Robert Mugabe en de schande van Lissabon
(Vincent De Roeck)
Afgelopen weekend was Lissabon alweer de plaats delict voor een verdere uitholling van de Europese beschavingswaarden. Nadat de naam van de Portugese hoofdstad ook al een wrange nasmaak kreeg in de nasleep van de onderhandelingen over het Hervormingsverdrag, was het dit maal de beurt aan de relaties tussen de Europese Unie en de Afrikaanse landen. Wat een triomf voor Barroso en zijn Portugese vrienden had moeten worden, draaide immers uit op een regelrechte afgang voor Europa. De Afrikaanse leiders waren immers niet van plan om de Europeanen te steunen met hun voorgestelde handelsverdragen. Net zoals alle voorgaande Euro-Afrikaanse ontmoetingen, kwam men niet verder dan de cliché’s, de verwijten en de beledigingen. De ondankbare Afrikaanse leiders verwijten Europa “neo-kolonialisme” en geven de Europeanen nog steeds de schuld voor alle ellende op het Zwarte Continent. De top was dus weerom niets meer dan een schaamlapje voor de gigantische kloof, op alle vlakken (dus ook buiten de economie), tussen Noord en Zuid. Ook op politiek vlak was het “crisis as usual” in Lissabon.
Dat globalisering en vrijhandel de beste redmiddelen voor arme landen zijn, blijkt uit dit artikel van Robyn Meredith.
De Britse premier Gordon Brown weigerde op de top in het gezelschap van de Rhodesische blankenvreter Robert Mugabe aanwezig te zijn en stuurde dan ook zonder veel erg zijn kat naar Lissabon, iets wat hij ook beter gedaan had ten tijde van het Hervormingsverdrag, maar dat is een andere discussie. Rhodesië was jarenlang een lichtend voorbeeld in Afrika, althans in de ogen van het Westen. De zwarte bevolking werd decennialang geregeerd door de blanke minderheid, gesterkt door grote apartheidsbroer Zuid-Afrika, maar de economie boomde tegelijkertijd wel. De zwarte bevolking in Rhodesië, ofschoon politiek en raciaal achtergesteld, had het immers véél beter dan de inwoners van de andere Afrikaanse landen. Om de huidige crisis in Zimbabwe dan ook beter te kunnen vatten, volstaat het om het volgende feit in beschouwing te nemen. Toen de racistische apartheidsleider van Rhodesië Ian Smith enkele weken geleden overleed, waren de media in Zimbabwe veelal positief over zijn nalatenschap. De politieke opinie in Zimbabwe is het er vandaag immers over eens dat Ian Smith een beter leider was dan Robert Mugabe. Mugabe heeft immers het slechtste van twee werelden gecombineerd, namelijk een autoritair dictatoriaal politiek bestel gekoppeld aan economisch wanbeleid, terwijl Smith tenminste zéér veel materiële welvaart wist te brengen onder zijn tiranbewind.
Ik was het niet eens was met het voortdurend ongenuanceerd aanvallen van de Belgische koloniale erfenis ten tijde van de verkiezing van "De Grootste Belg": 1, 2 en 3.
