De verdamping van de Belgische federatie
(Vincent De Roeck)
De coûp de théâtre van vorige week in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken (of valt deze federale materie voor de Vlamingen tegenwoordig misschien al onder Buitenlandse Zaken?) is al stof geweest voor tal van discussies, debatten en analyses, zowel in de geschreven, als in de gesproken of de visuele pers. Belgischgezinde media zeggen zus, de anderen zeggen zo. Als ironisch bewijs van de feitelijke verdeeldheid van Belgenland kan deze kloof in de berichtgeving zeker tellen. Twee publieke opinies, twee talen, twee culturen, twee volkeren en twee maatschappelijke modellen leven al 177 jaren samen, maar de laatste tijd is het behang van de federatiemuur aan het loskomen. De lijm is uitgewerkt en de klok tikt. Ook al wordt er nu géén oplossing gevonden, dan nog betekent deze heisa een reuzenstap voorwaarts voor Vlaanderen. Bart De Wever mag dan al wel géén minister worden, hij zal wel gelijk krijgen met zijn profetie dat “België zal verdwijnen, niet door een splitsing, maar door verdamping”.
Ik schreef onlangs ook een tekst over mijn persoonlijke wedervaren als Vlaamse student in Namen (Wallonië) en over mijn kijk op de bestaande regionale verschillen en tegenstellingen.
In de pers spreekt men voortdurend over een “historische gebeurtenis” want de vaudeville in de Kamercommissie zou de allereerste keer zijn dat de Vlamingen schouder aan schouder gebruik gemaakt hebben van hun demografische en democratische meerderheid om de Franstalige minderheid te passeren, zonder overleg en zonder compromissen à la Belge. Nu ben ik het niet echt eens met deze verheerlijking, want het gaat ocharme om een stemming in een commissietje van het parlement. Moest dit in de plenaire vergadering gebeurd zijn, zou het ophemelen ervan nog min of meer op waarheid berusten, maar nu dus zeker niet. Maar kranten moeten gevuld worden en demagogische analyses verkopen nu éénmaal té goed om plots voor objectieve kwalitatieve berichtgeving te gaan kiezen. Daarbij zou plotse kwaliteit ook "verdacht" lijken.
De economische en andere cijfers ondersteunen de Vlaamse eisen.
De hele formatie is echter wel op een ander vlak een “historische gebeurtenis”. Het is immers de allereerste keer dat onze parlementaire vertegenwoordigers de heersende particratie in België doorbreken en de scheiding der machten terug in ere herstellen. De eerste macht in een democratie is immers nog steeds de volksvertegenwoordiging die, los van formatieperikelen, onafhankelijk van elke inmenging wetten mag stemmen. De wetgevende macht zou in België moeten primeren op de grillen van de Executieve. Deze grondwettelijke verhouding werd in het naoorlogse België echter volledig verkracht. Wisselmeerderheden werden verketterd en kritische vragen aan ministers werden afgedaan als “niet-loyaal”. Onze grondwet was nog nooit zo gedegradeerd tot een nietszeggend “vodje papier” als in de laatste kwarteeuw, althans dan toch tot de BHV-stemming van vorige week woensdag.
Ook Rik Van Cauwelaert heeft hierover een artikel geschreven.
De formatiegesprekken moeten leiden tot de vorming van een “regering”, een uitvoerend orgaan dus. De inertie van het parlement is dan ook totaal onbegrijpelijk, want het één sluit immers het andere niet uit. Een regering moet uitvoeren wat het parlement beslist, en niet andersom. We hebben met andere woorden geen regering nodig zolang het parlement zijn taken maar uitoefent, maar net daar wringt in België het schoentje. De particratie heeft de volksvertegenwoordigers in zijn zak en verbiedt hen om hun grondwettelijke macht uit te oefenen. De partijen hebben in België té veel macht dankzij lijststemmen, opvolgers, gigantische provinciale kieskringen, proportionele vertegenwoordiging en andere trukjes.
Dat ook de Franstaligen recentelijk al eens "en bloc" tegen de Vlamingen gestemd hebben, met de steun van Vlaams egalitair links, blijkt uit deze tekst over het migrantenstemrecht.
