag vooral niet van de koers afgeweken worden: een afspraak is immers een afspraak. Dat zoveel maanden geleden iets helemaal anders afgesproken werd, is van geen tel. Het is tenslotte de regering van een land niet die mag (en zeker niet moet!) bepalen aan wie de oorlog verklaard wordt en welk land het leger zal binnenvallen, maar wel enkele oude generaals die erom bekend staan graag voor andermans rekening te rijden. Tot dusver de les in democratisme van Marc Hooghe.

Overigens sluit de kritiek van Marc Hooghe naadloos aan bij de kritiek die Jean-Luc Dehaene dit week-end al gaf in een interview met De Morgen: het basisprobleem was volgens hem dat zijn partij een verkiezingsprogramma had samengesteld dat alleen maar rekening had gehouden met de belangen van de Vlaamse kiezer. Dat is inderdaad iets waar men alleen maar kan van gruwen. Alleen jammer dat de journalist niet vroeg of die kritiek ook van toepassing was op cdH en PS, dan wel of Jean-Luc Dehaene soms denkt dat die twee partijen wél rekening houden met de belangen van de Vlamingen wanneer zij hun programma samenstellen voor de verkiezingen, of bij regeringsonderhandelingen. Ik meen namelijk in de beruchte reeks van De Standaard een passage gelezen te hebben met een uitspraak van Joëlle Milquet die wat dat betreft niet bepaald veel ruimte voor interpretatie overlaat («Oké, geef het [extra geld] dan alleen aan de Franse Gemeenschap.»), maar noch Jean-Luc Dehaene, noch Marc Hooghe, noch een andere Noord-Belgische commentator of «intellectueel» heb ik daar tot nu toe over horen klagen. Of dat de Duitse CDU, het Britse Labour, de Franse PS of de Spaanse PP alleen maar de belangen van hun eigen kiezers nastreven. Alleen in Vlaanderen schijnt het onwelvoeglijk te zijn dat Vlaamse partijen aan hun Vlaamse kiezers beloven de Vlaamse belangen te willen verdedigen, en na de verkiezingen nog willen vasthouden aan die belofte ook. Wat zou dat zeggen over de Belgische democratie? Of die Noord-Belgische commentatoren en «intellectuelen»?

Voor alle duidelijkheid: ik doceer geen politieke wetenschappen aan de KU Leuven of Université Lille-II.

Read more...

Pactio Olisipiensis Censenda Est (Vincent De Roeck)

De Europese Unie heeft in december 2007 een nieuw élan gevonden, en niet zozeer dankzij de ondertekening van het Hervormingsverdrag door de regeringsleiders van alle lidstaten, maar vooral door hun belofte om over deze “Europese Grondwet” géén referendum (meer) te organiseren. Enkel Ierland kan niet anders en moet grondwettelijk gewoon een referendum uitschrijven, maar de heisa ten tijde van het Verdrag van Nice met de massale pro-EU-campagnes op dat eiland indachtig, is ook dat referendum in Ierland eerder een technische formaliteit. Het jaar 2007 zal de geschiedenis ingaan als het jaar waarin alle EU-lidstaten van hun nationale soevereiniteit afstand gedaan hebben ten voordele van het leger Eurocraten in Brussel dat geen last schijnt te hebben van het heersende democratische deficit of van ook maar de kleinste tempering in hun eizona ziekelijke drang om te “harmoniseren”, i.e. het wegvlakken van alle onderlinge verschillen op alle mogelijke vlakken tussen de EU-lidstaten. Hun doorzichtig einddoel, een nieuwe superstaat, en hun weinig verhulde middelen, de totalitaire trukendoos, zijn bekend. Het jaar 2008 wordt er één van de bevestiging, het jaar van de nederlaag van méér dan 2000 jaar westerse beschavingsevolutie.

De burgers buiten spel gezet

De meesten onder jullie weten waarschijnlijk al wel dat ik een koele minnaar van de Europese Unie ben, en onmiddellijk zou tekenen voor een referendum over het Verdrag van Lissabon én zelfs voor het terugtrekken van België uit het Europese politieke project als dat zou moeten. Vrijhandel en vriendschap met alle volkeren hebben immers géén enkele nood aan ijdele visioenen van bepaalde zelfverklaarde maatschappij- verlichters over een Europese defensie, een Europese diplomatieke dienst, een Europese belastingschaal, een Europese arbeidswetgeving en andere concepten die hun oorsprong vinden in dat Hervormingsverdrag. Het obligate tripje van Brussel naar Lissabon voor de ondertekening typeert als geen ander het zonnekoninggehalte van de Eurocraten, met huidig Portugees Commissievoorzitter José Manuel Barroso op kop, die koste wat het kost zijn “Verdrag van Lissabon” moest hebben, ongeacht de kostprijs en de haalbaarheidsgraad van die totaal misplaatste (nationalistische) pretentie.

Europa heeft naar eigen zeggen trouwens ook geluisterd naar de verzuchtingen van de Europese burgers. Europa heeft met hun opmerkingen rekening gehouden. En daarom hebben de burgers van Europa géén tweede referendum nodig. Hun mening is gekend, maar omdat ze indruist tegen de heersende opvatting over de in de steigers staande politieke EUSSR van haar leiders, wordt ze compleet genegeerd. Het vogeltje in de mijnschacht is al lang gestopt met fluiten en hoewel de mijnwerkers naar de oppervlakte willen terugkeren, wordt hen dat door hun bazen verboden, en ook de paar souschefs die de kant van het gezond verstand kiezen, worden op de vingers getikt. Zelfs de Europarlementsleden moesten een internetpetitie (X09) lanceren om de referendumeis wereldkundig te maken, want de pers en de machthebbers hielden zich gelaten op de vlakte. Wat het volk niet weet, kan het niet tegenwerken, is dan ook het lijfmotto van de Eurocraten.

Pro-Europese éénheidspartij

Als we de Britse en Tsjechische conservatieven, de Poolse rechts-extremisten, de UKIP’ers en enkele eenzame Eurosceptische zonderlingen in het Europees Parlement, het schaamlapje van de Europese democratie en met voorsprong de assemblee met het allerminste macht in de ganse wereld, wegdenken, wordt de Europese Unie in wezen bestuurd door een sociaal-democratische éénheidspartij die misschien wel meerdere vleugels heeft, gaande van pro-Europese christen-democraten (EPP) over pro-Europese socialisten (PES) tot pro-Europese sociaal-liberalen (ELDR), maar daar blijft het ook bij. Echte verschillen zijn er al lang niet meer. Deze pro-Europese éénheidspartij stelt als een homogeen bolwerk de vernietiging van de oude Europese natiestaten voorop ter vervanging van een gigantische particratische licht-autoritaire Europese welvaartsstaat waarbij de rijken uit het Westen niet enkel zorg moeten dragen voor de armen in de eigen regio, maar ook voor de armen in het Oosten, en gezien de economische relativiteit van rijkdom waarschijnlijk ook voor de rijken in het Oosten.

En ook op vlak van postjes bestaat er een zogenaamde “consensus” tussen deze drie “partijen”. Ofschoon de liberalen amper de derde fractie waren tussen 1999 en 2004, mocht de liberaal Pat Cox toch voorzitter van het Europees Parlement worden. Hetzelfde met de socialist Jozep Borel tussen 2004 en 2007 trouwens. Ook het aantal voorzitterschappen van de buitenlandse missies van het Europarlement worden met een apothekerschaaltje afgewogen en over de drie partijen verdeeld. De overige MEP’s worden zo van alle invloedrijke en lucratieve postjes geweerd. De EPP’ers Angela Merkel en Nicolas Sarkozy zien er géén erg in om Tony Blair van de PES als toekomstig Europees president (POTUSE) voor te dragen. EPP’er Jean-Claude Juncker die Guy Verhofstadt van de ELDR steunt in zijn presidentsaspiraties past ook in dat plaatje van Europese éénheidsworst, die soms wel eens aardig kan smaken, maar ook al gauw wrang wordt en zwaar gaat vervelen.

