"De duivelsverzen van Angela Merkel" herlezen(Vincent De Roeck)

Naar aanleiding van de publicatie van dit artikel in de laatste nummers van “Doorbraak” en het “Volksbelang”, herneem ik hieronder mijn opiniestuk “De Duivelsverzen van Angela Merkel”.

Het bureaucratisch vehikel dat we ooit in het leven riepen om de oorlogsmoeheid op het Europees continent te vertalen in economische samenwerking, is vandaag niet langer ongenaakbaar in Europa. Het uniemodel komt steeds meer onder druk te staan. Enkel het legioen van honderdduizenden apparatsjiks houdt nog steeds compromisloos vast aan de Europese monsterstaat. Dat is ook niet meer dan normaal. Hun carrière is onlosmakelijk verbonden met het lot van de Unie. Daarvoor zijn ze tot veel bereid en dulden ze geen tegenspraak, noch van de politici, noch van de verenigde volkeren van Europa zelf. Zij zwaaien de scepters in de ivoren torens tussen Straatsburg en Brussel. Zij garanderen de ingewikkeldheid van de Europese besluitvorming en verwerpen elke vraag naar méér transparantie en duidelijker beleid. Zij zijn, zoals Derk-Jan Eppink het treffend verwoordt in zijn laatste boek, de Mandarijnen van Europa.

De Europese Unie is de afgelopen jaren immers verworden tot een onwerkbare moloch, tot een planeconomisch instituut dat zich méér en méér begon te moeien met de dagdagelijkse gedragingen en beslommeringen van de Europese burgers zonder aan deze verantwoording schuldig te zijn, zonder hen als “soeverein gezag” te erkennen. De Europese regering wordt niet verkozen, maar is toch verantwoordelijk voor 50% tot 70% van alle Belgisch-Vlaamse wetgeving. Het Europees Parlement wordt opgevuld met weggepromoveerde politici uit de lidstaten of door meningloze opvolgers die het zitje moeten warm houden tot een lokale krijgsheer een binnenlandse nederlaag leidt en uit een nationale regering moet opstappen. Het EP heeft daarenboven niet eens bevoegdheden die naam waardig, laat staan dat het de “waakhond” van de uitvoerende macht zou zijn. De Europese Raad moet de “senaat” van Europa voorstellen, maar is gewoon een veredelde grabbelton voor de nationale leiders.

In de Raad is het elkaar vertrappelen voor de grootste korting op de bijdragen, voor een groter aandeel in de structuurfondsen, voor méér geld uit de cohesiebudgetten, … Zoals 6 december voor de kinderen een hoogdag is, zo is elke bijeenkomst van de Raad een feest voor de Europese leiders. De verlanglijsten werden opgehaald en de Euro-Sinterklaas kan zijn subsidies beginnen uitdelen. Als een bende strandjutters, vrijbuiters, schattenzoekers of struikrovers storten ze zich op de berg Europees geld. Als een bende vliegen op een berg fecaliën storten de Europese “leiders” zich op deze vetpotten. Zelfs de weinige Eurosceptische leiders worden algauw in het systeem meegezogen en verkopen hun overtuiging, hun verkiezingsbeloften en hun ziel voor het slijk der aarde van de Eurocratie. Onze verkozenen buigen voor de EU, knielen voor de bureaucraten en verheerlijken de instelling die onze democratie uitgehold heeft en dictatuur teruggebracht heeft naar het hart van het Avondland.

De Europese Unie dient geen enkel doel meer dan zichzelf te handhaven. De opinie van de Europese volkeren is niet langer van tel. De Europese belastingbetaler wordt gedegradeerd tot een baxter die koste wat het kost de corrupte bureaucratie in leven moet houden. De EU is niet langer onze Unie. De natte droom van onze Eurofiele leiders kwam tot een orgasme in 1992 wanneer het Verdrag van Maastricht ondertekend werd. De lokroep van een “politieke” Unie bracht de Eurocraten in extase. Nochtans was dit verdrag het begin van het einde. Het Europees project werd niet langer gedragen door de volkeren van Europa. De onbezonnen uitbreiding naar het Oosten was de druppel die de emmer deed overlopen. Het volk had er genoeg van. Het was té lang genegeerd, belogen en bedrogen geweest door de Europositivo’s om de EU nog langer aan zijn borst te koesteren. Vandaag is de Europese Unie op sterven na dood. En laat ons eerlijk zijn, wie is daar rouwig om?

