België zal niet verdampen, het zal bezwijken

Bart De Wever denkt dat België niet zal gesplitst worden, het zal verdampen zegt hij. Dat wekt de indruk dat wat er achterblijft een vluchtje ijle lucht is geworden. Twee minuten later is het weg alsof het nooit bestaan heeft. Het is natuurlijk maar een metafoor, in werkelijkheid zal het eerder lijken op een overjaarse dinosaurus die onder zijn eigen gewicht bezweken is. En het boeltje opruimen zal een lastige karwei worden. Het landje heeft zijn naoorlogse glorie gehad, maar daar is het dan ook bij gebleven.

Overgewicht

België slaat ongeveer alle records. Hoogste productiviteit maar hoogste belastingsdruk en hoogste loonkosten. Tax Freedom Day is ergens in oktober. De Belg werkt dus wel hard, zo hard zelfs dat metaalmoeheid aan de orde van de dag is. Dit land heeft een van de meest ingewikkelde staatstructuren ter wereld met een record aantal ambtenaren en politici in verschillende regeringen, parlementen, raden en commissies per inwoner. Zelfs de slimmere Belg geraakt er het noorden bij kwijt. Het jaarlijks terugkerend begrotingstekort wordt met een record aantal boekhoudtrucs onder de mat geveegd. De impliciete schuld bedraagt bij de geboorte van een nieuwe Belg ongeveer 150000 euro. Dat zullen de vele immigranten wel niet weten als ze naar het welvaartsparadijs afzakken. Stilaan worden we dan ook het land met het grootste aantal inwoners dat van een vervangingsinkomen leeft. Dit belet niet dat er ook een tekort aan niet ingevulde vacatures is. Maar dat heeft dan weer alles te maken met de belasting op arbeid.

Een beetje historiek

Het land is ook opgedeeld in verschillende regio's. Dat was het al van in het begin, maar de macht lag in het Franstalige kamp en dus had de Vlaamse meerderheid niets in de pap te brokken. Een kleine Duitstalige minderheid werd er zelfs bij ingelijfd na de moeder van alle oorlogen in 1918, maar die had dus ook weinig te zeggen. Na de tweede oorlog draaide het tij en werd nadat de steenkoolmijnen leeg geraakten, de staalindustrie industrieel erfgoed. Het Vlaamse kamp kreeg de overhand en rukte zich geleidelijk aan los. Deze Vlaamse regio zegt dat ze het vandaag beter doet en daar zijn aanwijzigingen voor. Maar ook Vlaanderen zou nog veel beter kunnen. De wegen liggen er meer en meer beroerd bij en recentelijk werden 45 bruggen geteld die dringend vervangen of hersteld moeten worden. Misschien heeft dit iets te maken met het feit dat dit land ook stilaan records slaat op het gebied van de jeugdigheid van zijn ministers. Hoewel dit geen probleem zou moeten zijn, is het wel problematisch dat ministers van begroting verklaren niet te kunnen rekenen. Andere ministers dan weer met een verantwoordelijkheid op gebied van onderwijs en arbeid, denken dat het volstaat om geld te verbranden om het terug wit te wassen.

Nieuwspraak in opmars

Dit landje slaat ook andere records. De beste chocolade, friet en bier ter wereld. De minst democratische van alle democratieën door kiesdrempels, schuttingkringen en kieslijst-manipulaties. Een record in nieuwspraak. "Privileges" wordt vertaald als "bescherming van minderheden". Emotioneel woordgebruik heet discriminatie. Objectieve analyses heten gebrek aan respect en antisociaal gedrag. Gelijkheid van kansen betekent dat de ene categorie vier keer meer pensioen krijgt dan een andere, niet ontslagen kan worden terwijl de andere hebben en houden mag verkopen om toch maar een overlevingsaalmoes te mogen krijgen. Gelijke kansen betekent ook dat wie een sociale woning mag huren tien keer minder huur moet betalen dan wie er zelf voor gewerkt heeft. Thuis blijven om gesubsidieerd niet te moeten werken en geforceerd brugpensioen heet niet werkloosheid maar met behulp van RVA-steun uw werktijd aanpassen.

