VLD terug in de bres voor economisch liberalisme(Vincent De Roeck)

België doet het niet goed in de internationale socio- economische parameters, en in de zeldzame domeinen waar België traditioneel wel goed scoort, zoals spaargeld en onderwijs, zakt België ook gestaag weg uit de top. Nochtans heeft de staat alle mogelijke middelen ter beschikking om deze trend te kantelen. De Belgische overheden herverdelen immers meer dan de helft van het totale BNP. In de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk is dat nog niet eens één derde. België viert zijn “Tax Freedom Day” in het begin van juni, terwijl de VS dat al kan doen in april. Als België vandaag lid zou worden van de Verenigde Staten, zou het de derde armste staat zijn. Vlaanderen zou de vierde armste zijn en Wallonië zelfs de allerarmste. Objectief gezien zou de Belgische staat nochtans in het geld moeten zwemmen. Als de internationale resultaten dus tegenvallen, is het wanbeleid van de staat de enige mogelijke schuldige om met de vinger te wijzen.

Ook het paradepaardje van elke socialistische welvaartstaat, het “kosteloze” onderwijs, komt in België onder druk te staan vanuit OESO-hoek. Het Belgisch lager onderwijs blijft internationaal potten breken, maar onze universiteiten boeren jaar na jaar verder achteruit. Het “democratisch” hoger onderwijs heeft een nivellering naar beneden teweeggebracht, met “braindrain” tot gevolg. En dan heeft België nog geluk dat zijn inwoners vrij bekrompen zijn, zodat velen ondanks alles toch maar braaf in België blijven.

Dat niet iedereen het aandurft om de Belgische overheden met de vinger te wijzen, is geen geheim voor de kritische Belgische geest die opgegroeid is met kennis van de partijpolitieke evenwichten in de administraties en op de kabinetten. Het mag dan ook niemand écht verbazen dat de Hoge Raad van Financiën (HRF) vandaag naar buiten kwam met een wel zéér bizar rapport. De regering - die wel zéér ruim schijnt om te springen met het concept “lopende zaken” - had de Hoge Raad van Financiën om advies gevraagd om een loonlastenverlaging van 6 miljard euro te kunnen financieren.

In elk ander land zou zo’n adviesorgaan onmiddellijk drastische besparingen voorstellen, eventueel gekoppeld aan “Reaganomics” met lineaire belastingverlagingen en een maximum terugverdieneffect, of zelfs het invoeren van een vlaktaks, maar zo natuurlijk niet in België. De HRF moet eer bewijzen aan de lange Belgische geschiedenis van vriendjespolitiek en corruptie. De politiek benoemde HRF’ers blijven nu éénmaal schatplichtig aan hun respectievelijke broodheren, en dat blijkt natuurlijk ook uit hun rapport. Bezuinigingen en een vermindering van het overheidsbeslag vinden we niet terug in hun rapport. Het afbouwen van de Belgische monsterstaat, nochtans ingegeven door gezond verstand en kennis van de geschiedenis, is volgens de HRF niet eens een optie.

De Hoge Raad van Financiën stelt het volgende voor:

België zou meer belastingen moeten heffen op sparen en beleggen. Dat zou jaarlijks 3 miljard euro kunnen opbrengen. (…) Ook de belasting op de vaste rente zou verhoogd moeten worden van 15% tot 30%, net als de belasting op winst via aandelen, van 25% naar 30%. (…) Gevolg is wel dat het bankgeheim moet worden afgeschaft, maar dat is toch niet meer van deze tijd.

Deze zinsneden zouden zo uit het programmaboekje van de PvdA of de CAP kunnen komen, maar komen dus wel degelijk van een Belgische overheidsinstelling die dag in dag uit bezig is met het begeleiden van ons nationaal financieel beheer. Ook strikt juridisch lijkt me het voorstel van de HRF er één te zijn met haren op. Spaargeld en beleggingen zijn het gevolg van een vermogen, dat ooit vergaard geweest is, en waarop dus ooit al eens belastingen betaald geweest zijn. In feite is een extra belasting hierop een “dubbele belasting”, wat in strijd is met het gangbaar fiscaal recht. Maar ook dat stoort de HRF kennelijk niet. Waarschijnlijk vinden zij de rechtsorde “ook niet meer van deze tijd”. De overbetaalde bureaucraten bij de HRF zullen er wel van uitgaan dat die andere politiek benoemden, de magistraten, hun later uit de wind zullen zetten als het ooit tot een rechtszaak daarover zou komen.

