Belgium's crisis today is the EU's crisis tomorrow
(Vincent De Roeck)
Afgelopen week kreeg ik een e-mail van een oude kennis van mij die momenteel in de Verenigde Staten woont en werkt. Hij bezorgde mij een artikel uit het toonaangevende Amerikaanse libertarisch- conservatieve magazine “National Review” met als titel “As Belgium goes, so goes Europe”. Nu krijg ik al wel vaker interessante artikels uit buitenlandse media toegestuurd via vrienden en kennissen, maar slechts zelden blijkt uw dienaar zelf in het artikel vermeld te worden. Dat maakte dit artikel van David Pryce-Jones in de “National Review” van 22 oktober laatstleden voor mij dan ook tot iets speciaals. Uit een gezond zelfvertrouwen - dat somtijds naar een gematigd narcisme kan hellen - herneem ik hieronder dan ook de integrale tekst van het bewuste artikel.
Over de auteur: De Oxfordiaan David Pryce-Jones ontvluchtte het Nazi-regime in Oostenrijk en ontpopte zich in het Verenigd Koninkrijk en de VS tot een gevierd academicus en succesvol journalist. Hij gaf les aan de universiteiten van Iowa, Hayward en Berkeley, en was redacteur van “The Spectator”, “The Daily Telegraph” en de “Financial Times”. Momenteel is hij als “senior editor” verbonden aan het magazine “National Review” en schrijft hij columns voor “The New Republic”, “The Times” en “The Wall Street Journal”.
Mijn tekst naarwaar David Pryce-Jones in zijn artikel voor "National Review" verwijst, kan je hier nogmaals nalezen.
Belgium has been without a government since elections were held as long ago as June 10, and it looks like it will be without one for the indefinite future. Lucky little Belgium, you might think, to obtain a respite from the flagrant scandals of corruption washing through its ruling circles these many years. More than just the local issue of a small country, here is a portent of the European future. Belgium is a microcosm of - actually the model for - the European Union, and its capital, Brussels, is the European capital as well. Committees of politicians and their advisers have been busy over many years playing around with the fates of European peoples and countries, imposing the new identity of Europe as they see fit. Ethnicity and self-determination time and again prove strong enough to bring about the collapse of theoretical unitary projects. These are the very forces paralyzing Belgium today, pulling the country apart, and they are gathering one day to do the same on the much larger scale of the EU.
The British invented Belgium back in 1830. For what must then have seemed sensible imperial reasons, the British bundled the Dutch-speaking and Protestant Flemings in the province of Flanders with the very different French-speaking and Catholic Walloons in the neighboring province of Wallonia. In the aftermath of the Napoleonic wars, the French resented this dispensation for Wallonia, but could do nothing about it. Instead they consoled themselves by mocking the whole experiment. Their kith and kin in Belgium were depicted as boring, provincial. Charles Baudelaire, the great poet and master of spleen, may well be the original source of this stereotyping. When Belgium was still relatively new, he spent time there and did not enjoy it. He left an outline for a travel book about Belgium which is as offensive as it is entertaining, and would be quite unpublishable in the present climate if it were not an established classic. He also wrote disobliging poems about Belgium, including a four-line epitaph anticipating the country's death, with a trumpet-blast of a conclusion: "Enfin!", meaning "at last". Nevertheless, defence of Belgian integrity was an Allied aim in World War I.
There are now 6 million Flemings, 3.5 million Walloons, and a further 1 million - mostly Francophone - in Brussels, the only place with any significant mixed population. (To go into Dutch-speaking shops and ask for something in French, as I once did thoughtlessly in Tervuren, a district of Brussels, is to discover what ostracism really means.) For reasons of language and religion and culture, the two components have always been incompatible, and the political structure devised to accommodate them is unbelievably complex, a fine tribute to lawyers.
The country is a constitutional monarchy, and has an unelected Crown Council whose role is advisory; it is also a federation with a federal parliament in which no fewer than eleven parties are represented; and it has in addition eight regional or language-based parliaments, and relatively independent local councils. On account of the ethnic divide, there are no national parties, but only regional parties, with proportional representation on top of that. Mainstream Christian Democrats and Liberals in Flanders, for instance, are separate and distinct from mainstream Christian Democrats and Liberals in Wallonia. Government in the national parliament has to be a matter of coalition, and the consequent horse-trading is a prime source of the corruption that corrodes the country. It is said that Belgium has a larger political class than the United States.