Vorige week was het opnieuw carnaval in Brussel. De oud-communiste Angela Merkel, die zich binnen de CDU wist op te werken tot Duits Kanselier, had een boekje laten samenstellen dat bol stond van de arrogante voorstellen en negationistische prietpraat aangaande het afschieten van het eerste ontwerp van het Europees Grondwettelijk Verdrag (EGV). Zij wou koste wat het kost een nieuw verdrag, en liefst zonder referenda. Het volk weet toch niet over wat het spreekt. In deze sfeer van pré-dictatoriaal totalitarisme werd het Europees Hervormingsverdrag (EHV) goedgekeurd, geen Grondwet zogezegd, maar toch.

Merkel negeerde het feit dat twee stichtende volkeren van de EU al tegen een grondwet gestemd hadden, dat het Duitse Hooggerechtshof geoordeeld heeft dat elke EU-Grondwet as such een ongrondwettigheid inhoudt en dat in de laatste Euroverkiezingen meer dan de helft van de Britten voor anti-EU’ers gestemd heeft. Nicolas Sarkozy zag er geen erg in om een expliciete verwijzing naar de vrije markt binnen de EU te schrappen uit de tekst. Tony Blair verraadde het Britse volk en werd koest gehouden met een “opt-out” clausule en een schrapping van de afdwingbaarheid van het Europees Charter van Fundamentele Rechten. De Polen kregen koekjes toegeworpen in de vorm van extra subsidies. De kleine landjes moesten aanwezig zijn en knikken. De Tsjechen, de Bulgaren en de Roemenen moesten zich kalm houden en gingen plat op hun buik voor de dreigende zweepslagen van Europa dat maar niet kan vatten waarom de “nieuwe” lidstaten nog méér Eurosceptische neigingen hebben dan de “oude”. Kennen ze dan géén dankbaarheid? Zijn ze dan niet bereid om vijftien jaar na de val van het IJzeren Gordijn op te gaan in een nieuw bureaucratisch corporatistisch project dat de rechten en vrijheden van de burgers met de voeten treedt? Misschien was Angela Merkel vergeten dat haar kanselier-voorganger Adolf H. net hetzelfde voor ogen had met Oost-Europa als zij vandaag.

Is er eigenlijk wel een verschil tussen het oude EGV en het EHV? De Eurocraten zeggen van wel, de rest denkt van niet. Op het gegeven woord van de Eurocraten afgaan, is nog naïever dan in 1938 halsoverkop naar Munchen reizen en triomfantelijk terugkeren met garanties op vrede. De waarheid gaan we waarschijnlijk nooit vinden in de officiële rapporten van de EU. Gelukkig zijn er onafhankelijke bronnen en denkgroepen werkzaam in de wandelgangen van de Europese instellingen. Eén van deze noemenswaardige organisaties is Open Europe, een denktank die de EU met een kritische bril bekijkt. Hun analyses zijn dan ook van een onschatbare waarde voor ons. Volgens Open Europe is de impact van de beide teksten op het leven van de Europese burgers identiek. De weinige veranderingen zijn decoratief en tekstueel, maar zeker niet inhoudelijk of structureel. Het enige verschil is dat tal van landen een referendum beloofd hebben over de oude versie, maar nog niemand diezelfde belofte gemaakt heeft over de nieuwe tekst, en waarschijnlijk maar weinigen de politieke moed zullen hebben om dat alsnog te doen. De burgers zijn bij deze volledig buitenspel gezet. En niemand die revolteerde. De barrikaden bleven onbemand. Het forum bleef leeg.

