Vijftien slappe romeinen

Vlaamse vrienden,

Het zal je maar overkomen. Je maakt je samen met familie klaar voor de eindejaarsfeesten, surft nog wat door je favoriete blogs en wat ziet je oog: "Vijftien argumenten voor anti-separatisten". Wie? Wat? Auteur?
Rudy Aernoudt. Topambtenaar. Toponthuller. Controversieel figuur. En de auteur van het boek "Vlaanderen Wallonië, je 't aime moi non plus". Ik voelde me als stripheld Obelix die voor zijn verjaardag een legioentje romeinen krijgt om mee 'te spelen'. Elk argument een romeintje. Ik wreef al in mijn handen. Een beter nieuwjaarsgeschenk kon ik mij niet wensen.

Maar wat bleek? Vijftien kloeke argumenten? Sterke romeinen om "mee te spelen"? Helemaal niet. Een opsomming van algemeenheden waar na het negende argument Aernoudt al even moet gezucht hebben: "Waarom heb ik de redactie in godsnaam vijftien redenen beloofd?" De kwaliteit zakt naar het einde toe tot spreuken van caféniveau: "scheiden doet lijden". Maar toch reageer ik, is het niet voor de intellectuele oefening, dan wel voor de spoit. Ik probeer de zalige r van Ben Crabbé in Blokken te imiteren. Dat lukt maar matig.

Op de webstek voor dialoog over meer democratie en beter bestuur, het Nieuw Pierke kunt u de tekst van de bewuste column lezen, die eerder in de Trends-editie van 20 december 2007 verscheen. In drie delen zal ik een poging doen om de stellingen van Rudy Aernoudt weerleggen. Reacties zijn welkom.

Beste groeten,

Smithson.