Perpetuum mobile

Dit land heeft dus van alles teveel en van alles te weinig. Het heeft vooral te weinig cohesie, te weinig daadkracht en te weinig democratie. Het heeft gelukkig nog wat hardwerkende burgers maar ook die voorraad raakt door de vergrijzing stilaan uitgeput, de record-immigratie ten spijt. De Belgische politieke klasse en haar aanhangsels van belangengroepen dachten het perpetuum mobile uitgevonden te hebben door steeds meer belastingen te heffen en wie niet mee kon ofwel een RVA-uitkering te geven of een overheidsjob, al dan niet gesubsidieerd thuis te laten of met een checkske de herenhuizen te laten kuisen. De motor (dit is de hardwerkende belastingbetaler), die dat alles moet opbrengen werd echter zo zwaar belast, dat hij gewoon bezwijkt. Net zoals in Formule 1, een paar seconden teveel en de motor loopt vast. Afkoelen helpt niet meer. Er is een nieuwe motor en een nieuw chassis nodig wil men de wedstrijd verder kunnen zetten.

Over cijfers

De cijfers zijn dus niet meer wat ze ooit geweest waren. Het hoeft ons dan ook niet te verwonderen dat niemand echt weet waar al dat lieve belastinggeld echt naar toe gaat. Zelfs putten worden pas na drie jaar ontdekt en dan noemt men het een verkeerde boeking. Qua boekhoudsysteem is dit land wellicht de grootste voetbalclub ter wereld. Men telt enkel de recettes na de match.
Cijfers zijn verduldig. Statistieken en opiniepeilingen zijn leugens, ten minste als men niet nakijkt waar de cijfers en hun benamingen voor staan. Goed gelezen en verzameld zijn cijfers evenwel symptomen die een ziekte blootleggen. Goede cijfers zijn ook een wapen tegen leugens en nieuwspraak.

1,2 miljoen RVA-trekkers en meer

A-Trekkers	Bevolking per gewest		RVA Vergoede werklozen		Werknemers met steun RVA		Werknemers die met RVA steun hun werktijd aanpassen		Brugpensioen (Jan 2006)	RVA Totaal
Vlaams gewest	6,117,440	58%	334604	46%	147873	20%	147807	20%	73,039	630284	52.4%
Waals Gewest + Duitst.G.	3,435,879	32%	298462	41%	99233	14%	53995	7%	30,547	451690	37.5%
Brussel	1,031,215	10%	93597	13%	17765	2%	9981	1%	4,266	121343	10.1%
TOTAAL RIJK	10,584,534	100.0%	726663	60.4%	264871	22.0%	211783	17.6%	107,852	1203317	100.0%
Beroeps-bevolking				14.4%		5.3%		4.2%		5029300	23.9%
Brugpensioen										111000	2.2%
Vrijgesteld										29400	0.6%
Totaal Inactief (RVA + brugpensioen + vrijgesteld)										1343717	26.0%
Overheidstewerkstelling (vaste benoemingen 2005)
Vlaams gewest									363000	46.4%	5.9%
Waals Gewest + Duitst.G.									247000	31.5%	7.2%
Brussel									173000	22.1%	16.8%
TOTAAL RIJK									783000	100.0%	7.4%
TOTAAL Non-profit									2126717		41.1%

Tabel 1. Inwoners, RVA-trekkers, bruggepensioeneerden en ambtenaren per gewest.