Concert van democratische tekorten

Meer dan 95% van de Britse parlementsleden voerden campagne met de belofte van een referendum over het Verdrag van Lissabon, maar nu Tony Blair als een kat bij de melk gezet werd en hij waarschijnlijk de eerste Europese president mag worden, desemt bij Labour het plan voor een referendum helemaal weg. Frankrijk, nochtans een land dat het eerste voorstel voor een Grondwettelijk Verdrag afgeschoten heeft in een volksraadpleging, ratificeerde eind januari op zijn dode gemak het Verdrag van Lissabon. De pers was bezig met het huwelijk van Nicolas Sarkozy en Carla Bruni en gaf verder geen aandacht aan dit volksverraad van de Franse Assemblée.

De paar dozijn Eurokritische MEP’s (met de Britse liberaal-conservatief Daniel Hannan op kop) werden zelfs van hun parlementaire rechten ontzet omdat hun gefilibuster, nochtans perfect in overeenstemming met het parlementair intern reglement, de ratificatie van het Verdrag van Lissabon in het Europees Parlement “nodeloos” vertraagde. De EPP-fractievoorzitter Joseph Daul dreigde zelfs met het uit zijn fractie zetten van alle filibusterende Eurosceptici zoals Daniel Hannan die niet enkel de volmachten van Hans-Gert Pöttering, de Europese Parlementsvoorzitter, met het Duitse Ermächtigungsgesetz vergeleek, de Machtigingswet waarmee de Nazi’s in 1933 de éénmansdictatuur van Adolf Hitler legitimeerden, maar elke tussenkomst in het parlement ook al maanden afsluit met de Catoaanse woorden “Pactio Olisipiensis Censenda Est”: Het Verdrag van Lissabon moet ter stemming voorgelegd worden.

De economie van een gekkenhuis

En ook economisch biedt de politieke Unie maar weinig bijkomende voordelen. De massale subsidiëring van de opkomende economieën in Oost-Europa stuit op terechte kritiek in het Westen. Nigel Farage, de UKIP-leider in het Europese Parlement (die recentelijk trouwens ook pogingen onderneemt om zijn Thatcher-conservatieve “one issue” partij om te vormen tot een libertarisch-conservatieve beweging), kon zijn verbazing niet onder stoelen of banken steken toen onlangs bleek aan wat voor projecten de Britse netto-bijdrage aan de EU allemaal besteed werd. Naast de landbouwsubsidies, betaalden de Britten ook voor de bouw van een nieuw metrosysteem in Warschau en een nieuw riolenstelsel in Boedapest.

Nochtans geven economische indicatoren aan dat de EU-steun contraproductief werkt, corruptie en fraude bevordert, en oneerlijke concurrentie teweeg brengt tussen de zwaar gesubsidieerde Oost-Europese landen en het Westen dat daarvoor financieel moet zorgdragen, terwijl ook de Westerse economieën hun problemen hebben en voor grote uitdagingen staan. Het Westen kan zijn geld beter zelf elders besteden dan in de landen die onze rechtstreekse economische concurrenten zijn. Hongarije en Polen exporteren zelf nu al immers méér naar het VK dan andersom, zodat ook het schijnbare onevenwicht in economische macht (de “infant industry protection” van Oost-Europa via subsidies) een fabel blijkt te zijn.

Nigel Farage had dan ook overschot van gelijk door in het Europees Parlement onomwonden te verklaren dat het subsidie- en herverdelingsbeleid van de Europese Unie op exemplaire wijze “de economie van een gekkenhuis” incarneert en dat het VK beter af is als bevoorrecht partner van de EU dan als volwaardig lid van deze politieke club die de nalatenschap van Thatcher en het economisch liberalisme niet enkel diaboliseert, maar ook openlijk bestrijdt.

Als de Europese Unie geld van het Westen blijft versassen naar het Oosten in de hoop om daar de economische groei te realiseren, kent zij nog minder van economie dan ik aanvankelijk al dacht. De Oost-Europese economieën zijn op zich al de meest liberale én dus meest concurrentiële van de ganse Europese Unie. Waarom moeten wij er dan nog geld in pompen? Dat is een terechte vraag want vele Eurofielen halen net die “broodnodige” transfers aan, al dan niet onder het mom van “solidariteit”, om het bestaansrecht van de EU te verdedigen, terwijl er geen enkele economische waarheid achter schuilgaat. De Westerse landen kennen een zéér lage groei door het in stand houden van onze socialistische welvaartsstaten en door onze massale overdracht van rijkdom naar landen die daar geen boodschap aan hebben én het geld niet eens écht nodig hebben. Omdat de enige mogelijkheid om uit dat perverse herverdelingsmechanisme (dat de economische weerbaarheid van het Westen onherstelbare schade toebrengt) te stappen, de volledige terugtrekking uit het Europese politieke project is, sta ik ook dat laatste voor.

Ramptoerisme in vrede

Ik geloof absoluut in vrijhandel en economische allianties, maar zie geen meerwaarde meer in het huidige ontspoorde beleid, en ook de hervormingsplannen van sommige populisten in de Europese arena gaan nooit ver genoeg om de harmonisatie- en transfertumoren in te tomen, laat staan om de kanker zelf te genezen. Hoedt u allen voor valse profeten, want zij zijn de eerste om hun macht op uw en mijn kap te bestendigen, en alle beloften en engagementen in een wip en een gauw terug in te slikken als zij daar rechtstreeks voordeel uit kunnen halen.

De economische opmars van Europa zal tot stilstand komen door de Keynesiaanse politieke beleidskeuzes op EU-niveau en de klakkeloze overname van de totaal misplaatste welvaartsmechanismen door de Europese Unie. De Europese economie zal door de transfers nog jaren groeien door het aanboren van vrijwel onontgonnen interne markten in Oost-Europa, maar dit zal ten koste blijven gaan van innovatie en “creative destruction” in de bestaande markten, en zodra de interne markt dan ook niet meer verder zal kunnen groeien door dat gebrek aan innovatie, zullen de vette jaren van Europa definitief voorbij zijn. En zo wordt het politieke Europa binnen de kortste keren het Bokrijk van de wereld waar de schatrijke Aziaten hun overvloed aan yens en yuans komen uitgeven aan postkaarten en ramptoerisme.

“Maar de economie is toch niet alles”, hoor ik de Europositivo’s al zeggen, “want de EU is in de eerste plaats een vredesproject”. Dat soort uitspraken van de wereldvreemde allesrelativerende en ultra-kortzichtige Europese kaste doet mij huiverend terugdenken aan de magische woorden van Tacitus. Woorden die zoals goede wijn geen krans behoeven en voor zichzelf spreken, en in de huidige toestand, meer dan tweeduizend jaar na datum, nog steeds verbazingwekkend actueel zijn: “Solitudinem fecerunt, pacem appelunt”. Men creëerde een woestijn en men noemde die vrede.


Meer over de referendumcampagne op www.eureferendum.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Zu fragmentarisch ist Welt und Leben! (victa placet mihi causa)

.

Het ontbreekt mij vanavond aan de tijd om een doorwrochte blog te schrijven. Weliswaar heb ik goede redenen om dit te zeggen, maar die zullen de lezer matig interesseren, en minder nog als hij verneemt dat ik morgenochtend vroeg de veren uit moet voor een colloque singulier. Dat onderwerp is door onze kwaliteitskranten al zó uitputtend behandeld, dat het geen interesse meer kan wekken. Laten wij dus snel ter zake komen.
Gisteren zag ik minister Vandenbroucke, in een van die haastige interviews die de televisie biedt, en waarin alles wordt aangeraakt maar niets wordt gezegd.
De minister had het over de recente steekpartij nabij een Antwerpse modelschool. Ik citeer hem uit het hoofd, en heb niet de tijd voor exactheid:

Dat soort 'ontploffen' is iets dat meer en meer voorkomt. Er gebeurt een hele tijd niets, en dan opeens wordt er met een mes gestoken.