These arrangements were designed to combine unity and fairness, but the real world of national characteristics and mutual perceptions and rivalries has long since overwhelmed any idealism. Flemings tend to be conservative, free-market-oriented, individualistic, while in contrast Walloons are socialist and collective-minded. Unemployment in Wallonia is almost double what it is in Flanders. Flemings see themselves as go-getters, and complain that they are obliged to subsidize undeserving free-loaders - they are 60 percent of the population but generate 70 percent of the national wealth which is then spent disproportionately in Wallonia. Not surprisingly, Walloons block proposed reforms that might diminish their social benefits. Paul Beliën, a Fleming and an acknowledged expert in these intricacies, says that "what began as a language issue has turned into an economic issue" - which is of course a political issue too. The Flemish nationalist party, Vlaams Belang, proposes to cut through grievances by declaring Flanders an independent sovereign state. Polls show that almost half the Flemings are in favor.
The current deadlock has its origins in a 2003 ruling of the Belgian Constitutional Court that the constituency of Brussels and the surrounding area was unfair to Flemings and ought to be recast into two constituencies, one Flemish and the other bilingual. For four years, the Walloon politicians, led by (Flemish) Prime Minister Guy Verhofstadt, a Liberal, refused to approve or implement the ruling. In the June elections, the Liberals were duly humiliated.
Yves Leterme, a Christian Democrat and minister-president in Flanders, received more votes than any other politician. In theory, his Walloon father and Flemish mother ought to provide a parentage qualifying him for the job of national prime minister. But last year he put his foot in it, saying, "Apparently the Francophones are not conditioned intellectually to learn Dutch." (Such insults are common coinage. A Walloon politician and one of the supposed "wise men" of the Crown Council, Herman de Croo, has simply reversed it, sneering, "Flemish nationalists are mentally handicapped.") Leterme had also once dismissed Belgium as "an accident of history," and declared with even more painful truth that "Belgians have nothing in common apart from the king, the football team and some beers." Asked to sing the national anthem, he launched into the Marseillaise - which appears to have made French-speakers assume he was laughing at them. Electoral success notwithstanding, Leterme has been unable to form a coalition, and returned his mandate to the king.
King Albert, an experienced monarch at the age of 73, called the Crown Council but it too has been unable to find any politician capable of forming a governing coalition. One more push, as Vlaams Belang sees it, and there will be an independent state of Flanders. That would leave Wallonia out in the cold, without resources for independence. The greater part of it might choose to become French territory, with a lesser part populated by German speakers adhering to Luxembourg. A columnist in the French newspaper Figaro advises President Sarkozy to annex Wallonia in the way that West Germany simply took over East Germany. In the event of break-up, Brussels and its surrounding district, nominally the governing heart of the European Union, would at best mimic Washington, D.C., and at worst become what the international lawyers call a “corpus separatum”, meaning that nobody knows how to resolve the status of said body.
Louis Michel, a veteran Walloon cabinet minister as well as a European Union Commissioner, believes in playing for time: "We've seen worse. The situation is not so dramatic as to suggest we will not find a solution." Maybe so: Twenty years ago, for exactly the same reasons, Belgium set a record by lasting 148 days without a government. Paul Beliën believes that break-up is inevitable in the fairly short term, but he makes the point that nobody shows signs of turning violent. Adding to an undoubted dimension of operetta, he also quips that it is too much to hope to see Congolese peacekeepers on the streets of Brussels.
Like Belgium, the EU is designed to provide an overarching political structure reconciling the contrasting and sometimes incompatible features of its component national entities, now numbering 27, all without even a king, a football team, or beers in common. As though this were a practical process free from illusion about human nature, a steady flow of constitutional treaties is obliging every EU country to surrender sovereignty piecemeal. The cumulative effect is to galvanize everywhere a backlash of nationalists - in majorities as in minorities - determined to express their historic identity. The contradiction between centralization and regionalism is insoluble, and Belgium is a perfect prototype of how destructively it plays out. A prominent intellectual, Vincent de Roeck, the secretary of the Ludwig von Mises Institute and a libertarian, has brought Baudelaire's epitaph up to date by accusing the EU and its institutions of "having dug Belgium's grave."
