Waalse broeders, laat ons toch scheiden !(Vincent De Roeck)

Ofschoon liberalisme en Vlaams nationalisme niet per definitie hand in hand gaan - liberalen verkiezen immers een minimale overheid en een maximale burgerlijke vrijheid, zonder daarom één bepaald staatsmodel voorop te stellen - ben ik toch eerder geneigd om de Vlaamse zaak te ondersteunen. Ik geloof immers dat een onafhankelijk Vlaanderen, met een gedecimeerde Socialistische Partij en een tanende greep van het middenveld op de politiek, de burgers betere kansen op individuele vrijheid en welvaart kan bieden dan België vandaag. Als we België wegdenken, denken we Wallonië weg, denken we de pariteiten weg en denken we het artificiële hybride Belgische bestel weg dat Vlaanderen in een uitzuigende wurggreep houdt. Als we aan een onafhankelijk en vrij Vlaanderen denken, zien we een eigen regering met eigen vertegenwoordigers, een eigen parlement met eigen verkozenen, en een eigen uitgavenbegroting op basis van de eigen belastingen. In mijn ogen is dit toch wel één van de kernen van het liberalisme.

Over de band tussen het liberalisme en het Vlaams-nationalisme hebben ook mijn twee liberale collega-bloggers Xavier Meulders en Pieter Cleppe vroeger al eens een tekst geschreven.

De jaarlijkse transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel bedragen, afhankelijk van de bronnen, 12 tot 20 miljard euro. Het VB spreekt graag over een transfer elke vier jaar van één auto per Vlaams gezin. Volgens de N-VA zou een Vlaamse onafhankelijkheid het Waalse BNP dan weer met 20% omlaag halen. Wat er ook in detail van moge zijn, de tendenzen zijn toch wel zéér duidelijk. Vlaanderen financiert Wallonië zonder daarvoor ook maar iets terug te krijgen: géén zelfbestuur, géén fiscale voorkeursbehandeling en géén respect. De idee dat Vlaanderen zijn vrijheid ooit zou kunnen afkopen van de Walen is vandaag dan ook al wel achterhaald. Een drastischere maatregel dringt zich op. Wars van nostalgie naar wapenbrieven en eretitels zouden liberalen in het communautaire concert de eerste viool moeten spelen. Het recht op afscheiding zou een fundamentele liberale vrijheid moeten zijn, net zoals het recht van elk individu om uit de staat te stappen, en dan later op te gaan in een nieuw maatschappelijk project, zoals bijvoorbeeld een onafhankelijke Vlaamse republiek, ook al ligt die beslissing niet bij mij, maar bij elk individu afzonderlijk.

Het afgelopen jaar daalden de RVA-uitgaven in Vlaanderen met 0,75%, terwijl die in Wallonië met 5,63% en in Brussel met 7,29% gestegen zijn. Nochtans hadden Wallonië en Brussel vorig jaar inzake al een fameuze inhaalbeweging op Vlaanderen voor de boeg. Ook nam het aantal werklozen in Vlaanderen (-10,6%) drastisch af, terwijl Wallonië (-2,8%) niet echt kon profiteren van de hoogconjunctuur en Brussel (+7,48%) zelfs een onbegrijpelijke forse toename wist op te tekenen. Het is ook steeds interessant om in het achterhoofd te houden dat Brussel en Wallonië eizona twee keer zoveel mensen tewerkstellen in de overheidssector dan in Vlaanderen het geval is. Terwijl de Vlaamse cijfers daarenboven nooit betwist worden, is ook dat in Wallonië een luxe die men niet kent. Volgens MR-parlementslid Willy Borsus heeft de linkse CDH-PS-meerderheid in Wallonië het afgelopen jaar maar liefst 30,000 werklozen uit de statistieken gehaald. Als Borsus gelijk heeft, komt dat dus neer op een toename van het aantal werklozen in Wallonë met 11,2%, in plaats van de zogezegde afname met 2,8%, wat zonder twijfel zou neerkomen op een historisch record.

Ook de sociale zekerheid blijft een bron van frustratie voor de Vlamingen die niet geheel onterecht dan ook de regionalisering ervan eisen. In Vlaanderen komt 68% van het inkomen uit arbeid en 28% uit de sociale zekerheid, zoals pensioenen en uitkeringen. In Wallonië is die verhouding veel minder gunstig. Daar komt immers slechts 54% uit arbeid. Vertaald in cijfers, komt dit neer op een jaarlijkse Vlaamse transfer van 760 miljoen euro naar Wallonië en 660 miljoen euro naar Brussel. Het afdoen van deze interregionale transfers als “mythe”, zowel door de Franstalige politici, de Belgicistische verenigingen als door bepaalde linkse media, kan bij mij dan ook op niets anders meer rekenen dan een wel zéér zuur lachje.

De macro-economische verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië zijn ook onoverbrugbaar groot geworden. De economische redelijkheid, laat staan “billijkheid”, van de Belgische federatie is reeds lange tijd zoek. Het aantal, al dan niet liberale, Vlamingen dat nog enig heil ziet in de Belgische transferconstructie neemt gestaag af. Het verdwijnen van de Belgische staat is enkel nog maar een kwestie van tijd, want zelfs als het Vlaams Parlement niet zou overgaan tot het doen exploderen van België, zal België toch onherroepelijk ophouden te bestaan, al is het dan via implosie. De twee fundamenten van België groeien steeds meer uit elkaar en deze pijnlijke spreidstand zal er toch ooit eens aan moeten geloven. Geduld mag dan wel een mooie deugd zijn, maar Vlaanderen heeft nu stilaan toch wel lang genoeg gewacht. Als het van mij afhangt, zal België dan ook zijn 200ste verjaardag niet meer vieren.


Meer over liberalisme en nationalisme op www.hetlvv.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.