In Gent gebeurde onlangs ook zoiets herinnerde ik mij, ook in een modelschool, en ook met een allochtone dader, maar waar ik vooral aan dacht was dat Vandenbroucke hier een uitstekend voorbeeld gaf van de zogenaamde catastrofentheorie, waar de Franse wiskundige René Thom meer dan dertig jaar geleden wereldfaam mee verwierf.
Die theorie is te moeilijk voor gewone mensen, zelfs voor ministers, maar Thom schreef daarna ook een boekje bestemd voor leken, en dat las ik van zodra het als pocket verscheen.
Kort gezegd komt zijn theorie hierop neer: als je een elastiekje neemt, en je rekt het uit, en je blijft maar uitrekken, dan komt er gegarandeerd een moment dat het breekt. En al weet René Thom hierover meer te vertellen: voorspellen wanneer precies, zal nooit iemand lukken. Dat is al even gegarandeerd. En ook, maar dat komt op hetzelfde neer: als er op verschillende plaatsen tegelijk volkomen identieke experimenten plaatshebben, dan zullen de elastiekjes toch niet precies synchroon breken.
De kleinste jongen wist dat allemaal natuurlijk al lang vóór Thom, maar dat neemt niet weg dat echte wiskundigen aan zijn formules een hele kluif hebben.
Ook kunnen leken, na Thom, niet langer in goed fatsoen aankomen met: “er gebeurt de hele tijd niets”. Er moet altijd stevig aan de elastiekjes getrokken worden.
Aanbevolen lectuur dus, die Paraboles et Catastrophes, voor Frank Vandenbroucke.

En René Thom, die ongetwijfeld kan rekenen, schreef daarna nog enkele boekjes voor leken. Ik las in één beweging ook zijn Prédire n'est pas expliquer.
Dat boekje weer, zou ik aan Rik Coolsaet willen aanbevelen, tenzij hij het al gelezen heeft, want uitleggen doet die man inderdaad niet, en zijn voorspellingen betreffen vooral het verleden.

Ik zie hem vertellen, op p.3 van de NRC. van dinsdag, aan hun redacteur Ahmet Olgun, dat België al decennia lang een vrijhaven is voor islamterroristen. Dat gaf ons ervaring met dat soort dingen, en Nederland steekt hier slecht bij ons af. Ze reageren daar nu minder gematigd dan wij, goeie Belgen.

In de jaren voorafgaand aan de aanslagen op 11 september 2001 was Nederland extreem tolerant, zegt Coolsaet. Maar daarna verviel het land in het andere uiterste. België reageerde relatief rustig omdat het “een langere ervaring met jihadisten” heeft. Zij gebruiken België al sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw als een “logistieke thuishaven in Europa”.

In de jaren tachtig heb ik Coolsaet nooit dergelijke dingen horen beweren. Ik vraag mij af zelfs, of hij het woord “jihadisten” toen al kende. Ik niet, meteen bijgezegd, maar ik zou de vaststelllingen en voorspellingen van Coolsaet vast wél met rode oortjes gelezen hebben toen.
Als Coolsaet voorspellingen doet, dan gaat hij natuurlijk niet over één nacht ijs [¿ of is de uitdrukking toch één nacht eieren, zoals Renaat Landuyt meent ?].
Laten wij de academische wijsheid van Rik Coolsaet nog even horen:

Europa heeft “dubbel pech”, stelt Coolsaet. Terwijl moslims overal ter wereld radicaliseren, heeft Europa ook nog eens te maken met problemen die voortvloeien uit migratie. Migranten uit de tweede en derde generatie zijn door hun hogere opleiding gevoeliger voor racisme en uitsluiting dan hun ouders. Als dat gecombineerd wordt met discriminatie, werkloosheid, schooluitval en slechte huisvesting vormt het een ideale basis voor radicalisering. Zeker als deze jongeren ook nog eens worstelen met hun identiteit.

Dat is veel ineens, en ja, wanneer je een elastiekje niet enkel uitrekt, maar eerst half doorknaagt, even tegen een sigaret houdt, en tegelijk over een scheermes laat gaan ...dan wordt voorspellen al een stuk eenvoudiger, en kunnen we gerust zonder Thom met zijn catastrofentheorie.

.

Read more...

Een nacht van lange messen (Vincent De Roeck)

Binnen de Republikeinse partij gaan er steeds meer stemmen op om nu ook de twee overgebleven GOP-kandidaten Mike Huckabee en Ron Paul te laten inbinden ten voordele van de campagne van John McCain, die sowieso de nominatie zal binnenrijven. De grootste angst van de GOP is (zeker na de aankondiging van Mitt Romney om zijn delegates op te roepen om voor John McCain te stemmen op de Conventie) niet dat McCain uiteindelijk de nominatie toch niet zou winnen, maar dat o.a. door de constante aanvallen van Huckabee en Paul op respectievelijk de ethische en economische “merits” van de senator uit Arizona, die zoals het er nu voorstaat gerust tot aan de Conventie zouden kunnen voortduren, de traditionele partijachterban van de GOP zouden kunnen vervreemden van de compromiskandidaat die nu voorligt.

Als de Religious Right (aanhangers van Huckabee en onlangs in de CNN-documentaire “God’s Warriors” van Christiane Amanpour nog benoemd als de largest voting block in America) en de Fiscal Conservatives (aanhangers van Mitt Romney en in mindere mate Ron Paul die na 18 jaar “big government” and “big spenditure” terug naar de tijd van Reaganomics verlangen) thuis blijven in november of, nog erger, op een “third party” stemmen, kan de massale steun van centrumkiezers en onafhankelijken aan de gematigde Republikein McCain misschien toch niet volstaan om hem president te maken.

Ook de veronderstelling van menig analist dat nu de strijd bij de Republikeinen beslist is, en er dus nog meer aandacht zal gaan naar de strijd tussen Barack Hussein Obama en Hillary Rodham Clinton (voor zover dat niet reeds het geval was) bij de Democratische Partij, maakt het dus nog moeilijker voor Mike Huckabee en Ron Paul om momentum te winnen en John McCain het vuur aan de schenen te leggen. Om over de zwarte activist Alan Keyes nog maar te zwijgen, maar zijn grandioos falen in alle opzichten van zijn presidentiële race (een duur woord voor zijn belabberde manier van werken en communiceren) is puur aan zichzelf te wijten. Mike Huckabee tracht zijn positie binnen de GOP te versterken door nog zoveel mogelijk voorverkiezingen te winnen en zo zijn kansen op het eventuele vice-presidentsschap te vrijwaren. Ron Paul heeft die luxe niet. Hoewel Ron Paul véél meer heeft weten te realiseren van wat van een onbekende outsider uit Texas verwacht kon worden, zijn sommigen van oordeel dat het laatste wat Ron Paul nog te doen staat, het schrijven van een goede slotspeech is, waarin hij zijn nederlaag toegeeft en zijn steun toezegt aan de GOP-compromiskandidaat John McCain. Verdergaan zou volgens hen gezien worden als egotripperij en zou in het huidige stadium niet veel meer kunnen veranderen.

Ik weet ook niet wat het beste is voor Ron Paul in deze constellatie, en dan doel ik in de eerste plaats niet op de persoon maar op de libertarische ideeën waarvoor hij staat. Zijn de mensen die hij in zijn campagne heeft weten te bereiken zomaar bereid om plots John McCain te gaan steunen, of verkiezen zij in november dan liever thuis te blijven? Sommige “die-hards” hopen stil dat zij naar de Libertarische Partij (waar de oud-Republikeinse schatrijke mediavedette Wayne Allyn Root uit Nevada de beste kansen heeft om de nominatie binnen te halen) zullen overstappen, of naar een andere “third party candidate” (Michael Bloomberg? Ralph Nader?) die misschien minder libertarisch van opvatting is, maar wel ook bereid is het militair-industrieel complex en de inertie van het feitelijke tweepartijenstelsel aan te pakken. Ik acht dit laatste echter zéér onwaarschijnlijk want vrijheidslievende Republikeinen zijn doorgaans vrij tot zéér trouw aan hun partij, zeker door de aanwezigheid van de vrij invloedrijke “Liberty Caucus” binnenin de Grand Old Party.

Ook het bericht van Ron Paul op zijn weblog deze week maakt komaf met de illusies: hij is en blijft een Republikein, en zal niet deelnemen aan de presidentsverkiezingen voor een andere partij dan de GOP.