Of de regering er nu één van “lopende zaken” is of niet, doet er stricto sensu ook niet toe. Ze moet sowieso de beslissingen van het parlement uitvoeren. Speelt het dan geen rol dat de regering van lopende zaken géén initiatieven mag nemen? Nee, natuurlijk niet. Het is immers géén grondwettelijke kerntaak van de regering om wetgevende initiatieven te nemen! Deze crisis en het ontwaken van een échte parlementaire macht kan hopelijk eindelijk eens komaf maken met die aberratie van het Belgische bestel.
Om ook mijn eigen bijdrage te leveren tot de mogelijke oplossingen uit deze crisis, stel ik de volgende twee opties voor:
1. Federatie redden: een zakenkabinet installeren.
Aangezien we géén initiatief nemende regering nodig hebben, kunnen we gerust zeven Franstalige en zeven Nederlandstalige professoren of technocraten als federale ministers aanstellen, alsook een perfect tweetalige “eerste minister” uit die milieu’s. Deze “zakelijke” regering zal dan ook geen initiatieven nemen, maar gewoon uitvoeren wat de Legislatieve beslist. Zo wordt de Belgische Grondwet terug in ere herstelt en zullen de “wannabe”-ministers zich terug tevreden moeten stellen met parlementaire mandaten, nochtans officieel de hoogste ambten in een democratie. Zo krijgen we een zwakke federale regering die doet wat het moet doen, zonder achterliggende intriges en partijpolitieke spelletjes. Ook de particratie zal zo een enorme dreun krijgen omdat de parlementsleden niet langer afhankelijk zijn van hun partijkopstukken in de regering. En deze gang van zaken zal zéér werkbaar zijn, en wat de Franstaligen zeker over de streep moet krijgen, is de idee dat de federatie op deze manier nog vier jaar zal blijven bestaan, want deze constructie met een zakenkabinet zal dermate schitteren op tal van domeinen dat niemand in 2009 nog samenvallende verkiezingen zal wensen.
2. Federatie opdoeken: een Jeltsin doen.
De tweede optie heb ik bij het Brits Europarlementslid Daniel Hannan gehaald. Deze libertarisch-conservatieve MEP schreef twee weken geleden op zijn blog het volgende:
Ook het toonaangevende internationale magazine "The Economist" steunt de verdamping/het opdoeken van België in dit artikel.
En de wereld zal deze gang van zaken gewoon moeten aanvaarden, net zoals ze in de jaren 1990 ook de implosie van de Sovjet-Unie zonder moeite goedgekeurd heeft. Vlaanderen, stuur uw tanks dus maar al naar de federale instellingen in Brussel. Het uur van uw vrijheid is aangebroken.
Meer teksten over België op www.thebelgiantales.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
Ik schreef onlangs ook een tekst over mijn persoonlijke wedervaren als Vlaamse student in Namen (Wallonië) en over mijn kijk op de bestaande regionale verschillen en tegenstellingen.
In de pers spreekt men voortdurend over een “historische gebeurtenis” want de vaudeville in de Kamercommissie zou de allereerste keer zijn dat de Vlamingen schouder aan schouder gebruik gemaakt hebben van hun demografische en democratische meerderheid om de Franstalige minderheid te passeren, zonder overleg en zonder compromissen à la Belge. Nu ben ik het niet echt eens met deze verheerlijking, want het gaat ocharme om een stemming in een commissietje van het parlement. Moest dit in de plenaire vergadering gebeurd zijn, zou het ophemelen ervan nog min of meer op waarheid berusten, maar nu dus zeker niet. Maar kranten moeten gevuld worden en demagogische analyses verkopen nu éénmaal té goed om plots voor objectieve kwalitatieve berichtgeving te gaan kiezen. Daarbij zou plotse kwaliteit ook "verdacht" lijken.
De economische en andere cijfers ondersteunen de Vlaamse eisen.