In the wake of the Flemings and Walloons come other European ethnicities historically at odds with the neighbors and long denied independence as a result - Scots, Catalans, Basques, Corsicans, Welsh, Lombards, Burgundians, Slovaks, and others, not to mention Albanians, Croats, Serbs, Bosnians, and Macedonians. As their countries lose sovereignty, all such minorities are encouraged to assert their identity through independence and statehood. The majorities hitherto accommodating them then resent having to pay for these apparently ungrateful and selfish groups, and become ready and willing for a parting of the ways. All of them together are capable of digging the graves of even the most firmly established countries. Peoples of different languages, religion, and culture in the end defy committees of politicians who have fanciful plans to amalgamate them. Belgium's crisis today is the EU's crisis tomorrow.
Meer teksten van deze auteur op www.davidprycejones.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
Over de auteur: De Oxfordiaan David Pryce-Jones ontvluchtte het Nazi-regime in Oostenrijk en ontpopte zich in het Verenigd Koninkrijk en de VS tot een gevierd academicus en succesvol journalist. Hij gaf les aan de universiteiten van Iowa, Hayward en Berkeley, en was redacteur van “The Spectator”, “The Daily Telegraph” en de “Financial Times”. Momenteel is hij als “senior editor” verbonden aan het magazine “National Review” en schrijft hij columns voor “The New Republic”, “The Times” en “The Wall Street Journal”.
Mijn tekst naarwaar David Pryce-Jones in zijn artikel voor "National Review" verwijst, kan je hier nogmaals nalezen.
Belgium has been without a government since elections were held as long ago as June 10, and it looks like it will be without one for the indefinite future. Lucky little Belgium, you might think, to obtain a respite from the flagrant scandals of corruption washing through its ruling circles these many years. More than just the local issue of a small country, here is a portent of the European future. Belgium is a microcosm of - actually the model for - the European Union, and its capital, Brussels, is the European capital as well. Committees of politicians and their advisers have been busy over many years playing around with the fates of European peoples and countries, imposing the new identity of Europe as they see fit. Ethnicity and self-determination time and again prove strong enough to bring about the collapse of theoretical unitary projects. These are the very forces paralyzing Belgium today, pulling the country apart, and they are gathering one day to do the same on the much larger scale of the EU.
The British invented Belgium back in 1830. For what must then have seemed sensible imperial reasons, the British bundled the Dutch-speaking and Protestant Flemings in the province of Flanders with the very different French-speaking and Catholic Walloons in the neighboring province of Wallonia. In the aftermath of the Napoleonic wars, the French resented this dispensation for Wallonia, but could do nothing about it. Instead they consoled themselves by mocking the whole experiment. Their kith and kin in Belgium were depicted as boring, provincial. Charles Baudelaire, the great poet and master of spleen, may well be the original source of this stereotyping. When Belgium was still relatively new, he spent time there and did not enjoy it. He left an outline for a travel book about Belgium which is as offensive as it is entertaining, and would be quite unpublishable in the present climate if it were not an established classic. He also wrote disobliging poems about Belgium, including a four-line epitaph anticipating the country's death, with a trumpet-blast of a conclusion: "Enfin!", meaning "at last". Nevertheless, defence of Belgian integrity was an Allied aim in World War I.
There are now 6 million Flemings, 3.5 million Walloons, and a further 1 million - mostly Francophone - in Brussels, the only place with any significant mixed population. (To go into Dutch-speaking shops and ask for something in French, as I once did thoughtlessly in Tervuren, a district of Brussels, is to discover what ostracism really means.) For reasons of language and religion and culture, the two components have always been incompatible, and the political structure devised to accommodate them is unbelievably complex, a fine tribute to lawyers.