Whoa! What a year this has been. And what achievements we have had. If I may quote Trotsky of all people, this Revolution is permanent. It will not end at the Republican convention. It will not end in November. It will not end until we have won the great battle on which we have embarked. Not because of me, but because of you. Millions of Americans - and friends in many other countries - have dedicated themselves to the principles of liberty: to free enterprise, limited government, sound money, no income tax, and peace. We will not falter so long as there is one restriction on our persons, our property, our civil liberties. How much I owe you. I can never possibly repay your generous donations, hard work, whole-hearted dedication and love of freedom. How blessed I am to be associated with you. Carol, of course, sends her love as well.

Let me tell you my thoughts. With Romney gone, the chances of a brokered convention are nearly zero. But that does not affect my determination to fight on, in every caucus and primary remaining, and at the convention for our ideas, with just as many delegates as I can get. But with so many primaries and caucuses now over, we do not now need so big a national campaign staff, and so I am making it leaner and tighter. Of course, I am committed to fighting for our ideas within the Republican party, so there will be no third party run. I do not denigrate third parties - just the opposite, and I have long worked to remove the ballot-access restrictions on them. But I am a Republican, and I will remain a Republican.

I also have another priority. I have constituents in my home district that I must serve. I cannot and will not let them down. And I have another battle I must face here as well. If I were to lose the primary for my congressional seat, all our opponents would react with glee, and pretend it was a rejection of our ideas. I cannot and will not let that happen. In the presidential race and the congressional race, I need your support, as always. And I have plans to continue fighting for our ideas in politics and education that I will share with you when I can, for I will need you at my side. In the meantime, onward and upward! The neocons, the warmongers, the socialists, the advocates of inflation will be hearing much from you and me.

Dat Ron Paul na zijn onverwacht succes in deze presidentsrace tegenwoordig wel degelijk als een bedreiging voor de heersende elite bij de Republikeinse Partij beschouwd wordt, en men hem daar dus liever kwijt dan rijk is, kwam enkele dagen geleden ook duidelijk aan de oppervlakte. De Texaanse afdeling van de GOP schoof bij monde van hun vice-voorzitter Ozello Markum III een alternatieve kandidaat, Chris Peden, naar voren om het tegen Ron Paul in de congresverkiezingen van november op te nemen. Ozello Markum III, een politiek commentator op de Texaanse radio, steunt niet enkel de kandidatuur van Chris Peden maar zal ook als zijn campagnedirecteur optreden. Een nauwere verweving tussen een open voorverkiezing en platte partijpolitiek kan men zich maar moeilijk inbeelden.

Zeker als men zich ervan vergewist dat Ron Paul de afgelopen verkiezingen géén enkele serieuze tegenkandidaat binnen de GOP (en de laatste jaren ook niet meer bij de Democratische Partij) het hoofd heeft moeten bieden, en dat “incumbents” zoals hem meestal de voorkeur van de partij krijgen op onervaren nieuwelingen. De kandidatuur van Chris Peden (ocharme een gemeenteraadslid van een lokaal dorpje) is dan ook niets anders dan een partijpolitieke afrekening. Ook de standpunten en goedkope demagogiek van Chris Peden wijzen in de richting van een vuile anti-campagne, eerder dan een échte open verkiezingsstrijd met argumenten en discussies. Peden zegt zo bijvoorbeeld dat de Republikeinen in Texas het recht hebben om in het Congres vertegenwoordigd te worden door iemand die in november wel op de Republikeinse presidentskandidaat zal stemmen en suggereert dat Ron Paul dat niet zou doen, terwijl alle persberichten van Ron Paul en alle indicatoren (ook de “Truth-o-Meter” van CNN) het tegendeel aangeven.

Door deze démarche van de Republikeinse Partij kan Ron Paul zich niet langer focussen op zijn presidentskandidatuur (niet dat het er nog toe gedaan zou hebben, maar soit) want ook voor zijn congreszetel (14de kiesdistrict van Texas) zijn er normaliter voorverkiezingen om te zien welke kandidaat de GOP mag vertegenwoordigen op het “ballot”. Deze lopen simultaan met die van de presidentsverkiezing en dus zal Ron Paul zijn krachten moeten verdelen tussen de presidentsrace en zijn lokale campagne. Want als Paul naast de partijnominatie in Texas grijpt, wordt het wel zéér moeilijk om als independent alsnog verkozen te geraken. In recente jaren is dat bij mijn weten enkel Joe Lieberman, de toen uittredende Democratische senator uit Connecticut, gelukt. De angst van Ron Paul is trouwens ook terecht: als hij zijn congreszetel in Texas verliest, zal dat breed in de media uitgesmeerd worden en afgedaan worden als het bewijs van het falen van Ron Pauls libertarisme. En misschien dat we dan, ironisch genoeg, ook in België eens voor de allereerste keer in de media iets over Ron Paul te horen zullen krijgen?


Meer over deze presidentskandidaat op www.belgians4paul.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Een Nederlands kiescompas (Vincent De Roeck)

Via de Nederlandse Stichting Meer Vrijheid rond de fiscalist Frank Karsten, de columnist Bert Croughs en de econoom Hans Labohm vond ik alweer een andere Amerikaanse stemwijzer terug die, zeker gezien mijn uitkomst (Dr. Ron Paul), het vermelden waard is.

Dit “kiescompas” werd door de Vrije Universiteit Amsterdam, de Volkskrant en de magazines Netwerk en DAG geprogrammeerd en laat de gebruiker toe om per vraag maar liefst vijf antwoorden te geven. Na de dertig gedetailleerde vragen ingevuld te hebben, krijg je jouw plaats in het politieke spectrum te zien en een overzicht van je overeenkomsten met alle kandidaten. Verder kan je uw resultaat zelfs per thema en/of per kandidaat verder laten analyseren. Wie op Mike Gravel of Alan Keyes hoopt uit te komen, moet ik echter wel teleurstellen, want beide werden niet in het kiescompas opgenomen.


Uit dit kiescompas blijk ik het dichtste bij Ron Paul (eindelijk!) te staan, ook al zou de “inhoudelijke overeenkomst” met Ron Paul de laagste zijn van alle Republikeinse kandidaten. De enige constante bij mij in dit soort testen is dat alle GOP’ers steevast voor alle Democraten komen. In detail is dit mijn uitkomst:

Rudy Giuliani (teruggetrokken)
- U bent 17% economisch rechtser
- U bent 8% progressiever
- U heeft een inhoudelijke overeenkomst van 70%

Ron Paul
- U bent 22% economisch rechtser
- U bent 11% traditioneler
- U heeft een inhoudelijke overeenkomst van 60%

Mitt Romney (teruggetrokken)
- U bent 16% economisch rechtser
- U bent 21% progressiever
- U heeft een inhoudelijke overeenkomst van 67%

John McCain
- U bent 25% economisch rechtser
- U bent 21% progressiever
- U heeft een inhoudelijke overeenkomst van 67%

Mike Huckabee
- U bent 20% economisch rechtser
- U bent 28% progressiever
- U heeft een inhoudelijke overeenkomst van 65%

Fred Thompson (teruggetrokken)
- U bent 17% economisch rechtser
- U bent 36% progressiever
- U heeft een inhoudelijke overeenkomst van 67%

Bill Richardson (teruggetrokken)
- U bent 72% economisch rechtser
- U bent 30% traditioneler
- U heeft een inhoudelijke overeenkomst van 49%

Hillary Clinton
- U bent 75% economisch rechtser
- U bent 28% traditioneler
- U heeft een inhoudelijke overeenkomst van 49%

John Edwards (teruggetrokken)
- U bent 70% economisch rechtser
- U bent 33% traditioneler
- U heeft een inhoudelijke overeenkomst van 48%

Barack Obama
- U bent 66% economisch rechtser
- U bent 44% traditioneler
- U heeft een inhoudelijke overeenkomst van 45%

Meer tips van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Het LVSV gooit olie op het communautaire vuur (Joris Vanlessen)

Nu het communautair debat op de spits gedreven wordt door de immer naderende datum 23 maart, gooit het Liberaal Vlaams StudentenVerbond (LVSV) Leuven olie op het vuur.

