Een typisch weekendje Europese zelfhaat(Vincent De Roeck)

Toen er in de verstandelijke vermogens van een zekere Hans Van Themsche vorig jaar iets knapte en hij met een geweer door de straten van Antwerpen trok om er onschuldige allochtone passanten af te schieten, kon men maar niet luid genoeg roepen om (nog) méér repressie bij criminele jongeren en (nog) méér straffen voor “racisme”. En natuurlijk niet het échte racisme zoals we het in het woordenboek kunnen terugvinden, maar het uitgebreide politieke concept “racisme” zoals vertaald in de anti-racismewetten en geconcretiseerd in de wel zéér sterk gekleurde vonnissen van de politiek benoemde Belgische rechters.

Ook de socio-culturele goegemeente schopte zichzelf toen in enkele minuten een geweten en lanceerde een actie rond het blauwe bordje van de “zonder haat straat”. In de ogen van verenigd links en de media kon er maar niet genoeg gedaan worden om de afgrijselijke slachtpartij uit te buiten en te cultiveren. Toen enkele weken later de eerste parodieën al opdoken in het straatbeeld, kon diezelfde zelfverklaarde “verheven” bourgeoisie bohémienne dan ook maar niet luid genoeg kritiek spuien op de parodieën.

Het Vlaams Belang lanceerde de “zonder jihad straat” en de libertariërs van Phaedrus de “zonder staat straat”. Ook vanuit liberaal-vrijzinnige hoek werd het alom gekende blauwe straatbordje gekaapt voor de eigen propaganda. De “zonder tsjeef dreef” was daar het geestige resultaat van. Maar toen ik vanochtend terugkwam uit Frankfurt, waar ik te gast was op een driedaags jongerencongres over de Europese (christelijke) waarden en hun rol in de wereld, schoot mij een idee voor een nieuw straatbordje te binnen, met name dat van een “zonder zelfhaat staat”. De misselijk makende tijdingen in De Standaard, en daar ik mij geen illusies meer maak ongetwijfeld ook in de andere Vlaamse kranten, over o.a. de top van Lissabon, het Europees Hervormingsverdrag en de verkiezingen in Polen en Zwitserland, zijn exemplair voor de zelfhaat in het “progressieve” Europese Avondland.

Dat het Europees Hervormingsverdrag één grote farce is, heb ik hier al genoeg gezegd, en dat het gedrag van bepaalde “europositieve” politici inzake één grote leugen is, weet elke kritische lezer ondertussen waarschijnlijk ook al wel. De vier kritische stemmen binnen de Europese Unie over deze nieuwe “Europese Grondwet” (niet in naam, maar wel inhoudelijk) werden tijdens de top van Lissabon het mes op de keel gezet. Italië plooide als eerste omdat het één extra Europarlementslid krijgt dan aanvankelijk gezegd. Het Europees Parlement zou volgens het Verdrag maar 750 zetels mogen tellen, maar de Italianen brachten het zetelaantal uit puur eigenbelang op 751. De kostprijs van deze extra zetel is onbekend, maar aan de hand van het gemiddelde kostenplaatje van een doorsnee MEP, zal dat ongetwijfeld neerkomen op 500 à 600,000 euro, per jaar wel te verstaan, temeer daar de Italianen nu ook al de grootste verdieners zijn binnen de instellingen van de Europese Unie als gevolg van een eerder bedongen voorkeursbehandeling op vlak van salaris en extralegale voordelen.

Als tweede en derde capituleerden het Verenigd Koninkrijk en de Tsjechische Republiek. De eerste mag dan op binnenlands vlak wel te kampen hebben met een zéér groot euroscepticisme (alle Britse partijen buiten de LibDems en een minderheidsvleugel binnen Labour zijn tegen de Grondwet én tegen de politieke Europese Unie), Gordon Brown vond het niet nodig om naar zijn burgers te luisteren en aanvaardde moeiteloos de compromistekst. Een peiling van The Daily Telegraph geeft nochtans aan dat meer dan 80% van de Britten graag een referendum over het Verdrag zou hebben, en dat een overgrote meerderheid daarvan ook effectief “neen” wil stemmen. Gordon Brown heeft echter al gezegd dat er géén referendum komt over het Verdrag, net uit angst voor een “neen” dat het VK de facto uit de EU zou plaatsen. Nochtans had Labour de burgers wel een referendum beloofd over het eerste voorstel van Europese Grondwet. De Tories en de UKIP, alsmede hun bevriende media, vallen Labour momenteel dan ook langs alle kanten aan voor deze ongeziene woordbreuk. Gordon Brown klopt zichzelf wel op de borst door te blijven hameren op de Britse “opt-out”-clausule voor het Europees Charter van Fundamentele Rechten en door te stellen dat “hij meer gedaan heeft voor de Britse soevereiniteit dan de Tories ten tijde van het Verdrag van Maastricht”. Maar of Gordon Brown en Labour met deze vaandelvlucht weg geraken is nog maar de vraag. De Tsjechen deden ditmaal niet moeilijk, in de eerste plaats omdat ze al een referendum over het Verdrag aangekondigd hebben en dus kunnen berusten in de wilsuiting van de Tsjechische burgers, die volgens recente peilingen ook nipt “neen” zullen zeggen tegen het Hervormingsverdrag.