The country is a constitutional monarchy, and has an unelected Crown Council whose role is advisory; it is also a federation with a federal parliament in which no fewer than eleven parties are represented; and it has in addition eight regional or language-based parliaments, and relatively independent local councils. On account of the ethnic divide, there are no national parties, but only regional parties, with proportional representation on top of that. Mainstream Christian Democrats and Liberals in Flanders, for instance, are separate and distinct from mainstream Christian Democrats and Liberals in Wallonia. Government in the national parliament has to be a matter of coalition, and the consequent horse-trading is a prime source of the corruption that corrodes the country. It is said that Belgium has a larger political class than the United States.
These arrangements were designed to combine unity and fairness, but the real world of national characteristics and mutual perceptions and rivalries has long since overwhelmed any idealism. Flemings tend to be conservative, free-market-oriented, individualistic, while in contrast Walloons are socialist and collective-minded. Unemployment in Wallonia is almost double what it is in Flanders. Flemings see themselves as go-getters, and complain that they are obliged to subsidize undeserving free-loaders - they are 60 percent of the population but generate 70 percent of the national wealth which is then spent disproportionately in Wallonia. Not surprisingly, Walloons block proposed reforms that might diminish their social benefits. Paul Beliën, a Fleming and an acknowledged expert in these intricacies, says that "what began as a language issue has turned into an economic issue" - which is of course a political issue too. The Flemish nationalist party, Vlaams Belang, proposes to cut through grievances by declaring Flanders an independent sovereign state. Polls show that almost half the Flemings are in favor.
The current deadlock has its origins in a 2003 ruling of the Belgian Constitutional Court that the constituency of Brussels and the surrounding area was unfair to Flemings and ought to be recast into two constituencies, one Flemish and the other bilingual. For four years, the Walloon politicians, led by (Flemish) Prime Minister Guy Verhofstadt, a Liberal, refused to approve or implement the ruling. In the June elections, the Liberals were duly humiliated.
Yves Leterme, a Christian Democrat and minister-president in Flanders, received more votes than any other politician. In theory, his Walloon father and Flemish mother ought to provide a parentage qualifying him for the job of national prime minister. But last year he put his foot in it, saying, "Apparently the Francophones are not conditioned intellectually to learn Dutch." (Such insults are common coinage. A Walloon politician and one of the supposed "wise men" of the Crown Council, Herman de Croo, has simply reversed it, sneering, "Flemish nationalists are mentally handicapped.") Leterme had also once dismissed Belgium as "an accident of history," and declared with even more painful truth that "Belgians have nothing in common apart from the king, the football team and some beers." Asked to sing the national anthem, he launched into the Marseillaise - which appears to have made French-speakers assume he was laughing at them. Electoral success notwithstanding, Leterme has been unable to form a coalition, and returned his mandate to the king.
King Albert, an experienced monarch at the age of 73, called the Crown Council but it too has been unable to find any politician capable of forming a governing coalition. One more push, as Vlaams Belang sees it, and there will be an independent state of Flanders. That would leave Wallonia out in the cold, without resources for independence. The greater part of it might choose to become French territory, with a lesser part populated by German speakers adhering to Luxembourg. A columnist in the French newspaper Figaro advises President Sarkozy to annex Wallonia in the way that West Germany simply took over East Germany. In the event of break-up, Brussels and its surrounding district, nominally the governing heart of the European Union, would at best mimic Washington, D.C., and at worst become what the international lawyers call a “corpus separatum”, meaning that nobody knows how to resolve the status of said body.
Louis Michel, a veteran Walloon cabinet minister as well as a European Union Commissioner, believes in playing for time: "We've seen worse. The situation is not so dramatic as to suggest we will not find a solution." Maybe so: Twenty years ago, for exactly the same reasons, Belgium set a record by lasting 148 days without a government. Paul Beliën believes that break-up is inevitable in the fairly short term, but he makes the point that nobody shows signs of turning violent. Adding to an undoubted dimension of operetta, he also quips that it is too much to hope to see Congolese peacekeepers on the streets of Brussels.
Like Belgium, the EU is designed to provide an overarching political structure reconciling the contrasting and sometimes incompatible features of its component national entities, now numbering 27, all without even a king, a football team, or beers in common. As though this were a practical process free from illusion about human nature, a steady flow of constitutional treaties is obliging every EU country to surrender sovereignty piecemeal. The cumulative effect is to galvanize everywhere a backlash of nationalists - in majorities as in minorities - determined to express their historic identity. The contradiction between centralization and regionalism is insoluble, and Belgium is a perfect prototype of how destructively it plays out. A prominent intellectual, Vincent de Roeck, the secretary of the Ludwig von Mises Institute and a libertarian, has brought Baudelaire's epitaph up to date by accusing the EU and its institutions of "having dug Belgium's grave."