De hele formatie is echter wel op een ander vlak een “historische gebeurtenis”. Het is immers de allereerste keer dat onze parlementaire vertegenwoordigers de heersende particratie in België doorbreken en de scheiding der machten terug in ere herstellen. De eerste macht in een democratie is immers nog steeds de volksvertegenwoordiging die, los van formatieperikelen, onafhankelijk van elke inmenging wetten mag stemmen. De wetgevende macht zou in België moeten primeren op de grillen van de Executieve. Deze grondwettelijke verhouding werd in het naoorlogse België echter volledig verkracht. Wisselmeerderheden werden verketterd en kritische vragen aan ministers werden afgedaan als “niet-loyaal”. Onze grondwet was nog nooit zo gedegradeerd tot een nietszeggend “vodje papier” als in de laatste kwarteeuw, althans dan toch tot de BHV-stemming van vorige week woensdag.
Ook Rik Van Cauwelaert heeft hierover een artikel geschreven.
De formatiegesprekken moeten leiden tot de vorming van een “regering”, een uitvoerend orgaan dus. De inertie van het parlement is dan ook totaal onbegrijpelijk, want het één sluit immers het andere niet uit. Een regering moet uitvoeren wat het parlement beslist, en niet andersom. We hebben met andere woorden geen regering nodig zolang het parlement zijn taken maar uitoefent, maar net daar wringt in België het schoentje. De particratie heeft de volksvertegenwoordigers in zijn zak en verbiedt hen om hun grondwettelijke macht uit te oefenen. De partijen hebben in België té veel macht dankzij lijststemmen, opvolgers, gigantische provinciale kieskringen, proportionele vertegenwoordiging en andere trukjes.
Dat ook de Franstaligen recentelijk al eens "en bloc" tegen de Vlamingen gestemd hebben, met de steun van Vlaams egalitair links, blijkt uit deze tekst over het migrantenstemrecht.
Of de regering er nu één van “lopende zaken” is of niet, doet er stricto sensu ook niet toe. Ze moet sowieso de beslissingen van het parlement uitvoeren. Speelt het dan geen rol dat de regering van lopende zaken géén initiatieven mag nemen? Nee, natuurlijk niet. Het is immers géén grondwettelijke kerntaak van de regering om wetgevende initiatieven te nemen! Deze crisis en het ontwaken van een échte parlementaire macht kan hopelijk eindelijk eens komaf maken met die aberratie van het Belgische bestel.
Om ook mijn eigen bijdrage te leveren tot de mogelijke oplossingen uit deze crisis, stel ik de volgende twee opties voor:
1. Federatie redden: een zakenkabinet installeren.
Aangezien we géén initiatief nemende regering nodig hebben, kunnen we gerust zeven Franstalige en zeven Nederlandstalige professoren of technocraten als federale ministers aanstellen, alsook een perfect tweetalige “eerste minister” uit die milieu’s. Deze “zakelijke” regering zal dan ook geen initiatieven nemen, maar gewoon uitvoeren wat de Legislatieve beslist. Zo wordt de Belgische Grondwet terug in ere herstelt en zullen de “wannabe”-ministers zich terug tevreden moeten stellen met parlementaire mandaten, nochtans officieel de hoogste ambten in een democratie. Zo krijgen we een zwakke federale regering die doet wat het moet doen, zonder achterliggende intriges en partijpolitieke spelletjes. Ook de particratie zal zo een enorme dreun krijgen omdat de parlementsleden niet langer afhankelijk zijn van hun partijkopstukken in de regering. En deze gang van zaken zal zéér werkbaar zijn, en wat de Franstaligen zeker over de streep moet krijgen, is de idee dat de federatie op deze manier nog vier jaar zal blijven bestaan, want deze constructie met een zakenkabinet zal dermate schitteren op tal van domeinen dat niemand in 2009 nog samenvallende verkiezingen zal wensen.