Ik heb een hekel aan gelijk hebben. Ik haat het u te moeten zeggen: “zie je wel, ik heb het jullie toch gezegd”, maar vandaag kan ik niet anders. I told you so! Ik heb de afgelopen maanden continu voorspeld dat de Europese leiders de Grondwet zouden doen herrijzen, al dan niet onder een andere naam, maar wel met precies dezelfde inhoud, enkele minimalistische en cosmetische amenderingen niet te na gesproken dan. Onze laatste hoop lag in de handen van de Polen die om de verkeerde redenen wel de juiste houding aannamen, maar ook de Poolse tweeling capituleerde. De bulldozer van Nigel Farage en de kartonnen borden van Ashley Mote, twee protestacties waaraan tal van MEP’s deelnamen, waren een pijnlijke openbaring voor de EU. Het democratisch deficit was nog nooit zo duidelijk aanwezig geweest. Parlementsleden werden niet betrokken in de totstandkoming van de verdragtekst. Zij werden gemuilkorfd door de Eurocraten. Zelfs hun acties werden verboden. Dit gaf, geheel terecht, aanleiding tot een scherp commentaarstuk van EP-lid Daniel Hannan in The Daily Telegraph onder de alleszeggende titel The EU: designed to be undemocratic. De Europese Unie is ontworpen om ondemocratisch, corrupt en ontransparant te zijn, en de EU is gedoemd om ondemocratisch, corrupt en ontransparant te blijven.

The EU is undemocratic, not by oversight, but because it was designed that way. The patriarchs of federalism - Monnet, Schuman, de Gasperi and the rest - understood that their scheme to merge the ancient kingdoms and republics of Europe would never come off if each successive transfer of power to Brussels had to be approved by the national electorates. That is why they designed a structure which vests supreme power with unelected civil servants. And that is why, in Brussels, the worst of all crimes is “populism” - which, when you think about it, is another word for “democracy”: the readiness of elected representatives to do what their constituents want.

The worst of it is the way national governments pick up bad habits from the EU. Although the 27 member states are all parliamentary democracies, their leaders are learning in Brussels to disdain their electorates. This was neatly encapsulated in one of Blair’s final interviews as PM, in which, adapting Friedrich Engels’ theory of “false consciousness”, he told The Guardian: “The British people are sensible enough to know that, even if they have a certain prejudice about Europe, they don’t expect their government necessarily to share it or act upon it.” Got that? We don’t want our ministers to do what we say. We want them to second-guess our true interests. This is the single most objectionable aspect of the European project: the way it vitiates democracy, not just within its own institutions, but in its member nations, too. The 27 national leaders have given up on their electorates. As the Secretary of the East German Writers’ Union put it following the 1953 anti-Communist riots: “The people have forfeited the confidence of the government”.

If you think I’m going too far, let me point out that, in every member state, by majorities of between 65 and 85 per cent, voters want a referendum on the outcome of Friday’s talks. According to a poll in the Evening Standard last week, the figure has now risen to 86 per cent in the United Kingdom. Let me remind you, too, that 98.8 per cent of British MPs (all but 8) were elected, either on a platform of outright opposition to the constitution, or on the basis of a manifesto promise of a referendum. If they keep their pledge, and if people vote for the constitution, I’ll accept the results with as much good grace as I can muster and withdraw quietly from politics. But if they won’t let us vote, their whole wretched project will be illegitimate.

Daniel Hannan, Nigel Farage, Ashley Mote en consorten werd “populisme” verweten, omdat zij tegen de schenen van de bureaucraten durfden schoppen, omdat zij de wil van de burgers bleven verdedigen en zich niet lieten inpakken door het Grote Gelijk van de etatisten. Zij konden niet gepaaid worden. Daarvoor verdienen ze ons ongebreideld respect en onze onvoorwaardelijke steun. De strijd is immers nog niet gestreden, want zij zijn er nog. De Grondwet is er nog niet, want zij zijn er nog. De monsterstaat is nog geen onomkeerbare werkelijkheid, want zij zijn er nog. Het volk is nog niet helemaal vertrappeld, want zij zijn er nog. Zij zijn vandaag, tot scha en schande van iedereen die zijn kazak gedraaid heeft, de allerlaatste verdedigingslinie van het vrije Europa geworden. Zij bewaken onze tradities, onze nalatenschap en onze vrijheid. Zij houden stand. Zij zijn de hoeders van het Avondland.


Meer liberale opinieteksten op www.hetvolksbelang.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.