Het LVSV organiseert op dinsdag 19 februari haar eigen communautair debat in de grote aula van het Maria Theresia College in Leuven. Deelnemers van de drie traditionele partijen worden er vanaf 20u op elkaar losgelaten. Aan Vlaamse kant zijn dit Rik Daems van Open VLD, CD&V'er Jo Vandeurzen en voor SP.A Bruno Tobback. De Waalse zijde bestaat uit Didier Reynders van MR, PS'er Rudi Demotte en Clothilde Nyssens voor CDH. Goedele Devroy mag deze bonte bende met federale (ex-)ministers en de Waalse minister-president aan de tand voelen als moderator van deze avond.

Het gebeurt zelden dat Waalse en Vlaamse politici openlijk met elkaar in debat gaan en nu de deadline voor de volgende deur staat is het meer dan ooit een absolute must. De politici zullen het hebben over de actualiteit, de staatshervorming, de regering nu en na 23 maart en de onderlinge verhoudingen na de marathon-onderhandelingen. Daarna krijgt het publiek de mogelijkheid tot vraagstelling.

Het debat gaat door vanaf 20 uur op dinsdag 19 februari in de grote aula van het Maria-Theresia College (MTC) op het Hogeschoolplein. Entréegeld is 3 euro. Het is best om er vroeg bij te zijn, want er zijn slechts 600 zitjes beschikbaar en het debat van LVSV Leuven aan het begin van dit academiejaar trok meer dan 1000 toeschouwers.


Deze aankondiging van Joris Vanlessen werd als persbericht van het LVSV Leuven verstuurd en door een aantal media overgenomen.

Meer over deze activiteit op www.lvsvleuven.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

België schaadt de gezondheid (Hoegin)

Letterlijk, al zal Yves Leterme het ongetwijfeld in alle toonaarden willen ontkennen. Wie echter de serie «De zestien is voor u» van De Standaard de laatste dagen gelezen heeft, zal zich toch niet van de indruk kunnen ontdoen dat het ene veel met het andere te maken heeft.

Uit de serie «De zestien is van u» van De Standaard blijkt overduidelijk dat zowat elke Vlaamse onderhandelaar vroeg of laat last kreeg van zijn gezondheid. Voor sommigen waren de gevolgen vooral psychisch, met als beste voorbeeld Jo Vandeurzen die meer dan één keer een complete inzinking heel dichtbij was. Bart de Wever dan weer dacht op een gegeven ogenblik een hartaanval te hebben. Alleen Yves Leterme leek de hele tijd immuun, maar belandde uiteindelijk zelfs op de dienst intensieve zorgen met interne bloedingen.

Al deze gezondheidsproblemen zijn echter terug te brengen tot één enkele, gemeenschappelijke factor: België. Het is immers moeilijk zich voor te stellen dat de Vlaamse politici aan zulke uitputtingsslag als we de laatste maanden gezien hebben hadden moeten deelnemen indien België niet meer zou bestaan. En op een manier is het ook hun eigen fout: aan het einde van de zomer van vorig jaar reeds moet het voor iedereen duidelijk geweest zijn dat het met de Franstalige politici, en dan in het bijzonder Joëlle Milquet, niet meer mogelijk is het land op een serieuze manier besturen. Had Yves Leterme geen vijf minuten politieke moed gehad, maar tien minuten, had hij toen al de stekker uit de onderhandelingen getrokken, en daarmee ook België, en was hij nu al lang Vlaams president. Misschien eens iets om over na te denken nu hij aan een ziekenbed gekluisterd ligt.

Want wat wil Yves Leterme eigenlijk bereiken? Hij wil «de Zestien», de post van Eerste Minister, en moet daarom onderhandelen met de Franstaligen, dat wil zeggen, zijn Vlaams programma waarmee hij in juni nog 800.000 stemmen haalde verloochenen op zulke manier dat zijn partij volgend jaar niet spectaculair ten onder zal gaan in een enorme electorale afstraffing. Maar wat wil of kan hij eigenlijk met die post van Belgisch Eerste Minister verwerven of bereiken? Macht en aanzien? Wat de macht betreft: de regeringen-Verhofstadt I en II hebben duidelijk aangetoond dat er van veel macht geen sprake is, omdat een Vlaams Eerste Minister naar het pijpen van de Franstaligen moet dansen om zijn post te mogen behouden. Het aanzien dan? Welke eer is het eigenlijk om, zoals Guy Verhofstadt, zes miljoen Vlamingen te verraden om de voorkeur te kunnen genieten van vier miljoen Franstaligen plus een familie in Laken als nuttige idioot in dienst van hen? En voor het aanzien in het buitenland hoeft men het zeker niet te doen: tenzij men kan opdraven als lakei van bijvoorbeeld Frankrijk wordt men daar achter de rug eens goed uitgelachen.

Het is daarom toch wel enigszins ironisch te noemen dat op hetzelfde ogenblik dat Yves Leterme in het ziekenhuis ligt met als diagnose belgicose, in Kosovo eindelijk de onafhankelijkheid uitgeroepen wordt. Nu is de Vlaamse situatie weliswaar niet bepaald vergelijkbaar met wat zich de laatste jaren in Kosovo heeft afgespeeld, maar het valt niet te ontkennen dat de Albanese Kosovaren veel minder last hebben van koudwatervrees rond hun onafhankelijkheid dan de Vlaamse politici. Misschien kan Yves Leterme, wanneer hij zich weer wat beter voelt, eens een studiereis inleggen naar Pristina. En hij hoeft daarvoor heus niet te wachten tot na Pasen.

Read more...

Geld genoeg, maar geen gezond verstand

De laatste weken staat er in de kranten dat er een paar tientallen miljard euro in rook zijn op gegaan op de beurs. Andere artikels zeggen dat de ijverige (pensioen)spaarder dit jaar een paar honderd euro zal verliezen aan de beurscrisis. Het eerste statement is een flagrante leugen, het tweede statement is waar. Dat laatste is zelfs geen nieuw gegeven.

Het geld is niet weg.

De beursverliezen en ook de vele miljarden "verliezen" in de hypotheek markten vertegenwoordigen geen geld dat "in rook is op gegaan". Dat geld zit nu gewoon ergens anders en sommige speculanten hebben pech gehad. Dit gaat van kleine beleggers tot vooral de grote financiële instellingen zoals banken, verzekeraars enz. die gewoon op een verwachtingsillusie gingen surfen, maar die pudding is ingezakt. Het geld is evenwel niet verdwenen, het zit nu in bedrijven of bij voormalige eigenaars van de veel te duur verkochte huizen. Een deel van het geld zit ook bij diegenen die op tijd uit de speculatietrein gesprongen zijn, al dan niet met voorkennis van zaken.

Bottom line; dat geld zit nog steeds in de economie. Daarbij een makelaar van de SG beschuldigen van fraude is niet correct. Er is geen fraude gepleegd en de man heeft zich ook niet verrijkt. Er is zeer onvoorzichtig gespeculeerd en de controle- mechanismen om het nemen van te omvangrijke risicoposities tegen te gaan hebben niet gewerkt, wellicht omdat men niet wou dat ze zouden werken. De makelaar heeft wel de regels overtreden, dat staat vast maar had hij geluk gehad, dan was hij nu de rijkste makelaar in Frankrijk.

Speculatie met andermans centen

Is er dan geen vuiltje aan de lucht? Men kan zich om te beginnen afvragen of het ethisch correct is dat banken en hun makelaars het morele recht hebben zo lichtzining met de centen van hun klanten en aandeelhouders om te springen. Speculatie hoort eerder thuis in casino's en niet in de kluizen van vertrouwen. De financiële markt heeft tot taak deze centen goed te laten renderen. Als de klant zelf wil speculeren dan is dat de zaak van de klant zelf, maar dat wil niet zeggen dat de banken zomaar met het geld van hun klanten mogen speculeren. Daarenboven zijn die miljarden niet optimaal aangewend geworden. Korte termijn winst (op kosten van de kleine belegger meestal) had voorrang op lange termijn investeringen. Een van de gevolgen zal nu zijn dat ondernemers het moeilijker zullen hebben om aan leningen en risico kapitaal te geraken. Maar met een goede business case, zal dat nog wel meevallen.