Onlangs verscheen een zegebericht in de kranten over het feit dat de werkloosheid in Vlaanderen niet meer lager kon geraken. Dat is niet de eerste keer. De nu uitlopende Paarse regering zou ook 200000 jobs geschapen hebben en Vlaanderen zou nu een frictie werkloosheid bereiken van 5 %. M.a.w. de werkloosheid zou nu minimaal zijn in Vlaanderen, getuige de massa niet ingevulde vacatures, het merendeel zelfs voor laaggeschoolden. Hoe dan te verklaren dat de uitgaven van de RVA elk jaar gestegen zijn en nu een record bedrag van 9 miljard of ongeveer 6 % van de begroting vergen? Hoe dan te verklaren dat er zo'n 1,2 miljoen Belgen van een RVA uitkering leven? We hebben de cijfers van de RVA even doorgenomen. Er zijn nog steeds zo'n 727000 vergoede werklozen, 265000 "werknemers" die met een RVA-uitkering aan het werk zijn, 21200 loopbaanonderbrekers en 110000 bruggepensioneerden op een beroepsbevolking van 5,1 miljoen. Ter informatie, in de jaren '70 ging de discussie over de frictie- werkloosheid over percentages die tussen 1 en 1,5 % lagen en had men het over een 100000 werklozen. Dat was echte frictiewerkloosheid. Nu gaat gaat het over 26 % van de beroespbevolking die niet echt aan het werk zijn. Er is ook nog een groeiend deel tewerk- gesteld bij de overheid. Zo'n 783 000 maar een deel ( 250000) van de reguliere werknemers werkt daar ook, maar dan niet vast benoemd. Als we nu even aannemen dat de toegevoegde waarde van de ambtenaren beperkt is (wat geen onredelijke veronderstelling is want zij worden aangevuld door een schare werknemers in de private sector wiens werk er vooral in bestaat aan de overheidsverplichtingen te voldoen, maar dat werk zullen we nu even pro memore wel beschouwen als toegevoegde waarde creërend), dan komen we op zo'n 2,1 miljoen mensen van de beroepsbevolking die niet echt bijdragen tot welvaartscreatie, tenzij dan als gesubsidieerde consumenten. Dit is circa 41% van de beroepsbevolking. M.a.w. al onze welvaart wordt voor 10,5 miljoen mensen gecreëerd door maar een 3 miljoen burgers. Hoeft het dan te verwonderen dat Tax Freedom day ergens in October ligt en dat de motor oververhit geraakt?

De regionale verdeling

Vlaanderen doet het ook beter. Het zou jaarlijks voor een 5 à 10 miljard transfereren naar Wallonië en Brussel. Deze stelling klopt in die zin dat er in Wallonië meer mensen van een uitkering of van een overheidsjob leven. Dat is een gevolg van het feit dat de Sociale Zekerheid nog grotendeels een federale en persoongebonden materie is. De werkloosheid is een stuk hoger in Wallonië en als we sommige politici mogen geloven dan zou Vlaanderen op slag zeer welvarend worden indien die transfers zouden stoppen. Is dit zo? Het Federaal Planbureau heeft de banengroei sinds 1970 in kaart gebracht. Banengroei kan gezien worden als een goede indicator van economisch dynamisme. En inderdaad, in het algemeen is de banengroei hoger in Vlaanderen dan in Wallonië. Vooral in Maaseik, maar dat heeft veel te maken met de ligging, dicht bij de groeipolen van Eindhoven en Aachen. De rest van Vlaanderen doet het even goed als de helft van Wallonië. Wallonië heeft wel twee zwarte vlekken: de grootsteden Charleroi en Liège. Ook in Vlaanderen doen Brussel, Antwerpen en Oostende het minder goed. Heel de provincie Henegouwen zit in de miserie, zodanig dat het zelfs als een van de meest achterhinkende regio's van Europa beschouwd wordt. Nochtans, het ligt ook gunstig bij de groeipolen van Valenciennes en Rijsel. De rest van Wallonië doet het behoorlijk goed.