De vierde criticaster Polen bleef opmerkelijk milt en op de vlakte. Natuurlijk hadden de Poolse leiders andere katten te geselen dit weekend. Het waren zondag immers ook nationale parlementsverkiezingen. Het bleek een walgelijke, maar tegelijkertijd ook slimme, zet van de Eurocraten om de top in Lissabon juist te laten samenvallen met de Poolse verkiezingen. De Poolse tweeling knikte en aanvaardde eizona alles, zeker omdat ze in de definitieve tekst koest gehouden werden door de macht van de grote landen, waaronder Polen, te bestendigen ten koste van de kleine, en vooral de middelgrote, landen. Zo was Polen verzekerd van een aardige machtsbasis in de Europese instellingen, en de daarmee samenhangende voordelen.

De verkiezingen van gisteren in Polen waren wereldnieuws. De strijd ging tussen het nationaal-conservatieve blok “Recht en Rechtvaardigheid” van de gebroeders Kacynski en het liberaal-conservatieve blok “Burgerplatform” van de weinig charismatische Donald Tusk. Als de Kacynski’s wonnen, zou de Europese Grondwet er waarschijnlijk niet komen. Reden genoeg dus voor de Eurofielen op het Europese vasteland om openlijk te supporteren voor de bende van Tusk. Op papier was het Burgerplatform inderdaad liberaal, progressief en innovatief hervormingsgezind, wat o.a. voor een groot stuk de massale steun van het Poolse bedrijfsleven verklaart, maar het Burgerplatform is ook extreem Europositief, tot groot jolijt natuurlijk van de Eurofederalisten elders in de EU die kosten noch moeite gespaard hebben om het Burgerplatform financieel en logistiek te ondersteunen. En met succes.

Het Burgerplatform won 209 van de 460 zetels, en Recht en Rechtvaardigheid slechts 166 zitjes. De agrarische christen-democraten van de Poolse Volkspartij, die al een voorakkoord gesloten had met Tusk, wonnen 31 zetels. Genoeg dus om een coalitie tussen BP en PVP mogelijk te maken. De resterende zetels gingen naar de sociaal-democratische “Linksen en Democraten” (53) en naar een Duitse minderheidspartij (1). De coalitiepartners van de Kacynski’s in de vorige legislatuur, de rechts-extremisten van “Zelfverdediging” en de “Liga van Poolse Families”, haalden deze keer de kiesdrempel van 5% niet, o.a. omdat hun topkandidaten plaatsen toebedeeld kregen op de lijst van Recht en Rechtvaardigheid.

Ook in Zwitserland waren het gisteren parlementsverkiezingen. Ook al was de binnenlandse inzet er vrij gering, toch vormde ook deze stembusslag een “hot item” in menig Europees journaal. De regerende liberaal-conservatieve partij “SVP-UDC” (Schweizerische Volkspartei-Union Démocratique du Centre”) van de Zwitserse miljardair Christoph Blocher zou deze verkiezingen opnieuw winnen, althans volgens alle Zwitserse peilingen. En alzo geschiedde het ook. De SVP haalde 29% van de stemmen en 62 van de 200 zetels binnen (7 meer dan in 2003), en zal dan ook in de toekomst kunnen blijven doorwegen in de traditionele Zwitserse regering van nationale éénheid, en deze legislatuur misschien meer dan voorheen door de zéér goede verkiezingsscore.

Geen vuiltje aan de lucht denkt u dan? Inderdaad, ware het niet dat men elders in “progressief” Europa niet kan lachen met bepaalde escapades van diezelfde SVP. De partij van Blocher, die al jaren regeert in Zwitserland, wordt immers steevast aangeduid als “extreem-rechts” in het buitenland, hoofdzakelijk omwille van het doorvoeren van zéér strenge nationaliteitswetten en een zéér hardvochtig immigratiebeleid. Dankzij de SVP duurt het nu bijvoorbeeld minstens 12 jaren alvorens een buitenlander de Zwitserse nationaliteit kan krijgen. Dat de andere partijen in Zwitserland de SVP-voorstellen mee doorgevoerd hebben, weet kennelijk niemand, want de andere partijen ontsnappen aan de toorn van de EU. Misschien heeft het iets te maken met de weigering van de SVP om toe te treden tot de bestaande Europese partijenkoepels, hoewel alle andere Zwitserse partijen dat de afgelopen jaren wel gedaan hebben?