Maar goed, de schrik zit erin en de ronkende titels in de kranten helpen. Er is namelijk een partij die dit accident de parcours goed kan gebruiken om meer van de centen van de brave burger naar zich toe te trekken. Laat ons niet vergeten, onze dierbare overheid doet dit spel al decennia en zuigt al decennia heel wat meer geld uit de economie dan er in de kredietcrisis niet in rook is opgegaan. De overheid gebruikt dat geld ook niet om te investeren maar grotendeels om het via consumptie aan te wenden, zonder meerwaarde, zonder investeringen. In de tijd van Nero volstond het wat broden in de tribunes te gooien, vandaag zijn het nepjobs en allerlei cheques die de illusie moeten scheppen dat het allemaal gratis is. Daartegenover is het speculatieverlies van de krediet- en beurscrisis een peulschil. Maar hoe dikwijls kan de lezer in de krant een titel lezen die zegt "de belgische overheid heeft dit jaar weer zo'n 75 miljard van uw centen in rook laten opgaan!" ?

De kleine spaarder het dupe

Juist is wel dat de kleine belegger en de kleine spaarder een deel van hun geld kwijt zijn, terwijl dat niet zou mogen. Uw geld dat belegd is in een pensioenfonds zou niet zo sterk mogen onderhevig zijn aan speculatie door de vertrouwenspersonen die dat geld beheren. Het zou vooral ook niet mogen afhangen van de geldcreatie van de centrale banken. Gekoppeld aan een artificieel lage basisrente ligt daar de oorzaak van de kredietcrisis. Dit is ten overvloede bewezen door de Oostenrijkse economische school. Moet de centrale bankiers dan niet voor de rechter verschijnen op aanklacht van fraude? Daar zit de oorzaak van de (echte) inflatie en het koopkrachtverlies. Door die inflatie verhoogt de belasting ook geruisloos omdat alle belastingsdrempels ofwel in absolute waarden uitgedrukt zijn, ofwel pas later aan de (officiële) inflatie aangepast worden. Het echte rendement op een spaarboekje is na aftrek van bankkosten (voor welke kosten juist?), bedrijfsvoorheffing en inflatie negatief. De Centrale Banken hebben na eerst de rente artificieel laag gehouden te hebben, de rente systematisch verhoogd om hun geldcreatie te kunnen volgen, maar de rente op spaartegoeden bleef daar flink onder. De beste dieven werken geruisloos en stelen beetje bij beetje met de toestemming van het slachtoffer.

Wie centrale banken zegt, moet ook weten dat deze instellingen niet zo onafhankelijk zijn als men beweert. Ze krijgen wel degelijk richtlijnen van de politieke overheden en als dat niet zo is, dan is al dikwijls bewezen dat ze dezelfde denkfouten maken als die overheden. Men kan de economie niet opkrikken door een manipulatie van de geldhoeveelheid en van de rente. Men kan ze alleen onstabieler maken. Ook al helpt ze het IMF en OESO in het formuleren van de gewenste aanbevelingen, diezelfde overheid moet dus niet gaan roepen naar meer interventie want ze is zelf de grote oorzaak en het slechte voorbeeld van hoe het economisch niet moet. Wie zou dus echt als beklaagde op het bankje moeten plaats nemen?

Is er dan geen crisis of gaan we niet naar een recessie? Dat zou een conclusie te ver zijn. De crisis is geen financiële crisis maar een crisis van het denken. Men is de refleks van het gezond verstand verloren en uit de paniek die daarmee gepaard gaat zou er wel eens een echte economische crisis kunnen voortvloeien. Het sociale luik ervan is al begonnen en zoals de RVA cijfers aantonen, een nieuwe onderklasse is in wording. Zelfs voor hen is een hamburger duren omwille van de belsting op arbeid.

De lezer zal zich nu wellicht afvragen wat de bedoeling is van deze fulminatie tegen de politieke overheden en tegen de financiële machten? Wat beide gemeen hebben is dat de achteloze burger hen veel te veel vertrouwen heeft gegeven. Aan de de ene geeft hij zijn stem en daarna zijn centen, aan de andere de centen die hij gespaard heeft, maar in beide gevallen verliest hij daarna grotendeels het zeggenschap. Deze beide machten zijn daarenboven nog in een stil complot. Daarom is deze crisis er vooral een van moreel gezag en een van gebrek aan waarachtige democratie. Niet uw geld is in rook opgaan maar wel de illusie dat we nog vrije burgers zijn.

Eric Verhulst,

Voorzitter www.workforall.org, een onafhankelijke socio-economische denktank

Read more...

Een land van immigranten

WorkForAll focust op het herstellen van het 'recht op werk'. Wij bedoelen hiermee niet dat het de taak is van bv. de overheid om mensen werk te geven. Ze doen dat wel maar dan we noemen dat liever 'tewerkstelling'. Ik laat aan de lezer over of dat altijd degelijk "werk" is. We bedoelen daar ook geen "jobs" mee zoals de vorige Paarse regering mee uitpakte. Wie de statistieken goed leest, ziet dat de 200000 Paarse gekleurde nieuwe jobs vooral loopbaanonderbrekers, bruggepensioneerden en dienstenchequers zijn die de tewerkstellingsstatistieken opfleuren. Om niet te spreken van een flink aantal extra ambtenaren, Vlaanderen op kop.

De werkelijkheid is dat 26% van de actieve bevolking in zo'n RVA statuut gevangen zit. Ze mogen zelfs niet werken, tenzij iemand hen met een gesubsidieerde cheque een paar uur laat klussen. Allemaal onder het mom van solidariteit. Neen, met recht op werk bedoelen wij dat iedereen moet kunnen en mogen werken wanneer hij dat wil en er niet voor mag gestraft worden. Dit is een fundamenteel recht want het is essentieel om zichzelf te ontplooien en de samenleving waarin men leeft te laten bloeien. Werken is ook belangrijk om zichzelf te zijn en zijn potentieel in dit korte bestaan te bereiken. Vrijheid en arbeid (in alle vrijheid) gaan samen en zijn essentieel om een morele samenleving te bereiken.

Het lijkt dan ook contradictorisch dat we leven in een land, om niet te zeggen West-Europa, waar men de mond vol heeft over solidariteit en sociale zekerheid terwijl de werkloosheid er in al zijn vormen zo welig tiert. En alle maatregelen ten spijt, het blijft de verkeerde richting uitgaan. Zoals gewoonlijk, dit is een schijn tegenstelling. We hoeven zelfs niet verder te kijken dan de eigen loonfiche. We worden wel aangemoedigd om te werken, maar in de praktijk worden we ervoor gestraft. Hoe meer we werken, hoe meer de overheid met de opbrengst ervan gaat lopen. En als we dan wat overhouden, betalen we er nog eens voor via alles wat we aankopen. De belasting op arbeid is immers een kostfactor in de productie en wordt uiteindelijk nog eens aangerekend aan de consument die er boven op nog eens BTW mag op betalen. Wie iets koopt van 2 euro, krijgt infeite maar één euro aan waarde, de rest is doorgerekende loonkost en BTW, terwijl de bruto productiekost al snel 5 euro bedraagt. De netto besteedbare koopkracht is dus zeer laag in verhouding tot de geproduceerde waarde die de arbeid zelf opbrengt.

Wat heeft dit alles te maken met immigranten? Meer dan u denkt. Immigranten zijn meestal zeer gemotiveerde mensen die er zelfs hebben en houden voor over hebben om via emigratie een beter bestaan te zoeken. Meestal werken ze hun ziel uit hun lijf en ze vormen dikwijls waardevolle krachten. Tenminste als ze terecht komen in een land waar dat nog op zijn waarde geschat wordt. In de VS bijvoorbeeld zijn immigranten de norm sinds het ontstaan van het land zelf en in Californië zijn er meer immigranten komende uit alle uithoeken ter wereld dan "autochtone" Amerikanen (well, it depends on your timeframe). Zelfs de Gouverneur is een ingeweken Oostenrijker. In België is de situatie wel even anders. Zelfs na 50 jaar zijn de nakomelingen nog steeds geen "echte" Belgen en 50% is werkloos. Worden ze dan onheus behandeld? Neen, we betalen zelfs kindergeld voor de kinderen die ze in het moederland achter gelaten hebben. Wat schort er dan? Wat er aan schort is niet dat ze 'immigrant' zijn, al is dat een factor, maar dat ook veel Belgen gevangen zitten in de RVA uitkeringen. De loonkloof tussen een RVA uitkering en een echt besteedbaar nettoloon is negatief en daar zit de echte oorzaak. Er zijn wel uitzonderingen, maar dit maakt het heel duidelijk dat dit een "cultuur" probleem geworden is. We leven in een maatschappij waar het bon ton is op te scheppen over hoe goed het hier wel niet is, maar men weigert in te zien dat de RVA cijfers juist aantonen dat het "systeem" juist veel armen maakt.