Hoe zit het dan met de cijfers van de RVA en overheidstewerkstelling? Hiervoor hebben als norm het bevolkingsaantal per gewest genomen. Daaruit blijkt dat terwijl Vlaanderen een lagere officiële werkloosheid heeft, het terug veel terrein moet prijsgeven als men de loopbaan onderbrekers en bruggepensioneerden in rekening brengt. Het verschil is dan niet meer zo groot met Wallonië maar dat verliest dan weer terrein doordat nog meer mensen er bij de overheid werken dan in Vlaanderen. Hetzelfde geldt trouwens voor Brussel. Maar zo groot is het verschil niet als men soms naar voren schuift op basis van de werkloosheidscijfers. Het probleem van Wallonië is er een van de grootsteden en vooral van de oude industriële bekkens waar vakbonden en de linkse partijen de lakens uitdelen. Het linkse collectivisme met zijn overheidsinterventie heeft zich via het federale apparaat aan heel het land opgedrongen en het is wellicht geen toeval dat ook in Vlaanderen de zwakste groei opgetekend wordt in meer linkse kieskringen. De vraag is natuurlijk wel wat oorzaak en gevolg is. De grootsteden zijn ook haarden van armoede, ten dele gevoed door immigratie, en de vraag is of er een verband bestaat tussen het clientilisme en het kiesgedrag van de armere lagen van de bevolking.

Het moge echter duidelijk zijn dat een toekomstig beleid veel kan leren uit deze observaties. Er is het structurele probleem van de grootsteden en zijn immigratie. Er is daar duidelijk iets misgelopen. Er is de correlatie met de linkse kieskringen en er is het feit dat Vlaanderen het maar even goed doet als die helft van Wallonië, waar de linkse politiek minder vaste voet aan grond gekregen heeft. Er is natuurlijk nog een ander fenomeen dat een rol speelt en dat is de bevolking zelf. In het gemiddelde is de bevolking in Vlaanderen ouder wat waarschijnlijk de hogere graad van loopbaanonderbreking en brugpensioen verklaart, terwijl in Wallonië de grote bedrijfssaneringen al vroeger achter de rug lagen. Er blijft evenwel een kloof van zo'n 5% als men relatief tot de bevolking rekent en die kloof is waarschijnlijk grotendeels te wijten aan de grootsteden Liège en Charleroi met daarbij Le Hainaut.
Waarom heeft het federale beleid van de laatste decennia ternauwernood een beleid gevoerd om hier effectief aan te werken? Of heeft het gefaald niettegenstaande er massa's steun naar die gebieden gevloeid is zowel vanuit de Europese als de federale pot? Wie aan ontwikkelingshulp doet kan beter de arme leren vissen dan hem de zoveelste dode vis te eten geven. Het beleid heeft gefaald omdat het een verkeerd beleid was.

Een hybride staatshervorming en een falende democratie

De reden dat het noodzakelijke beleid achterwege gebleven is, is een combinatie van enerzijds een hybride staatshervoming in de jaren 80 en het voortzetten van een catastrofaal links geïnspireerd collectivistisch beleid na de olierecessie van einde jaren 70. Dat beleid werd in stand gehouden door de blokkerende Waalse minderheid na de staatshervorming en was zo halsstarrig dat zelfs de traditionele liberale partijen naar links zijn opgeschoven. Het einde van België dat nu ter discussie staat, was een voorspelbaar gegeven op basis van de structureel democratische miskleun die de hybride staatsstructuur opgeleverd heeft. Compromissen op zijn Belgisch mogen misschien wel een voorbeeld zijn voor het vreedzaam oplossen van conflicten, net als zachte heelmeesters leveren ze stinkende wonden op. De prijs die betaald werd, was het opgeven van de democratie. Een zetel in het parlement vergt zo'n 20% minder stemmen voor een Waalse verkozene dan voor een Vlaamse verkozene, blokkeringsrgegels buiten beschouwing gelaten. De Waalse minderheid kreeg aldus priviléges ten koste van de Vlaamse meerderheid en van vele andere kleine minderheden. De federale overheid behield de innings- en herverdelingsrechten van de belasting maar was niet langer rechtsreeks en democratisch verkozen, het zoveelste compromis in het delen van de macht. Dit heeft de noodzakelijke corrigerende werking van een echte democratische oppositie grotendeels teniet gedaan.