Zimbabwe heeft onder Mugabe wereldfaam gemaakt als de snelst inkrimpende economie in de ganse wereld, met maar liefst 12% per jaar. Ook op vlak van inflatie is Zimbabwe de wereldwijde kampioen. Momenteel bedraagt de inflatie er 7600%. Internationale commentatoren zijn er al jarenlang van overtuigd dat de Zimbabwaanse economie eenvoudigweg zou instorten, en het regime van Robert Mugabe zou meezuigen in zijn ondergang, maar tegen alle rapporten en voorspellingen in, zit Mugabe nog steeds zéér stevig in het zadel. Robert Mugabe houdt er dan ook een Orwelliaanse geheime politie op na. Sinds januari 2007 zijn al meer dan 10,000 Zimbabwanen op beschuldiging van “non-compliance” (dissidentie tegenover de president en zijn politiek) opgesloten in gevangenissen en kampen, zonder proces of wat dan ook. Verder doen ook de “Green Bombers”, de SS-achtige privé-militie van Robert Mugabe, uitstekend hun werk. Zij terroriseren de bevolking, lokken voortdurend rellen en straatgevechten uit, vermoorden en verkrachten dissidenten naar hartelust, en waken met gewelddadige willekeur over de uitvoering van het wanbeleid van Mugabe. Meer dan 50% van het in Zimbabwe geconsumeerde voedsel komt vandaag daarenboven ook al uit het buitenland. Nochtans was Rhodesië onder Ian Smith de agrarische reus van centraal en zuidelijk Afrika. Het kan verkeren …
Het bewind van Pinochet in Chili werd ook gekenmerkt door de gekende combinatie van dictatuur en economische voorspoed.
Ook de gigantische vluchtelingenstromen naar de buurlanden hebben hun dramatische gevolgen. Al meer dan 3 miljoen Zimbabwanen, de zogenaamde “fence jumpers” of “crocodile infested water swimmers”, hebben de Limpopo-krokodillenrivier op de grens overgestoken. Ook Botswana en Mozambique krijgen ruim hun deel van de koek. Beide zouden samen in totaal ook al meer dan een miljoen Zimbabwanen opgevangen hebben. Natuurlijk kunnen de buurlanden van Zimbabwe deze toestroom van vluchtelingen niet aan. Zij hebben allemaal voldoende interne problemen, maar zijn desalniettemin overgeleverd aan de gevolgen van het wanbeleid van Mugabe in Zimbabwe. Ook al zijn alle grensovergangen tussen Zimbabwe en zijn buurlanden afgesloten, toch slagen er dagelijks nog duizenden mensen in om Zimbabwe te ontvluchten. Het minieme deel van hen dat in het buitenland “gevangen” en teruggestuurd wordt, brengt voldoende goederen en financiën terug mee naar Zimbabwe om er als de belangrijkste motor van economische activiteit te gelden. Het moet dan ook niemand verbazen dat Mugabe het vluchtelingenprobleem weigert aan te pakken.
Over de impact van de crisis in Zimbabwe op de toestand in buurland Zuid-Afrika schreef ik vroeger al dit artikel.
Vorige maand voerde Robert Mugabe zijn “Indigenisation and Empowerment Bill” door. 51% van de aandelen van alle buitenlandse bedrijven moeten aan door de overheid bepaalde (zéér lage!) tarieven verkocht worden aan Zimbabwanen. Deze beleidsmaatregel schijnt vooral de clan van Mugabe ten goede te komen, die in een mum van tijd alle vitale buitenlandse bedrijven wist binnen te rijven. Deze “bill” was dermate op de leest van Mugabe en zijn aanhang geschreven dat internationale waarnemers spreken van “wilde nationaliseringen”. Ook de impact van de Zimbabwaanse crisis op de ganse regio is voer voor internationale terughoudendheid. Het conservatieve Britse magazine “The Spectator” deed in zijn editie van vorige week zelfs een oproep aan de internationale instellingen om zeker en vast geen sancties af te kondigen tegen Zimbabwe omdat die de crisis enkel nog maar zouden vergroten.
Dat onafhankelijkheid van Europese overheersing niet per definitie gelijk staat aan welvaart en groei, blijkt uit deze tekst van mij.
