De Belgische politici leven nog steeds in de leugen(Vincent De Roeck)

Al weken wordt de Belgische bevolking overstelpt met positieve berichten van de eigen binnenlandse studiebureau’s. Hun statistieken mogen dan wel door jan en alleman in België overgenomen en alom bejubeld worden, toch geven zij helemaal geen juist en evenwichtig beeld van de échte socio-economische situatie in België. Aan het feit dat deze, al dan niet van hogerhand georchestreerde, goed-nieuws-show haaks staat op alle recente internationale rapporten en vergelijkingen bijvoorbeeld gaat zonder meer aan iedereen voorbij. Gesterkt door de overdreven positieve berichten, kunnen de onderhandelingspartners hun kop in het zand blijven houden, hierin gesteund door hun bevriende commentatoren in de pers. Zij zijn zeker niet gehaast om een regering te vormen want de economie draait toch schitterend, zelfs zonder een federale regering. De dreigende tijdingen van UNIZO, VBO, de OESO en andere parameters hebben dan ook geen enkel vat op de denkbeelden van de regeringsonderhandelaars. Zij leven immers nog steeds in de leugen.

In dit artikel haalt Jens Moens op meesterlijke wijze ook de Belgische armoedestatistieken onderuit.

Nu ben ik meestal de allerlaatste persoon om te gaan pleiten voor een snelle regeringsvorming zodat deze de economie kan gaan “sturen”, want ik geloof niet in de maakbaarheid van de mens, maar nog minder in die van de economie. Gouverner mieux, c’est gouverner moins, zou Gustave de Molinari zeggen, en een overheidsloze staat zoals we vandaag kennen zou in zijn ogen waarschijnlijk zelfs het economisch Utopia geweest zijn, maar ik moet hem daarin tegenspreken. Een economie zoals de Belgische die dermate gesubsidieerd wordt, en dus ook dermate gecorrumpeerd is, kan immers niet adequaat functioneren zonder diezelfde overheid. Het continu tegen beter weten in Sinterklaas spelen van onze overheid heeft de burgers lui en de bedrijven afhankelijk gemaakt. Het “Homo Sovieticus”-syndroom ten top gedreven dus.

Frank Karsten haalt in deze tribune de mythe van de armoede en het sociale deficit in de Verenigde Staten onderuit.

België heeft een overheid nodig die zich over socio-economische kwesties kan buigen. De overheid moet niet zozeer verder reguleren, taxeren en subsidiëren, maar privatiseren, saneren en snoeien in zijn uitgaven. De snelste manier om uit de huidige toestand te komen, is het doorvoeren van ingrijpende hervormingen, maar laat dit pad nu net langs die federale overheid lopen. Daarom moeten we een regering hebben, niet om ons opnieuw de les te spellen en te betuttelen, maar om onze bedrijven los te maken van de lokroep van jarenlang gepamper en blinde Sovjetisering. Onze burgers en bedrijven hebben zuurstof nodig en de verstarde economische relaties in België dwingen deze groepen hun heil te zoeken bij diezelfde overheid die hun in de eerste plaats in de collectivistische verdommenis geholpen heeft. Ook voor liberaal-libertariërs als mezelf is dit een moeilijk verdedigbare spreidstand, maar het is nu éénmaal zo. Ironisch en paradoxaal genoeg hebben we vandaag de overheid nodig om de fouten van diezelfde overheid uit het verleden terug recht te trekken.

Over de belastingen in België raad ik dit artikel aan.

Om even terug te komen naar het begin van mijn artikel en de grote discrepantie tussen binnen- en buitenlandse statistische bronnen, zou ik graag verwijzen naar een kort berichtje dat Tom Ongena, de woordvoerder van de Open Vld, vorige week verspreidde.