Dergelijke oppositie klinkt altijd het luidst vanuit een sterk gepolariseerde hoek. Ook al plaatste deze oppositie de problemen op tafel, haar polarisatie was voldoende om haar in een hoek te duwen. De problemen werden genegeerd en ook binnen de machtsdelende partijen was het nieuwe ordewoord het politiek correcte denken. Om de machtspositie te verstevigen werden ook kiesdrempels ingesteld en werden stelselmatig de kieswetten aangepast. Het parlement en de senaat kwamen vol te zitten met mensen die ergens wel stemmen gehaald hadden, maar niet noodzakelijk de meeste. En vooral, we zagen de intrede van ministers en staatssecretarissen als zonen en dochters van wat men in het jargon "oude krokodillen" noemt alsof een politieke carrière erfelijk is. Het parlement zelf werd een ja-knikker die zelf ternauwernood nog aan stevige debatten of aan schaarse wetsvoorstellen toekwam. Neen, het regende koninklijke besluiten en ministeriële wetsontwerpen, steevast goedgekeurd meerderheid tegen oppositie.

Eén stem per burger?

Het één-burger, één-stem principe werd nog meer overboord gegooid dan al het geval was met de hybride staatshervorming en de democratische discussie stopte helemaal. En hoeft het gezegd, terzelfdertijd werden wij in Europa opgezogen. Een Europa dat wel de mond vol heeft over democratie maar in de werkelijkheid het dagelijkse leven van de europese burger dicteert vanuit een mandarijnenpaleis. De essentie van een democratie is niet dat er instellingen zijn die de naam gekregen hebben, maar dat de burger als betrokken partij rechtstreeks aan het debat kan deelnemen. Wat niet hetzelfde is als een politicus laten beslissen zogezegd omdat hij de burger vertegenwoordigt. Geen enkele burger die dat gelooft, behalve de politicus zelf. Het linkse collectivistische denken, dikwijls een doekje voor het bloeden dat eerder bestaat uit nepostisme, betutteling en regelrechte corruptie vindt zijn steun in de arme grootsteden van Wallonië en heeft zich zowel binnen Wallonïe als binnen België vanuit een minderheid opgedrongen. Zelfs in Wallonië had de PS een minderheid. Maar de oppositie verkoos wellicht mee te likken aan de federale pot en heeft hiermee heel het land het moeras ingesleurd. Als België ophoudt te bestaan, dan is het niet zozeer omwille van de Vlaamse-Waalse tegenstellingen ook al speelt de historische discriminatie er wel een rol in. België zal ophouden te bestaan omdat diegenen die er nu het hardst om roepen de democratie zelf misbruikt hebben voor hun kortzichtig eigenbelang. Dat ze daarmee het bestaansrecht van hun eigen priviléges ondergraven hebben, is nog steeds niet bij hen doorgedrongen.

Grondwet? Welke grondwet ?

Het gebrek aan democratie uit zich wellicht nog het meest in de tekst van onze grondwet en de manier waarop de rechterlijke macht functioneert. Vermenging van wetgevende en uitvoerende macht is al decennia een oud zeer en vertaalt zich o.a. in omvangrijke privé-kabinetten van de aangestelde ministers. Nog een record in een land met een record aan ambtenaren die normaliter die rol moeten vervullen. Politiek benoemingen alom, zeker als het gaat over speciale instellingen die soms zelfs voor de gelegenheid opgericht worden. Wat baten Rekenhof en toezichtsraden als men de besluiten jaren na datum naast zich neerlegt of met een persmedeling "maatregelen" neemt? Het spel van de Rechtstaat wordt wel nog voor de vorm gespeeld. Zelfs iets teveel naar de vorm en te weinig naar de inhoud. Verjaring en procedurefouten worden gretig aangegrepen om de dans te ontlopen, ook al staan de feiten zo goed als vast. De Belgische Staat voor de rechtbank dagen vergt niet alleen heldenmoed maar ook engelengeduld. Als het tenslotte toch tot een uitspraak komt, dan spreekt de Raad van State zich ofwel uit in de taal van een orakel dat alle kanten opkan of wordt de materie niet ontvankelijk verklaard. Recht is geschied naar de vorm, niet naar de inhoud.