Ian Smith was misschien een racist, maar hij was wel in staat om alle Rhodesiërs uit de armoede te tillen. Dit zijn de twee kanten van de Euro-Afrikaanse medaille. Het Europese paternalisme ging immers steeds gepaard met economische voorspoed. Na de onafhankelijkheid van de oud-kolonies werd het Europese paternalisme vervangen door stamtwisten en totalitaire dictatuur, terwijl het succesvolle economische model moest wijken voor zelfverrijking, corruptie, Afrikaniseringen en economisch verval. Europa heeft geen schuld aan de foutieve beleidsmaatregelen van Afrika. Daarom ook was de houding van de Afrikanen - en het braafjes slikken van alle beledigingen - op de top in Lissabon één grote schande. Ik hoop dat de Europese leiders dit ook beginnen in te zien, en dat ook de anderen, in het spoor van Gordon Brown, op de volgende Euro-Afrikaanse top hun kat sturen. Het ondankbare Afrika is de tijd en energie van onze leiders al lang niet meer waard.
Meer over de toestand in Afrika op www.spectator.co.uk.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
Dat globalisering en vrijhandel de beste redmiddelen voor arme landen zijn, blijkt uit dit artikel van Robyn Meredith.
De Britse premier Gordon Brown weigerde op de top in het gezelschap van de Rhodesische blankenvreter Robert Mugabe aanwezig te zijn en stuurde dan ook zonder veel erg zijn kat naar Lissabon, iets wat hij ook beter gedaan had ten tijde van het Hervormingsverdrag, maar dat is een andere discussie. Rhodesië was jarenlang een lichtend voorbeeld in Afrika, althans in de ogen van het Westen. De zwarte bevolking werd decennialang geregeerd door de blanke minderheid, gesterkt door grote apartheidsbroer Zuid-Afrika, maar de economie boomde tegelijkertijd wel. De zwarte bevolking in Rhodesië, ofschoon politiek en raciaal achtergesteld, had het immers véél beter dan de inwoners van de andere Afrikaanse landen. Om de huidige crisis in Zimbabwe dan ook beter te kunnen vatten, volstaat het om het volgende feit in beschouwing te nemen. Toen de racistische apartheidsleider van Rhodesië Ian Smith enkele weken geleden overleed, waren de media in Zimbabwe veelal positief over zijn nalatenschap. De politieke opinie in Zimbabwe is het er vandaag immers over eens dat Ian Smith een beter leider was dan Robert Mugabe. Mugabe heeft immers het slechtste van twee werelden gecombineerd, namelijk een autoritair dictatoriaal politiek bestel gekoppeld aan economisch wanbeleid, terwijl Smith tenminste zéér veel materiële welvaart wist te brengen onder zijn tiranbewind.
Ik was het niet eens was met het voortdurend ongenuanceerd aanvallen van de Belgische koloniale erfenis ten tijde van de verkiezing van "De Grootste Belg": 1, 2 en 3.
Zimbabwe heeft onder Mugabe wereldfaam gemaakt als de snelst inkrimpende economie in de ganse wereld, met maar liefst 12% per jaar. Ook op vlak van inflatie is Zimbabwe de wereldwijde kampioen. Momenteel bedraagt de inflatie er 7600%. Internationale commentatoren zijn er al jarenlang van overtuigd dat de Zimbabwaanse economie eenvoudigweg zou instorten, en het regime van Robert Mugabe zou meezuigen in zijn ondergang, maar tegen alle rapporten en voorspellingen in, zit Mugabe nog steeds zéér stevig in het zadel. Robert Mugabe houdt er dan ook een Orwelliaanse geheime politie op na. Sinds januari 2007 zijn al meer dan 10,000 Zimbabwanen op beschuldiging van “non-compliance” (dissidentie tegenover de president en zijn politiek) opgesloten in gevangenissen en kampen, zonder proces of wat dan ook. Verder doen ook de “Green Bombers”, de SS-achtige privé-militie van Robert Mugabe, uitstekend hun werk. Zij terroriseren de bevolking, lokken voortdurend rellen en straatgevechten uit, vermoorden en verkrachten dissidenten naar hartelust, en waken met gewelddadige willekeur over de uitvoering van het wanbeleid van Mugabe. Meer dan 50% van het in Zimbabwe geconsumeerde voedsel komt vandaag daarenboven ook al uit het buitenland. Nochtans was Rhodesië onder Ian Smith de agrarische reus van centraal en zuidelijk Afrika. Het kan verkeren …
Het bewind van Pinochet in Chili werd ook gekenmerkt door de gekende combinatie van dictatuur en economische voorspoed.