In the wake of the Flemings and Walloons come other European ethnicities historically at odds with the neighbors and long denied independence as a result - Scots, Catalans, Basques, Corsicans, Welsh, Lombards, Burgundians, Slovaks, and others, not to mention Albanians, Croats, Serbs, Bosnians, and Macedonians. As their countries lose sovereignty, all such minorities are encouraged to assert their identity through independence and statehood. The majorities hitherto accommodating them then resent having to pay for these apparently ungrateful and selfish groups, and become ready and willing for a parting of the ways. All of them together are capable of digging the graves of even the most firmly established countries. Peoples of different languages, religion, and culture in the end defy committees of politicians who have fanciful plans to amalgamate them. Belgium's crisis today is the EU's crisis tomorrow.
Meer teksten van deze auteur op www.davidprycejones.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 00:16
13 comments
13 Comments:
Proficiat, Vincent, ge gaat het nog ver schoppen als libertarier en "prominent intellectual". Laat het niet naar je hoofd stijgen.
Maar toch een kleine opmerking. Ik zou National review toch geen "libertarisch-conservatieve magazine" noemen. Ik heb altijd gedacht dat dat een conservatief magazine was. Opgericht door de grote Bill Buckley, bijna een halve eeuw geleden, toen die nog de 'enige' gekende intellectuele conservatieve figuur in de media was, in een wereld waarin naief-links 'liberalism' (in de Amerikaanse betekenis) hoogtij voerde in de USA. Buckley leeft nog steeds, en is zeker geen libertarier. En als ik naar de laatste print issue kijk dan zie ik artikels van de hand van mensen als Shelby Steele en Kate O'Beirne. Allemaal goede conservatieven, maar geen libertariers van de Ron Paul soort. En als we naar de Home Page van de website van de National Review gaan, dan wordt er gegoocheld met figuren als Victor David Hanson, Charles Krauthammer, Mona Charen en Rick Lowry. Allemaal goede conservatieven (en sommige fenomenale pundits, zeker Hanson en Krauthammer), maar met extreme libertariers van de Van Wambeke soort hebben die absoluut niets uitstaans.
Het zal mij zeker niet naar het hoofd stijgen hoor. Daarvoor ben ik net iets té nuchter, ook al zullen mijn talrijke tegenstanders dat niet willen toegeven.
Dat NR geen magazine is van/voor volbloed libertariërs als Simon Van Wambeke en Ron Paul (hoewel ook deze laatste op tal van vlakken géén echte libertarier is) kan ik bevestigen. Het is inderdaad een "conservative" magazine, maar dan wel één dat zich meer en meer naar bvb de vrije markt en burgerrechten richt, net twee thema's waar conservatieven het niet eens met zijn (Bill O'Reilly en Ron Paul zijn tegen NAFTA-achtige vrijhandelszones, libertariërs zijn veelal voor, idem voor immigratie). Op vlak van buitenlandse politiek is NR dan weer een neo-conservatief bastion. Door te stellen dat NR een "libertarisch-conservatief" magazine is, wou ik vermijden dat mensen NR automatisch zouden gaan linken aan anti-immigratie, Minutemen, security fence, Patriot Act, big government republicans, ...
Nog een laatste noot over mijn ideologie, Marc. Ik noem mij in België een "libertarian", maar ben op tal van vlakken vrij tot zéér gematigd. In de VS zou ik lid worden van de "Republican Liberty Caucus" en als "republitarian" braaf op de GOP stemmen. Ik kan mij eigenlijk zéér goed vinden in het paleolibertarisme (minimale staat, sterke burgerrechten, veel vrijheid, trots op de eigen binnenlandse cultuur). Alleen op buitenlands vlak ben ik niet voor isolationisme.
Als een journalist schrijft over iets wat je goed kent, merk je al snel hoe goed of slecht de man zijn onderwerp beheerst.
