Ik ben een zwam (Hoegin)

Wat een gezwam allemaal omdat Laurette Onkelinx in haar manuscript voor een toespraak op een PS-congres wat beeldtaal had gebruikt. Zelfs Adolf Hitler moest nog eens van stal gehaald worden om aan te tonen hoe afgrijselijk het vergrijp eigenlijk wel was. Waar ondertussen wel aan voorbijgegaan wordt is dat Laurette Onkelinx fundamenteel gelijk heeft, en waar nóg naarstiger aan voorbijgegaan wordt, trouwens ook door Laurette Onkelinx zelf, is de vraag waarom ze dan wel gelijk heeft.

De politiek correcte waanzin is nu dus al zover gevorderd dat elke beeldspraak die van ver of dichtbij verwijst naar de planten- of dierenwereld onmiddellijk gelinkt kan worden aan de Holocaust, om een boodschapper genadeloos en zonder verder ook maar één argument aan te moeten halen neer te sabelen. Mag ik mij, als ik sommige commentatoren bezig hoor, nog afvragen of hun grijze massa misschien eerder uit schimmel bestaat dan uit hersencellen? Mag ik morgen Yves Leterme nog een ezel noemen als hij liever buigt voor de Franstaligen om Eerste Minister te worden dan trouw te blijven aan zijn verkiezingsbeloftes? En, misschien nog interessanter, zal morgen anti-Amerikaans links evenzeer afgeblaft worden wanneer het weer eens één of andere Europese eerste minister of president uitmaakt voor schoothondje van de VS? Daar gaat veel volk naar komen kijken.

Maar terug naar de zwammen van Laurette Onkelinx. Ik geef haar –une fois n'est pas coutume– volmondig gelijk wanneer ze een bepaalde strekking in Vlaanderen wil vergelijken met zwammen die het Belgische huis aanvreten en in mekaar willen doen storten. Meer zelfs, ik reken mij persoonlijk tot die groep, en heb helemaal geen probleem met die metafoor. De metafoor zegt immers ook iets helemaal anders, waar Laurette Onkelinx waarschijnlijk niet aan gedacht heeft, namelijk dat het Belgische huis vandaag niet meer is dan een vervallen krot, klaar voor de sloophamer. In een proper onderhouden villa, laat het zelfs een Vlaams fermetteke zijn waar sommigen zo van gruwelen, waar elk van de bewoners –let op het woordje elk– op tijd en stond de nodige karweitjes opknapt, hebben zwammen namelijk geen kans. Als echter één van de bewoners systematisch zijn kat stuurt wanneer er nog eens geverfd of behangen moet worden, zich op zijn kamer bezighoudt met allerlei verdachte zaakjes die het daglicht niet kunnen verdragen, en bovendien op de loer ligt om de kamer van een ander in te palmen, ja, dan hoeft het niet te verbazen dat er vroeg of laat zwammen opduiken.

Uit peilingen blijkt, wat «wetenschappers» van het genre Dave Sinardet ook mogen beweren, dat ongeveer de helft van de Vlamingen ondertussen al omgetoverd is tot separatistische zwammen eerste klas. Dit zelfs ondanks het dappere tricolore vlaggengezwaai in het voortuintje door enkele luidruchtige tuinkabouters die hopen ooit nog een lintje toegeworpen te zullen krijgen vanuit het zolderkamertje. Misschien wordt het tijd dat Laurette Onkelinx eens diep in haar ziel kijkt om te overdenken hoe het allemaal toch zover is kunnen komen. Zwammen versnellen misschien wel de ineenstorting van een krot, maar zijn er lang niet de fundamentele oorzaak van, en vaak zelfs niet meer dan een symptoom van iets helemaal anders. Misschien dat ze het daar eens over kan hebben in haar volgende toespraak?