Ook de gigantische vluchtelingenstromen naar de buurlanden hebben hun dramatische gevolgen. Al meer dan 3 miljoen Zimbabwanen, de zogenaamde “fence jumpers” of “crocodile infested water swimmers”, hebben de Limpopo-krokodillenrivier op de grens overgestoken. Ook Botswana en Mozambique krijgen ruim hun deel van de koek. Beide zouden samen in totaal ook al meer dan een miljoen Zimbabwanen opgevangen hebben. Natuurlijk kunnen de buurlanden van Zimbabwe deze toestroom van vluchtelingen niet aan. Zij hebben allemaal voldoende interne problemen, maar zijn desalniettemin overgeleverd aan de gevolgen van het wanbeleid van Mugabe in Zimbabwe. Ook al zijn alle grensovergangen tussen Zimbabwe en zijn buurlanden afgesloten, toch slagen er dagelijks nog duizenden mensen in om Zimbabwe te ontvluchten. Het minieme deel van hen dat in het buitenland “gevangen” en teruggestuurd wordt, brengt voldoende goederen en financiën terug mee naar Zimbabwe om er als de belangrijkste motor van economische activiteit te gelden. Het moet dan ook niemand verbazen dat Mugabe het vluchtelingenprobleem weigert aan te pakken.
Over de impact van de crisis in Zimbabwe op de toestand in buurland Zuid-Afrika schreef ik vroeger al dit artikel.
Vorige maand voerde Robert Mugabe zijn “Indigenisation and Empowerment Bill” door. 51% van de aandelen van alle buitenlandse bedrijven moeten aan door de overheid bepaalde (zéér lage!) tarieven verkocht worden aan Zimbabwanen. Deze beleidsmaatregel schijnt vooral de clan van Mugabe ten goede te komen, die in een mum van tijd alle vitale buitenlandse bedrijven wist binnen te rijven. Deze “bill” was dermate op de leest van Mugabe en zijn aanhang geschreven dat internationale waarnemers spreken van “wilde nationaliseringen”. Ook de impact van de Zimbabwaanse crisis op de ganse regio is voer voor internationale terughoudendheid. Het conservatieve Britse magazine “The Spectator” deed in zijn editie van vorige week zelfs een oproep aan de internationale instellingen om zeker en vast geen sancties af te kondigen tegen Zimbabwe omdat die de crisis enkel nog maar zouden vergroten.
Economic sanctions against Zimbabwe should not be strengthened and the current targeted sanctions should be revoked. The recent decision of a cluster of Western banks, including Barclays and Standard Chartered, to prop up the regime with loans is a great breakthrough in the sanction issue, since a closure of international business would hit ordinary Zimbabweans disproportionately hard. With no obvious solutions to the crisis at hand, reformists, western governments and the members of the Southern African Development Community should nevertheless agree to help Zimbabwe with an economic revival plan. Because whatever happens in Zimbabwe, the only thing that’s certain is that it will have tremendous repercussions for the whole of southern Africa.Of zoals de in Zimbabwe wonende columnist Christopher Thompson het verwoordde in zijn recent opiniestuk in “The Spectator”:
The country is like a flipped coin at the moment. It is still spinning in the air, but if it comes down wrong-side up, there are going to be big problems for the whole region.De situatie in Zimbabwe zou een doorn in het oog van elke westerling moeten zijn, omdat het op exemplaire wijze aantoont dat de Europese koloniale erfenis in Afrika er één is met diverse facetten waar de huidige Afrikaanse leiders graag aan voorbijgaan. Europa heeft de armoede in Afrika immers helemaal niet veroorzaakt. Jaarlijks pompt Europa meer geld in Afrika dan het zelf in totaal ooit aan Marshallhulp van de VS gekregen heeft, terwijl de resultaten in Afrika, in tegenstelling met die in Europa na de Tweede Wereldoorlog, echt wel zéér bedroevend zijn. Corruptie, kleptocratie en nepotisme vieren op het Zwarte Continent nog steeds hoogtij, en het economisch wanbeleid van de onopgeleide zwarte leiders heeft die perverse effecten enkel nog verder versterkt.