Misschien kan iemand aan Pryce-Jones alvast eens uitleggen dat de Vlamingen niet protestants zijn, Tervuren geen brussels district en Vincent De Roeck (vooralsnog) geen prominent intellectueel...
is.
Zitten wel een aantal fouten in. Sinds wanneer is Vlaanderen Protestants? Het Vlaams Belang de enige Vlaams nationale partij en Herman De Croo een Waals politicus?
Proficiat Vincent met je eerste citaat in de buitenlandse pers ;-)
Er zijn wel een aantal foutjes in het artikel geslopen, als je het mij vraagt.
1. Op 22/10 (toen deze NR gepubliceerd werd) had Leterme zijn formatiegesprekken al hervat. "returned his mandate to the King" is dan ook niet meer correct op die datum.
2. Guy Verhofstadt stond helemaal niet aan het hoofd van de Waalse politici, want hij is een Vlaming.
3. Tervuren is géén "district of Brussels" maar een gemeente BUITEN Brussel.
Eventjes de punten op de i van Review zetten ;-)
Ik ben het volledig eens met de laatste reacties: er zitten inderdaad een aantal flagrante fouten in het bewuste artikel. Dat bewijst in mijn ogen twee zaken:
1) De perscontacten tussen de VS en België gebeuren via zéér gekleurde bronnen die in de Amerikaanse media een (bewust) foutief beeld van België ophangen. Ik denk dan in de eerste plaats aan Paul Beliën en The Brussels Journal, een schitterend initiatief dat wel, maar iets té gekleurd om als objectief bronnenmateriaal te gaan gebruiken. Het is ook té toevallig dat NR net één van mijn teksten citeert die ook op TBJ geciteerd werden ...
2) Men moet elke berichtgeving van een buitenlandse situatie in de eigen binnenlandse media aan een zéér kritische kijk onderwerpen, want maar al te vaak sluipen er fouten in dat soort berichten. Als het zelfs gebeurt in één van Amerika's meest achtingswaardige magazines, zal hetzelfde soort gaffels ongetwijfeld ook gemaakt worden in onze eigen media à la Knack. David Pryce-Jones woont/werkt niet in België en zal de tekst geschreven hebben via secundaire bronnen. Dat gebeurt volgens mij de ganse tijd, ook in België, alleen valt het hier hard op omdat, zoals Steven terecht opmerkt, wij het thema zéér goed kennen.
Ik blijf ook het "protestantisme" zéér vreemd vinden in de buitenlandse pers. Die foute veronderstelling vind je op tal van Angelsaksische websites terug. Vreemd.
TBJ zou geen flagrante fouten maken over De Croo als Waalse politicus enz.
@ Steven
1) Of Vincent een prominent intellectueel zou zijn is een kwestie van opinie. Het naamwoord is hier belangrijker dan het adjectief. Hij is duidelijk een "intellectueel", want hij kan heel goed schrijven. Daarmee bedoel ik dat hij een duidelijke wereldvisie heeft, en ze kan uitleggen op een geordende manier. Contradicties en andere logische fouten komt men bij hem niet dikwijls tegen. Naar mijn mening steekt hij ver uit boven de meeste joernalisten en pundits in de 'klassieke' Vlaamse media.
En of hij nu "prominent" zou zijn, of niet, dat is op zich onbelangrijk. Kwaliteit is belangrijk. En, of ze als dusdanig wordt erkend, of niet, is dat veel minder.
2) Het 'grote' onderwerp van het artikel van Pryce-Jones was eigenlijk "ethicity and self-determination in Europe". Al die 'details' over exclusief-Belgische toestanden zijn maar 'details'. Daarmee wil ik detailfouten niet goedpraten, maar wel in een breder perspectief plaatsen. Het is niet realistisch van te verwachten dat buitenlanders al die details goed uit mekaar zouden kunnen houden.