Alle macht gaat uit van de Natie

Zo is er het fameuse artikel 33 van de grondwet. Dit artikel zegt dat alle macht uitgaat van de Natie. Dat wordt dan aangegrepen om de invoering van een bindend referendum te weigeren. Wie is die Natie eigenlijk? Men verstaat daaronder de verkozenen en haar instituten . Zoals voordien uitgelegd, het is zeer de vraag wie deze verkozenen juist vertegenwoordigen. Deze zin legt ook uit waarom wij het majestatisch meervoud uitgevonden hebben. M.a.w. de macht ligt niet bij de burgers maar bij de instellingen. Dat heel wat van die instellingen in het leven geroepen werden door organisaties die zelfs geen rechtspersoonlijkheid hebben (en dit ook niet willen) zegt in feite dat de Natie een Belgische variant is op La Cosa Nostra. De macht gaat niet uit van de Natie maar gaat uit van diegene die de macht heeft en daarvoor alle middelen inzet om die macht te behouden. Belgïe is geen democratische Staat maar een schoolvoorbeeld van een Machiavellaanse staat. Het komt er niet op aan een goed bestuur te voeren door de macht te veranderen als dat nodig is of beter blijkt. Het komt erop aan de macht te bestendigen ook al betekent dit de eigen ondergang. Het woord vodje papier vindt dan ook meer een meer ingang de laatste tijd om de huidige grondwet te beschrijven. Zelfs de Koning lijkt het lastig te hebben er zich aan te houden.

Liever geen onafhankelijk Vlaanderen met een rechts collectivisme

Het moge duidelijk zijn. Het hybride Belgische model werkt niet meer. Het is een duur model en zit vol contradicties. Net zoals de hybride Toyota Prius die goed scoort om toertjes te rijden in de stad, maar zeer slecht scoort als men de totale energie-en grondstoffen balans van deze technologie gaat analyseren. Hybride technologieën zijn tussenoplossingen en veelal zijn ze ook steriel. Vermits het probleem van België structureel is, moet het structureel aangepakt worden. Het federale niveau met zijn gepriviligeerde minderheden moet afgevoerd worden. Men heeft essentieel over het hoofd gezien dat minderheden niet beschermd worden door ze meer rechten te geven dan anderen, maar door ze minimum rechten te geven en vooral door hen het recht te geven voor zichzelf verantwoordelijk te zijn.

Theoretisch kan men dit door terug te keren naar een unitaire staat maar dit is geen haalbare oplossing. Daarvoor zijn de emotionele en feitelijke tegenstellingen te groot geworden. Men kan veel beter de gewesten verzelfstandigen en dan zal er wel vanzelf terug een onderhandelingspositie komen. Het probleem van Wallonië is zijn links collectivisme en dat moet het zelf oplossen. De numerieke meerderheid is daarvoor aanwezig. Het probleem van Vlaanderen is dat het in dit links collectivisme gaan meelopen is (tenslotte werd de dienst op federaal niveau veelal door Vlaamse politici uitgemaakt). Vlaanderen doet het wel iets beter dan Wallonië maar niet echt in vergelijking met andere europese regio's. Daar hangt Vlaanderen ook ergens achteraan het peleton. Dit links collectivisme en haar solidariteitsrethoriek heeft zich evenwel in de Vlaams geesten gevestigd en eerder dan terug te keren naar de basis van de solidariteit, is het risiko groot dat een rechts collectivisme dezelfde mechanismes gaat overnemen. De resultaten zullen even desastreus zijn en kan men bekijken in Denemarken waar de geroemde flexicurity de plak zwaait. Volgens de statistieken zijn er minder werklozen maar er zijn dan ook meer zieken dan werklozen. De geschiedenis leert dat Nationaal-Socialisme nog steeds een vorm van Socialisme is. Het wordt alleen anders verpakt.