Dat onafhankelijkheid van Europese overheersing niet per definitie gelijk staat aan welvaart en groei, blijkt uit deze tekst van mij.
Ian Smith was misschien een racist, maar hij was wel in staat om alle Rhodesiërs uit de armoede te tillen. Dit zijn de twee kanten van de Euro-Afrikaanse medaille. Het Europese paternalisme ging immers steeds gepaard met economische voorspoed. Na de onafhankelijkheid van de oud-kolonies werd het Europese paternalisme vervangen door stamtwisten en totalitaire dictatuur, terwijl het succesvolle economische model moest wijken voor zelfverrijking, corruptie, Afrikaniseringen en economisch verval. Europa heeft geen schuld aan de foutieve beleidsmaatregelen van Afrika. Daarom ook was de houding van de Afrikanen - en het braafjes slikken van alle beledigingen - op de top in Lissabon één grote schande. Ik hoop dat de Europese leiders dit ook beginnen in te zien, en dat ook de anderen, in het spoor van Gordon Brown, op de volgende Euro-Afrikaanse top hun kat sturen. Het ondankbare Afrika is de tijd en energie van onze leiders al lang niet meer waard.
Meer over de toestand in Afrika op www.spectator.co.uk.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 16:53
5 comments
5 Comments:
"Europa heeft de armoede in Afrika immers helemaal niet veroorzaakt. Jaarlijks pompt Europa meer geld in Afrika dan het zelf in totaal ooit aan Marshallhulp van de VS gekregen heeft, terwijl de resultaten in Afrika, in tegenstelling met die in Europa na de Tweede Wereldoorlog, echt wel zéér bedroevend zijn."
Misschien moeten we eens stoppen met het pompen van geld in Afrika en Peter Bauer lezen?
Robert Mugabe had groot gelijk om zondag de "arrogantie" van de EU en de "Bende van vier" aan te klagen. Zij hadden op de EU-Afrikatop onterecht en disproportioneel kritiek geuit op de toestand van de mensenrechten in Zimbabwe.
De "bende van vier" (Denemarken, Zweden, Nederland en Duitsland), bijgestaan door de laffe Britse PM Brown, denkt echt Zimbabwe beter te kennen dan de andere Afrikanen en dat is een soort van westerse neo-koloniale arrogantie die we moeten bestrijden.
Natuurlijk is Mugabe geen doetje, maar de overreactie van Europa is nog véél meer ongepast en ronduit verkeerd!
Aan Margot De Batselier
Mugabe had géén gelijk. Brown en Vincent wel. Mugabe is de arrogantie zelf, niet de EU. De kritiek van de vier landen was terecht en wel degelijk in proportie. Brown is op vlak van Afrikaanse relaties helemaal niet "laf", want ondanks zijn aversie voor Mugabe heeft hij Zimbabwe noodhulp en andere steun beloofd. Er is niets "neo-koloniaal" aan het trachten om Afrika te empoweren, niet via onconditionele hulp, maar via wel doordachte maatregelen en vrijhandel. De EU heeft in Lissabon niet geoverreageerd en de EU-kritiek was meer dan gepast en meer dan terecht. Als landen naar hartelust met westers geld bediend worden, is het niet meer dan normaal en logisch dat het Westen eisen stelt.
