De gevaarlijke irrationaliteit van het Belgische nationalisme (cleppe.be)

Vandaag trokken 35.000 mensen door de straten van Brussel om te manifesteren voor de “eenheid van België”. Volgens De Standaard waren de meeste van de deelnemers Franstaligen, wat men ook kan verwachten wanneer men ziet dat het bijna alleen in de straten van Brussel is waar Belgische vlaggen te zien zijn, en nagenoeg niet in Vlaanderen.

Het initiatief voor de protestmars kwam er naar aanleiding van een petitie uitgaande van een ambtenare uit Luik, Marie-Claire Houard. Tot nog toe leverde die petitie eveneens voornamelijk Franstalige handtekeningen op.

Dat de liefde voor België dus voornamelijk van Franstalige kant komt, daar moet men zich vanzelfsprekend geen zorgen over maken. Wat echter wel zorgwekkend is, is de argumentatie die steevast naar voren wordt gebracht om de eenheid van ons land te verdedigen.


Zo vermeldt de petitie van Houard dat er “zoveel andere problemen zijn dan een louter taalverschil.” Voor zover een taalverschil al een probleem zou zijn – in vele bedrijven ziet men immers dat dit helemaal niet het geval is, lijkt dit toch wat kort door de bocht te zijn.

Verder vindt men op bebelgian.be de meer uitgebreide argumentatie:

"NATIONALE EENHEIDSMARS"

• "België omvat immers alle Belgen en niet alleen maar een paar honderd politici."

De “Belgen” zouden dus tegen het debat over het communautaire zijn dat de “paar honderd politici” voeren, maar tegelijk zouden van de Vlamingen 30% voor separatistische partijen stemmen en nog eens 45% voor confederalistische partijen? Alle peilingen die tot 45% Vlaamse voorstanders van een splitsing van het land aangeven zouden er dus compleet naast zitten? Of zijn alleen Franstaligen “Belgen”?

• "Alles afstemmen op taalkwesties leidt maar tot taalapartheid en die weigeren wij."

Een nogal onduidelijke stellingname, maar alvast stelt men tegen “taalapartheid” te zijn. Het lijkt er op dat men hiermee bedoelt dat Franstaligen het recht moeten hebben om overal in Vlaanderen door de overheid in de eigen taal te worden bediend. Een verdedigbare stelling, maar men moet dan ook consequent zijn. Dan hebben de arme derdewereld-migranten in Brussel eveneens recht op dienstverlening in de eigen taal (Turks, Marokkaans) evenals de rijkere expats die veelal het Engels als lingua franca hanteren. Een onhaalbare zaak overduidelijk, tenzij men dit recht om in Vlaanderen in de eigen taal te worden bediend door de overheid enkel voor Franstaligen voorbehoudt en niet aan andere inwijkelingen vanuit de achterliggende visie dat Franstaligen superieur zijn aan anderstaligen.

In een anarcho-kapitalistische wereld waar geen staten maar enkel nog efficiënt gerunde “gated communities” bestaan zou deze heikele kwestie makkelijk opgelost kunnen worden aangezien iedereen vrij is om de toetredingvoorwaarden van zo’n “gated community” te nemen of te laten, met de bijhorende bepalingen inzake taalgebruik. In een wereld zoals we ze nu kennen, gedomineerd door staten, lijkt het vanuit liberaal oogpunt alvast niet rechtvaardig om belastingsbetalers miljoenen te laten ophoesten voor de mogelijkheid voor elke vreemdeling om voor alles in de eigen taal bediend te worden door de overheid.

• "Wij willen antwoorden op onze vragen en oplossingen voor onze problemen, Van veiligheid, werkgelegenheid, energieprijzen, leefmilieu, onderwijs, maandelijks rondkomen, gezondheidszorg, pensioenen, salarissen, enz. liggen wij immers veel meer wakker dan van bepaalde institutionele vraagstukken die verdeeldheid zaaien."

Veiligheid, werkgelegenheid, energieprijzen, leefmilieu, onderwijs, maandelijks rondkomen, gezondheidszorg, pensioenen, salarissen, enz. zijn allemaal zaken die de publieke financiën van ons land raken. De publieke financiën van ons land zijn nog steeds desastreus, met een staatsschuld van 284,10 miljard Euro of ongeveer 90% van het BBP. Volgens het bekende ECB-onderzoek verspilt de Belgische staat zomeer even 34% van zijn middelen, sterk onder het gemiddelde van 21% van de andere Europese landen (zie ook het commentaar in Trends).

