«Vlamingen zijn China weer beu» (Hoegin)

De Vlamingen zouden China weer beu zijn, wat moet blijken uit de terugloop van het aantal Vlamingen dat Chinees wil leren, en het feit dat het niet erg storm loopt voor de Olympische Spelen van volgend jaar. Maar hoeft dat eigenlijk te verbazen?Wie niet van gisteren is herinnert zich ongetwijfeld nog de Japan-gekte van tien jaar geleden, en die gekte verdween toen ook eens men met de voeten weer op de grond kwam en ontdekte dat Japan dan toch niet het land van melk en honing was, zeker niet na de enorme financiële crisis die het land doormaakte (en nog steeds doormaakt).

Wie het meemaakte herinnert het zich ongetwijfeld nog: ouders werd aangeraden hun kinderen alvast een mondje Japans te laten leren op school (of na school), en binnen afzienbare tijd zou de volledige Europese en Amerikaanse industrie overgenomen worden door Japanse bedrijven. Ik herinner me nog een cursus economie aan de universiteit die overliep van Japanse termen als kanban, kaizen en JIT (Just in time), en het hele zaakje kwam me behoorlijk tragisch over: de Japanse economie liep al een tijdje niet zo lekker meer, maar de echte ineenstorting moest er nog aankomen, en de betrokken professor had dat blijkbaar nog steeds niet in de gaten of zat nog in de ontkenningsfase, want het was duidelijk dat wat hem betrof alle wijsheid nog steeds uit het Verre Oosten kwam.

En na Japan was het dus de beurt aan China. Toen ik baron Paul Buysse hoorde verklaren dat het nu toch wel tijd was om massaal –of past het woordje collectief misschien net iets beter?– Chinees te beginnen leren, moest ik onmiddellijk terugdenken aan alle meelopers die tien jaar eerder hun oogappels geteisterd hadden met de Japanse taal nog voor ze hun eigen moedertaal deftig onder de knie hadden. De overvloed aan handelsmissies naar China, al dan niet met taaie kroonprins, moest niet onderdoen voor de reeks handelsmissies naar Japan een decennium eerder. Waarom China, een brutale dictatuur voor wie het zou vergeten zijn, plots onze toekomst geworden was heb ik nooit gesnapt, en wie Stratfor volgt weet dat ze ook daar niet kunnen vatten waarom die economische China-gekte van de laatste jaren nog steeds niet verdwenen is. Blijkbaar hebben sommige mensen nu eenmaal nood aan een Shangri-La waaraan ze zich blind kunnen staren, waar ze handelsmissies naartoe kunnen sturen en, vaak als enige tastbare bewijs tegenover vrienden en buren dat ze echt wel mee zijn met hun tijd, om hun kinderen shangrilees te doen leren.

Dat laatste werd verleden jaar nog perfect geïllustreerd door Patricia Ceysens en Gilbert van Baelen van toen nog VLD, die Chinees als keuzevak wilden invoeren in de middelbare school. Ze doen maar natuurlijk, maar het is wel zonde van de verspilde tijd, want met een uurtje Chinees per week kom je vijf jaar laten niet bepaald ver meer. In het beste geval herinner je je nog hoe je tot tien moet tellen, kan je misschien nog goeiedag en adieu zeggen en herken je van ver nog het teken door de heren- en damestoiletten in het occasionele Chinese restaurant dat je aandoet. In het slechtste geval werd kostbare tijd verspild die gebruikt kon worden om iets nuttigs te leren, zoals bijvoorbeeld wiskunde, Latijn, Frans of Duits, maar dat laatste is natuurlijk lang zo exotisch niet.

Dat Patricia Ceysens dapper meeloopt met de kudde hoeft niet te verbazen; ze kan van veel verdacht worden, maar niet dat er in haar een groot licht zou schuilgaan. Ook de twee professoren Nicolas Standaert en Bart Dessein zullen nog een tijdje nodig hebben om in te zien dat, hoewel Chinees misschien best wel een interessante taal is en er inderdaad nood is aan sinologen, daar ook niet overdreven in dient te worden en de kans groter is dat de interesse ook in het buitenland zal afnemen dan dat ze in Vlaanderen terug zou stijgen. Zij zijn natuurlijk wel betrokken partij en moeten voor hun eigen winkel spreken, dat is begrijpelijk. Maar zullen wij anderen deze keer onze les geleerd hebben en ermee ophouden onze kinderen vreemde talen aan te leren waar ze uiteindelijk weinig of niets mee opschieten? Ik geloof het niet. Meer zelfs: een nieuw Shangri-La doemt al op aan de horizon: India. Het is slechts wachten op een opvolger van Paul Buysse, als hij het zelf niet wil doen, om een nieuwe oproep te lanceren om deze keer om Hindi te leren, en we hebben het zaakje weer aan de gang. En als het dat niet is, zal het wel iets anders zijn. En wie weet, misschien pleit Patricia Ceysens vroeg of laat wel voor Zoeloe of Xhosa als keuzevak in de middelbare school?

En dan moet ik nu nog mijn huiswerk Russisch afmaken…