De mythe van een homogeen radicaal rechts in Europa (Vincent De Roeck)

De kogel is door de kerk. De extreemrechtse fractie “Identi- teit, Traditie, Soevereiniteit” (ITS) bestaat niet langer in het Europees Parlement. De 23 leden ervan gaan voortaan terug als niet- ingeschrevenen door het leven. Twee weken geleden al dreigde de Roemeense partij “Romania Mare” om uit ITS op te stappen als Alessandra Mussolini, een ITS-lid voor het Italiaanse “Alternativa Sociale”, haar verontschuldigingen niet aanbood voor haar anti-Roemeense uitlatingen in de Italiaanse pers tijdens de hetze rond de gruwelijke moord op een Italiaan door een Roemeense gangsterbende enkele weken geleden. Mussolini hield haar been echter stokstijf en Romania Mare verliet als gevolg dan ook zonder boe of ba de ITS-fractie. Daar het Europees Parlement enkel fracties erkent van minimum 20 leden, en ITS na het vertrek van de vijf EP-leden van Romania Mare nog maar met 18 was, moest de fractie in zijn totaliteit opgedoekt worden. ITS heeft nog niet eens één jaar als fractie kunnen bestaan.

Het Britse EP-lid Daniel Hannan maakte op zijn blog de volgende interessante kanttekening bij het verdwijnen van de ITS-fractie.

Why are the ITS parties called “Right-wing”? There is nothing in their programme remotely conservative, or remotely small-government. On the contrary, they come from Europe’s radical and corporatist tradition. They are, as a rule, anti-monarchist and anti-clerical. They believe in a massive extension of state power, including nationalisation and import controls. They want socialism, at least in the narrow sense that they believe the state should redistribute income to enforce social equality. They march on May Day, waving red flags. They are, in the literal sense, revolutionary, in that they aim to overturn the established order. And, of course, they hate capitalism, which is why they tend also to be anti-American and anti-Semitic.

Daniel Hannan heeft natuurlijk (weeral) overschot van gelijk. Politieke partijen als het Front National in Frankrijk of Wallonië, de Nationale Democraten in Zweden, de British National Party in het Verenigd Koninkrijk, de LDP in Rusland of de Republikaner, de NDP en de DVU in Duitsland zijn helemaal géén “rechtse” of “conservatieve” partijen die naam waardig. Les extrêmes se touchent, mag dan al wel een vaak gehoord cliché zijn, het is wel degelijk de waarheid. Extreem-links en extreem-rechts zijn allebei collectivistische ideologieën die niets te maken hebben met conservatieve standpunten zoals lage belastingen, de rechtsstaat, individuele vrijheid en een gelimiteerd overheidsbeslag. De laatste presidentscampagne van Jean-Marie Le Pen in Frankrijk was daar het beste voorbeeld van. Hij trok naar de verkiezingen met een protectionistisch en ultra-socialistisch programma voor de Franse economie. Ook in Rusland zagen we hetzelfde in de laatste parlementsverkiezingen met de ultra-nationalistische LDP. Zij rallieden voor niet enkel voor de hernationalisering van alle “vitale sectoren” in de Russische economie, maar ook voor het hermetisch afsluiten van de Russische grenzen voor alle buitenlandse producten.

In Vlaanderen is het echter niet zo zwart-wit als Daniel Hannan stelt. Het Vlaams Belang kunnen we moeilijk een homogeen collectivistisch blok noemen, omdat de partij in feite allesbehalve “homogeen” is. Nadat Karel Dillen de fakkel doorgaf aan zijn opvolger Frank Vanhecke, en zo de éénmanspartij in één beweging omvormde tot een échte partij met meer dan één feitelijke leider, kwamen ook de onderlinge verschillen tussen de diverse “fracties” en “vleugels” binnen het Vlaams Blok/Belang naar de oppervlakte. De komst van de “verruimers” in de tweede helft van de jaren 1990 versnelden alleen maar de implosie van deze extreem-rechtse partij. De Vlaams-nationalisten rond Gerolf Annemans, de economische libertariërs en ethische conservatieven rond Alexandra Colen, en de rechts-liberalen rond Freddy Van Gaever en Hugo Coveliers kunnen in mijn ogen gerust allemaal doorgaan voor aanvaardbare politieke vleugels binnen het VB. Voor deze VB-groepen slaat Daniel Hannan de bal dus mis, maar voor de overige VB-fracties heeft hij groot gelijk.

De botte racisten rond Filip Dewinter, Filip De Man en Frank Vanhecke, de neo-nazi’s rond de broers Verreycken, de ordnung-fascisten rond de ex-commissarissen Johan Demol en Bart De Bie, en de neo-communisten rond Ninovenaar Guy d’Haeseleer beantwoorden wel allemaal perfect aan het plaatje dat Hannan hier van extreem-rechts ophangt. Het mag dan ook niemand verwonderen dat steeds meer salonfähige VB’ers de partij de rug toekeren en hun heil elders zoeken, zoals bijvoorbeeld bij LDD of N-VA. Het is immers Filip Dewinter die de 1-mei- vieringen gekaapt heeft van de socialisten. Het is Anke Vandermeersch die de vakbonden en hun stakingsrecht blijft verdedigen. Het is Frank Vanhecke die te pas en te onpas uitschreeuwt dat het VB “de arbeiders niet zal laten vallen”.

Het is ook geen nieuw gegeven dat de socialisten in België hun traditionele achterban niet meer aan zich kunnen binden, en dat de socialisten daarom tegenwoordig mikken op de progressieve bobo’s en de moslimmigranten in de steden. Het VB heeft dat partijstrategisch goed gezien en ronselt tegenwoordig massaal stemmen onder de arbeiders voor wie het enige andere alternatief de PVDA geworden is. Het feit dat vakbondsman Guy d’Haeseleer in juni op de Oost-Vlaamse Kamerlijst gigantisch veel voorkeurstemmen achter zijn naam kreeg, spreekt dan ook boekdelen in dat opzicht. Het VB bewijst zo het gelijk van Daniel Hannan. Extreem-rechts en extreem-links vloeien immers perfect in elkaar over. Laten deze woorden van Daniel Hannan dan ook voor de laatste bolwerken van het écht rechtse gezond verstand binnen het VB een signaal zijn. Zij horen niet langer thuis bij het VB, maar zouden hun krachten beter elders bundelen. Lijst Dedecker biedt hen die mogelijkheid.


Meer informatie over de ITS-fractie op www.its.eu.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.