2. Federatie opdoeken: een Jeltsin doen.
De tweede optie heb ik bij het Brits Europarlementslid Daniel Hannan gehaald. Deze libertarisch-conservatieve MEP schreef twee weken geleden op zijn blog het volgende:
Belgium has now gone for 144 days without a government and you know what? Everything seems normal. (…) Which prompts the thought: perhaps there should never be a Belgian government. Next week, Belgium will break its previous record for going unadministered, and no one - other than the armies of fonctionnaires who fret for their pensions - seems especially bothered. (…) If things carry on, the Flemish administration may be tempted simply to do a Yeltsin and assume the powers of the defunct federation.Vlaanderen kan gewoon stellen dat de Belgische federatie verlamd is en niet langer zijn taken wil of kan uitvoeren. Het internationaal recht voorziet dan ook in de mogelijkheid om als deelstaat alle niet-uitgeoefende bevoegdheden naar zich toe te trekken en deze voortaan eigenhandig te gaan uitoefenen. Een korte argumentatie in die richting via Vlaams decreet kan voldoende zijn om België in één keer op te doeken, niet door een overlegde splitsing met bijhorende koehandel, maar gewoon door een éénzijdig Vlaams besluit.
Ook het toonaangevende internationale magazine "The Economist" steunt de verdamping/het opdoeken van België in dit artikel.
En de wereld zal deze gang van zaken gewoon moeten aanvaarden, net zoals ze in de jaren 1990 ook de implosie van de Sovjet-Unie zonder moeite goedgekeurd heeft. Vlaanderen, stuur uw tanks dus maar al naar de federale instellingen in Brussel. Het uur van uw vrijheid is aangebroken.
Meer teksten over België op www.thebelgiantales.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 13:40
9 comments
9 Comments:
Vorige week was het inderdaad zover! Woensdag was de dag dat Pieter "de Rem" Pieter "de Stem" werd. Zelf kijk ik met gemengde gevoelens terug naar de stemming. Er moest inderdaad iets gedaan worden ivm BHV, maar of dit de goede manier was, weet ik niet.
In tegenstelling tot Dhr. De Roeck hoop ik alvast dat dit niet het begin van het einde van België is, en ben ik het natuurlijk NIET EENS met zijn oproep om Brussel te gaan belegeren en zo de Vlaamse onafhankelijkheid te gaan uitroepen. België gelijkschakelen met de Sovjet-Unie is ook gewoon irrelevant.
Ik blijf het geheel een ingewikkelde situatie vinden, en ook al ben ik zelf absoluut geen voorstander van een onafhankelijk Vlaanderen, vind ik de houding van de Franstaligen ook niet kunnen. Ze denken nog steeds dat ze het Nederlands niet moeten kennen of zelfs maar verstaan, ze weigeren Vlaamse verworvenheden te aanvaarden en ze beschouwen zichzelf nog steeds als de baas in België, hoewel de Walen maar met de helft zoveel zijn als de Vlamingen. Op dat laatste vlak ben ik het wel eens met Dhr. De Roeck. Goed dat de Vlamingen eindelijk eens aangetoond hebben dat ze de MEERDERHEID zijn en dan ook als dusdanig behandeld moeten worden. We leven immers in een democratie.
@ David
1. "België gelijkschakelen met de Sovjet-Unie is irrelevant"
Dat weet ik zo nog niet. Het totalitarisme in de Sovjet-Unie en de almacht van één politieke kaste vertonen opvallend veel gelijkenissen met de stand van zaken in België, en in de rest van West-Europa. Het "establishment" heeft alle macht in handen en ook met de rechten en vrijheden van de Belgische burgers is het niet goed gesteld. Denk maar aan de wapenwet, de racismewet, het VB-arrest, de terreurwet, het vervolgen van Scientology, ...
2. "We leven immers in een democratie"
Ik ben géén democraat, in het opzicht dat ik niet geloof in de almacht van de meerderheid. 51% hebben democratisch de macht, maar ook zij mogen de vrijheden van de 49% anderen niet gaan beknotten. Dit maakt dat ik géén klassieke democraat ben. Ik geloof in een minimale staat waarin de macht van die 51% over het leven van de andere 49% zéér beperkt of zelfs volledig onbestaand is.
Die Franstalige FDF-imperialisten moeten zich maar schikken naar het feit dat de door hen geclaimde gemeenten in Vlaanderen liggen, en wij niet van plan zijn om een deel van ons grondgebied af te staan. Geen enkel land zou daar trouwens toe bereid zijn. Zéér goed dus dat we de stemming doorgevoerd hebben! Het zal ze een lesje leren!