Als je dit allemaal in beschouwing neemt, zou men zich in België eigenlijk gewoon in een boek van George Orwell kunnen wanen. Ook doet mij dit alles nogal sterk denken aan de ironische woorden van Ronald Reagan over de kern van de welvaartstaat.

If it moves, tax it. If it keeps moving, regulate it. And if it stops moving, subsidize it.

Vandaag reageerde de grootste liberale partij van Vlaanderen, de VLD, bij monde van voorzitter Bart Somers op dit rapport uit “De Tijd”.

Open Vld deelt de diagnose van de Hoge Raad van Financiën, maar kant zich tegen de voorgestelde belastingverhogingen. (…) De loonkosten moeten inderdaad naar omlaag, maar dat financier je door vooral de uitgaven van de overheid te verminderen en niet door de spaarder zwaarder te belasten en zo een grote kapitaalvlucht te organiseren. (…) Naast een uitgavenbeperking blijft Open Vld ook aandringen op een modernisering van onze arbeidsmarkt en een strikter activeringsbeleid voor werkzoekenden.

Of het iets te maken heeft met de hete adem van de nog liberalere LDD-oppositie, of met de gewonnen sterkte van de liberale familie, weet ik niet, maar de VLD neemt hier terug de juiste posities in. Liberalen willen lagere loonkosten, minder regelneverij, minder overheidsuitgaven en dito overheidsbeslag, minder belastingen en een moderne arbeidsmarkt rond het individu, los van positieve discriminaties en voorbijgestreefd doelgroepenbeleid. Dat de VLD tegemoet komt aan deze liberale verzuchtingen, is dan ook een zege.

Met de VLD en de MR in een blauw-roomse regering is de kans dat zo’n vermogensbelasting er komt, wel zéér gering. Ook de economisch linksere partijen en organisaties beseffen dat. Binnen N-VA en CD&V bestaat er ook nog een “liberale” vleugel van grotendeels West-Vlaamse ondernemers, die het niet eens zal zijn met een vermogensbelasting. Als de liberale partijen en de liberale fracties binnen de CD&V en N-VA voet bij stuk houden, en hun achterban niet in de steek laten voor postjes, is de idee van de HRF een doodgeboren kind. Alleen het CDH kan nog moeilijk doen, maar dat is, gezien de omstandigheden, niets nieuw onder de zon. CDH heeft immers al zijn economisch rechtse kiezers aan de MCC van Gérard Deprez verloren, en dus aan de MR, terwijl de linksere garde meer aansluiting gezocht heeft bij de PS. Het resultaat daarvan is vandaag te zien in het parlement. Een sterk uitgedund CDH-electoraat heeft een wel zéér kleine parlementaire fractie tot gevolg.

Dat het CDH een zwakke positie heeft, beseft ook Thierry Jacques, de voorzitter van de “Mouvement ouvrier chrétiens” (MOC), de Waalse tegenhanger van het ACW. Hij deed gisteren zijn beklag in “Le Soir” en was vooral niet te spreken over de inbreng van de VLD in de regeringsonderhandelingen.

Le VLD mène la danse sur les questions socio-économiques.

En dat staat de MOC-voorzitter duidelijk niet aan. Hij wil niet weten van een moderne arbeidsmarkt, van meer interim-arbeid, en van een beperking in de tijd van uitkeringen. Kortom, hij ziet de VLD liever niet aan tafel en droomt openlijk van een oranje-rood-groene regering, zonder liberalen dus. Regeren mag geen doel op zich zijn, maar het advies van de Hoge Raad van Financiën indachtig, kan hardwerkend België het zich niet permitteren om de liberalen buiten te houden. En de "open" liberalen kunnen eindelijk eens bewijzen of ze die naam terug waard zijn.


Meer over de VLD en economie op www.jongvldberchem.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.