Te veel voor één weekend: Naegels en Albers (victa placet mihi causa)

.
Voor één euro twintig per dag, en ‘s zaterdags twee euro, moeten er bij De Standaard cursussen afkunnen voor hun journalisten, misschien al in de komkommertijd na Pasen. Niet weer cursussen marketing bedoel ik, maar gewoon lessen Nederlands.
Ik heb het altijd moeilijk als er boven een stuk een foute titel staat. Tom Naegels had zaterdag: ELKE VRIJHEID HEEFT ZIJN PRIJS. Veel opmerkelijks had Tom in zijn stukje niet te melden, maar ik onthoud dat Naegels nog niet het genus van de term vrijheid kent.
Of Isabel Albers, met haar OP HET EINDE DRAAIT ALLES OM CENTEN.
Een Vlaming zal dat begrijpen, een Nederlander ook nog, maar die zal even met de ogen knipperen. Haar titeltje klinkt namelijk zo sullig vertaald. .In the end, it all comes down to. Maak om te beginnen van jouw “op” eens “aan” Isabel, en van “einde” “eind”, en je zult al een stuk beter klinken.
Verder kun je natuurlijk geen goede punten verwachten voor uitdrukkingen als “hard tegen onzacht” of .“Het is een coherente visie van iemand die door de grote poort adieu wil zeggen”.
Op de inhoud van Albers ga ik niet in, want iedereen begrijpt over welke grote staatsman zij het heeft. Ik geloof dat de voltallige redactie van De Standaard onderhand bereid is om de zoete geur te beschrijven van het minste windje dat die man laat. Al eens gehoord van contaminatie, Isabel?
En wat ik ook niet mooi vond, was jouw “Daar schuilt de lacune in het werkstuk:”. . Dit is meer een kwestie van aanvoelen, en van geringere orde dan dat adieu door die poort, maar voor iemand die af en toe een goede auteur leest zullen lacunes toch nooit schuilen. Verscholen liggen kunnen ze nog net, of gewoon liggen of zitten. Een lacune is zoiets als een leegte, een put of een kloof, Isabel, en schuilen doen die niet, dat laten ze aan de addertjes onder het gras.
Erger vond ik weer: “Ten tweede is de nota-Verhofstadt geen geschenk voor de onderhandelaars.”
Och nee, het zijn inderdaad geen grote kemels, en omwille van de prijs zullen wij het ook niet laten, maar toch, voor mensen die net als Heer Bommel over een teer gestel beschikken: lectuur van De Standaard, ce n'est pas un cadeau!
.