Bijna 66% van de actieve bevolking tussen de 15 en de 64 jaar in Vlaanderen heeft een baan. Dat blijkt uit de meest recente gegevens van het onderzoeksinstituut “Steunpunt WSE” over het aantal werkenden in de totale Belgische bevolking. Die werkzaamheidsgraad in Vlaanderen steeg in het 2de kwartaal van dit jaar tot precies 65,8%. Hiermee doet Vlaanderen het zelfs beter dan het Europees gemiddelde van 65,2%. Om de vergrijzing te financieren en de Europese Lissabondoelstelling van 70% werkenden in 2010 te halen, moeten in de nabije toekomst nog een pak meer mensen aan de slag. Het aantal werkende Vlamingen blijft stijgen. Waar begin 2000 het aandeel werkenden op het totaal van de beroepsbevolking nog 62,5% bedroeg, stijgt dit cijfer tot 65,8% anno 2007. De Belgische werkzaamheidsgraad kent hetzelfde verloop als in Vlaanderen, maar dan op een lager niveau.

Hoe hoopgevend en optimistisch dit bericht ook mag klinken voor de doorsnee burger in België, het dekt de lading helemaal niet. In dezelfde periode 2000-2007 daalt België in alle internationale vergelijkingen. Ons hoger onderwijs komt onder vuur te liggen. De loonnorm wordt meer dan ooit overschreden. Onze loonhandicap ten overstaande onze buurlanden en belangrijkste handelspartners neemt toe. Onze belastingen stagneren maar door alle andere maatregelen neemt de para-fiscale druk toe. De inflatie viert opnieuw hoogtij in België. Ons land tuimelt op zeven jaar tijd van de vierde naar de 17de plaats in de “Global Development Index” van de Verenigde Naties. Ook volgens het Wereld Economisch Forum boert België jaar na jaar verder achteruit. Om van de talrijke rapporten van onafhankelijke instellingen à la VBO, UNIZO en het Itinera Institute nog maar te zwijgen.

Over de dalende ranking van België in internationale vergelijkingen, raad ik deze tekst en deze tekst aan.

Ik heb mijn uiterste best gedaan om in mijn laatste reeks socio-economische opinies de communautaire kloof te neutraliseren, maar bij het bovenstaande berichtje van Tom Ongena kan ik niet anders dan opwerpen dat er op vlak van werkzaamheidsgraad nog steeds een gigantische kloof bestaat tussen Vlaanderen en Wallonië, en dat deze kloof ook zeker en vast niet verkleint. België haalt een gemiddelde werkzaamheidsgraad van 60 procent, oftewel 10 procent onder de geroemde Lissabondoelstelling van het jaar 2000. Maar dit cijfer zegt niets, zoals het opvragen van deze cijfers bij de RVA onmiddellijk aantoont. Vlaanderen haalt met zijn 66% het Belgische “nationale gemiddelde” drastisch omhoog. Brussel (50%) en Wallonië (55%) halen het gemiddelde, laat staan de Lissabondoelstelling van 70%, bijlange niet.

Over de economische verschillen binnen België gaat deze tekst.

Ook de doorzichtige leugens van de Waalse politici beginnen mij serieus te storen. In “De Tijd” van enkele weken geleden zei Rudy Demotte (PS) bijvoorbeeld nog hoogmoedig dat het Marshallplan in Wallonië een enorm succes is. Hij pretendeerde dat de werkloosheid in Wallonië tussen 2006 en 2007 (steeds in beschouwing genomen voor de maanden januari tot en met juni) gedaald was met eizona 9%. Volgens de RVA daarentegen is het aantal werklozen in Wallonië tijdens die periode maar met amper 2,8% gedaald, oftewel ongeveer één derde van wat Demotte beweerde. Voor de volledigheid moet ik nog opmerken dat de werkloosheid in dezelfde periode in Vlaanderen met 9,9% afgenomen is. Welke impact dit verder economisch uit mekaar groeien van noord en zuid nog zou hebben op de tientallen miljarden euro’s aan jaarlijkse transfers van Vlaanderen naar Wallonië weet ik niet, maar ik vrees het allerergste.


Meer statistieken over België op www.steunpuntwse.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.