De lucht eruit laten

Men kan dus verwachten dat om de uit de impasse te geraken het federale niveau inderdaad zal moeten verdampen. Het zal verdampen omdat het zichzelf in een vacuum geplaatst heeft. Net zoals bij de eerste Russische ruimtewandelaar, is het beste pak gaan zwellen en nu kan men niet meer door de deur. De enige oplossing is de lucht eruit te laten. Wat achterblijft mag dan wel nog België heten, het zal een dun velletje moeten zijn. Dun, maar wel stevig en doordacht. Welke materies kunnen best nog in een confederaal verband behouden blijven? Vooreerst het scheppen van het constitutionele kader. Basiswetgeving mag best dezelfde zijn in heel het land en wordt trouwens nu al voor 80% vanuit Europa gedicteerd. De uitvoering ervan en de rechtspraak moeten zowieso toch in de taal van de betrokkenen, dus kan best geregionaliseerd. Internationale relaties en europese relaties dan weer worden wellicht best op Belgisch niveau gelaten. Wellicht moeten we nog een coördinatie niveau achter laten voor defensie en veiligheid, maar ook hier kan de uitvoering best regionaal ingevuld worden. De lucht eruit laten zal wel geen gemakkelijke oefening worden. Er zijn zoveel overheidsagentschappen die zelfs vandaag overbodig zijn indien de politici de moed zouden hebben om ze echt te saneren, in plaats van te wachten tot de betrokken ambtenaren een natuurlijke dood zullen sterven. Het is zeker niet de bedoeling dat die overbodige agentschappen overgeheveled worden naar de gewesten, want ook daar is de manifestatie drang van politici, drukkingsgroepen en ambtenaren reeds vandaag te groot. Een Vlaamse overheid zal een slanke overheid zijn of het wordt een maat voor niets. Wil Vlaanderen echt een alternatief zijn voor de burger, dan zal het een gedecentraliseerde directe democratie zijn of anders wordt het een mini-uitgave van de huidige opgezwollen Belgische Staat.

Vlaanderen daadwerkelijk vernieuwen

Wat moet Vlaanderen dan aanvangen? Er zal meer dan een vergaande regionalisering nodig zijn om de trein terug op de sporen te krijgen zolang dat men denkt dat dit kan door hoera te roepen over opgepepte werkloosheidscijfers. Flexicurity kan misschien wat duwen maar lost niets ten gronde op. Een zelfstandig Vlaanderen moet in de eerste plaats zijn democratie herstellen. De oude gewoonten die geërfd werden vanuit een federaal verleden moeten verdwijnen. Minder betutteling, minder overheid, meer decentralisatie en meer directe democratie. Als Vlaanderen de federale politiek verder zet, dan zullen we geen stap verder geraken. Dit houdt waarschijnlijk ook in dat een daadwerkelijke politieke vernieuwing aan de orde is. Nieuwe bezems vegen beter. Vlaanderen heeft zich lang gediscrimineerd gevoeld in de unitaire staat. Laat het nu ook zijn eigen regio's en burgers niet discrimeren, maar vanuit een Vlaamse overheid de regio's, gemeentes en burger niet alleen terug macht geven, maar ook verantwoordelijkheid. In dit niet gebeurt, dan zal de burger eieren voor zijn geld kiezen en met de voeten kiezen. Ook dat is directe democratie. Er is geen plaats voor een artikel 33 in de Vlaamse grondwet, tenzij het herschreven wordt en de macht toekent aan de burger. Ook de burger moet in deze leren zijn eigen verantwoordelijkheid op te nemen in plaats van zijn heil steeds te zoeken in Robin Hood. Die bedoelde het goed, maar het bleef afpakken van de ene om het aan de andere te geven. Hij was wel zo fair om er geen commissieloon voor te vragen, wat onze overheden wel doen.

Eric Verhulst, voorzitter www.WorkForAll.org

bron: www.democrtie.nu