3) Trouwens uw oordeel over die details zelf is misschien een beetje te 'hard'. Bijvoorbeeld: er stond daar dat Tervuren is "a district of Brussels". Daarmee werd bedoeld dat het in de buurt van Brussel ligt (om Amerikaanse lezers een idee te geven). En Tervuren is inderdaad een voorstad(je) van Brussel. Het was zeker niet de bedoeling van hier te verwijzen naar specifiek-Belgische juridische verschillen tussen Gewesten en Gemeenschappen, en andere Belgische juridische 'kronkels'. De auteur wilde NIET uitleggen of Tervuren nu binnen of buiten het Brussels Gewest zou liggen (en dus binnen of buiten het Vlaamse Gewest), maar hij gebruikte het wel als een voorbeeld van een taalconflict dat hij persoonlijk in Tervuren had ervaren. In die context wilde hij uitleggen dat Tervuren een voorstad is van Brussel. Het woordje "district" stond er met een kleine d, geen grote D.
Zo ook wat die Vlaamse "protestanten" betreft. Dat zinnetje stond IN DE CONTEXT van 1830, en was bedoeld om het onderscheid met de "katholieke" Walen te onderstrepen. Wel, in die tijd (1830) waren de Walen nog grotendeels ruraal en katholiek. Nu weet ik wel dat de meeste Vlamingen dat toen ook waren. Maar tegelijkertijd is het ook zo dat de Belgische 'revolutie' een soort 'genadeslag' moet gegeven hebben aan het resterende protestantisme in Vlaanderen (juist zoals de Spaanse 'herovering' een paar eeuwen vroeger deed). Misschien was er wel enige heropleving van protestantisme in Vlaanderen in de periode van de 17 Verenigde Provincies onder het Huis van Oranje. Kortom, men moet die details in context plaatsen.
@ Vincent
-- Gelijk Brigant denk ik dat die detail fouten niets met TBJ te maken hebben, maar wel met Pryce-Jones. En dat is nu precies degene die het etiket van "prominent intellectual" op u heeft geplakt.
-- Ik denk NIET dat O'Reilly in het algemeen tegen vrijhandel en voor protectionisme zou zijn. Zijn kritiek op NAFTA heeft meer te maken met politieke aspecten van dat akkoord. Trouwens, de USA is een continent-groot land met grotendeels onbeperkte interne vrijhandel. Kritiek op NAFTA is misschien een beetje vergelijkbaar met kritiek op het EU EXTERN handelsbeleid (daar liggen de meeste Belgen ook niet van wakker), of eerder met specifieke (bilaterale) handelsnegociaties tussen de EU en bepaalde landen of regios in de rest van de wereld. Die worden altijd doorkruist met specifieke politieke geschillen. Vergeet niet dat voor vele 'conservatieve' Amerikanen is Mexico een staat waarvan de overheid EXPLICIET een groot deel van de eigen 'sociale problemen' wil exporteren naar het Noorden, en dat effectief ook doet en subsidiseert.
-- Er is in principe ook niets verkeerd met een "security fence" en met de Patriot Act. Die zijn niet tegen "sterke burgerrechten" gericht, maar juist bedoeld om sterke burgerrechten te kunnen verzekeren voor echte 'burgers'. De 'rationale' voor die twee fenomenen wordt volkomen bepaald door de omstandigheden. De reden voor een security fence berust op de REALITEIT van massale invasie van illegalen (die grotendeels in het buitenland wordt geinstigeerd, en dus niet onder controle is van de US overheid). Ook de Patriot Act werd herhaaldelijk aangepast door het parlement en 'goedgekeurd' door de Supreme Court.
Abstracte principes kunnen belangrijk zijn, en goede principes (gelijk vrijhandel bijvoorbeeld) zijn 'goed', maar kopindegronderij omtrent onaangename realiteiten is ALTIJD slecht.
@Marc Huybrechts :
1) Vincent boft met fans als U.
2) In het licht van de door Pryce-Jones aangehaalde anecdote (over als - verondersteld - franstalige genegeerd worden in een winkel in Tervuren) is het geen detail dat de scene-of-the-crime Tervuren was en niet één van de Brusselse gemeenten of een faciliteitengemeente.
3) België telde ook bij zijn ontstaan slechts een kleine protestantse minderheid. Om precies te zijn : de grote protestantse uittocht dateert van 1585 en sedertdien zijn mij afgezien van de enclave in Horebeke geen oorspronkelijke geuzengemeenschappen meer bekend.