Niemand in Europa wil natuurlijk openlijke ruzie met Zwitserland, dat nog steeds één van de belangrijkste bankcentra in de wereld is, en dus ook een belangrijke bondgenoot en handelspartner blijft voor zéér veel EU-burgers. Vandaar dat Zwitserland ook van een Europese Haider-heisa zoals enkele jaren geleden in Oostenrijk gespaard gebleven is. De SVP is op alle andere vlakken ook zéér aanvaardbaar voor Europa. De SVP erkent de democratie, is isolationistisch, houdt vast aan de absolute neutraliteit van Zwitserland, voert een zéér liberaal economisch beleid en onderhoudt de allerbeste banden met zijn buurlanden en de Europese Unie. Er was dan ook niets aan de hand met de SVP tot deze enkele weken geleden naar buiten kwam met een wel zéér propagandistische en ongezien agressieve verkiezingscampagne. Ook de verkiezingsbelofte om criminele vreemdelingen manu militari te deporteren naar hun thuislanden schoot menig Europees politicus in het verkeerde keelgat.

De berichtgeving rond de Poolse en Zwitserse verkiezingen was ook alweer een mooi staaltje van die eerder aangehaalde Europese zelfhaat. De Europeanen van alle mogelijke strekkingen steunden openlijk de anti-Kacynski-krachten in Polen, hoewel ze zo de Europese monsterstaat dichterbij brachten. Of zij die de Zwitsers uitmaakten voor “racisten” en “fascisten” omdat zij niet willen meestappen in het progressieve eigenheidsverloochenende verhaal van de Europese Unie. De Zwitsers willen hun nationale trots behouden, en dat is hun goed recht. Als zij verkiezingsfilmpjes willen maken met een beeldmontage van moslimterreur in het Midden-Oosten en rustieke Zwitserse landschappen, versierd met het partijlogo en het opschrift “Switzerland: heaven or hell? You decide!” of als zij affiches willen ophangen waarop drie witte schapen een zwart schaap van de Zwitserse vlag duwen, is dat ook hun goed recht. Europa moet zich niet moeien in andermans binnenlandse aangelegenheid, net zomin als Zwitserland zich moeit in de EU-besluitvorming. Het ontkennen van de eigenheid van de superieure Westerse cultuur en het demoniseren van jan en alleman die hun waarden willen behouden, getuigt opnieuw van de archetypische Europese zelfhaat.

En het doet me ook denken aan een recent opiniestuk van een niet nader genoemde Britse moraalcriticus op tal van blogs en sites over de walgelijke verzoenende toon van de Westerse politici na moorden, plunderingen en rellen door allochtonen in het Westen.

That is how the West will be lost: with a terrorist’s bang and the appeaser’s despicable whisper.”

Maar begrijp me a.u.b. zeker niet verkeerd. Ik kan mij als liberaal/libertariër ook beter vinden in het programma van Tusk en zijn Burgerplatform in Polen, of in dat van de Liberaal-Democraten in Zwitserland, maar dat neemt niet weg dat ik de extreem kritische houding van de Kacynski’s tegen de EU, of die van de SVP tegen de teloorgang van de Europese waarden, ook weet te smaken, en in verhouding vaak zelfs méér dan het ogenschijnlijk liberale programma van Tusk of de Zwitserse Liberaal-Democraten. Ik heb nog steeds liever dat een anti-Europese partij aanschuift op de EU-topbijeenkomsten en daar de eurosceptische druk op de ketel houdt dan dat een liberale partij op Pools binnenlands vlak goede dingen realiseert, maar in Brussel met de Eurofiele wolven meehuilt in het bos van Europese “red tape”, of dat een Zwitserse partij resoluut de kaart trekt van het oerliberalisme, gekoppeld aan de waarden van het Avondland, dan dat een zogezegd liberale partij het recht op vervreemding en verdrukking door nieuwkomers hoger in zijn waardenschaal plaatst dan het recht op zelfbehoud van de eigen autochtone bevolking.

Ik ben teleurgesteld in de Poolse verkiezingsuitslag, en gelukkig met de uitkomst in Zwitserland. En ik vrees dat de Europeanen die vandaag juichen en glimlachen bij het lezen van de anti-Kacynski-artikels in de Europese kranten, ooit nog eens gaan zwijgen en huilen wanneer ze beseffen dat zij de Sovjetisering van het eertijds vrije Europa mee mogelijk gemaakt hebben. Een zelfde beschuldigende vinger steek ik ook uit naar onze arrogante politici en onze éénzijdige bestelrechtvaardigende Euro-Pravda’s die zichzelf tot op vandaag nog “kwaliteitskrant” durven noemen. Idem voor de SVP en Zwitserland trouwens. De Europese zelfhaat heeft dictatuur en totalitarisme teruggebracht naar het hart van het Avondland, en enkel Zwitserland, de zwaarbewapende extreem vrije Alpenrepubliek, lijkt daaraan te ontsnappen. Tijd dus om een emigratie naar Zwitserland, en het daarbij horende verblijf van twaalf jaar in een wachtzaal, eens serieus te overwegen.


Meer over Westerse waarden op www.conservativehome.co.uk.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.