De huidige en ex-gouverneurs van de Nationale Bank maken dan studies die zouden aantonen dat de koopkracht niet gedaald is en dat de loonkost niet het probleem is waarom we economisch achteruit boeren, de realiteit is toch even anders. Ze pleiten voor een belastingsverlaging voor de lage lonen en ze pleiten voor meer onderzoek en innovatie. Daarmee geven ze infeite indirect aan dat hun bevindingen uit hun context getrokken zijn. Als de koopkracht niet daalt, waarom pleiten ze dan voor een belastingsverlaging bij de lage loon trekkers? Als innovatie te kort schiet, waarom zijn er dan niet meer ondernemende jongeren die de behoefte invullen want met geld alleen koop je geen innovatie. Een deel van het antwoord ligt in een analyse van hoe goed immigranten het hier doen. Sommige immigrant groepen zijn helemaal geen probleem qua werkloosheid. Of heeft er iemand al ooit gehoord dat de Polen of Chinesen werkloos zijn? Waarom doen ze het beter dan veel van de oude en nieuwe Belgen?

Een element van het antwoord kan in de VS gevonden worden. Terwijl Bart de Wever in een recent opiniestuk er even aan herinnert dat we hier na vier generaties nog van "allochtoon" spreken is er niemand in de VS die er bij stil staat dat Obama de zoon is van een arme Afrikaanse immigrant is. Nochtans deze man heeft grote kans de volgende president van de VS te worden. Geen haar op het hoofd van Obama dat er ook maar aan denkt dat hij geen Amerikaan is. Linkse theoretici zullen dan wel opwerpen dat men in de VS geen andere keuze heeft "want er is geen sociaal vangnet", hebben het verkeerd voor. Er bestaat wel degelijk een sociaal vangnet dat ook teveel mensen erin gevangen houdt, maar er bestaat vooral nog respect voor diegene die zich via arbeid en inzet opwerkt en zich aldus ten dienste stelt van de samenleving. Succes wordt er ook nog gegund.

Waar ligt het dan wel aan? Veel heeft te doen met een verkeerd mens- en samenlevingsbeeld. Men heeft vooreerst de illusie dat de mens en de samenleving "maakbaar" is. Het enige wat men kan maken is het kader en de omgeving waarin die "mens" evolueert. Sommige elementen ervan zijn nog positief, zoals onderwijs en gezondheidszorg. Het kader is vandaag evenwel negatief voor de ontplooiing van de mens. Sociale pampering is een belemmering voor de weerbaarheid en zelfontplooiing. Inspanningen worden afgestraft en veelal is dat ergens geïnspireerd op afgunst eerder dan op sociale bezorgdheid. Men onderschat ook het potentieel dat elke mens in zich heeft en daarom is het hemeltergend dat een systeem in naam van de solidariteit het potentieel van een groot deel van zijn bevolking links laat liggen. Men onderschat ook de zelfregulerende kracht van zijn eigen verantwoordelijkheid te moeten opnemen. Men onderschat ook de waarde van het multiplicator-effect dat persoonlijk initiatief en risico nemen aan de samenleving terug geeft in ruil voor de kans gekregen te hebben in een omgeving die dat mogelijk maakt.

Hier zit dan ook het grote verschil tussen West-Europa en de VS en zelfs met heel Aziatische landen. Allen hebben hun gebreken maar wat mij betreft is de West-Europese maatschappij kampioen in het onderdrukken van de persoonlijke verwezenlijkingdrang. Wij betalen hier een grote prijs voor. De ideologen die de beknotting van het individuele initiatief proberen goed te praten, vergeten maar al te graag dat "human action" de motor is van elke samenleving. Die "human action" is niet alleen het resultaat van ego-tripperij zoals zij het voorstellen, maar is evenzeer bepaald door de acties van anderen, in casu het opwerpen van barrieres om zich te ontplooien. In Europa wil politiek Rechts de immigranten niet buiten houden omdat ze van vreemde origine zijn. Neen, ze wil ze buiten houden omdat de samenleving gevangen zit in de conservatieve logica van politiek Links. Bij topsporters maakt men blijkbaar wat minder dat onderscheid, wellicht uit populistische overwegingen, maar zeg nu zelf welke van die topsporters is er gekomen door gedwongen op het bankje te blijven zitten? Wie er gekomen is, heeft afgezien en heeft pijn gehad. Wie er gekomen is, heeft ook risico's genomen. Een blessure en het kon gedaan zijn. Maar de topsporter heeft het geprobeerd en werd erin aangemoedigd. En dat maakt het bereiken van de top de moeite waard.

Wij moeten als samenleving dezelfde visie ontwikkelen voor elke burger, hier of elders geboren. Dit is het essentiële verschil tussen hier en de VS. Zelfs in China, toch wel een land met een zeer autoritair communistisch verleden, is dit de doelstelling. Daar ligt ook de uiteindelijke uitdaging willen we onze welvaart en welzijn bestendigen. Dit zal niet bereikt worden door iedereen als lammeren op stal te zetten. Dat hebben China en de VS goed begrepen. Dit zal alleen bereikt worden door als geheel competitief te worden en dat kan alleen bereikt worden door het menselijke potentieel dat aanwezig is tot ontplooiing te laten komen. Dit is ook de enige en echte uitdaging van de "globalisatie". Dit laatste is geen bedreiging maar een opportuniteit, tenminste indien men niet in termen van ancien régime en sociale reglementfitis blijft denken.

Eric Verhulst,

Voorzitter www.workforall.org, een onafhankelijke socio-economische denktank

Read more...

Een rekensommetje van 140 miljard

Met belangstelling heb ik het artikel van Guy Tegenbos donderdag jl. in DS gelezen. Een mooi en bondig overzicht over waar onze centen naar toe gaan. Ik bleef evenwel een beetje op mijn honger zitten. Het artikel kan bij sommige lezers de indruk wekken dat Leterme zo goed als geen ruimte meer heeft om in de federale begroting op zoek te gaan naar besparingen. Het geeft zelfs de indruk dat de federale begroting maar zo'n 17 miljard bedraagt, terwijl in werkelijkheid maar een 25 % van de 140 miljard geen federale materie is. Vooral dat de SZ eruit gelicht werd, is vreemd.

Ik heb de gelegenheid dan ook aangegrepen om het even anders te bekijken. De eerste conclusie die zo uit de cijfers af te lezen valt, is dat het probleem duidelijk structureel is. Een tweede conclusie is dat besparingen wel degelijk mogelijk zijn, maar dan moet men dezelfde logica hanteren als bedrijven die moeten overleven op de concurrentiële markt. De weg tot "besparen" is eens te meer structureel. De begroting bestaat voor een te groot deel uit vermijdbare werkingskosten en zelfs zonder aan de burger minder SZ of diensten aan te bieden kan dat voor heel wat minder. Dit is absoluut noodzakelijk om de negeative spiraal te doorbreken. Eens deze operatie doorgevoerd is, kan dit terug een positieve spiraal worden.

Hieronder het verhaal van 140 miljard:

Guy Tegenbos in De Standaard (7 februari 2008) brengt een onthutsend verhaal. Van de 140 miljard federale overheidsinkomsten zou er maar 17 miljard overblijven waarin Leterme kan gaan zoeken om een tekort van 3,5 miljard in te vullen. Het artikel geeft de nuchtere cijfers. Al de rest, zo'n 123 miljard (of zo'n 87%) ligt buiten de greep van de federale overheid. Eerste vraag, wat is dan nog het nut van die federale overheid? Tweede vraag, is dit geen bevestiging van het feit dat het structureel totaal verkeerd loopt?