Hoe dan ook is dit een grove uitschuiver van PJ.
Het is raar dat de geciteerde auteur bepaalde dingen wel van internet plukt, maar andere facts dan weer niet verifieert op hetzelfde net, en het evenmin de moeite vindt om door iemand zijn tekst te laten nalezen. Hij had een band met België, dus moet zeker mensen kennen die enkele van zijn talrijke kemels had kunnen verbeteren.
Het citaat van Leterme miste de essentie ervan...
OK dat die fouten niet noodzakelijk schaden aan het idee dat hij in het artikel propageert.
Maar ik vind zelfs zijn 'groter plaatje' niet bijzonder. Wellicht zijn er minder middelpuntvliedende krachten als er meer dan 2 spelers in een federatie zijn, en is de situatie van België niet zomaaar omzetbaar naar de EU.
Zie bv Zwitserland (al is het ook daar wachten om te zien of de Franstaligen zich gaan isoleren).
Het is best wel tof dat er in de buitenlandse pers ook eens een ander verhaal over Belgë wordt opgehangen dan dat van egoïstische Vlamingen. Een enkele fout maakt de zaak niet, maar die vele fouten vormen versneden voer voor de andere visie.
@ Steven
1) Vincent "boft" doorgaans niet, en zeker niet met mij. Wat is uw punt? U denkt dat hij geen "intellectueel" zou zijn? Hij kan zijn standpunten doorgaans beter uitleggen dan menige Belgisch joernalist. Vergelijk zijn schrijfsels nu bijvoorbeeld met de verwarde emotionele parrotages (afgeschreven uit andere media) van de naief-linkse Evita Neefs, Standaard correspondente over internationale zaken. Maar, het is waarschijnlijk wel zo dat hij nog niet "prominent" is. Daarvoor zijn de Belgische media en onderwijs cultureel te mono-ideologisch. Men moet kwaliteit kunnen erkennen, ook bij tegenstanders of bij mensen met andere wereldvisies (gelijk Vincent) dan de eigen, zoniet is men niet beter dan een 'meeloper', en daarvan zijn we oververzadigd onder de mensen.
2) Gelieve de paragraaf van Pryce-Jones terug te herlezen, waar hij over Tervuren schreef. Het ging over de taaltegenstellingen in de ethnisch-gemengde 'streek' van Brussel, en zijn specifieke ervaring in een winkel in Tervuren. Het ging helemaal niet over de super-gecompliceerde Belgische juridische constructies van mekaaroverlappende Gewesten, Gemeenschappen enz... Tervuren was een onbelangrijk DETAIL. Of hij het nu een voorstadje van Brussel zou noemen, of een district van Brussel, is volkomen onbelangrijk voor Amerikaanse lezers om te begrijpen dat er taalperikelen zijn in de streek van Brussel.
3) Over het protestantisme in Belgie zijn we grotendeels akkoord. Pryce-Jones heeft daar een "uitschuiver" gemaakt. Een onbelangrijke naar mijn mening, omdat de tegenstelling protestantisme-catholicisme vandaag niets (meer) te maken heeft met het echte onderwerp, i.e. "ethnicity and self-determination in Europe" vandaag. Het heeft zeker niets te maken met de Waals-Vlaamse tegenstelling vandaag.
4) De enige reden dat dat artikel van Pryce-Jones hier werd opgevoerd is omdat hij Vincent een "prominent intellectual" noemde. OK, in die zin "bofte" Vincent een beetje. Ja, hij is maar een mens, hee. Ik had hem toch al gewaarschuwd daarvoor. Maar, voor u om zo maar te komen affirmeren dat hij geen prominente intellectueel zou zijn, is een beetje kleinzielig. En ja, dat is ook menselijk, juist gelijk "boffen".
@Marc,
Ik gun Vincent zijn fifteen minutes of fame, wees gerust. Misschien wordt hij ooit een "prominent intellectual" (ik heb ook Paul Beliën ooit eens ergens een "prominent intellectual" weten noemen, maar dat terzijde).
Vincent wordt alleszins beter met de dag. Al heeft hij in zijn jeugdige overmoed vooral kritische lezers nodig. Laat ons daar samen voor zorgen.
Een reactie posten
<< Home