En als deze gang van zaken hen niet aanstaat, dat ze het dan maar gewoon afbollen en terug naar Brussel of Wallonië gaan, of Frankrijk voor mijn part.
We gaan van Borgerhout toch ook geen Marokkaans grondgebied maken? Of Brasschaat bij Nederland voegen? Als we de lijn doortrekken moeten de Vlamingen in mijn ogen ook overal en altijd koppig hun eigen taal blijven spreken en geen respect meer tonen voor de autochtone bevolking die ze verjaagt. Wie over de taalgrens gaat wonen voor de goedkope bouwgrond weet nu dus wat de correcte mentaliteit is, met dank daarvoor aan Maingain en diens FDF.
@ David: Ik ben het volledig met u eens, wat die Joris Verdonk ook mag beweren. Democratie is puur een gegeven van CIJFERS.
@ Vincent: Goede tekst. Nog een Berchemnaar met gezond verstand.
Een Jeltsinneke doen is theoretisch mogelijk. Alleen de internationale erkenning zou problematisch kunnen zijn want de USSR was een federatie met satellietstaten, geen federaal unitaire staat. Ik kan de algemene lijn volgen. Ik heb recent het boek van Peter D'hamecourt gekocht (De Russen zien ze vliegen) en k'heb ook genoten van een lezing door Jan Baljauw.
2) België een democratie? Haha, dat is een goei. Neen, België is geen democratie zoals de Europese Unie geen democratie is. De som van democratiën is niet gelijk aan een overkoepelende representatieve democratie.
Vincent, ik volg je pleidooi voor een zakenkabinet, maar alleen snap ik niet dat je daarvoor uitsluitend kiest voor "professoren en technocraten". Zijn zij de beste uitvoerders van andermans beslissingen? Zouden 15 "citizen politicians" of gewoon 15 mensen uit het "middenveld" niet beter werk leveren in zo'n zéér zwak zakenkabinet?
In het voorjaar van 1979, na maandenlange vruchteloze communautaire onderhandelinge (er was toen ondertussen wel geen regering van lopende zaken maar een echte noodregering onder leiding van Paul Van den Boeynants) was het voldoende dat het Paleis de dreiging met een 'zakenkabinet' liet 'lekken' naar de pers, en hop, de politici waren het als bij wonder plots eens over een staatshervorming, en binnende maand was er een regering gevormd.
Om maar te zeggen dat de dreiging me een zakenkabinet soms voldoende kan zijn... Als er iets is waar politici echt bang voor zijn, dan is het een zakenkabinet. Omdat dat zou blijken dat politici toch niet zo onmisbaar zijn...
Vincent, ik had eigenlijk een vraagje over deze tekst, want ik zie niet goed in welke van beide "opties" je nu verkiest? Wil jij of all people de federatie gaan redden, of wil jij als flamingant de federatie opdoeken? Ik leidde af uit de volgorde en het slot dat jij de Jeltsin verkiest, maar het is net of de vorige reageerders ervan uitgaan dat jij vooral het zakenkabinet zou prefereren? Hoe zit dat nu juist?
@Anoniempje
Het feit dat ik twee opties voorstel toont aan dat ik met beide kan leven, anders had ik ze niet allebei beschreven.
Het meest haalbare van de twee is het eerste: een zakenkabinet. Dat zal dan op Vlaams-nationalistisch vlak weinig of niets kunnen realiseren, maar moet dat? Ik volg ergens Reynders wel die zegt dat een regering zonder PS al een staatshervorming op zich is.
Maar natuurlijk ben ikzelf ook Vlaamsgezind en verkies ik natuurlijk een feitelijk onafhankelijk Vlaanderen, maar dat mag ook "officieel" binnen een confederaal, of zelfs federaal, kader. Ik stelde de Jeltsin voor als suggestie omdat ik het een leuke inslag vond, en moest het eens lukken ...
Ik ben tegen een zakenkabinet, net omdat men zo de communautaire zaak weer laat koud worden. Vlaanderen staat nu sterk. BHV splitsen, de instellingen hervormen, en dan regeren, en tot 2011, want samenvallende verkiezingen zijn een middel voor de Walen om de macht van de deelstaten terug in te perken!
Een reactie posten
<< Home