Een eerste vaststelling is dat de Sociale Zekerheid met het grootste deel gaat lopen. Zo'n 46% of 64,2 miljard. De deelstaten hebben recht op 35.5 miljard of zo'n 26,3 %. Tel daar de interestlasten bij en maar 20% ligt binnen de bevoegdheid van de federale overheid. Op het eerste zicht mission impossible om daar nog eens 3,5 miljard van af te spitsen zeker als het begrotingsjaar al ingezet is. Daarin heeft Tegenbos gelijk. Onze staatsstructuur staat op zijn kop. De burger stort in de centrale pot. Om de lieve vrede te bewaren en de solidariteit te bestendigen wordt vanuit die centrale pot het geld, ongeveer de helft ervan om juist te zijn, terug uitgedeeld. De federale overheid heeft zichzelf gegijzeld.

Wat kan eraan gebeuren? Een belastingsverhoging? Die is gedoemd om te mislukken. De belastingen zijn al torenhoog en ondergraven het concurrentie potentieel van onze economie. Hoe hoger de belastingsdruk, hoe hoger de effectieve werkloosheid en hoe hoger de uitgaven in de Sociale Zekerheid die nu al de pan uitswingen. Een bedrijf dat kampt met moeilijkheden moet ook zijn verkoopprijs niet verhogen als het zijn omzet wil doen stijgen.

Misschien kunnen we bij de bedrijven te rade gaan. Zij overleven tenslotte dagelijks niettegenstaande ze twee derden van hun loonkosten aan de overheid mogen afdragen. Een bedrijf dat de nattigheid voelt aankomen zal niet op een enkel terrein maatregelen nemen. Een bedrijf met een goede cashflow zal misschien wat gaan lenen om aldus gemakkelijker zijn uitgaven te kunnen dekken. Voorwaarde is dat het ondertussen productiever wordt en zijn omzet verhoogd om later de lening te kunnen afbetalen. Spijtig genoeg is de schuldlast net een van de oorzaken dat dit land het budgettair moeilijk heeft. Die ingreep is in het verleden slecht afgelopen en vandaag is dit land virtueel failliet.

Bedrijfseconomisch blijft er maar een remedie over: de tering naar de nering zetten. Een bedrijf zal daarvoor enerzijds schrappen in zijn uitgaven en anderzijds zich structureel aanpassen om uiteindelijk beter te gaan presteren dan voordien. Dit is een noodzaak die geldt voor elke organisatie. Hoe groter een organisatie wordt, hoe groter de kans dat ze structurele ballast begint mee te dragen. Na verloop van tijd wordt die ballast een doel op zichzelf. Bij bedrijven speelt men gelukkig vrij kort op de bal en zeker bij beursgenoteerde bedrijven zullen aandeelhouders snel een signaal geven dat er moet ingegrepen worden. Bij de overheid ligt dat enigszins anders. Daar zijn de burgers als aandeelhouders grotendeels buiten spel gezet of slikken ze de sociale zoethoudertjes die hen dagelijks voorgeschoteld worden. Ze worden pas wakker als de kruik op barsten staat.

De conclusie is dus dat Leterme er inderdaad zeer moeilijk in zal slagen van 3,5 miljard te besparen. Daarvoor heeft de federale overheid structureel de greep verloren. Wellicht moet Leterme zelfs naar heel wat meer op zoek. Nochtans, men kan besparen indien men het zou willen. Als het moet zoals bij een bedrijf in moeilijkheden, met de botte bijl. Vooreerst, alle niet zelfbedruipende activiteiten stopzetten of verkopen aan de meest biedende. Openbaar vervoer wordt aan meer dan 80% van de werkingskosten gesubsidieerd of zo'n 4,5 miljard per jaar. Dienstencheques, loopbaanonderbreking en brugpensioenen worden gesubsidieerd à rato van meerdere miljarden per jaar. Deze twee samen kunnen al 10 miljard opleveren als men de activiteiten verkoopt. Men kan ook de loonkosten bij de overheid gaan beperken. Men de lonen en pensioenen van de 1,1 miljoen ambtenaren met bv. 20% verminderen ofwel kan men het personeelsbestand verminderen. Waarom zouden ambtenaren ook eens niet mogen genieten van een werkloosheidsuitkering? Het gevolg daarvan zal zijn dat men dringend de hopeloos complexe wetgeving moet vereenvoudigen en afschaffen. Dat is gemakkelijker dan men denkt als men tenminste over het dogma heen geraakt dat er aan de historische verworvenheden en misgroei niet mag geraakt worden. Zeker in de sociale zekerheid is de complexiteit enorm. De verzuiling is hier een belangrijke maar totaal voorbij gestreefde oorzaak. Men mag gerust stellen dat een rationele organisatie wellicht 20% van de sociale zekerheidsuitgaven zou kunnen uitsparen. Een ander voorbeeld is de inkomstenbelasting. Dit systeem is zo complex met zijn aftrekposten, uitzonderingen en regeltjes dat men er onlangs 10000 euro per ambtenaar aan informatica voor uitgegeven heeft en nog werkt het niet naar behoren. Voer een vlaktaks in met afschaffing van alle aftrekposten en een paar miljard inningskosten zullen verdwijnen.

Wie doordenkt en graaft naar de oorzaken van de uitgaven, zal wellicht onthutst vaststellen dat de helft van de overheidsuitgaven overbodig zijn. Hij zal ook vaststellen dat deze taak sterk bemoeilijkt wordt omdat het moeilijk is van de juiste gegevens te vinden. De overheid voert namelijk geen analytische boekhouding. Om juister te zijn, geen enkele van al onze overheden voert een analytische boekhouding, zelfs niet op gemeentelijk vlak. Een tweede vaststelling zal zijn dat de bevoegdheden hopeloos versnipperd zijn. Tegenbos haalt bv. ook de Sociale Zekerheid uit de greep van de federale overheid, maar wettelijk is dit nog een federale materie. Het punt is dat men niet alleen de tering naar de nering moet zetten, maar ook de nering bij de tering. Wil men een financiële gezonde structuur dan moet men net zoals met een bedrijf met cost centra en business units werken die over een eigen budget beschikken. Goed beheer wordt beloond, slecht beheer maakt plaats voor ander. Een belangrijk punt daarin is dat men elk op zijn niveau betrokken wordt en verantwoordelijk wordt. Iemand die met zijn eigen centen speelt, zal altijd een stuk kritischer zijn dan wanneer hij het geld van een ander mag verteren. Deze terugkoppeling is de essentie van een echte democratie.

Hoewel we al enkele elementen aangereikt hebben waar Leterme als hij het zou willen de nodige miljarden kan vinden, een van de elementen waar hij nu net een mandaat voor heeft is de staatshervorming. De cijfers tonen duidelijk aan dat het begrotingsprobleem een zware structurele component heeft en behalve echte cost cutting ligt daar de grote reden waarom de staatshervorming noodzakelijk is. Wat de cijfers niet aantonen is dat het niet zal volstaan van enkel te regionaliseren tot op het gewestelijke niveau. Ook op dat niveau zal het centrale pot systeem faliekant aflopen. Wil men de welvaart blijvend herstellen, dan moet men decentraliseren tot op het laagste niveau. Net zoals in een bedrijf is welvaart en welzijn een zaak van mensen. Mensen werken het best samen als ze direct betrokken worden en direct de consequenties zien van hun beslissingen.

Het probleem van die 3,5 miljard is dus niet dat die 140 miljard nog niet genoeg is. Het probleem is dat 140 miljard teveel is. De belastingsopbrengsten stijgen zelfs sneller dan de economie groeit. Dat er dan een groeiend tekort is het ultieme signaal dat een groeiend deel van de overheidsuitgaven in een neerwaartse spiraal is terecht gekomen. Het resultaat is dat 42% van de actieve bevolking van een overheidsinkomen leeft. Dit is niet alleen verre van sociaal, het is ook economisch niet draagbaar. De overheid saneren en de belastingen op arbeid verlagen is de enige manier om te bereiken dat men nooit meer naar 3,5 miljard op zoek zal moeten gaan.

Eric Verhulst,

Voorzitter www.WorkForAll.org, een onafhankelijke socio-economische denktank

Read more...