Dat die andere Europese landen stuk voor stuk welvaartstaten zijn met grote collectieve sociale voorzieningen, moet een belletje doen rinkelen. Wat maakt dat net België zoveel slechter scoort dan die andere landen? Juist. De communautaire pacificatie. Een structuur van 3 gemeenschappen en gewesten en nog wat extra dubbelinstellingen in Brussel kost handenvol geld. Geld dat netto op de tafel moet worden gelegd door de belastingsbetaler, die met een belastingsdruk van gemiddeld 49% van het BBP sowieso al uitgeperst wordt als een citroen. De “antwoorden op de vragen en de oplossingen voor de problemen” van de betogers hangen dus zeer nauw samen met oplossingen voor de communautaire pacificatie.

Daarbij dringt zich die ene vraag luider en luider op: is er een vereenvoudiging van de peperdure Belgische instellingen mogelijk zonder het land te splitsen, of is dit niet het geval? De draagkracht van de belastingsbetaler begint immers door te wegen, en in een globale economie wordt het steeds makkelijker voor belastingsbetalers om zich af te wenden van de Belgische economie. De kosten die onzekerheid en een scheidingsproces met zich meebrengen zijn daarbij vergeleken slechts peanuts – borrelnootjes.

• "Wij willen tegenover de politici namelijk onze gehechtheid betuigen aan een multicultureel en verdraagzaam België."

Een eerbare doelstelling, die elke humanist zonder dralen zal onderschrijven. Een rijk, voorspoedig, gelukkig, stijlvol, creatief en inspirerend land zijn zeker nog andere doelstellingen die men had kunnen uiten.

Er lijkt echter niet onmiddellijk een verband te zijn met het centraliseren of decentraliseren van de instellingen in ons land. Tenzij dan misschien de omstandigheid dat de Belgische welvaartstaat en zijn verstikkende reguleringen de etnische minderheden die in ons land ook de zwakste sociaal-economische groep vormen in de armoedeval knelt. Waar ze in getto’s ver weg van integratie en sociale mobiliteit worden gehouden.

Noodzakelijke liberale hervormingen van bijvoorbeeld onze arbeidsmarkt om hieraan iets te doen zouden veel sneller plaatsvinden in een context van fiscale concurrentie en een ophouden van de geldstromen die de uitkeringsval van de Franstalige Parti Socialiste (PS) in stand houden. Migranten en multiculturaliteit zijn een zegen, maar niet in een context van Belgisch afhankelijkheidssocialisme.

• "Wij, Belgen, hebben ons voorgenomen ons niet nog eens laten beetnemen."

Een verstandig voornemen. Men wenst het niemand toe om beetgenomen te worden en zo in een ongunstige situatie te verzeilen. Vraag is alleen of meer vrijheid en verantwoordelijkheid voor de drie culturele gemeenschappen (Vlaanderen, Wallonië en Brussel) net niet voor alle drie een zegen zou zijn. Zoals ik reeds in mijn vorige teksten beargumenteerde., vanuit de visie van economen Spolaore en Alesina.

* * *

Men mag het Belgisch nationalisme uiteraard niet enkel afrekenen op basis van de argumentatie op bebelgian.be, maar feit is dat wanneer men op zoek gaat naar argumenten die het Belgische nationalisme hanteert, men van een kale reis thuiskomt. Daarom klinkt die ene vraag ook oorverdovend luid: waarom? Waarom moet België behouden blijven?

Een argument pro-België zou bijvoorbeeld kunnen zijn de diplomatieke assets van ons land te vrijwaren, zoals bijvoorbeeld het feit dat België dubbel zo veel stemmen heeft in het IMF als India (!). België verliezen zou dan heel wat internationale invloed afnemen. Men moet zich dan natuurlijk wel de vraag stellen of dit wel in de eerste plaats zo rechtvaardig is ten opzichte van bijvoorbeeld India (veel linkse Belgische nationalisten zijn wellicht ook een beetje andersglobalist, wat wellicht enige hoofdbrekens zal met zich meebrengen). Voor zover het IMF natuurlijk nog zo belangrijk zou zijn (slechts 20% van alle overheidsleningen zou nog via het IMF gaan). Meer fundamenteel is het maar de vraag of “iets te zeggen hebben in de wereld” voor België relevant is. Luxemburg en Ierland hebben ongetwijfeld diplomatiek minder te zeggen, maar zijn wel nummer 1 en 2 op de ranglijst van welvaart per inwoner.