De niet-officiële oppositie, de NGO’s en de andere buitenlandse waarnemers zijn heel helder over de toestand in Zimbabwe, en daarom had de EU, zoals Vincent De Roeck terecht opmerkt, Mugabe niet mogen ontvangen. De aanwezigheid van Mugabes in Portugal heeft de geloofwaardigheid van de EU verder ondermijnd, want door Mugabe niet te ontvangen, of niet naar Lissabon te gaan, zou de EU juist het signaal hebben kunnen afgeven dat zij mensenrechten en democratisch bestuur zwaar laat wegen.
En ook de persoon Mugabe is niet zonder zonden op niet-economisch vlak. Mugabe treedt niet af als president van Zimbabwe omdat hij dan berechting riskeert voor de slachtpartij onder het Ndbele-volk in Matabele-land tussen 1983 en 1985, waarbij zeker twintigduizend mensen om het leven kwamen. Het enige moment waarop ik Mugabe dan ook op Europees grondgebied wens te ontvangen, is als hij zich als verdachte meldt bij het Internationaal Strafhof in Den Haag.
1) Er zijn dingen waaromtrent redelijke mensen van mening zouden moeten kunnen verschillen.
Bijvoorbeeld:
--Of de EU er goed aan doet van een manifeste totalitair als Mugabe uit te nodigen, of niet, op een conferentie. Enerzijds is hij de echte 'baas' van Zimbabwe. Daar moet men dus proberen mee te werken (in het belang van de EU zelf en van de Zimbabwezen, i.e. de Shona en de Matabele). Anderzijds is zijn PERMANENT regime zo rampzalig voor de mensen van Zimbabwe dat het, zowel moreeel als 'taktisch' verkeerd lijkt van hem te honoreren (en dus in zijn grootheidswaanzin te versterken).
--Of Mugabe in Den Haag zou moeten terecht staan, zoals Joris verdonk stelt? Daar ga ik niet mee akkoord. Maar dat is omdat wij een totaal andere visie over 'internationaal recht' aanhangen. Nee, men moet zich geen illusies maken dat Mugabe ooit voor een rechtbank zal komen. Maar, als dat toch mogelijk zou worden dan moet hij door de Zimbabweanen zelf berecht worden, en niet door buitenstaanders. Sommige dictators berechten, en anderen ondersteunen, is geen 'recht' maar wel WILLEKEUR (of nog erger, dat is 'recht' van de sterkste). En dat is manifest, en onvermijdelijk, de situatie van het misgenaamde 'internationaal recht'. Internationaal recht is een grandiose illusie, tenzij het gaat om verdragsakkoorden tussen vrje democratische landen, met voorspelbare, 'zekere' en overeengekomen implementatiemechanismen.
-- Of het zin heeft van officiele hulp te geven aan Afrikaanse regimes van eender welke 'kleur', dat is ook een onderwerp waaromtrent redelije mensen van mening kunnen verschillen. Vermits het grootste obstakel voor ontwikkeling juist het slechte overheidsbeleid is in Afrika, valt er veel te zeggen voor het openen van de eigen markten, i.e. van meer vrijhandel na te streven, in plaast van 'gooddies' uit te delen aan corrupte regimes. Maar, dat zou ook betekenen dat Flahaut en andere ministrabelen dan minder Sinterklaas zouden kunnen spelen.
2) Dus, er zijn dingen waarover redelijke mensen van mening zouden kunnen verschillen. Maar er zijn ook dingen waarachter geen enkele serieuse, eerlijke, geinformeerde en redelijke mens zich zou kunnen stellen. En een prachtvoorbeeld daarvan is die reactie van ene Margot de Batselier' (op Libertarian.be). Dat is je reinste kopindegronderij omtrent de persoon Mugabe en de staat van Zimbabwe vandaag. Alleen een ideologisch-verdwaasde (van de naief-linkse soort) zou zoiets ooit kunnen geschreven hebben.
Een reactie posten
<< Home