Mee zijne vlieger, hij ging omhuuge! (victa placet mihi causa)

.

En het was vooral het ziene weerd hoe hij is neergedaald vannacht.
Want commandant Jacques Wilmart is weer onder ons, terug van Tchad. Met zijn ziek hart zal hij geen kleine negertjes meer kunnen rondvliegen, alvast een positief punt.
Dat hij werd teruggevlogen met Air-Flahaut, op kosten van de Vlaamse belastingbetaler dus, lijkt mij misschien minder positief.

Voor onze simpele Vlaamse journalisten is die oude Wilmart enkel een brave ex-Sabenapiloot die zich inzet voor de Derde Wereld, maar op Franstalige sites lees je wel iets over banden met huurlingen, en zelfs met de ons onlangs ontvallen “colonel” Bob Denard, de Franse huurling (Gilbert Bourgeaud was zijn echte naam) die in dienst van De Gaulle en Mitterand smerige zaakjes oploste in Noord-Afrika, en vervolgens in dienst van Boudewijn, Tsjombé en de CIA onder meer in Katanga.

Mij lijkt Wilmart nog wat jong voor de genoemde klussen, maar het is vanzelfsprekend moeilijk te beoordelen of hij niet inderdaad in soortgelijke latere circuits zijn neus heeft laten zien.
Verdacht vond ik het in elk geval dat hij op slag, bij de eerste noot die wij van die Arche de Zoé hoorden, door de Franstalige en Belgicistische milieus werd bewierookt als hadden wij hier een nieuwe apostel der armen voor ons. Dat leek sterk op een ordewoord. Misschien vond men in die kringen dat het gerecht van een andere staat best niet te diep ging graven?

Ook aan die verklaring van Jacques Wilmart, onmiddellijk na zijn landing in Melsbroek zat een luchtje.
We beseffen niet in wat voor een gelukkig landje wij leven, aldus onze hartpatiënt, en het zou dom zijn om daar iets aan te veranderen.

Wilmart zal over dat soort problemen, hoop ik, niet zitten piekeren hebben terwijl hij met zijn kostbare vracht het Afrikaanse luchtruim doorkliefde.
Maar misschien kreeg hij dat mooie BHV-toespraakje, dat op de RTBf de gepaste aandacht kreeg, wel in de hand geduwd door Anne-Marie Lizin, onze ex-Senaatsvoorzitster die begrijpelijkerwijs ook in Vlaanderen graag enige stemmen ronselt, en die in Melsbroek op het appèl was?
Donnant donnant quoi!
.
.