Een oplossing voor de huidige crisis door het land op te splitsen in de drie delen waaruit België cultureel ook bestaat (Vlaanderen, Brussel en Wallonië) wordt geregeld geopperd, en de argumentatie die ikzelf gebruikte, is niet enkel de mijne maar komt geregeld voor in het publieke debat. Van Belgisch-nationalistische kant wordt op dergelijke argumenten nagenoeg nooit ingegaan:

The country might split into its 3 cultural worlds:

- Dutch-speaking “Northern-European” Flanders

- International Brussels (as a city state like Luxemburg, where EU institutions can remain)

- and French-speaking Wallonia, culturally oriented on France

If this happens, poorer Wallonia will not be able to afford its expensive welfare system any longer but could in the long term grow richer when pursuing free market reforms and applying the tax haven - strategy that nearby Luxembourg, the world richest country per capita, applied.

If this happens, Brussels will have to cut down on its own expensive and wasteful government costs, but might be profiting from it to grow even more as an international diplomatic hub.

If this happens, Flanders will save a lot of money that is now being paid to sustain the Belgian system, and might be able to grow even more as "the logistic port to Western Europe", by using the money to improve infrastructure and to reduce the incredibly high tax burden of 45,6% that lies on citizens and companies. (...)

Specifiek voor Brussel:

Een splitsing en een onafhankelijk Brussel zijn praktisch mogelijk

De vraag dringt zich dan op hoe de Belgische splitsing dan concreet moet verlopen. Onvermijdelijk wordt de Vlamingen dan weerspiegeld dat “wij” (de Vlamingen) Brussel zouden verliezen. Dit is een sofisme van formaat. Brussel ligt naast Vlaanderen en zal dat altijd blijven. Het is nu reeds sociologisch een ander land, maar dat belet niet om er naar toe te gaan en er economisch mee verweven mee te zijn.

Vlamingen zullen niet slechter af zijn indien Brussel een onafhankelijke staat wordt. Een onafhankelijk Brussel zou in de eerste plaats op zoek moeten naar inkomsten. In de eerste plaats zou dan het peperdure Brusselse systeem van besturen worden hervormd. Gedaan met de opdeling Gewest – VGC – Cocof - GGC. Eén bestuur. Gedaan ook met bepaalde baronietoestanden die in gemeenten bestaan. Gedaan wellicht ook met de overbelasting van het Brusselse wegennet, dit door het invoeren van een “congestion charge” zoals in Londen of Milaan. Eventueel kan een belasting worden ingevoerd voor buitenlanders die er werken (Vlamingen, Europese ambtenaren), maar Brussel zal niet zover kunnen gaan als het wil, want vitale infrastructuur voor Brussel ligt op Vlaams grondgebied (luchthaven, ring, spoor) en Europese ambtenaren kunnen perfect verhuizen naar Straatsburg of ergens anders indien Brussel zijn hand overspeelt. Vlaamse Brusselaars zouden daarom ook moeten worden gerespecteerd, en misschien zijn ze door een onafhankelijk Brussel wel beter af, zoals Vlaamse Brusselaar André Monteyne schrijft in “De stadstaat Brussel en de Vlamingen”.

Andere issues zouden de minderhedenproblematiek zijn (de Franstaligen in de rand), de verdeling van de diplomatieke assets van België en de verdeling van de staatsschuld. Geen makkelijke zaken, maar er is een compromis over mogelijk. (...)

Het is jammer en ook gevaarlijk dat het Belgische nationalisme bijzonder weinig rationele argumentatie voorhanden heeft voor zijn zaak. Respect voor de rede en de dialoog zijn tegengesteld aan het opdreunen van mantra’s. De eigen geloofspunten moet men steeds beargumenteren, kritisch in vraag stellen, en zonodig verwerpen wanneer men daarvan redelijk overtuigd is. De vraag “waarom België?” moet zich dan ook blijven stellen, en wanneer geen afdoende antwoord kan worden gegeven op die vraag, moet men de gevolgen daaruit trekken.